ျမန္မာ့ ႏုိင္ငံေရး အေျခအေနနဲ႔ ၂၀၁၀

ေမာင္ေကာင္း (ေ၀ဖန္သုံးသပ္ခ်က္)

အမ်ားသူငါ စိတ္၀င္စားေနၾကတဲ့ ၂၀၁၀ ကုိေတာ့ စတင္ ခ်ဥ္းနင္း ၀င္ေရာက္လာပါၿပီ။ ၂၀၁၀ ဟာ ျမန္မာျပည္ႏုိင္ငံေရးရဲ႕ အေကြ႔အခ်ဳိး တခုျဖစ္ႏုိင္တယ္၊ ဒီလုိျဖစ္မလာရင္ေတာင္မွ ထူးျခားမယ့္ ႏွစ္တႏွစ္ေတာ့ ျဖစ္ႏုိင္ေကာင္းရဲ႕ဆုိၿပီး စိတ္၀င္စား ေနၾကတာပါ။ အထူးသျဖင့္ နအဖက က်င္းပျပဳလုပ္မယ္လုိ႔ ေၾကညာထားတဲ့ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲနဲ႔အတူ ေပၚထြက္လာမယ့္ ဂယက္ေတြက ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး အေျခအေန အေပၚ ဘယ္နည္းဘယ္ပုံ ထူးထူးျခားျခား ႐ုိက္ခတ္ေျပာင္းလဲေစႏုိင္မလဲ။ ဒါ့အျပင္ ျမန္မာႏုိင္ငံအေပၚ အေရးယူ ပိတ္ဆုိ႔ေရး (Sanction) နဲ႔ ထိေတြ႔ဆက္ဆံေရး (engagement) ႏွစ္ခုစလုံးကုိ ေပါင္းစပ္က်င့္သုံးမယ့္ အေမရိကန္ႏုိင္ငံရဲ႕ေပၚလစီသစ္ ဘယ္ အတိုင္းအတာ အထိ ေအာင္ျမင္ ထိေရာက္ ႏုိင္မလဲ။

အဲဒါေတြနဲ႔ တဆက္တည္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ေပးစာပါ ကမ္းလွမ္းခ်က္အေပၚ ဗုိလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊနဲ႔ နအဖ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ ဘယ္လုိတုံ႔ျပန္ေဆာင္ရြက္မလဲ ဆုိတာေတြဟာ ၂၀၁၀ အတြက္ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းတဲ့ အခ်က္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအခ်က္ေတြေပၚ အေျခခံၿပီး ၂၀၁၀ အတြင္း ေပၚထြန္းလာမယ့္ အေျခအေနနဲ႔ အလားအလာေတြ အေပၚ အားလုံးက စိတ္၀င္တစား တြက္ခ်က္ မွန္းဆ ေနၾကတာပါ။ ဘာပဲေျပာေျပာ ၂၀၁၀ မွာ ေပၚထြန္းလာမယ့္ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး အေျခအေနနဲ႔ အလားအလာဟာ လက္ရွိျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ႀကံဳေတြ႔ရင္ဆုိင္ေနရတဲ့ ပကတိ အေျခအေနနဲ႔ ကင္းလြတ္ၿပီး ျဖစ္လာႏုိင္စရာေတာ့ မရွိပါဘူး။ လက္ရွိ အေျခအေနဆုိတာလည္း ၿပီးခဲ့တဲ့ ျဖစ္စဥ္ ျဖစ္ရပ္ေတြနဲ႔ တဆက္ တစပ္တည္းပါ။

ဒါေၾကာင့္ ပထမဦးစြာ လက္ရွိ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး အေျခအေနကို အရင္သုံးသပ္ခ်င္တယ္။ ကေန႔ ျမန္မာျပည္သူေတြ ဘယ္လုိေတြ႔ႀကံဳ ခံစားေနရတယ္၊ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး အင္အားစုေတြ ဒီမုိကေရစီ အင္အားစုေတြ ဘယ္လုိ စိန္ေခၚမႈမ်ဳိးေတြနဲ႔ ရင္ဆုိင္ေနရတယ္ဆုိတာ အားလုံးအသိပါပဲ။ ကေန႔ ျမန္မာ ျပည္သူေတြဟာ ဘယ္ေခတ္ ဘယ္အခါ တုန္းကနဲ႔မွ မတူေအာင္ အႏုိင္က်င့္ ေစာ္ကား ခံေနရတယ္။ ဒါကို လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ဳိးေဖာက္ ခံေနရ႐ုံ သက္သက္လုိ႔ ေျပာလုိ႔မရဘူး။ တရား လက္လြတ္ မတရား အႏုိင္က်င့္ ခံေနရတာလုိ႔ပဲ ေျပာရမွာပဲ။ ဒီကေန႔ ျမန္မာျပည္မွာ ဥပေဒ ဆုိတာ မရွိ၊ တရားမွ်တမႈဆုိတာ မရွိေတာ့တဲ့ အေျခအေနမ်ဳိး ေရာက္ေနတယ္။ အာဏာ ရွိသူေတြက အာဏာ မဲ့သူေတြ အေပၚမွာ မတရားသျဖင့္ လုပ္ခ်င္တုိင္းလုပ္ အႏုိင္က်င့္ ခ်င္တုိင္း က်င့္တာကို တဖက္သတ္ ခံေနရတယ္။

တဘက္မွာ အဲဒီလုိခံေနရတဲ့အတြက္ ျပည္သူေတြဟာ အေၾကာက္တရားရဲ႕ လႊမ္းမုိးမႈေအာက္မွာ မလူးသာ မလြန္႔သာ ရွိေနၾကတာ အမွန္ပဲ။ ဒါ အဆုိးဘက္၊ မေကာင္းတဲ့ ဘက္ပါ။ ျပည္သူေတြဟာ အဲဒီလုိ မတရား အႏုိင္က်င့္ေစာ္ကားမႈေတြကို ျပင္းျပင္း ထန္ထန္ ဆုိးဆုိး ၀ါး၀ါး ခံစားေနရတာေၾကာင့္ တဘက္မွာေတာ့ စစ္အာဏာရွင္ေတြ အေပၚ စက္ဆုပ္ ရြံရွာမႈ၊ နာၾကည္းမုန္းတီးမႈနဲ႔အတူ စစ္အာဏာရွင္ ေအာက္က ႐ုန္းထလြတ္ေျမာက္ခ်င္တဲ့ စိတ္ဓာတ္က ျပည္သူ လူထုႀကီး တရပ္လုံးရဲ႕ ရင္ထဲ အသည္းထဲ အေသြးထဲ အသားထဲမွာ ေခ်ဖ်က္ တားဆီးလုိ႔ မရေလာက္ေအာင္ ထုနဲ႔ထည္နဲ႔ ရွိေနၿပီး အေျခအေန အခြင့္အလမ္း ေပၚလာတာနဲ႔ ပြင့္အံ ေပါက္ကြဲမယ့္ အေျခအေနမ်ဳိး ျဖစ္တည္ေနတယ္။

ဒါဟာ ကေန႔ ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ႕ ပကတိအေျခအေနပါ။ ဒါကို အင္အားစုအားလုံးက သိနားလည္ထားၾကတယ္။ အင္အားစု အားလုံးဆိုတဲ့ ေနရာမွာ ဒီမုိကေရစီ အင္အားစု၊ ႏုိင္ငံေရး အင္အားစုေတြလည္း ပါတယ္။ စစ္အာဏာရွင္ အုပ္စုလည္းပါတယ္။ စစ္အာဏာရွင္ အုပ္စုက ဒီလုိအေျခအေနမွာ ျပည္သူေတြ အခ်ိန္မေရြး အုံႂကြ ေပါက္ကြဲ ႏုိင္တယ္ ဆုိတာသိလုိ႔ ပိတ္ဆုိ႔တားဆီးမႈေတြကို အဘက္ဘက္က ေဆာင္ရြက္ထား သလုိ ျဖစ္လာရင္လည္း လက္မေႏွးဘဲ လက္ဦးမႈယူၿပီး ႏွိပ္ကြပ္ ေခ်မႈန္းဖို႔ ျပင္ဆင္ထားၿပီး ျဖစ္တယ္။ အုံႂကြေပါက္ကြဲမႈ ျဖစ္လာရင္ ျပင္ထားတဲ့ အတုိင္း စစ္အုပ္စုက ရက္ရက္ စက္စက္ ႏွိပ္ကြပ္ ေခ်မႈန္းတာကိုလည္း ၂၀၀၇ ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးမွာ ေတြ႔ခဲ့ၾကရၿပီး ျဖစ္တယ္။

ဒါေပမယ့္ ဒီမုိကေရစီ အင္အားစုေတြနဲ႔ ႏုိင္ငံေရး အင္အားစုေတြ အပါအ၀င္ ျပည္သူ လူထုႀကီး တရပ္လုံးကလည္း စစ္အာဏာရွင္ အုပ္စုက ဘယ္လုိပဲ ဖိႏွိပ္မႈေတြလုပ္လုပ္၊ ဘယ္လုိပဲ ႏွိပ္ကြပ္ ေခ်မႈန္းမႈေတြ လုပ္လုပ္ အေျခအေန အခြင့္အလမ္း ေပၚတာနဲ႔ ႐ုန္းႂကြ ေတာ္လွန္ၾကမွာပဲ။ အခြင့္အလမ္းသာေပၚပေစ ျပည္သူေတြ ဘက္က အဆင္သင့္ပဲ။ ေသခ်ာေရရာမႈသာရွိပေစ ျပည္သူေတြဘက္က ရင္းႏွီး ေပးဆပ္ဖုိ႔ အဆင္သင့္ပဲ ဆိုတဲ့ အေနအထားပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ ဒီမုိကေရစီ အင္အားစုေတြ အေနနဲ႔ ျပည္သူေတြ လုိအပ္ေနတဲ့ အခြင့္အလမ္းနဲ႔ ေအာင္ပြဲ အတြက္ ေသခ်ာေရရာမႈကို ဖန္တီးေပးဖုိ႔ပါပဲ။

လက္ရွိႏုိင္ငံေရးအေျခအေနကုိ သံုးသပ္ရာမွာ ပထမဆုံး နအဖစစ္အုပ္စုရဲ႕ အေနအထားကုိ အရင္သုံးသပ္ခ်င္တယ္။ နအဖ စစ္အုပ္စုဟာ ဗုိလ္ေန၀င္း မဆလ စစ္အုပ္စုရဲ႕ အဆက္ျဖစ္တယ္။ အသြင္သဏၭာန္အရ အနည္းငယ္ေလာက္ပဲ ကြာျခားၿပီး အႏွစ္ သာရကေတာ့ အတူတူပဲ။ ဗုိလ္ေန၀င္းရဲ႕ မဆလေခတ္တုန္းက မဆလ တပါတီစနစ္ကို က်င့္သုံးၿပီး စစ္အာဏာရွင္စနစ္နဲ႔ တုိင္းျပည္ကုိ စုိးမုိး ျခယ္လွယ္ခဲ့ သလို အခုလည္း စည္းကမ္း ျပည့္၀တဲ့ ဒီမုိကေရစီစနစ္ဆီ ဦးတည္ ခ်ီတက္ေနပါတယ္ ဆိုၿပီး စစ္အာဏာရွင္ စနစ္နဲ႔ တုိင္းျပည္ကုိ စုိးမုိး အုပ္ခ်ဳပ္ ျခယ္လွယ္ ေနတာပဲ။

ဒီေနရာမွာ အတိတ္ကုိ တခ်က္ေလာက္ ျပန္ေကာက္ၾကည့္ရေအာင္။ တကယ္ေတာ့ ရွစ္ေလးလုံး အေရးေတာ္ပုံႀကီးအတြင္းမွာ စစ္အုပ္စုႀကီး တခုလုံး ၿပိဳလဲလု နီးနီး ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွစြာနဲ႔ အၿပီးသတ္ ေအာင္ပြဲမရဘဲ ရွစ္ေလးလုံး အေရးေတာ္ပုံႀကီး အဆုံးသတ္ခဲ့ရာမွာ က်ေနာ္ တုိ႔တေတြ (ဆုိလုိတာက ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ႏုိင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ဒီမုိကေရစီ တက္ႂကြ လႈပ္ရွားသူေတြ အပါအ၀င္ ျပည္သူလူထုႀကီး) ဘက္က ညံ့ခဲ့ၾကလုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ႏုိင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ေတြ တက္ႂကြ လႈပ္ရွား သူေတြဘက္မွာ အားနည္း ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္ေတြ အမွားေတြ ရွိခဲ့ၾကတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီအေရးေတာ္ပုံႀကီး မေအာင္မျမင္ ျဖစ္ခဲ့ရတာဟာ အဲဒီ ခ်ဳိ႕ယြင္း အားနည္းခ်က္ေတြ၊ အမွားေတြေၾကာင့္ အဓိက မဟုတ္ပါဘူး။ စစ္တပ္နဲ႔ စစ္ေခါင္းေဆာင္ တစုရဲ႕ ရပ္တည္မႈ မွားယြင္း ေဖာက္ျပန္ခဲ့တာေၾကာင့္ပါ။

အာဏာရွင္ ဆန္႔က်င္ေရး လူထု အုံႂကြမႈေတြ ေပၚေပါက္ လာခဲ့တဲ့ ဘယ္တုိုင္းျပည္ကုိပဲ ၾကည့္ၾကည့္ စစ္တပ္ရဲ႕ အခန္းက႑က သိပ္ အေရးႀကီးတယ္။ စစ္တပ္က ဘယ္လုိရပ္တည္သလဲ၊ ဘယ္လုိကုိင္တြယ္ေျဖရွင္းသလဲ ဆုိတာေပၚမူတည္ၿပီး အဲဒီ တုိင္းျပည္ရဲ႕ လူထု အုံႂကြမႈ ေအာင္ျမင္ေရး မေအာင္ျမင္ေရးကုိ အဆုံးအျဖတ္ ေပးခဲ့တဲ့ သာဓကေတြ အမ်ားအျပားရွိခဲ့တယ္။ မေကာင္းတဲ့ မင္းဆုိး မင္းညစ္၊ ဒါမွမဟုတ္ အာဏာရွင္ေတြကို ဆန္႔က်င္တဲ့ လူထုအုံႂကြမႈေတြ ေပၚေပါက္ရာမွာ စစ္တပ္က ျပည္သူလူထု ဘက္ကုိ စာနာ ေထာက္ထား ရပ္တည္ေပးတာမ်ဳိး၊ ဒါမွမဟုတ္ အနိမ့္ဆုံးအားျဖင့္ အာဏာရွင္ေတြဘက္ကုိ မ်က္ႏွာမလုိက္ဘဲ၊ အကာအကြယ္ မေပးဘဲ၊ ၾကားေန ေပးတာမ်ဳိး ရွိရင္ ဒီေတာ္လွန္ အုံႂကြမႈဟာ ေအာင္ျမင္ၿပီး ေခတ္စနစ္ႀကီးတခုလုံးကို ေျပာင္းလဲ ပစ္ႏုိင္ခဲ့တာပဲ။

အနီးစပ္ဆုံး ဥပမာအေနနဲ႔ ဖိလစ္ပုိင္၊ အင္ဒုိနီးရွား၊ ႐ုရွနဲ႔ အေရွ႕ ဥေရာပ ႏုိင္ငံေတြရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ကုိ ၾကည့္ရင္ သိႏုိင္တာပဲ။ အလားတူပဲ စစ္တပ္က ျပည္သူ လူထု ဘက္ကေန မရပ္တည္ဘဲ သုိ႔မဟုတ္ ၾကားမေနဘဲ အာဏာရွင္ေတြဘက္က ရပ္တည္ ကာကြယ္ ေပးမယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ အာဏာရွင္အလုိက် ျပည္သူ လူထုကို ႏွိပ္ကြပ္ သတ္ျဖတ္ ေခ်မႈန္းမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ျပည္သူလူထုရဲ႕အုံႂကြမႈဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲ အင္အားႀကီးႀကီး ေခ်မႈန္း ဖ်က္ဆီး ခံခဲ့ရတဲ့ သာဓကေတြ ရွိခဲ့တယ္။ အနီးစပ္ဆုံး ဥပမာ အေနနဲ႔ တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕ (၈၉) တိန္အန္မင္ အေရးအခင္းနဲ႔ ျမန္မာျပည္ ရွစ္ေလးလုံး အေရးေတာ္ပုံႀကီးေတြဟာ ထင္ရွားတဲ့ သာဓကေတြပဲ မဟုတ္ပါလား။ (ၿပီးခဲ့တဲ့ ၂၀၀၇ စက္တင္ဘာ သံဃာ့ အေရးအခင္းဟာလည္း ေနာက္ထပ္ ထင္ရွားတဲ့ သာဓကတခုပါပဲ။)

တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ျပည္သူေတြ ဆင္ႏႊဲခဲ့ၾကတဲ့ ရွစ္ေလးလုံး အေရးေတာ္ပုံႀကီးဟာ ျမန္မာ့သမုိင္းမွာေရာ၊ ကမာၻ႔သမုိင္းမွာပါ မႀကံဳဖူး ေလာက္ေအာင္ တျပည္လုံး လွည္းေန ေလွေအာင္း ျမင္းေဇာင္း မက်န္ တခဲနက္ ပါ၀င္ ဆင္ႏႊဲခဲ့ၾကတဲ့ ထူးျခားလွတဲ့ အေရးေတာ္ပုံႀကီးပါ။ အဲဒီအေရးေတာ္ပုံႀကီးမွာ ျပည္သူေတြ လုံး၀ တာ၀န္ ေက်ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ႏုိင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ဒီမုိကေရစီေရး တက္ႂကြ လႈပ္ရွားသူေတြ အေနနဲ႔လည္း အားနည္းခ်က္၊ ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္ေတြ တစုံတရာ ရွိခဲ့တယ္ ဆုိေပမယ့္ တာ၀န္ ေက်သင့္ သေလာက္ ေက်ခဲ့တယ္။

အဓိက ကေတာ့ ေစာေစာက ေျပာသလုိ ျပည္သူေတြ ဘက္က စစ္တပ္ မပါခဲ့လုိ႔၊ မရပ္တည္ခဲ့လုိ႔ အေရးေတာ္ပုံႀကီး မေအာင္မျမင္ ျဖစ္ခဲ့ရတာပါ။ ျပည္သူေတြ ဘက္က စစ္တပ္မရပ္တည္ခဲ့တာေၾကာင့္ ဆုိတာထက္ တိတိက်က် ေျပာရရင္ေတာ့ တုိင္းျပည္နဲ႔ ျပည္သူ လူထုကုိ ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ဖုိ႔ ဖြဲ႔စည္းခဲ့တဲ့ စစ္တပ္တခုလုံးဟာ လက္တဆုပ္စာ အာဏာရွင္ စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ တစုရဲ႕ အပုိင္စီး သိမ္းပုိက္ အသုံးခ်တာကို ခံလိုက္ရလို႔ပါ။ အဲဒီလက္တဆုပ္စာ အာဏာရွင္စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္တစုက ျပည္သူလူထုနဲ႔ တုိင္းျပည္ရဲ႕အက်ဳိးကုိ လုံး၀မငဲ့ကြက္ဘဲ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ သက္ဆိုးရွည္ေရးနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕အက်ဳိးစီးပြားေတြကို ကာကြယ္ဖုိ႔ သက္သက္အတြက္ ျပည္သူေတြကို ရက္ရက္ စက္စက္ ႏွိပ္ကြပ္သတ္ျဖတ္ေခ်မႈန္းခဲ့တာေၾကာင့္ပါ။

ရွစ္ေလးလုံး အေရးေတာ္ပုံႀကီး မေအာင္မျမင္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းေတြထဲမွာ အဲဒီ အခ်က္ဟာ အခရာက်သလုိ အဲဒီ ရွစ္ေလးလုံး အေရးေတာ္ ပုံႀကီးရဲ႕အဆက္ျဖစ္တဲ့ ဒီမုိကေရစီေရး လႈပ္ရွား ေတာင္းဆုိမႈေတြ ကေန႔အထိ မေအာင္မျမင္ ျဖစ္ေနရတဲ့ အဓိက အေၾကာင္းအရင္း ဟာလည္း အဲဒါေၾကာင့္ ပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔တေတြ ဒီမုိကေရစီ မရၾကေသးတာ က်ေနာ္တုိ႔ ျပည္သူေတြ ည့ံၾကလုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ျပည္သူေတြ ဒီမုိကေရစီနဲ႔ မထုိက္တန္ေသးလုိ႔ ဆုိတာ လုံးလုံးမဟုတ္ဘူး။ ထုိ႔နည္းတူ အတုိက္အခံ ႏုိင္ငံေရး ပါတီေတြ၊ ႏုိင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ဒီမုိကေရစီေရး တက္ႂကြလႈပ္ရွား ေဆာင္ရြက္သူေတြ ညံ့ၾကလုိ႔ မညီၫြတ္ၾကလုိ႔ ခ်ဳိ႕ယြင္း အားနည္းၾကလုိ႔ စြန္႔လႊတ္ ေပးဆပ္မႈေတြဟာ နည္းပါး ၾကလုိ႔လည္း မဟုတ္ပါဘူး။

ကေန႔ က်ေနာ္တုိ႔ျပည္သူေတြနဲ႔ တက္ႂကြ လႈပ္ရွားသူေတြရဲ႕ စြန္႔လႊတ္ ေပးဆပ္မႈေတြဟာ အတိတ္သမုိင္းနဲ႔ ယွဥ္ရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ မ်က္ေမွာက္ ႏုိင္ငံတကာ လႈပ္ရွားမႈေတြနဲ႔ ယွဥ္ရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ထိပ္ဆုံးကပါ။ တကယ့္တကယ္ အဓိကအေၾကာင္းရင္းက စစ္တပ္ပါ။ စစ္တပ္ရဲ႕အေနအထားေၾကာင့္ စစ္တပ္ရဲ႕ မွားယြင္းေဖာက္ျပန္တဲ့ ရပ္တည္မႈေၾကာင့္ပါ။ တိတိက်က် ေျပာရရင္ေတာ့ အဲဒီစစ္တပ္ကို အမိန္႔ေပး ေစခုိင္းႏုိင္တဲ့ စစ္တပ္ အႀကီးအကဲျဖစ္တဲ့ ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္ဆုိသူနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ သစၥာခံ လက္တဆုပ္စာ စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ တစုရဲ႕ အာဏာ မက္မႈ၊ ကုိယ္က်ဳိး ၾကည့္မႈ၊ အေျမာ္အျမင္ နည္းပါးမႈ၊ ရက္စက္ ယုတ္မာ ေကာက္က်စ္မႈ ေတြေၾကာင့္သာ အဓိကပါပဲ။

ဒါေပမယ့္ ေစာေစာက ေျပာခဲ့သလုိ ရွစ္ေလးလုံး အေရးေတာ္ပုံႀကီးေၾကာင့္ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ဟာ ၿပဳိလဲလုနီးပါး အေျခအေန ေရာက္ခဲ့တာေတာ့ အမွန္ပဲ။ အဲဒီတုန္းက စစ္တပ္အာဏာသိမ္းၿပီးၿပီးခ်င္း အာဏာသိမ္း စစ္ေခါင္းေဆာင္လည္းျဖစ္ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္လည္း ျဖစ္တဲ့ ဗုိလ္ေစာေမာင္က “တုိင္းျပည္ ေခ်ာက္ထဲ က်လု ဆဲဆဲ အေျခအေနကို ကယ္တင္ဖုိ႔ အတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ အာဏာသိမ္းရတာပါ” ဆုိတဲ့ စကားကို မၾကာမဏ ေျပာေလ့ရွိတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူေျပာတဲ့ ေခ်ာက္ထဲက်လုဆဲဆဲဆုိတာ တုိင္းျပည္လည္းမဟုတ္၊ ျပည္သူ လူထုလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ အာဏာရွင္ ဗုိလ္ေန၀င္းနဲ႔ သူ႔ရဲ႕သစၥာခံ စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ တစုပါ။ ျပည္သူ လူထုရဲ႕ တြန္းလွန္ ၿဖိဳလွဲမႈေၾကာင့္ ဗိုလ္ေန၀င္းရဲ႕ အာဏာ ေဒါက္တိုင္ေတြ ၿပိဳလဲအ့ံ ဆဲဆဲ ျဖစ္ေနတဲ့ အေျခအေနကို ကယ္တင္ဖုိ႔ အတြက္ ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ဖုိ႔ အတြက္ တုိင္းျပည္နဲ႔ ျပည္သူလူထု အက်ိဳး စီးပြားကို သစၥာေဖာက္ ေက်ာခုိင္းၿပီး အာဏာ သိမ္းခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

စစ္အုပ္စုဟာ အစ ပထမမွာေတာ့ ေသလူ ဘ၀ကေန တရက္ တမြန္းတည့္ အသက္ ဆက္ရလည္း မနည္းဘူး ဆုိတဲ့ သေဘာနဲ႔ လူးလြန္႔ ႐ုန္းထ ခဲ့ၾကတာပါ။ အဲဒီတုန္းက သူတုိ႔မွာ အနာဂတ္ ဆုိတာ မရွိခဲ့ဘူး။ ေရရွည္ အာဏာစိုးမိုးဖုိ႔ဆုိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ ရွိပုံ မရခဲ့ဘူး။ (ဒါ မိမိရဲ႕ အထင္ကို ေျပာတာပါ။) အဲဒီလုိ မရွိခဲ့လုိ႔လည္း ေသခါနီး ရိကၡာယူတဲ့ သေဘာမ်ဳိး အရွက္အေၾကာက္ မရွိ အခြင့္အေရးေတြ မတရားယူ၊ အာဏာေတြ မတရားသုံး၊ အလြန္အကြၽံေတြျဖစ္ ေနာက္ေတာ့ မထူးဇာတ္ခင္း၊ တဘက္မွာလည္း မတရားသျဖင့္ အကန္႔အသတ္မရွိ ရထားတဲ့ အက်ဳိးစီးပြားေတြ စည္းစိမ္ အာဏာေတြကို မက္ေမာတြယ္တာယစ္မူးလာၿပီး ေနာက္ေတာ့ အဲဒီ အက်ဳိး စီးပြားေတြ၊ အာဏာေတြကို မစြန္႔လႊတ္ခ်င္ေတာ့ဘဲ ေရရွည္ ဆုပ္ကုိင္ ခ်င္လာရာကေန ေရရွည္အစီအမံေတြ ခ်လာေတာ့တာပါပဲ။

စစ္အုပ္စုဟာ အဲဒီလုိ ဆင့္ကဲဆင့္ကဲ ေျပာင္းလဲျဖစ္ေပၚလာတဲ့ သူတုိ႔ရဲ႕ လုိအပ္ခ်က္ေတြ၊ ရည္မွန္းခ်က္ေတြနဲ႔ လုိက္ေလ်ာညီေထြ ျဖစ္မယ့္ ႏုိင္ငံေရး လုပ္ငန္းစဥ္ ေတြကိုလည္း ဆင့္ကဲဆင့္ကဲ ေျပာင္းလဲ ခ်မွတ္ က်င့္သုံး လာတာကို ေတြ႔ရလိမ့္မယ္။ ပထမ ၈၈ အာဏာသိမ္းစဥ္ လူၾကား ေကာင္းေအာင္ တနည္းအားျဖင့္ အာဏာသိမ္းလုိ႔ ေကာင္းေအာင္ ေနာက္တနည္း ေျပာရရင္ အင္မတန္ ႀကီးမားတဲ့ ၈၈ ဒီမုိကေရစီ လႈိင္းလုံးႀကီး ေအာက္မွာ နစ္မသြား ရေလေအာင္ အလုိက္သင့္ ခံေပးတဲ့ သေဘာနဲ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ပါတီစုံဒီမုိကေရစီ စနစ္ကို ထူေထာင္ ေပးမယ္၊ ေရြးေကာက္ပြဲ လုပ္ေပးမယ္ ဆိုတဲ့ ကတိကို ေရွ႕တန္းတင္ၿပီး အာဏာသိမ္းခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။

အာဏာ သိမ္းၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာလည္း တတ္ႏုိင္သမွ် အခ်ိန္ဆြဲၿပီး ေရြးေကာက္ပြဲကို ေရွာင္လႊဲဖုိ႔ ႀကိဳးစားေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၈၈ အရွိန္ မေသေသးတဲ့ လူထုႀကီးရဲ႕ဆႏၵကို လြန္ဆန္ၿပီး ေပးထားတဲ့ ကတိကို အလြယ္တကူ မပယ္ဖ်က္ရဲခဲ့တာေၾကာင့္ ေရြးေကာက္ပြဲကုိ မလုပ္ခ်င္ဘဲ လုပ္ေပးခဲ့ရတယ္။ မတတ္သာလုိ႔ လုပ္ေပးခဲ့ရသည့္တုိင္ ဒီမုိကေရစီအင္အားစုေတြ ျပတ္ျပတ္ သားသား အႏုိင္ မရေလေအာင္ ေရြးေကာက္ပြဲမတုိင္မီ ဒီမုိကေရစီ အင္အားစုေတြ အေပၚ အမ်ဳိးမ်ဳိးညစ္ပတ္ အႏုိင္က်င့္ခဲ့ေပမယ့္ ရွစ္ေလးလုံး စိတ္ဓာတ္ အဟုန္ ျပင္းထန္ေနဆဲျဖစ္တဲ့ ျပည္သူလူထုႀကီးရဲ႕ ျပတ္ျပတ္သားသား ညီညီၫြတ္ၫြတ္ မဲေပးဆုံးျဖတ္ေပးခဲ့မႈေၾကာင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဦးေဆာင္တဲ့ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္က အျပတ္အသတ္(Landslide) အႏုိင္ရရွိခဲ့ၿပီး သူတုိ႔တေတြ မ႐ႈမလွ အေရးနိမ့္ သြားခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ အဲဒီ ၉၀ ျပည့္ႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္ကို အသိအမွတ္ မျပဳဘဲ နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ေရွာင္လႊဲခဲ့တာ၊ ေခ်ဖ်က္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားခဲ့တာ ဒီကေန႔အထိပဲျဖစ္ပါတယ္။ ပထမ ၁/၉၀ နဲ႔ ေရွာင္လႊဲဖုိ႔ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ ေနာက္ အမ်ဳိးသားညီလာခံနဲ႔၊ ေနာက္ Road Map (၇) ခ်က္နဲ႔ ေခ်ဖ်က္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။

မိမိအျမင္ ေျပာရရင္ ၁/၉၀ ခ်မွတ္စဥ္က သူတုိ႔ဟာ ခံစစ္အေနအထားမွာပဲ ရွိခဲ့ေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းက ၉၀ ရလဒ္ကို ခ်က္ခ်င္း အေကာင္းအထည္ မေဖာ္ျဖစ္ေအာင္၊ အာဏာခ်က္ခ်င္းမစြန္႔ရေလေအာင္ ခုခံ ကာကြယ္တဲ့ သေဘာနဲ႔ ၁/၉၀ ကုိ ထုတ္ျပန္ခဲ့တာပါ။ ေနာက္ေတာ့ ခံစစ္ကေန ထုိးစစ္ အသြင္ေျပာင္းၿပီး ဒီခ်ဳပ္ အပါအ၀င္ ဒီမုိကေရစီ အင္အားစုေတြကို ႏွိပ္ကြပ္ ေခ်မႈန္းခဲ့တယ္။ ဒီမုိကေရစီ အင္အားစုေတြ အလဲလဲ အကြဲကြဲျဖစ္ၿပီး အားနည္းခ်ည့္နဲ႔ သြားေတာ့မွ အမ်ဳိးသားညီလာခံ (NC) ဆုိတာကို ေခၚယူၿပီး သူတုိ႔ အာဏာ ေရရွည္ တည္တံ့ ခုိင္ၿမဲေရး အတြက္ စီမံေဆာင္ရြက္ခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။

NC ကို လုပ္ရာမွာ သူတုိ႔မွာ ရည္ရြယ္ခ်က္ (၃) ခုရွိတယ္။ ပထမ ရည္ရြယ္ခ်က္က ၉၀ ရလဒ္ကို လမ္းလႊဲဖို႔ အခ်ိန္ဆြဲဖို႔၊ ဒုတိယက ႏုိင္ငံတကာ အျမင္မွာ န၀တ (နအဖ) အေနနဲ႔ ဒီမုိကေရစီ အသြင္ကူးေျပာင္းေရး လုပ္ငန္းစဥ္တရပ္ကုိ ေဆာင္ရြက္ေန သေယာင္ ဟန္ေဆာင္ လွည့္စားဖို႔၊ တတိယ ကေတာ့ အနာဂတ္ ျမန္မာ့ ႏုိင္ငံေရးမွာ တပ္မေတာ္က အၿမဲတမ္း ဦးေဆာင္ပါ၀င္ရမယ္ဆုိတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ကို အဲဒီ NC က တဆင့္ ဇြတ္အတင္း ခ်မွတ္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ၿပီး သူတုိ႔ တရား၀င္ ေရရွည္အာဏာခ်ဳပ္ကိုင္ ႏုိင္ေရးအတြက္ စီမံ ေဆာင္ရြက္ဖို႔ ျဖစ္တယ္။ တခ်က္ခုတ္ သုံးခ်က္ျပတ္ေပါ့။ ရည္ရြယ္ခ်က္ အားလုံးရဲ႕ လုိရင္းအခ်ဳပ္ကေတာ့ လက္ရွိ အာဏာကို ထိန္းႏုိင္သမွ် ထိန္းထားၿပီး ျဖစ္ႏုိင္ရင္ သူတုိ႔ရဲ႕ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို ရာသက္ပန္ တည္တံ့ခုိင္ၿမဲေအာင္ လုပ္သြားဖို႔ပဲ။

ပထမ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ အထုိက္အေလ်ာက္ ေအာင္ျမင္ခဲ့ေပမယ့္ ၁၉၉၅ ေနာက္ပုိင္းမွာ NC ထဲကေန NLD နဲ႔ SNLD တုိ႔ ႏုတ္ထြက္ သြားလုိ႔ NC ႀကီး ရပ္ဆုိင္း သြားရာကေန သူတုိ႔ရဲ႕ေနာက္ဆုံး ရည္မွန္းခ်က္ လည္းျဖစ္၊ အႏၲိမ ရည္မွန္းခ်က္လည္း ျဖစ္တဲ့ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ တရား၀င္ ေရရွည္ တည္တံ့ ခုိင္ၿမဲေရး ဆုိတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ ယာယီ အခိုက္အတန္႔အားျဖင့္ ပ်က္ျပားသြား ခဲ့ရတယ္။ ဒါကလည္း ဆန္းေတာ့ မဆန္းဘူး။ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္နဲ႔ တုိင္းျပည္ကို ထာ၀ရ စိုးမုိး ျခယ္လွယ္ေရး ဆုိတဲ့ သူတုိ႔ရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ဟာ ျပည္သူ လူထုႀကီးရဲ႕ ဆႏၵနဲ႔ လုံး၀ ဆန္႔က်င္ ေနသလုိ ကမာၻႀကီးရဲ႕တူ႐ူရာ ဒီမုိကေရစီ လမ္းေၾကာင္းႀကီးနဲ႔လည္း ေသြဖည္ ကြဲလြဲေနလုိ႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ကို အၿပီးတုိင္ စြန္႔လႊတ္ခဲ့တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ယာယီ အခုိက္ အတန္႔သာ စြန္႔လႊတ္ခဲ့တာပါ။ အေျခအေနေပးတာနဲ႔ မျဖစ္မေန ဆက္လက္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ဖုိ႔ ႀကံစည္ စုိင္းျပင္း ခဲ့ၾကတာပါ။

ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ ဘယ္လုိပဲ ႀကံစည္ႀကံစည္၊ ဘယ္လုိပဲဆႏၵရွိရွိ လက္ေတြ႔ဘ၀ရဲ႕ အကန္႔အသတ္ေတြ အားၿပိဳင္မႈေတြေၾကာင့္ အထူးသျဖင့္ ဒီမုိကေရစီ အင္အားစုေတြရဲ႕ ႀကံ့ႀကံ့ခံ တုိက္ပြဲ၀င္မႈေတြေၾကာင့္ သူတုိ႔ ႀကံစည္တုိင္း ဆႏၵရွိတုိင္း မျဖစ္ခဲ့တာေတြ မေအာင္ျမင္ခဲ့တာေတြ ရွိခဲ့တယ္။ တခါတရံ ဒီမုိကေရစီ အင္အားစုေတြဘက္က အားသာၿပီး သူတုိ႔ဘက္က ဖ႐ုိဖရဲျဖစ္သြားခဲ့ရ တာေတြ ခံစစ္အေနအထား ေရာက္သြား ခဲ့တာေတြလည္း ရွိခဲ့တယ္။ ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္တုိ႔ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ အေတြ႔အႀကံဳအခ်ဳိ႕ကို ျပန္သုံးသပ္ၾကည့္ဖို႔ လုိမယ္ ထင္တယ္။

၁၉၉၅ မွာ NC ရပ္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္ပုိင္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ခုိင္မာျပတ္သားတဲ့ ဦးေဆာင္မႈ၊ ၉၀ ျပည့္ႏွစ္ ေရြးေကာက္ခံ ျပည္သူ လႊတ္ေတာ္ ကုိယ္စားလွယ္ေတြ၊ တုိင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ဒီမုိကေရစီ အင္အားစုေတြရဲ႕ စည္းစည္းလုံးလုံး ညီညီၫြတ္ၫြတ္ တုိက္ပြဲ၀င္မႈေၾကာင့္ ၉၈ မွာ CRPP ေပၚလာခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ပုိင္း က်ေနာ္တုိ႔ ဘက္က ႏုိင္ငံေရး ထုိးစစ္ေတြ ဆက္တုိက္ ဆင္ႏႊဲခဲ့ရာမွာ စစ္အာဏာရွင္ေတြ ဘက္က ခံစစ္ အေနအထားနဲ႔ အလူးလူး အလိမ့္လိမ့္ ရပ္ခံခဲ့ရတာေတြ ရွိခဲ့တယ္။ အဲဒီလုိ ရပ္ခံရာမွာ တဘက္က ဖမ္းဆီး ႏွိပ္ကြပ္မႈေတြ လုပ္ရင္း တဘက္က ေဆြးေႏြးပြဲစကား၀ုိင္းဘက္လွည့္ၿပီး ေစ့စပ္ ညႇိႏႈိင္းမႈေတြ လုပ္ခဲ့ ရတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ လွ်ဳိ႕၀ွက္ ေဆြးေႏြးၿပီး ေစ့စပ္ညႇိႏႈိင္းမႈေတြ လုပ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ရဲ႕ ဇာတိသ႐ုပ္ကုိ ဘယ္လုိမွ မဖုံးကြယ္ ႏုိင္တာရယ္၊ သူတုိ႔ အာဏာ တည္ၿမဲေရး ဆုိတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ကေန တျပားသားမွ ေလွ်ာ့မေပးႏုိင္တာ ေတြရယ္ေၾကာင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ လွ်ဳိ႕၀ွက္ ေဆြးေႏြးပြဲ မေအာင္မျမင္ ျဖစ္သြားခဲ့ရတယ္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အေနနဲ႔ကေတာ့ တုိင္းျပည္ရဲ႕ျပႆနာေတြကို ေတြ႔ဆုံ ေဆြးေႏြးေရး စားပြဲ၀ုိင္းကတဆင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အေျဖရွာဖို႔ တတ္ႏုိင္သမွ် ႀကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္ နအဖစစ္အုပ္စုရဲ႕ မ႐ုိးသားမႈ၊ လိမ္ညာ ေကာက္က်စ္မႈေတြေၾကာင့္ ေဆြးေႏြးပြဲ မေအာင္ျမင္ ႏုိင္ေတာ့ဘူး ဆုိတာ ရိပ္မိခဲ့လုိ႔ တဘက္မွာ ရသမွ်အခြင့္အေရးကို အသုံးခ်ၿပီး လူထုတုိက္ပြဲ ဆင္ႏုိင္ဖို႔ အတြက္ လူထုစည္း႐ုံးေရးကို အရွိန္အဟုန္နဲ႔ ေဆာင္ရြက္ခဲ့တယ္။ လူထု ဘက္ကလည္း နအဖစစ္အုပ္စု တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ား ေလာက္ေအာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို အုန္းအုန္း ကြြၽက္ကြၽက္ ေထာက္ခံ ႀကဳိဆုိ ခဲ့ၾကတယ္။

ဒါေပမယ့္ တုိင္းျပည္နဲ႔ ျပည္သူလူထုရဲ႕ အက်ဳိးကုိ လုံး၀ မၾကည့္ဘဲ ကုိယ့္အာဏာ တည္ၿမဲဖို႔ အတြက္ ဘာပဲလုပ္ရလုပ္ရ လုပ္မယ္လုိ႔ ခံယူထားတဲ့ နအဖ စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ေတြဟာ ဒီတႀကိမ္မွာလည္း ဒီမုိကေရစီကို ျပင္းျပင္းျပျပ လုိခ်င္ ေတာင္းတေနတဲ့ ျပည္သူ လူထုႀကီးရဲ႕ ဆႏၵနဲ႔ အဲဒီဆႏၵေတြ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ဖို႔ ဦးေဆာင္လႈပ္ရွား ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ စည္း႐ုံး လႈပ္ရွား ေဆာင္ရြက္မႈေတြကို အျပင္းအထန္ ႏွိပ္ကြပ္ ေခ်မႈန္းခဲ့ၾကျပန္တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ဒီပဲယင္း အေရးအခင္း ေပၚေပါက္ ခဲ့ရတယ္။

ဒီပဲယင္းေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔ ဒီမုိကေရစီ အင္အားစုေတြ ဘက္က ဆုံး႐ႈံးမႈ အခ်ဳိ႕နဲ႔ အရင္းအႏွီး အခ်ဳိ႕ ေပးဆပ္ခဲ့ရေပမယ့္ တဘက္မွာ နအဖ စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြရဲ႕ ရက္စက္ယုတ္မာမႈေတြ ပြင့္က်သထက္ က်လာခဲ့ရတယ္။ အထူးသျဖင့္ ႏုိင္ငံတကာရဲ႕ ဆန္႔က်င္ ႐ႈတ္ခ်မႈနဲ႔ ပဋိပကၡေတြလည္း ႀကီးထြား လာခဲ့ရတယ္။ ဒီပဲယင္း ႏွိပ္ကြပ္မႈေၾကာင့္ တဘက္မွာ သူတို႔ စစ္အုပ္စုေတြ အတြင္း မေက်လည္မႈေတြ ပဋိပကၡေတြလည္း ႀကီးထြား လာခဲ့ရတယ္။ ဒီပဲယင္း ႏွိပ္ကြပ္မႈေၾကာင့္ တဘက္မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ဒီမုိကေရစီ လႈပ္ရွားမႈ ေတြကို အခုိက္အတန္႔ အားျဖင့္ ရပ္တန္႔ ပစ္လုိက္ ႏုိင္ေပမယ့္ တဘက္မွာေတာ့ နအဖ စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြအဖုိ႔ ျပည္တြင္းျပည္ပ ဖိအားနဲ႔ ႏုိင္ငံေရး အက်ပ္အတည္းကို မႀကဳံစဖူး ႀကဳံေတြ႔ခဲ့ရတယ္။

ဒီအက်ပ္အတည္းကို ရင္ဆုိင္ ေက်ာ္လႊားဖို႔ အတြက္ သူတို႔ဘက္က ႏုိင္ငံေရး ဗ်ဴဟာ တရပ္ကုိ ခ်မွတ္ က်င့္သုံး လုိက္တယ္။ အဲဒီ ဗ်ဴဟာ ကေတာ့ Road Map (၇) ခ်က္ပဲ။

တကယ္ေတာ့ အဲဒီ Road Map (၇) ခ်က္ဟာ ေလာေလာဆယ္ သူတုိ႔ ႀကဳံေတြ႔ ေနရတဲ့ ႏုိင္ငံေရး အက်ပ္အတည္းထဲကေန ေဖာက္ထြက္ ေက်ာ္လႊားဖို႔ သက္သက္တင္ မဟုတ္ဘဲ ရပ္ဆုိင္း ထားခဲ့ရလုိ႔ အသက္ ကင္းမဲ့ေနၿပီျဖစ္တဲ့ NC ကုိ ျပန္လည္ အသက္သြင္းၿပီး သူတုိ႔ရဲ႕ စစ္အာဏာရွင ္စနစ္ ေရရွည္ တည္တံ့ ခုိင္ၿမဲေရး ဆုိတဲ့ မူလ ရည္မွန္းခ်က္ကို ျပန္လည္အေကာင္အထည္ ေဖာ္ဖို႔ပါပဲ။ တဘက္မွာလည္း ျမန္မာ ႏုိင္ငံမွာ ဒီမုိကေရစီအသြင္ကူးေျပာင္းေရးကို ေဆာင္ရြက္ဖို႔ လုိလားေနတဲ့၊ ဖိအားေတြလည္း တုိးျမႇင့္ေပးေနတဲ့ ႏုိင္ငံတကာ အသုိင္းအ၀ုိင္းကုိ အဲဒီသူတုိ႔ခ်မွတ္ထားတဲ့ Road Map (၇)ခ်က္နဲ႔ ျပည္တြင္းမွာ ဒီမုိကေရစီ အသြင္ကူးေျပာင္းေရး ႏုိင္ငံေရး လုပ္ငန္းစဥ္ တရပ္ ခ်မွတ္ ေဆာင္ရြက္ေန သေယာင္ လိမ္လည္ လွည့္ျဖားဖို႔ပါပဲ။

တကယ္တမ္း ေျပာရရင္ေတာ့ ဒီမုိကေရစီသုိ႔သြားရာ (၇) ဆင့္ဆုိၿပီး သူတုိ႔ ေႂကြးေၾကာ္ခ်မွတ္ထားတဲ့ Road Map (၇) ခ်က္ဆုိတာကို ျပည္သူေတြ ကေတာ့ ဒီမုိကေရစီနဲ႔ အလွမ္းေ၀းသထက္ ေ၀းသြားေစမယ့္ အဆင့္ (၇) ခုလုိ႔ပဲ နားလည္ထား ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီ Road Map (၇) ခ်က္ကို ျပည္သူေတြက ယုံလည္းမယုံဘူး၊ လက္လည္းမခံဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ျပည္သူေတြရဲ႕ကုိယ္စား NLD ဦးေဆာင္တဲ့ ဒီမုိကေရစီ အင္အားစုေတြက အျပင္းအထန္ ဆန္႔က်င္ကန္႔ကြက္ခဲ့ၾကတယ္။

ေနာက္ပုိင္းမွာ ျပည္တြင္းျပည္ပဖိအားေတြေၾကာင့္ ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး အက်ပ္အတည္းေတြ ပုိမုိႀကီးမားလာခဲ့ၿပီး ၈၈ မ်ဳိးဆက္ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈနဲ႔ လူထုလႈပ္ရွားမႈ၊ လူထုတုိက္ပြဲေတြ ေပၚေပါက္လာခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ သံဃာေတာ္ေတြ ဦးေဆာင္တဲ့ ၂၀၀၇ စက္တင္ဘာ ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးႀကီး ေပၚေပါက္လာခဲ့ေတာ့တာပါပဲ။

ဒီေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးႀကီးအတြင္းမွာ သံဃာေတာ္ေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြ၊ ျပည္သူ လူထုေတြဘက္က ထိခုိက္ဆုံး႐ႈံးမႈေတြ အရင္းအႏွီးေတြ အတုိင္းအတာတခု အထိ ေပးဆပ္ ခဲ့ရေပမယ့္ ဒီေတာ္လွန္ေရးႀကီးကေန တဆင့္ ျမန္မာ ျပည္သူေတြရဲ႕ စိ္တ္ဓာတ္နဲ႔ သတၱိကို ဥဒါန္းတြင္ေစႏုိင္ခဲ့သလုိ နအဖ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြအဖုိ႔ရာမွာလည္း အႀကီးအက်ယ္ အထိနာခဲ့ရတယ္။ ေဆာက္တည္ရာ မရျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ သူ႔ရဲ႕အာဏာတည္ၿမဲမႈအေပၚ အႀကီးအက်ယ္ ၿခိမ္းေျခာက္ ခံခဲ့ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မူလက ဒီမုိကေရစီ အသြင္ကူးေျပာင္းေရး ႏုိင္ငံေရး လုပ္ငန္းစဥ္တရပ္ကို ေဖာ္ေဆာင္ ေနသေယာင္ အမ်ဳိးသားညီလာခံဆုိတာကို အခ်ိန္ဆြဲႏုိင္ သမွ် အခ်ိန္ဆြဲက်င္းပၿပီး သူ႔ရဲ႕ ပုိေနၿမဲက်ားေနၿမဲအေနအထား (Status quo) ကုိ ဆက္ထိန္းထားဖုိ႔ ႀကံရြယ္ခဲ့ေပမယ့္ စက္တင္ဘာ သံဃာ့ အေရးအခင္းႀကီးက သူတို႔ရဲ႕အာဏာ တည္ၿမဲေရးကို မေရမရာ ျဖစ္သြားေစခဲ့တာေၾကာင့္ အဲဒီ အမ်ဳိးသားညီလာခံကုိ တတ္သုတ္႐ုိက္ က်င္းပၿပီး သူ႔အာဏာ ေရရွည္တည္တံ့ခုိင္ၿမဲေရးကို အာမခံခ်က္ ေပးႏုိင္မယ့္ Constitution ကုိ တဖက္သတ္ ေရးဆြဲ အတည္ျပဳ လုိက္ေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ျပည္သူ ေတြရဲ႕ဆႏၵကုိ မ်က္ကြယ္ျပဳၿပီး ဒီ Constitution ကုိ ဘယ္လုိ ဘယ္ပုံ တဖက္သတ္ ေရးဆြဲခဲ့တယ္၊ ဘယ္လုိ ေကာက္က်စ္ ယုတ္မာတဲ့ နည္းလမ္းေတြနဲ႔ အတုအေယာင္ ဆႏၵခံယူပြဲကို က်င္းပၿပီး အဲဒီ Constitution ကို ဘယ္လုိ တဖက္သတ္ အႏုိင္က်င့္ အတည္ျပဳ ျပ႒ာန္းခဲ့တယ္ ဆုိတာ အားလုံးသိၿပီးျဖစ္လုိ႔ အက်ယ္ခ်ဲ႕ မေျပာလုိေတာ့ပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ ဒီ Constitution ဟာ ျပည္သူေတြရဲ႕အက်ဳိးစီးပြားနဲ႔ ဘယ္လုိပဲဆန္႔က်င္ဆန္႔က်င္၊ ျပည္သူေတြက လက္ခံခံ မခံခံ၊ ႏုိင္ငံတကာ အသုိင္းအ၀ုိင္းက အသိအမွတ္ျပဳျပဳ မျပဳျပဳ သူတုိ႔ကေတာ့ သူတုိ႔ရဲ႕ ေရရွည္အာဏာ တည္တံ့ခုိင္ၿမဲေရးကို အာမခံခ်က္ေပးႏုိင္မယ့္ ဒီ Constitution ကုိ မျဖစ္မေန အေကာင္အထည္ ေဖာ္မွာပဲ။ မျဖစ္မေန အသက္သြင္းမွာပဲ။ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲဟာ အဲဒီ Constitution ကုိ အသက္သြင္း တဲ့ပြဲ၊ အသက္၀င္ေအာင္ လုပ္မယ့္ ပြဲပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲကုိ က်ေနာ္တုိ႔ မျဖစ္မေန ဆန္႔က်င္ရမွာပဲ။

ဒီ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲကုိ က်ေနာ္တုိ႔ ဆန္႔က်င္တယ္ဆုိတာ သူတုိ႔ တဖက္သတ္ေရးဆြဲထားတဲ့ Constitution ကုိ ဆန္႔က်င္တာ၊ အသက္ ၀ိညာဥ္ ကင္းမဲ့ေစတာ ျဖစ္တယ္။ တနည္းေျပာရရင္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ေရရွည္ တည္တ့ံခုိင္ၿမဲေရးဆုိတဲ့ သူတုိ႔ရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ကို ဆန္႔က်င္ ေခ်ဖ်က္တာသာ ျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ တုိက္ပြဲဟာ ဒီတပြဲနဲ႔ ျပတ္ခ်င္မွ ျပတ္မယ္။ တုိက္ပြဲေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာကို ဆက္ၿပီး ဆင္ႏႊဲေကာင္း ဆင္ႏႊဲရႏုိင္တယ္။ ေရရွည္တုိက္ပြဲျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေျပာလုိ႔ေတာ့မရဘူး။ တုိင္းေရးျပည္ေရး ေပါက္နဲ႔ေက်း၊ ၾကက္ဥ အေရာင္ တိမ္ေတာင္ သဖြယ္၊ မင္းေရးက်ယ္ဆုိတဲ့ စကားေတြလည္းရွိတာပဲ။ မေမွ်ာ္လင့္ တာေတြလည္း ျဖစ္လာႏုိင္တာပဲ။

အေပၚယံ ၾကည့္ရင္ အခုအခ်ိန္မွာ စစ္အာဏာရွင္ေတြဘက္က ႏုိင္ငံေရး၊ စစ္ေရး၊ စီးပြားေရး ဘက္ေတြမွာ အားသာခ်က္ေတြ ရွိေနတယ္လုိ႔ ထင္ရေပမယ့္ တကယ့္တကယ္ေတာ့ သူတုိ႔ လုပ္ခ်င္တုိင္း လုပ္လုိ႔မရႏုိင္တဲ့ အကန္႔အသတ္ေတြနဲ႔ သူတုိ႔ဘက္မွာ ေပ်ာ့ကြက္ ဟာကြက္ အားနည္းခ်က္ေတြရွိေနတာ အမွန္ပဲ။ အက်ပ္အတည္းေတြ ရွိေနတာလည္း အမွန္ပဲ။ အာဏာရွင္ စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြ အၾကား အက်ဳိးစီးပြားခ်င္း အားၿပိဳင္မႈ၊ အာဏာၿပိဳင္မႈ၊ တပ္တြင္းေအာက္ေျခနဲ႔ အထက္ဆင့္ကြာဟမႈ အားၿပိဳင္မႈ၊ သူတုိ႔စစ္အုပ္စုနဲ႔ ၿငိမ္းအဖြဲ႔ေတြၾကား အားၿပိဳင္မႈ၊ ျပည္သူေတြရဲ႕ ဆန္႔က်င္ခံရမႈ၊ မုန္းတီးရြံရွာခံရမႈ၊ ႏုိင္ငံတကာရဲ႕ ဆန္႔က်င္ ခံရမႈ ဖိအားေပးခံရမႈ စတာေတြဟာ သူတုိ႔ ရင္ဆုိင္ႀကဳံေတြ႔ေနရတဲ့ အခက္အခဲေတြ၊ အက်ပ္အတည္းေတြပါပဲ။ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲကို ျဖတ္သန္းတဲ့အခါ ဒီအက်ပ္အတည္းေတြ ပုိၿပီး ႀကီးမားလာစရာ အေၾကာင္းရွိတယ္။ ပုိၿပီး က်ပ္တည္း ခက္ခဲလာစရာ အေၾကာင္း ရွိတယ္။ သူတုိ႔ စစ္အာဏာရွင္ ေတြရဲ႕အခက္ဟာ က်ေနာ္တုိ႔ ဒီမုိကေရစီ အင္အားစုေတြရဲ႕ အခ်က္ပဲေပါ့။ က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ ျပည္သူေတြအတြက္ အဆုိးထဲက အေကာင္းေတြ ျဖစ္လာႏုိင္တယ္။

ေဆာင္းပါးအစပိုင္းမွာ ေျပာခဲ့သလုိ အခြင့္အလမ္းသာ ေပၚပေစ၊ ေသခ်ာေရရာမႈသာ ရွိပေစ၊ ျပည္သူလူထုဘက္ကေတာ့ အဆင္သင့္ပါပဲ။ အဲဒီေတာ့ လက္ရွိ ျပည္တြင္းျပည္ပ အေျခအေနေတြအရ ျပည္သူေတြအတြက္ ဘယ္လုိအခြင့္အလမ္းေတြ ေပၚလာႏုိင္တယ္၊ အဲဒီ အခြင့္အလမ္းေတြကို အသုံးခ်ၿပီး ဘယ္လုိေသခ်ာေရရာတဲ့ ေအာင္ပြဲမ်ဳိး ရယူဖန္တီးႏုိင္မလဲဆုိတာကို ဒီမိုကေရစီအင္အားစုေတြ အေသအခ်ာ ေလ့လာတြက္ခ်က္ၿပီး ျပင္ဆင္ထားၾကဖုိ႔လုိလိမ့္မယ္။ ။

ေမာင္ေကာင္း