၁၃၊ ၁၆/ ၉၃ ဖုန္းေမာ္၊ တံတားနီနဲ႔ တခ်ိန္တုန္းက တကၠသိုလ္ရိပ္

၁၉၉၁ ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္း ေက်ာင္းထဲမွာ ေက်ာင္းသား လႈပ္ရွားမႈ ေတြ မရွိေတာ့ပါ အျပင္မွာလဲ ႏိုင္ငံေရး အခင္းအက်င္း ေတြ ေျပာင္းလဲ သြားပါတယ္၊ ၁၉၉၃ခု ႏွစ္ အစ မွာဘဲ တပ္မေတာ္က ဦးစီးၿပီး အမ်ဳိးသားညီလာခံေခၚယူၿပီး အေျခခံ ဥပေဒကို ေရးဆြဲခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီ အခ်ိန္က NLD မွာေရာ ျပင္ပႏုိင္ငံေရးေလာကမွာပါ ၀ိ၀ါဒ ကြဲျပားခဲ့ၾကပါတယ္၊ တခ်ဳိ႕က ညီလာခံကို တက္သင့္တယ္၊ ဒါမွ ဥပေဒ ေရးဆြဲတဲ့အခါ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ ပံုစံရေအာင္ လုပ္လို႔ ရမယ္၊ တခ်ဳိ႕က လံုး၀ သပိတ္ေမွာက္သင့္တယ္လို႔ ယံုၾကည္ လက္ခံထားပါတယ္၊ လံုး၀ သပိတ္ေမွာက္သင့္တယ္လို႔ လက္ခံတဲ့ လူေတြထဲမွာ ေက်ာင္းသားလူငယ္ အမ်ားစု ပါ၀င္ပါတယ္။ ညီလာခံနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တေယာက္ ခ်င္းေရာ၊ အုပ္စုလိုက္ေရာ အဖမ္းခံရတဲ့လူေတြ မ်ားလာပါတယ္။
……….

ဒါေပမယ့္ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ေလာက္က ေထာင္ ၃ ႏွစ္ သမားေတြ ျပန္လြတ္လာၾကပါ တယ္၊ ၁၁/၉၂ နဲ႔ လြတ္လာသူေတြလဲ ရွိပါတယ္၊ လြတ္လာတဲ့ လူေတြထဲက တခ်ဳိ႕ က ဆူးေလမွာေနတဲ့ ရီရီ နဲ႔ ေအးမိုး တို႔ဆီကို လာၾကရင္း ရီရီ တို႔ အေအး ဆိုင္နဲ႔ ေအးမိုး တို႔ အိမ္ေရွ႕ ခေရပင္ (ေရႊၾကည္ေအး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္) ဟာ ဆံုရပ္ ေတြျဖစ္လာပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ ဆံုၾကသူအမ်ားစုက ႏိုင္ငံေရး ႏိုးၾကားသူေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္၊ လႈပ္ရွားမႈေတြကိုစတင္ဘို႔ ၀န္မေလးၾကပါဘူး၊ ၁၉၉၃ ခု မတ္လ ၁၃ ရက္ေန႔ဟာ ႐ံုးပိတ္ရက္နဲ႔ ဆံုပါတယ္၊ ဘုန္းေမာ္က်ဆံုးတာ လည္း ၅ႏွစ္ျပည့္ ပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ကိုဘုန္းေမာ္ တို႔ အိမ္က ႏွစ္လည္ဆြမ္းသြတ္ကို က်မတို႔ အုပ္စု သြားၾကပါတယ္၊ ကိုဘုန္းေမာ္ တို႔ အိမ္ေရာက္ေတာ့ မိုးျမတ္သူ တို႔ ေယာက္က်ားေလးအုပ္စုက ေရာက္ေနႏွင့္ပါတယ္၊ က်မတို႔က ဝမ္းနည္းျခင္း အထိမ္းအမွတ္ အျဖစ္နဲ႔ အ နက္ေရာင္ ႏွင္းဆီပြင့္ေတြကို သူတို႔ေတြရဲ႕ အက်ီႋမွာ တတ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ေရႊတိဂံုဘုရားကို သြားၾကမယ္ ဆို ၿပီး ထြက္လာၾကပါတယ္၊ ဘုရားေျခရင္းေရာက္ေတာ့ အမွတ္တရလုပ္ထားတဲ့ ေဒၚခင္ၾကည္ ဂူ၊ ဦးသန္႔ဂူ၊ သခင္ကိုယ္

ေတာ္မႈိင္း ဂူေတြကို ၀င္ၾကပါတယ္၊ သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းဂူက လက္ကမ္းေၾကျငာ ဆင္တူေလးေတြကို ယူလာၾကၿပီး ေယာက္က်ားေလးေတြက ရွပ္အက်ီႋအိတ္ထဲ ထည့္ထားၾကပါတယ္။

ဘုရားေပၚေရာက္ေတာ့ က်မတို႔ အုပ္စုရဲ႕ ထူးျခားတဲ့ ပံုစံေၾကာင့္အလည္လာတဲ့ Foreigner စိတ္ဝင္စားၿပီး စပ္စုတာ ေၾကာင့္ က်မတို႔က ဒီေန႔ဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ လူ႔အခြင့္အေရးေန႔ ၅ ႏွစ္ေျမာက္တဲ့ေန႔ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ရွင္းျပခဲ့ၾကပါေသး တယ္။ ၿပီးေတာ့ က်မတို႔ လုပ္ထားတဲ့ အနက္ေရာင္ ႏွင္းဆီပြင့္ေတြကို ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္ေအာင္ ပထမေက်ာင္းသားသပိတ္ အထိမ္းအမွတ္ ေက်ာက္တိုင္မွာ ဓါတ္ပံု ႐ိုက္ခဲ့ၾကပါေသးတယ္။

က်မတို႔ လမ္းခြဲေတာ့ မိုးျမတ္သူနဲ႔ ကိုေမာင္ေမာင္ဦး တို႔က ေဆး႐ံုမွာ လူနာသြားၾကည့္မယ္ဆိုၿပီး ထြက္သြားတယ္။ ၁၅ ရက္ေန႔ ညဘက္က်မွ သူတို႔ ၂ ေယာက္ မ်က္လံုးေဟာက္ပက္နဲ ့ ဆံုေနက် ေနရာကို ေရာက္လာတယ္။ အ၀တ္အစား ေတြကလဲ ဖုန္းေမာ္ေန႔က အတိုင္း။ သူတို ့ ၂ ေယာက္ ေဆးရံု လူနာဆီကို မေရာက္ပဲ လမ္းမွာတင္ ေထာက္လွမ္းေရး ဖမ္းခံရၿပီး ဖုန္းေမာ္ေန ့ အျဖဴအနက္၀တ္တာကို ေခၚၾကပ္ခံရတာတ့ဲ။ လြတ္လြတ္ခ်င္း သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကို ေရာက္လာ ၿပီး မနက္ျဖန္ ၁၆ ရက္ တံတားနီေန႔ အစီအစဥ္ကို လာေမးပါတယ္။ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြပဲေလ၊ ၂ ညေလာက္နဲ႔ ေတာ့ ဘယ္မႈပါ့မလဲ။



1993



ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ (လိႈင္နယ္ေျမ) မွာ တက္ေနတဲ့ ကိုေမာင္ေမာင္ဦး၊ ေအးမိုး တို႔ အုပ္စု။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ (ပင္မ) မွာ တက္ေနတဲ့ က်မ၊ ရီ၊ ကိုေက်ာ္စိုး၊ ကိုေနတင္ျမင့္တို႔ အုပ္စု။ စက္မႈတကၠသိုလ္မွာတက္ေနတဲ့ ကိုစည္သူထြဏ္း၊ ကိုဂီး တို႔ အုပ္စုု။ အားလံုး ေက်ာင္းထဲမွာ အျဖဴအနက္ ေတြ ၀တ္ၾကမယ္။ ၿပီးရင္ ကိုတိတ္ ကိုသားႀကီးတို႔ အုပ္စုနဲ႔ အင္းယား ကန္ေဘာင္မွာဆံုၾကၿပီး လူလစ္ရင္ ပန္းစည္းခ်မယ္ဆိုၿပီး ခ်ိန္းလိုက္ ၾကတယ္။

၁၆ ရက္ေန႔မွာ က်မေကာ ရီရီေကာ အတန္းမတက္ၾကပါဘူး၊ လွည္း တန္းေဈးကိုသြားၿပီး ဖဲႀကိဳးအနက္နဲ႔ ပင္အပ္ေတြကို ၀ယ္ၿပီး ရီရီက ႏွင္းဆီပန္းပံု ေခါက္ပါတယ္၊ ပန္းပြင့္အနက္ကို ပင္အပ္နဲ႔ထိုးၿပီး ရင္ထိုး ေတြ လုပ္ပါတယ္။

က်မတို႔ အျဖဴနဲ႔ အနက္၀တ္ၿပီး ေက်ာင္းရဲ႕ လူစည္တဲ့ေနရာေတြ ျဖစ္တဲ့ စာၾကည့္တိုက္၊ကင္တင္း၊ R.C (Recreation Center)၊ တို႔ကို ျဖတ္ ေလ်ာက္ၾကတယ္။

ေက်ာင္းသားေတြ စည္ကားတဲ့ သိပၸံံခမ္းမ ဆင္၀င္ေအာက္ေရာက္ေတာ့ ရီက ေဘးကလူေတြ ၾကားႏိုင္ေလာက္တဲ့ အ သံနဲ ့ “ဒီေန႔ ့၀မ္းနည္းတဲ့ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ႏွင္းဆီ နက္ရင္ထိုး ရွင့္ကို ရီတပ္ေပးမယ္ေနာ္” ေျပာၿပီး ဖဲပြင့္နက္ေလး ရင္ဘတ္မွာ ထိုးေပးပါ တယ္။ ၿပီးေတာ့ စိတ္၀င္စားမယ္ထင္ရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို က်မတို ့ဖဲျပားနက္ေလးေတြ အရဲစြန္႔ ေပးၾကည့္ၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕ရဲ႕ ကခ်င္လြယ္အိတ္ေတြမွာ ဖဲပြင့္အနက္ေတြ ေနရာယူသြားပါတယ္။

ေနာက္ေတာ့ ေငြစာရင္းဌာနေရွ႕က ေလွကားထစ္ ေတြမွာ ထိုင္ပါတယ္။ က်မတို႔ ထိုင္ေနတာကို တခ်ဳိ႕ေတြက စိတ္တ ၀င္တစားနဲ႔ ၾကည့္ေနၾကပါတယ္၊ ခဏေနေတာ့ စိတ္ပါတဲ့ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူတခ်ဳိ႕ ေလွကားထစ္ေတြမွာ ၀င္ထိုင္ ၾကပါတယ္၊

က်မတို႔ ထိုင္ေနတုန္း က်ဴတာ ဆရာမေလးေတြ ေရာက္လာၿပီး က်မတို႔ ၂ ေယာက္ကို ဘယ္ေမဂ်ာ၊ ဘယ္အတန္းကလဲ လို႔ လာေမးပါတယ္၊ က်မက ဓာတု ကလို႔ ျပန္ေျဖခဲ့ေပမဲ့ ရီရီက (ရူပေဗဒ တတိယႏွစ္၊ ဂုဏ္ထူးတန္း) လို႔ အေသအခ်ာ ေျဖခဲ့ပါတယ္။ ေမးၿပီးေတာ့ ဆရာမေတြ ျပန္ထြက္သြားပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ၁၀ မိနစ္ ေလာက္ၾကာေတာ့ ဆရာမေတြ ထပ္ေရာက္လာၿပီး ခံုနံပါတ္ လာေတာင္းပါတယ္၊ အဲဒီေတာ့မွ က်မလည္း ခံုနံပါတ္ေပးရင္း က်မရဲ႕ အတန္းအမွန္ကို ေျပာရပါတယ္။

ဆရာမေတြ ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္ ျဖစ္ေနေတာ့ ခုနက ထိုင္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ အလွ်ဳိအလွ်ဳိ ထြက္သြားၾကပါတယ္၊ အဲဒီ အခ်ိန္ၾကမွ အက်ီႋအျဖဴနဲ႔ ကခ်င္ပုဆိုး ဝတ္ထားတဲ့ ကိုေနတင္ျမင့္က က်မတို႔ဆီ ေလ်ာက္လာပါတယ္၊ က်မတို႔က ကိုေနတင္ျမင့္ အေျခအေန မေကာင္းဘူး၊ လစ္ေတာ့လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ တျခား အေျခအေနၾကည့္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသား ေတြနဲ႔ အတူတူ ေငြစာရင္းဌာန ပတ္ဝန္းက်င္မွာရွိေနတဲ့ သစ္ပင္ေတြေအာက္မွာ ရပ္ေနပါတယ္။

လူေတြ နည္းနည္းရွင္းသြားေတာ့မွ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ထဲမွာ ႐ံုးထိုင္တဲ့ ေမာ္ကြန္းထိန္း အဆင့္(၁) ဦးဝင္းကို နဲ႔ ဦးျမႏြယ္တို႔ ေရာက္လာပါတယ္၊ ၿပီးေတာ့ က်မတို႔နဲ႔ စကားအေျခအတင္ ေျပာပါတယ္။

ေမာ္ကြန္းထိန္း…. မင္းတို ့ဘာလို႔ အျဖဴနဲ႔အနက္ ဝတ္ၿပီး ဒီမွာ ထိုင္ေနၾကတာလဲ၊

ရီရီ.…ေမာင္ႏွမ ေတြကို လြမ္းလို႔ ဝမ္းနဲတဲ့ အထိမ္းအမွတ္နဲ႔ ဝတ္ထားတာပါ၊

ေမာ္ကြန္းထိန္း…ေမာင္ႏွမေတြ ဘာျဖစ္သြားလို႔လဲ၊ ေျပာပါဦး။

က်မက….အိမ္ျပန္ မလာႏိုင္ၾကေတာ့လို႔ပါ၊

ဦး၀င္းကိုက မဲ့ျပံဳးတခ်က္ျပံဳးၿပီး “ေအာ္..မင္းတို႔က တရုတ္လူမ်ဳိးေတြလား။” ဆိုၿပီး က်မတို႔ကို ရြဲ႕ေျပာေျပာပါတယ္။

က်မတို႔ကလဲ ေသခ်ာေအာင္ ထပ္ေျဖလိုက္ပါတယ္။ “ျမန္မာ စစ္စစ္ ေက်ာင္းသားေတြပါ” လို ့။

“မင္းတို ့ေက်ာင္းခ်ိန္ၿပီးၿပီ မဟုတ္လား၊ အိမ္ၿပန္ေတာ့။” လို႔ ေျပာၿပီး ဦး၀င္းကို တို႔ ျပန္ထြက္သြားပါတယ္။

က်မတို႔နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ အေျခအေန ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြက က်မတို႔ ကို အားေပးေနပါတယ္။

ဦးဝင္းကို က ျပန္ခိုင္းခဲ့ေပမဲ့ က်မတို႔က မျပန္ပါဘူး၊ က်မတို႔ ထင္ထားတာက က်မတို႔ဆီကို ေက်ာင္းရဲေတြ လြတ္လိုက္ မယ္။ ဒီေတာ့ က်မတို႔ ဘယ္လို ရင္ဆိုင္မလဲ၊ ရီရီ နဲ႔ တိုင္ပင္ၾကပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ မထင္ထားဘဲ ရူပေဗဒ ပါေမာကၡ ေဒါက္တာျမင့္သိန္း၊ သခ်ာၤပါေမာကၡနဲဲ ့ဆရာေတြ ေရာက္လာၿပီး က်မတို႔ကို သက္ဆိုင္ရာ ပါေမာကၡ႐ံုးခန္းေတြဆီ ေခၚ သြားပါတယ္။

ဌာနေရာက္ေတာ့ က်မကို ေဒါက္တာ တင္ေမာင္ေဆြ က စကားေျပာပါတယ္၊ ဆရာက “မင္း ပညာသင္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ပညာကို ေကာင္းေကာင္း သင္သင့္တယ္၊ ႏုိင္ငံေရး ဝါသနာပါရင္ ဘြဲ႔ရၿပီးမွ ပါတီတခုခုကိုဝင္ၿပီး အမတ္တေနရာ အေရြး ခံသင့္တယ္” ၊ က်မက ဆရာ့ ကို

“ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း သာ ဆရာေျပာသလို လုပ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ျမန္မာျပည္ လြတ္လပ္ေရး ရပါ့မလား” လို႔ ျပန္ေမးခဲ့ပါတယ္၊ ဆရာက ဆက္ၿပီး

“မင္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွ မဟုတ္တာ၊ မင္းသမိုင္းေၾကာင္းကို ေသခ်ာ သိရဲ႕လား” တဲ့၊ က်မက “က်မ သိတဲ့ သမိုင္းက အမွန္ ဆိုရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ေတာ္လွန္ေရးကို ေက်ာင္းသား ဘဝက စခဲ့တယ္၊ က်မတို႔ လုပ္ေနတာလဲ ေတာ္လွန္ေရးပါ ဆရာ”။

ဆရာနဲ႔ က်မ အေျခအတင္ ေျပာၾကရပါတယ္၊ အဲဒီ ဆရာက က်မတို႔လုပ္ေနတာကို အဓိပၸါယ္ မရွိဘူးလို႔ တယူသန္ ေျပာေနပါတယ္။ ဆရာက

“အခု အုပ္ခ်ဳပ္ေနတာ ဗမာ အခ်င္းခ်င္းဆိုေတာ့ ေတာ္လွန္ေရး မလိုဘူး” တဲ့။ က်မတို႔ ေျပာေနတာ လိုရင္း မေရာက္ပါ ဘူး။

ဒါေၾကာင့္ က်မတို႔ကို Paper (2) သင္တဲ့ က်မတို႔ရဲ႕ Guardianship ဆရာ ဦေအာင္ဆန္းလြင္ (၉၁ ခု ေက်ာင္းသား ဆႏၵျပပြဲအၿပီး ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ေတာ့ ဆရာတဦးက ေက်ာင္းသား ၁၀ ဦးကို တာဝန္ယူရပါတယ္) က ဝင္ၿပီး က်မကိုဆံုးမ ပါတယ္၊ က်မက ဆရာ ဦးေအာင္ဆန္းလြင္ ကို ေလးစားရင္းစြဲရွိလို႔ ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ပါဘူး၊ ဆရာကလည္း က်မကို ဖိေျပာတာမ်ဳိး မလုပ္ပါဘူး၊ ဆရာက “မင္းက ပညာေတာ္တဲ့ ေက်ာင္းသားဆိုေတာ့ အညြန္႔မကိ်ဳးေစခ်င္ဘူး၊ အဖမ္းခံ ရ ရင္ ပညာေရးတပိုင္းတစ ျဖစ္သြားမယ္၊ ဆရာေတြက အဲဒါကိုပဲ စိတ္ပူတယ္” တဲ့။ ဆရာ့ ေစတနာကို နားလည္ရင္ ဒီက ဆရာမ တေယာက္ေယာက္ရဲ႕ အဝတ္အစားကိုလဲလိုက္ သခ်ၤာဌာနက ကားနဲ႔ အိမ္ျပန္ပို႔ေပးမယ္တဲ့၊ အိမ္ျပန္ ပို႔တာကို က်မ လက္မခံပါဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ က်မက “အဝတ္အစားက က်မမွာ အပိုပါ ပါတယ္၊ က်မ ကိုယ့္ဖာသာ ျပန္လို႔ရပါတယ္

ဆရာတို႔ စိတ္ပူေနမွန္း က်မ သိပါတယ္၊ ဒီေန႔ အဖို႔ ေနာက္ထပ္ က်မ ဘာမွ ထပ္မလုပ္ပါဘူး” ဆိုတဲ့ ကတိကို ေပးၿပီး ဌာနက ျပန္လာပါတယ္။

ရီရီ လည္း က်မ လိုပဲ ပါေမာကၡရံုးခန္းမွာ အျပင္းအထန္ တိုက္ပြဲဝင္္ခဲ့ရပါတယ္၊ က်မတို ကို အျပင္မွာေစာင့္ေနတဲ့ ကိုေန တင္ျမင့္က ခ်ိန္းထားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကန္ေဘာင္မွာ ေရာက္ေနၾကၿပီလို႔ သတင္းေပးတာနဲ ့က်မတို႔ ၃ ေယာက္ အင္း ယားကို ထြက္လာၾကတယ္။ အင္းယားကန္ေဘာင္ေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးက အားေပးပါတယ္။ “နင္တို ့ ၂ ေယာက္ ပါေမာကၡ ရံုးခန္းေရာက္သြားၿပီဆိုေတာ့ ေက်ာင္းထုတ္ခံရႏိုင္တယ္။” တဲ့။

ေနာက္တေန႔မွာ က်မ အေဖနဲ႔ အေမကို ေထာက္လွမ္းေရးက အင္းလ်ားလိတ္ေဟာ္တယ္မွာ ႐ံုးထိုင္တဲ့ ေထာက္လွမ္း ေရး စခန္းထဲကို ေခၚသြားပါတယ္၊ အေဖတို႔ကို အေရွ႕၊ ေဘး တဘက္စီကေန ဓါတ္ပံုေတြ ႐ိုက္ယူပါတယ္၊ ၿပီးေတာ့ က်မ ေဖေဖကို သူတို႔က ေျပာပါတယ္ “ကေလး က ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေရာက္ေနၿပီ၊ က်ေနာ္တို႔က ဖမ္းၿပီးေထာင္ခ်ရင္ က ေလး နစ္နာမယ္၊ ဒီေတာ့ မိဘ အေနနဲ႔ ထိမ္းေပးပါ” တဲ့။

ရီရီ အမနဲ႔ အကို ကိုလည္း ေထာက္လွမ္းေရး ၁၄ က လာေခၚသြားၿပီး ရီရီ အမ ဆရာမကို ေထာက္လွမ္းေရးက ေျပာပါ တယ္၊ “ရီရီက က်ေနာ္တို႔ ေရွ႕မွာႀကီးလာတဲ့ ကေလးပါ၊ သူက ပညာလဲ ထူးခၽြန္ေတာ့ သူ႔ကို ပညာေရး ခါးမက်ဳိးေစခ်င္ ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ဆရာမ တို႔ ထိန္းေပးပါ” တဲ့။

က်မ ေဖေဖ ကေတာ့ က်မကိုေျပာ ပါတယ္၊ “သမီး ေသခ်ာစဥ္းစား ေနာက္တႀကိမ္ဆို အစိုးရက ခြင့္မလြတ္ေတာ့ဘူး၊ အခုတေခါက္က ဆရာေတြ ခံေနပံုရတယ္၊ သမီးတို႔ ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ျပႆနာမျဖစ္ေအာင္လို႔ မဖမ္းတာ၊ ေနာက္ ထပ္လုပ္တာနဲ႔ ဖမ္းမွာပဲ၊ ေထာင္ထဲမွာေနႏုိင္ရင္ ဆက္လုပ္” တဲ့။ က်မ ေဖေဖ က က်မကို ဒီေလာက္ပဲ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ေဖေဖ ေျပာတာမွန္ေၾကာင္း ဦးႏု စ်ာပနအမႈက သက္ေသပါပဲ။

အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာရိွတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္ ့ရဲ႕ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးတပ္ဟာ စနစ္တက် ေလ့က်င့္ထားတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရး ေတြနဲ႔ ႏို္င္ငံေရးလႈပ္ရွားသူေတြကို အခ်ိန္ျပည့္ ေစာင့္ၾကည့္ႏိုင္တဲ့ ေခတ္ပါ။ ဒီအေျခအေနေတြၾကားက က်မ တို႔ရဲ႕ လုပ္ ရပ္ေတြဟာ အာဏာရွင္ေၾကာင့္ အသက္ဆံုးရႈံး ခဲ့ရတဲ့သူရဲေကာင္းေတြကို ေမ့မသြားဘို႔နဲ႔ အာဏာရွင္ေတြကို ဆန္႔က်င္ ဘို႔အတြက္ ရည္ရြယ္ပါတယ္။ က်မတို႔ရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈကို ျပင္ပႏိုင္ငံေရးေလာကမွာ က်ယ္က်ယ္ ျပန္႔ျပန္႔ မသိခဲ့ၾကေပမဲ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ အတြင္းမွာေတာ့ ျပန္႔ႏံွ ခဲ့ပါတယ္။ က်မတို႔ ႏိုင္တဲ့အားနဲ႔ ႐ုန္းကန္ခဲ့တဲ့ လုပ္ရပ္ေလးေတြကို အမွတ္ တရ ျပန္ေျပာ ျပမိတာပါ။

ခင္ၿငိမ္းသစ္
Rest of your post