ဘိန္းစိုက္ေအာင္တြန္းပို ့ခံရတဲ့ ဒို ့ ရွမ္းေတာင္သူ

ယမ္းေငြ႕လည္းေျပ ဘိန္းပန္းလည္းေ၀ (၃)
ဇြန္လ ၂၁ ရက္၊ ၂၀၁၀။ တနလၤာေန႔

PNO ႏွင့္ န၀တ အစိုးရ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသေဘာတူမႈ ျပဳလုပ္ၿပီးေနာက္ ပအို၀္းေဒသတြင္း ဖံြ႕ၿဖိဳးေရးစီမံကိန္းလုပ္ငန္းမ်ား အေၾကာင္း ျပခ်က္နဲ႔ ေဒသခံရြာသားမ်ား ပိုင္ဆိုင္တဲ့ ေျမယာအေျမာက္အမ်ားကုိ သက္ဆိုင္ရာ ၿမိဳ႕နယ္ အာဏာပိုင္မ်ားက အဓမၼသိမ္းယူလာ ခဲ့ၾက တယ္။ ဟိုပံုးၿမိဳ႕မွာဆိုရင္ ေမြေတာ္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းရဲ႕ ေတာင္ဘက္မွ စၿပီး ေနာင္ပါ့ဖာ အေနာက္ဘက္အထိ ရွိတဲ့ သနပ္ဖက္ၿခံ ေတြကို ၿမိဳ႕နယ္အာဏာပိုင္ႏွင့္ စစ္တပ္တို႔ ေျမတိုင္းဦးစီးဌာနတို႔ ပူးေပါင္းၾကၿပီး ၀န္ထမ္းရပ္ကြက္(၁) နဲ႕ ၀န္ထမ္းရပ္ကြက္ (၂) အမည္နဲ႔ ေျမကြက္ေဖာ္ၿပီး ျပန္ေရာင္းခ်ခဲ့တယ္္။ ဟိုပုံုးၿမိဳ႕ရဲ႕ အေရွ႕နဲ႕ အေရွ႕ေျမာက္ဘက္ ဆိုရင္လည္း စစ္ေလ့က်င့္ေရးကြင္းဆိုၿပီး ရြာသားမ်ား ပိုင္ဆိုင္တဲ့ ဂ်ဳံခင္းေတြ သနပ္ဖက္ၿခံေတြ ႏြားစားက်က္ေတြ ရြာသားထိန္းသိမ္းတဲ့ သစ္ေတာေတြ အားလံုးစုစုေပါင္း ဧက ႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္ နစ္နာေၾကးမေပးဘဲ တိုင္းဗဟိုအမွတ္(၃) ေလ့က်င့္ေရးတပ္က အဓမၼသိမ္းယူခဲ့တယ္။ (သိမ္းယူသည့္ ေျမကြက္၏ ေျမပံု ၾကည့္လိုပါက ကလစ္ပါ) အဲဒီသိမ္းထားတဲ့ ၿခံေျမယာမ်ားကို က်န္းစုပ္ရြာအနီးတ၀ိုက္ရွိ သိမ္းထားတဲ့ ေျမယာေပၚမွာ ရြာသားမ်ားတခုခု စိုက္ပ်ဳိးပါက အဲဒီစိုက္ပ်ဳိးတဲ့သူဟာ တဧက ကို ၄၀၀၀ - ၅၀၀၀ က်ပ္ႏႈန္းနဲ႕ တိုင္းဗဟိုအမွတ္(၃)ထံ ႏွစ္စဥ္ေဆာင္ေပးရတယ္။

ဟိုပုံုးၿမိဳ႕ ၿမိဳ႕ဦးရပ္ကြက္နဲ႕ ကုလားကုန္းရပ္ကြက္က ပိုင္ဆိုင္ေသာ ေဘာလံုးကြင္းကိုလည္း ရဲ၊ စစ္တပ္၊ ႀကံခိုင္ေရး၊ ဟိုပံုးမယက တို႔က အႀကိမ္ႀကိမ္ အဓမၼသိမ္းယူခဲ့ေပမယ့္ ေဒသခံ လူငယ္မ်ားနဲ႕ ဆရာေတာ္မ်ား ၀ိုင္းကန္႔ကြက္တဲ့အတြက္ အဲဒီေဘာလံုးကြင္းကို ခုထိတိုင္ ေအာင္ ရပ္ကြက္လူငယ္မ်ား ဆက္ထိန္းသိမ္းထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၿမိဳ႕နယ္အာဏာပိုင္မ်ားက ဆက္ၿပီ သိမ္းယူႏိုင္ရန္ ကေန႔အထိ ႀကိဳးစားေနဆဲျဖစ္တယ္။ ဟိုပံုးၿမိဳ႕ရဲ႕ အေနာက္ဘက္ရွိ ရန္ကင္းရြာနဲ႕ လြယ္အြန္းရြာၾကားမွာ ေဒသခံရြာသားမ်ား ပိုင္ဆိုင္တဲ့ ႏြားစာက်က္ ႏွင့္ ယာေျမဧက ၅၀၀ ေက်ာ္ကို ဟိုပံုးၿမိဳ႕ အာဏာပိုင္နဲ႕ စစ္တပ္တို႔ ပူးေပါင္းၿပီး သိမ္းယူကာ အဲဒီသိမ္းယူထားတဲ့ေျမကို ဟိုပံုးၿမိဳ႕ရွိ ေျမတိုင္းဦးစီးဌာနက ပံုစံ (၁၀၅) ျပဳလုပ္ေပးၿပီး တိုးနီးယားကုမၸဏီကို ေရာင္းခ်ေပးခဲ့တယ္။ အဲဒီေနရာကုိ တိုးနီးယားကုမၸဏီ က ႏြားေမြးျမဴေရးလုပ္ငန္း ျပဳလုပ္ခဲ့တယ္။

ထို႔နည္းလိုဘဲ ဟိုပံုးၿမိဳ႕နဲ႕ ဆီဆိုင္ၿမိဳ႕ ဆက္သြယ္ထားတဲ့ လမ္းမႀကီးတေလ်ာက္မွာ ရွိတဲ့ နမ္းခုတ္ရြာရဲ႕ေတာင္ဘက္၊ ဘန္းယဥ္ရြာအနီးတ၀ိုက္ႏွင့္ ဆီဆိုင္ၿမိဳ႕အနီးတ၀ိုက္မွာ လည္း စစ္တပ္၊ ရဲ၊ မီးတပ္၊ ႀကံခိုင္ေရး၊ ေျမတိုင္းဦးစီးဌာနတို႔ ပူးေပါင္းၾကၿပီး ေဒသခံရြာသားမ်ားရဲ႕ မိရိုးဖလာကတည္းက ပိုင္ဆိုင္လာတဲ့ ေျမယာၿခံေျမမ်ားကုိ လက္နက္အားကိုး အာဏာစက္နဲ႕ အဓမၼသိမ္းယူခဲ့တယ္။ လက္ရွိဆီဆိုင္ၿမိဳ႕မွာ အေျခစိုက္တဲ့ ခလရ ၄၂၃ နဲ႕ ခလရ ၄၂၄ တပ္စခန္းႏွစ္ခုဟာ ေဒသခံရြာသားရဲ႕ ဥယာဥ္ၿခံေျမနဲ႕ စိုက္ခင္းယာေျမမ်ားကို အဓမၼသိမ္း ယူတဲ့အျပင္ အဲဒီေနရာအနီးရွိ ေနာင္လံုရြာကိုပါ အဓမၼေျပာင္းေရြ႕ေစခိုင္းခဲ့တယ္။ (ရြာသားမ်ားအသနားခံစာ ဖတ္ရႈေလ့လာလိုပါက ႏွိပ္ပါ)။ ခလရ ၄၂၃ နဲ႔ ခလရ ၄၂၄ တပ္စခန္းမွ စၿပီး တဖက္ေခ်ာင္းအထိ ဧကေပါင္းမ်ားစြာရွိတဲ့ လယ္ယာေျမမ်ားကို အဲဒီ ၄၂၃ ႏွင့္ ၄၂၄ စစ္တပ္က အဓမၼသိမ္းယူခဲ့ၿပီး အဲဒီစိုက္ပ်ဳိးေျမမ်ားကိုေတာ့ ဘယ္သူမဆို အဲဒီေျမယာေပၚကို စိုက္ပ်ဳိးလုပ္ႏိုင္တယ္ဆိုေပမယ့္ တစ္ဧကကုိ ၃၀၀၀ မွ ၅၀၀၀ က်ပ္ထိ ႏွစ္စဥ္ သက္ဆိုင္ရာ တပ္မွဴးမ်ားသို႔ အခြန္ေဆာင္ရတယ္။

ဆီဆိုင္ၿမိဳ႕ရွိ မယက၊ ရဲ၊ စစ္တပ္၊ ႀကံခိုင္ေရး နဲ႕ ေျမတိုင္းဦးစီဌာတို႔ အတူတကြပူးေပါင္းၾကၿပီး ဆီဆိုင္ၿမိဳ႕ ေျမာက္ဘက္ရွိ ေညာင္ကိုင္းရြာ မွ စၿပီး ထီမန္းရြာအထိ ရြာသားမ်ားပိုင္ဆိုင္တဲ့ ေျမယာမ်ားကုိ ရြာသားမ်ား သေဘာတူညီမႈ မရဘဲ ဆီဆိုင္ၿမိဳ႕နယ္ အာဏာပိုင္မ်ားက တိုးနီးယားကုမၸဏီကို ေရာင္းခ်ေပးခဲ့တယ္။ (ကာယကံံရွင္ သေဘာတူမႈမရဘဲ ေရာင္းခ်သည့္အတြက္ ေဒသခံဘုန္းႀကီးမ်ားရဲ႕ ကန္ကြက္ စာကို ဖတ္လိုပါက ကလစ္ပါ) ထီမန္းရြာအနီးရွိ ေဒသခံမ်ား အသံုးျပဳေသာ ေရအိုင္အနီး၀န္းက်င္ရွိ သစ္ပင္ႀကီးမ်ားကို ခရလ ၄၂၃နဲ႕ ခလရ ၄၂၄ တပ္က ခုတ္လဲရွင္းလင္းၿပီး အဲဒီေနရာကို ရြာသားမ်ားအား သစ္ပင္ပ်ဳိးပင္ငယ္မ်ားနဲ႕ အစားထိုး စိုက္ပ်ဳိးေစခဲ့တယ္။

ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ ေတာင္ဘက္ရွိ နားေဗာင္ေစ်းမွ အေရွ႕ဘက္စူးစူး သာယာကုန္းရြာအထိ စိုက္ခင္းေျမယာ ဧက ေထာင္နဲ႕ ခ်ီၿပီး ေဒသခံ ရြာသားမ်ား မိရိုးဖလာကတည္းက ပိုင္ဆိုင္လာခဲ့ေပမယ့္ PNO က အဓမၼသိမ္းယူခဲ့တယ္။ ယခင္က ေဒသခံရြာသားမ်ားက PNO ကို အား ကိုးခဲ့ေပမယ့္ PNO က နအဖ စစ္အစိုးရရဲ႕ အလိုက် ေဒသခံ ရြာသားမ်ားပိုင္ဆိုင္တဲ့ ေျမယာမ်ားကို လိုက္ၿပီး သိမ္းယူတဲ့အတြက္ ေဒသခံ ရြာသားမ်ား အားကိုးရာမဲ့ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း ရြာသားမ်ားက သက္ဆိုင္ရာ ၿမိဳ႕နယ္အာဏာပိုင္မ်ား မိမိတို႔ ေျမယာမ်ားကို သိမ္း ယူပါက အစိုးရဌာနမ်ားကို ဘယ္လိုတိုင္ၾကားရမယ္ကို မသိေတာ့တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ PNO တိုင္ၾကားခဲ့ေပမယ့္ PNO ကိုယ္နက္လည္း ရြာသားမ်ား ပိုင္ဆိုင္တဲ့ေျမကို အဓမၼသိမ္းယူ ထားတဲ့ ေျမယာလည္း ရွိခဲ့တဲ့အတြက္ အစိုးရဌာနကို တိုင္ၾကားရန္ သူ႕မွာ အခက္အခဲရွိပံု ရတယ္။ ရြာသားမ်ားလာတိုင္တိုင္း သက္ဆိုင္ရာ PNO ေခါင္းေဆာင္မ်ားက “သီးခံလိုက္ပါ သူမ်ားကို မႏိုင္ဘူး၊ အစိုးရဆိုတာ ေရ၊ ေလ၊ ေျမ ပိုင္တယ္” ဆိုတဲ့ စကားျဖင့္သာ တိုင္ၾကားသူကို ႏွိမ့္သိမ္ေလ့ရွိတယ္။ ေတာင္ႀကီး ၿမိဳ႕ အေရွ႕ေျမာက္ဘက္တြင္ ရွိတဲ့ သစ္ေတာ္ၿခံ အေျမာက္အမ်ားကို လည္း ေဒသဖံြၿဖိဳးေရး အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ အဓမၼသိမ္းပိုက္ျခင္း ခံခဲ့ရတယ္။ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ရဲ႕ အေနာက္ေျမာက္ ဘက္ရွိ ေအးသာယာၿမိဳ႕ အနီးမွာ ရွိတဲ့ ပန္းတကုန္းရြာအပါအ၀င္ သနပ္ဖက္ၿခံနဲ႕ အျခားစိုက္ခင္းအေျမာက္အမ်ားကို လည္း ၿမိဳ႕နယ္ အာဏာပိုင္မ်ားက အဓမၼသိမ္းယူၿပီး ပန္းတကုန္းရြာသားကုိလည္း အဲဒီေနရာကေန ေမာင္းထုတ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီသိမ္းပိုက္ထားတဲ့ရြာသားေျမယာကုိ ဧဒင္ကုမၸဏီဆိုလား ၀ယ္ယူၿပီး ေအးသာယာ ေကာက္ကြင္းတည္ေဆာက္ခဲ့တယ္။ တအားနစ္နာ တဲ့ ရြာသားတခ်ဳိ႕က အဲဒီေကာက္ကြင္းတည္ေဆာက္တဲ့ ကုမၸဏီကို တရားစဲြတာေတြ လုပ္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီတရားစဲြဆိုတဲ့ ကိစၥနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ေနာက္ပိုင္း ဘာအစအနမွ မၾကားရေတာ့ဘူး။

ေအာင္ဘန္းၿမိဳ႕ရဲ႕ လွည္းတန္းရပ္ကြက္အနီးနဲ႕ ၿမိဳ႕ရဲ႕ အေရွ႕ဘက္ ကားလမ္းမႀကီးတေလ်ာက္ရွိ ေဒသခံရြာသားမ်ား ပိုင္ဆိုင္တဲ့ ဆူကာ ေခၚ ေကာ္ရခါးစုိက္ခင္းအေျမာက္အမ်ားကိုလည္း စစ္တပ္က အဓမၼသိမ္းယူခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ရြာသားမ်ားက စစ္တပ္ထံမွ တစ္ဧက ကို ဘယ္ႏွစ္ေထာင္ဆိုၿပီး ျပန္ငွားယူရၿပီးမွ ေကာ္ရခါးစိုက္ခင္းကို လုပ္ကိုင္ခြင့္ရတယ္။

ပင္းေလာင္းၿမိဳ႕နယ္ထဲ့က တီက်စ္ရြာ အနီးတ၀ိုက္မွာလည္း ေက်ာက္မီးေသြး တူးေဖာ္တဲ့ စီမံကိန္းနဲ႕ ဘိလပ္ေျမစက္ရံုတို႔ရဲ႕စီမံကိန္း ေတြေၾကာင့္ ေဒသခံရြာသားမ်ား စိုက္ခင္းေျမဧက မ်ားစြာ လက္လြတ္ဆံုးရံႈးခဲ့ရတယ္။ ရြာသားမ်ားကို ဖိအားေပးၿပီး မေလာက္မငတ္ နစ္နာေၾကးျဖင့္ ေျမပိုင္ရွင္မ်ားကုိ အတင္းလက္ခံေစတယ္။ အထူးသျဖင့္ ရွမ္းရိုးမနဂါးကုမၸဏီနဲ႕ ဧဒင္ကုမၸဏီ၊ ကေမၻာဇဘဏ္၊ ေရႊသံလြင္ ကုမၸဏီတို႔ရဲ႕ ဖိအားမ်ားေၾကာင့္ ရြာသားမ်ားက မိမိတို႔ စိုက္ခင္းမ်ားကို သတၱဳတြင္းစီမံကိန္းအတြက္ ထာ၀ရ စြန္႕လြတ္ခံခဲ့ရတယ္။

စိုက္ပ်ဳိးေျမယာမ်ားကို အားထားၿပီး အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းျပဳေနတဲ့ ရြာသားမ်ားဟာ မိမိတို႔ ဘိုးဘြားလက္ထက္ကတည္းက ပိုင္ဆိုင္ လာ ေသာ ေျမယာၿခံမ်ားကို စီးပြားေရးသမားနဲ႕ အာဏာပိုင္တို႔ရဲ႕ ဖိအားေပးအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႕ အဓမၼသိမ္းယူတာေတြ ျပဳလုပ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ေဒသခံရြာသားမ်ားဟာ အလုပ္လက္မဲ့ တႏွစ္ထက္တႏွစ္မ်ားျပားလာခဲ့ရတယ္။ ေဒသခံရြာသားမ်ားဟာ ခ်မ္းသာတဲ့သူဟာဒုကၡေရာက္ခဲ့ ၾက ရ ဆင္းရဲတဲ့သူဟာ ငတ္မြတ္မႈနဲ႔ ရင္ဆိုင္ခဲ့ၾကရသည္။ မိဘေငြေၾကးရွိတဲ့ လူငယ္မ်ားဟာ အိမ္နီးနားခ်င္းႏိုင္ငံမ်ားသို႔ သြားေရာက္ ၿပီး အလုပ္ရွာၾကတယ္။ ေငြေၾကးမရွိတဲ့ လူငယ္အမ်ားစုဟာ ေတာင္ေပၚေဒသသို႔ နယ္ေျမသစ္ရွာၿပီး သစ္ေတာေတြခုတ္ရွင္း စိုက္ပ်ဳိးေရးနယ္ ေျမမ်ား ျပန္ထူေထာင္ၾကရတယ္။

စိုက္ပ်ဳိးေျမယာမ်ား မတရားသိမ္းခံရတဲ့ၿပီးေနာက္ စား၀တ္ေနေရးၾကပ္တည္းတဲ့အထဲမွာ ေတာင္ယာထြက္ သီးႏွံမ်ားလည္း တင္ပို႕တဲ့ေန ရာ ေစ်းကြက္မရွိတာေၾကာင့္ ဘိန္းစိုက္ပ်ဳိးေရးလုပ္ငန္းကို အာရံုစိုက္လာၾကတယ္။ ဘိန္းစိုက္ပ်ဳိးေရးဟာ လုပ္အားနည္းနည္းနဲ႕ အရင္း အႏွီး လည္း မ်ားမ်ားမလို သယ္ယူရတာလည္း ေပါ့ပါးၿပီး အခ်ိန္တိုတိုအတြင္းမွာ ေငြအေျမာက္အမ်ား ရေစႏိုင္တဲ့အတြက္ လူေတြဟာ ဘိန္းစိုက္ပ်ဳိးေရးလုပ္ငန္းကို တေန႔ထက္တေန႔ လုပ္ကိုင္လာၾကတယ္။

ဗြာသရား ဆုိဒ္မွ ျပန္လည္ကူးယူ ေဖၚျပထားျခင္းျဖစ္သည္။ http://taunggyitime.blogspot.com/2010/06/blog-post_21.html မွ