ျခင္ကိုက္ရင္ သတိထား..

ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ ျပည္နယ္ ႏွင့္တိုင္း၊ ၿမိဳ႕နယ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား၌ ျခင္မွ ကူးစက္သည့္ ခ်ီကန္ဂန္ညာ ေရာဂါ ျဖစ္ပြားလ်က္ရွိ

ျခင္ႏွိမ္နင္းေရးဖိဖိစီးစီး ေဆာင္ရြက္သင့္ ခ်ီကန္ဂန္ညာ ေရာဂါသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ ျပည္နယ္ ႏွင့္တိုင္း၊ ၿမိဳ႕နယ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား၌ ယခုႏွစ္ႏွင့္ (၂ဝဝ၉)ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္း အေစာပိုင္းတြင္ ျဖစ္ပြားခဲ့ေၾကာင္း ေလ့လာေတြ႕ရွိရၿပီး ေသြးလြန္တုပ္ေကြးေရာဂါ (Dengue) ေၾကာင့္ျဖစ္ပြားေသာ အခ်ဳိ႕သြင္ျပင္ လကၡဏာမ်ားႏွင့္ တူညီေသာ္လည္း ခ်ီကန္ဂန္ညာေရာဂါအား အျမစ္ျပတ္ေအာင္ ကုသ၍ မရႏုိင္ဘဲ ေရာဂါသက္သာေအာင္သာ ကုသေပးႏုိင္ေၾကာင္း သိရသည္။

၄င္းေရာဂါသည္ ျခင္မွတစ္ဆင့္ ကူးစက္ခံရျခင္း ျဖစ္ၿပီး ေရာဂါလကၡဏာအေနျဖင့္ ကိုယ္အပူခ်ိန္ (၁ဝ၄)ဒီဂရီ ျမင့္တက္၍ ဖ်ားျခင္းႏွင့္ အဆစ္အျမစ္ ကိုက္ခဲျခင္း၊ ၾကြက္သားမ်ား နာက်င္ျခင္း၊ ေခါင္းကိုက္ျခင္း၊ ကိုယ္လက္မအီမသာျဖစ္ျခင္း၊ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ျခင္း၊ အေရျပားေပၚ၌ အင္ပ်ဥ္ကဲ့သို႔ အဖုအပိမ့္ အနီကြက္မ်ား ထြက္ေပၚျခင္းတို႔ ျဖစ္ေၾကာင္း ကမၻာ့က်န္းမာေရးအဖြဲ႕ (WHO) က ေၾကညာသည္။
ကမၻာေပၚတြင္ ယင္းေရာဂါစတင္ျဖစ္ပြားမႈမွာ မၾကာလွေသးဘဲ (၂ဝဝ၇)ခုႏွစ္တြင္ ဥေရာပတိုက္ရွိ အီတလီ ႏိုင္ငံ၊ အေရွ႕ေျမာက္ပိုင္း ေဒသတို႔၌ ပထမဆံုး အႀကိမ္ စတင္ျဖစ္ပြားခဲ့ေၾကာင္း ကမၻာ့ က်န္းမာေရးအဖြဲ႕ (WHO) ၏ ေၾကညာခ်က္က ဆက္လက္ေဖာ္ျပသည္။
ခ်ီကန္ဂန္ညာေရာဂါ၏ ပိုးအေနျဖင့္ (၁၉၅၂)ခုႏွစ္တြင္ အာဖရိကတိုက္ရွိ တန္ဇန္နီးယား ေတာင္ပိုင္း၌ စတင္ပ်ံ႕ႏွံ႔ခဲ့ၿပီး တြန္ဂါဘီရီေဒး (Togaviridae) ဗိုင္းရပ္စ္အုပ္စုဝင္ အယ္လ္ဖာဗိုင္းရပ္စ္ အမ်ဳိးအစား ျဖစ္သည္ဟု ေဆးသိပၸံ သုေတသီမ်ားက ဆိုသည္။ ခ်ီကန္ဂန္ညာဟူေသာ အဓိပၸာယ္မွာ ေရာဂါခံစားရခ်ိန္၌ အဆစ္အျမစ္မ်ားကိုက္ခဲလွသျဖင့္ ခႏၶာကိုယ္ တြန္႔လိမ္ေကာက္ေကြးေအာင္ ခံစားရျခင္းကို အစြဲျပဳ၍ အာဖရိကတိုက္၊ မိုဇမ္ဘစ္ႏိုင္ငံေျမာက္ပိုင္းႏွင့္ တန္ဇန္နီးယားႏုိင္ငံ၊ အေရွ႕ ေတာင္ပိုင္းရွိ မာကြန္ေဒးလူမ်ဳိးစု ဘာသာစကားမွ ဆင္းသက္လာေသာ အေခၚအေဝၚ ျဖစ္ေၾကာင္းသိရသည္။
ကူးစက္ပံုအေနျဖင့္ ခ်ီကန္ဂန္ညာေရာဂါပိုးရွိသူအား ကိုက္ထားေသာျခင္မွတစ္ဆင့္ အျခားသူမ်ားအား ကူးစက္ေစသျဖင့္ ကူးစက္လြယ္ေသာ ေရာဂါတစ္မ်ဳိးျဖစ္သည္။ ေရာဂါပိုး သယ္ေဆာင္လာသည့္ျခင္သည္ ေန႔အလင္းေရာင္ရွိခ်ိန္ နံနက္ပိုင္းႏွင့္ မြန္းလြဲ ပိုင္းတို႔တြင္ လူကိုအမ်ားဆံုး ကိုက္တတ္သည္။ ၄င္းျခင္အကိုက္ခံရၿပီးေနာက္ (၄)ရက္မွ (၈)ရက္အတြင္း ျခင္ကိုက္ခံရသူသည္ ဖ်ားနာျခင္းစတင္ျဖစ္ေပၚၿပီး ကိုယ္အပူခ်ိန္ က်ဆင္း ေစရန္ (၂)ရက္မွ (၁၂)ရက္အထိ ၾကာျမင့္တတ္ေၾကာင္း သိရသည္။
ကုသမႈအေနျဖင့္ အျမစ္ျပတ္ေအာင္ ကုသႏုိင္သည့္ ေဆးဝါးမ်ား ယခုအခ်ိန္၌ မေပၚေပါက္ေသးဘဲ ေရာဂါသက္သာေအာင္သာ ကုသေပးႏုိင္သည္။ ထို႔ျပင္ ခ်ီကန္ဂန္ညာ ေရာဂါအတြက္ သီးသန္႔ကာကြယ္ေဆးလည္း ထြက္ေပၚလာျခင္းမရွိေသးေၾကာင္းသိရသည္။ ကာကြယ္ျခင္းသည္ ကုသျခင္းထက္ ပိုမိုထိေရာက္သည္ ဟူေသာ ေဆာင္ပုဒ္အတိုင္း ျခင္အႏၲရာယ္ကာကြယ္ေရးႏွင့္ ျခင္ကိုက္ဒဏ္မွ ကင္းေဝးေစရန္ ေဆာင္ရြက္ျခင္းတို႔ကို ေသြးလြန္တုပ္ေကြးေရာဂါ၊ ငွက္ဖ်ားေရာဂါတို႔ကဲ့သို႔ လိုက္နာ ေဆာင္ရြက္သင့္ေၾကာင္း ေဆးသိပၸ ံပညာရွင္မ်ားက အႀကံျပဳ ထားသည္။ ျခင္အမ်ဳိးအစားမ်ားစြာရွိရာတြင္ Ae. aegypti ႏွင့္ Ae.albopictus ျခင္အမ်ဳိးအစားႏွစ္မ်ဳိးတို႔သည္ ခ်ီကန္ဂန္ညာေရာဂါကို ျဖစ္ပြားေစေၾကာင္းသိရသည္။ ¤င္းျခင္ႏွစ္မ်ဳိးအနက္ Ae.albopictus သည္ အမ်ား ဆံုးေတြ႕ရသည္။ အဆို ပါျခင္သည္ သစ္ ေခါင္းမ်ား၊ ေက်ာက္တံုးမ်ားၾကား၊ ဝါးပင္မ်ားၾကားႏွင့္ ေမာ္ေတာ္ကား တာယာအေဟာင္းမ်ားၾကား၌ ခိုေအာင္း ေနတတ္ၿပီး ေက်းလက္ေဒသမ်ား၊ ဆင္ေျခဖံုးေဒသမ်ား၊ အရိပ္ေကာင္းေသာ ပန္းၿခံမ်ား၌ အမ်ားအျပား ေပါက္ဖြားေလ့ရွိသည္။ ေနာက္ျခင္တစ္မ်ဳိးသည္ Ae.aegypti ျခင္သည္ လူေနအိမ္မ်ားႏွင့္နီးကပ္သည့္ ပန္းပင္ႀကိဳ ပန္းပင္ၾကား၊ ေရေလွာင္ကန္၊ ေရခ်ဳိးခန္းအေပၚ ရွိ ေရေလွာင္ကန္မ်ား အၾကားတြင္ ေပါက္ဖြားေၾကာင္းသိရသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ခ်ီကန္ဂန္ညာေရာဂါမကူးစက္ေအာင္ ျခင္ႏွိမ္နင္းေရးကို မ်က္ျခည္မျပတ္ ေဆာင္ရြက္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေဆးပညာရွင္ မ်ားက တိုက္တြန္းထားသည္။ AA
http://www.baymyanmar.com/2010/02/blog-post_7904.html မွ