မလြန္ဆန္ႏိုင္ သခၤါရ ဆိုေပမယ့္ မလြန္ဆန္ႏိုင္ အာဏာရ ေတြေၾကာင့္ ဘာမသိညာမသိကေလးခမ်ာ ေခါင္းဖြတ္ဖြတ္ေၾကကြဲ

ရန္ေနာင္ ၁၃-၀၉-၁၀ တနလၤာ
စစ္အစိုးရက တပ္မေတာ္သာလွ်င္အမိ တပ္မေတာ္သာလွ်င္အဖလို႔ ေၾကြးေၾကာ္ထားတဲ့ တပ္မေတာ္သားေတြပါ။ သူတို႔ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ရက္စက္႐ိုင္းစိုင္းသြားၾက၊ လူစိတ္ကင္းမဲ့သြားၾကသလဲ။ ပဲခူး ဇိုင္းကႏုိင္းမွာ စက္တင္ဘာ ၄ရက္က ျဖစ္သြားတဲ့ အရပ္သား လူငယ္ႏွစ္ေယာက္ကို စစ္သားေတြ ေသနတ္နဲ႔ပစ္သတ္မွဳအေၾကာင္း အားလံုးသိၾကၿပီးပါ။

ရွင္းပါတယ္။စစ္အာဏာရွင္တစုက စစ္သင္တန္းေက်ာင္းေတြ စစ္တကၠသိုလ္ေတြမွာ ႐ိုက္သြင္းခဲ့တဲ့ သင္ခန္းစာေတြ အေတြးအေခၚေတြ ေၾကာင့္ပါပဲ။

စစ္အာဏာရွင္ေတြ တိုင္းျပည္အာဏာကို လုယူသိမ္းလိုက္ကတည္းက ဒီလိုျဖစ္ရပ္ေတြ ေနရာအႏွံ႕ျဖစ္ခဲ့ဖူး ပါတယ္။ အညိဳေရာင္ အမည္းေရာင္သတ္မွတ္ထားတဲ့ေနရာေတြမွာဆိုရင္ေတာ့ အထူးေျပာစရာမလိုပါဘူး။
ကေလးခ်စ္တတ္တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြက တေယာက္တလွည့္ ေက်ာမွာ အဝတ္နဲ႔ပိုးၿပီး ကေလးေလးကို သူတို႔တပ္ခြဲနဲ႔ ေခၚခဲ့ၾကတယ္။

၁၉၈၉ မွာ စစ္ခံု႐ုံးက ခ်မွတ္တဲ့ မတရားျပစ္ဒဏ္နဲ႔ အက်ဥ္းက်ေနခ်ိန္ တခါသား က်ေနာ္တို႔ ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားတိုက္ေတြကို စစ္တပ္ က အသြင္ေျပာင္း အက်ဥ္းေထာင္ ဝန္ထမ္းေတြ အေစာင့္တာဝန္က်လာပါတယ္။ သူ႔အဆင့္နဲ႔သူ တပ္ၾကပ္ၾကီး၊ တပ္ၾကပ္၊ ဒုတပ္ၾကပ္ေတြ ျဖစ္လာၾကတာေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ဆီ တာဝန္က်လာတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔က ကိုယ့္ညီေတြလိုပဲ သေဘာထား ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဆက္ဆံၿပီး ကိုယ့္ရွိတဲ့ အစားအစာေလးေတြ ခ်ေကြ်း မိတ္ဖြဲ႕ခဲ့ၾကပါတယ္။

တခ်ိဳ႕ဆို အေတာ္ၾကီး ခင္မင္လာၿပီး ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းလည္း ေျပာဆိုလာၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းက တပ္ၾကပ္တေယာက္က သူ ကရင္ျပည္ နယ္ေရွ႕တန္းတေနရာ ထိုးစစ္တခုမွာတုန္းက ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ ကိုယ္ေတြ႔ျဖစ္ရပ္တခုကို ေျပာျပတယ္။ သူက သံတိုင္တံခါးအျပင္က က်ေနာ္က သံတိုင္တံခါးအတြင္းကေပါ့ေလ။က်ေနာ္သူေျပာတဲ့ျဖစ္ရပ္ကိုနားေထာင္ရင္း ၾကက္သီးေမြးညွင္းထ အံ့ၾသ ထိတ္လန္႔တုန္လွဳပ္ သြားခဲ့ရသလို က်ေနာ္တို႔တိုင္းျပည္က စစ္တပ္ဆိုတာကိုလည္း အၾကီးအက်ယ္ ရြံရွာသြားခဲ့ရတယ္။ သူေျပာျပတဲ႕ျဖစ္ရပ္ကဒီလိုပါ။ ကရင္ျပည္နယ္က ရြာပံုးတခုကို သူတို႔တပ္ခြဲက ဝင္ေရာက္စီးနင္းခဲ့တုန္းက ရြာက ၾကိဳတင္သတင္းရထားပံု ရတယ္တဲ့၊ ရြာထဲေရာက္ေတာ့ ဘယ္သူမွ မရွိၾကေတာ့ဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ အေလာတၾကီးထြက္ေျပးသြားၾကပံုေပၚတယ္။ ဆန္ေရြးလက္စဆန္ေကာေတြ ခ်က္လက္စ ထမင္းအိုးေတြ ဒီတိုင္းက်န္ေနခဲ့ သလို စပါးက်ီထဲမွာလည္း စပါးေတြ ေတြ႔ရတယ္။ အိမ္ေမြးတိရိစာၦန္ တခ်ိဳ႕လည္းရွိေနဆဲလို႔ဆိုပါတယ္။သူတို႔စစ္ေၾကာင္းလည္း ရြာထဲကို ပိုက္စိတ္တိုက္ရွာၾကတယ္။ တဲတလံုးထဲက ပုခက္တခုထဲမွာ အခါလည္သားအရြယ္ေလာက္ ေယာက်္ားေလး တေယာက္ ကိုမေမွ်ာ္လင့္ပဲ ေတြ႔ခဲ့ၾကတယ္။ ကေလးေလးက လာၿပီးေပြ႔တဲ့စစ္သားေတြကို မ်က္လံုးေလးျပဴးၿပီး ၾကည္႕ေနေပမယ့္ မငိုဘူးတဲ့။ရဲေဘာ္ေတြလည္း ကေလးေလး ကိုေပြ႔ခ်ီၿပီး သူတို႔တပ္ခြဲမႉးဆီကို သြားသတင္းပို႔ရပါတယ္။ တပ္ခြဲမႉးက ရြာကိုမီးရွိဳ႕ရမွာမို႔ကေလးကိုေခၚခဲ့ဖို႔ အမိန္႔ေပးပါတယ္။

ေနာက္တရြာလံုးက အိမ္ေတြစပါးက်ီေတြကို မီးတိုက္ၿပီး သူတို႔တပ္ခြဲလည္း ရြာက ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ ကေလးခ်စ္တတ္တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြက တေယာက္တလွည့္ ေက်ာ မွာအဝတ္နဲ႔ပိုးၿပီး ကေလးေလးကို သူတို႔တပ္ခြဲနဲ႔ေခၚခဲ့ၾကတယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ သူတို႔ တပ္ခြဲကို ဆက္ၿပီး နယ္ေျမရွင္းလင္းေရးမလုပ္ခိုင္းေတာ့ပဲ ေနာက္ထပ္အေရးၾကီးတဲ့တာဝန္တခု ေပးဖို႔ ေရွ႕တန္း တပ္ရင္းတပ္စြဲထားရာကို ျပန္ဝင္ဖို႔ အမိန္႔ရလာတယ္။ရဲေဘာ္ ေတြလည္း အားရဝမ္းသာျပန္ၾကဖို႔ျပင္ဆင္ၾကတယ္။ဒီအခ်ိန္မွာတပ္ခြဲမႉးက ကရင္ရြာထဲကအခါလည္သား ေလာက္ကေလးတေယာက္ေတြ႔လို႔ေခၚလာခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္း ဗ်ဴဟာမႉးဆီကို သတင္းပို႔ရတယ္။ဗ်ဴဟာမႉးရဲ႕တုန္႔ျပန္အမိန္႔ကေတာ့ “ အသက္ရွင္ရက္ ဘယ္သူမွ ေခၚမလာနဲ႔ အျပတ္ရွင္းခဲ့”တဲ့။အမိန္႔ကို တပ္ခြဲမႉးက သူ႔တပ္သားေတြကိုျပန္ေျပာျပတဲ့အခ်ိန္မွာ တပ္သားေတြ
မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ၿပီး ဘာတခြန္းမွ ျပန္မေျပာႏုိင္ၾကေတာ့ပါဘူး။

အခ်ိန္တန္လို႔တပ္ခြဲျပန္ေခါက္တဲ့အခါ ကေလးေလးက ရဲေဘာ္တေယာက္ရဲ႕ေနာက္ေက်ာ မွာပါလာခဲ့တာပါ။ တပ္ခြဲမႉးက ကေလးကို သတ္ၿပီးထားခဲ့ဖို႔ဘယ္သူတာဝန္ယူမလဲလို႔ေမးတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘယ္သူမွ အဲဒီတာဝန္ကို မယူခဲ့ဘူးလို႔ဆိုပါတယ္။တပ္ခြဲမႉးက လည္း ဗ်ဴဟာမႉး ရဲ႕အမိန္႔ ကို မလိုက္နာလို႔မျဖစ္တဲ့အတြက္ တေယာက္ေယာက္က တာဝန္ယူဖို႔အမိန္႔ေပးပါတယ္။တပ္ခြဲတပ္ၾကပ္ၾကီး က ဘယ္သူမွ တာဝန္မယူတဲ႕အတြက္ တာဝန္ယူမယ့္သူကို တျခားသူေတြရတဲ့ အာမီရမ္ (Army Rum) ကိုေပးမယ္လို႔မက္လံုးေပးသတဲ့။ ေနာက္ဆံုး တပ္ခြဲကလည္း အေတာ္ခရီးေပါက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ တပ္ခြဲမႉးက ကေလးကိုအျပတ္ရွင္းခဲ့ဖို႔အမိန္႔ေပးလာတယ္။
ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြကိုပဲ အားကိုးၿပီး တို႔ကဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ ဆိုတဲ့ အညံ႕ခံ အရွံဳးေပးေရး အေတြးအေခၚကို ကိုင္စြဲ ထားၾကမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ဒီအခ်ိန္မွာ တပ္ခြဲထဲက ခပ္ေပေပရဲေဘာ္တေယာက္က ေပးမယ္ဆိုတဲ့ ရမ္ကိုေပးဖို႔ေတာင္းတယ္။ တပ္ခြဲတပ္ၾကပ္ၾကီးက အရက္ပုလင္းကိုေပးလိုက္ေတာ ့အဲဒီရဲေဘာ္ဟာ ပုလင္းတဝက္ေလာက္နီးပါးကို တခါတည္း ေမာ့ေသာက္ပစ္လိုက္ တယ္။ ေနာက္ခဏၾကာေတာ့ ကေလးကိုသူ႔ ကိုေပးခဲ့ဖို႔ေျပာၿပီး သူ႔ကို ခဏထားခဲ့ဖို႔ေျပာပါတယ္။ တပ္ခြဲလည္း အဲဒီရဲေဘာ္နဲ႔ ကေလးေလး ကိုထားခဲ့ၿပီး ခရီးဆက္ထြက္ခဲ့တယ္။ အေတာ္ၾကီးၾကာမွ ခုနက တာဝန္ယူခဲ့တဲ့ရဲေဘာ္ဟာ တပ္ခြဲေနာက္ကို အေမာတ ၾကီးေျပးလိုက္ လာတာေတြ႔ရတယ္။တပ္ခြဲတပ္ၾကပ္ၾကီးက သူ႔ကိုေပးတဲ့ တာဝန္လုပ္ၿပီးၿပီလားလို႔ေမးတဲ့အခ်ိန္မွာ အဲဒီရဲေဘာ္ဟာ တျခားရဲေဘာ္ ေတြၾကားမွာဒူးေထာက္ခ်ၿပီး ခ်ံဳးပြဲခ် ရွိဳက္ၾကီးတငင္ ငိုခ်လိုက္ပါတယ္။ဘာစကားမွမေျပာႏုိင္ဘဲ အၾကာၾကီးငိုၿပီးေတာ့ မွ သူအရက္ပု လင္းကို ကုန္ေအာင္ေသာက္ၿပီး ကေလးေလးကို သစ္ပင္တပင္နဲ႔ကိုင္႐ိုက္ သတ္ပစ္ခဲ့ေၾကာင္း အထစ္ထစ္အေငါ႕ေငါ႕နဲ႔ျပန္ေျပာျပသတဲ့။

က်ေနာ္ခုတင္ျပလိုက္တဲ့အျဖစ္အပ်က္က စိတ္ကူးယဥ္မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီတုန္းက အဲဒိတပ္ခြဲမွာ ကိုယ္တိုင္ပါဝင္ခဲ့တဲ့ တပ္ၾကပ္တေယာက္ က စိတ္မေကာင္းျခင္းၾကီးစြာနဲ႔က်ေနာ့ကိုျပန္ေျပာျပခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္မွန္္ပါ။ရဲေဘာ္ေတြက ဘယ္သူမွ မသတ္ခ်င္ၾကဘူး။ ဒီအမိန္႔ကိုေပး
ရက္ခဲ့သူက ဗ်ဴဟာမႉးတေယာက္ပါ။

လူမိုက္သားကေတာ့ ရမ္းကားသထက္ရမ္းကားေနပါၿပီ။က်ေနာ္တို႔ျပည္သူ တဦးခ်င္းအေနနဲ႔ မိမိကိုယ္ကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ မိမိတို႔ ရဲ႕ရင္ေသြး သားသမီးေတြကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ တာဝန္ရွိသလို အမွန္တရား နဲ႔လူမ်ိဳး ဘာသာ သာသနာကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ ဖို႔လည္း တာဝန္ ရွိပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရး ပါတီေတြ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြကိုပဲ အားကိုးၿပီး တို႔ကဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ ဆိုတဲ့ အညံ႕ခံ အရွံဳးေပး ေရး အေတြးအေခၚကို ကိုင္စြဲထားၾကမယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ လူထုတရပ္လံုး မ်ိဳးဆက္နဲ႔ခ်ီၿပီး စစ္ကြ်န္ ျဖစ္ေနၾကရမွာပါ။

အေၾကာက္တရားေတြ ဖယ္ရွား ထိန္းခ်ဳပ္ၿပီး မတရားတဲ့စစ္အာဏာရွင္စံနစ္ကို တညီတညြတ္တည္း တြန္းလွန္ၾကရေအာင္ပါ။