အရက္လိုခ်င္လို ့ကေလးငယ္ကို သစ္ပင္ႏွင့္ေဆာင့္သတ္

လူမိုက္သား ရမ္းကားႏွင့္ ကြၽန္ပ္တို႔၏ ျပည္သူလူထု၏ ...စိုးေနလင္း
ပဲခူးၿမိဳ႕ ဇိုင္းဂႏိုင္းရပ္မွာ စက္တင္ဘာလ (၄) ရက္ေန႔က ျဖစ္ပြားသြားခဲ့တဲ့ အရပ္သား လူငယ္ႏွစ္ေယာက္ကို စစ္သားေတြက ေသနတ္နဲ႔ ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္သြားတဲ့ လူသတ္မႈအေႀကာင္းကို အားလံုးသိၿပီးျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

လူမိုက္သားေတြကေတာ့ ရမ္းကားသြားခဲ့ျပန္ပါၿပီ။ အမ်ားျပည္သူလူထုေရွ႕မွာ ျပည္သူလူထုက ေမြးဖြားထား တဲ့ အရြယ္ေကာင္းသား ေယာက်္ားေလးႏွစ္ေယာက္ကို ေအာ္ေတာ္မစ္တစ္ ေသနတ္ေတြနဲ႔ ပစ္သတ္သြားခဲ့ပါ ၿပီ။ ပစ္သတ္သြား႐ံုသာမကေသးဘဲ “ဘယ္သူစမ္းခ်င္ေသးလဲ၊ လာခဲ့ၾက ေသျခင္းဆိုးနဲ႔ အကုန္ေသကုန္မယ္” လို႔ေတာင္ ျပည္သူလူထုကို ႀကိမ္းေမာင္း စိန္ေခၚသြားလိုက္ပါေသးတယ္။ အဲဒီသူေတြဟာ ဘယ္သူေတြပါလဲ။ စစ္အစိုးရက “တပ္မေတာ္သာလွ်င္ အမိ တပ္မေတာ္သာလွ်င္ အဖ” လို႔ ဆိုထားတဲ့ တပ္မေတာ္သားေတြပါ။ အဲဒီလူသတ္မႈကို က်ဴးလြန္သူေတြဟာ ျပည္သူလူထုရဲ႕သားေတြပါပဲ။ သူတို႔ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ရက္စက္ ႐ိုင္းစိုင္းသြားၾကတာပါလဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ထိ လူစိတ္ကင္းမဲ့သြားၾကတာပါလဲ။ အေျဖကေတာ့ ရွင္းပါ တယ္။ သူတို႔ရဲ႕ပေထြးေတြျဖစ္တဲ့ စစ္အာဏာရွင္တစုက စစ္သင္တန္းေက်ာင္းေတြမွာ၊ စစ္တကၠသိုလ္ေတြမွာ ႐ိုက္သြင္းခဲ့တဲ့ သင္ခန္းစာေတြ၊ အေတြးအေခၚေတြေၾကာင့္ပါပဲ။

“တပ္ခြဲတပ္ၾကပ္ႀကီးက သူ႔ကိုေပးတဲ့တာ၀န္ လုပ္ၿပီးၿပီလားလို႔ ေမးလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ အဲဒီရဲေဘာ္ဟာ တျခားရဲေဘာ္ေတြၾကားမွာ ဒူးေထာက္ခ်လိုက္ၿပီး ခ်ံဳးပြဲခ် ႐ိႈက္ႀကီးတငင္ ငိုခ်လိုက္ပါတယ္။ ဘာစကားမွ မေျပာႏိုင္ဘဲ အၾကာႀကီး ငိုၿပီးေတာ့မွ သူ အရက္ပုလင္းကို ကုန္ေအာင္ေသာက္ၿပီး ကေလးေလးကို သစ္ပင္တပင္နဲ႔ ကိုင္႐ိုက္သတ္ပစ္ခဲ့ေၾကာင္း အထစ္ထစ္ အေငါ့ေငါ့နဲ႔ ျပန္ေျပာျပခဲ့ပါသတဲ့”

သူတို႔ ဆိုေနက်သီခ်င္းတပုဒ္ကို သတိရပါေသးတယ္။ “ျပည္သူနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ ပန္းလို၊ ရန္သူနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ မီးလို” ပါတဲ့။ ဒီလူငယ္ေလးႏွစ္ေယာက္ဟာ သူတုိ႔ရဲ႕ ရန္သူျဖစ္ေနခဲ့ပါသလား။ ဘာျဖစ္လို႔မ်ား စစ္ေျမျပင္မွာ သံုးရ မယ့္ ဒီလိုလက္နက္မ်ိဳးေတြကို ျပည္သူလူထုၾကားထဲ အလြယ္တကူ သယ္ယူလာ၊ အလြယ္တကူ ပစ္ခတ္ သတ္ျဖတ္ႏိုင္ခဲ့ၾကတာပါလဲ။ အေျဖကေတာ့ ရွင္းပါတယ္။သူတို႔ရဲ႕ ပေထြးေတြက ျပည္သူလူထုကို ရန္သူလို သေဘာထားခဲ့လို႔ပါပဲ။ ဒါ အခုမွ မဟုတ္သလို ဒီျဖစ္ရပ္မ်ိဳးေတြဟာလည္း အခုမွ မဟုတ္ပါဘူး။ စစ္အာဏာရွင္ ေတြ တိုင္းျပည္အာဏာကို လုယူသိမ္းပိုက္လိုက္ကတည္းက ဒီလိုျဖစ္ရပ္မ်ိဳးေတြ ေနရာအႏွံ႔ ျဖစ္ပြားခဲ့ဖူးပါ တယ္။ ျပည္သူလူထုေတြ ေနထိုင္တဲ့ ေက်းရြာ၊ ၿမိဳ႕ျပေတြမွာပါ။ စစ္အာဏာရွင္ေတြက အညိဳေရာင္၊ အမည္း ေရာင္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေနရာေတြမွာဆိုရင္ေတာ့ အထူးေျပာေနစရာ လိုမယ္မဟုတ္ပါဘူး။ စစ္အာဏာရွင္ ေတြခိုင္းတဲ့အတိုင္း၊ အမိန္႔ေပးတဲ့အတိုင္းကိုလည္း ျပည္သူလူထုထဲက စစ္တပ္ထဲ ေရာက္သြားၾကတဲ့ တပ္မ ေတာ္သားဆိုသူ စစ္သားေတြကလည္း နာခံလုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့ၾကပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ စစ္အစိုးရ စစ္ခံု႐ံုးတခုက မတရား ျပစ္ဒဏ္ခ်မွတ္မွတ္လို႔ အက်ဥ္းက်ေနခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ တုန္းက တခါသားမွာ က်ေနာ္တို႔တိုက္ေတြကို အေစာင့္တာ၀န္က်လာတဲ့ စစ္တပ္က အသြင္ေျပာင္း အက်ဥ္း ေထာင္၀န္ထမ္း ျဖစ္လာၾကသူေတြ သူ႔အဆင့္နဲ႔သူ တပ္ၾကပ္ႀကီး၊ တပ္ၾကပ္၊ ဒု-တပ္ၾကပ္ ျဖစ္လာၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားတိုက္ေတြမွာ တာ၀န္က်လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔က သူတို႔ကို ရန္သူလို သေဘာမထားခဲ့ပါဘူး။ ကိုယ့္ညီေလးေတြလိုပဲ သေဘာထားၿပီး ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဆက္ဆံခဲ့၊ ကိုယ့္ရွိတဲ့ အစားအစာေလးေတြကို ခ်ေကြၽးၿပီး မိတ္ေဆြဖြဲ႔ခဲ့ၾကပါတယ္။

တခ်ိဳ႕ဆို အေတာ္ႀကီး ခင္မင္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းလည္း ေျပာဆိုလာခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက တပ္ၾကပ္တေယာက္က သူ ေရွ႕တန္းတေနရာ (ကရင္ျပည္နယ္အတြင္း) က ထိုးစစ္တခုမွာ ပါ၀င္တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ တုန္းက ေတြ႔ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ ကိုယ္ေတြ႔ျဖစ္ရပ္တခုကို ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ သူက သံတိုင္တံခါးအျပင္က က်ေနာ္က သံတိုင္တံခါးအတြင္းကေပါ့ေလ။ က်ေနာ္ သူေျပာတဲ့ ျဖစ္ရပ္ကို နားေထာင္ရင္း ၾကက္သီးေမြးညင္းထ အံ့ၾသ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္သြားခဲ့ရသလို က်ေနာ္တို႔တိုင္းျပည္က စစ္တပ္ဆိုတာကိုလည္း အႀကီးအက်ယ္ စက္ဆုပ္ရြံ ရွာသြားခဲ့ရပါတယ္။

သူ ေျပာျပခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္က ဒီလိုပါ။ ကရင္ျပည္နယ္ထဲက ရြာပံုးတခုကို သူတို႔တပ္ခြဲက ၀င္ ေရာက္စီးနင္းခဲ့တုန္း ကပါတဲ့။ ရြာက ႀကိဳတင္သတင္းရထားပံု ရပါတယ္တဲ့။ ရြာထဲမွာ ဘယ္သူမွမရွိၾကေတာ့ပါဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေလာတႀကီး ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္သြားၾကပံုေပၚပါတယ္။ ဆန္ေရြးလက္စ ဆန္ေကာေတြ၊ ခ်က္ လက္စ ထမင္းအိုးေတြ ဒီတိုင္းက်န္ေနခဲ့သလို စပါးက်ီထဲမွာလည္း စပါးေတြ ေတြ႔ရပါတယ္။ အိမ္ေမြးတိရိစာၦန္ တခ်ိဳ႕လည္းရွိေနပါတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ သူတို႔စစ္ေၾကာင္းလည္း ရြာထဲကို ပိုက္စိတ္တိုက္ရွာၾကပါတယ္။

တဲတလံုးထဲမွာေတာ့ ပုခက္တခုထဲမွာ အခါလည္သားအရြယ္ေလာက္ ေယာက်္ားေလးတေယာက္ကို မေမွ်ာ္ လင့္ဘဲ ေတြ႔ခဲ့ၾကပါတယ္။ ကေလးေလးက လာၿပီး ေပြ႔ခ်ီတဲ့ စစ္သားေတြကို မ်က္လံုးေလးျပဴးၿပီး ၾကည့္ေနေပ မယ့္ မငိုပါဘူးတဲ့။ ရဲေဘာ္ေတြလည္း ကေလးေလးကို ေပြ႔ခ်ီၿပီး သူတို႔တပ္ခြဲမွဴးဆီကို သြားသတင္းပို႔ရပါတယ္။ တပ္ခြဲမွဴးက ရြာကို မီး႐ိႈ႕ရမွာမို႔ ကေလးကို ေခၚခဲ့ဖို႔ အမိန္႔ေပးပါတယ္။ ေနာက္ တရြာလံုးက အိမ္ေတြ၊ စပါးက်ီ ေတြကို မီးတိုက္ၿပီး သူတို႔တပ္ခြဲလည္း ရြာက ထြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ကေလးခ်စ္တတ္တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြက တ ေယာက္တလွည့္ ေက်ာမွာ အ၀တ္နဲ႔ပိုးၿပီး ကေလးေလးကို သူတို႔တပ္ခြဲနဲ႔ ေခၚခဲ့ၾကပါတယ္တဲ့။

ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ သူတို႔တပ္ခြဲကို ဆက္ၿပီး နယ္ေျမရွင္းလင္းေရး မလုပ္ခိုင္းေတာ့ဘဲ ေနာက္ထပ္အေရးႀကီး တဲ့ တာ၀န္တခုေပးဖို႔ ေရွ႕တန္း ေနာက္တန္း တပ္ရင္းတပ္စြဲထားရာကို ျပန္၀င္ဖို႔ အမိန္႔ရလာခဲ့ပါတယ္။ ရဲေဘာ္
ေတြလည္း အားရ၀မ္းသာ ျပန္ၾကဖို႔ ျပင္ဆင္ေနၾကပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ တပ္ခြဲမွဴးက ကရင္ရြာထဲက အခါလည္ သားေလာက္ ကေလးတေယာက္ေတြ႔လို႔ ေခၚလာခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္း ဗ်ဴဟာမွဴးဆီကို သတင္းပို႔ခဲ့ရပါတယ္။ ဗ်ဴ ဟာမွဴးရဲ႕ တုန္႔ျပန္အမိန္႔ကေတာ့ “အသက္ရွင္ရက္ ဘယ္သူမွ ေခၚမလာနဲ႔ အျပတ္ရွင္းခဲ့” တဲ့။ အမိန္႔ကို တပ္ ခြဲမွဴးက သူ႔တပ္သားေတြကို ျပန္ေျပာျပတဲ့အခ်ိန္မွာ တပ္သားေတြ မ်က္ေစ့မ်က္ႏွာပ်က္ၿပီး ဘာတခြန္းမွ ျပန္မ ေျပာႏိုင္ၾကေတာ့ပါဘူး။

အခ်ိန္တန္လို႔ တပ္ခြဲျပန္ေခါက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကေလးေလးဟာ ရဲေဘာ္တေယာက္ရဲ႕ ေနာက္ေက်ာမွာ ပါလာခဲ့ပါ တယ္။ တပ္ခြဲမွဴးက ကေလးကို သတ္ၿပီး ထားခဲ့ဖို႔ ဘယ္သူတာ၀န္ယူမလဲလို႔ ေမးတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘယ္သူမွ အဲဒီ တာ၀န္ကို မယူခဲ့ဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။ တပ္ခြဲမွဴးကလည္း ဗ်ဴဟာမွဴးရဲ႕အမိန္႔ကို မလိုက္နာလို႔ မျဖစ္တဲ့အတြက္ တေယာက္ေယာက္က တာ၀န္ယူဖို႔ အမိန္႔ေပးပါတယ္။ တပ္ခြဲတပ္ၾကပ္ႀကီးက ဘယ္သူမွ တာ၀န္မယူတဲ့အ တြက္ တာ၀န္ယူမယ့္သူကို တျခားသူေတြရတဲ့ စစ္တပ္ရမ္ အရက္ (Army Rum) ကို ေပးမယ္လို႔ မက္လံုးေပး ခဲ့ပါသတဲ့။

ေနာက္ဆံုး တပ္ခြဲကလည္း အေတာ္ခရီးေပါက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ တပ္ခြဲမွဴးက ကေလးကို အျပတ္ရွင္းခဲ့ဖို႔ အမိန္႔ ေပးလာပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ တပ္ခြဲထဲက ခပ္ေပေပ ရဲေဘာ္တေယာက္က ေပးမယ္ဆိုတဲ့ စစ္တပ္ရမ္ကို ေပးဖို႔ ေတာင္းပါတယ္။ တပ္ခြဲတပ္ၾကပ္ႀကီးက အရက္ပုလင္းကို ေပးလိုက္ေတာ့ အဲဒီရဲေဘာ္ဟာ ပုလင္းတ၀က္ ေလာက္နီးပါးကို တခါတည္း ေမာ့ေသာက္ပစ္လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ခဏၾကာေတာ့ ကေလးကို သူ႔ကိုေပးခဲ့ဖို႔ ေျပာၿပီး သူ႔ကို ခဏထားခဲ့ဖို႔ ေျပာပါတယ္။ တပ္ခြဲလည္း အဲဒီရဲေဘာ္နဲ႔ ကေလးေလးကို ထားခဲ့ၿပီး ခရီးဆက္ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။

အေတာ္ႀကီးၾကာမွ ခုနက တာ၀န္ယူခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္ဟာ တပ္ခြဲေနာက္ကို အေမာတႀကီး ေျပးလိုက္လာတာ ေတြ႔ ရပါတယ္။ တပ္ခြဲတပ္ၾကပ္ႀကီးက သူ႔ကိုေပးတဲ့တာ၀န္ လုပ္ၿပီးၿပီလားလို႔ ေမးလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ အဲဒီရဲေဘာ္ ဟာ တျခားရဲေဘာ္ေတြၾကားမွာ ဒူးေထာက္ခ်လိုက္ၿပီး ခ်ံဳးပြဲခ် ႐ိႈက္ႀကီးတငင္ ငိုခ်လိုက္ပါ တယ္။ ဘာစကားမွ မေျပာႏိုင္ဘဲ အၾကာႀကီး ငိုၿပီးေတာ့မွ သူ အရက္ပုလင္းကို ကုန္ေအာင္ေသာက္ၿပီး ကေလးေလးကို သစ္ပင္တ ပင္နဲ႔ ကိုင္႐ိုက္သတ္ပစ္ခဲ့ေၾကာင္း အထစ္ထစ္ အေငါ့ေငါ့နဲ႔ ျပန္ေျပာျပခဲ့ပါသတဲ့။

က်ေနာ္ အခုတင္ျပလိုက္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္က စိတ္ကူးယဥ္ဇာတ္လမ္းမဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီတုန္းက အဲဒီတပ္ခြဲမွာ ကိုယ္တိုင္ပါ၀င္ခဲ့တဲ့ တပ္ၾကပ္တေယာက္က စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ျပန္ေျပာျပခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္မွန္ ျဖစ္ပါတယ္။ ရဲေဘာ္ေတြက ဘယ္သူမွ မသတ္ခ်င္ၾကပါဘူး၊ ဒီအမိန္႔ကို ေပးရက္ခဲ့သူက ဗ်ဴဟာမွဴးလို႔ေခၚတဲ့ ဗိုလ္မွဴးႀကီးတေယာက္ပါ။ စစ္အာဏာရွင္ေတြဟာ လူစိတ္လံုး၀မရွိဘူးလို႔ဆိုရင္ မလြန္ဘူးလို႔ က်ေနာ္ယံုၾကည္ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္က လူစိတ္ရွိၿပီး အဲဒီကေလးကို မသတ္ခ်င္ခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္မ်ိဳးေတြကို စစ္အာဏာ ရွင္ေတြက လူစိတ္မရွိတဲ့ ပါးကြက္အာဏာသားေတြျဖစ္လာေအာင္ ေမြးျမဴထားခဲ့ပါၿပီ။ ေတာထဲမွာ၊ ေရွ႕တန္း စစ္မ်က္ႏွာမွာတင္ မကေတာ့ဘဲ ျပည္သူလူထုေတြ ေနထိုင္တဲ့ ရပ္ကြက္ထဲမွာေတာင္ အျပစ္မဲ့တဲ့ လူငယ္လူ ရြယ္ေတြကို သတ္ျဖတ္ရဲတဲ့အထိ ႐ိုင္းမိုက္လာပါၿပီ။

က်ေနာ္တို႔ ျပည္သူလူထု ဘယ္ေလာက္အထိ သည္းခံေနၾကဦးမွာပါလဲ။ မေက်မနပ္ ေရရြတ္ေျပာဆိုေန႐ံုနဲ႔ တင္ စစ္အာဏာရွင္ေတြက ဒီလိုရက္စက္ ရမ္းကားတဲ့ အျပဳအမူေတြကို ရပ္ဆိုင္းစြန္႔ပစ္သြားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ျပည္သူလူထုေတြ ေၾကာက္ရြံ႕ေလ သူတို႔ အာဏာခိုင္ျမဲေလ ျဖစ္မွာပါပဲ။ ျပည္သူလူထုက မတရားဖိႏွိပ္ရက္ စက္မႈေတြကို မခံေတာ့ဘူး၊ အံုႂကြ အာခံဆန္႔က်င္လာၿပီဆိုရင္ စစ္အာဏာရွင္ေတြ ဆက္ၿပီး ဖိႏွိပ္ညႇင္းပန္းအုပ္ ခ်ဳပ္လို႔မရပါဘူး။ စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ လက္ကိုင္တုတ္ စစ္တပ္ဟာ (၄၀၀,၀၀၀) ေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ က် ေနာ္တို႔ ျပည္သူလူထုဟာ သန္း (၅၀) ေက်ာ္ ရွိပါတယ္။ စစ္အာဏာရွင္ေတြက အားလံုးကို ပစ္မသတ္ႏိုင္သလို ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်လို႔ မရႏုိင္ပါဘူး။

လူမိုက္သားကေတာ့ ရမ္းကားသထက္ရမ္းကားေနပါၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ ျပည္သူလူထုတဦးခ်င္းအေနနဲ႔ မိမိကိုယ္ ကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔၊ မိမိတို႔ရဲ႕ရင္ေသြး သားသမီးေတြကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ တာ၀န္ရွိသလို အ မွန္တရားနဲ႔ လူမ်ိဳး ဘာသာ သာသနာကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ တာ၀န္ရွိပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြ ႏိုင္ငံ ေရးသမားေတြကိုပဲ အားကိုယ္းၿပီး တို႔က ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲဆိုတဲ့ အညံ့ခံအ႐ံႈးေပးေရး အေတြးအေခၚကို ကိုင္ စြဲထားၾကမယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ျပည္သူလူထုတရပ္လံုး မ်ိဳးဆက္ေပါင္းမ်ားစြာ စစ္ကြၽန္ျဖစ္ေနၾကရမွာပါ ပဲ။

အေၾကာက္တရားေတြကို ဖယ္ရွားထိန္းခ်ဳပ္ၿပီး မတရားတဲ့ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို တညီတၫြတ္တည္း တြန္း လွန္ဖယ္ရွားပစ္ၾကရေအာင္ပါ။ ။

စိုးေနလင္းRest of your post