က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ အိမ္ၿပန္ခ်ိန္

ဟုိေရွ႕က ကေလးတစ္ေယာက္ အနာဂါတ္ေတြက်ေပ်ာက္
မ်က္ရည္ တစ္ေပါက္ ႏွစ္ေပါက္ က်ရင္း
သူဆုိတဲ့ ညည္းခ်င္းက အေဖနဲ႔အေမက သူေခၚလုိ႔ရွိရင္
ၾကားႏုိင္ေပမယ့္ ေခၚခြင့္မရွိတဲ့ ေနရာမွာတဲ့
သူေလွ်ာက္သြားေနတဲ့ လမ္းက်ဥ္းေလးက
အႏ ၱရာယ္ေတြရွိရာ သူ႔ကုိေခၚေဆာင္သြားေလရဲ႕။

ဘုရားေတာင္ေၿခရင္းမွာ အဖြားအုိတစ္ေယာက္
ေတာင္ေဝွးေထာက္သံ တေဒါက္တေဒါက္နဲ႔
အတိတ္ကုိ ေနာက္ၿပန္ရစ္ ၾကည့္ရင္း
သူခ်စ္တဲ့ သားသမီးေတြမွာ ဒုကၡေတြ တထမ္းတပုိးနဲ႔
က်ဳိးပ႔ဲေနတဲ့ ၿမဳိ႕ၿပလူေနမႈေၾကာင့္
သာဓုေခၚသံေတြ အၾကိမ္ၾကိမ္ထိမွန္ခံထားရတဲ့
ပိန္ခ်ဳိင့္ခ်ဳိင့္ ခြက္ေလးတစ္လုံးကုိ ကုိင္စြဲရင္း
တဒဂၤ ၿငိမ္းေအးၿခင္းကုိ သူရွာေဖြေနေလရဲ႕။

အေဝးမွာ ဟုိး....အေဝးၾကီးမွာ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ လူတခ်ဳိ႕
လြတ္ေၿမာက္မႈ ဧရိယာ ကုိယ္႔ဖာသာ ဖန္ဆင္း
အံၾကိတ္ၿခင္း ေတာက္ေခါက္ၿခင္း ခါးေထာက္ၿခင္းေတြနဲ႔
ထြီကနဲ တံေတြးတပ်စ္ စစ္အာဏာကုိရင္ဆုိင္
တေန႔နုိင္ရမယ္လုိ႔ အိမ္မက္ကုိစားသုံးရင္း သူတုိ႔ၾကီးၿပင္းၾကေလရဲ႕။

ေနၿခည္ၿဖဳိးေတာက္ လူသူမေရာက္တဲ့
မုိးမခ ေတာေတြမွာ ဟမ္ဘာဂါအစား မွ်စ္တူးစားလုိ႔
ကုိကာကုိလာမလုိ ကက္ပ္ခ်ိနုီ မေသာက္
ငွက္ေပ်ာအူေဖါက္ သူတုိ႔ေသာက္လုိ႔
ေဖါင္တိန္မကုိင္ ေသနတ္ကုိင္လုိ႔
ႏုပ်ဳိစိမ္းလန္း အနာဂါတ္ပန္းေတြ
အိမ္ၿပန္မဲ့ရက္ လက္ခ်ဳိးေရရင္း....ေတာ္လွန္ေရးသီခ်င္းဆုိၾကေလရဲ႕။

ေနာက္တေနရာကေတာ့
လသာတဲ့ညေတြကုိ ေမာ္ၾကည့္လုိ႔မရတဲ့
နံရံေလးဖက္ ၾကားမွာေပါ႕
ခံယူခ်က္ရဲ႕ အက်ည္းသားေတြဟာ
အခဲမေက် အၿငဳိးေတြကုိစားသုံးရင္း
ယုံၾကည္ၿခင္း ႏွလုံးသားေတြခမ်ာ
တၿဖည္းၿဖည္း မာေက်ာလာေလရဲ႕။

အခ်ိန္ရွိသေရြ႕ လြမ္းေနရတဲ့ ေနရာအသီးသီးမွာ
ငါတုိ႔ ၿပည္ေထာင္စုသားေတြ ရွိေနတယ္
ငါတုိ႔ကုိယ္ ငါတုိ႔တည္ေဆာက္ရင္း
တခ်ဳိ႕ ၿပဳိလဲက်တယ္
ယုံၾကည္ခ်က္ေတြ ဖ်ားနာကုန္တယ္
တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ သန္မာေနစဲ
အံေတြခဲလုိ႔ ေလွခြက္ခ်ည္းက်န္ အလံမလဲဘူး
ေအာ္....အိမ္ၿပန္ခ်ိန္ေတြ နီးဖုိ႔ၾကဳိးစားရင္း
အိမ္နဲ႔ ေဝးေဝးသြားတဲ့ ငရဲက ဘယ္ေတာ႔မ်ားမွ.......လြတ္ေၿမာက္မလဲ။

မင္းရန္ႏိုင္ http://minyannaing-myanmar.blogspot.com/