အိုးေ၀ညိုျမ ကိုယ္ေတြ ့သခင္ေအာင္ဆန္း

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ကၽြန္ေတာ္
စာေရးသူ -ညိဳျမ

ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ႏွင့္ ေမာင္သုမန တို႔ မွာ ေက်ာင္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္း အရင္းအခ်ာမ်ား ျဖစ္ၾက ေပသည္။ ေက်ာင္းေနဘက္ ဟု ဆိုရာ၌ ပုဆိုးကြင္းသိုင္းလ်က္ ဖင္မလံုေခါင္းမလံု ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း တြင္ ခံုညင္း ထိုးခဲ့ၾကၿခင္း မဟုတ္ေပ။ ၿမန္မာၿပည္ ၌ အၾကီးက်ယ္ဆံုးၿဖစ္ေသာ အဓိပတိ ထိပ္သီးဧရာမ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ၾကီး ၌ စာေပအတူသင္ၾကားေနထိုင္ခဲ့ၾကရာမွ သူ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ပူးေပါင္း၍ ထိုေက်ာင္းေတာ္ၾကီး ကုိ မီးရႈိ႕ ကာ ၁၉၃၆ခု သပိတ္ၾကီးအား လႈ႕ံေဆာ္ေပၚေပါက္ေစခဲ့သူမ်ား ျဖစ္ၾကေပသည္။

ကိုေအာင္ဆန္း ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ စတင္ေတြ႔ဆံုပံုကို ယေန႔တိုင္ မွတ္မိပါေသးသည္။ ပဲခူးေက်ာင္းေဆာင္ အေပၚအထပ္ ရွိ ကၽြန္ေတာ္၏ ၀မ္း ကြဲအစ္ကို ကိုတင္ထြတ္ ေနထိုင္ရာ လက္ေထာက္ အေဆာင္မွဴး အခန္း ရွည္ ကေလး အတြင္း တစ္ည၌ စကားေျပာေနၾကစဥ္ ကုိေအာင္ ဆန္း ရုတ္တရက္၀င္လာသည္။ ေယာင္လည္လည္ မခ်ိဳမခ်ဥ္ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္အား သူက အတန္ၾကာ ၾကည့္ေနျပီး ေနာက္ ''ဒီႏွစ္ အတြင္း ကိုယ့္လူ ကုိိ တကၠသိုလ္ သမဂၢ မွာ အယ္ဒီတာအျဖစ္ နဲ႕ ခန႔္ထားခ်င္တယ္'' ဟု ေျပာေလ ေတာ့သည္။

ထိုေန႔ မတိုင္မီက သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းစြာ သိကၽြမ္းျခင္းမရွိခဲ့ေပ။ ထိုသို႔ရင္းႏွီးျခင္း မရွိပါဘဲလ်က္ ယခု လို အေရးၾကီးေသာ အလုပ္တစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္အား ယံုၾကည္စြာ လာေရာက္ ပံုအပ္ျခင္း ေၾကာင့္ အေတာ္ပင္ အံ့ၾသ သြားမိ ေလသည္။

သုမန ။ ။ ထိုင္ပါဦးဗ်၊ အခုလို ကၽြန္ေတာ့္ကို ေရြးခ်ယ္ခ်ီးျမွင့္တာကေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီး။ ၀မ္းသာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္က အိုင္ေအေတာင္ မေအာင္ေသးဘူးဗ်။ အယ္ဒီတာ ဆိုတာ ဘီေအ အထက္တန္း ေက်ာင္းသားၾကီး ေတြ ဘာေတြသာ လုပ္ဖို႕ေကာင္းတယ္'' ကုိေအာင္ဆန္း ။ ။''စာေပဘက္မွာ ၀ါသနာပါၿပီး ေရးတတ္ဖတ္တတ္ တဲ့ လူကုိခန္႕ရင္ အေကာင္းဆံုး ပဲ။ ခင္ဗ်ား က (ညိဳျမ) ကေလာင္အမည္နဲ႕ ဂႏၱေလာက မဂၢဇင္းမွာေရးတဲ့ စာ ေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳက္တယ္''

သုမန ။ ။ေက်းဇူးပါပဲဗ်ာ၊ ႏို႕ေပမယ္႕ အိုင္ေအ မေအာင္ေသးတဲ့ ခ်ာတိတ္ ကုိ ခန္႕ရင္ တကၠသိုလ္ သမဂၢၾကီး တစ္ခုလံုး ဂုဏ္ငယ္ သြားလိမ္႕မယ္'' ထိုအခ်ိန္ က တကၠသိုလ္မွ ထုတ္ေ၀ေသာ ေကာလိပ္မဂၢဇင္း ႏွင့္ သမဂၢမွ ထုတ္ေ၀ေသာ မဂၢဇင္းတို႕မွာ အၿပိဳင္ အဆိုင္ ျဖစ္ေလသည္။ ေကာလိပ္ မဂၢဇင္းအယ္ဒီတာ ကုိ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး မစၥတာစေလာ့ ကုိယ္တိုင္ ေရြးခ်ယ္ ခန္႕ထားေလ့ရွိသၿဖင့္ အလိုေတာ္ရိသံ ပါေလသည္။ သမဂၢမွာကား လူဆူလူပူတို႕၏ စုေ၀းရာ အရပ္ ျဖစ္၍ ေတာ္လွန္ေရးစာေပမ်ား ေမြးထုတ္ရာဌာန ျဖစ္၏ ထိုႏွစ္အဖို႕သမဂၢဥကၠ႒ မွာ သခင္ႏု ျဖစ္ေလ သည္။

ကုိေအာင္ဆန္း မွာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ရြယ္တူျဖစ္ေသာ္လည္း သူက ကၽြန္ေတာ္ထက္တစ္တန္းပုိျမင့္၏ ထိုေၾကာင့္ သူပင္ အယ္ဒီတာ လုပ္ရန္ ကၽြန္ေတာ္က မဂၢဇင္းမန္ေနဂ်ာလုပ္ရန္ သေဘာတူညီၾက၏ သမဂၢ မဂၢဇင္း ဟု ေခၚတြင္ျခင္း ကုိ သူက မၾကိဳက္သျဖင့္ နာမည္အသစ္ ေရြးခ်ယ္ၾကရာ၌ ကၽြန္ေတာ္က အၾကံေပးသည့္ အတိုင္း ' အိုးေ၀မဂၢဇင္း' ဟူေသာ အမည္ျဖင္ ထိုႏွစ္မွစ၍ ထုတ္ေ၀ခဲ့ၾကေလသည္။

အိုးေ၀မဂၢဇင္း
ကုိေအာင္ဆန္းကား စာေပါသနာပါ၏ သူမ်ားလို ၀တၳဳမ်ား၊ ကဗ်ာမ်ား ေရးခ်င္ ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ အား ေျပာဖူးပါ၏ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ဘ၀မွ လြတ္ေျမာက္ေရးစိတ္ဓာတ္မ်ားႏွင့္ အထူးလႊမ္းမိုး ေနသူျဖစ္ရကား ဆန္းသစ္ႏုယဥ္ စာေပမ်ားကုိ ေရးသားေလ့က်င့္ရန္ အခ်ိန္မရဘဲ သမဂၢ၏၀ါဒ ထုတ္ျပန္ခ်က္ ေၾကျငာ စာတမ္း မ်ားကုိ ေရးရျခင္းျဖင့္ အခ်ိန္ကုန္သူျဖစ္သည္။ အိုးေ၀ မဂၢဇင္း ကုိ အတူလုပ္ၾကရာတြင္ အျမဲနီးကပ္စြာ တိုင္ပင္ႏိုင္ၾကရန္ ကုိေအာင္ဆန္းသည္ ကၽြန္ေတာ္ ၏ ထမင္းစားပြဲ သို႕ ေျပာင္းေရႊ႕လာကာ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ထမင္းအတူတူ စားေသာက္ ခဲ့ၾကေလသည္။

သခင္သန္းထြန္း
ထမင္းအတူ စားၾကရာတြင္ ကုိေအာင္ဆန္းမွာ ေကၽြးသမ်ွဟင္းႏွင့္ တင္းတိမ္ ေရာင့္ရဲတတ္သည္။ အျခားသူမ်ား အတြက္ ဘာမွ မက်န္ ေအာင္ အစားၾကီးသူ မဟုတ္ေပ။ ထိုအခါက သခင္သန္းထြန္းသည္ ကုလား ေက်ာင္းတစ္ခု ၌ ေက်ာင္းဆရာ လုပ္လ်က္ရွိရာမွ ထမင္း၀၀ မစားရ၍ လားမသိ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕၏ ထမင္းစားပြဲ သို႕ မၾကာ ခဏ လာ၍ စားေတာ္ ေခၚတက္ေပသည္။ ထို႕သိုဧည့္သည္မ်ား လာေသာ အခါ တရုတ္ဆိုင္ မွ ဟင္းမ်ားအပုိမွာယူကာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကုိေအာင္ဆန္းတို႕က ေ၀ခဲြ၍ ဒကာခံရ စျမဲပင္။ (ဘုရားလည္းၿပီး- ျပည္ၾကီးလည္းပ်က္) ဆိုေသာ စကားပံုကဲ့သို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ဦး တကုပ္ကုပ္ လုပ္ကုိင္ ခဲ့ၾကေသာ အိုးေ၀မဂၢဇင္း ထြက္လာေသာအခါ တစ္ေက်ာင္းလံုး ပြက္ေလာရိုက္လ်က္ ရာဇ၀င္တြင္ေသာ ၁၉၃၆ ခု၊ တကၠသိုလ္သပိတ္ၾကီးေမွာက္သြားေတာ႔၏။

ေက်ာင္းသားအံုၾကြခ်ိန္
ထိုႏွစ္က သမဂၢဥကၠ႒ရာထူးကုိ သခင္ႏု ရခ်ိန္မွ စ၍ (ဒီႏွစ္ေတာ့ သပိတ္ေမွာက္ၾက လိမ့္မယ္) ဟု ေက်ာင္းသား အမ်ားပင္ ထင္ေၾကးေပးခဲ့ၾက၏ ကၽြန္ပညာႏွင့္ မ်က္ႏွာျဖဴ ဆရာမ်ား ကုိလည္း အႏွစ္ႏွစ္ အလလ က မုန္းတီးခဲ့ၾကရာမွ ထိုႏွစ္ တြင္ ေက်ာင္းသားအမ်ားအံုပြင့္ကာ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ အတိုက္အခံ ျပဳလုပ္ၾကခ်ိန္ ျဖစ္ေပသည္။ နယ္ခ်ဲ႕တိုက္ဖ်က္ေရးမွာ ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္မွ ေက်ာင္းသား ေလာကသို႕ ကူးစက္လာ၏ တကၠသိုလ္ ၌ အလိုေတာ္ရိ ေက်ာင္းသားမ်ားကုိ အထူးအခြင့္ အေရးမ်ားေပး၍ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ရွိေသာ ေက်ာင္းသား မ်ားကုိ အထူးဖိႏွိပ္ေသာ စနစ္ မွာလည္း တစ္ေန႕တစ္ျခား ဇက္ရဲ လာခ်ိန္ျဖစ္ေပသည္။

တကၠသိုလ္ ပညာ ကုိ မရမက ဆည္းပူးလို၍ မိဘမ်ားက အထူးၿခိဳးျခံေထာက္ပံ့ခဲ့ေသာ ေက်ာင္းသား အခ်ိဳ႕ တို႕မွာ လူျဖဴဆရာ အား (ဆာ)ဟု မထူး၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေက်ာင္းတက္ရက္မမွန္ဟု ဆို၍ ေသာ္ လည္းေကာင္း ဘာမဟုုတ္ေသာ ျပစ္ခ်က္တို႕ျဖင့္ မတရား အျပစ္ရွာကာ တစ္ခ်က္လႊတ္ ေက်ာင္းထုတ္ ခံၾကရခ်ိန္ ျဖစ္ေပသည္။ ေနာက္ဆံုး၌ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး ဒီေဂ်စေလာ့ အထူး မ်က္မုန္္းက်ိဴးသူ သခင္ႏု ကုိ လည္း ဆရာမ်ား ကုိ ပုတ္ခတ္ေသာ မိန္႕ခြန္းမ်ားေျပာသည္ဟုဆိုကာ ေက်ာင္းထုတ္လိုက္ ျပန္ေလသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားမ်ား တလႈပ္လႈပ္တရြရြ ျဖစ္ေနခ်ိန္ ၌ အိုးေ၀မဂၢဇင္း ေပၚထြက္လာကာ ဒီေဂ်စေလာ့ တို႕ လူစု အား အျပင္းအထန္ ေဆာ္ထည့္လိုက္ရာ တစ္ေက်ာင္းလံုး ေဇာက္ထိုးမိုးေမ်ွာ္ျဖစ္သြားျခင္း ျဖစ္ေလ သည္။

မွတ္မိေသးသည္
အိုးေ၀မဂၢဇင္း မထြက္ခင္တစ္ရက္က ကုိေအာင္ဆန္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ စာပံုႏိွပ္တိုက္ သုိ႕ သြားကာ စာအုပ္မ်ား အခ်ိန္မီ ခ်ဴပ္လုပ္ျပီးေစရန္ ကုလားမ်ားကုိ ေခ်ာ့ေမာ့လ်က္ ကူညီ လုပ္ေပး ၾက၏ ညေန ၆နာရီေလာက္တြင္ အားလံုးျပီးစီး၏ ထို႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္မွာ ၀မ္းသာ အားရ ႏွင့္ မၾကဳံစဖူး အထူးဇိမ္ခံကာ တကၠစီကားတစ္စင္း ငွား၍ စာအုပ္ထုတ္မ်ားတင္ေဆာင္ျပီး ေလညွင္းခံ လ်က္ ေက်ာင္းသို႕ျပန္ခဲ့ၾကေလသည္။ သမဂၢတိုက္သို႕ မ၀င္မီ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွင့္ အလြန္ ရင္းႏွီး ခင္မင္ ေသာ အဂၤလိပ္စာ ပါေမာကၡ မစၥတာရုတ္စ္ အိမ္သို႕ ၀င္ကာ အိုးေ၀တစ္အုပ္ကုိ ဦးဦးဖ်ားဖ်ား လက္ေဆာင္ ေပးကာ သူ႕ထံမွ ဘိလပ္ရည္မ်ား ေတာင္းေသာက္ခဲ့ၾကေသး၏။

ထိုကားေပၚ တြင္ မဂၢဇင္း စာအုပ္မ်ားတင္လ်က္ ေလညွင္းခံကာ လိုက္ပါလာေသာ ကုိေအာင္ဆန္းနွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ကား နက္ျဖန္ မဂၢဇင္း ထြက္လွ်င္ ဗံုးေပါက္ကြဲသလို တစ္ေက်ာင္းလံုး တစ္ျပည္လံုး ဂယက္ရုိက္ သြားမည္ ကုိ လားလားမ်ွ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကေပ။ ထိုမဂၢဇင္း စာအုပ္မ်ား တင္ေဆာင္လာျခင္းမွာ အမွန္အားျဖင့္ လံုး၀ ေပါက္ကြဲေစတက္ေသာ လက္နက္ပုန္းမ်ားကုိ ခုိုးယူတင္ေဆာင္လာသကဲ့သို႕ပင္ ျဖစ္ေလသည္။ သို႕ေသာ္ ကေလာင္တည္း ဟူေသာ လက္နက္ျဖင့္ ထိုသို႕ေပါက္ကြဲေစမည့္ ေဆာင္းပါးကုိ စီစဥ္ ေရးသား လိုက္ေသာ တရားခံျဖစ္သူ ကၽြန္ေတာ္ပင္လွ်င္ မိမိ၏ လက္နက္ေၾကာင့္ ဤမွ်ျပင္းထန္စြာ ေပါက္ကြဲ လိမ့္မည္ ဟု မထင္မိခဲ့ေပ။

ထိုေဆာင္းပါး မွာ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ တိုတိုတုတ္တုတ္ႏွင္ နာမည္၀ွက္ကာ ေရးလိုက္ေသာ ေဆာင္းပါး ျဖစ္၏ ထိုအခ်ိန္က ေက်ာင္းအုပ္ စေလာ့ႏွင့္ကပ္ကာ မ်ိဴးခ်စ္ေက်ာင္းသားမ်ားကုိ အထူး ေခ်ာက္တြန္း ေနေသာ ဆရာတစ္ဦး အား ကၽႊန္ေတာ္ က ငရဲေခြးႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ကာ ပက္ပက္စက္စက္ ေဆာ္ထည့္ လိုက္ ၍ ေပါက္ကြဲေလျပီ။

ထိုေဆာင္းပါး ကုိ ေရးရာ၌ ကၽြန္ေတာ္သည္ တကၠသိုလ္တြင္ ရႈပ္ေထြးေနပံုတို႕ကုိ အတြင္းသိတစ္ဦး ျဖစ္သည့္ အေလ်ာက္ ကေလာင္ရွင္ တို႕၏ ၀တၱရားအတိုင္း ေဆာ္သင့္ေသာသူကုိ ထုတ္ေဖာ္ ဆံုးမလိုက္ ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ မည္သူမွ် ကၽြန္ေတာ္အား ေျမွာက္ေပးျခင္း မရွိေပ။ ေက်ာင္းသားႏွင့္ ဆရာတိုက္ပြဲတြင္ သခင္ႏု ႏွင့္ တကြ မ်ိဳးခ်စ္ေက်ာင္းသား ၁၁ဦးတို႕မွာ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး၏ အာဏာျပင္းထန္ မႈေၾကာင့္ ေက်ာင္းထြက္ ရျခင္း တည္း ဟူေသာ ဒဏ္ရာမ်ားရရွိလ်က္ ေနေလျပီ။ အျခားေက်ာင္းသားမ်ားလည္း တစ္ဗိုလ္ က်ရင္ တစ္ဗိုလ္တက္ လမ္းစဥ္အတိုင္း စစ္ေၾကညာလ်က္ အလွည့္က် ခ်ီတက္ တိုက္ခိုက္ၾကရန္ သာရွိ ေတာ႕၏။

ထိုသို႕ အိုးေ၀မဂၢဇင္းမွ တင္သြင္းလိုက္ေသာ ထိုေဆာင္းပါးမွာ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး ရံုးခန္းတြင္ ေနာက္တစ္ေန႕ သိုက္ျမိဳက္ စြာ ေပါက္ကြဲ ေလသည္။အယ္ဒီတာျဖစ္သူ ကုိေအာင္ဆန္းအား မစၥတာစေလာ့က ဆင့္ေခၚ စစ္ေဆးေတာ့၏ ထိုေဆာင္းပါး ေရးသားသူ ကုိ အျပင္းအထန္ အေရးယူရမည္ျဖစ္၍ ၎၏အမည္ကုိ ထုတ္ေဖာ္ ေျပာရမည္။ မေျပာလွ်င္ကုိ ေအာင္ဆန္း ကုိ ေက်ာင္းမွထုတ္ပစ္ လိမ့္မည္ဟု စေလာ့ က ဆို၏ စာ-နယ္-ဇင္းထံုးတမ္းအရ အယ္ဒီတာ လုပ္သူ က ထုတ္ေဖာ္ေျပာခြင့္ မရွိသျဖင့္ ထုတ္ေဖာ္ မေျပာႏိုင္။ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ပါ ဟု ကုိေအာင္ဆန္း က ဘုေျပာခဲ့ ေလသည္။

ေခါင္က မိုးမလံု ဆုိသကဲ့သုိ႔ ေက်ာင္းဆရာလုပ္သူမ်ားက မတရားလုပ္ခဲ့ၾကသျဖင့္ ထုိမတရားမႈမ်ား ကိုျပဳျပင္ ေစရန္ လူထုအား ေရးသားတိုင္တန္းခဲ့ရာ မတရားမႈဖန္တီးသူမ်ားကုိ အေရးမယူဘဲ တိုင္တန္းသူကိုသာ အျပစ္ ရွာတတ္ျခင္း မွာ အာဏာပုိင္တို႔၏ ထံုးဓေလ့ပင္ ျဖစ္ေပသည္။ ကိုေအာင္ဆန္းကို ေက်ာင္းထုတ္ လိုက္ေသာအခါ ၌ ကား ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ထိုဓေလ့ဆိုးကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းၾကီး သေဘာ ေပါက္ကာ အထူးလႈပ္လႈပ္ရြရြ မခံမရပ္ႏိုင္ ျဖစ္ကုန္ၾကေတာ့၏။

ေနာက္တစ္ေန႔ ၌ သမဂၢခန္းမၾကီးတြင္ မစၥတာရာရွစ္၊ ကိုထြန္းအံုႏွင့္ ကိုအံုး အစရွိေသာ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ မ်ား က မည္သို႔အေရးယူသင့္ပံုကို စည္းေ၀းေဟာေျပာၾကေသာအခါ ေက်ာင္းလံုးကၽြတ္ ပရိတ္သတ္ မ်ားက (သပိတ္ သပိတ္-ေမွာက္ေမွာက္) ဟု သံျပိဳင္ေအာ္ၾကလ်က္ အားလံုးပင္ တကၠသိုလ္ၾကီး ကို စြန္႔ပစ္ကာ ေရႊတိဂံုကုန္းေတာ္ေပၚသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ သပိတ္ေမွာက္ခဲ့ ၾကသည္မွာ ရာဇ၀င္၌ စာတင ္ျပီးျဖစ္ ၍ အထူးေရးရန္ မလိုေတာ့ေပ။

အေျပာႏွင့္အေရး
ထိုအခ်ိန္၌ သခင္ႏု၊ ရာရွစ္၊ ကိုေအာင္ဆန္းစေသာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားက သပိတ္ေမွာက္ရန္ က်ိတ္၍ ၾကိဳးဆြဲ၊ ေျခထိုး စီမံခဲ့ၾကသည္ဟု စြပ္စြဲျခင္းခဲ့ရ၏။ သို႔ေသာ္ အမွန္အားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခ်င္းခ်င္း ဘာမွ တိုင္ပင္ျခင္း မရွိခဲ့ေပ။ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ တိုင္းမိမိတို႕ ၏ တာ၀န္၏မ်ားကုိ ခပ္ေအးေအးႏွင့္ မေၾကာက္မရြံ႕ ေဆာင္ၾကရာတြင္ အေျခအေနမွာ လည္းအလိုလိုပင္ တစ္ဆင့္ျပီးတစ္ဆင့္ ကၽြႏိုပ္တို႔ဘက္မွ အေရးသာ ေစဖြယ္ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ရ ေလသည္။

ရာရွစ္စေသာ က်န္သမဂၢေခါင္းေဆာင္မ်ားကလည္း တာ၀န္အတိုင္း ေက်ာင္းသားထု ၾကီးထံသို႔ ထိုျပႆနာ ကို ဆံုးျဖတ္ၾကရန္ ရွင္းလင္းစြာ တင္ျပခဲ့၏။ ေက်ာင္းသားထုၾကီးကလည္း အထိေရာက္ဆံုးျဖစ္ေသာ သပိတ္လမ္းစဥ္ ကို ခ်က္ခ်င္း စြန္႔စားဆံုးျဖတ္ကာ တကၠသိုလ္မွ ထြက္ခြာခဲ့ၾက၏။

ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိသေလာက္တြင္ ထိုမွ် အပူတျပင္း အေရးၾကီးလွေသာ ရက္ အနည္းငယ္အတြင္း၌ ကိုေအာင္ဆန္း သည္ ကၽြန္ေတာ္အား ထိုအေရးေတာ္ပံုၾကီး ႏွင့္ ပတ္သက္၍ (ေအးေဆးေနပါ) ဟူေသာ စကားတစ္ခြန္း သာ ေျပာဖူးေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခ်င္းခ်င္း ထို႔ထက္ႏႈိက္နဲရႈပ္ေထြး ေသာ စည္လား ရိုက္မႈ၊ စက္ပုန္းခုတ္မႈ မ်ား ဘာမွ် မရွိခဲ့ေခ်။ ဤမ်ွရွင္းလင္းျပတ္သားစြာ ခပ္ေအးေအး ႏွင့္ တစ္ခုျပီး တစ္ခု အလိုက် ျဖစ္ေျမာက္သြားေသာ ကိစၥမ်ိဳးကို ယခုတိုင္တစ္ခါမ်ွ မေတြ႔ၾကံဳဖူးေပ။

တကၠသိုလ္ ၌ အတူစား၊ အတူသြား၊ အတူတူတိုက္ပြဲဆင္လ်က္ ေလးႏွစ္ၾကာမွ် ကိုေအာင္ဆန္း ႏွင့္ ေပါင္းသင္း ေနထိုင္ေနရာ တြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေအာက္ပါအျဖစ္အပ်က္ကေလး မ်ားကို သတိရမိ၏။

ကုိေအာင္ဆန္း၏ စိတ္ဓာတ္
ကုိေအာင္ဆန္း ကား စိတ္တိုတတ္္၏။ အေျပာအဆို မလိမၼာသျဖင့္ ဓာတ္သိေသာ သမဂၢရဲေဘာ္မ်ား မွ အပ သူ႔ အဖို႔ မိတ္ေဆြ မ်ားမ်ား မရွိေပ။ သမဂၢ၌လည္းသူႏွင့္ ဘုမက်သူဟူ၍ မရွိေခ်။ တစ္ခါက ေရႊတိဂံု သပိတ္စခန္း မွ အျပန္တြင္ ထိုႏွစ္အတြက္ သူ႔မွာ တျခားအလုပ္ကိစၥမ်ား ရွိေနသျဖင့္ သူလုပ္ရန္ရွိေသာ အလုပ္ မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္က လံုး၀ တာ၀န္ယူရန္ လႊဲအပ္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္က လည္း ထိုႏွစ္အဖို႔ အုိးေ၀ အယ္ဒီတာ အျဖစ္ တာ၀န္ယူျပီးျဖစ္၍ ေနာက္ထပ္လက္မခံႏို္င္ေၾကာင္း ေျပာေသာအခါ ရွဴးရွဴးရွဲရွဲ လုပ္သျဖင့္ ထသက္ၾကရန္ ဟန္ျပင္ေလသည္။

အျခားအမႈေဆာင္မ်ား က ၀ိုင္း၀န္းျဖန္ေျဖသျဖင့္ ျပီးသြား၏။ ထိုေန႔ညေန၌ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းသို႔ သူ ေရာက္လာကာ သူက စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနသျဖင့္ လြန္က်ဴးမိေၾကာင္းကို ၀န္ခ်ေတာင္းပန္ေလသည္။ သူက မေတာင္းပန္ လွ်င္လည္း ကၽြန္ေတာ္က အေၾကာင္းသိခ်င္း ျဖစ္၍ ေက်နပ္ျပီး ျဖစ္ေလသည္။ သို႔ေသာ္ သူက ကေလး သဖြယ္ ျဖဴစင္ေသာ စိတ္ဓာတ္ ႏွင့္ မိမိမွားသည္ကို သိရွိခ်ိန္၌ အေၾကြးမထားဘဲ မာန္မာနမ်ားကုိ လံုး၀ ပယ္ေဖ်ာက္ ကာ ခ်က္ခ်င္းဖြင့္ဟ ေျပာဆိုသည္ကို ကၽြန္ေတာ္၀မ္းေျမာက္စြာ ႏွင့္မွတ္သားမိ၏။

ဤကား ကိုေအာင္ဆန္း၏ ခ်ီးက်ဴးဖြယ္ အခ်က္ၾကီးတစ္ရပ္ေပတည္း။ထိုႏွစ္က မစၥတာရာရွစ္ သည္ သမဂၢဥကၠဌအျဖစ္ႏွင့္ ေဆာင္ရြက္ရာတြင္ ၄င္းကို ကုလားျဖစ္၍ မလိုမွန္းထား အျပစ္ ရွာသူမ်ား ေပါမ်ားခဲ့ေလသည္။ တစ္ခါကစည္းေ၀းပြဲ တစ္ခုတြင္ ရာရွစ္အား အယံုအၾကည္မရွိ အဆို တင္သြင္း ရန္ စီစဥ္ၾကသည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္က ၾကိဳတင္ၾကားသိေလသည္။ ထုိအခ်ိန္၌ အျခားေသာ သပိတ္ရဲေဘာ္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တို႔မွာလည္း နယ္ထြက္ေနၾက၏။ ကိုေအာင္ဆန္း မွာလည္း ဖ်ားေန ၍ ေဆးရံုတက္ေန၏။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အေရးသမားျဖစ္ျပီး စကားမေျပာတတ္၍ ထိုစည္းေ၀းပြဲ တြင္ ၀င္ေရာက္ေျပာဆိုရန္ မျဖစ္ႏို္င္ေခ်။

ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုး၌ ေဆးရံုတြင္ ငွက္ဖ်ားတိုးေနေသာ ကုိေအာင္ဆန္း ထံသုိ႔ ပင္ သြားေရာက္ကာ (ကိုယ့္လူ ထပါဦး၊ ခင္ဗ်ားမရွိရင္ မျဖစ္ဘူး) ဟုဆိုကာ သူ႔ကို ေဆးရံုမွ သမဂၢအထိ ဖက္တြဲေခၚေဆာင္ခဲ့ရေလ သည္။ သမဂၢလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ခန္းသို႔ ေရာက္မွ ကီြႏိုင္ ႏွင့္ လက္ဖက္ရည္အနည္းငယ္တုိက္ကာ စည္းေ၀းရာ ခန္းမၾကီး သို႔ တြဲတက္ခဲ့ရေလသည္။ ထို႔ေန႔အဖို႔ ကိုေအာင္ဆန္းမွာ ေနမေကာင္းေသာ္ လည္း ရာရွစ္ ၏ ေကာင္းေသာ အခ်က္မ်ား ကို ေဖာ္ထုတ္၍ အထူးေလးနက္စြာ ေျပာဆိုရာတြင္ အတိုက္အခံ လူစု က ၄င္းတို႔ အဆိုကုိ ရုပ္သိမ္းသြားၾကေလသည္။ ကုိေအာင္ဆန္း သည္ ရဲေဘာ္ လူေကာင္းမ်ား အတြက္ မယိမ္း မယိုင္ ေထာက္ခံကူညီတတ္ျခင္း၊ မိမိက်မ္းမာေရးကို ဂရုမစိုက္ဘဲ တာ၀န္ရြက္ေဆာင္ျခင္းတုိ႔မွာ ေက်ာင္းသားဘ၀ ၌ပင္ ထင္ရွားခဲ့ေလသည္။

ေထာင့္မက်ိဳးလို႔
ရာရွစ္၏ ဥကၠဌသက္တမ္း ကုန္းဆံုးခဲ့ျပီးေနာက္ ဥကၠဌသစ္ေရြးခ်ယ္ရန္ အခ်ိန္က်ေရာက္ခဲ့ရာတြင္ ဒုတိယ ဥကၠဌ ျဖစ္သူ ကိုေအာင္ဆန္း ကုို ထံုစံအတိုင္း တင္ေျမွာက္ၾကရန္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအခ်ိန္၌ သူ႔အား အမႈေဆာင္အဖြဲ႕၌ ေထာက္ခံသူမွာ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္သာ ရွိေလေတာ့၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ သူ႔အား ေထာင့္မက်ိဳးသူျဖစ္၍ သူရသင့္ ရထိုက္ေသာေနရာတြင္ ကိုဘဂ်မ္း (ယခု၀န္ၾကီး) အား ေရြးခ်ယ္ တင္ေျမွာက္ လုိက္ၾကေလသည္။ ဦးထြန္းအံု၊ ကိုလွေရႊ၊ ကိုသန္းေအာင္၊ ကိုဗဟိန္း စသည္တုိ႔က သူ႔အား တစ္ႏွစ္ေလာက္ ေစာင့္ဆိုင္း ၍ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံ ေရးေလ့လာရန္ ေျပာဆိုခဲ့ၾကေလသည္။ ကုိေအာင္ဆန္း သည္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ ဆံုးမခ်က္ကို ဘာမ်ွျပန္မေျပာဘဲ စည္းကမ္းေသ၀ပ္စြာ ၾကိဳးစား လိုက္နာ ခဲ့ေပသည္။ ေနာင္တစ္ႏွစ္ တြင္ ထိုသို႔အမ်ား၏ ဆႏၵ ကို မေသြမဖည္ လိုက္နာတတ္ေသာ အရည္အခ်င္း ကိုပင္ အထူးထုတ္ေဖာ္ ခ်ီးက်ဴးကာ ကိုေအာင္ဆန္း ကို အားလံုးက ဥကၠဌအျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ လိုက္ၾက ေလသည္။

ႏိုင္ငံေရးသို႔
ထိုႏွစ္အတြင္း တစ္ညေနတြင္ ကိုေအာင္ဆန္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ သထံုေက်ာင္းေဆာင္ေရွ႕၌ လမ္းေလ်ွာက္ လ်က္ရွိၾကစဥ္ သူက ရုတ္တရတ္ ''ကိုယ့္လူ၊ ကိုယ္ေတာ့ သြားေတာ့မယ္၊ ေက်ာင္းထြက္ျပီး ႏိုင္ငံေရး ထဲ ကို ေျခစံုပစ္ ၀င္ေတာ့မယ္'' ဟုေျပာ၍ သခင္ပါတီသို႔၀င္ကာ တကယ့္တိုက္ပြဲမ်ားတြင္ ၀င္ႏႊဲေတာ႔ မည္ျဖစ္ေၾကာင္းမ်ားကို ေျပာေလသည္။ သူက ထုိသုိ႔ ေျပာျပေနစဥ္ ကၽြန္ေတာ္ သည္ အထူး ၀မ္းနည္း လာ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေလးႏွစ္ၾကာမွ် ဥမကြဲသိုက္မပ်က္ ေနထိုင္ အလုပ္ လုပ္ခဲ့ၾကသည္ မွာ ကမာၻကေလးတစ္ခုကဲ့သုိ႔ပင္ မွတ္ထင္ကာ ထိုကမၻာ သည္ မည္သည့္ အခါမ်ွ ပ်က္မည္ မဟုတ္ ဟူ၍ မွတ္ထင္ေနခဲ့ၾက၏။ သို႔ေသာ္ အခ်ိန္သည္ ကုန္မွန္းမသိ ကုန္ဆံုးခဲ့၍ ကိုေအာင္ဆန္း ကား ဘီေအ ေအာင္ျပီး ျဖစ္လ်က္ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔လည္း ထိုႏွစ္မွာ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ပင္ျဖစ္ေၾကာင္းကို သတိရ ေလသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ဦး ရင္းႏွီးခင္မင္စြာ သြားအတူ လာအတူ ေနထိုင္ခဲ့ၾကေသာ ေလးႏွစ္ရာသီေခတ္ ကေလး ကား ကုန္ဆံုးေလျပီ။ ေလာကတြင္ အေပ်ာ္ဆံုး၊ အရႊင္ဆံုး၊ အရူးဆံုး၊ အမိုက္ဆံုး ျဖစ္ေသာ ေက်ာင္းသား ဘ၀ ကား ဆံုးခန္းတိုင္ေလျပီ။

ကၽြန္ေတာ္ က စိတ္ဓာတ္မြန္ျမတ္စြာ တိုင္းျပည္အတြက္ စြန႔္စားရန္ အဓိဌာန္ကို ခ်ီးက်ဴးမိေသာ လည္း သူ႔အတြက္ စိုးရိမ္မကင္း ရွိမိပံုကို ေျပာျပ၏။ ''ႏိုင္ငံေရးေလာကဟာ သိပ္ျပီးရႈပ္တယ္၊ ဆိုးတယ္။ ဒီမွာဆိုယင္ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ အခ်င္းခ်င္း ခင္ဗ်ား ကုိ နားလည္တယ္၊ အစစအရာရာမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြမို႔ ခင္မင္ယုယ ရွိၾကတယ္။ ႏိုင္ငံေရးထဲကို ေျခစံုပစ္၀င္ရင္ ေျခထိုးတာေတြ ၾကမ္းတမ္း ယုတ္မာတာ ေတြနဲ႔ေတြ႔ျပီး ေနရာတကာ ခင္ဗ်ားပဲ ဒုကၡ ေရာက္စရာ ေတြမ်ားတယ္ဗ်။ ခင္ဗ်ားကလည္း ငယ္ေသးတယ္'' ဟု ကၽြန္ေတာ္ က ေျပာမိေလသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကား ဆည္းဆာခ်ိန္ ေကာင္းကင္သို႔ ေမာ္ၾကည့္လ်က္ ''အေမ့အတြက္ ဘာမ်ွ ေက်းဇူးမဆပ္ ရေသးဘူး၊ လခစားလုပ္ဖို႔ကို လည္း စိတ္မရွိေတာ့ဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ သြားမယ့္လမ္းကို သြားရမွာပဲ'' ဟု လြမ္းစိတ္ ႏွင့္ အဓိဌာန္ စိတ္မ်ားေရာျပြမ္းကာ အသံခပ္မာမာ ႏွင့္ ပင္ ေျပာေလသည္။

''သြားေတာ့မယ္'' ဟုသူကေျပာလိုက္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္အဖို႔ ထိုသမဂၢကမာၻကေလးႏွင့္ တကြတိုေတာင္းလွေသာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ေခတ္ ကေလး ကို ကားလိပ္ခ်လိုက္သလို ျဖစ္သြားေတာ့၏။

စာေရးသူ - ညိဳျမ