ေဇယ်ာေသာ္ ဘာေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရးလုပ္သလဲ

http://moemaka.com/index.php?option=com_content&task=view&id=8912&Itemid=1 (ေပးပို ့သူ eimmet mahotpar )ဟစ္ေဟာ့ အဆိုေတာ္ ေဇယ်ာေသာ္ဟာ သူ႔နဲ႔ အျမင္တူသူ လူငယ္တစု ဖြဲ႕စည္းခဲ့တဲ့Generation Wave မ်ိဳးဆက္သစ္လူငယ္မ်ား အစည္းအရံုး လႈပ္ရွားမႈမ်ားေၾကာင့္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ မတ္လမွာထိန္းသိမ္းခံရပါတယ္။ ေထာင္ဒဏ္ ၄ ႏွစ္ကိုေကာ့ေသာင္းအက်ဥ္းေထာင္မွာ က်ခံေနရစဥ္ ယခုလ ၁၇ ရက္ေန႔ သမၼတဦးသိန္းစိန္
လက္မွတ္ေရးထိုး ထုတ္ျပန္တဲ့ေထာင္ဒဏ္ ၁ နွစ္ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္မွာ အက်ံဳး၀င္ လြတ္ေျမာက္လာပါတယ္။

ေဇယ်ာေသာ္က သူ ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္ထဲ ဘယ္လို ေရာက္သြားသလဲ၊ ဘယ္လို
ခံယူခ်က္ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရးတက္ႀကြလႈပ္ရွားသူ တေယာက္ ျဖစ္သြားသလဲ ဆိုတာကို Yangon Press
International ကုိ ေျပာျပထားပါတယ္။

ေမး - ႏိုင္ငံေရးကို ဘယ္လို စိတ္၀င္စားလာခဲ့သလဲ။ ဘယ္တုန္းက စၿပီး
စိတ္၀င္စားခဲ့တာလဲ။

ေျဖ - စာေတြကို ကေလးဘ၀ကတည္းက စ ဖတ္ျဖစ္တယ္။ ၆ တန္း ၇ တန္းေလာက္က စၿပီး
နႏၵာသိန္းဇံတို႔ ဆရာ

ဆန္းလြင္ရဲ႕ ဖီေလာ္ေဆာ္ဖီ ကႀကီးခေခြး တို႔လို၊ ေနာက္ ဆရာေမာင္ၾကည္သစ္
စတဲ့ ဒႆနနဲ႔ ဆိုင္တာေတြကို

ဖတ္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီကမွ တဆင့္ ၆ တန္း၊ ၇ တန္းေလာက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အရြယ္
တျခားကေလးေတြ ဖတ္တာမ်ိဳးထက္

နည္းနည္း ပိုျမင့္တယ္ ဆိုလို႔ရတဲ့ စာအုပ္ေတြ လွမ္းကိုင္ေနၿပီေပါ့။
ဒါေပမယ့္ တဖက္မွာ ဖတ္တာကေတာ့ဖတ္တယ္။

တခ်ိဳ႕စာအုပ္ေတြကို နားလည္လို႔လည္း မဟုတ္ဘူး။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြမွာ
သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္း ျငင္းၾကခုန္ၾကတဲ့

အခါ အဲဒီစာအုပ္ထဲက စကားလံုးႀကီးႀကီးနဲ႔ ကိုင္ေပါက္ခ်င္လို႔၊
အဲဒီစကားလံုးရဲ႕ မူရင္း အဓိပၸါယ္ေတြကိုေတာ့ နားလည္ခ်င္မွ

နားလည္မွာပါ။

အဲလိုမ်ိဳးစာဖတ္ရင္း ဖတ္ရင္းနဲ႔ မွ အဲဒီစကားလံုးေတြရဲ႕ အႏွစ္သာရ၊
ဆိုလုိရင္းေတြကို ခံစားမိလာတယ္။ အဲလိုနဲ႔ ပိုၿပီး

ဖတ္ျဖစ္လာတယ္။ စာေပဖတ္တာ နည္းနည္းမ်ားလာတဲ့ အခါမွာ အသိဥာဏ္
ၾကြယ္၀လာၿပီလို႔ ကၽြန္ေတာ္ မဆိုခ်င္ေပမယ့္

အေၾကာင္းအရာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ေယဘုယ် အၾကမ္းဖ်ဥ္း သေဘာေပါက္လာတယ္။
အဲဒီလိုအခ်ိန္မွာလည္း

ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ႏိုင္ငံေရး အသိုင္းအ၀ိုင္း၊ ႏိုင္ငံေရး
တက္ႀကြလႈပ္ရွားသူေတြနဲ႔ တြဲမိလာတယ္။ တြဲမိေပမယ့္လည္း

ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ႏိုင္ငံေရး မလုပ္ရဲေသးဘူး။
ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆုိေတာ့ ေထာင္က်မွာလည္း

ေၾကာက္တယ္။ စစ္ေၾကာေရး စခန္းမွာ ႏွိပ္စက္ ညွင္းပန္းမွာလည္း ေၾကာက္တယ္။
ကိုယ့္ရဲ႕ဘ၀ ကိုယ့္ရဲ႕ေနထိုင္တဲ့

ပံုသ႑န္ ဆံုးရံႈးသြားမွာလည္း ေၾကာက္တယ္။

ဒီလိုေၾကာက္တယ္ ဆိုေပမယ့္ ႏုိင္ငံေရး လုပ္ေနသူေတြကိုေတာ့ ေလးစားတယ္။
အားလည္း အားက်တယ္။

အဲလိုေနရင္းေနရင္းက တဆင့္ မသိမသာ နဲ႔ သူတို႔ေတြရဲ႕ အလုပ္ေလးေတြကို
ဥပမာဗ်ာ တစ္ကေန တရာထိ ရွိတယ္ ဆိုရင္

ကၽြန္ေတာ္က ငါးျပားဖိုးေလာက္ ဆယ္ျပားဖိုးေလာက္လည္း ျဖစ္ရင္ ျဖစ္မယ္
ကၽြန္ေတာ္ ကူညီခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ထိ

ႏိုင္ငံေရး လုပ္မယ္လို႔ ယတိျပတ္ ဆံုးျဖတ္ထားတာ မရွိေသးဘူး။ အဲဒီကေနမွ
တဆင့္ ၿပီးခဲ့တဲ့ ၂၀၀၇ ၾသဂုတ္လမွ

စက္သံုးဆီေစ်းကို ျမွင့္တင္လိုက္တယ္။ ျပည္သူေတြ ေတာ္ေတာ္
ၾကပ္တည္းသြားတယ္။ အဲဒီဟာကို ျမင္ေတြ႕လိုက္ရတဲ့

အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ မခံႏိုင္ေတာ့ဘူးဗ်။

ကၽြန္ေတာ္ အေျပာင္းအလဲတခုခု လိုခ်င္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံ
ဒီအတိုင္း ဆက္သြားလို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ အေျပာင္းအလဲ

ဆိုတဲ့ဟာ မျဖစ္လာဘူး ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ အပါအ၀င္ ျပည္သူ ျပည္သားေတြရဲ႕ ဘ၀
စုန္းစုန္းျမဳပ္ေတာ့မယ္။ ကၽြန္ေတာ္

အဲလို ခံစားလာရတယ္။

အဲဒါေၾကာင့္ မို႔လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ လိုအင္ဆႏၵ၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္ကူး၊
ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ပံုစံ ျဖစ္လာရေအာင္

ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဆႏၵကို ကၽြန္ေတာ္ ထုတ္ေဖၚခဲ့တယ္။ အဲလိုဆႏၵေတြကို
ထုတ္ေဖၚတာက တဆင့္ ၀ါသနာတူတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔

သူငယ္ခ်င္း တစု စုၿပီး Generation Wave မ်ိဳးဆက္သစ္ လူငယ္မ်ား
အစည္းအရံုးကို စတင္ဖြဲ႕ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔

တၿပိဳင္နက္ထဲ ၂၀၀၇ စက္တင္ဘာလမွာ ေရႊ၀ါေရာင္ သံဃာ့အေရးအခင္း ေပၚလာခဲ့တယ္။
အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕

ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈ အစကို ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ေရႊ၀ါေရာင္
ေတာ္လွန္ေရးကေန စတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။

ကုိယ့္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာေရာ ႏိုင္ငံေရး လုပ္ကိုင္တာကို
ဆန္႔က်င္တာ၊ သေဘာထား မတူတာေတြ

ရင္ဆိုင္ခဲ့ရလား။

ကၽြန္ေတာ့္ပတ္၀န္းက်င္ အသိုင္းအ၀ိုင္းက ကၽြန္ေတာ္ ႏိုင္ငံေရး
တက္ၾကြလႈပ္ရွားသူ အေနနဲ႔ လုပ္ေနတယ္ဆိုတာကို

မသိေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ရိပ္မိသိရွိလာၾကတယ္။ ဥပမာ
မိဘေတြဆိုရင္ အထိန္းသိမ္းခံျဖစ္သြားမွာ စိုးလို႔

တားတာေတြေတာ့ ရွိပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြထဲက ေျပာရင္ေတာ့
ရန္ရန္ခ်န္းဟာ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕

ငယ္သူငယ္ခ်င္းလည္း ျဖစ္သလို ရဲေဘာ္ရဲဘက္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔အေနနဲ႔
ႏိုင္ငံေရးကို သူကိုယ္တိုင္ မပါ၀င္ေပမယ့္

ကန္႔ကြက္ျခင္းလည္း မရွိပါဘူး။

အခုျဖစ္ပ်က္တဲ့ အျဖစ္ကို နည္းနည္းေျပာျပေပးပါ။

၂၀၀၈ ခုမတ္လထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း ၆ ေယာက္ စုဖြဲ႕ၿပီး
ဆိုင္တဆိုင္မွာ စကား ေျပာေနတဲ့အခ်ိန္ စရဖ က

လာၿပီး ဖမ္းသြားတာပါ။ သူတို႔လာဖမ္းသြားၿပီး ဗဟန္း (ရဲ) စခန္းမွာ ထားတယ္။
အဲဒီမွာ ထားၿပီး ညည့္နက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ

မ်က္ႏွာ အ၀တ္စည္းၿပီး စစ္ေၾကာေရး စခန္းထဲကို ေခၚသြားလိုက္တာေပါ့။ ေနာက္
အဲဒီစစ္ေၾကာေရး စခန္းမွာ စစ္ေဆးၿပီး

ရက္ အပိုင္းအျခားတခု ၾကာသြားၿပီးေတာ့ အင္းစိန္ေထာင္ ပို႔၊ အဲဒီေနာက္မွ
အျပင္တရားရံုး ထုတ္တာ။

အဲဒီလိုျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဘယ္လို ခံစားရသလဲ။ ကိုယ္ေလွ်ာက္ခ်င္တဲ့ လမ္း၊
သြားခ်င္တဲ့လမ္းကို အမ်ားႀကီး မသြားရေသးခင္

ျဖစ္သြားတယ္လို႔ ခံစားရသလား။

ကၽြန္ေတာ္ အေၾကာင္းအရာတခုကို ျပန္ေကာက္ပါရေစ။ ေစာေစာပိုင္းက ကၽြန္ေတာ္
ေျပာဖူးပါတယ္။ စစ္ေၾကာေရး စခန္းမွာ

ႏွိပ္စက္ညွင္းပန္းမႈေတြ အျဖစ္ခံရမွာ ေၾကာက္တယ္ ဆိုတာကိုေရာ၊ ေထာင္က်မွာ
ေၾကာက္တယ္ ဆိုတာကိုေရာ လက္ရွိဘ၀

အေျခပ်က္မွာကို ေၾကာက္တယ္ ဆိုတာကိုေရာ ေျပာဖူးတယ္။ အဲဒီကမွ တဆင့္
ႏိုင္ငံေရး တက္ႀကြလႈပ္ရွားသူ အေနနဲ႔

ထဲထဲ၀င္၀င္ လုပ္ေဆာင္လာတဲ့ အခါမွာ ဘယ္အရာကေနၿပီး လႈံ႕ေဆာ္လိုက္မွန္း
ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တုိင္ေတာင္ မသိဘူး။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီအေၾကာက္တရား ဆိုတဲ့ လစ္မစ္ ေလးတခုကို ကၽြန္ေတာ္
ေက်ာ္သြားတယ္ဗ်၊ အဲဒီ အေၾကာက္တရား

လစ္မစ္ကို ေက်ာ္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဖမ္းဆီးခံရမယ္၊ ထိန္းသိမ္းခံရမယ္
ဆိုတဲ့ အရာေတြ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲမွာ

မရွိေတာ့ဘူးဗ်။ မိမိက မိမိ လုပ္စရာရွိတာကို လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူတို႔ဟာ
သူတို႔ လုပ္စရာရွိတာကို လုပ္ေနမယ္။ ဒါဟာ

ႀကံဳေတြ႕ရမယ့္ အရာ တခု လို႔ပဲ သတ္မွတ္ထားလိုက္ေတာ့တယ္။ စရဖက
စၿပီးထိန္းသိမ္းတဲ့ အခ်ိန္မွာ ပထမဦးဆံုး

ေတြးမိတာက ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္စြမ္း ဥာဏ္စြမ္း ရွိသေရြ႕ မလုပ္ျဖစ္ရေသးဘဲနဲ႔
ထိန္းသိမ္းခံရတာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္

နည္းနည္း ႏွေျမာမိတယ္။

ေနာက္တခု ေျပာခ်င္တာက စစ္ေၾကာေရး စခန္းထဲမွာေတာ့ ေသြးထြက္ သံယို ျဖစ္တဲ့
အထိ စစ္ေဆးခံခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္

ကၽြန္ေတာ္ ဒီလိုစကား ေျပာတယ္ ဆိုတာ လူတဦးတေယာက္ကို အာဃာတ တရားနဲ႔ ေျပာတာ
မဟုတ္ပါဘူး။ အခုလိုမ်ိဳး

ႏွိပ္စက္ ညွင္းပန္းခံခဲ့ရေပမယ့္ ပုဂၢိဳလ္တဦးခ်င္းစီေပၚ အာဃာတ မထားပါဘူး။
သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ မုန္းတာတခု ရွိပါတယ္။

မွားယြင္းေနတဲ့ စနစ္ဆိုးႀကီးပါ။ ဒီစနစ္ဆိုးႀကီး ရွိေနတဲ့ အတြက္သာ
သူ႔ဘက္ကိုယ့္ဘက္ ဆိုၿပီး ဘက္ေတြ ကြဲသြားတာ။

ကၽြန္ေတာ္ ဆိုလိုခ်င္တာက ဒီစနစ္ဆိုးႀကီးကို ေတာ္လွန္မယ္၊ ပုန္ကန္မယ္၊
ေျပာင္းလဲမယ္ ဆိုတဲ့ ဘက္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔က

ရွိေနသလို ဒီစနစ္ဆိုးႀကီးကို ကာကြယ္မယ္၊ ရပ္တည္ေပးရမယ္ ဆိုတဲ့ ဘက္မွာ
အျခားသူေတြ ရွိေနၾကတာ။ အကယ္၍သာ

ဒီစနစ္ဆိုးႀကီး မရွိဘူး ဆိုရင္ ဘက္ ဆိုတာလည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဘက္ ဆိုတာ
မရွိေတာ့ရင္ အာဃာတလည္း

မရွိေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ လူပုဂၢိဳလ္ တဦးတေယာက္ကို အာဃာတမထားပဲ
ဒီစနစ္ဆိုးႀကီးကိုသာ

တိုက္ဖ်က္ခ်င္ပါတယ္။

ရံုးထြက္တဲ့ ကိစၥေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာျပေပးပါဦး။

ကၽြန္ေတာ္ ရံုးခ်ိန္းထြက္စဥ္က အခ်ဳပ္သား တရားခံေတြ ဖိနပ္
စီးခြင့္မရဘူးဗ်၊ ဒါဟာ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုတာ အေျဖကို

ေရေရရာရာ မေပးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာရာမွာ အခ်ဳပ္သား တရားခံ ဆိုတာ
တရားခံအစစ္ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ တရားလို

တဦးဦးက ျပစ္မႈ တစံုတရာ က်ဴးလြန္တယ္လို႔ ထင္ျမင္ ယူဆတဲ့အတြက္
တရားရံုးမွာ စြဲတင္ၿပီး တရား စြဲဆိုေနတာပါ။

အဲဒီအရာကို မိမိ က်ဴးလြန္သည္ မက်ဴးလြန္သည္ ဆိုတဲ့အခ်က္ကို
တရားၿပိဳင္အျဖစ္ ျငင္းဆိုေနတုန္းပဲ ရွိပါေသးတယ္။

အဲဒီေတာ့ အခ်ဳပ္ တရားခံတဦး ဆိုတာ လြတ္လပ္တဲ့ လူသားတဦးပဲ ရွိပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ သူ႔ဂုဏ္သိကၡာ

ညွိဳးႏြမ္းေစမယ့္ အျပဳအမူ မျပဳသင့္ဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔
ကၽြန္ေတာ္တင္ျပတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဖိနပ္စီးမယ္။

ဘာေၾကာင့္ဆို ေစာေစာက ေျပာတဲ့အခ်က္ေတြေၾကာင့္၊ အဲဒီမွာ ဖိနပ္စီးခြင့္
မျပဳဘူး ျပဳမယ္ ဆိုတာနဲ႔ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့

ကၽြန္ေတာ္ ဖိနပ္စီးခြင့္ မရရင္ ရံုးမထြက္ႏိုင္ဘူးလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ရံုးခ်ိန္း ၂ ပတ္ေလာက္ မထြက္လိုက္ရဘူး။

ေနာက္အပတ္ေတြက်ေတာ့ ဖိနပ္ စီးခြင့္ေပးလိုက္တယ္။

ဖိနပ္စီးခြင့္ မေပးတာ ဘယ္ေနရာကေန ဘယ္ေနရာထိလဲ။

အင္းစိန္ေထာင္ကေန ထြက္ကတည္းက ျပန္လာတဲ့အထိပါ။ သူတို႔ အေၾကာင္းျပတာက
ဖိနပ္ထဲမွာ သံျဖတ္လႊ ပါလာမလား

ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပတာေပါ့။ အဲဒီကိစၥမွာ ကၽြန္ေတာ္၊ ကုိဥာဏ္လင္းေအာင္၊
ကိုေက်ာ္သူထိုက္ တုိ႔ တိုက္ၾကတာပါ။ အျခား

အျခားေသာေနရာမွာလည္း တိုက္တဲ့သူေတြ ရွိရင္ ရွိႏိုင္ပါတယ္။

အက်ဥ္းေထာင္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဘယ္လို ခံစားရပါသလဲ။

ေထာင္က လူေတြကို အေၾကာင္းအရာ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းလဲေစပါတယ္။ ေကာင္းတာေတြ
ေျပာင္းလဲေစတာ ရွိသလို

မေကာင္းတာေတြလည္း ေျပာင္းလဲေစႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေကာင္းေျပာင္းလဲမႈကို
လက္ခံၿပီး အဆိုးေျပာင္းလဲမႈကို

ျပစ္ပယ္လိုက္ရမွာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ႏိုင္ငံေရး တက္ႀကြ လႈပ္ရွားသူျဖစ္လာတာဟာ
အမွန္တရားကို ျမတ္ႏိုးတဲ့ စိတ္၊

မဟုတ္မမွန္တာကို ေခါင္းငံု႔မခံခ်င္တဲ့စိတ္ အဲဒီစိတ္မ်ိဳးနဲ႔ ျဖစ္လာတာ၊
ကၽြန္ေတာ္ကို ႏွစ္အပိုင္းအျခား တခု

ေထာင္ဒဏ္ခ်ခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ခဲ့တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြ အားလံုးကို
အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ သံုးသပ္ဖို႔ အခ်ိန္ရသြားပါတယ္။

အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ သံုးသပ္ႏိုင္တဲ့ အခါက်ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္တို႔
ႏိုင္ငံအတြက္ လိုအပ္ေနတဲ့ လိုအပ္ခ်က္ေတြ၊ ျပဳျပင္

ေျပာင္းလဲသင့္တဲ့ အရာေတြ၊ ရွိသင့္ ရွိထိုက္တဲ့ လူ႔အခြင့္အေရးေတြ
အဲဒါေတြကို ေျခေျချမစ္ျဖစ္ သေဘာေပါက္လာေတာ့

ႏို္င္ငံေရး တက္ႀကြလႈပ္ရွားသူ အျဖစ္ကေန ႏိုင္ငံေရးကို ေဇာက္ခ်လုပ္မယ့္သူ
တေယာက္ ျဖစ္လာတာေပါ့ဗ်ာ။

ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အေျပာင္းအလဲ ဆိုရင္ အဲဒီအခ်က္အလက္ပါပဲ။

အတြင္းမွာ စာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဖတ္ျဖစ္လား။

အရင္တုန္းကေတာ့ စာေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ဖတ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တဖက္မွာ
အႏုပညာလည္း လုပ္ေနေတာ့

သီခ်င္းနားေထာင္ ေရး၊ တီးခတ္ဖို႔ လုပ္ေနရေတာ့ အျပင္တုန္းက စာဖတ္ဖို႔
အခ်ိန္နည္းခဲ့ပါတယ္။ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာေတာ့

အျပင္တုန္းက ဖတ္မယ္ ဆိုၿပီး၀ယ္ထားေပမယ့္ အၿပီးမသတ္ေသးတဲ့ စာအုပ္ေတြ
ဖတ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
ႏိုင္ငံေရး ေဇာက္ခ်လုပ္မယ့္သူ တေယာက္ ျဖစ္လာေတာ့ အႏုပညာကိုေရာ ဘယ္လို သေဘာထားသလဲ။

အႏုပညာအေနနဲ႔ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရင္ထဲ ထိခိုက္မႈ၊ ခံစားမႈ ဒီအရာေတြ
အကုန္လံုးကို ဂီတနဲ႔ျဖစ္ေစ၊ ကဗ်ာနဲ႔ျဖစ္ေစ၊

ေဆာင္းပါးတပုဒ္နဲ႔ ျဖစ္ေစ ေဖၚထုတ္ႏိုင္သေရြ႕ကေတာ့ ေဖၚထုတ္ေနမွာပဲ။ ဒါကို
ပရိတ္သတ္ေရွ႕ ခ်ျပခြင့္ ရမရကေတာ့

ကြာျခားသြားမွာပါ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ အရင္တုန္းက သီခ်င္းဆိုခဲ့တာမွာ ဟစ္ေဟာ့ဂီတကို
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ခ်ျပခ်င္တဲ့စိတ္က အရင္းခံတာပါ။

အဲဒီကေနမွ တဆင့္ ကၽြန္ေတာ္ အဆိုေတာ္ျဖစ္လာတာ။ အဲဒီေတာ့ ဂီတနဲ႔
ႏိုင္ငံေရး၊ အႏုပညာနဲ႔ ႏိုင္ငံေရး ဒီႏွစ္ခုယွဥ္မယ္

ဆိုရင္ေတာ့ ပထမအဆင့္ ဒုတိယ အဆင့္ရယ္လို႔ မဟုတ္ဘဲ ႏွစ္ခုစလံုးက ၿပိဳင္ၿပီး
သြားေနမယ္ လို႔ ထင္ပါတယ္။
အႏုပညာသည္ဘ၀နဲ႔ ႏိုင္ငံေရး ကိုဘယ္လိုစည္းျခားထားလဲ။ အဲဒီနယ္ပယ္ ၂ ခုကို
ဘယ္လို ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းလဲ။

အႏုပညာအသိုင္းအ၀ိုင္းကလူေတြကေတာ့ အႏုပညာကို ျပန္လုပ္ေစခ်င္ၾကတယ္။
ႏိုင္ငံေရး အသိုင္းအ၀ုိင္းကေတာ့

အႏုပညာနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးကို တြဲၿပီး ျပန္လုပ္ေစခ်င္ၾကတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ
ဆုိေတာ့ ႏိုင္ငံေရး လုပ္ဖို႔အတြက္က ဘယ္သူမွ

အတင္းအၾကပ္ ေစခိုင္းလို႔ မရပါဘူး။ မိမိရဲ႕ စိတ္ဆႏၵအရသာ လုပ္ၾကတာကိုး
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာ

ဒီႏိုင္ငံတိုးတက္ဖို႔ ဒီႏိုင္ငံအက်ိဳးရွိေအာင္ လုပ္မယ့္သူေတြ အင္မတန္
နည္းေနပါေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ႏိုင္ငံေရး

တက္ႀကြလႈပ္ရွားသူေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏိုင္ငံေရး လုပ္ေစခ်င္တာပါ။
ဒီႏွစ္ခုၾကားထဲမွာ ဘယ္လို ညီမွ်ေအာင္ လုပ္သလဲ

ဆိုရင္ ႏိုင္ငံေရး ဟာ အႏုပညာနဲ႔ မသက္ဆိုင္ဘူး ဆိုေပမယ့္ အႏုပညာနဲ႔
ႏွီးႏြယ္ေနတဲ့ အလုပ္ ျဖစ္ပါတယ္။

ဥပမာေျပာရမယ္ ဆိုရင္ စာေပအႏုပညာရွင္ေတြက မ်ားေသာအားျဖင့္
ႏိုင္ငံေရးသမားေဟာင္းေတြ မ်ားပါတယ္။

အႏုပညာရွင္ေတြထဲကလည္း ႏိုင္ငံေရး သမားေတြ ထြက္ေပၚလာတတ္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့
ဂီတအႏုပညာကို

လုပ္ရင္းနဲ႔လည္း ႏိုင္ငံေရးကိုလုပ္လို႔ ရတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္
မိမိရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ မိမိရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ကိုေတာ့

ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏုိင္ ထိမ္းသိန္း ကိုင္တြယ္သြားဖို႔ေတာ့ လုိတယ္လို႔
ကၽြန္ေတာ္ ထင္တယ္ဗ်။

လက္ရွိ က်န္းမာေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဘယ္လို အေျခအေနရွိလဲ။

ကၽြန္ေတာ့္မွာ အစာအိမ္ အနာရွိတယ္ဗ်၊ ကၽြန္ေတာ္ အထိန္းသိမ္း မခံရခင္ကတည္းက
အစားအေသာက္

နည္းနည္းဆင္ျခင္ရပါတယ္။ အဲလို လူမ်ိဳးက အက်ဥ္းေထာင္ထဲ ေရာက္သြားေတာ့
အစားအေသာက္ကို ေတာ္ေတာ္ေလး

ဂရုစိုက္ရတယ္ဗ်၊ အထိန္းသိမ္းခံေနရစဥ္မွာ အသဲအသန္ မဟုတ္ေပမယ့္လည္း
အျပင္းအထန္ ဆိုတာမ်ိဳး ၂ ေခါက္ေလာက္

ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အခုေတာ့ က်န္းမာေရး စစ္ေဆးေနတုန္းပါပဲ။ ေယဘုယ် ေျပာရရင္
က်န္းမာေရး အသင့္အတင့္ ရွိတယ္

လို႔ပဲ ေျပာရမွာပါ။

မိသားစုနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ခံစားမႈ ေျပာျပေပးပါလား။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ႏိုင္ငံေရး လုပ္မယ္ဆိုရင္ ရာခုိင္ႏႈန္း
အေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ေထာင္ထဲေရာက္ႏိုင္တယ္၊ အက်ဥ္း

က်ႏိုင္တယ္ ဆိုတာ နားလည္ျပီးသားပါ။ နားလည္ၿပီး စိတ္ပိုင္းျဖတ္ၿပီး
အက်ဥ္းက်ခံေနရတာ အထူးအေထြ စဥ္းစားေနစရာ

အေၾကာင္း မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ နယ္ေ၀းေထာင္ေတြကို ပို႔တယ္။ မိမိတင္ မကပဲ
မိမိရဲ႕ မိသားစုေတြကိုပါ အခက္အခဲ

အမ်ိဳးမ်ိဳးေတြ႕ေအာင္ လုပ္လုိက္တာမ်ိဳးကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာလည္း
မက်ဘူး။ ဒီလိုပံုစံမ်ိဳးဟာ မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ အခု

ဆိုလို႔ရွိရင္ ယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ အက်ဥ္းက်ခံေနရသူက တအိမ္ထဲမွာ
တေယာက္မကတဲ့ မိသားစုေတြ ရွိပါတယ္။ ဥပမာ

မိမိရဲ႕ ေယာက်ၤားက တေနရာကို ေရာက္ေနၿပီး သားက တေနရာကို ေရာက္ေနတာ
ဆိုလို႔ရွိရင္ ဘယ္လို ခံစားရမလဲ

ဆိုတာပါ။ အဲဒီလိုပဲ ကၽြန္ေတာ့္ အေနနဲ႔လည္း ကိုယ္တိုင္
ခံစားရႏိုင္ေပမယ့္လည္း အသက္အရြယ္ ႀကီးၿပီျဖစ္တဲ့

ကၽြန္ေတာ့္အေမ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို ေရာက္ေအာင္ လာဖို႔ ၾကိဳးစားရတဲ့ဟာေတြ
ျမင္ရတဲ့အခါ ၀မ္းသာရမယ့္အစား ရင္နာမိတာ

မ်ားတယ္ဗ်။

အျပင္ေလာကနဲ႔ ကင္းကြာေနတဲ့ ၃ နွစ္ေလာက္ကာလမွာ
ဘာေတြေျပာင္းလဲသြားတယ္လို႔ျမင္လဲ။ ဘာေတြကို

သတိထားမိလဲ။

အျပင္ပံုသ႑န္အားျဖင့္ ေျပာင္းလဲေနတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႕တယ္ဗ်ာ၊
ဥပမာအားျဖင့္ ေစာေစာက ေျပာတဲ့

မိုဘိုင္းဖုန္းကိစၥလည္း ပါတယ္ဗ်ာ။ ငါးသိန္းဖုန္း ဆိုတဲ့ဟာေတြကို
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ လက္ထဲမွာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။

ဖုန္းတလံုး ငါးသိန္း ဆိုတာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ မ်ားေနေသးတယ္။ ဒါေတာင္ ဒိေလာက္
လူ အေရအတြက္ မ်ားမ်ား

ကိုင္လာႏိုင္တယ္ ဆိုရင္ ဒိထက္မ်ား ထပ္ေလ်ာ့ေပါ့ႏိုင္မယ္ ဆိုရင္
လူေတြပိုၿပီး ကိုင္လာၾကမွပဲ။ ဒါကေတာ့ ပထမျမင္ရတဲ့

အေျခအေနပါ။ ဒုတိယ ျမင္ရတာကေတာ့ ၀တ္ပံုစားပံု ေျပာင္းလဲလာတာ ေျပာပံု
ဆိုပံု ေျပာင္းလဲလာတာေတြ ေတြ႕ရတယ္။

အတြင္း အႏွစ္သာရအပိုင္း ေျပာင္းလဲသလား ဆိုတာကေတာ့ နည္းနည္း
အခ်ိန္ၾကာၿပီးမွ ေျပာႏိုင္မယ္ ထင္တယ္။

တျခား အေျပာင္းအလဲေတြ အေနနဲ႔ေရာ။

အထိန္းသိမ္းမခံရစဥ္က အေျခအေနနဲ႔ အခုအေျခအေနကို ယွဥ္ၾကည့္ရင္
ဂ်ာနယ္ေတြထဲမွာ ဆိုရင္ အရင္တုန္းက ခြင့္ျပဳမယ္

မထင္တဲ့ ဟာမ်ဳိးေလးေတြ ေတြ႕လာရတယ္။ ေနာက္ၿပီး စာအုပ္စာတန္းထဲက ဆိုရင္
အရင္ က်ဖို႔ေတာ္ေတာ္ၾကာခဲ့တဲ့

စာအုပ္ေတြ၊ အရင္တုန္းက ျပန္လည္ရိုက္ခြင့္ျပဳမယ္ မထင္တဲ့ စာအုပ္ေတြ
ေတြ႕ရတယ္။ စာနယ္ဇင္းထဲမွာ အေကာင္းဘက္

ေျပာင္းလဲမႈေပါ့။

အဆိုးဘက္ ေျပာင္းလဲမႈလို႔ ဆိုရင္ေတာ့ စာနယ္ဇင္းထဲမွာ တိက်မႈ ေလ်ာ့လ်ဲတဲ့၊
တာ၀န္ခံမႈ ေလ်ာ့နည္းတဲ့ စာနယ္ဇင္း

ဂ်ာနယ္မ်ိဳးေတြ ထြက္လာတာလည္း ေတြ႕ရတယ္ဗ်၊ ေနာက္ၿပီး ေပါ့ေပါ့ပါးပါး
ေရာင္းကုန္ျဖစ္ေအာင္ ထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့

စာအုပ္ေတြလည္း ေတြ႕ရတယ္ဗ်၊ ဒါကလည္း ကာလတခု ၾကာလာတဲ့ အခါ ပရိသတ္က
စိစစ္သြားမယ္ ထင္ပါတယ္။

ဂီတအေနနဲ႔ လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ ႏွစ္တာ ကာလအတြင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔က တိုက္ခန္းနဲ႔
ေနရတာ ျဖစ္လို႔ (အက်ဥ္းေထာင္အတြင္း

တိုက္ပိတ္ ခံရသည့္အျဖစ္ကို ဆိုလိုျခင္း ျဖစ္သည္) TV ေတြ သီခ်င္းေတြ
နားမေထာင္ရလို႔ မေျပာတတ္ပါဘူး။ အျခားသူေတြ

ေျပာစကားအရေရာ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ထြက္လာတဲ့ အခါမွာ နည္းနည္း ၾကားမိသေလာက္
ေျပာရရင္ ဂီတကေတာ့ အေျခအေန

သိပ္မေကာင္းဘူး။ အလြယ္ေတြကို ပိုၿပီး ဖန္တီးေနတယ္။ အႏွစ္သာရ
ေပ်ာက္ေနတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ဒါကကၽြန္ေတာ့္

တဦးခ်င္းရဲ႕ အျမင္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ အထိန္းသိမ္း မခံရခင္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္
အေျခခံဥပေဒကို ေလ့လာခဲ့ဖူးပါတယ္။

မူၾကမ္းက ၂၀၀၇ စက္တင္ဘာေလာက္မွာ အဆံုးသတ္တာပါ။ အဲဒီတုန္းက မူၾကမ္းကို
ေၾကေၾကညက္ညက္ မဟုတ္ေတာင္မွ

ေထာင့္ေစ့ေအာင္ေတာ့ ေလ့လာခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဘာသြားေတြ႕သလဲ ဆိုရင္
ဒီအေျခခံဥပေဒ အရသာ အစိုးရတရပ္

ဖြဲ႕စည္းၿပီဆိုရင္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အစိုးရဟာ အာဏာရွင္ တဦးတေယာက္၊
အဖြဲ႕တဖြဲ႕ရဲ႕ ႀကိဳးဆြဲရာကမယ့္ အစိုးရ

ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ လက္ရွိ အခ်ိန္ထိေတာ့ အဲဒီတုန္းက
ထင္မွတ္ခဲ့တဲ့ အထင္ဟာ အေျပာင္းအလဲ မရွိေသးပါဘူး။

ေရွ႕ဆက္ ဘာလုပ္ဖို႔ စိတ္ကူးထားလဲ။

အႏုပညာပိုင္းအရ ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ဂီတ အႏုပညာကို ကၽြန္ေတာ္ ဆက္လက္
ဖန္တီး ျဖစ္ေနမွာပါ။ ႏိုင္ငံေရး အရ

ေျပာရရင္ေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္၊ ခံယူခ်က္ေၾကာင့္
အက်ဥ္းက်ခံေနရတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြ အျမန္ဆံုး

လြတ္ေျမာက္လာဖို႔ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳးစားၿပီး ေဆာင္ရြက္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵရွိပါတယ္။

အေလးစားဆံုး ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ ဘယ္သူလဲ။

ျပည္တြင္းမွာ ဆိုရင္ေတာ့ က်ဆံုးသြားၿပီးျဖစ္တဲ့ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပါ။ ဒုတိယ အေလးစားဆံုး

ေခါင္းေဆာင္ကေတာ့ ခုထိ သက္ရွိထင္ရွားနဲ႔ ႏိုင္ငံေရး လုပ္ေနတဲ့
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ သမီးျဖစ္တဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ကို

အေလးစားဆံုး ျဖစ္ပါတယ္။

လူငယ္ေတြကို ဘာမ်ားေျပာခ်င္ပါသလဲ။

လူငယ္ဆိုတာ အမွန္တရားကို ျမတ္ႏိုးပါတယ္။ မဟုတ္တာ မမွန္တာေတြ႕ရင္လည္း
မေထာက္ခံပါဘူး။

မတရားတာေတြ႕ရင္လည္း ငံု႔မခံပါဘူး။ ဒါဟာ ဘယ္လိုေခတ္ပဲျဖစ္ျဖစ္
ဘယ္စနစ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္အစိုးရပဲ

အုပ္ခ်ဳပ္သည္ျဖစ္ေစ မေျပာင္းလဲတဲ့စိတ္ဓာတ္ပါ။ ဒီ တန္ဖိုးရွိလွတဲ့
ရဲရင့္တဲ့ လူငယ္ေတြရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ ကိုလူငယ္တိုင္း

လူငယ္တိုင္း ရင္ထဲမွာ ေမြးထုတ္ၾကဖို႔ ေမြးယူၾကဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ တိုက္တြန္းပါတယ္။Rest of your post