ျမန္မာႏိုင္ငံကို ဖိအားေပးဖို႔ အေမရိကန္ အမတ္မ်ား တိုက္တြန္း
31 March 2010
အေမရိကန္ ႏုိင္ငံေရးေလာကမွာ အရွိန္အ၀ါ ႀကီးမားတဲ့ အထက္လႊတ္ေတာ္အမတ္ ၉ ဦးတုိ႔က ျမန္မာစစ္အစုိးရကို ပိုၿပီး တင္းတင္းက်ပ္ က်ပ္ ဖိအားေပးႏုိင္ေအာင္ ျမန္မာႏုိင္ငံဆုိင္ရာ အေမရိကန္ အထူးကုိယ္စားလွယ္နဲ႔ မူ၀ါဒ ညိႇႏႈိင္းေရးမႉး ခန္႔ထားဖုိ႔နဲ႔ စစ္အစုိးရရဲ႕ လက္ေ၀ခံ စီးပြားေရးသမားေတြကုိ ပိုမုိေဖာ္ထုတ္ ဒဏ္ခတ္ဖုိ႔အတြက္ သမၼတ အုိဘားမား (Obama) ဆီကုိ စာတေစာင္ ေရးသား ေတာင္းဆုိလုိက္ၾကပါတယ္။
ရီပတ္ဘလီကန္ အမတ္ေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့ အထက္လႊတ္ေတာ္ လူနည္းစုေခါင္းေဆာင္ မစ္ခ်္ မက္ေကာနယ္ (Mitch McConnell) နဲ႔ သမၼတ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ယွဥ္ၿပိဳင္ခဲ့သူ ဂၽြန္ မက္ကိန္း (John McCain) တုိ႔နဲ႔အတူ ထင္ရွားတဲ့ ဒီမုိကရက္အမတ္ ေဘာက္ဆာ (Boxer) လည္း ပါ၀င္ၿပီး လက္မွတ္ေရးထုိးပါတယ္။ ဒီေတာင္းဆုိခ်က္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္ေလာက္ အေရးပါသလဲဆုိတာ ဦးေက်ာ္ဇံသာက တင္ျပေပးထားပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဒီ ဆီနိတ္တာ (Senator) ေတြရဲ႕ ေတာင္းဆုိခ်က္ဟာ သမၼတဘုရွ္ (Bush) လက္ထက္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္က ျပ႒ာန္းခဲ့တဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံဆုိင္ရာ Jade Act လုိ႔ေခၚတဲ့ ေက်ာက္စိမ္းဥပေဒမွာ ျပ႒ာန္းထားေပမဲ့ အေကာင္အထည္ မေဖာ္ရေသးတဲ့ အခ်က္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ သမၼတ အုိဘားမား တက္လာေတာ့ ျမန္မာႏုိင္ငံဆုိင္ရာ အေမရိကန္ မူ၀ါဒကို ျပန္လည္သုံးသပ္ၿပီး ဒီမုိကေရစီေရး ေရွး႐ႈတဲ့ လုပ္ရပ္ေတြကုိ စစ္အစိုးရဘက္က တကယ္လုပ္ရင္ ဆက္ဆံေရး တုိးျမႇင့္မယ္ဆိုတဲ့ မူအရ ဒါေတြကုိ ဆက္မလုပ္ဘဲ ရပ္ထားခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ အခုအခါမွာ မမွ်တတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲ ဥပေဒ၊ အထူးသျဖင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြ၊ ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသား ေတြကုိ NLD ပါတီနဲ႔ သက္ဆုိင္ရာပါတီက ဖယ္ထုတ္ရမယ္လို႔ အတင္းအက်ပ္ လုပ္ထားတဲ့ ဥပေဒေတြေၾကာင့္ ဒီေက်ာက္စိမ္းဥပေဒ အတုိင္း အတိအက် အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖုိ႔ အခ်ိန္က်ေရာက္လာၿပီ ဆုိၿပီး သမၼတ အုိဘားမားကုိ ဆီနိတ္တာေတြက ေတာင္းဆိုၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။
သူတို႔ေတာင္းဆုိခ်က္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး USCB ေခၚ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာ့အေရး လႈပ္ရွားတဲ့အဖြဲ႕က ကုိေအာင္ဒင္က အခုလို ရွင္းျပပါတယ္။
“သူတုိ႔အားလုံး ေတာင္းဆုိတာက ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ထဲက ခ်ထားတဲ့ Tom Lantos Block Burma Jade Act ဆုိတာ ရွိတယ္။ အဲဒီမွာပါတဲ့ အခ်က္ေတြကို ျဖည့္ဆည္းေပးဖုိ႔ ေတာင္းဆိုတာပါ။ နံပါတ္တစ္အခ်က္ ျမန္မာႏုိင္ငံဆုိင္ရာ Special Coordinator အထူးကိုယ္စားလွယ္နဲ႔ Policy Coordinator ခန္႔ဖို႔ဆုိတာ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ကတည္းက ဥပေဒ ျပ႒ာန္းၿပီးသား ျဖစ္တယ္။ အခု ၂၀၁၀ ေရာက္ၿပီ၊ သမၼတ အုိဘားမားက တေယာက္မွ အမည္စာရင္း တင္သြင္းတာေတာင္ မလုပ္ရေသးဘူး။
“အခုခ်ိန္မွာ ျမန္မာျပည္ အေရးကိစၥကုိ အေမရိကန္ အစုိးရက ေလးေလးနက္နက္ ေဆာင္ရြက္တယ္ ဆုိတာကို ထင္ထင္ရွားရွား ျပခ်င္တယ္ဆုိရင္ ဒီရာထူးကို အျမန္ဆုံးခန္႔ဖုိ႔ လိုအပ္တယ္။ အဲဒီလို ခန္႔မွလည္း အေမရိကန္ အစိုးရရဲ႕ လက္ရွိ မူ၀ါဒေတြကုိ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ တာ၀န္ေပးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္က ပုိၿပီးေတာ့ ထိထိေရာက္ေရာက္ ကုိင္တြယ္ႏုိင္မွာပါ။ ဆုိေတာ့ အခုလို ေတာင္းဆုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။
“ဒုတိယအခ်က္လည္း အတူတူပဲ၊ သမၼတဘုရွ္ လက္ထက္ကတည္းက ျမန္မာစစ္အစိုးရရဲ႕ အလုိေတာ္ရိ စီးပြားေရးသမားေတြ အေပၚမွာ ပစ္မွတ္ထားတဲ့ စီးပြားေရးပိတ္ဆုိ႔မႈ လုပ္ခဲ့တာ ရွိတယ္။ အဲဒါကို သမၼတဘုရွ္ လက္ထက္ကတည္းက ခ်မွတ္ခဲ့တဲ့ ဥပေဒအရ ဆက္ၿပီးေတာ့ အေမရိကန္ ဘ႑ာေရး ၀န္ႀကီးဌာနက နအဖအလုိက် စီးပြားေရး သမားေတြကို ရွာေဖြ ေဖာ္ထုတ္ၿပီးေတာ့ စီးပြားေရးအရ အေရးယူ ဒဏ္ခတ္ရမွာ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါကိုလည္း မလုပ္ျဖစ္တာ ၂ ႏွစ္ေလာက္ ရွိသြားၿပီ။”
စစ္အစိုးရရဲ႕ အလုိေတာ္ရိ စီးပြားေရးသမားေတြကို ဒဏ္ခတ္ အေရးယူေရးဆိုတဲ့ ကိစၥမွာ ဦးေတဇ၊ စတီဗင္ေလာနဲ႔ ဦးပုိင္လီမိတက္ စတဲ့ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္တခ်ဳိ႕၊ စီးပြားေရးလုပ္ငန္း တခ်ဳိ႕ကုိ အေရးယူခဲ့တာ ရွိေပမဲ့ သမၼတ အုိဘားမား တက္လာၿပီးေနာက္ ထပ္ၿပီး အလားတူ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေတြကုိ ရွာေဖြ ေဖာ္ထုတ္ ဒဏ္ခတ္တာမ်ဳိးကို ရပ္ဆုိင္းထားခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီဟာ ဘယ္ေလာက္ အေရးပါသလဲဆိုေတာ့ အခ်က္ ၂ ခ်က္ ေတြ႕ရပါမယ္။ ပထမတခ်က္က ဒီစာကို ေရးသား ေတာင္းဆုိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ အေမရိကန္ ႏုိင္ငံေရးမွာ အင္မတန္ ၾသဇာတိကၠမ ႀကီးမားတဲ့ ၀ါရင့္ အထက္လႊတ္ေတာ္ အမတ္ႀကီးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အာဏာရပါတီေရာ အတုိက္အခံ ပါတီကပါ ပါ၀င္ၿပီး လက္မွတ္ေရးထုိးထားၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တခ်က္က အုိဘားမားရဲ႕ မူ၀ါဒသစ္အရ လုပ္ေဆာင္ေနတဲ့ စစ္အစိုးရနဲ႔ ေဆြးေႏြးမႈေတြဟာ အလားအလာ မရွိေတာ့ဘူးဆိုတာ ျပသလုိက္တဲ့ အခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္ဆိုၿပီး ကိုေအာင္ဒင္က ရွင္းျပပါတယ္။
“အဓိကေတာ့ အေမရိကန္ အစိုးရနဲ႔ ျမန္မာစစ္အစုိးရအၾကား လုပ္ေနတဲ့ ညိႇႏႈိင္းေဆြးေႏြးမႈေတြ မေအာင္ျမင္ဘူး ဆုိတာကို အထင္အရွား ျပတာပဲေလ။ အဲဒီလုိ မေအာင္ျမင္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ အေမရိကန္ အစုိးရနဲ႔ တကမၻာလုံးက ေတာင္းဆုိေနတဲ့ၾကားက နအဖက တဖက္သတ္ လုပ္ရပ္ေတြ လုပ္ေနတဲ့အခါမွာ အေမရိကန္ အစိုးရက နအဖလုပ္တဲ့ လႈပ္ရွားမႈနဲ႔ တန္းတူတဲ့ တုံ႔ျပန္မႈေပါ့ဗ်ာ။ အမွန္ေတာ့ ေကာင္းတာလုပ္ရင္ ေကာင္းတဲ့အေလ်ာက္ တုံ႔ျပန္ဖုိ႔ အစီအစဥ္ ရွိၿပီးသား။ ေကာင္းတာမလုပ္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ျပင္းထန္တဲ့ တုံ႔ျပန္မႈေတြ ျပန္လုပ္ဖို႔။
“အဲဒါနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ျမန္မာစစ္အစိုးရ အေပၚမွာ အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈ ဘယ္ေလာက္ရွိမယ္ဆုိတာ က်ေနာ္တုိ႔ ေျပာလို႔မရႏုိင္ဘူး။ ရွိတာကေတာ့ ျမန္မာစစ္အစိုးရနဲ႔ ပူးေပါင္းၿပီး တုိင္းျပည္ကုိ ဆင္းရဲတြင္းထဲ ပို႔ေနတဲ့ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ေတြ အတြက္ေတာ့ ျပႆနာ ရွိႏုိင္တယ္။ ေနာက္ ျမန္မာစစ္အစိုးရ ေရြးေကာက္ပြဲကို ေထာက္ခံဖို႔ အာသီသ ျပင္းျပေနတဲ့ တခ်ဳိ႕ ႏုိင္ငံတကာ အစိုးရေတြ အတြက္လည္း အေမရိကန္ အစုိးရရဲ႕ မေက်နပ္မႈနဲ႔ အသိအမွတ္ မျပဳမႈက ဒီအတြက္ အဟန္႔အတား ျဖစ္ေစႏုိင္တယ္။”
အေမရိကန္ အထက္လႊတ္ေတာ္မွာ ဂ်င္မ္၀က္ဘ္ (Jim Webb) လုိ စစ္အစိုးရနဲ႔ သင့္ျမတ္လုိတဲ့ သေဘာထားရွိသူေတြ ရွိတယ္ဆုိေပမဲ့ သူတုိ႔ရဲ႕ အရွိန္အ၀ါဟာ အခု လက္မွတ္ေရးထုိးၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ အရွိန္အ၀ါကို ထုိးေဖာက္ႏုိင္လိမ့္မယ္ မဟုတ္ဘူးလုိ႔လည္း ကိုေအာင္ဒင္က သုံးသပ္သြားပါတယ္။
http://www.voanews.com/burmese/2010-03-31-voa1.cfm
Wednesday, March 31, 2010
လူယုတ္မာေတြ ကို..မွတ္ေလာက္သားေလာက္ေအာင္ေဆာ္..
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
1 comments:
"We Can't Afford to Ignore Myanmar " By JIM WEBB, Washington , Excerpts from New York Times , August 26, 2009, Op-Ed Contributor
EIGHT years ago I visited Myanmar as a private citizen, traveling freely in the capital city of Yangon and around the countryside. This
lush, breathtakingly beautiful nation was even then showing the strain of its severance from the outside world. I was a guest of an American
businessman, and I understood the frustration and disappointment that he and others felt, knowing even then that tighter sanctions would
soon drive them out of the country.
This month I became the first American political leader to visit Myanmar in 10 years, and the first-ever to meet with its reclusive leader, Senior Gen. Than Shwe, in the haunting, empty new capital of Naypyidaw. From there I flew to an even more patched-and-peeled Yangon, where I met with Daw Aung San Suu Kyi, the opposition leader and Nobel laureate who remains confined to her home. Among other requests, I asked Than Shwe to free her and allow her to participate in politics.
Leaving the country on a military plane with John Yettaw — an American who had been sentenced to seven years of hard labor for immigration
offenses, and whose release I had also requested of Than Shwe — I was struck again by how badly the Burmese people need outside help. They are so hardened after decades of civil war and political stalemate that only an even-handed interlocutor can lift them out of the
calcified intransigence that has damaged their lives and threatened the stability of Southeast Asia.
For more than 10 years, the United States and the European Union have employed a policy of ever-tightening economic sanctions against
Myanmar, in part fueled by the military government’s failure to recognize the results of a 1990 election won by Aung San Suu Kyi's
party. While the political motivations behind this approach are laudable, the result has been overwhelmingly counterproductive. The
ruling regime has become more entrenched and at the same time more isolated. The Burmese people have lost access to the outside world.
Sanctions by Western governments have not been matched by other countries, particularly Russia and China. Indeed, they have allowed
China to dramatically increase its economic and political influence in Myanmar, furthering a dangerous strategic imbalance in the region.
According to the nonprofit group EarthRights International, at least 26 Chinese multinational corporations are now involved in more than 62
hydropower, oil, gas and mining projects in Myanmar. This is only the tip of the iceberg. In March, China and Myanmar signed a $2.9-billion
agreement for the construction of fuel pipelines that will transport Middle Eastern and African crude oil from Myanmar to China. When
completed, Chinese oil tankers will no longer be required to pass through the Straits of Malacca, a time-consuming, strategically vital route where 80 percent of China’s imported oil now passes.
If Chinese commercial influence in Myanmar continues to grow, a military presence could easily follow. Russia is assisting the Myanmar
government on a nuclear research project.
Post a Comment