လူငယ္ေတြဘာေၾကာင့္ စစ္တပ္ထဲ၀င္တယ္ဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္ ၿပီး နည္းနည္းေလာက္ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အေျခခံ စစ္ပညာသင္တန္း ၿပီးတဲ့အခါ ကုိယ္နဲ႔သက္ဆိုင္တဲ့ ပညာသည္ အုပ္စု (အတိုေကာက္ “ပည” လို႔ ေခၚပါတယ္) ဆုိင္ရာ အတန္း (၃) သင္တန္းမတက္ရခင္ သက္ဆိုင္ရာတပ္ေတြမွာ ေခတၱတြဲ ဖက္ေနရတယ္။ တေန႔မွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔အုပ္စုကို ဒုတပ္မွဴး က ေဟာခန္းတခုထဲမွာ ေခၚၿပီးေတြ႔တယ္။ အဲဒီ ဗိုလ္မွဴးက ခပ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္ပံုရတယ္။ က်ေနာ္တို႔တေတြကို ညီအကိုလို ရင္းရင္းႏွီးႏွီးပဲ ေခၚေျပာဆက္ဆံတယ္။
စစ္သည္ေတြအားလံုး တစ္ေယာက္စီထၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုမိတ္ ဆက္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူကတေယာက္ခ်င္းကုိ ဘာအားက စား၀ါသနာပါ သလဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ စစ္တပ္ထဲ ၀င္တာလဲလို႔ေမး တယ္။
အားကစားကိစၥမွာေတာ့ ကိုယ္သန္ရာသန္ရာ ေျဖၾကေပမယ့္ စစ္တပ္္ထဲ၀င္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ေျပာတဲ့ေန ရာမွာေတာ့ အားလံုး တေထရာ တည္းလိုပဲ “ကိုယ့္ဘ၀တိုးတက္မႈကိုျဖစ္ေစ လိမ့္မယ္ထင္လို႔၀င္တာ” လို႔ ေျဖၾကတယ္။
……….
စစ္သည္အားလံုးလိုလိုက ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥကို ေရွ႕တန္းတင္ေျပာလိုက္တဲ့အခါ လူ႔ေလာကအေတြ႔အၾကံဳ နည္း နည္းရွိထားသူေတြက စိတ္ပူပန္ၾကတယ္။ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာကို တည့္တိုးႀကီး ေျပာလိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ဟုိအရာရွိမ်ား စိတ္ဆိုးသြားေလမလားေပါ့။ ၀န္ထမ္းေလာက ဆိုတာ “ဂါရ၀” တရားနဲ႔သတိထားၿပီး ဆက္ဆံရတာမဟုတ္လား။
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႕ထင္ထားသလို ျဖစ္မလာဘူး။ ဒုတပ္မွဴးက စစ္သည္ေတြေျပာသမွ်ကို ျပံဳးျပံဳးႀကီးနဲ႔ နားေထာင္ေန တယ္။ တခါတခါ ေခါင္းပါညိတ္လိုက္ေသးတယ္။ အားလံုးေျပာၿပီးေတာ့မွ …
“ရဲေဘာ္တို႔ ကိုယ့္ဘ၀တိုးတက္ဖို႔ စိတ္၀င္စားတာေကာင္းပါတယ္။ ျဖစ္လည္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဘြဲ႔မရေသးသူက ဘြဲ႔ရေအာင္ႀကိဳးစား။ ဘြဲ႔ရၿပီးသူက သတ္မွတ္တဲ့အခ်ိန္တစ္ခုေစာင့္ၿပီး ရင္ ဗိုလ္သင္တန္းေျဖၾက။ စစ္တပ္ထဲမွာေတာ့ ဒီ နည္းကအေကာင္းဆံုးပဲ။ ပံုမွန္တဆင့္ၿပီးတဆင့္တက္ နဲ႔ အရာခံဗိုလ္ေစာေစာစီးစီးျဖစ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ အသက္ ၆၀ ျပည့္ အၿငိမ္းစားယူတဲ့အခါ ေကာ္မရွင္ ျပန္တမ္း၀င္ဗိုလ္ႀကီးဘ၀နဲ႔ ပင္စင္ရမယ္။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္အေျခအေနနဲ႔ကိုယ္ ခ်င့္ခ်ိန္ၿပီး ႀကိဳးစားၾက။ လူငယ္ဘ၀မွာ ေမွ်ာ္လင့္စရာေတြမ်ားတယ္။ အသက္ႀကီးလာရင္ေတာ့ ေရြးခ်ယ္စရာေတြ နည္းသြားတတ္ တယ္။ အဲဒါကိုလည္း ထည့္စဥ္းစားၾကအံုး” လို႔ ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာျပတယ္။ အဲဒီလို အျမင္က်ယ္တဲ့လူက တပ္ထဲ မွာ ရွားေတာ့အရွားသား။
အေပၚယံၾကည့္ရင္ေတာ့ ဒီေကာင္ေတြကိုယ္က်ဳိးကိုေရွ႕တန္းတင္ၿပီး တပ္ထဲကို၀င္တာပဲ။ ဘာမ်ဳိးခ်စ္စိတ္မွ မရွိဘူးလို႔ ထင္ၾကမယ္။ က်ေနာ္တို႔ သင္တန္းဆင္းအုပ္စုမွာ လူတရာေက်ာ္ရွိတယ္။ ပညာအရည္အခ်င္းက အားလံုးဆယ္တန္း ေအာင္ၿပီးသားေတြ။ အသက္အရြယ္အားျဖင့္ေတာ့ ၂၃ ႏွစ္ ၂၄ ႏွစ္ အရြယ္က ဆယ္ေယာက္ေလာက္ရွိတယ္။ အဲဒီအထဲ မွာ ဘြဲ႔ရၿပီးသား သံုးဦးေလာက္ပါတယ္။ အေ၀းသင္တကၠသုိလ္တက္ေနဆဲ လူေတြပါတယ္။ အခ်ဳိ႕ ၀န္ထမ္းဌာနေတြမွာ လုပ္ခဲ့ဖူးသူေတြလည္း ပါတယ္။ က်န္တဲ့သူတရာေလာက္က အသက္ ႏွစ္ဆယ္ေအာက္ေတြခ်ည္းပဲ။ ဆယ္တန္းေအာင္ ၿပီးခါစ အရြယ္ေတြ။
လူငယ္ေတြရဲ႕အေတြးက ႐ိုးရွင္းပါတယ္။ ကုိယ့္ဘ၀တုိးတက္ေကာင္းမြန္ဖုိ႔အတြက္ ျဖစ္ႏိုင္ေျခေပၚမွာ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ၾက တာပါ။ တခ်ဳိ႕တေလက်ေတာ့ စိတ္ႀကိဳက္ေရြးခ်ယ္မႈ ေတြရွိႏိုင္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔အထဲမွာ အမ်ားစုက တကၠသုိလ္ဆက္ တက္ဖုိ႔ အေျခအေန မျပည့္စံုၾကပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္က ျပင္ပအလုပ္ဆုိတာလည္း အေတာ္ရွားေသးတာ။ ပုဂၢလိက ကုမၸဏီ ေတြ ေခတ္မစားေသးဘူး။ ေရတပ္မွာစစ္မႈထမ္းရင္း ရလာႏိုင္တဲ့ အခြင့္အလမ္းေတြအတြက္ စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္ကုိယ္စီ နဲ႔ တပ္ထဲကုိ၀င္လာၾကတာ။ ေရတပ္ကထြက္ၿပီး ႏိုင္ငံျခားသေဘၤာ တက္သြားၾကတဲ့ ေနာင္ေတာ္ႀကီးေတြကုိ အားက်တာ လည္း ပါမွာေပါ့။
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔တေတြ ရည္မွန္းထားတဲ့အတုိင္း ေပါက္ေျမာက္ခဲ့သလားလုိ႔ ေမးရင္ အမ်ားစုမေအာင္ျမင္ဘူးလုိ႔ ေျဖ ရမွာပါ။ တပ္ထဲမွာက က်ေနာ္တို႔ထင္ထားသလုိ ကုိယ္ရည္ကုိယ္ေသြး ျပခြင့္မရွိဘူးေလ။ အရည္အခ်င္းအလုိက္ ေျမႇာက္ စားတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ လက္သင့္ရာစားေတာ္ေခၚတဲ့ စနစ္ႀကီးစုိးတယ္။ စီမံခန္႔ခဲြမႈ မညီမွ်တာေၾကာင့္ အခြင့္အေရးေတြ လည္း ကြာျခားလာတယ္။ ႐ုန္းထြက္ဖုိ႔ခက္ခဲတဲ့ အျဖည့္ခံဘ၀မွာ အရက္ေသာက္ၿပီး စိတ္ထြက္ေပါက္ရွာသူေတြ မ်ားလာ တယ္။ ဒါေတာင္ က်ေနာ္တုိ႔က ကုိယ္တုိင္ေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ လမ္းေနာ္။ ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရွိဘဲ ေရာက္လာသူေတြ အဖုိ႔ဆုိရင္ ပုိ ၿပီးဆုိးမွာေသခ်ာတယ္။( တခုေတာ့ရွိတယ္ ခုေနာက္ပုိင္းတပ္ထဲေရာက္လာတဲ့ လူငယ္ေတြဟာ က်ေနာ္တုိ႔တုန္းကထက္ ပုိၿပီး ေျပာရဲဆုိရဲ ရွိလာတာေတြ႔ရတယ္။)
ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ တပ္ထဲမွာ ထက္ျမက္မႈ၊ၾကိဳးစားမႈနဲ႔ ထုိက္တန္မႈကုိ တုိက္႐ုိက္ညီမွ်ျခင္း ခ်လုိ႔ မရဘူး။ ဒီအေနအ ထားက အေျခခံသင္တန္းမွာကတည္းက သိသာတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ထဲက သင္တန္းသားတဦးဟာ စံျပေက်ာင္းသားဆုကုိ ဆြတ္ခူးခ်င္လုိ႔ သင္တန္းကာလတေလွ်ာက္လံုး ေျပာစရာမရွိေအာင္ ႀကိဳးစားတယ္။ သင္တန္းသားေတြသာမက သင္ တန္း ဆရာတခ်ဳိ႕ကေတာင္ သူ႔ကုိထင္ေၾကးေပးထားၾကတာ။ တကယ္ေရြးခ်ယ္ေတာ့ သူမဟုတ္ဘဲ အျခားမသိသာသူ ေတြထဲက တေယာက္ျဖစ္ေနတယ္။ အဆင့္တုိးစာေမးပဲြေျဖဆုိမႈမွာလည္း ဒီအတုိင္းပါပဲ။ တပ္မွာလုပ္ငန္း ဘယ္ေလာက္ ကၽြမ္းက်င္ကၽြမ္းက်င္ သူတုိ႔အဓိကထားေမးတဲ့ ေပၚလစီေဆာင္ပုဒ္ေတြ ရြတ္မျပႏိုင္ရင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိဘူး။ က်ေနာ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ဗုိလ္သင္တန္းေျဖဖုိ႔သြားခါနီးမွာ ဌာနခ်ဳပ္ G1 ၾသ၀ါဒ ေပးလုိက္ပံုက မွတ္သားစရာ။
“မင္း ဟုိကုိ ေရာက္ရင္ သိပ္ၿပီး smart ျဖစ္ေအာင္မေနနဲ႔။ ငါတုိ႔တုန္းကအရမ္း smart ျဖစ္သူေတြ ျပဳတ္က်န္ခဲ့တယ္”
တဲ့။ ဟုတ္တယ္..စစ္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ လုိခ်င္တဲ့အရည္အခ်င္းက ထက္ျမက္မႈ မဟုတ္ဖူး၊ ခုိင္းသမွ်အမိန္႔နာခံေရးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ခုဆုိရင္ က်ေနာ္တို႔အုပ္စုထဲမွာ ၾကည္းတပ္ အရာရွိျဖစ္သြားတာ (၅) ဦး၊ ေရတပ္အရာရွိျဖစ္သူက (၄) ဦး ရွိတယ္။ တပ္ မွာ မေနႏိုင္လို႔ ထြက္ေျပးသြားသူေတြရွိတယ္။ က်န္းမာေရးအေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ နႈတ္ထြက္သူတြရွိတယ္။ ဟိုမေရာက္ ဒီမ ေရာက္ စခန္းသြား ေနသူေတြလည္းရွိတယ္။ ကိုယ့္ျဖစ္ႏိုင္ေျခနဲ႔ကုိယ္ ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကတာျဖစ္သလို တစ္ဖက္ က လည္း တူညီတဲ့အခြင့္အေရးကို ဖန္တီးေပးမထားျပန္ဘူး။ အမွန္ကေတာ့ တူညီတဲ့အခြင့္အေရး ရွိေနတာေတာင္မွ အရည္ အခ်င္း မတူညီမႈေၾကာင့္ အားလံုးတေျပးညီ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ဖို႔ဆိုတာ ျဖစ္မွမျဖစ္ႏိုင္တာ။ ဒါေပမယ့္ တန္းတူႀကိဳးစားခြင့္ရွိၿပီး မေအာင္ျမင္တာဆုိရင္ ေတာ့ ကုိယ္ည့ံတာပဲလုိ႔ ေျဖသာတာေပါ့။
ခုေနာက္ပိုင္း အခ်ိန္ေတြမွာ အဲဒီျဖစ္စဥ္ေလးကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ လူငယ္ေတြ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ဆႏၵကို မကြယ္မ ၀ွက္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရဲတာ ေကာင္းတယ္ဗ်။ အဲဒါကို လူႀကီးေတြကလည္း နားလည္ေပးဖို႔လိုတယ္။ လူတေယာက္ တိုးတက္ေအာင္ျမင္တယ္ဆိုရာမွာ သူ႔ဘ၀ရဲ႕ အနာဂတ္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္က မက္လံုးတခုအေနနဲ႔ ေစ့ေဆာ္အားေပးေန တယ္။ သဘာ၀လည္းက်တယ္။ ဒါေၾကာင့္ တဦးခ်င္းဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈကို ႀကိဳဆိုရမယ္။ အားေပးအားေျမႇာက္ျပဳရမယ္။ တဦးခ်င္းဖြံ႔ၿဖိဳးမႈကို လူ႔အဖြဲ႔အစည္း ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈႏွင့္ သဟာဇာတျဖစ္ေအာင္၊ ခ်ိတ္ဆက္မိိေအာင္ တည့္မတ္ေပးဖို႔ပဲလိုတယ္။ အတၱႀကီးတယ္ ကိုယ္က်ဳိး ၾကည့္တယ္လို႔ မျမင္ေစခ်င္ပါဘူး။
အဲလိုမဟုတ္ဘဲ လူငယ္ေတြကလည္း လူႀကီးေတြေရွ႕မွာ အားနာသလိုလို ေၾကာက္ရြံ႕သလိုလိုနဲ႔ ကိုယ့္ရင္ထဲရွိရာကို အ မွန္မေျပာရဲဘဲ ဖုံုးကြယ္ထိန္၀ွက္ထား။ လူႀကီးေတြကလည္း လူငယ္ေတြပါးစပ္ဖ်ားက အတၱထက္ ပရကို ဦးစားေပး ေျပာ ဆိုတာေတြသာၾကားခ်င္ ျဖစ္ေနတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမ်ဳိးမွာေတာ့ ႐ိုးသားမႈေတြ ကြယ္ေပ်ာက္ေနၿပီး ၾကာလာရင္ ေလာက ကို မခ်င့္မရဲျဖစ္တဲ့ အငံု႔စိတ္ေတြႀကီးထြားလာတတ္တာ သဘာ၀ပဲ။ စိတ္မလြတ္လပ္သူတဦးဟာ လူ႔အဖဲြ႔အစည္းအေပၚ မွာ ဘယ္လုိမ်ား အေကာင္းျမင္သေဘာနဲ႔ ဆက္ဆံႏိုင္ပါ့မလဲ။ တပ္မေတာ္ထဲမွာေတာ့ မခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာင့္ကာနမ္း ေနရတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ စခန္းသြားလုိ႔ ေကာင္းေနတုန္း။
က်ေနာ့သိျမင္မိသေလာက္ ေျပာရရင္ေတာ့ ဒီေခတ္မွာ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ရွိရမယ္၊ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ၿပီး အမ်ားအက်ဳိးသယ္ပိုးရမယ္ စသျဖင့္ ေယဘူယ်ဆန္ဆန္ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္မရွိတဲ့ စကားလံုးေတြနဲ႔ လူငယ္ေတြရဲ႕ စိတ္ကိုတင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ခ်ည္ ေႏွာင္ မထားသင့္ေတာ့ဘူးလို႔ ထင္မိတယ္။ တကယ္လက္ေတြ႔မွာလည္း အဲဒီစကားေတြဟာ လူငယ္ေတြအတြက္ အားမ ျဖစ္ဘဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အကာအကြယ္ယူတဲ့ ျခံဳလႊာ ေတြလိုျဖစ္ေနတတ္တယ္။ လူငယ္ေတြရဲ႕ပင္ကုိယ္စ႐ုိက္မွာကုိက ပရ စိတ္ေတြ ကိန္းေအာင္းေနၿပီးသားပါ။ အေရးႀကီးတာက အေတြးအေခၚလြတ္လပ္မႈရွိဖုိ႔ကုိပဲ လမ္းဖြင့္ေပးရမွာ။ တုိင္းျပည္ မွာ အေရးၾကံဳတဲ့အခါ စိတ္လြတ္လပ္မႈ ရွိသူေတြကသာ ျပႆနာကုိ ရင္ဆုိင္ ေျဖရွင္းတတ္တာမဟုတ္လား။
လက္ရွိတပ္မေတာ္အတြင္း က်င့္သံုးေနတဲ့ အမိန္႔နာခံေရးဗဟုိျပဳ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ေအာက္မွာ လူငယ္ေတြရဲ႕ လြတ္လပ္မႈ နဲ႔ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ေတြ ေပ်ာက္ဆံုးေနတယ္လုိ႔ထင္မိတယ္။ သူ႔စိတ္နဲ႔ကုိယ့္ကုိယ္ ေနသားက်လာတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သူ ေတြဟာ လူ႔အဖဲြ႔အစည္းအတြက္ မွန္ကန္တဲ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြကုိ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ခ်မွတ္ေဆာင္ရြက္ေပးႏိုင္ပါ့ မလား။
က်ေနာ့ေစတနာက လူငယ္ေတြကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေတြးတတ္ျမင္တတ္ ေဖာက္ထြက္ ေဆြးေႏြး လုပ္ကိုင္တတ္သူ ေတြ ျဖစ္လာေစခ်င္တာပါ။ စကားလံုးေတြနဲ႔ ၀န္ပိမေနေစခ်င္ဘဲ လက္ေတြ႔ျဖစ္ႏိုင္ေျခမွာ ရွင္သန္ေနေစခ်င္တာပါ။
လူငယ္ေတြအားလံုး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေတြးေခၚေဆာင္ရြက္ႏိုင္ၾကပါေစ။
ေနမင္းသူ
စစ္သည္ေတြအားလံုး တစ္ေယာက္စီထၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုမိတ္ ဆက္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူကတေယာက္ခ်င္းကုိ ဘာအားက စား၀ါသနာပါ သလဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ စစ္တပ္ထဲ ၀င္တာလဲလို႔ေမး တယ္။
အားကစားကိစၥမွာေတာ့ ကိုယ္သန္ရာသန္ရာ ေျဖၾကေပမယ့္ စစ္တပ္္ထဲ၀င္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ေျပာတဲ့ေန ရာမွာေတာ့ အားလံုး တေထရာ တည္းလိုပဲ “ကိုယ့္ဘ၀တိုးတက္မႈကိုျဖစ္ေစ လိမ့္မယ္ထင္လို႔၀င္တာ” လို႔ ေျဖၾကတယ္။
……….
စစ္သည္အားလံုးလိုလိုက ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥကို ေရွ႕တန္းတင္ေျပာလိုက္တဲ့အခါ လူ႔ေလာကအေတြ႔အၾကံဳ နည္း နည္းရွိထားသူေတြက စိတ္ပူပန္ၾကတယ္။ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာကို တည့္တိုးႀကီး ေျပာလိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ဟုိအရာရွိမ်ား စိတ္ဆိုးသြားေလမလားေပါ့။ ၀န္ထမ္းေလာက ဆိုတာ “ဂါရ၀” တရားနဲ႔သတိထားၿပီး ဆက္ဆံရတာမဟုတ္လား။
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႕ထင္ထားသလို ျဖစ္မလာဘူး။ ဒုတပ္မွဴးက စစ္သည္ေတြေျပာသမွ်ကို ျပံဳးျပံဳးႀကီးနဲ႔ နားေထာင္ေန တယ္။ တခါတခါ ေခါင္းပါညိတ္လိုက္ေသးတယ္။ အားလံုးေျပာၿပီးေတာ့မွ …
“ရဲေဘာ္တို႔ ကိုယ့္ဘ၀တိုးတက္ဖို႔ စိတ္၀င္စားတာေကာင္းပါတယ္။ ျဖစ္လည္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဘြဲ႔မရေသးသူက ဘြဲ႔ရေအာင္ႀကိဳးစား။ ဘြဲ႔ရၿပီးသူက သတ္မွတ္တဲ့အခ်ိန္တစ္ခုေစာင့္ၿပီး ရင္ ဗိုလ္သင္တန္းေျဖၾက။ စစ္တပ္ထဲမွာေတာ့ ဒီ နည္းကအေကာင္းဆံုးပဲ။ ပံုမွန္တဆင့္ၿပီးတဆင့္တက္ နဲ႔ အရာခံဗိုလ္ေစာေစာစီးစီးျဖစ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ အသက္ ၆၀ ျပည့္ အၿငိမ္းစားယူတဲ့အခါ ေကာ္မရွင္ ျပန္တမ္း၀င္ဗိုလ္ႀကီးဘ၀နဲ႔ ပင္စင္ရမယ္။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္အေျခအေနနဲ႔ကိုယ္ ခ်င့္ခ်ိန္ၿပီး ႀကိဳးစားၾက။ လူငယ္ဘ၀မွာ ေမွ်ာ္လင့္စရာေတြမ်ားတယ္။ အသက္ႀကီးလာရင္ေတာ့ ေရြးခ်ယ္စရာေတြ နည္းသြားတတ္ တယ္။ အဲဒါကိုလည္း ထည့္စဥ္းစားၾကအံုး” လို႔ ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာျပတယ္။ အဲဒီလို အျမင္က်ယ္တဲ့လူက တပ္ထဲ မွာ ရွားေတာ့အရွားသား။
အေပၚယံၾကည့္ရင္ေတာ့ ဒီေကာင္ေတြကိုယ္က်ဳိးကိုေရွ႕တန္းတင္ၿပီး တပ္ထဲကို၀င္တာပဲ။ ဘာမ်ဳိးခ်စ္စိတ္မွ မရွိဘူးလို႔ ထင္ၾကမယ္။ က်ေနာ္တို႔ သင္တန္းဆင္းအုပ္စုမွာ လူတရာေက်ာ္ရွိတယ္။ ပညာအရည္အခ်င္းက အားလံုးဆယ္တန္း ေအာင္ၿပီးသားေတြ။ အသက္အရြယ္အားျဖင့္ေတာ့ ၂၃ ႏွစ္ ၂၄ ႏွစ္ အရြယ္က ဆယ္ေယာက္ေလာက္ရွိတယ္။ အဲဒီအထဲ မွာ ဘြဲ႔ရၿပီးသား သံုးဦးေလာက္ပါတယ္။ အေ၀းသင္တကၠသုိလ္တက္ေနဆဲ လူေတြပါတယ္။ အခ်ဳိ႕ ၀န္ထမ္းဌာနေတြမွာ လုပ္ခဲ့ဖူးသူေတြလည္း ပါတယ္။ က်န္တဲ့သူတရာေလာက္က အသက္ ႏွစ္ဆယ္ေအာက္ေတြခ်ည္းပဲ။ ဆယ္တန္းေအာင္ ၿပီးခါစ အရြယ္ေတြ။
လူငယ္ေတြရဲ႕အေတြးက ႐ိုးရွင္းပါတယ္။ ကုိယ့္ဘ၀တုိးတက္ေကာင္းမြန္ဖုိ႔အတြက္ ျဖစ္ႏိုင္ေျခေပၚမွာ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ၾက တာပါ။ တခ်ဳိ႕တေလက်ေတာ့ စိတ္ႀကိဳက္ေရြးခ်ယ္မႈ ေတြရွိႏိုင္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔အထဲမွာ အမ်ားစုက တကၠသုိလ္ဆက္ တက္ဖုိ႔ အေျခအေန မျပည့္စံုၾကပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္က ျပင္ပအလုပ္ဆုိတာလည္း အေတာ္ရွားေသးတာ။ ပုဂၢလိက ကုမၸဏီ ေတြ ေခတ္မစားေသးဘူး။ ေရတပ္မွာစစ္မႈထမ္းရင္း ရလာႏိုင္တဲ့ အခြင့္အလမ္းေတြအတြက္ စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္ကုိယ္စီ နဲ႔ တပ္ထဲကုိ၀င္လာၾကတာ။ ေရတပ္ကထြက္ၿပီး ႏိုင္ငံျခားသေဘၤာ တက္သြားၾကတဲ့ ေနာင္ေတာ္ႀကီးေတြကုိ အားက်တာ လည္း ပါမွာေပါ့။
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔တေတြ ရည္မွန္းထားတဲ့အတုိင္း ေပါက္ေျမာက္ခဲ့သလားလုိ႔ ေမးရင္ အမ်ားစုမေအာင္ျမင္ဘူးလုိ႔ ေျဖ ရမွာပါ။ တပ္ထဲမွာက က်ေနာ္တို႔ထင္ထားသလုိ ကုိယ္ရည္ကုိယ္ေသြး ျပခြင့္မရွိဘူးေလ။ အရည္အခ်င္းအလုိက္ ေျမႇာက္ စားတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ လက္သင့္ရာစားေတာ္ေခၚတဲ့ စနစ္ႀကီးစုိးတယ္။ စီမံခန္႔ခဲြမႈ မညီမွ်တာေၾကာင့္ အခြင့္အေရးေတြ လည္း ကြာျခားလာတယ္။ ႐ုန္းထြက္ဖုိ႔ခက္ခဲတဲ့ အျဖည့္ခံဘ၀မွာ အရက္ေသာက္ၿပီး စိတ္ထြက္ေပါက္ရွာသူေတြ မ်ားလာ တယ္။ ဒါေတာင္ က်ေနာ္တုိ႔က ကုိယ္တုိင္ေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ လမ္းေနာ္။ ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရွိဘဲ ေရာက္လာသူေတြ အဖုိ႔ဆုိရင္ ပုိ ၿပီးဆုိးမွာေသခ်ာတယ္။( တခုေတာ့ရွိတယ္ ခုေနာက္ပုိင္းတပ္ထဲေရာက္လာတဲ့ လူငယ္ေတြဟာ က်ေနာ္တုိ႔တုန္းကထက္ ပုိၿပီး ေျပာရဲဆုိရဲ ရွိလာတာေတြ႔ရတယ္။)
ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ တပ္ထဲမွာ ထက္ျမက္မႈ၊ၾကိဳးစားမႈနဲ႔ ထုိက္တန္မႈကုိ တုိက္႐ုိက္ညီမွ်ျခင္း ခ်လုိ႔ မရဘူး။ ဒီအေနအ ထားက အေျခခံသင္တန္းမွာကတည္းက သိသာတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ထဲက သင္တန္းသားတဦးဟာ စံျပေက်ာင္းသားဆုကုိ ဆြတ္ခူးခ်င္လုိ႔ သင္တန္းကာလတေလွ်ာက္လံုး ေျပာစရာမရွိေအာင္ ႀကိဳးစားတယ္။ သင္တန္းသားေတြသာမက သင္ တန္း ဆရာတခ်ဳိ႕ကေတာင္ သူ႔ကုိထင္ေၾကးေပးထားၾကတာ။ တကယ္ေရြးခ်ယ္ေတာ့ သူမဟုတ္ဘဲ အျခားမသိသာသူ ေတြထဲက တေယာက္ျဖစ္ေနတယ္။ အဆင့္တုိးစာေမးပဲြေျဖဆုိမႈမွာလည္း ဒီအတုိင္းပါပဲ။ တပ္မွာလုပ္ငန္း ဘယ္ေလာက္ ကၽြမ္းက်င္ကၽြမ္းက်င္ သူတုိ႔အဓိကထားေမးတဲ့ ေပၚလစီေဆာင္ပုဒ္ေတြ ရြတ္မျပႏိုင္ရင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိဘူး။ က်ေနာ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ဗုိလ္သင္တန္းေျဖဖုိ႔သြားခါနီးမွာ ဌာနခ်ဳပ္ G1 ၾသ၀ါဒ ေပးလုိက္ပံုက မွတ္သားစရာ။
“မင္း ဟုိကုိ ေရာက္ရင္ သိပ္ၿပီး smart ျဖစ္ေအာင္မေနနဲ႔။ ငါတုိ႔တုန္းကအရမ္း smart ျဖစ္သူေတြ ျပဳတ္က်န္ခဲ့တယ္”
တဲ့။ ဟုတ္တယ္..စစ္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ လုိခ်င္တဲ့အရည္အခ်င္းက ထက္ျမက္မႈ မဟုတ္ဖူး၊ ခုိင္းသမွ်အမိန္႔နာခံေရးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ခုဆုိရင္ က်ေနာ္တို႔အုပ္စုထဲမွာ ၾကည္းတပ္ အရာရွိျဖစ္သြားတာ (၅) ဦး၊ ေရတပ္အရာရွိျဖစ္သူက (၄) ဦး ရွိတယ္။ တပ္ မွာ မေနႏိုင္လို႔ ထြက္ေျပးသြားသူေတြရွိတယ္။ က်န္းမာေရးအေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ နႈတ္ထြက္သူတြရွိတယ္။ ဟိုမေရာက္ ဒီမ ေရာက္ စခန္းသြား ေနသူေတြလည္းရွိတယ္။ ကိုယ့္ျဖစ္ႏိုင္ေျခနဲ႔ကုိယ္ ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကတာျဖစ္သလို တစ္ဖက္ က လည္း တူညီတဲ့အခြင့္အေရးကို ဖန္တီးေပးမထားျပန္ဘူး။ အမွန္ကေတာ့ တူညီတဲ့အခြင့္အေရး ရွိေနတာေတာင္မွ အရည္ အခ်င္း မတူညီမႈေၾကာင့္ အားလံုးတေျပးညီ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ဖို႔ဆိုတာ ျဖစ္မွမျဖစ္ႏိုင္တာ။ ဒါေပမယ့္ တန္းတူႀကိဳးစားခြင့္ရွိၿပီး မေအာင္ျမင္တာဆုိရင္ ေတာ့ ကုိယ္ည့ံတာပဲလုိ႔ ေျဖသာတာေပါ့။
ခုေနာက္ပိုင္း အခ်ိန္ေတြမွာ အဲဒီျဖစ္စဥ္ေလးကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ လူငယ္ေတြ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ဆႏၵကို မကြယ္မ ၀ွက္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရဲတာ ေကာင္းတယ္ဗ်။ အဲဒါကို လူႀကီးေတြကလည္း နားလည္ေပးဖို႔လိုတယ္။ လူတေယာက္ တိုးတက္ေအာင္ျမင္တယ္ဆိုရာမွာ သူ႔ဘ၀ရဲ႕ အနာဂတ္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္က မက္လံုးတခုအေနနဲ႔ ေစ့ေဆာ္အားေပးေန တယ္။ သဘာ၀လည္းက်တယ္။ ဒါေၾကာင့္ တဦးခ်င္းဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈကို ႀကိဳဆိုရမယ္။ အားေပးအားေျမႇာက္ျပဳရမယ္။ တဦးခ်င္းဖြံ႔ၿဖိဳးမႈကို လူ႔အဖြဲ႔အစည္း ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈႏွင့္ သဟာဇာတျဖစ္ေအာင္၊ ခ်ိတ္ဆက္မိိေအာင္ တည့္မတ္ေပးဖို႔ပဲလိုတယ္။ အတၱႀကီးတယ္ ကိုယ္က်ဳိး ၾကည့္တယ္လို႔ မျမင္ေစခ်င္ပါဘူး။
အဲလိုမဟုတ္ဘဲ လူငယ္ေတြကလည္း လူႀကီးေတြေရွ႕မွာ အားနာသလိုလို ေၾကာက္ရြံ႕သလိုလိုနဲ႔ ကိုယ့္ရင္ထဲရွိရာကို အ မွန္မေျပာရဲဘဲ ဖုံုးကြယ္ထိန္၀ွက္ထား။ လူႀကီးေတြကလည္း လူငယ္ေတြပါးစပ္ဖ်ားက အတၱထက္ ပရကို ဦးစားေပး ေျပာ ဆိုတာေတြသာၾကားခ်င္ ျဖစ္ေနတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမ်ဳိးမွာေတာ့ ႐ိုးသားမႈေတြ ကြယ္ေပ်ာက္ေနၿပီး ၾကာလာရင္ ေလာက ကို မခ်င့္မရဲျဖစ္တဲ့ အငံု႔စိတ္ေတြႀကီးထြားလာတတ္တာ သဘာ၀ပဲ။ စိတ္မလြတ္လပ္သူတဦးဟာ လူ႔အဖဲြ႔အစည္းအေပၚ မွာ ဘယ္လုိမ်ား အေကာင္းျမင္သေဘာနဲ႔ ဆက္ဆံႏိုင္ပါ့မလဲ။ တပ္မေတာ္ထဲမွာေတာ့ မခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာင့္ကာနမ္း ေနရတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ စခန္းသြားလုိ႔ ေကာင္းေနတုန္း။
က်ေနာ့သိျမင္မိသေလာက္ ေျပာရရင္ေတာ့ ဒီေခတ္မွာ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ရွိရမယ္၊ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ၿပီး အမ်ားအက်ဳိးသယ္ပိုးရမယ္ စသျဖင့္ ေယဘူယ်ဆန္ဆန္ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္မရွိတဲ့ စကားလံုးေတြနဲ႔ လူငယ္ေတြရဲ႕ စိတ္ကိုတင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ခ်ည္ ေႏွာင္ မထားသင့္ေတာ့ဘူးလို႔ ထင္မိတယ္။ တကယ္လက္ေတြ႔မွာလည္း အဲဒီစကားေတြဟာ လူငယ္ေတြအတြက္ အားမ ျဖစ္ဘဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အကာအကြယ္ယူတဲ့ ျခံဳလႊာ ေတြလိုျဖစ္ေနတတ္တယ္။ လူငယ္ေတြရဲ႕ပင္ကုိယ္စ႐ုိက္မွာကုိက ပရ စိတ္ေတြ ကိန္းေအာင္းေနၿပီးသားပါ။ အေရးႀကီးတာက အေတြးအေခၚလြတ္လပ္မႈရွိဖုိ႔ကုိပဲ လမ္းဖြင့္ေပးရမွာ။ တုိင္းျပည္ မွာ အေရးၾကံဳတဲ့အခါ စိတ္လြတ္လပ္မႈ ရွိသူေတြကသာ ျပႆနာကုိ ရင္ဆုိင္ ေျဖရွင္းတတ္တာမဟုတ္လား။
လက္ရွိတပ္မေတာ္အတြင္း က်င့္သံုးေနတဲ့ အမိန္႔နာခံေရးဗဟုိျပဳ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ေအာက္မွာ လူငယ္ေတြရဲ႕ လြတ္လပ္မႈ နဲ႔ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ေတြ ေပ်ာက္ဆံုးေနတယ္လုိ႔ထင္မိတယ္။ သူ႔စိတ္နဲ႔ကုိယ့္ကုိယ္ ေနသားက်လာတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သူ ေတြဟာ လူ႔အဖဲြ႔အစည္းအတြက္ မွန္ကန္တဲ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြကုိ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ခ်မွတ္ေဆာင္ရြက္ေပးႏိုင္ပါ့ မလား။
က်ေနာ့ေစတနာက လူငယ္ေတြကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေတြးတတ္ျမင္တတ္ ေဖာက္ထြက္ ေဆြးေႏြး လုပ္ကိုင္တတ္သူ ေတြ ျဖစ္လာေစခ်င္တာပါ။ စကားလံုးေတြနဲ႔ ၀န္ပိမေနေစခ်င္ဘဲ လက္ေတြ႔ျဖစ္ႏိုင္ေျခမွာ ရွင္သန္ေနေစခ်င္တာပါ။
လူငယ္ေတြအားလံုး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေတြးေခၚေဆာင္ရြက္ႏိုင္ၾကပါေစ။
ေနမင္းသူ
0 comments:
Post a Comment