လူေၾကာမာေသးရဲ့လား

http://fine-leaves.blogspot.com/2011/05/blog-post_18.html (ေပးပို ့သူ eimmet mahotpar )
အေဖက သူ႔ကို ၾကံဳရင္ၾကံဳသလို အၿမဲေျပာေလ့ ရိွတယ္။ ဘာတုန္းဆိုေတာ့
"အဂၤလိပ္စစ္တပ္ ဆိုတာကကြာ၊ ငေပ်ာ့ ေတြပါ။ သူတို႔ အရာရိွ ထိသြားၿပီဆိုရင္
တပ္ဆုတ္ဖို႔ ျပင္ေတာ့တာ"။ ငယ္ငယ္တုံးကဆိုရင္ အဲဒီစကားကို အေဖ ေျပာတုိင္း
ဖိုးအုန္း တေယာက္ သိပ္သေဘာေခြ႔လွတယ္။ အဂၤလိပ္ဆိုတာ ျမန္မာျပည္ကို
လက္နက္အားကိုးနဲ႔ သိမ္းယူခဲ့တဲ့ နယ္ခ်ဲ့ ေတြ ျဖစ္ေလေတာ့ စိတ္ထဲမွာလည္း
အလိုလိုေနရင္း မုန္းေနတာလည္း ပါတာေပါ့။

အဲေတာ့ ဖိုးအုန္းက သူ႔အေဖကို ျပန္ေမးတယ္။ "အေဖတို႔ တပ္ေတြကေရာ အထက္အရာရိွ
က်သြားတယ္ဆိုရင္ တပ္ကို မဆုတ္ဖူးလား"။ အဲေတာ့ သူ႔အေမးကို အေဖက
ဒီလိုရွင္းျပတယ္။ "ငါတို႔ကို ေလ့က်င့္ေပးတာက ဂ်ပန္ အရာရိွနဲ႔ အၾကပ္
ေတြကြ။ သူတို႔က ဆာမူရုိင္း စိတ္ဓာတ္ျပင္းထန္တယ္။ အသက္ပဲ အေသခံတယ္။
ေနာက္ဆံုး က်ည္တေတာင့္ က်န္တဲ့ အထိ ခံတုိက္တဲ့ လူမ်ဳိးေတြကိုး။ က်ည္ဆံ
မရိွေတာ့ရင္ေတာင္ ေသနတ္မွာ လွံစြပ္တပ္ ၿပီး ျပန္ခံခ်ေသးတာ။ အဂၤလိပ္
တပ္ေတြလို အရာရိွ က်သြားတာနဲ႔ တပ္ဆုတ္ဖို႔ဆိုတာမ်ဳိး ထည့္ေတာင္ မစဥ္းစား
ဘူး။ ေနာက္တခုက အရာရိွကိုယ္တုိင္ လည္း ရန္သူလက္ထဲကို အရွင္အမိ မခံဖူး။
ကိုယ့္ကိုကုိယ္ သတ္ေသတဲ့ လူမ်ဳိး။ အဲသလိုကြာတယ္ ငါ့သားရဲ့"။ ဒုတိယ
ကမၻာစစ္နဲ႔အတူ ျမန္မာျပည္ထဲကို ဂ်ပန္တပ္ေတြ ဝင္လာပါတယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔က ဘီအုိင္ေအ ဆိုၿပီး ဂ်ပန္ တပ္ေတြနဲ႔ အတူတူတြဲ
ပါလာခဲ့တယ္။ ဖိုးအုန္းတို႔ အေဖက အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘီအုိင္ေအထဲကို ဝင္ခဲ့တာ။
သူ႔အေဖ အေျပာ အရ စစ္ထဲဝင္ဝင္ျခင္း ဂ်ပန္လို "ေယာနင္း"လို႔ ေခၚတဲ့
မူလတန္းစစ္ပညာကို အရင္သင္ရတယ္လို႔ ဆိုတယ္။ အဲတာကေန တဆင့္ၿပီးတဆင့္
ဂ်ပန္ဆရာေတြက ေလ့က်င့္ေပးၿပီးမွ တကဲ့ စစ္သားအျဖစ္ကို ေရာက္တယ္လို႔
ရွင္းျပတယ္။

သူ႔အေဖကဆက္ၿပီး ေျပာျပတယ္။ "ဂ်ပန္ဆရာေတြ သင္တန္းေပးတဲ့ေနရာမွာ
ၾကမ္းခ်က္ကေတာ့ မေျပာနဲ႔။ မင္းတို႔ ခုေခတ္ ေကာင္ေတြဆိုရင္
သင္တန္းတန္းလန္းကေန တပ္က ထြက္ေျပးတာေတာင္ ၾကာၿပီ။ တခ်က္ မွားတာနဲ႔
ပါးရိုက္ခံ ထိတာပဲ။ ပါးရုိက္တဲ့ သူတို႔လက္ဝါးက ဘယ္ေလာက္ျပင္းသလဲဆိုရင္
ေနာက္တေန႔ ထမင္းေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မဝါးႏုိင္တဲ့ အထိ အရိုက္ခံရတာ။
ေနာက္တမ်ဳိးကေတာ့ ဒဏ္ေပးတဲ့ ေနရာမွာ ဝါးဆစ္ပိတ္တုတ္နဲ႔ ရိုက္တာ၊ ဘယ္ေလာက္
နာမလဲ ဆိုတာ စဥ္းစားသာၾကည့္ေတာ့၊ ေကာ့ေနေအာင္ခံရတာ။ ေျပာမယ္ဆိုရင္
ဂ်ပန္စစ္တပ္ေတြဟာ စစ္အတြင္းက ရံႈးလို႔သာ ရံႈးသြားတာ အင္မတန္ လူေၾကာမာတဲ့
စစ္တပ္ မ်ဳိးကြ။ ဒါမ်ဳိးေတာ့ အဂၤလိပ္စစ္တပ္ ဘယ္လုိက္မီမလဲ။"အင္မတန္
လူေၾကာမာတယ္ ဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းကို ဖိုးအုန္း အေတာ္ေလး သေဘာက်မိတယ္။
ေယာက္်ားဘသားေပမို႔ လူေၾကာမာတာ ေကာင္းတာေပါ့လို႔လဲ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္မိတယ္။

လြတ္လပ္ေရးရၿပီး ေနာက္ပုိင္းကာလေတြမွာ ကူမင္တန္လို႔ ေခၚတဲ့ တရုတ္ျဖဴေတြ
ျမန္မာျပည္ထဲ ဝင္လာေတာ့ လည္း တရုတ္ျဖဴေတြနဲ႔ ဗမာစစ္တပ္ေတြ အႀကီးအက်ယ္
တုိက္ခဲ့ရတာေတြလည္း သူ႔အေဖက ေျပာျပေသးတယ္။ "အဲဒီ တရုတ္ျဖဴ ဆိုတဲ့
ေကာင္ေတြက အလကားေကာင္ေတြ။ စစ္သားလို႔ေတာင္ ငါက အသိအမွတ္မျပဳဖူး။ အားေနရင္
ဘိန္းကလည္း ရႈေသးတယ္။ သူတို႔ကို အေမရိကန္အစိုးရက ေနာက္ကြယ္ကေန
ေထာက္ပံ့ေပး ထားေတာ့ ကုိင္ထားတဲ့ လက္နက္ေတြက အေကာင္းစားေတြ။
ဒို႔ဗမာ့တပ္မေတာ္ထက္ သာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငေပ်ာ့ေတြဆိုေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္
တုိက္ပြဲျဖစ္ျဖစ္ ဒို႔ဖက္က ႏုိင္တာမ်ားတယ္။ တရုတ္ျဖဴတပ္က လူေၾကာမမာ
လွဖူးကြ။"စစ္သား ဘိန္းစားတယ္ဆိုေတာ့ ဒီတရုတ္ျဖဴတပ္ေတြ ရံႈးတာေတာင္
နည္းေသး တယ္လို႔ ဖိုးအုန္းက သူ႔စိတ္ထဲမွာ မွတ္ခ်က္ျခတယ္။

သူ႔ေဖကဆက္ေျပာျပန္တယ္ "လြတ္လပ္ေရးၿပီး ဘာၾကာလို႔တုန္း။ ရခုိင္ဖက္မွာ
မူဂ်ာဟစ္သူပုန္ ဆိုတာ ေပၚ လာတယ္။ ငါဒို႔ကေတာ့ ကုလားဆိုး သူပုန္လို႔
ေခၚတယ္။ ဘာရမလဲ ငါဒို႔ ဝင္ေဆာ္ ပစ္လုိက္တာ မူဂ်ာဟစ္သူပုန္
မ်ဳိးကန္းသြားတယ္။ ဒီကုလားေတြက ေနာက္ကေျမွာက္ေပးလို႔ လက္နက္ကုိင္ ထႂကြတာ၊
စစ္သားတို႔ တပ္အပ္ တဲ့ အတတ္ပညာလည္း မရိွ၊ သတိၱကလည္း ခပ္ပါးပါး၊
လူေၾကာကလည္း မမာေတာ့ ခဏေလးနဲ႔ ျပဳတ္သြားတာ ေပါ့ ငါ့သားရာ။"တုိင္းရင္းသား
လက္နက္ကုိင္ သူပုန္အဖြဲ႔ေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔လည္း သူ႔အေဖက ေျပာျပေသး တယ္။
ဘယ္အဖြဲ႔က ေျပာက္က်ား စစ္ဆင္ ေရးေကာင္းတယ္၊ ဘယ္အဖြဲ႔ကေတာ့ ပံုမွန္
စစ္ဆင္ေရးေတြမွာ ေကာင္းတယ္၊ ဘယ္အဖြဲ႔ကေတာ့ တပ္ေပ်ာ့ေတြျဖစ္ၿပီး
လူေၾကာမမာေလေတာ့ တေရးႏုိးထၿပီး သြားတုိက္လည္း ႏုိင္တယ္ အစရိွသျဖင့္
ေတြေပါ့ေလ။

ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ အဲသလိုမ်ဳိးေတြ ၾကားရတုိင္း ဖိုးအုန္းတေယာက္
အစိုးရစစ္တပ္ကို အေတာ္ေလး အထင္ ႀကီးခဲ့ တယ္။ ဆာမူရုိင္း စိတ္ဓာတ္
ႀကီးမားတဲ့ ဂ်ပန္ေတြေပးခဲ့တဲ့ စစ္ပညာကေန ေပါက္ဖြားလာတဲ့ တပ္ျဖစ္လို႔ သာ
ဒီလို သတိၱေကာင္း၊ လူေၾကာမာတဲ့ စစ္တပ္ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္လို႔ သံုးသပ္မိခဲ့တယ္။
အဂၤလိပ္ေလ့က်င့္ ေပးခဲ့လို႔ ေပါက္ဖြားလာတဲ့ တပ္မ်ားျဖစ္ရင္
ခက္ရခ်ည္ေသးရဲ့ လို႔ေတာင္ ေတြးမိတယ္။

အခုေတာ့ ဗမာ့တပ္မေတာ္ကို အလြန္အထင္ႀကီး ဂုဏ္ယူခဲ့တဲ့ သူ႔အေဖလည္း
ဆံုးသြားပါၿပီ။ ဒီေနာက္ပုိင္း ဖိုးအုန္း တေယာက္ သူ႔အလုပ္အကုိင္ သဘာဝအရ
ေနရာအႏွံ႔ ခရီးထြက္ရပါတယ္။ လူမ်ဳိးစံုနဲ႔ ေတြ႔ထိဆက္ဆံ ရပါတယ္။
တုိင္းရင္းသားေရာ ႏုိင္ငံျခားသားပါ အစံု ဆိုသလိုေပါ့။ အဲသလို
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေက်ာ္ျဖတ္လာ အၿပီးမွာ သူ႔အေဖ ေျပာခဲ့ တဲ့
ဂ်ပန္စစ္တပ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စကားေတြ၊ ဗမာ့တပ္မေတာ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စကား
ေတြကို ဖိုးအုန္းတေယာက္ ျပန္ၿပီး ဆင္ေျခတက္ခ်င္လာတဲ့ အာသီသေတြ
ေပၚလာခဲ့တယ္။ သို႔ေသာ္ သူ႔အေဖက ဆံုးသြားၿပီဆိုေတာ့ ဘယ္သူနဲ႔ ဆက္ၿပီး
ျငင္းရမလဲဆိုတာလည္း မသိေတာ့။

ဂ်ပန္ေတြက ဆာမူရုိင္း စိတ္ဓာတ္ႀကီးမားတယ္၊ သူတကာထက္ သတၱိေကာင္းတယ္၊
အသက္သာအေသခံမယ္ အလံ မလွဲဖူး ဆိိုတဲ့ အေျခအေနဟာ ေနရာတုိင္းမွာ
မဟုတ္ဖူးလို႔ ဖိုးအုန္းက ျပန္ၿပီး ျငင္းခုန္ျခင္တယ္။ ၁၉ ရာစု တုန္းက
ကိုမိုဒို ပယ္ရီ ဦးေဆာင္တဲ့ အေမရိကန္ ေရတပ္ ဂ်ပန္ကို ဝင္လာၿပီး
စီးပြားေရးတံခါးဖြင့္ဖို႔ ေတာင္းဆို ေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔ ဂ်ပန္ ဆာမူရုိင္းေတြ
အေမရိကန္ေတြကို လမ္းဖြင့္ေပး လုိက္ရသလဲ။ ဆာမူရုိင္းပဲဟာ ေသေသ ေၾကေၾက
ခံတုိက္ပါ့လားလို႔ စိတ္ထဲက ျဖစ္မိတယ္။ တခါ ဆာမူရုိင္း ဆိုတာကိုလည္း
ေလ့လာလုိက္ေတာ့ ေကာင္းတာေတြ ရိွခဲ့သလို ဆိုးတဲ့အခ်က္ ေတြလည္း ရိွခဲ့တာကို
သိရျပန္တယ္။ ဂ်ပန္မွာ လူတုိင္းဟာ ဆာမူရိုင္း မဟုတ္ဖူး ဆိုတာလည္း
သိရျပန္တယ္။ လယ္သမားဟာ လယ္သမား မ်ဳိးရိုးကိုသာ ပုိင္ဆိုင္တယ္၊ ဆာမူရုိင္း
မ်ဳိးႏြယ္ မဟုတ္တဲ့အတြက္ ဆာမူရုိင္း မျဖစ္ႏုိင္ပါတဲ့။ ဒါ့အျပင္ ၁၉ ရာစု
အလယ္ေလာက္ အထိ သာမန္ အရပ္သား ဂ်ပန္တဦးက ဆာမူရုိင္း တဦးကို
လူေရွ႔သူေရွ႔မွာ ေစာ္ကားရင္၊ ေစာ္ကားသလို ျဖစ္ခဲ့ရင္ အဲဒီလူကို
ဆာမူရုိင္း ျဖစ္သူက ဓားနဲ႔ ခုတ္သတ္ခြင့္ ရိွတယ္လို႔ ဆိုျပန္တယ္။ ဒါကေတာ့
ပေဒသရာဇ္ေတြက ဆာမူရုိင္း ေတြကို ေပးထားတဲ့ အခြင့္အေရးလို႔ ဆိုရမွာပါ။
လုိက္ရွာျပန္ေတာ့ ေကာင္းကြက္ ေလး တခုေတာ့ ေတြ႔ရတယ္။ အဲတာက ဘာလဲဆိုေတာ့
ဆာမူရုိင္းေတြဟာ အတုိက္အခုိက္ အတတ္ပညာသာမက စာေပ တတ္ကြ်မ္းဖို႔လည္း
သင္ၾကားရတယ္လို႔ သိရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စက္မႈေခတ္ေျပာင္းတဲ့ အခ်ိန္မွာ စာတတ္
ပညာတတ္ထား တဲ့ ဆာမူရုိင္းေတြဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အသိ ပညာရွင္ေတြ၊ အတတ္
ပညာရွင္ေတြ၊ စီးပြားေရးသမားေကာင္းေတြ ျဖစ္လာတယ္လို႔ ဆိုထားပါတယ္။

မေကာင္းတဲ့ ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ စက္မႈထြန္းကားလာၿပီး ေနာက္ပုိင္းမွာ
နယ္ခ်ဲ့ဖို႔အတြက္ စစ္သားေတြ စုေဆာင္းေတာ့ လူမ်ားစု လယ္သမားေတြၾကားထဲကပဲ
စုေဆာင္းရပါတယ္။ အဲဒီမွာ လယ္သမားကေန စစ္သား ျဖစ္လာတဲ့ သူေတြကို
စိတ္ဓာတ္ေရးရာအရ ျမွင့္တင္ဖို႔အတြက္ အရင္က သူတို႔မွာ မရိွခဲ့တဲ့
ဂုဏ္ပုဒ္ေတြ တပ္ဆင္ေပးဖို႔ လိုလာပါတယ္။ အဲတာကေတာ့ ဒို႔ဂ်ပန္ဆိုတာ
ဆာမူရုိင္းမ်ဳိး သူရဲေကာင္းမ်ဳိးဆိုတဲ့ လုိင္းေအာက္ ကို
ဆြဲသြင္းယူခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲဒီကမွ တဆင့္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔
ေအာင္ပြဲေတြ မ်ားလာေတာ့ ကိုယ့္ကို ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈေတြ မ်ားလာၿပီး ဖက္ဆစ္
စစ္တပ္ အျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းလာ တာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ကေန႔ေခတ္မွာေတာ့
ဂ်ပန္ႏုိင္ငံမွာ ဖက္ဆစ္ အသြင္ေဆာင္တဲ့ စစ္တပ္ ဆိုတာ မရိွေတာ့ပါဖူး။
ဒါေပမယ့္ ဂ်ပန္စစ္တပ္ဆီက ရခဲ့တဲ့ ဖက္ဆစ္ စိတ္ဓာတ္အေမြကေတာ့ ျမန္မာစစ္တပ္
အတြင္းမွာ အခုအထိ အေတာ္ေလး ကိန္းေအာင္း ေနေသးတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။

ၾကံဳတုန္းမွာ ဇတ္လမ္းေလးတခု ေျပာျပျခင္ပါေသးတယ္။ ဒုတိယ ကမၻာစစ္အတြင္းက
အဂၤလိပ္ တပ္ခြဲတခုရယ္၊ အေမရိကန္ တပ္ခြဲ တခုရယ္၊ ဂ်ပန္တပ္ခြဲ တခုရယ္
လမ္းမတခုအေပၚမွာ ခ်ီတက္လာပါတယ္တဲ့။ လမ္းအဆံုး မွာေတာ့ အသူတရာနက္တဲ့
ေခ်ာက္ႀကီးရိွေနပါတယ္။ ပထမဆံုး ခ်ီတက္လာတဲ့ ဂ်ပန္တပ္ခြဲက အရာရိွက
ေခ်ာက္ႀကီးရိွမွန္း သိေပမယ့္ ရပ္ဖို႔ အမိန္႔မေပးတဲ့ အတြက္ လမ္းလဲဆံုးေရာ
ဂ်ပန္တပ္ခြဲ တခုလံုးဟာ ေခ်ာက္ ထဲကို ခုန္ခ်သြားပါတယ္။ အေမရိကန္တပ္ခြဲက
ရဲေဘာ္မ်ားကေတာ့ ေခ်ာက္ႀကီးနားလဲ ေရာက္ကေရာ အရာရိွကို
ဝုိင္းၾကည့္ၾကပါတယ္။ အရာရိွ ကလည္း ရပ္ဖို႔ရာ အမိန္႔မေပးဖူးလို႔ ဆိုပါတယ္။
အဲေတာ့ ရဲေဘာ္ေတြက အရာရိွ ကို ဝုိင္းၿပီးကြန္ပလိန္း (ဆင္ေျခ) တက္ပါတယ္။
ဒီအတုိင္း ဆက္သြားရင္ ရဲေဘာ္အားလံုး တုိက္ပြဲမဝင္ရဘဲနဲ႔ အသလြတ္
ေခ်ာက္ထဲက်လို႔ အခ်ီးႏီွး ေသကုန္မွာ မသိဘူးလားဆိုၿပီး ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔
အရာရိွ အၾကား အျငင္းအခုန္ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ရဲေဘာ္ ေတြက
ဒီအတုိင္းေတာ့ အေသမခံႏုိင္ဖူးဆိုၿပီး အရာရိွအမိန္႔ကို လြန္ဆန္ၿပီး
ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ ၾကတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ သူတို႔အၿပီးမွာေတာ့
အဂၤလိပ္တပ္ခြဲကလည္း အဲဒီလမ္းေပၚမွာ ခ်ီတက္လာပါတယ္။ ေခ်ာက္ကမ္းပါးႀကီး
အစြန္းေရာက္တဲ့အထိ အရာရိွလုပ္သူက ရပ္တန္႔ဖို႔ အမိန္႔မေပးဖူးတဲ့။
ဆက္သြားေပါ့ေလ။ အဲဒီအခါမွာ အဂၤလိပ္စစ္သား ေတြက ဘာလုပ္တုန္းဆိုေတာ့ ဂ်ပန္
စစ္သားေတြလိုလည္း ေခ်ာက္ထဲကို ခုန္ခ်မသြားဖူး၊ အေမရိကန္စစ္သားေတြလည္း
အရာရိွနဲ႔ ရန္ျဖစ္ျငင္းခုန္ၿပီး ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္မလွည့္ဖူး။
ေခ်ာက္ကမ္းပါး အနားမွာပဲ ဘယ္ညာ၊ ဘယ္ညာနဲ႔ ခ်ိန္မွတ္ ေနပါသတဲ့။

ဒီဇတ္လမ္းရဲ့ ဆိုလိုခ်က္က စစ္သားဆိုတာ ေသေသရွင္ရွင္ အက်ဳိးရိွရိွ
မရိွမရိွ အထက္ကေပးလာရင္ စစ္မိန္႔ကို နာခံရမယ္ဆိုတဲ့ သေဘာကို ေျပာလိုတာ
မဟုတ္ပါဖူး။ ႏုိင္ငံတႏုိင္ငံျခင္းဆီ လူမ်ဳိးတမ်ဳိးခ်င္းဆီမွာ သက္ဝင္ေန
တဲ့ စိတ္ဓာတ္၊ ယံုၾကည္မႈ၊ အယူအဆ၊ အေတြးအျမင္စတဲ့ အေျခအေနကို ထင္ဟပ္လိုတဲ့
သေဘာျဖစ္ပါတယ္။

အခု ျမန္မာစစ္တပ္ဟာ ဘယ္နားမွာ ရိွေနသလဲဆိုတာကို ဖိုးအုန္း
စဥ္းစားေနပါတယ္။ ဖိုအုန္းတို႔ အေဖလက္ ထက္က လူေၾကာမာတယ္ သတိၱေကာင္းတယ္
သူရဲေကာင္းေတြျဖစ္တယ္ ဆိုတဲ့ အစိုးရစစ္တပ္ဟာ အရင္ ေရွးေခတ္
ဂ်ပန္စစ္တပ္ရဲ့ တန္ဖိုးကို တပ္ဆင္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေျပာရင္ေတာ့
သူမ်ားဟာကို ေကာ္ပီ လုပ္ထားတာပါ။ ကုိယ္ပုိင္စံေတြ တန္ဖိုးေတြ
မရိွရွာပါဖူး။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာလာတဲ့ အခါမွာေတာ့ အစိုးရ စစ္တပ္ဟာ
တရုတ္ျဖဴ စစ္တပ္လို ဘိန္းစားတဲ့ အဆင့္ကို ေရာက္လာတယ္လို႔ ဖိုးအုန္း
မွတ္ခ်က္ခ်မိပါတယ္။ တကယ္ဘိန္းစားတာ မဟုတ္ပါဖူး။ ဘိန္းလို မူးယစ္ေစတဲ့
စြဲလမ္းေစတဲ့ အာဏာနဲ႔ ဓနႂကြယ္ဝမႈ ေနာက္ကို ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္
လုိက္ေနလို႔ပါ။ အဲတာေတြရဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲ ဆိုးက်ဳိးေတြ အျဖစ္ အစိုးရတပ္မွာ
တပ္ေျပးေတြ မ်ားလာသလို၊ ကေလးစစ္သားေတြလည္း ေပါသထက္ ေပါလာပါတယ္။ စစ္သား
စစ္ဗိုလ္ဆိုတာ လူေလးစားခံရတဲ့ အေျခအေနမွာလည္း မရိွေတာ့ပါဖူး။ လူေၾကာေကာ
မာေသးသလား ဆိုတာကို ၾကည့္ရ ေအာင္ပါ။ ဖိုးအုန္းကို ေက်ာင္းေနဖက္
သူငယ္ခ်င္း စစ္ဗိုလ္က ေျပာလာပါတယ္။ တကယ့္ေအာက္ေျခက အရာရိွေတြ၊ စစ္သားေတြ
ဘယ္သူမွ စစ္မတုိက္ခ်င္ဘူးတဲ့။ ရတဲ့လစာနဲ႔ ရင္းရတဲ့ အသက္က ဘယ္လိုမွ မကာမိ
ဘူးျဖစ္ေနတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အထက္အမိန္႔အရ ဘယ္ကိုတက္၊ ဘယ္ကုိသြား၊
ဘယ္ကိုတုိက္ ဆိုလို႔သာ လုပ္ေနရတယ္ ဘယ္စစ္သားမွ အားႀကိဳးမာန္တက္ တုိက္စိတ္
ခုိက္စိတ္ မရိွေတာ့ဖူး ဆိုတာကိုလည္း ဖိုးအုန္း သူငယ္ခ်င္းက ရွင္းျပပါတယ္။
တဖက္မွာလည္း စစ္တပ္ထဲက ထြက္ရင္ ဘာလုပ္စားရမွန္း မသိတာရယ္၊ စစ္တပ္ကေန
ထြက္ဖို႔ခက္ေနတာေတြ ရယ္ေၾကာင့္ ဒီလိုပဲ ဘဝေတြဟာ လံုးခ်ာလည္
လုိက္ေနတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ဖိုးအုန္း အေနနဲ႔ ဒီလိုေတြးမိတယ္။ သူ႔အေဖ လက္ထက္တုန္းက
တပ္မေတာ္ဆိုတာ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ နယ္ခ်ဲ့ကို တုိက္ခဲ့တယ္၊ ဖက္ဆစ္ကို
တုိက္ခဲ့တယ္၊ တရုတ္ျဖဴကို တုိက္ခဲ့တယ္၊ လူေၾကာမာတယ္ သတိၱ ေကာင္းတယ္လို႔
ေႏွာင္းလူေတြကို အနည္းဆံုးေတာ့ ေျပာစရာရိွေသးတယ္။ အခု စစ္တပ္ထဲက
အရာရိွေတြ အသက္ႀကီးလာရင္ သူတို႔ ေနာင္လာ ေနာက္သားေတြ အတြက္ ဘာမ်ား
ေလာက္ေလာက္လားလား ေျပာစရာ က်န္ဦးမလဲဆိုတာကိုေတာ့ ဖိုးအုန္းလဲ မသိေတာ့။
ေသခ်ာတာ တခုကေတာ့ စစ္တပ္ဟာ အနည္းဆံုးေတာ့ လူေၾကာမာတယ္လို႔
ျပန္ၿပီးေျပာဖို႔ ဟာေတာင္ ဘာအေထာက္ အထားမွ မက်န္ရစ္ေတာ့ပါ။

ေဇာ္မင္း
၁၈ ရက္၊ ေမလ၊ ၂ဝ၁၁ ခုႏွစ္Rest of your post