ခါးသီးေသာ၈၈၈၈.ေလးလံုးအမွတ္တရမ်ား

က်ေနာ္၁၉၈၈မတ္လအေရးအခင္းၿပီးေတာ့ ဧၿပီလ ၂၀ ရက္ေန႕တြင္ ေက်ာင္းအထုတ္ ခံရသည့္စာကို လက္ခံရရွိခဲ့ပါသည္။ က်ေနာ္တို႕ထား၀ယ္ကေန RIT သြားတက္ခဲ့သည့္ ေက်ာင္း သား ၁၀ ေယာက္ခန္႕အထဲ တြင္ ၃ ေယာက္အထုတ္ခံရရာ က်ေနာ္ရယ္ ကိုမ်ဳိး၀င္း (အဲဒီအ ခ်ိန္က သူက စက္မႈေနာက္ဆုံးႏွစ္ေက်ာင္းသား ယခု ABSDF ဒုဥကၠဌ) (က်ေနာ္က ပဥၥမ ႏွစ္လွ်ပ္စစ္စြမ္းအား) ေနာက္ကိုစိုးတင့္(အဲဒီ ၈၈ ခုႏွစ္တုန္းက သူက စတုတၳႏွစ္ စက္မႈ ေက်ာင္းသား ျဖစ္ၿပီး က်ေနာ္တုိ႕ေက်ာင္းထုတ္သည့္စာလက္ခံရရွိသည့္အခ်ိန္တြင္သူက မတ္ လအေရးအခင္းအၿပီး 141 အျဖစ္နာမည္ႀကီးခဲ့သည့္ အဖမ္းခံရသည့္အုပ္စုတြင္ပါသြားခဲ့ ရာထား၀ယ္တြင္မရွိ ရန္ကုန္ရွိ အင္းစိန္ေထာင္တြင္ေရာက္ရွိအက်ဥ္းက်ေန) (ယခု ျပည္တြင္း ေနထိုင္)ေပါင္း ၃ ဦးေက်ာင္းအထုတ္ ခံခဲ့ရသည္။ ေက်ာင္းအထုတ္ခံရေတာ့စိတ္မေကာင္း ေတာ့ျဖစ္မိသည္။ သို႕ေသာ္ မိမိတို႕ထက္ပို၍စြန္႕လႊတ္ အနစ္နာခံသြားၾကသည့္ ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာကိုၾကည့္၍ အမွန္တရားအတြက္ ျပည္သူအတြက္ ရဲရဲႀကီးဆက္ လက္တိုက္ပြဲ၀င္ရန္အ တြက္သာ စိတ္ကိုဆုံးျဖတ္ျပင္ဆင္ထားခဲ့သည္။
ဇြန္လဆန္းတြင္ ေက်ာင္းမ်ားျပန္လည္ဖြင့္လွစ္ခဲ့ရာ က်ေနာ္တို႕မွာ ေက်ာင္းျပန္သြား တက္ခြင့္မရေတာ့ သူမ်ားေတြအလွ်ဳိလွ်ဳိေက်ာင္းျပန္သြားတက္ရန္ ရန္ကုန္ ေမာ္လၿမိဳင္တို႕သုိ႕ က်ေနာ္တို႕ေက်ာင္းတက္စဥ္က သြားေနသလို သြားကုန္ၾကသည္။ သို႕ေသာ္ က်ေနာ္တို႕စိတ္ ကသိေနသည့္ ဒီတခါေက်ာင္းျပန္ဖြင့္လည္း ဟုတ္တိပတ္တိ ျပန္ဖြင့္ႏိုင္လိမ့္မည္မဟုတ္။ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈဆက္ျဖစ္လိိမ့္မည္ဟု ယုံၾကည္ေနခဲ့သည္။ သူမ်ားတကာေတြ ေလ ယာဥ္ခရီးစဥ္အသီးသီးျဖင့္ ေက်ာင္းသြားတက္ၾကေသာအခါ ၀မ္းနည္းစိတ္ျဖစ္ေနႏိုင္ မည္ဆို သည္ကို တြက္ခ်က္မိ၍လားမသိ၊ အာဏာပိုင္မ်ားက က်ေနာ္ရယ္ ကိုမ်ဳိး၀င္းရယ္ကို အသနား ခံစာတင္ ရန္ ခ်ဥ္းကပ္လာပါသည္။ ထား၀ယ္ၿမိဳ႕နယ္ပညာေရးမႈးရုံးသည္ မိမိတို႕ႏွင့္သိကြ်မ္းသူ ဆ၇ာတဦးမွတဆင့္ အသနားခံစာတင္ရန္လာေရာက္ကမ္းလွမ္းလာပါသည္။ ၿမိဳ႕နယ္ပညာေရး မႈးရုံးသည္ ထိုကဲ့သုိ႕ေသာကိစၥမ်ဳိးကို အာဏာပိုင္တို႕ထံမွလာေသာ အၾကံအဉာဏ္မဟုတ္ပါ ဘဲလ်က္မေပးရဲပါ။ မကမ္းလွမ္းရဲပါ။ ထား၀ယ္ရွိေထာက္လွမ္းေရး ၁၉ (MI 19) မွလာေသာ အႀကံအဉာဏ္သာျဖစ္ေပလိမ့္မည္ဟု ရိပ္စားမိခဲ့ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္က သူငယ္ခ်င္းေတြက လည္းေက်ာင္းျပန္တက္ဖို႕သြားေတာ့ ကိုယ္ကတက္ခြင့္မရ သြားခြင့္မရေတာ့ ခါတိုင္းလိုပဲသြား ခ်င္လာသျဖင့္ အသနားခံစာေရးသားတင္ျပရန္သူတို႕ေခၚယူေတြ႕ဆုံသည့္ အထက ၁ ေက်ာင္း၀င္းအတြင္းရွိ ဆရာမ်ားအေဆာင္တခုသို႕သြားေရာက္ကာ မည္သုိ႕အသနားခံစာေရး သား တင္ျပရမည္နည္းဟူသည္ကို ျပေပးမည္ဆရာတခ်ဳိ႕ႏွင့္သြားေရာက္ေတြ႕ဆုံခဲ့ရပါသည္။ ထိုဆရာတခ်ိဳ႕က ေရးသားပုံေရးသားနည္း ေရးသားရန္စိတ္ကူး စသည္တို႕ကိုေျပာဆိုကာ က်ေနာ္တို႕ကေရးသားခဲ့ၾကပါသည္။ က်ေနာ္ရယ္ ကိုမ်ဳိး၀င္းရယ္ သြားေရာက္ေတြ႕ဆုံကာေရး သားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုဆရာမ်ားက ေနာက္ဆုံးတြင္ ၿမိဳ႕နယ္ရဲစခန္းေထာက္ခံစာ ယူရမည္ဟု ဆိုလာပါသည္။ ထိုေက်ာင္းပိတ္ေနစဥ္ကာလတ ေလွ်ာက္လုံးတြင္ စည္းကမ္းႏွင့္အညီ ထား၀ယ္တြင္ေနထိုင္ေၾကာင္း မည္သည့္ဆူပူလႈပ္ရွားမႈမွ မလုပ္ေၾကာင္း ရဲစခန္းေထာက္ခံစာ ႏွင့္ပူးတြဲတင္ျပရမည္ဟု ဆိုလာပါသည္။ ထိုေတာင္းပန္စာ ေရးရန္ ၂ ရက္ေလာက္သြားျဖစ္ခဲ့ ၿပီး ရဲစခန္းေထာက္ခံစာယူရမလားဟု စဥ္းစားေနမိပါသည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ က်ေနာ္တိတိ က်က် ဆုံးျဖတ္လိုက္ပါသည္။ ရဲစခန္းေထာက္ခံစာလည္း မယူ ေတာ့၊ ဒီေတာင္းပန္စာလည္း မတင္ေတာ့ဘူးဟု။ ထိုအခ်ိန္က ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေက်ာင္းသားလႈပ္ ရွားမႈေၾကာင့္ တစုံတရာေက်ာင္းသားထုတြင္ထိခိုက္နစ္နာမႈမ်ား ရွိႏွင့္ခဲ့ၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း က်ယ္က်ယ္ျပန္႕ျပန္႕ႀကီးႀကီးမားမားႀကီးေတာ့မရွိေသးဟု ဆိုခ်င္ဆိုႏုိင္ေပေသးေသာ အခ်ိန္ ကာလပင္ျဖစ္ေနေသးသည္။ ဇြႏ္လအေရးအခင္းပင္ေကာင္း ေကာင္းျဖစ္မလာေသး။ ငါမွန္လုို႕လုပ္ခဲ့တာ ဘာလို႕ေတာင္းပန္ရမွာလဲ၊ ဆုိၿပီး ငါ့အနာဂါတ္ထိခိုက္ရင္ထိခိုက္ပါေစကြာ ဆိုပီး မတင္ေတာ့ရန္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီး မတင္ေတာ့ပါ။ အေဖနဲ႕အေမက ေမးေတာ့တင္ လိုက္ၿပီဟု ေျပာလိုက္ပါသည္။ သူတို႕စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ေပါ့။ က်ေနာ္ ထိုကဲ့သုိ႕ဆုံးျဖတ္ၿပီး သိတ္ပင္မၾကာလိုက္ပါ ဇြန္လဆန္းတြင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္တြင္ ဇြန္အေရးအခင္းစတင္ ျဖစ္ပြားလာခဲ့ပါသည္။
ရွစ္ေလးလုံးမတိုင္ခင္ က်ေနာ့္၏ မဆလ အစိုးရကို ဆန္႕က်င္ေသာ ႏုိင္ငံေရးစိတ္ဓါတ္ ႏွင့္ႏုိင္ငံေရးလုပ္ေဆာင္မႈတို႕ႏွင့္ပတ္သက္၍ က်ေနာ္ဂုဏ္ယူ၀င့္ႂကြားမိေသာ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ ၃ ခုရွိပါသည္။ နံပါတ္ ၁ လမ္းစဥ္လူငယ္ လုံး၀မ၀င္ခဲ့ပါ။ က်ေနာ္ ၁၀ တန္းႏွစ္တြင္ ေက်ာင္းက လမ္းစဥ္လူငယ္၀င္ရမည္ဟု ေျပာသည္။ သို႕ေသာ္ရပ္ကြက္တြင္ ၀င္ထားၿပီးသူ ေက်ာင္းမွာ ထပ္ေလွ်ာက္စရာမလိုဘူးဟု ဆရာမက ေျပာေသာအခါ က်ေနာ္က ရပ္ကြက္တြင္ တကယ္ တန္းမ၀င္ထားရပါဘဲလ်က္ ရပ္ကြက္တြင္ ၀င္ထားႏွင့္ၿပီဟုေျပာပါသည္။ မင္းမွာနံပါတ္ရွိလား ဟုေမးေသာအခါ ဒီေႏြေက်ာင္းပိတ္တုန္းကပဲ ရပ္ကြက္လမ္းစဥ္လူငယ္ေခါင္းေဆာင္က ေမး ရန္ form ျဖည့္ၿပီးေပးထားပါသည္။ နံပါတ္မက်ေသးပါဟုေျပာလိုက္ပါသည္။ ဆရာမက လမ္း စဥ္လူငယ္၀င္ထားရန္ ေနာင္အလုပ္ေတြဘာေတြေလွ်ာက္ရင္ေကာင္းသည္ဟု ေျပာပါသည္။ မင္းမွာအဲဒီနံပါတ္ေတြဘာေတြမရွိရင္ မင္းနစ္နာမွာစိုးလို႕ပါဟု ဆရာမကေျပာပါသည္။ ရပါ တယ္။ က်ေနာ္ရပ္ကြက္မွာေလွ်ာက္ထားတာ ေနာင္နံပါတ္ရလာမွာပါ ဆရာမဟု ေျပာကာ က်ေနာ္လမ္းစဥ္လူငယ္လုံး၀မေလွ်ာက္ခဲ့ပါ။ အဲဒါ ၁၉၈၂ ႏွစ္လည္ပိုင္းေလာက္သာရွိပါေသး သည္။ က်ေနာ္ဘာျဖစ္လို႕လည္းမသိ လမ္းစဥ္လူငယ္ရယ္ မီးသတ္ရယ္ကို သိတ္အျမင္ကတ္ ခဲ့ပါသည္။ သူမ်ားေယာင္၍ ကိုယ္ေယာင္ကလုပ္ေနၾကသည့္သူမ်ားသာ မ်ားၿပီး ဘာမွဟုတ္တိ ပတ္တိအဓိပၸါယ္ရွိတာေတြမေတြ႕ရ၍ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ရဲ႕ လမ္းစဥ္လူငယ္မ၀င္ခဲ့သည့္ လမ္းစဥ္လူငယ္မျဖစ္ခဲ့သည့္ အျဖစ္ကို ယေန႕တိုင္ က်ေနာ္ဂုဏ္ယူေနပါသည္။ ေနာင္တခုမွာ က်ေနာ္အထက္က ေျပာသကဲ့သို႕ မတ္လ ကိုဖုန္းေမာ္အေရးအခင္းတြင္ တက္ႂကြစြာပါ၀င္မႈ ေၾကာင့္ ေက်ာင္းအထုတ္ခံရျခင္းျဖစ္ၿပီး ေနာက္ဆုံးတခုမွာ ေက်ာင္းျပန္တက္ခြင့္ရဖို႕အတြက္ အသနားခံစာတင္ရန္ ေျပာဆိုလာခဲ့မႈအား မတင္ခဲ့ရန္ ဆုံးျဖတ္ႏုိင္ခဲ့မႈပင္ျဖစ္သည္။
ေခါက္ထားမည္႔စာကိုဒီေနရာမွာေရးပါ
၁၉၈၈ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္တြင္ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈမ်ားဆက္လက္ျဖစ္ပြားလာခဲ့ၿပီး ေနာက္ တႏုိင္ငံလုံးအႏွံ႕ရွိတကၠသိုလ္မ်ား ေကာလိပ္မ်ားႏွင့္ အေျခခံပညာေက်ာင္းမ်ားသို႕ပါ ကူးစက္သြားကာ ဇြန္လ အလယ္ေလာက္မွာပင္ ေက်ာင္းမ်ားကို ျပန္ပိတ္လိုက္ပါသည္။ ဇြန္လ တြင္မူ ဇြန္ ၂၁ ေျမနီကုန္းအေရးအခင္းမွာ သမိုင္းမွတ္တမ္းတင္ေလာက္ေအာင္ပင္ မဆလ စစ္အုပ္စု၏ ဖိႏွိပ္ရက္စက္မႈက ျပင္းထန္ခဲ့ေပသည္။ က်ေနာ့္ မွာမူ ယင္းလႈပ္ရွားမႈတြင္ ကိုယ္ တုိင္ကိုယ္က်မပါ၀င္ခဲ့ပါ။ ဤသို႕ျဖင့္ ဇြန္အေရးအခင္းၿပီးသြားၿပီးေနာက္ နယ္မွသြားတက္ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားလည္း ကိုယ္ၿမိဳ႕ကိုယ္ရြာအသီးသီးသို႕ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာ ခဲ့ျပန္ပါသည္။ ထို ၁၉၈၈ ရွစ္ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံမတိုင္ခင္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းမ်ားသည္ ဖြင့္လိုက္ပိတ္ လိုက္ေက်ာင္းသားမ်ားကလည္း သြားလိုက္ျပန္လိုက္ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ထိုသို႕ေက်ာင္းမ်ားျပန္ ပိတ္ၿပီးေနာက္ မင္းကိုႏုိင္ အမည္ျဖင့္ေရးသားေသာ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈကဗ်ာမ်ား ဦး ေအာင္ႀကီး၏ ၄၁ မ်က္ႏွာပါ ဦးေန၀င္းသို႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးခင္ဗ်ား ဟု အမည္ေခၚေ၀ၚသုံးစြဲကာ ေရးသားေသာစာမ်ားနယ္မ်ားအထိ ပ်ံ႕ႏွံ႕လာခဲ့သည္။ ဦးေအာင္ႀကီး၏စာမွာ အဓိကအားျဖင့္ ၁၉၆၂ က တကၠသိုလ္သမဂၢဗုံးေဖါက္ခြဲဖ်က္ဆီးမႈတြင္ သူမပါဘူးဟု ျငင္းခ်က္ထုတ္သြား တာသာ ေတြ႕လိုက္ ရပါသည္။ ဦးေန၀င္းကလည္း ဇူလိုင္လ ၂၃ ရက္မဆလပါတီ အေရးေပၚ ညီလာခံျုပဳလုပ္ေသာအခါ ယင္းတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားသမဂၢအေဆာက္အဦ ဗုံးေဖါက္ခြဲမႈ သည္ ၄င္းတြင္လဲတာ၀န္မရွိသလိုလို ဦးေအာင္ႀကီးႏွင့္ အျပန္အလွန္ ေဘာလီေဘာပုတ္ ေနခဲ့သည္။ ထိုေနာက္ဦးေန၀င္းက ေနာင္ဆူဆူပူပူလုပ္တဲ့သူေတြ စစ္တပ္ဆိုတာ ပစ္ရင္ မွန္ေအာင္ပစ္တယ္ မိုးေပၚေထာင္ေခ်ာက္တာမပါဘူး ဟု ဒုတ္ႀကိမ္းဒါးႀကိမ္း ႀကိမ္းသြားသည့္ သမိုင္း၀င္မိန္႕ခြန္းကို ေျပာသြားကာ သူ႕ရဲ႕ႏုိင္ငံေရးခရီးကို နိဂုံးခ်ဳပ္သြားခဲ့သည္။ ဇူလိုင္လ အကုန္ပိုင္းေလာက္တြင္ ရန္ကုန္၌ ေရႊတိဂုံရင္ျပင္ ေပၚတြင္ ၀ါဆိုလျပည့္ေန႕တြင္ ေျပာက္ က်ားဆႏၵျပပြဲမ်ား ဆက္လက္ေပၚေပါက္ခဲ့ၿပီး ၈ ရက္ ၈ လ ၈၈ တြင္ တႏုိင္ငံလုံးဆႏၵျပပြဲမ်ား ျပဳလုပ္မည္ဟုလည္းသတင္းမ်ားေပၚထြက္လာခ့ဲသည္။ မိမိတို႕နယ္မ်ားသို႕ျပန္လည္ေရာက္ရွိေနေသာေက်ာင္းသားမ်ား လည္းကိုယ္နယ္ အတိုင္းအတာႏွင့္ကိုယ္ တတ္ႏုိင္သမွ်လႈပ္ရွားႏုိင္ရန္ စိတ္တူကိုယ္တူသူမ်ား ႀကိဳတင္ညိွႏိႈင္းမႈ မ်ား ျပဳလုပ္ျပင္ဆင္ၾကသည္။ က်ေနာ္တို႕မွာ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားတြင္ နယ္သို႕ျပန္ ေရာက္ သည့္အခ်ိန္တိုင္းလိုလို၌ တခါတရံစကားလက္ဆုံက်တတ္ေသာ ေမာ္လၿမိဳင္ တကၠသိုလ္မွ ရုကွၡေဗဒ တတိယႏွစ္ ေက်ာင္းသားကိုတင္ေလး အပါအ၀င္ ႏုိင္ငံေရးစိတ္ပါ၀င္စားေသာ ထား၀ယ္မွ ေမာ္လၿမိဳင္ တကၠသိုလ္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္တို႕တြင္ တကၠသိုလ္ ေကာလိပ္ အသီး သီးသြားတက္ေနၾကသူ အခ်ဳိ႕တို႕ စုစည္းမိၾကသည္။ က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ေျပာရလွ်င္ က် ေနာ္တို႕အိမ္သို႕ၾသဂုတ္လ ၁ ရက္ေန႕တြင္ ကိုတင္ေလး ႏွင့္ ေနာင္က်ေနာ္အမည္မေဖၚျပႏုိင္ သူ တေယာက္တို႕ က်ေနာ္႕အိမ္သုိ႕ေ၇ာက္ရွိလာၿပီး ေက်ာ္ထင္ဘယ္လိုလဲ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမ လဲဟု ေမးသည္။ က်ေနာ္က က်ေနာ္အေနျဖင့္ လႈပ္ရွားရန္ဆႏၵရွိေၾကာင္း သေဘာတူေၾကာင္း ေျပာပါသည္။ သို႕ေသာ္ ယခုျပင္ဆင္ေနစဥ္ကာလတြင္ က်ေနာ္႕အေနျဖင့္ သိတ္ေပၚေပၚတင္ တင္မလုပ္ေဆာင္ႏုိင္ေၾကာင္း က်ေနာ့္မွာ ေက်ာင္းထုတ္ခံထားရတာ တၿမိဳ႕လုံးသိေၾကာင္း အာဏာပိုင္ေတြလည္းသိေၾကာင္း က်ေနာ္လႈပ္ရွားတာနဲ႕ အဖမ္းခံသြားရႏုိင္ေၾကာင္း သို႕ေသာ္တကယ္တန္း ရွစ္ရက္ေန႕ေရာက္လို႕ဆႏၵျပပြဲမ်ားျဖစ္ပြားလာလွ်င္ မပါမွာမပူနဲ႕ဟု ေျပာပါသည္။ ကိုတင္ေလးက သိတ္အားမရပါ။ သူက ဒါဆိုရင္ ျပင္ဆင္ေရးကာလမွာ မင္းဘာ ေတြပါမလဲဟု ေမးပါသည္။ (ဒီကၾကည့္လွ်င္ေျမေအာက္ေပ့ါ) အစည္းအေ၀းမ်ားလုပ္လွ်င္ တက္ေပးမည္ အၾကံအဉာဏ္မ်ားေပးမည္ဟု ေျပာရာ က်ေနာ္တို႕ အစည္းအေ၀းတခုလုပ္ရ ေအာင္ဟု သူကေျပာၿပီးဘယ္မွာ လုပ္ၾကမလဲဟု ေမးပါသည္။ ပထမဆုံးအႀကိမ္အစည္းအေ၀း ကို က်ေနာ္တို႕ ေနာက္ပုိင္းတြင္သပိတ္စခန္းလုပ္ျဖစ္ခဲ့သည့္ ထား၀ယ္ၿမိဳ႕ေဇယ်၀တီေက်ာင္း တိုက္ေတာင္ဘက္ေစာင္းတန္းတြင္ ၾသဂုတ္လ ၃ ရက္ေန႕၌ ဆုံရန္ အဲဒီမသြားမီ သြားရန္လမ္း မွ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္တဆိုင္တြင္ ၉ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ခန္႕တြင္ ဆုံရန္ သူႏွင့္က်ေနာ္က က်ေနာ္တုိ႕ယုံၾကည္စိတ္ခ်သူ အႀကံအဉာဏ္လည္းေပးႏိုင္သူ တေယာက္စီကို ေခၚခဲ့ရန္ သေဘာတူညီခဲ့ၾကသည္။
ၾသဂုတ္လ ၃ ရက္ေန႕တြင္ က်ေနာ္တို႕ ၉ နာရီခန္႕တြင္ သတ္မွတ္ထားသည့္ လက္ ဘက္ရည္ဆိုင္၌ ေတြ႕ဆုံ၍ ေနာက္တဆင့္သတ္မွတ္ထားသည့္ ေဇယ်၀တီေက်ာင္း၀င္း ေတာင္ဘက္ေစာင္းတန္းသို႕သြားကာ အစည္းအေ၀းျပဳလုပ္ၾကသည္။ က်ေနာ္က က်ေနာ္တို႕ RIT တက္ဘက္ ရဲေဘာ္မ်ဳိးသိန္း (ေနာက္ပိုင္းတြင္ ABSDF ႏွင့္ ယခု ကေနဒါႏုိင္ငံ တြင္အေျခခ်ေနထိုင္) အားေခၚသြားခဲ့ၿပီး ရဲေဘာ္တင္ေလးက ကိုေအာင္မ်ဳိးျမတ္ (သြားဘက္ ဆိုင္ရာေဆးတကၠသိုလ္ေနာက္ဆုံးႏွစ္ေက်ာင္းသား) တို႕ကို ေခၚလာခဲ့ၾကသည္။ က်ေနာ္ တို႕ျပင္ဆင္ေရးအတြက္ ဘာေတြျပဳလုပ္ၾကမည္နည္းဟု ေဆြးေႏြးညိွႏိႈင္းၾကသည္။ လက္ကမ္း ေၾကာ္ျငာမ်ားေရးသားျဖန္႕ခ်ိလႈံ႕ေဆာ္ရန္ သေဘာတူၾကသည္။ ကိုတင္ေလးက ယင္းအတြက္ ၄င္းတို႕လုပ္ထားမည္ဟု ေျပာပါသည္။ ေနာက္ထပ္တႀကိမ္ ထပ္မံေတြ႕ဆုံရန္လည္း သေဘာ တူခဲ့ၾကၿပီး ၅ ရက္ေန႕တြင္ ေလာကမာရဇိန္ ဘုရားႀကီး၀င္း (ေနာင္ဆႏၵျပပြဲစတင္ေသာေနရာ ႏွင့္ ေဟာေျပာပြဲမ်ား အခ်ိန္အေတာ္အၾကာျပဳလုပ္ေသာေနရာ) ေျမာက္ဖက္ေစာင္းတန္းတြင္ ထပ္မံေတြ႕ဆုံရန္သေဘာတူခဲ့ၾကသည္။ ၅ ရက္ေန႕တြင္ ထပ္မံေတြ႕ဆုံေသာအခါ ဆႏၵျပပြဲ မ်ားျပဳလုပ္မည့္အခ်ိန္အတိအက်ကို ၈ ရက္ေန႕မနက္ ၈ နာရီတြင္ စတင္ျပဳလုပ္ရန္ သေဘာ တူညီခဲ့ၾကသည္။ ကိုတင္ေလးက က်ေနာ့္ရဲ႕ပါ၀င္မႈကို ထိုထက္ ထဲထဲ၀င္၀င္ပိုျဖစ္ေစခ်င္ေန သည္။ က်ေနာ္က အစည္းအေ၀းမ်ားတြင္သာ တက္ၿပီးေနာက္ပိုင္းလုပ္ေဆာင္မႈတြင္ ပါ၀င္မႈ နည္းေနေသးျခင္းကိုသူကသိတ္အားမရ။ က်ေနာ္က က်ေနာ္အခုအေျခအေနမွာ ဒီေလာက္အ တိုင္းအတာသာပါထားႏုိင္မယ္ ဆႏၶျပပြဲမျဖစ္ခင္ က်ေနာ္အဖမ္းမခံႏုိင္ေသးဘူးဟု ေျပာပါ သည္။ ၆ ရက္ေန႕ညေနပိုင္းသို႕ေရာက္ေသာအခါ လမ္းတြင္ စက္ဘိန္းစီးသြားရင္ေတြ႕ၾက ေတာ့ ကိုတင္ေလးက ဘယ္လိုလဲ ငါတို႕ေတာ့လုပ္ထားၿပီးၿပီဟု ေျပာပါသည္။ မင္းပါမွာေသ ခ်ာတယ္မဟုတ္လား ဟု ထပ္ေမးပါသည္။ စိတ္သာခ်ဗ်ာ ဟုက်ေနာ္ကေျပာလုိက္ပါသည္။ က်ေေနာ္လည္းက်ေနာ္နည္းက်ေနာ့္ဟန္ျဖင့္ ဆက္လက္စည္းရုံးေရးဆင္းေနခဲ့ပါသည္။ ရန္ကုန္တြင္ ေက်ာင္းတက္ဘက္ RIT ေက်ာင္းသားမ်ားသို႕သြားသည္။ ကိုစိုးတင့္မွာ ေထာင္မွျပန္လြတ္လာ၍ ထား၀ယ္အိမ္တြင္ ျပန္ေရာက္လာၿပီျဖစ္၍ သူ႕ဆီသို႕ ၇ ရက္ေန႕ည တြင္သြားသည္။ သူ႕အေမက လာေခၚျပန္ၿပီဟု ဆိုသည္။ စုိးတင့္ကေတာ့ ထြက္ေတြ႕ပါသည္။ မနက္ျဖန္က်ရင္ေတာ့ ငါကေတာ့ ဆက္လက္လႈပ္ရွားမွာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း မင္းးဆႏၵရွိရင္လာခဲ့ ဖို႕ ဟုေျပာပါသည္။ မင္းဘာသာမင္းဆုံးျဖတ္ပါဟု ေျပာၿပီးျပန္လာခဲ့သည္။ လမ္းတြင္ RIT ေက်ာင္းသားငယ္တဦးႏွင့္ ေတြ႕၍ အစ္ကိုဘယ္လိုလဲ စာေတြ႕ေတာ့ပ်ံ႕ႏွံ႕ေနၿပီ မနက္ျဖန္ ၈ နာရီ ျဖစ္လားဟု ေမးပါသည္။ ျဖစ္ဖို႕မ်ားတယ္ အစ္ကိုေတာ့လႈပ္ရွားျဖစ္ဖို႕မ်ားတယ္ဟု ေျပာ လိုက္ပါသည္။ ကိုမ်ဳိး၀င္းဆီကိုေတာ့ မသြားျဖစ္ပါ။ သူကလည္း သူ႕အေမက တားသည္ဟုသာ သတင္းသဲ့သဲ့ၾကားပါသည္။ က်ေနာ္အိမ္ျပန္ေ၇ာက္ေရမိုးခ်ဳိး ထမင္းစားၿပီးေနာက္ အိပ္ရာခင္း ေနခ်ိန္တြင္ ကိုမ်ဳိးသိန္းေရာက္လာသည္။ ဘယ္လိုလဲဟုေမးပါသည္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အဖမ္းခံ ထားရတာ ၂ ေယာက္ရွိႏွင့္ေနရာ အဲဒီကိစၥကို ကိုမ်ဳိးသိန္းကေမးေတာ့ အဲဒီ ၂ ေယာက္က ေတာ့ ကိုတင္ေလးရဲ႕ လူေတြပဲ သူကလည္း ငါ့ကို ငါမလႈပ္ရွားေတာ့ဘူးပဲထင္ေနတယ္။ ငါက လည္း မင္းသိတဲ့အတိုင္း အေျခအေနၾကည့္လႈပ္ရွားရတာေပါ့ကြာ။ မနက္ျဖန္ေတာ့လႈပ္ရွားျဖစ္ မွာပါ။ ျဖစ္ရင္ေတာ့မင္းလာခဲ့ေပါ့ဟုေျပာလိုက္ပါသည္။ ကိုမ်ဳိးသိန္းလည္း အိမ္ျပန္သြားခဲ့ပါ သည္။ ထို ရွစ္ေလးလုံးသပိတ္မစခင္ ကာလမ်ားတြင္က်ေနာ္က ေျမေအာက္အစည္းအေ၀း မ်ားသို႕သာ သြားၿပီး အဓိကအားျဖင့္ လႈံ႕ေဆာ္ေရးေၾကာ္ျငာေရးသားျဖန္႕ခ်ိမႈမ်ားကို ကိုတင္ ေလး အဖြဲ႕မွသာ တာ၀န္ယူလုပ္ေဆာင္သြားခဲ့ပါသည္။ ထိုေၾကာင့္လည္း ကိုတင္ေလးက က်ေနာ့ႏွင့္ ပတ္သက္၍လႈပ္ရွာရန္အလားအလာနည္းေၾကာင္း ကိုခင္ေမာင္ခ်ဳိႏွင့္ ေျပာဆိုခဲ့မႈကို ကိုခင္ေမာင္ခ်ဳိ (ခ) ကိုရာမန္္ (ေနာင္ ABSDF ယခု အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု အေျခခ်ေနထိုင္) က က်ေနာ္တို႕၏ ABSDF ျဖတ္သန္းမႈေန႕ရက္မ်ားအတြင္း ျပန္၍ ဇာတ္ ေၾကာင္းျပန္ေျပာျပခဲ့ပါသည္။ ငါက ၆ ရက္ေန႕ညေနက မင္းတို႕ အိမ္နားက လဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ရင္းနဲ႕ မင္း ျခင္းခတ္ရာက ျခင္းလုံးေလး ကိုင္ၿပီးျပန္လာတာကိုေတြ႕ ေတာ့ မင္းဒီလိုေအးေအးေဆးေဆးေနပုံေထာက္ရင္ေတာ့ ကိုတင္ေလးေျပာသလိုပဲ မလႈပ္ ရွားႏုိင္ဘူးလုိ႕ငါက တြက္ခဲ့တာကြ။ တကယ္တန္း ရွစ္ေလးလုံးေန႕ ဆႏၵျပပြဲမ်ားမစတင္မီေလး မွာပင္ က်ေနာ့ႏွင့္ ကိုမင္းေဇာ္ေရႊ (ေနာင္ ABSDF ယခု နယူးဇီးလန္အေျခခ်ေနထိုင္) ရွစ္နာရီ ထိုး ၁၀ မီနစ္လိုေလာက္ကတည္းက ဆႏၵျပပြဲစတင္ရန္အခ်ိန္းအခ်က္ျပဳထားသည့္ ဘုရားႀကီး ၀င္း (ေလာကမာရဇိန္) အတြင္းသို႕ စက္ဘိန္းျဖင့္ ႏွစ္ေယာက္သားသြား၍ အေျခအေနၾကည့္ ရာ ေလာကမာရဇိန္ဘုရား၏ ေတာင္ဘက္ေစာင္းတန္းတြင္ ရဲမ်ား နံပါတ္တုတ္မ်ားကိုင္၍ ထုိင္ ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ က်ေနာ္တို႕က ကပ္လ်က္ရွိသည့္ ေရႊေတာင္စားေစတီအားပတ္၍ ရွာရာ ေတာင္ဘက္ေစာင္းတန္းတြင္ က်ေနာ္တို႕ေက်ာင္းသားအရြယ္ ၇ဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ထိုင္ေန သည္ကိုေတြ႕ရသည္။ သူတုိ႕က က်ေနာ့္ႏွင့္မသိ ကိုမင္းေဇာ္ေရႊႏွင့္သိရာ သူကေမးပါသည္။ ဘယ္လိုလဲ ဆႏၵျပပြဲအေျခအေန အထာေလးႏွင့္ေမးသည္။ ျဖစ္မျဖစ္။ သူတုိ႕က ထား၀ယ္ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားမ်ားျဖစ္သည္ဟု ေတာ့ မွတ္မိပါသည္။ သိတ္မၾကာမွီမွာပင္ ေလာကမာရဇိန္အေရွ႕ဘက္ေစာင္းတန္း ရဲ႕အေရွ႕ အုတ္တံတားေပၚမွ ရဲေဘာ္လွစုိး (ေနာင္ ABယခု အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု အေျခခ်ေနထိုင္) ႏွင့္ ရဲေဘာ္ေအာင္သန္႕ (ေနာင္ AB ယခု ကေနဒါအေျခခ်ေနထိုင္) တုိ႕က ဆႏၵျပပြဲကို မဆလပါတီအလိုမရွိ တပါတီစနစ္ဖ်က္သိမ္းပစ္ ဒီမိုကေရစီရရွိေရး ဒုိ႕အေရး ေက်ာင္းသားသမဂၢဖြဲ႕စည္းေရး ဒုိ႕အေရး ေႂကြးေၾကာ္သံမ်ားျဖင့္ စတင္ ခဲ့ၾကၿပီး က်ေနာ္လည္းစတင္၀င္ေရာက္ကာ ထုိမွတဆင့္ သပိတ္က ေက်ာင္းသား မ်ားအမ်ားစုရွိေနရာ အထက ၁ ဘက္သို႕ ဦးတည္သြားၿပီး က်ေနာ္က အထက ၁ ေက်ာင္း၀င္းေရွ႕အေရာက္တြင္ ေက်ာင္း၀င္းေရွ႕က အုတ္တံတုိင္ေပၚတက္၍ ေႂကြးေၾကာ္သံ မ်ား တုိင္တည္ေၾကြးေၾကာ္၍၄င္း ရဲေဘာ္ဖုန္းေမာ္က်ဆုံးမႈအေၾကာင္းအနည္းအက်ဥ္း ေျပာ ၾကား၍ လည္းေကာင္းသပိတ္ထဲသို႕ ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း၀င္ေရာက္ခဲ့ပါသည္။ စကားမွာ လည္း အမ်ားႀကီးေဟာေျပာေနရန္အခ်ိန္သိတ္မရေသးပဲ ကိုတင္ေလး မ်က္ႏွာပိတ္ႏွင့္က အထက ၁ ေက်ာင္း၀င္အလြန္ ျမန္မာ့စီးပြားေရးဘဏ္ေရွ႕တြင္ ရဲမ်ား ၿမိဳ႕နယ္ေကာင္စီဥကၠဌ ဦးေစာေရႊတို႕ႏွင့္ သြားေရာက္ညိွုႏိႈင္းေနပါသည္။ ခဏအၾကာတြင္ေတာ့ အာဏာပိုင္မ်ားမွ ပိတ္ဆုိ႕သြားသည္မ်ားရုတ္သိမ္းေပးလိုက္ပါသည္။ က်ေနာ္တို႕တၿမိဳ႕လုံးအႏွံ႕ဆႏၵျပၾကပါ သည္။ ရဲစခန္းတြင္ စာရြက္ျဖန္႕၍ အဖမ္းခံထားရသူ ၂ ဦးကိုသြားထုတ္ပါသည္။ ထုိရဲစခန္း အုတ္နံရံတြင္ ေနာင္ ထား၀ယ္တၿမိဳ႕နယ္လုံးဆိုင္ရာေက်ာင္းသားသမဂၢဒုဥကၠဌျဖစ္လာသူ ကိုအတာ (ရန္ကုန္တကၠသိုလ္) ကတ၇ားတက္ေဟာပါသည္။ ထိုေနာက္ကိုတင္ေလးက က်ေနာ္ႏွင့္လာေတြ႕ၿပီးဘယ္လိုဆက္လုပ္ရင္ေကာင္းမလဲဟု ေဆြးေႏြးပါသည္။ က်ေနာ္က သပိတ္ကို ဘုရားႀကီး၀င္းအတြင္းသို႕သာ ဦးေဆာင္ေခၚယူသြားရန္ႏွင့္ ထိုေနရာတြင္ ေဟာ ေျပာပြဲက်င္းပကာ လမ္း၏အေရွ႕ဘက္ျခမ္းရွိ က်ေနာ္တို႕ အစည္းအေ၀းလုပ္တဲ့ေနရာ ေဇယ်၀တီေက်ာင္းတုိက္တြင္ ညအိပ္၍ စခန္းခ်ရန္ က်ေနာ္က အႀကံျပဳရာ မင္းဦးဆာင္ၿပီး ေတာ့ လုပ္ႏွင့္ဦးဟု သူကေျပာပါသည္။ က်ေနာ္သည္ ရဲစခန္းမွအျပန္ ဘုရားႀကီး၀င္းအတြင္း မ၀င္ခင္ အုတ္တံတားႀကီးလမ္းဆုံ (ေနာင္တြင္ သပိတ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္သည့္ ဦးပန္းေက်ာ္ဦးခ်မ္းလွ ႏွင့္ ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ားအဖြဲ႕မွ ကို----(က်ေနာ္အမည္ မမွတ္မိ ဘဲျဖစ္ေန။ က်ေနာ္ေတာထဲမထြက္ခင္ေတြ႕ဆုံခဲ့သူ။ ) ႏွင့္ အရပ္သားအမ်ဳိးသမီး တဦးေစ်းမွအျပန္ေသနတ္ထိမွန္က်ဆုံး စသူတုိ႕ အာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္တေန႕တြင္ က်ဆုံးခဲ့ၾကသည့္ေနရာ) တြင္လည္းေကာင္း က်ေနာ္တက္ခဲ့သည့္ အထက ၄ စသည္တို႕တြင္ တရားေဟာခဲ့ပါသည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ေလာကမာရဇိန္ ႏွင့္ ေရႊေတာင္စားေစတီ ဘုရားႀကီး ၀င္းအတြင္းသုိ႕ ေရာက္ရွိလာကာ က်ေနာ္က ယင္း၀င္းအတြင္းသို႕ေရာက္ရွိစဥ္တြင္မွ ဖုန္းေမာ္အေရးအခင္းအေၾကာင္း အက်ယ္တ၀င့္ေဟာေျပာခဲ့ပါသည္။ ထုိအခ်ိန္ကပင္ ဆႏၵျပပြဲ
သို႕ေရာက္ရွိလာသူအေရအတြက္မွာ ေထာင္ေသာင္းခ်ီေနခဲ့ပါသည္။ က်ေနာ့္ဘ၀တြင္ ထိုကဲ့သုိ႕ ေထာင္ခ်ီေသာ သူမ်ားကို တခါမွမိန္႕ခြန္းမေပးဖူးပါ။ ေျပာခ်င္လြန္း၍ စကားမ်ားပင္ အဆင္ေျပေျပေျပာႏုိင္ေအာင္အေတာ္ႀကိဳးစားရပါသည္။ လူထု၏ လက္ခုပ္သံမ်ားကို ယေန႕တိုင္ၾကားေယာင္ေနဆဲျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ္ေဟာေျပာပြဲစင္ျမင့္ေပၚမွ ဦးေဆာင္ေႄကြး ေၾကာ္ေပးေသာ တပါတီအာဏာရွင္စနစ္ဆန္႕က်င္ေရး ဒီမိုကေရစီရရွိေရးေႂကြးေၾကာ္သံမ်ား ကို တက္ေရာက္လာေသာလူထုႀကီးက တၿပိဳင္နက္ေႂကြးေၾကာ္လုိက္သည့္ ဘ၀ဂ္ညံသြားေသာ ေႄကြးေၾကာ္သံမ်ား ယေန႕တိုင္ ပဲ့တင္ရုိက္ခတ္ေနဆဲျဖစ္ပါသည္။
-----------------------------
ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။
မိတ္ေဆြမ်ားအားဆက္လက္ျဖန္႔ေ၀ေပးပါ

NO VOTE 2010 CAMPAIGN
RANGOON,BURMARest of your post