ကြန္ကရစ္ရြာ သံမဏိတံခါးမ်ားၾကားမွ မ်က္ရည္မွတ္တမ္းမ်ား (မေသေသာ၀ိဉာဥ္ႏွင္႔ ဦးေစာ၀င္း)

ဦးဇ၀န
ေမ ၁၉၊ ၂၀၁၀
(၁)
မ်က္ရည္မ်ားသာ ေက်ာက္ျဖစ္ရုပ္ၾကြင္းျဖစ္မည္ဆိုလွ်င္ ဦးဇင္းတို႔၏ ရွဳိက္သံမ်ားကား သမိုင္းဆရာတို႔အတြက္ အမွန္အကန္ဆံုး ထြက္ဆိုေပးမည့္ သက္ေသတို႔ပင္ျဖစ္ေပလိမ္႔မည္။ ဦးဇင္းတို႔ အိပ္မက္ေတြကလည္း ဘယ္ေတာ႔မွ မပုပ္မသိုး ထာ၀ရလတ္ဆတ္ေနသည္။ ေစတနာေတြက အထပ္ထပ္ သန္႔စင္ထားေသာ အေနာဓါတ္ေရပမာ ၾကည္လင္သန္႔ရွင္းေနသည္ဟု သံသယမရွိ ယုံၾကည္မိသည္။ ထိုယံုၾကည္ခ်က္ကပင္ ဦးဇင္းတို႔အိပ္မက္ေတြ အတိုင္းအဆမဲ႔ ရွင္သန္ႏိုင္ရမည္ဟု အာမခံႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။
တိုင္းျပည္ႏွင္႔ လူမ်ဳိးအေပၚ ထားရွိေသာ ေစတနာသန္႔သန္႔ကပင္ ဦးဇင္းတို႔အိပ္မက္ေတြကို ျဖဴစင္ေစခဲ႔ျပီ။ ယံုၾကည္ခ်က္ျဖင္႔ ရွင္သန္ခိုက္ ေက်ာကုန္းႏွင္႔ ရင္ဘတ္အတြင္းက ဒါဏ္ရာေတြကို အံၾကိတ္ခံရင္း စိတ္တမံကို ခိုင္ခိုင္တည္ေဆာက္ထားသည့္ၾကားမွ ျပည့္လွ်ံ စီးက်လာေသာ မ်က္ရည္တို႔ကား တန္႔မႏိုင္ဆည္မရ။ ေတြေတြက်လ်က္ အိပ္မက္ျမိဳ႕ကို မ်က္ရည္ျဖင္႔ ပႏၷက္ခ်၊ ရွဳိက္သံျဖင္႔ တံတိုင္းခတ္။ ယံုၾကည္မွဳထုထည္ကား ၾကီးမားသထက္ၾကီးမားခဲ႔ေလျပီ။

သမိုင္းခေရာင္းေတာကို အတူျဖတ္ေက်ာ္ခိုက္ လက္တြဲျပဳတ္က်န္ရစ္ခဲ႔ေသာ ရဲေဘာ္တို႔အတြက္ က်ရေသာ မ်က္ရည္ အထုပတၱိတို႔ကို ျပန္လည္တူးဆြ ထုဆစ္မိေသာအခါ…..
အိပ္မက္တို႔ျဖင္႔တည္ေဆာက္
သံျဖစ္ရုပ္ၾကြင္းလို ခိုင္တည္
အနာဂါတ္ေနျခည္ေအာက္မွာ
ထြန္းေတာက္မယ္႔ ရင္ခုန္သံဟာ
နံရံေတြၾကားမွာ ေပၚထြက္ခဲ႔ျပီ။
(၂)
၁၉၉၄ခုႏွစ္ ေဆာင္း၏ေအးစက္မွဳသည္ပင္ ရင္တြင္းမွ ေသာကအပူကို အရွဳံးေပးေနရခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ အာသာဆႏၵ ျပင္းျပမွဳႏွင္႔ ဒီမိုကေရစီႏွင္႔ လူ႔အခြင္႔အေရးအတြက္ တပ္မက္မွဳၾကီးမားစြာ ရွိေသာ္လည္း၊ မွ်တမွဳမရွိေသာ တရားစီရင္ေရး၏ ရိုက္ခ်က္ျပင္းျပင္းေၾကာင္႔ မေက်နပ္မွဳႏွင္႔ စိတ္ဖိစီး တင္းက်ပ္မွဳေတြရွိေနခိုက္ အန္ကယ္ၾကီးႏွင္႔ စတင္ဆံုေတြ႕ခဲ႔ရျခင္းျဖစ္သည္။
ထိုစဥ္က ဦးဇင္း ဇာတိျမိဳ႕မွ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္အေၾကာင္း ေမးရင္း သူႏွင္႔ ရင္းႏွီးမွဳကိုေျပာျပီး လာေရာက္မိတ္ဆက္သည္။ သူကလည္း ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္မို႔ လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ အခ်င္းခ်င္းရင္းႏွီးလို႔ ေမးတာလို႔ပဲ သာမာန္ထင္ခဲ႔သည္။
ဒီလိုႏွင္႔ ၁၉၉၄ခုႏွစ္ ဇြန္လတြင္ အန္ကယ္ၾကီးကို အင္းစိန္မွာ ခ်န္ထားခဲ႔ျပီး၊ ေက်ာ္ျမသန္းေျပာေသာ ငရဲခန္းမ်ားရွိရာ ဆရာစံနယ္ေျမသို႔ ထပ္မံေျပာင္းေရႊ႕ခဲ႔ရသည္။ ၁၉၉၆-၉၇ ေလာက္တြင္မွ သူတို႔လဲ ဆရာစံနယ္ေျမသို႔ ထပ္မံေျပာင္းေရႊ႕ခံခဲ႔ရသည္။
အစပထမ ေရာက္ခါစေတာ႔ ကြန္ကရစ္ရြာ၏ သံမဏိတံခါးမ်ားကျခားထားသည္မို႔ သူႏွင္႔ ေနရာခ်င္းကပ္လ်က္ပင္ ကမၻာျခားေ၀းကြာေနၾကရသည္။ သူက သီးျခားတိုက္၊ ဦးဇင္းတို႔က သီးသန္႔တိုက္။ သို႔ေသာ္ မၾကာခင္ သူတို႔ေနာက္ေျပာင္းလာသူမ်ားကို ဦးဇင္းတို႔ရွိရာ တိုက္မ်ားသို႔ ေရႊ႕ေပးခဲ႔သည္။ သီးျခားတိုက္မွ သီးသန္႔တိုက္သို႔ ေျပာင္းလာျခင္းပင္။
သူတို႔ သီးျခားတိုက္မွ ေျပာင္းလာသူမ်ားကို အခန္းမ်ားအတြင္း တေယာက္စီ ခြဲထည့္ေပးသည္။ ‘သူ’ ဆိုသည့္ အန္ကယ္ၾကီး ဦးေစာ၀င္းသည္ ဦးဇင္းအခန္းထဲ ဆိုက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ ေရာက္လာသည္။ ထိုစဥ္က ဦးဇင္းႏွင္႔အတူ ေဒါက္တာထြန္းသူ၊ ရခိုင္ေက်ာင္းသားေလး ေစာညီညီတို႔ သံုးေယာက္ေနၾကခ်ိန္ျဖစ္သည္။ အန္ကယ္ဦးေစာ၀င္းေရာက္လာေတာ႔ ေလးေယာက္ ျဖစ္သြားသည္။
ထမင္း၀ိုင္းဖြဲ႕ၾကေသာအခါ ဦးဇင္း၊ ေဒါက္တာထြန္းသူ၊ ေစာညီညီတို႔အျပင္ သံတြဲမွ ကို၀င္းႏိုင္၊ ေဒါက္တာေအးခ်မ္းႏွင္႔ အန္ကယ္ဦးေစာ၀င္းပါ လူေျခာက္ေယာက္ စား၀ိုင္းဖြဲ႔ျဖစ္ၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္ကစျပီး အန္ကယ္ၾကီးႏွင္႔ ဦးဇင္း တေယာက္အေၾကာင္းတေယာက္သိ၊ တေယာက္သေဘာ တေယာက္နားလည္သည့္အထိ ရင္းႏွီးလာခဲ႔သည္။
အန္ကယ္ၾကီးက လူငယ္ဘ၀ကို လူငယ္ပီပီ ျဖတ္သန္းခဲ႔သလို၊ လူၾကီးဘ၀ကိုလည္း လူၾကီးပီပီ ရင္႔က်က္စြာ ျဖတ္သန္းခဲ႔သူျဖစ္သည္။ မိဘဘ၀တြင္ ဒုကၡတို႔ကိုရင္ဆိုင္ရင္း သားသမီးမ်ားအတြက္ သုခ ျဖန္႔ေ၀ေပးခဲ႔သူျဖစ္သည္။ မိသားစုဘ၀ကို ဦးေဆာင္ျဖတ္သန္းခဲ႔ေပမယ္႔၊ ႏိုင္ငံေရးကိစၥတို႔ကို ေနာက္ေက်ာခိုင္းထားသူမဟုတ္။ေက်ာင္းသားဘ၀တြင္လည္း ထင္ရွားေသာ ေက်ာင္းသား အဖြဲ႔အစည္းတခု၏ ဦးေဆာင္သူမ်ားထဲက တဦးျဖစ္သည္။
ေန႔စဥ္ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲ အတူေနရသူတို႔ ထံုးစံအတိုင္း ပုတီးစိပ္တရားထိုင္ရင္း အခ်ိန္ေတြ ကုန္ဆံုးေစရသလို၊ တေယာက္အေၾကာင္းတေယာက္ေျပာရင္း နာရီေတြကုန္ဆံုးေစရသည္။ ျဖတ္သန္းမွဳအရ အႏွစ္၂၀ ရွိသူက အႏွစ္၂၀အေၾကာင္းကိုေျပာလွ်င္ အႏွစ္၅၀ေက်ာ္သူက ႏွစ္၅၀ အေတြ႔အၾကံဳေတြကို ေျပာႏိုင္ၾကမည္။ အခ်ဳိ႕ အသက္ၾကီးေသာ္လည္း ဘ၀အေတြ႔အၾကံဳမစံု။ အခ်ဳိ႕ အသက္ပင္ ငယ္ေပမယ္႔ ဘ၀အေတြ႔အၾကံဳက စံုမွစံု။
အန္ကယ္ဦးေစာ၀င္းကေတာ႔ အသက္ေရာ အေတြ႔အၾကံဳပါ ျပည့္စံုလွသည္။ ေက်ာင္းသားဘ၀၊ သတင္းစာသမားဘ၀၊ သစ္ေလာက စတဲ႔အေတြ႔အၾကံဳမ်ားက သူ႔အတြက္ေျပာျပစရာ တပံုတပင္။
ေက်ာင္းသားဘ၀ စစ္တကၠသိုလ္ ပထမပတ္ အေရြးခံရျပီး ေနာင္ စစ္တကၠသိုလ္ကို ေက်ာခိုင္းခဲ႔ပံုကို ေျပာျပေတာ႔ “အန္ကယ္သာ တကယ္လို႔ စစ္တကၠသိုလ္ျပီးေအာင္တက္ျပီး ဗိုလ္ျဖစ္ခဲ႔ရင္ ဦးဇင္းတို႔ကို ဖမ္းမွာပဲ မဟုတ္လား” လို႔ က်ီစယ္မိသည္။ ခ်က္ခ်င္းပင္သူက “ ျပည္သူကို ရန္သူလို ဆက္ဆံတဲ႔ အလုပ္ဟာ အေတာ္စက္ဆုပ္စရာကိစၥပါ ဘုန္းၾကီးရာ” ဟု ရင္တြင္းသံၾကီးႏွင္႔ ျပန္ေျပာသည္။
အန္ကယ္ဦးေစာ၀င္းဘ၀တြင္ ထူးထူးျခားျခားေတြ မ်ားစြာရွိသည္။ ရယ္ေမာစရာေတြကလည္း အျပည္႔။ သူလို ဘ၀စံုေသာ လူအခ်ဳိ႕တြင္သာ ေတြ႔ရတတ္ေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ဳိးေတြ။ မႏၱေလးမွ ရန္ကုန္သို႔အျပန္ ေလယာဥ္မွားစီးျပီး ဗန္းေမာ္ေရာက္သြားပံုက သူ႔အတြက္ ငိုအားထက္ရယ္အားသန္ အမွတ္တရ လြဲေခ်ာ္မွဳကိစၥ။
လူတေယာက္အတြက္ သိသာထင္ရွားေသာ ကိုယ္ပိုင္ထူးျခားမွဳတခုရွိတယ္ဆိ္ုလွ်င္ အန္ကယ္ဦးေစာ၀င္း၏ ထူးျခားမွဳမွာ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ အျဖစ္အပ်က္ လူနာမည္တို႔ကိုအေသးစိတ္ မွတ္မိေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ဦးဇင္း သူေျပာျပတဲ႔ စကားတခုကို ၾကည့္လွ်င္ သူ႔မွတ္ဥာဏ္ကို အံဩရသည္။
“ဘုန္းၾကီးတို႔ ဒိုက္ဦးက ေက်ာင္းဆရာခ်ဳိၾကီးဆိုတာ အန္ကယ္နဲ႔ ေက်ာင္းေနဖက္ေလ။ မိုးတြင္းၾကီး မႏၱေလးသြားတုန္းက ဒုိက္ဦးမွာ ရထားလမ္းေရေက်ာ္ျပီး ရထားရပ္ေနတုန္း လုပ္အားေပး ေက်ာင္းသားေတြ တက္လာၾကတယ္။ ကိုယ္႔မိတ္ေဆြကလည္း ဒိုက္ဦးမွာ ခ်ဳိၾကီးတေယာက္ပဲရွိတာ။ တက္လာတဲ႔ေက်ာင္းသားေတြကို ‘ေဟ႔ .. မင္းတို႔ထဲမွာ ေက်ာင္းဆရာခ်ဳိၾကီး သားသမီးေတြ ပါလားဆိုေတာ႔၊ ကေလးမေလးတေယာက္က သမီးက ဆရာခ်ဳိၾကီးသမီးပါ၊ ျမသီတာလို႔ေခၚပါတယ္’ “ လို႔ ေျပာျပရင္း ရယ္ေနသည္။
သူ႔အေတြ႔အၾကံဳေတြက ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီမသိ။ အခ်ိန္ကာလတိုက္စားမွဳေတြက သူ႔မွတ္ဥာဏ္ကို မပ်က္ဆီးေစခဲ႔။ ေဒါက္တာေအးခ်မ္းကလည္း ဒီအဖိုးၾကီးက မွတ္ဥာဏ္ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္လို႔ ဆိုသည္။ ဆရာေအးခ်မ္းက ဂ်ပန္မွာ ပါရဂူသင္တန္းတက္ခဲ႔ေသာ တိုင္းရင္းသူအမ်ဳိးသမီးတဦး၏ နာေရးကိစၥကို ေျပာျပေတာ႔၊ အန္ကယ္ အားကစားသတင္းေထာက္ လုပ္စဥ္ကမွတ္ထားလို႔ ထိုအမ်ဳိးသမီး နာမည္ကို ခ်က္ခ်င္းေျပာျပႏိုင္သည္။
နံရံေလးဘက္အၾကားေနစဥ္ ကိုယ္႔အေပ်ာ္ကိုယ္ရွာျပီး အပူေသာကတို႔ကို ျဖိဳခ်ပစ္ၾကရသည္။ ဒုကၡတို႔ကို ရယ္ေမာျခင္းျဖင္႔ အံတုခဲ႔ရသည္။ အန္ကယ္ဦးေစာ၀င္းကေတာ႔ ဟားတိုက္ရယ္ေမာႏိုင္သူ အဆင္႔မွာ အျမဲရွိသည္။
တခါက အခန္းက်ဥ္းေလးထဲ တံခါးႏွင္႔အနီးဆံုးေနရေသာ မိမိက အေပါ႔အပါးကိစၥအတြက္ အခန္းေထာင္႔က မိလႅာခြက္ရွိရာအသြား၊ တကိုယ္လံုးေခါင္းျမီးျခံဳ အိပ္ေနေသာ ေဒါက္တာထြန္းသူကို စေနာက္ခ်င္လာသည္။ သည္တြင္ ဆရာထြန္းသူ ေျခေထာက္ကို မေတာ္တဆတိုက္မိသလိုႏွင္႔ တက္နင္းလိုက္သည္။ အိပ္ေပ်ာ္ကာစရွိေသာ ဆရာထြန္းသူက “ဟ ဟ..ဘုန္းၾကီး ဘယ္ႏွယ္႔လုပ္တာလဲ” ဟု ထေအာ္သည္။ ဤတြင္ ဦးဇင္းက “ေဆာရီး ေဆာရီး ဆရာ၊ ဦးဇင္း ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ဆရာ႔လည္ပင္းမွတ္လို႔နင္းတာပါ၊ ေျခေထာက္ဆို မနင္းပါဘူး” လို႔ ပ်ာပ်ာသလဲ ေတာင္းပန္လိုက္ရာ အန္ကယ္ဦးေစာ၀င္းမွာ ရယ္ေမာမဆံုး။
(၃)
အတူေနစဥ္ မေမ႔ႏိုင္စရာမ်ားတြင္ အခ်င္းခ်င္းရယ္ေမာစရာ ဖန္တီးခဲ႔ရေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ား ရွိသလို၊ အာဏာပိုင္တို႔၏ ရက္စက္မွဳကို အတူမွ်ေ၀ခံစားၾကရသည္မ်ားလည္းရွိသည္။ အန္ကယ္ဦးေစာ၀င္း ရင္ဆိုင္ရေသာအျဖစ္မ်ားဆိုလွ်င္ သူကိုယ္တိုင္သာမက ျမင္ေတြ႔ရေသာ ဦးဇင္းကိုပါ ေသသည္႔အထိ ေဖ်ာက္ဖ်က္မရေသာ မွတ္တမ္းမ်ား ျဖစ္ေနသည္။
အင္းစိန္သီးသန္႔မွာေနစဥ္ ေထာက္လွမ္းေရး၏ စိတ္ပိုင္းဆိုုင္ရာႏွိပ္စက္မွဳကို သာမာန္ အက်ဥ္းသားတို႔ထက္ ပိုခံစားရသူမ်ားတြင္ အန္ကယ္ဦးေစာ၀င္းလည္း တစ္ေယာက္အပါအ၀င္ ျဖစ္သည္။ အန္ကယ္ႏွင္႔အတူ အက်ဥ္းသား ေလးငါးေယာက္ကို ေထာက္လွမ္းေရးက ေခၚေတြ႔သည္။ မၾကာခင္ ေထာင္ကလႊတ္ေပးမယ္႔စကားမ်ားေျပာျပီး၊ အန္ကယ္ဦးေစာ၀င္းမွလြဲျပီး က်န္လူေတြကို လႊတ္ေပးလိုက္သည္။ ထိုအျဖစ္ပ်က္မ်ဳိးကား တၾကိမ္သာမဟုတ္၊ သံုးေလးၾကီမ္ ၾကံဳခဲ႔ရသည္။
သတင္းစာဆရာၾကီး ဦး၀င္းတင္ၾကံဳေတြ႔ရသလိုမ်ဳိး၊ ေထာင္ဗူးတံခါး၀ေရာက္ေတာ႔မလို အရိပ္အေယာင္ေတြျပျပီး၊ စိတ္ဓါတ္ႏွိပ္စက္ခံရေသာ အျဖစ္အပ်က္ေတြ အန္ကယ္ဦးေစာ၀င္း အၾကီမ္ၾကီမ္ခံခဲ႔ရသည္။ သူ၏ ေနာက္ဆံုးရက္မ်ားမတိုင္မီ စစ္အာဏာရွင္တို႔ ရက္စက္မွဳကား ကမ္းကုန္ေနျပီဟု ေျပာရမည္။
၁၉၉၇ မတ္လဆန္းတြင္ ၄၈ ၂၈ အမွဳတြဲမ်ား လြတ္ရက္ေစ႔ကာနီးျဖစ္သည္။ လြတ္ရက္ေစ႔သူ ကိုရဲ၀င္းႏွင္႔ ျပည္မွ ကိုၾကည္၀င္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ အ၀တ္အစားလဲျပီး လြတ္လူလာေခၚရန္ ေစာင္႔စားေနၾကသည္။ အခ်ိန္တန္ေသာ္လည္း လာမေခၚလို႔ အားလံုးစိတ္ပူေနၾကသည္။ လြတ္လူ ႏွစ္ေယာက္အတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနၾကခ်ိန္တြင္ ေထာင္မွဳးတေယာက္ ေရာက္လာသည္။ နာမည္စာရင္းပါလူမ်ား အထုပ္အပိုးျပင္ထားရန္ေျပာသည္။
၄၈၂၈ အမွဳတြဲအားလံုး၊ ေနာက္ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္သံုးဦးျဖစ္ေသာ မႏၱေလးမွ ဦးတင္ေအာင္၊ ထီးလင္းအမတ္ ဦးေစာ၀င္း၊ အဂၤပူအမတ္ ဦးျမ၀င္းႏွင္႔ ေဒါက္တာေအးခ်မ္းတို႔ စာရင္းထဲပါသည္။ သူတို႔ကို လႊတ္ေပးဖို႔ တကယ္ လာေခၚသည္မဟုတ္၊ အားလံုးကို ခြဲထုတ္ျပီး သီးျခားတိုက္ကို ပို႔ထားရန္ျဖစ္သည္။ ဤကား ေထာင္ထဲ ႏွိပ္စက္မွဳအမ်ဳိးမ်ဳိးေတြထဲက စိတ္ပိုင္းႏွိပ္စက္မွဳ တခုျဖစ္သည္။ ရင္းႏွီးကြ်မ္း၀င္ ေနသားတက် ရွိျပီးသားအေနအထားမ်ားကို ဖ်က္ဆီးပစ္ျခင္းပင္။
ထိုအထဲမွ အခ်ဳိ႕လည္း သီးျခားတိုက္မွပင္ လြတ္သြားၾကသည္။ မၾကာခင္ေျပာင္းေရႊ႕သြားသူမ်ား ဦးဇင္းတို႔ တိုက္ရွိရာသို႔ ျပန္ပို႔ျပန္သည္။ အန္ကယ္ဦးေစာ၀င္းမွလြဲလို႔ က်န္လူအားလံုး ျပန္ေရာက္လာသည္။ ဦးေစာ၀င္းကို သင္းကြဲ အေဖာ္ကြဲျဖစ္ရန္ သီးသန္႔အစီအမံျဖင္႔ အျခားတေနရာတြင္ ေရႊ႕ထားသည္။ ခိုးဆိုးႏွဳိက္ေတြ ထားေသာ အေဆာင္သို႔ အမတ္တေယာက္ကို ခြဲပို႔လိုက္သည္။
လူအမ်ား ေရာေႏွာထားေသာအခါ ရတတ္ေသာ ေရာဂါတခုက ဦးေစာ၀င္းထံ ေရာက္လာသည္။ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြႏွင္႔ အတူတူေနရလွ်င္ အန္ကယ္႔ေရာဂါကို ဦးဇင္းတို႔ ၀ိုင္း၀န္းၾကံဆျပီး ကုသႏိုင္မည္။ အျဖစ္ဆိုးႏွင္႔ ၾကံဳစရာမရွိမွာ က်ိန္းေသသည္။ ေရာဂါအေတာ္ကြ်မ္းမွ ေဆးရံုေရာက္လာသည္။ ေဆးရံုမွာ ေဆး၀ါးကမရွိ။ ရဲေဘာ္မ်ားစုေပါင္း ေဆး၀ါးမ်ားပို႔ေသာ္လည္း အထပ္ထပ္ဆီးတားထားေသာ ကြန္ကရစ္ေတာကို အခ်ိန္မ်ားစြာေပးျပီး ၾကံဖန္ျဖတ္သန္းၾကရသည္။
ဤသို႔ႏွင္႔ ကိုယ္႔ရဲေဘာ္ေတြႏွင္႔ ခြဲထားျခင္းေၾကာင္႔ ခံရေသာအျဖစ္ဆိုးက အန္ကယ္ဦးေစာ၀င္းထံ တည့္တည့္၀င္တိုးသည္။ ပိုရင္နာစရာေကာင္းတာက ပိုက္တန္းလန္းႏွင္႔ အျပင္ေဆးရံုထုတ္သြားေသာ အန္ကယ္ဦးေစာ၀င္းခမ်ာ နာရီပိုင္းအတြင္းမွာပင္ အျပင္ေဆးရံုမွ ေထာင္ေဆးရံုသို႔ ျပန္သြင္းခံရျခင္းပင္။ ၀န္ၾကီးဆိုသူတေယာက္ ျဖတ္သန္းသြားလာမည္မို႔ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ တေယာက္ အျပင္ေဆးရံုမွာ မရွိေစခ်င္။ ၀န္ၾကီးလမ္းေၾကာင္းရွင္းမွ အန္ကယ္႔ကို ပိုက္တန္းလန္းႏွင္႔ အျပင္ျပန္ထုတ္သြားျပန္သည္။
မၾကာခင္ ႏွစ္ရက္သံုးရက္အတြင္း လံုျခံဳေရးစိတ္မခ်ဟုဆိုကာ အန္ကယ္ဦးေစာ၀င္း ေထာင္ေဆးရံုသို႔ ျပန္ေရာက္လာျပန္သည္။ ထမ္းစဥ္ေပၚတြင္ ပက္လက္အေနထားျဖင္႔ အျပင္ေဆးရံု အတြင္းေဆးရံု လူးလားတံု႔ေခါက္ခံေနရသည္ကား အေတာ္ဆိုးရြားေသာ ႏိွပ္စက္မွဳပင္။
(၄)
၁၉၉၈၏ မိုးေရစက္တို႔ကား အညွဳိးတၾကီးႏွင္႔ သြန္ခ်ေနေသာ ညတည။ အစြမ္းကုန္ေအာ္ဟစ္ေနေသာ ပုဇဥ္းရင္ကြဲႏွင္႔ ဖားတို႔ ဟစ္ေၾကြးသံကား ေလာကၾကီးကို မလိုရန္ေထာင္ေနသလိုပင္။ အိပ္မေပ်ာ္ေသာေၾကာင္႔ ည ၁၂နာရီခန္႔တြင္ ေဆးရံုဘက္သို႔ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။
ထိုအခိုက္ ၀န္ထမ္းမ်ား လွဳပ္လွဳပ္ရွားရွားျဖင္႔ အေရးတၾကီး ေဆးရံုေပၚေျပးတက္သြားၾကသည္။ လွမ္းျမင္ေနရေသာ ေဆးရံုေလွကားကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနခိုက္ ၀န္ထမ္းေလးေယာက္ ေစာင္ႏွင္႔ပတ္ျပီး တရြတ္တိုက္နီးပါး ဆြဲခ်သြားေသာ အေလာင္းတေလာင္းကို လွမ္းျမင္လိုက္ရသည္။
ထိုင္ရမလို ထရမလိုႏွင္႔ ထိုဆြဲခ်ခံရသူ ဘယ္သူဘယ္၀ါ ျဖစ္သည္ကို သိခ်င္ဆႏၵျပင္းေနသည္။ ဘယ္သူလဲ ဆိုတာေမးဖို႔ ျဖတ္သန္းျဖတ္လာ ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္တေလကို ေမွ်ာ္ေနမိသည္။ ကင္းစစ္လာေသာ အရာရွိတေယာက္က ဦးဇင္းကိုျမင္ေတာ႔ “ဟို ဘုန္းၾကီး အိပ္ခ်ိန္ဆိုတာ နားမလည္ဘူးလား” ဟု ေအာ္ေငါက္သြားသည္။
သို႔ေသာ္လည္း ဂရုမစိုက္အား၊ ဆဲလိုကဆဲ ဆူလိုကဆူ။ ခုန သယ္ခ်သြားသူ မည္သူမည္၀ါလဲ ဆိုတာကိုပင္ အေလာတၾကီးသိခ်င္ေနမိသည္။ သံုးနာရီ ကင္းခ်ိန္းခ်ိန္ေရာက္ေတာ႔မွ ၀န္ထမ္းက မိမိ ၾကားခ်င္ေသာစကားကို သယ္ေဆာင္လာသည္။
“ ဦးဇင္းရဲ႕ အန္ကယ္ၾကီးဆံုးျပီ”
ထိုအေၾကာင္းအရာေတြ ေခါင္းထဲေပၚလာတိုင္း မ်က္ရည္တို႔က ရစ္၀ဲလာျမဲ။
ဘုရားသားေတာ္ေပမယ္႔ ပုထုဇဥ္မို႔ ရင္ခုန္သံ မမွန္ခ်င္ေတာ႔။ အန္ကယ္ဦးေစာ၀င္း မလြတ္ရျခင္း အေၾကာင္းေတြထဲမွာ သူ႔သားသမီးေတြ အားလံုး ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင္႔ဟု အန္ကယ္က ေျပာျပဖူးသည္။
သားငယ္ ေက်ာ္ေက်ာ္မင္းရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးလွဳပ္ရွားမွဳမ်ား၊ သားလတ္ ေအာင္ေအာင္မင္းရဲ႕ ခိုင္မာေသာ ယံုၾကည္ခ်က္၊ သားၾကီး ေဇာ္ေဇာ္မင္းရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအေပၚထားရွိသည့္ သေဘာထား၊ သမီးၾကီး ၀င္း၀င္းမင္းရဲ႕ တကၠသိုလိနယ္ေျမ ေက်ာင္းသူတဦးရဲ႕ လွဳပ္ရွားေဟာေျပာမွဳ စတာေတြက အန္ကယ္ၾကီး အျမဲေျပာေနေသာ စကားမ်ားပင္။ အထူးသျဖင္႔ ဒုတိယသားအေၾကာင္း အေျပာဆံုး ျဖစ္သည္။
တမိသားစုလံုး ႏိုင္ငံေရးထဲ ထဲထဲ၀င္၀င္ ပါ၀င္ၾကသူမ်ား စာရင္းကို ေကာက္ၾကည့္လွ်င္ ဦးေစာ၀င္း မိသားစုက ထိပ္ဆံုးက ပါ၀င္လိမ္႔မည္။ သားသံုးေယာက္လံုး ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ၊ လွဳပ္ရွားမွဳတိုင္းေရွ႕က ပါ၀င္ၾကျပီး ထင္ရွားသည့္ေခါင္းေဆာင္မ်ား။
ေနာက္မွ ေတာင္ငူေထာင္ ေရာက္လာေသာ သားၾကီးကိုေဇာ္ေဇာ္မင္းကို အန္ကယ္ၾကီးႏွင္႔ အရင္ဆံုခဲ႔ရပံုေတြ သူေနထိုင္ခဲ႔ပံုေတြ ေျပာျပေတာ႔ အံဩေနသည္။ အန္ကယ္ဘ၀ အျဖစ္ပ်က္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ကိုေဇာ္ေဇာ္မင္းႏွင္႔ ေျပာျဖစ္ၾကသည္။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သမိုင္းတခုကို အသက္ေပး ပါ၀င္ခဲ႔ေသာ ထိုလိုပုဂၢိဳလ္မ်ားကား လူမသိသူမသိ မကြယ္ေပ်ာက္သင္႔သည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ တမလြန္သို႔ ေရာက္သြားေသာ အန္ကယ္ၾကီးအတြက္ သူတဖြဖြ ေျပာတတ္ေသာ ‘အျမင္႔’ ေခၚ ပါရမီျဖည့္ဘက္ ဇနီး ေဒၚခင္စိုးျမင္႔၊ သားသံုးေယာက္၊ သမီးႏွင္႔ တတိယမ်ဳိးဆက္ ေျမး ဒီျငိမ္းလင္းတို႔က ေခတ္ကေပးလာသည့္ သမိုင္းတာ၀န္မ်ားကို ဆက္လက္ သယ္ေဆာင္ေနၾကျပီ။
တမလြန္ေကာင္းမြန္ရာဘ၀ကေန သူ႔ေသြး သူ႔မ်ဳိးဆက္ ၾကည့္ရင္း အားရေက်နပ္ေနမွာ အမွန္ပင္။ လူေသေသာ္လည္း ဦးေစာ၀င္း အလုပ္ေတြက မျပီးဆံုးေသး။ မိသားတစုလံုးက ဆက္လက္ သယ္ေဆာင္ေနလို႔ အန္ကယ္ဦးေစာ၀င္း အသက္၀ိဥာဥ္က ရွင္သန္ေနဆဲ….။
လူကေတာ႔ ကြယ္လြန္သြားျပီ
သူ႔အလုပ္ေတြအတြက္
မ်ဳိးဆက္ေသြးက ရွင္သန္ဆဲ၊
ဒီေတာ႔….
ဒီလူကို ေသလူလို႔ ဘယ္သူေျပာမလဲ။ ။
19th May 2010 - MoeMaKa Daily မွ