ဘယ္သူႏိုင္ငံေရး သမားလဲ- * ေရးသားသူ-လူထုစိန္၀င္း *

ႏိုင္ငံေရး မလုပ္တဲ့ သေဘာ မဟုတ္ဘူး
ဒီလုိ မယူဆတာက ႏုိင္ငံေရးကို စိတ္မ၀င္စားလုိ႔ မဟုတ္ဘူး။ မႏွစ္သက္ လုိ႔လည္း မဟုတ္ဘူး။ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ လံုး၀ ကင္းကင္းရွင္းရွင္း ေနလုိ႔လည္း မဟုတ္ဘူး။ သတင္းစာ အလုပ္ လုပ္ရင္းနဲ႔ ႏုိင္ငံေရး သတင္းေတြ ေရးသလုိ သံုးသပ္ ေ၀ဖန္ခ်က္၊ ထင္ျမင္ ယူဆခ်က္ေတြလည္း ေရးခဲ့တယ္။ႏိုင္ငံေရး သမား မ်ဳိဳးစံုနဲ႔လည္း ထိေတြ႔ ဆက္ဆံခဲ့တယ္။ ႏုိင္ငံေရး ပါတီ တစ္ခုထဲ ပါ၀င္ၿပီး အခ်ိန္ျပည့္ ႏိုင္ငံေရး လုပ္သူ မဟုတ္တာေၾကာင့္ ႏုိင္ငံေရး သမား မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ယူဆထားတာ ျဖစ္တယ္။ လံုး၀ ႏုိင္ငံေရး မလုပ္ဘူးဆုိတဲ့ သေဘာ မဟုတ္ပါဘူး။
ေလွခါးထမ္း ေကာ္ပံုးဆြဲ
တကယ္ကေတာ့ အရြယ္ မေရာက္မီကတည္းက ႏုိင္ငံေရး လုပ္ခဲ့တာပါ။ ေကာလိပ္ေရာက္ေတာ့ အသက္ ၁၆ႏွစ္ ျပည့္ခါစပဲ ရွိပါေသးတယ္။ မဲေပးႏုိင္တဲ့ အရြယ္ မေရာက္ေသးပါဘူး။ အဲဒီေခတ္က အစဥ္အလာတုိင္း ေကာလိပ္ ေရာက္တာနဲ႔ တပ္ဦး အဖဲြ႔၀င္ တန္းျဖစ္သြားၿပီး ေလွခါးထမ္း ေကာ္ပံုးဆြဲ အလုပ္ေတြ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ သတင္းစာတုိက္ ေရာက္ေတာ့လည္း တကသ ေရြးေကာက္ပဲြ သတင္းေတြ ေရးလုိက္၊ဖဆပလ၊ ပမညတ ဌာနခ်ဳပ္ေတြ သြားလုိက္နဲ႔ ႏုိင္ငံေရး ကိစၥေတြနဲ႔ ေထြးလံုး ရစ္ပတ္ ျဖစ္ေနခဲ့ရတယ္။ ေက်ာင္းေနဖက္ေတြ ပမည တထဲ ေရာက္သူေရာက္၊ ဖဆပလထဲ ေရာက္သူေရာက္၊ ဗကပျဖစ္သူျဖစ္၊ အလံနီျဖစ္သူျဖစ္ ေနာက္ဆံုး မဆလ ျဖစ္သူေတြ ျဖစ္သြားခဲ့ၾက ေပမယ့္ ကိုယ္တုိင္ကေတာ့ ဘယ္ထဲမွ ေရာက္မသြားခဲ့ဘူး။ စာနယ္ဇင္းေလာက ထဲမွာပဲ ရွိေနခဲ့တယ္။

ႏိုင္ငံ၀န္ ထမ္းတာခ်င္း အတူတူ
ပါတီ ဆုိင္းဘုတ္ တစ္ခုေအာက္ ေရာက္သြားၿပီး အခ်ိန္ျပည့္ ႏုိင္ငံေရးသမား မျဖစ္ေပမယ့္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတာ့ ႏုိင္ငံေရး လုပ္ေနတယ္လုိ႔ပဲ ခံယူထားတယ္။ စာနယ္ဇင္း လုပ္ငန္းဆုိတာ၊ ႏုိင္ငံရဲ႔ ေလးခုေျမာက္ မ႑ိဳင္မဟုတ္လား။ အုပ္ခ်ဳပ္ ေရး၊ တရားစီရင္ေရး ဥပေဒျပဳေရး ဆုိတဲ့ တျခား မ႑ိဳင္မ်ား နည္းတူ ႏုိင္ငံ့၀န္ကို အတူတကြ ထမ္းေဆာင္ ေနရတာပဲ ျဖစ္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ စာနယ္ဇင္းသမား ဆုိတာလည္း အစိုးရ အဖဲြ႔ထဲက ၀န္ႀကီး၀န္ကေလးေတြလုိ၊ တရား လႊတ္ေတာ္ခ်ဳပ္ က တရားသူႀကီးေတြလုိ၊ လႊတ္ေတာ္ထဲက အမတ္ေတြလုိ ႏုိင္ငံေရး လုပ္ေနၾက သူေတြပဲလုိ႔ ယူဆတယ္။ ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ ႏုိင္ငံေရးသ မားေတြ ေထာင္ထဲ ေရာက္ၾကသလုိ၊ စာနယ္ဇင္းသမားေတြလည္း ေထာင္ထဲ ေရာက္ၾကရတာပါပဲ။

ကုိယ္ပုိင္ ယုံၾကည္ခ်က္ျဖင့္ အလုပ္ လုပ္တတ္ေစခ်င္အခ်ိန္အခါ တစ္ခုက ေက်ာင္းဆရာ အလုပ္ကို ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ လုပ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီေက်ာင္းဆရာ အလုပ္ လုပ္တာလည္း ႏုိင္ငံေရး လုပ္တယ္လို႔ သေဘာထားၿပီး လုပ္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ လူငယ္ေတြကို ထမင္းစား ေရေသာက္ အဂၤလိပ္စကား တတ္႐ံုေလာက္ သင္ေပးတာ မဟုတ္ဘဲ မ်က္စိပြင့္ နားပြင့္ၿပီး အရာရာကို ကိုယ္ပိုင္ ဦးေႏွာက္နဲ႔ ခဲြျခမ္း စိတ္ျဖာေ၀ဖန္ သံုးသပ္တတ္ေအာင္ ကူညီေပးတာ ျဖစ္တယ္။

ေဖာ္ဂြတ္သြားသူေတြ
အဲဒီေခတ္ အဂၤလိပ္ စကားေျပာ သင္တန္းလာတက္လာသူ အမ်ားစုက ႏုိင္ငံရပ္ျခား တုိင္းျပည္ အသီးသီးကို အၿပီးတုိင္ ေျပာင္းေရႊ႔ ေနထုိင္ဖုိ႔(Far good) သြားေရာက္ၾကမယ့္ သူေတြမ်ားတယ္။ အခုေခတ္လုိ ေက်ာင္းတက္ဖုိ႔၊ အလုပ္လုပ္ဖို႔ ပတ္စပို႔ ထုတ္ေပးေလ့ မရွိပါဘူး။အဲဒီလုိ အၿပီးအပိုင္ သြားၾကမယ့္ သူေတြကို ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႔ ခ်စ္စရာ ေကာင္းတ့ဲ အခ်က္ေတြ အေသးစိတ္ ေျပာျပၿပီး "Home Sweet Home"ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ယာထက္ ေကာင္းတဲ့ေနရာ၊ ဘယ္မွာမွ မရွိဆုိတဲ့ ကဗ်ာကို တစ္သုတ္ၿပီး တစ္သုတ္ အဆက္မျပတ္ သင္ၾကား ေပးခဲ့တယ္။ သူတို႔ ႏုိင္ငံျခား ထြက္တဲ့ အခါမွာလည္း "Home Sweet Home"ဆုိတဲ့ ေကာက္႐ိုး ပန္းခ်ီကားကို လက္ေဆာင္ ေပးေလ့ရွိတယ္။ တခ်ဳိ႔ တပည့္ေတြရဲ႔ အိမ္မွာ အခုခ်ိန္ထိ အဲဒီ ပန္းခ်ီကားေလးေတြ ခ်ိတ္ဆြဲ ထားၾကတာကို သူတုိ႔က ဂုဏ္ယူစြာနဲ႔ ဓာတ္ပံု ႐ိုက္ပို႔ၾကတယ္။ အေ၀းေရာက္ေနၾကေပမယ့္ ျမန္မာျပည္ကို မေမ့ၾကေသးပါလား ဆုိၿပီး ၾကည္ႏူးပီတိ ျဖစ္ရတယ္။

ႏိုင္ငံေရးသမား ဆုိတာ
ႏိုင္ငံေရး လုပ္တယ္ဆုိတာ ႏုိင္ငံေရး ပါတီ၀င္မွ ေရြးေကာက္ပြဲ၀င္ၿပီး အမတ္ လုပ္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ အမ်ားအက်ဳိးေဆာင္ ခ်င္တဲ့ ပရဟိတစိတ္ ရွိသူမွန္သမွ် ဘယ္ေနရာ ေရာက္ေရာက္၊ဘာအလုပ္ လုပ္လုပ္ ႏုိင္ငံေရးလုပ္လုိ႔ ရပါတယ္။ စကားလံုး ႀကီး ႀကီးက်ယ္က်ယ္ေတြ ေျပာဖုိ႔ မလုိပါဘူး။ လူနားလည္ရခက္တဲ့ ေ၀ါဟာရေတြ မသံုးဘဲနဲ႔ ႏုိင္ငံ အတြက္တို႔၊၊ ျပည္သူ အတြက္တုိ႔ ဆုိတဲ့ စကားမ်ဳိးေတြ မေျပာဘဲနဲ႔ အမ်ား အတြက္ အလုပ္လုပ္တဲ့ သူမ်ဳိးကိုမွ ႏုိင္ငံ ေရးသမားေကာင္းလုိ႔ ေခၚႏုိင္တာျဖစ္တယ္။ သူေတာ္စင္ သူေတာ္ေကာင္း ကြၽတ္တမ္း၀င္ ပုဂၢိဳလ္ျမတ္မ်ားဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ရဟႏၱာပဲလုိ႔ ဘယ္ေတာ့မွ ထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကား ေလ့မရွိပါဘူး။ ကိုယ့္ဂုဏ္ကိုယ္ေဖာ္ မသူေတာ္ဆုိတဲ့ စကား အရွိသား မဟုတ္လား။

ည့ံတဲ့ စာေရးဆရာ
စာေတြေပေတြ ေရးတဲ့ အခါမွာလည္း အခ်စ္ဆုိတာ ဒါမ်ဳိးပါ။ကြၽန္ေတာ္ ဆုိလုိ တဲ့အခ်စ္ဆုိတာက ဒီလုိဟာမ်ဳိး ျဖစ္ပါတယ္လုိ႔ စာေရးဆရာက ေရးျပ ေနရင္၊ အဲဒီ စာေရးဆရာဟာ ေတာ္ေတာ္ညံ့တဲ့ စာေရးဆရာ ျဖစ္တယ္။ ကြၽမ္းက်င္တဲ့ စာေရးဆရာ ဆုိရင္ အခ်စ္ဆုိတဲ့ စကားလံုး တစ္လံုးမွ မသံုးဘဲနဲ႔ အခ်စ္အေၾကာင္း ေျပာျပႏုိင္ရမယ္။ ေရွးအခါက ဇာတ္သဘင္ ပညာရွင္ႀကီးမ်ားဟာ ခုေခတ္လုိ ပစၥည္း ကိရိယာေတြရဲ႔ အကူအညီ မပါဘဲနဲ႔ အဆုိအေျပာ အမူအရာေတြနဲ႔တင္ ဇာတ္႐ုပ္မ်ဳိးစံုကို ပီျပင္ေအာင္ သ႐ုပ္ေဆာင္ သြားႏုိင္ၾကတယ္။ ေဇာတိက သူေဌးႀကီး အျဖစ္ သ႐ုပ္ေဆာင္ရတဲ့ အခါမွာလည္း ဇာတ္ေသတၲာႀကီးေပၚ ထိုင္ရင္းနဲ႔ ပြဲၾကည့္ ပရိသတ္က သူေဌးႀကီးအျဖစ္ ျမင္သြားေအာင္ သ႐ုပ္ ေဖာ္ႏုိင္ၾကတယ္။ ခုေခတ္လုိ ေမာ္ေတာ္ကားႀကီးေတြ၊ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ ကယ္ႀကီးေတြ ဇာတ္ခံုမွာ တင္ၿပီး ျပစရာ မလုိပါဘူး။

စံျပဳအပ္တဲ့ ပန္းသာမစာအု

ဆင္းရဲသား ကာက၀လိယ အျဖစ္ သ႐ုပ္ေဆာင္တဲ့ အခါမွာလည္း ေတာင္ရွည္ ပုဆုိးနဲ႔ ဖဲအက်ႌလက္တုိ ၀တ္ၿပီး အဆုိအေျပာနဲ႔ ဆင္းရဲ သား သ႑ာန္ ထြက္ေအာင္ သ႐ုပ္ေဆာင္ သြားၾကတယ္။ ခုေခတ္လုိ သ႐ုပ္မွန္ျဖစ္ဖုိ႔ ဆုိၿပီး နံငယ္ပိုင္းနဲ႔ စုတ္ျပတ္ ဖာေထးထားတဲ့ အက်ႌ၀တ္ၿပီး သ႐ုပ္ေဆာင္ျပတာမ်ဳိး မလုပ္ပါဘူး။ ခုေခတ္က ၀တ္တာ စားတာသာ ဆင္းရဲသားနဲ႔ တူတာ၊ ေျပာပုံဆုိပံုနဲ႔ မ်က္ႏွာေပးကေတာ့ ဆင္းရဲသား သ႐ုပ္နည္းနည္းမွ မေပၚပါဘူး။ မွန္တာ ေျပာရရင္ ဒီေခတ္မွာ ဇာတ္ေကာင္ စ႐ိုက္ ပီျပင္ေအာင္ ေရးႏုိင္တဲ့ စာေရးဆရာ မရွိသေလာက္ ရွားတယ္လုိ႔ေတာင္ ဆုိႏိုင္တယ္။ ေရွးက ဆရာသခင္ဘေသာင္းရဲ႔ “ပန္းသာမစာအု” ၀တၴဳႀကီးဟာ ႏုိင္ငံျခား ၀တၴဳကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျမန္မာျပန္ ထားတဲ့ ၀တၴဳျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္ေတြ ပီျပင္လြန္းလုိ႔ ဖတ္သူတိုင္းက ျမန္မာ ၀တၴဳလုိ႔ပဲ မွတ္ထင္ခဲ့ၾကရတယ္။

ၾကယ္နီ၊ ေအာင္စိုးတုိ႔စာေတြ
အလားတူပဲ ၾကယ္နီရဲ႔ တံငါ၀တၴဳေတြထဲက ကိုေဒါင္းစိန္ ဆုိရင္လည္း တကယ့္ကို တံငါလုိေတြး၊တံငါလုိ ေျပာၿပီး၊ တံငါလုိပဲ ျပဳမူတာ ေၾကာင့္ ဒီေန႔အထိ တံငါ၀တၴဳေတြထဲမွာ တံခြန္စိုက္ ေနႏုိင္ခဲ့တယ္။ အညာသား စာေရးဆရာ ေအာင္စိုးရဲ႔ ေညာင္ဦးနယ္ တက္မရြာက အဘဖုိးစံ႐ံုနဲ႔ ရြာသူရြာသားေတြရဲ႔ ကုန္းေခါင္ေခါင္ အညာေဒသက ေတာသူေတာင္သားေတြရဲ႔ စ႐ုိက္ေတြဟာလည္း ပီျပင္ လြန္းတာ ေၾကာင့္ ႐ႈမ၀ ေခတ္အခါက ႏႈတ္ခမ္းနီမေလးေတြရဲ႔ အသည္းစြဲလုိ႔ ဆုိၾကရတဲ့ တင့္တယ္တုိ႔ ၀တၴဳေတြနဲ႔ အၿပိဳင္ စာဖတ္ ပရိသတ္က စဲြမက္ခဲ့ၾကရတယ္။

ဇာတ္ေကာင္နဲ႔ စ႐ိုက္တျခားစီခုေခတ္ ၀တၴဳေတြ ဖတ္ၾကည့္လုိက္ရင္ေတာ့ ဖတ္ၿပီး စိတ္ပ်က္ရတာ ပဲမ်ားတယ္။ ကိုေဒါင္းစိန္တုိ႔၊ ဖိုးစံ႐ံုတုိ႔လုိ ရင္ထဲမွ စဲြေနရစ္တာမ်ဳိး မေတြ႔ရဘူး။ ေက်းလက္က ဆင္းရဲသား လယ္သမား၊ ဒါမွမဟုတ္ လယ္သူမေလး အေၾကာင္း ေရးေတာ့ ေရးတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဇာတ္ေကာင္နာမည္က စၿပီး ေက်းလက္ မဆန္ေတာ့ဘူး။ ၿမိဳ႔က တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြလုိ နာမည္ဆန္းဆန္း ေတြျဖစ္ၿပီး ေျပာၾကတဲ့ စကားေတြက လည္း ကဗ်ာဆန္ဆန္နဲ႔ ႐ုပ္ရွင္ထဲက စကားေတြလုိ ျဖစ္ေနေတာ့ ဇာတ္ေကာင္နဲ႔ စ႐ိုက္က ဘာမွကို မဆုိင္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး ရင္ထဲ စဲြေတာ့မွာလဲ။ ေနာက္ၿပီး ပိုဆုိးတာက အခ်စ္အခ်စ္ ဆုိတဲ့ စကားလံုးေတြ ဘံုးေဘာလေအာ ပါေန ေပမယ့္ တကယ့္ အခ်စ္ဆုိတာ မေတြ႔ရျခင္း ျဖစ္တယ္။ စကား အေနနဲ႔သာ အခ်စ္အခ်စ္နဲ႔ ဇာတ္ေကာင္ေတြက ေျပာေနၾကတာ၊ စာေရးဆရာ ကိုယ္တုိင္ အခ်စ္ဆုိတာ ဘာမွန္းသိပံု မရဘူး။

ဘယ္သူ ႏိုင္ငံေရးသမား စစ္စစ္လဲစာေရးဆရာက သူတုိ႔ သိပ္ဆင္းရဲ ၾကပါတယ္လုိ႔ တစ္ခြန္းမွ ၀င္မေျပာဘဲနဲ႔ ဆင္းရဲ ျခင္း အေၾကာင္းေပၚေအာင္ ေရးႏုိင္မွ အခ်စ္ဆုိတဲ့ စကားလံုး တစ္လံုးမွ မပါဘဲနဲ႔ အခ်စ္အေၾကာင္း ေပၚေအာင္ ဖဲြ႔ႏိုင္မွ စာေရး ေကာင္းလုိ႔ သတ္မွတ္ပါတယ္။ အလားတူပါပဲ ႏုိင္ငံေရး လုပ္တဲ့ေနရာမွာလည္း ႏိုင္ငံေရး စကားေတြ တစ္ခြန္းမွ မေျပာဘဲနဲ႔ ႏုိင္ငံေရး လုပ္တတ္ဖုိ႔ လုိပါတယ္။ အခု ေခတ္မွာ ႏုိင္ငံေရးသမား နာမည္ခံၿပီး ႏုိင္ငံေရး မလုပ္ဘဲ ကိုယ့္အေရးကိုသာ လုပ္တဲ့ သူမ်ဳိးရွိသလုိ ႏုိင္ငံေရးသမား နာမည္ မခံေပမယ့္ ကိုယ့္အေရးကို လစ္လ်ဴ႐ႈၿပီး လူအမ်ား အေရး၊ ႏုိင္ငံအေရးကို လုပ္တဲ့သူ မ်ဳိးေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဘယ္သူဟာ ႏုိင္ငံေရးသမား စစ္စစ္လဲဆုိတာ ေဘးက အကဲခတ္ၾကည့္လုိက္ရင္ သိသာပါတယ္။

လူထုစိန္၀င္း

(ေပဖူးလႊာ မဂၢဇင္း၊၂၀၁၀)
မွ်သူ ကိုမ်ိဳး