[သ႐ုပ္ေဖာ္ပုံ - ကာတြန္း ဟန္ေလး]ဆည္ေျမာင္း ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီး
Thursday, May 20, 2010
ေဒးဗစ္ ပက္ Thursday, May 20, 2010
ျမန္မာ စစ္အစိုးရႏွင့္ တ႐ုတ္ အစိုးရတို႔က ကခ်င္ျပည္နယ္ ထဲတြင္ ေရအားလွ်ပ္စစ္ ထုတ္ယူရန္ အတြက္ ေရကာတာ ဆည္ႀကီး ေပါင္း ၇ ခု တည္ေဆာက္ရန္ ျပင္ဆင္ ေနၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုဆည္ႀကီးမ်ား ေဆာက္လုပ္ျခင္းသည္ ေဒသခံျပည္သူမ်ား အတြက္ အလုပ္အကိုင္ႏွင့္ လံုၿခံဳေရးကို အာမခံခ်က္ေပးႏိုင္မည္ မဟုတ္သည့္အျပင္ ထြက္ရွိလာေသာ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အား ကိုလည္း ျပည္သူမ်ား သံုးစြဲခြင့္ ရလိမ့္မည္မဟုတ္ေပ။
ႀကီးမားေသာ ဆည္ႀကီးမ်ား တည္ေဆာက္၍ ေရအားလွ်ပ္စစ္ ထုတ္ယူ ျခင္းသည္ ေဒသခံ လူ႔အဖြဲ႔ အစည္းႏွင့္ သဘာဝ ပတ္ဝန္းက်င္ကို အႀကီး အက်ယ္ ထိခိုက္ ပ်က္စီး ေစေသာေၾကာင့္ ႏိုင္ငံတကာက ဝိုင္းဝန္း ႐ႈတ္ခ် ေနသည္မွာ ကာလ အတန္ၾကာၿပီ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအဆိုကို လက္မခံ သူမ်ားလည္း ရွိေနပါ ေသးသည္။ တျခားသူမ်ား မဟုတ္။ ဆည္ႀကီးမ်ား တည္ေဆာက္ျခင္းျဖင့္ အက်ိဳးစီးပြား ျဖစ္ထြန္း ေနသူမ်ား ျဖစ္သည္။ လက္ေတြ႔ က်က် စဥ္းစား သူမ်ားက ဆည္ႀကီးမ်ားမွ ထြက္ရွိလာေသာ လွ်ပ္စစ္ ဓာတ္အားသည္ ေသခ်ာေပါက္ အားကိုးအားထား ျပဳႏိုင္ၿပီး လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အား မရွိေသာ ႏိုင္ငံတခုသည္ ေခတ္သစ္ကမာၻႀကီး ထဲတြင္ ရွင္သန္ရန္ မျဖစ္ႏိုင္ဟု ဆိုၾကသည္။
သို႔ေသာ္ ထိုအဆိုျပဳခ်က္သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနသည္။ ဆည္ႀကီးမ်ား တည္ေဆာက္ျခင္းအက်ိဳးဆက္ေၾကာင့္ လူအမ်ားအျပား ေသဆံုးျခင္း၊ ေက်းရြာမ်ား ဖ်က္ဆီးခံရကာ သစ္ေတာမ်ား အပါအဝင္ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ပ်က္သုဥ္းျခင္း ကိုလည္း ရင္ဆိုင္ေနရသည္။ ထို႔အျပင္ ဆည္တည္ေဆာက္ျခင္းေၾကာင့္ လူအခြင့္အေရး ခ်ိဳးေဖာက္မႈမ်ား ရွိေနၿပီး ကစဥ့္ ကလ်ား ျဖစ္သြားေသာ အကူအညီမဲ့ ေဒသခံမ်ားအၾကား ငွက္ဖ်ား အပါအဝင္ ေရာဂါဘယမ်ား ပိုမိုျဖစ္ပြားလာသည္။
ျမန္မာျပည္သူလူထု အက်ိဳးအတြက္ စစ္အစိုးရက ထုတ္လုပ္သည့္ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အား ဆိုသည္မွာ ေနာက္ဆံုးတြင္ ရွားပါး ပစၥည္း တမ်ိဳးသာ ျဖစ္ေနမလားဟု ေမးရန္သာ ရွိေတာ့သည္။
ျမန္မာ ႏိုင္ငံသား ၅၅ သန္းသည္ ကမာၻေပၚတြင္ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အား လိုလားေတာင့္တ ေနသူမ်ားထဲတြင္ ပါဝင္သည္။ ရန္ကုန္ ၿမိဳ႕ရွိ အိမ္ေထာင္စုမ်ား၊ ႐ံုးမ်ားႏွင့္ လုပ္ငန္းဌာနမ်ားတြင္ ရရွိေသာ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားသည္ တရက္လွ်င္ သံုးနာရီ၊ ေလးနာရီထက္ မပိုပါ။ မၾကာခဏ မီးျဖတ္ခံရသည္။ မီးမမွန္၍ အလုပ္မတြင္ျခင္းကလည္း ႀကီးမားေသာ ျပႆနာ ျဖစ္သည္။ အိမ္နီးခ်င္း မ်ား စုေပါင္း၍ မီးစက္ဝယ္ကာ လွ်ပ္စစ္ျပႆနာကို ေျဖရွင္းရသည္။ အိမ္ေထာင္စု အမ်ားအျပားမွာ ဖေယာင္းတိုင္ႏွင့္ မီးခြက္ ကို အားကိုး၍သာ ညစာစားျခင္း၊ စာဖတ္ျခင္းတို႔ကို ျပဳလုပ္ၾကရသည္။
မီးမလာေသာေၾကာင့္ လူထုအတြင္း ျဖစ္ေတာင့္ျဖစ္ခဲ ဆူဆူပူပူျဖစ္သည္ကိုပင္ မၾကာေသးခင္က ေတြ႔ရသည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ မတ္ လ အတြင္းက ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ တတိယအႀကီးဆံုး ၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္ေသာ ေမာ္လၿမိဳင္တြင္ စာေမးပြဲကာလအတြင္း မီးမွန္မွန္ မလာ ေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားမ်ား လမ္းမေပၚထြက္၍ ဆႏၵျပခဲ့ၾကသည္။ ထိုေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ယခင္မ်ိဳးဆက္ေဟာင္း ေက်ာင္းသားမ်ားကဲ့သို႔ ဒီမိုကေရစီႏွင့္ လြတ္လပ္မႈကို ေတာင္းဆိုျခင္းမဟုတ္ဘဲ ေက်ာင္းစာ ေလ့လာႏိုင္ရန္အတြက္ လွ်ပ္စစ္မီး မွန္မွန္ ရေရးကိုသာ ေတာင္းဆိုခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံမ်ားကို စြမ္းအင္အရင္းအျမစ္မ်ား ေရာင္းခ်ေနသည့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၌ မႏၲေလးကဲ့သို႔ေသာ ဒုတိယအႀကီးဆံုး ၿမိဳ႕ေတာ္တြင္ မီးမွန္မွန္မလာျခင္းသည္ အေသးအဖြဲ ကိစၥဟု ေျပာ၍မရပါ။ ၿပီးခဲ့သည့္ ဇူလိုင္လက မႏၲေလးတြင္ က်င္းပခဲ့ေသာ အာဆီယံႏိုင္ငံမ်ား စြမ္းအင္ ညီလာခံ က်င္းပေနစဥ္ မီးမွန္မွန္ လာေစရန္ စစ္အစိုးရက တ႐ုတ္ႏိုင္ငံ နယ္စပ္ၿမိဳ႕ျဖစ္ေသာ ေရႊလီမွ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အား မီဂါဝပ္ ၃၀ဝ ဝယ္ယူခဲ့ၿပီး တၿမိဳ႕လံုး မီးလင္းေအာင္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ရသည္။
ႏိုင္ငံတကာ စြမ္းအင္ဆိုင္ရာ ေအဂ်င္စီမွ မၾကာေသးမီက ထုတ္ျပန္ေသာ စာရင္းဇယားမ်ားအရ ၂၀ဝ၆ တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ႏွစ္စဥ္ ပ်မ္းမွ် လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အား သံုးစြဲမႈသည္ ၈၄ ကီလိုဝပ္သာရွိေၾကာင္း သိရသည္။ တ႐ုတ္ႏွင့္ ထိုင္းတြင္ သံုးစြဲေသာ ပ်မ္းမွ် လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ပါက ၅ ရာခိုင္ႏႈန္းသာရွိ၍ အိႏိၵယႏိုင္ငံႏွင့္ဆိုလွ်င္ ၁၆ ရာခိုင္ႏႈန္းသာ ရွိသည္။
ထိုသို႔ လွ်ပ္စစ္သံုးစြဲမႈ နိမ့္က်ေနရျခင္းမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္း ယိုယြင္းေနေသာ စီးပြားေရးေၾကာင့္ျဖစ္ၿပီး စီးပြားေရး နာလန္မထူ ႏိုင္ျခင္းမွာလည္း စစ္အစိုးရ၏ ဆယ္စုႏွစ္ ႏွင့္ ခ်ီ၍ မွားယြင္းေသာ စီမံခန္႔ခြဲမႈမ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ယင္းေၾကာင့္ စြမ္းအင္ လို အပ္ေနေသာ ႏိုင္ငံမ်ားအေနျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ စြမ္းအင္ရင္းျမစ္မ်ားအေပၚ အျမတ္ထုတ္ႏိုင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ စစ္အစိုးရကို ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္နီးပါး ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ ျပဳေပးခဲ့ေသာ အဓိကႏိုင္ငံမွာ တ႐ုတ္ျဖစ္သည္။ ထို႔အတူ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ ထြက္ရွိေသာ ေပါမ်ားလွသည့္ စြမ္းအင္အရင္းအျမစ္အမ်ားစုကို အျခားေသာႏိုင္ငံမ်ားထက္ ရရွိခံစားေနေသာ ႏိုင္ငံမွာလည္း တ႐ုတ္ သာ ျဖစ္သည္။
၂၀ဝ၈ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလတြင္ Earth Rights Internationalအဖြဲ႔မွ ထုတ္ျပန္ေသာ အစီရင္ခံစာအရ တ႐ုတ္ ကုမၸဏီႀကီး ၇၀ နီးပါးသည္ ေရအားလွ်ပ္စစ္ ထုတ္လုပ္ေရး၊ သတၳဳ တူးေဖာ္ေရး၊ ေရနံႏွင့္ သဘာဝဓာတ္ေငြ႔ တူးေဖာ္ေရး လုပ္ငန္းေပါင္း ၉၀ တြင္ ပါဝင္ေဆာင္ရြက္ ေနသည္ဟု ဆိုထားသည္။
“ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ သဘာဝ အရင္းအျမစ္ေတြကို ဆက္လက္ရရွိဖို႔အတြက္ တ႐ုတ္ဟာ စစ္အစိုးရကို ႏိုင္ငံေရးအရ ေထာက္ခံမႈ ေပးျခင္း၊ လက္နက္ေရာင္းခ်ေပးျခင္း၊ အတိုးမဲ့ ေခ်းေငြေထာက္ပံ့ျခင္း စတာေတြနဲ႔ ပံ့ပိုးကူညီေနပါတယ္”ဟု ဝါရွင္တန္ အေျခ စိုက္ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ေလ့လာေစာင့္ၾကည့္ေရး အဖြဲ႔မွ တာဝန္ရွိသူတဦးက ေျပာသည္။
ကခ်င္ျပည္နယ္တြင္ အႀကီးစားဆည္ ၇ ခု တည္ေဆာက္ရန္ ျမန္မာ့ လွ်ပ္စစ္ စြမ္းအား ဝန္ႀကီးဌာနႏွင့္ တ႐ုတ္အစိုးရပိုင္ တ႐ုတ္ စြမ္းအင္ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံမႈ ေကာ္ပိုေရးရွင္း(China Power Investment Corporation - CPI)တို႔ အၾကား ၂၀ဝ၆ ကတည္း က သေဘာတူညီခ်က္ ရခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအေၾကာင္းကို စစ္အစိုးရပိုင္ မီဒီယာက ၂၀ဝ၉ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၁၆ ရက္က်မွ ျမန္မာ ႏွင့္ တ႐ုတ္အၾကား အဆိုပါကိစၥမ်ား ေဆာင္ရြက္ရန္ ႏွစ္ဘက္ သေဘာတူညီခ်က္ ရသည္ဟု ေဖာ္ျပခဲ့သည္။
ဧရာဝတီမွ ရရွိထားေသာ သတင္း အခ်က္အလက္မ်ားအရ CPI ကုမၸဏီသည္ ၂၀ဝ၇ ခုႏွစ္ မတ္လ ၇ ရက္ကတည္းက ယူနန္ စြမ္းအင္ကုမၸဏီမွ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆံုခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္ဟု သိရွိရသည္။ တ႐ုတ္ ကုမၸဏီႏွစ္ခု၏ ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ ဆည္မ်ားမွ တင္ပို႔ေသာ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားကို ယူနန္ျပည္နယ္ လွ်ပ္စစ္ ကြန္ရက္မွ တဆင့္ ျဖတ္သန္း၍ တ႐ုတ္ ျပည္ အတြင္းသို႔ တင္ပို႔မည္ဟူေသာ သေဘာတူညီခ်က္ ပါဝင္သည္။
CPI ကုမၸဏီသည္ အျခားေသာ တ႐ုတ္ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံသူမ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္း၍ ဆည္တည္ေဆာက္ေရး စီမံကိန္း လုပ္ငန္းမ်ား အတြက္ ဘ႑ာေရးအရ အကူအညီေပးေနၿပီး တခ်ိန္တည္းတြင္ ယူနန္ စြမ္းအင္ကုမၸဏီကလည္း လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အား ျပန္လည္ ျဖန္႔ျဖဴးေပးမည့္ လိုင္းႀကိဳးမ်ားကို တည္ေဆာက္ေနသည္။ ထိုလိုင္းႀကိဳးမ်ားသည္ တ႐ုတ္ျပည္ အေနာက္ေတာင္ဘက္ပိုင္းသို႔ ဓာတ္အား ပို႔လႊတ္မည္ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ေဆာင္ရြက္ျခင္းသည္ ေက်ာက္မီးေသြးကို စြမ္းအင္အျဖစ္ ယခုအထိ အဓိကထား သံုးစြဲ ေနရေသာ စက္မႈလုပ္ငန္းမ်ားရွိရာ တ႐ုတ္ျပည္ အေရွ႕ဘက္ျခမ္းအတြက္ ပစ္မွတ္ထားသည့္ တ႐ုတ္၏“အေနာက္မွ အေရွ႕သို႔ စြမ္းအင္ ျဖန္႔ျဖဴးေရး မူဝါဒ”အရ ေဆာင္ရြက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္ရွိ ဆည္မ်ားမွ ထြက္ရွိလာမည့္ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္ အားသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္း လိုအပ္ေနေသာ ေနရာမ်ား၌ သံုးစြဲခြင့္ ရမရ ဆိုသည္မွာ ေမးခြန္းထုတ္စရာျဖစ္သည္။
ၿပီးခဲ့သည့္ ဇန္နဝါရီလက ထုတ္ေဝေသာ တ႐ုတ္အစိုးရပိုင္ “တ႐ုတ္ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈ” မဂၢဇင္း၌ တ႐ုတ္ျပည္ ႏိုင္ငံတကာ အင္ဂ်င္နီယာ အႀကံေပးလုပ္ငန္း ေကာ္ပိုေရးရွင္းမွ ၫႊန္ၾကားေရးမႉး Zhou Jiachong က ဧရာဝတီျမစ္႐ိုး တေလွ်ာက္၌ ဆည္ႀကီးမ်ား တည္ေဆာက္ရန္ အစိုးရႏွစ္ခု အၾကား သေဘာတူညီခ်က္မ်ား၂၀ဝ၉ ကတည္းကရထားၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း အတည္ျပဳ ေျပာၾကားခဲ့ သည္။ ဆည္ႀကီးမ်ားမွ ထြက္ရွိလာမည့္ စုစုေပါင္း လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားသည္ မီဂါဝပ္ ၁၆၀ဝ၀ ရွိမည္ ျဖစ္ၿပီး ထိုင္းတႏိုင္ငံလံုးတြင္ သံုးစြဲေနသည့္ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အား၏ သံုးပံုႏွစ္ပံု ရွိမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထို႔အျပင္ ျမန္မာျပည္တြင္ လက္ရွိသံုးစြဲေနေသာ လွ်ပ္စစ္ ဓာတ္အား ထက္ ဆယ္ဆ မ်ားျပားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း သိရွိရသည္။ အဆိုပါ အႀကံေပး ေကာ္ပိုေရးရွင္းသည္ တ႐ုတ္၏ ႏိုင္ငံပိုင္ လုပ္ငန္းတခု ျဖစ္ၿပီး ကခ်င္ျပည္နယ္ရွိ ဆည္ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ပါဝင္ေဆာင္ရြက္လ်က္ရွိသည္။
ကြ်မ္းက်င္သူ ပညာရွင္မ်ား အဆိုအရ ဆည္ႀကီးမ်ား အျပည့္အစံု တည္ေဆာက္ ၿပီးစီးသြားပါက ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ တႏွစ္လွ်င္ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အား ၄၅၀ဝ၀ မီဂါဝပ္ ထုတ္လုပ္ႏိုင္မည္ဟု ဆိုသည္။ သို႔ေသာ္ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားကို စစ္အစိုးရက အိမ္နီးခ်င္း ႏိုင္ငံမ်ားသို႔ ထုတ္ေရာင္းေနသမွ် ကာလပတ္လံုး ျမန္မာျပည္သူမ်ားအေနျဖင့္ ဆည္ႀကီးမ်ားေၾကာင့္ ရရွိလာသည့္ လွ်ပ္စစ္ ဓာတ္အားကို သံုးစြဲရသည္ထက္ လူမႈဖြံ႔ၿဖိဳးေရးႏွင့္ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ပ်က္စီးမႈ ဒဏ္ကိုသာ ခံစားရလိမ့္မည္ဟု ဆိုသည္။ စစ္ အစိုးရ အေနျဖင့္ အာဏာ ဆက္လက္တည္ၿမဲေရးအတြက္ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားကို အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံမ်ားသို႔ ေရာင္းခ်ရန္ ေသခ်ာသေလာက္ ရွိေနေပသည္။
တ႐ုတ္ေခါင္းေဆာင္ပိုင္း အေနျဖင့္လည္း ျမန္မာျပည္တြင္ ျဖစ္ေနေသာ ႏိုင္ငံေရး ျပႆနာမ်ားေၾကာင့္ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံထားေသာ ေငြေၾကးမ်ား မဆံုး႐ံႈးဘဲ တတ္ႏိုင္သေ႐ြ႕မ်ားမ်ားျပန္ရရန္ ေရရာေသခ်ာသည့္ လုပ္ဟန္ကိုသာ ဆက္လက္ က်င့္သံုးေပလိမ့္ မည္။
“ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ တ႐ုတ္ျပည္နဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္မယ္ဆိုရင္ ႏိုင္ငံေသးသလို လူလည္း နည္းပါတယ္၊ ထြက္လာသမွ် လွ်ပ္စစ္ဓာတ္ အားလံုးကို ျပည္တြင္းမွာ ကုန္ေအာင္မသံုးစြဲႏိုင္ပါဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ တ႐ုတ္ ကုမၸဏီမ်ားအေနနဲ႔ ျမန္မာျပည္မွာ ဆည္ တည္ေဆာက္ မႈေတြ ၿပီးသြားရင္ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားကို တ႐ုတ္ႏိုင္ငံထဲ တင္သြင္းဖို႔ စဥ္းစားရပါတယ္”ဟု Zhou Jiachong က “တ႐ုတ္ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈ” မဂၢဇင္းသို႔ ေျပာသည္။
ျမန္မာျပည္ ေရအားလွ်ပ္စစ္ စီမံကိန္းမ်ားမွ ရရွိလာမည့္ အက်ိဳးအျမတ္မ်ားအတြက္ တ႐ုတ္ကုမၸဏီမ်ားက အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစား ေနၾကသည္။ လိုအပ္သည့္ အတိုင္းအတာ တြက္ခ်က္မႈမ်ား ၿပီးဆံုးၿပီျဖစ္၍ ကခ်င္ျပည္နယ္ ျမစ္ဆံုေဒသ၌ ဆည္တည္ေဆာက္ ေရး လုပ္ငန္းမ်ား စတင္ရန္အသင့္ ျဖစ္ေနေၾကာင္း ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၈ ရက္ေန႔ထုတ္ တ႐ုတ္ျပည္သူ႔ ေန႔စဥ္ သတင္းစာက ေရးသားေဖာ္ျပခဲ့သည္။
ကခ်င္ျပည္နယ္တြင္ တည္ေဆာက္မည့္ ဆည္ႀကီး ၇ ခုအနက္ ျမစ္ဆံုသည္ ပထမဆံုး ဆည္ႀကီးျဖစ္ၿပီး တ႐ုတ္အေနျဖင့္ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၁၆ ဘီလီယံ ကုန္က်မည္ျဖစ္သည္။ ဆည္ အၿပီးတြင္ ေရလႊမ္းမည့္ ဧရိယာအက်ယ္သည္ စကၤာပူႏိုင္ငံ၏ အက်ယ္အဝန္းႏွင့္ ညီမွ်မည္ျဖစ္သည္။
ယခုအခါ ထိုစီမံကိန္းသည္ ဆက္လက္အေကာင္အထည္ ေဖာ္ရန္ အသင့္ျဖစ္ေနသည္။ စစ္အစိုးရက ယင္းဆည္ႀကီး တည္ ေဆာက္ျခင္းအားျဖင့္ ျပည္သူလူထု၏ ေထာက္ခံမႈကို ရလိမ့္မည္ဟု ရည္မွန္းထားဟန္လည္း ရွိသည္။
ဒီဇင္ဘာလ ၃၁ ရက္ေန႔ထုတ္ ျမန္မာ့အလင္း သတင္းစာ မ်က္ႏွာဖံုး၌ မေဝးေတာ့သည့္ အနာဂတ္တြင္ ႏိုင္ငံေတာ္သည္ လွ်ပ္ စစ္ ဓာတ္အားကို တႏိုင္ငံလံုး ဖူလံု႐ံုမက ပိုလွ်ံသည္အထိ ထုတ္လုပ္ႏိုင္ေတာ့မည္ဟု ေခါင္းႀကီးတပ္ကာ ေရးသားေဖာ္ျပခဲ့ သည္။ အမွတ္ (၁) လွ်ပ္စစ္ စြမ္းအား ဝန္ႀကီးဌာနက ေရအားလွ်ပ္စစ္ စီမံကိန္း ၃၀ ေက်ာ္မွ ထုတ္လုပ္ႏိုင္မည့္ စြမ္းအင္ကို အေသးစိတ္ ေရးသား ေဖာ္ျပထားၿပီး အနာဂတ္၌ လွ်ပ္စစ္စြမ္းအင္ကို သံုးစြဲ ႏိုင္ေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ စက္႐ံုအလုပ္ရံုမ်ား အေနျဖင့္လည္း လွ်ပ္စစ္ ဓာတ္အားကို ေပါေပါမ်ားမ်ား သံုးစြဲႏိုင္ေတာ့မည္ျဖစ္၍ သတင္းေကာင္းပါးလိုက္ေၾကာင္း ေရးသား ေဖာ္ျပထားသည္။
ဆည္မ်ားမွ ထုတ္လုပ္မည့္ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားသည္ ႏိုင္ငံတြင္း အိမ္သံုးႏွင့္ စက္မႈလုပ္ငန္းမ်ား၌ အလံုအေလာက္ သံုးစြဲႏိုင္ သည္ ဟူေသာ တြက္ခ်က္မႈသည္ ျဖစ္ႏိုင္စရာ ရွိပါသည္။ ရွမ္းျပည္ ေျမာက္ပိုင္း၌ တည္ရွိေသာ ေရႊလီ (၁) ဆည္သည္ တ႐ုတ္-ျမန္မာ စီမံကိန္းတခု ျဖစ္ၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံေျမာက္ပိုင္းရွိ သတၳဳတြင္းလုပ္ငန္းႏွင့္ သတၳဳအရည္ႀကိဳ လုပ္ငန္းမ်ားကို လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အား ပံ့ပိုးေပးထားသည္။ ထို႔အျပင္ ယူနန္ျပည္နယ္ အတြင္းသို႔လည္း လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားမ်ား ပို႔ေပးေနေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ဆည္အသစ္မ်ားမွ ထုတ္လုပ္မည့္ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားကို တ႐ုတ္ႏွင့္ ျမန္မာ ႏွစ္ႏိုင္ငံ မွ်ေဝသံုးစြဲမည္ဆိုသည့္ ကိစၥမွာ ျဖစ္ႏိုင္ သည္ဟု မထင္ေပ။
ၾသစေၾတးလ်ႏိုင္ငံ၊ မက္ကြာေရး တကၠသိုလ္(Macquarie University) မွ ျမန္မာ့စီးပြားေရး ကြ်မ္းက်င္သူ ေရွာင္ တာနဲလ္ (Sean Turnell)က “အရင္တုန္းက ျမန္မာႏိုင္ငံကေန ေရအားလွ်ပ္စစ္ တင္ပို႔ခဲ့တာေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ လုပ္ေဆာင္ခဲ့တာေတြ ကို ႏိႈင္းယွဥ္ ေျပာရရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြအဖို႔ ကခ်င္ျပည္နယ္မွာ တည္ေဆာက္တဲ့ ဆည္ေတြကေန ထုတ္လုပ္မယ့္ လွ်ပ္စစ္ ဓာတ္အားကို လံုလံုေလာက္ေလာက္ သံုးစြဲရမယ္လို႔ မထင္ပါဘူး”ဟုေျပာၾကားခဲ့သည္။
“ကခ်င္ျပည္နယ္ လူထုအေနနဲ႔ စစ္အစိုးရနဲ႔ တ႐ုတ္ ေဆာက္လုပ္ေရး အဖြဲ႔ေတြေၾကာင့္ လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ိဳးေဖာက္မႈေတြ ပစၥည္းဥစၥာ ဆံုး႐ံႈးမႈေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရလိမ့္မယ္”ဟု ေရွာင္ တာနဲလ္က ျဖည့္စြက္ေျပာၾကားခဲ့သည္။ ထို႔အျပင္ ဆည္ ၇ ခုမွ ထုတ္လုပ္မည့္ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အား ၈၀ ရာခိုင္ႏႈန္းသည္ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံသို႔သာ တိုက္ရိုက္တင္ပို႔မည္ဟု ေထာက္ျပသြားခဲ့သည္။
“တခုလံုး ၿခံဳၾကည့္မယ္ဆိုရင္ စစ္အစိုးရဟာ ေရတိုအက်ိဳးကိုပဲ အလြန္အၾကဴးၾကည့္ၿပီး အလုပ္လုပ္ေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ လက္ရွိ စြမ္းအင္နဲ႔ ေနာင္အတြက္ အရံထားရမယ့္ စြမ္းအင္ေတြ အားလံုးကို ေငြျမန္ျမန္ေပၚလိုတာနဲ႔ ထုတ္ေရာင္းေနတဲ့ သေဘာမ်ိဳးျဖစ္ေနပါတယ္”ဟုလည္း ေရွာင္ တာနဲလ္က ေျပာသည္။
ကခ်င္ျပည္နယ္ အတြင္းရွိ လူမႈအေျချပဳ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားက သူတို႔အသံကို ႏိုင္ငံတကာ၊ အထူးသျဖင့္ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံက ၾကားရန္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ေနသည္။
ကခ်င္ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးကြန္ရက္ အဖြဲ႔မွ ထုတ္ေဝခဲ့ေသာ“ေရႀကီးမႈကို ခုခံတြန္းလွန္ျခင္း”ဆိုသည့္ အစီရင္ခံစာတြင္ CPI ကုမၸဏီ အား ျမစ္ဆံုႏွင့္ ကခ်င္ေဒသအတြင္း ဆည္မ်ား တည္ေဆာက္ေနျခင္းကို အျမန္ဆံုး ရပ္ဆိုင္းပါရန္ ေတာင္းဆိုထား သည္။ ထို႔အတူ ဆည္တည္ေဆာက္ျခင္းေၾကာင့္ ေပၚေပါက္လာေသာ လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ိဳးေဖာက္မႈမ်ားကို ဆက္လက္ မျဖစ္ ပြားရန္လည္း ေတာင္းဆိုထားသည္။
သာမန္အားျဖင့္ တ႐ုတ္အစိုးရသည္ ထိုကဲ့သို႔ ဖိအားေပးေတာင္းဆိုမႈမ်ားကို အဖက္လုပ္ေလ့ မရွိပါ။ သို႔ေသာ္ ၂၀ဝ၄ ဧၿပီလ အတြင္းက တ႐ုတ္ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဝမ္က်ားေပါင္က တ႐ုတ္ျပည္ထဲရွိ “ႏုျမစ္” ေခၚ သံလြင္ျမစ္ အတြင္း တည္ေဆာက္မည့္ ဆည္ ၁၃ ခုကို သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ျပႆနာအား စိုးရိမ္ေသာေၾကာင့္ စီမံကိန္းမ်ား ေခတၱရပ္ဆိုင္း လိုက္သည္ဟု ေၾကညာေသာ အခါ ပတ္ဝန္းက်င္ ထိန္းသိမ္းသူမ်ား အေနျဖင့္ ရွားရွားပါးပါး ေအာင္ပြဲ ရခဲ့ဖူးသည္။ ထို႔ေနာက္ ဆည္ ၁၃ ခု အစား ၄ ခုသာ တည္ေဆာက္မည္ဟု ေၾကညာခဲ့သည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ ေမလကမူ ဆည္ ၃ ခုသာ တည္ေဆာက္ေတာ့မည္ဟု ထပ္မံေၾကညာခဲ့ သည္။ Liuku ဆိုသည့္ ဆည္ကို တည္ေဆာက္အၿပီး ထြက္ရွိလာေသာ ေလ့လာ ဆန္းစစ္ခ်က္မ်ားအရ တ႐ုတ္အစိုးရက ထိုသို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
ထိုသို႔ အျပဳသေဘာေဆာင္သည့္ အခ်က္မ်ား ရွိေနေသာ္လည္း တ႐ုတ္အစိုးရက ဆည္တည္ေဆာက္မႈမ်ားကို မည္သို႔ဆံုးျဖတ္ ခ်က္ခ်မည္ ဆိုသည္မွာ ခန္႔မွန္းရ ခက္ေနဆဲ ျဖစ္သည္။ စီးပြားေရး ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈအေပၚသာ အဓိက အာ႐ံုထားေသာ တ႐ုတ္ အစိုးရသည္ တျခားေသာ စိုးရိမ္ဖြယ္ကိစၥမ်ားကို ထည့္သြင္းတြက္ခ်က္ေလ့ မရွိေပ။
ႏိုင္ငံတကာ ျမစ္ေၾကာင္းမ်ား ကြန္ရက္ အဖြဲ႔မွ မူဝါဒေရးရာ ၫႊန္ၾကားေရးမႉး ပီတာ ေဘာ့စ္ဟတ္က“တ႐ုတ္အစိုးရ တြက္ခ်က္ တဲ့ ျပည္တြင္းေစ်းကြက္ရဲ႕ အက်ိဳးအျမတ္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ပါးပါးေလးပါ။ အနာဂတ္မွာ တိုးတက္လာမယ့္ စီးပြားေရး ႀကီးထြားမႈ အလားအလာဟာ အကန္႔အသတ္ ရွိပါတယ္။ ေရအားလွ်ပ္စစ္ လုပ္ငန္းကေန လိုအပ္တဲ့ အက်ိဳးအျမတ္ ေနာက္ထပ္ မရေတာ့ဘူးဆိုရင္ ကုမၸဏီေတြဟာ ႏိုင္ငံရပ္ျခားက ေစ်းကြက္ေတြမွာ၊ အက်ိဳးအျမတ္ပိုရတဲ့ လုပ္ငန္းေတြမွာ ဆက္ၿပီး ၿပိဳင္ဆိုင္ ၾက ဦးမွာပဲ”ဟု ဆိုသည္။
ျမန္မာျပည္တြင္ ေရအားလွ်ပ္စစ္ စီမံကိန္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဘဝင္မက်သူမ်ားခ်ည္းသာ ရွိသည္မဟုတ္။ ဘ၀င္က်သူမ်ားလည္း ရွိေနသည္။ စစ္အစိုးရ ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းႏွင့္ ယင္းတို႔၏ စီးပြားဖက္မ်ား အေနျဖင့္ အိတ္ထဲမွ ေငြစိုက္စရာ မလိုဘဲ ရရွိလာမည့္ အက်ိဳးအျမတ္မ်ားကို ထုထည္ႀကီးႀကီး ခြဲေဝ ယူၾကပါဦးမည္။ ကခ်င္ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရး ကြန္ရက္အဖြဲ႔၏ တြက္ခ်က္မႈအရ ျမစ္ဆံုဆည္ တခုတည္းမွ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အား ေရာင္းခ်ျခင္းျဖင့္ ရရွိႏိုင္သည့္ ေငြေၾကး ပမာဏမွာ တႏွစ္လွ်င္ အနည္းဆံုး အေမရိကန္ ေဒၚလာ ၅၅၈ သန္း ခန္႔ ျဖစ္သည္။
စစ္အစိုးရအတြင္း ျခစားမႈမ်ားႏွင့္ စီးပြားေရး စီမံခန္႔ခြဲမႈမ်ား လြဲမွားေနျခင္းသည္ ဆည္တည္ေဆာက္ျခင္းကို ဆန္႔က်င္ ကန္႔ ကြက္ သူမ်ားအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေကာင္း ျဖစ္လာႏိုင္သည္။ ေရရွည္အတြက္ ထိုစီမံကိန္းမ်ားကို ျမန္မာစစ္အစိုးရႏွင့္ ပူးတြဲ လုပ္ရန္ တ႐ုတ္တို႔ဘက္မွ အယံုအၾကည္ ကင္းမဲ့လာႏိုင္ဖြယ္ရွိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ျမန္မာစစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားႏွင့္ ယင္းတို႔၏ စီးပြားဖက္မ်ားသည္ ယခုအခ်ိန္တြင္ ပုဂၢလိကပိုင္ ျပဳျခင္းဆိုသည့္ ႐ုပ္ဖ်က္ထားေသာ ေခါင္းစဥ္ေအာက္တြင္ ႏိုင္ငံ၏ အရင္း အျမစ္မ်ားကို အက်ိဳးစီးပြားအတြက္ ေလာဘတႀကီး ခြဲေဝယူကာ အလုပ္႐ႈပ္ေနၾကသည္။ ကခ်င္ျပည္နယ္အတြင္းရွိ လူထု၏ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးအတြက္ ထိုသူမ်ားထံမွ ရရွိလာမည့္ ေငြဆိုသည္မွာ အိပ္မက္ပမာသာ ျဖစ္သည္။ အက်ိဳးဆက္ အေနျဖင့္ လူထုသည္ ယခင္က မြဲေနသည္ထက္ ပိုမို မြဲျပာက်လာမည္ကိုသာ ျမင္ရေပေတာ့မည္။
Dam Nation By David Paquette ေဆာင္းပါးကို ဆီေလ်ာ္ ေအာင္ ျပန္ဆိုေဖာ္ျပပါသည္။
http://www.irrawaddy.org/bur/
1 comments:
Can China Support the Myanmar Economy?
Against the background of closer diplomatic, political and security ties between Myanmar and China since 1988, their economic relations have also grown stronger throughout the 1990s and up to the present. China is now a major supplier of consumer goods, durables, machinery and equipment, and intermediate products to Myanmar.
China also offers markets for Myanmar’s exports such as wood, agricultural produce, marine products, minerals, and recently oil and gas. Border trade provides a direct route connecting the center of Upper Myanmar to Yunnan Province in China. Both physical infrastructure developments such as roads and bridges and institutionalization of cross-border transactions, including “one-stop services,” promote border trade. Without the massive influx of Chinese products, the Myanmar economy may have suffered severer shortages of commodities. Without the opening up of China’s export markets, Myanmar may have suffered severer shortages of foreign currencies.
China also provides a large amount of economic cooperation and commercial-based financing in the areas of infrastructure, state-owned economic enterprises, and oil and gas exploitation. Without Chinese long-term loans with low interest rates, the Myanmar government could not have implemented its massive construction of state-owned factories such as textile and sugar mills. Although China’s official foreign investment is rather small, it is not insignificant in that it has recently poured into oil and gas exploration. Chinese enterprises may soon be major players in this booming field in Myanmar. To be sure, Myanmar’s economy is now heavily dependent on economic ties with China.
However, its lopsided trade with China has failed to have a substantial impact on Myanmar’s broad-based economic and industrial development. About seventy percent of Myanmar’s export to China is wood in the form of logs or roughly squared ones. Wood extraction and its export is quite different from other major export items such as beans and pulses and garments in that the latter has induced the improved utilization of existing factors of production such as land and labor in the whole economy. In contrast, wood export is no more than an exploitation of a limited natural resource that happened to remain untapped during the past closed period.
China’s economic cooperation and commercial loans apparently support the present regime, but their effects on the whole economy will also be quite limited under an unfavorable macroeconomic environment and distorted incentives structure. In particular, the newly built state-owned factories may become a burden on the Myanmar government budget and eventually bad loans of Chinese stakeholders.
After all, strengthened economic ties with China will be instrumental in regime survival in the midst of economic sanctions by Western nations. However, it will not be a powerful force promoting the process of broad-based economic development in Myanmar.
Post a Comment