စီးပြားေရး ႀကီးထြားေနေသာ တရုတ္ျပည္၏ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ယိုယြင္းမႈမ်ား

http://www.maukkha.org/index.php?option=com_content&view=article&id=1760:2011-08-23-06-03-57&catid=92:library-&Itemid=386ေပးပို ့သူ -အိမ္မက္မဟုတ္ပါ
တရုတ္ျပည္သည္ ေရွးယခင္ ကတည္းကပင္ လူဦးေရက ေျမႏွင့္ အရင္းအျမစ္ အမ်ားအေပၚ
နာနာ ဖိစီးလာခဲ့ေသာ တိုင္းျပည္ တစ္ျပည္ ျဖစ္သည္။ အက်ိဳးဆက္ကား
သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ယိုယြင္းမႈ သိသိသာသာ ျဖစ္ပြားခဲ့ျခင္းပင္တည္း။

လိုအက္စ္ကုန္းျမင့္ (loess Plateau) သည္ ကမာၻေပၚတြင္ အႀကီးမားဆံုးႏွင့္
အဆိုးရြာဆံုး ယိုယြင္းခဲ့ရာ ေနရာေဒသအျဖစ္ ယူဆရသည္။ ဤသို႔ယိုယြင္းရျခင္း၏
အေၾကာင္းရင္း မ်ား ကို ပိုမိုနားလည္ လာခဲ့ၾကသည့္တိုင္ ေလာေလာဆယ္ အသက္ရွင္
ရပ္တည္ ေရးတိုက္ပြဲႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေနရေသာ အမ်ားျပည္သူတို႔ အဖို႔ အနာဂတ္
မ်ိဳးဆက္မ်ားအေပၚ က်ေရာက္မည့္ ဒဏ္ခတ္မႈကို ဆင္ျခင္ျခင္း မရွိေသးေခ်။

တရုတ္ျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီသည္ အလွ်င္အျမန္ စက္မႈထြန္းကားေရး
ရည္မွန္းခ်က္ကို ဦးထိပ္ပန္ဆင္လ်က္ အာဏာ ရရွိလာခဲ့သည္ ျဖစ္ရာ။
သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ျပႆနာကို ဂရုစိုက္ ခဲ့ပံုမရေခ်။
ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာပင္၊ ပါတီႏွင့္ အစိုးရ အာဏာပိုင္တို႔သည္
ဤျပႆနာမ်ိဳးမ်ား ရွိသည္ဟုပင္ အသိအမွတ္ျပဳေဖၚ မရခဲ့ေခ်။
ေျဖရွင္းေပးဖို႔ကား အပံုႀကီး ပို၍ပင္ ေဝးခဲ့ေခ်ေသးသည္။

ဟိုးယခင္ (၁၉၇၂) ခုႏွစ္ေလာက္က စက္ရံု မီးခိုးေခါင္းတိုင္ ဒါဇင္ေပါင္း
မ်ားစြာတို႔မွ က်ပ္ခိုးမ်ား သြန္ထုတ္ေနျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ အေနာက္တိုင္း
သတင္းေထာက္ တစ္ေယာက္ က မိမိ၏ ထင္ျမင္ခ်က္ကို ေျပာျပခဲ့ရာ၌ ညစ္ညမ္းမႈသည္
ပတ္ဝန္းက်င္ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ဂရုမစိုက္သည့္ ေလာဘသား အရင္းရွင္တို႔၏ လက္ခ်က္
သာျဖစ္သည္ဟု တဖက္က သူ႔ကို ျပန္ေျပာခဲ့သည္ဟု ဆိုသည္။ ေလာဘသား
အရင္းရွင္တို႔ မရွိေတာ့သည္ အခ်ိန္မွ စ၍ တရုတ္တို႔သည္ ပတ္ဝန္းက်င္
ညစ္ညမ္းမႈကို စိုးရိမ္စရာ မရွိခဲ့ေတာ့ေခ်။

တကယ္ေတာ့ စိုးရိမ္မႈ ရွိခဲ့ရိုး အမွန္ပင္ ျဖစ္သည္။ သာဓကအားျဖင့္ ေဖၚ
ျပရမည္ ဆိုပါလွ်င္၊ အႀကီးအက်ယ္ ခုန္ပ်ံ ကူးေျပာင္းေရး လႈပ္ရွားမႈ (Great
Leap Forward) ေၾကာင့္ ဧရာမ သဘာဝ ပတ္ဝန္းက်င္ ျပႆနာႀကီးမ်ား
ျဖစ္ပြားခဲ့ေၾကာင္းကို လူအေတာ္ မ်ားမ်ားက မ်က္ဝါး ထင္ထင္ ျမင္ေတြ႔ခဲ့ၿပီး
ျဖစ္သည္။

၁၉၅၈ ခုႏွစ္က အိမ္ျခံတြင္း သံရည္က်ိဳဖိုမ်ားတြင္ သံမဏိ ထုတ္လုပ္ရာ၌
တိုင္းျပည္၏ ေက်ာက္မီးေသြး မ်ားကို ဘုန္းေပါလေအာ သံုးခဲ့ရာ၊ အခ်ိဳ႕နယ္ေျမ
ေဒသမ်ားရွိ လယ္သမားမ်ားအဖို႔ ေဆာင္းရာသီ ဒဏ္ခံႏိုင္ေအာင္
အေႏြးဓါတ္ေပးမည့္ ေလာင္စာအတြက္ သစ္ေတာႏွင့္ ခ်ံဳပင္မ်ားကို
အေျပာင္ရွင္းခဲ့ရသည္။

၁၉၇၀ ခု လြန္ႏွစ္မ်ားအတြင္းကလည္း တိဘက္ျပည္နယ္မွာ ဘာလီအစား ဂ်ံဳကို
အစားထိုး စိုက္ပ်ိဳးေရး ကေရာ္မယ္ စီမံကိန္းေၾကာင့္ ေျမဆီ ခန္းေျခာက္ၿပီး၊
အငတ္ေဘး ဆိုက္ခဲ့ဖူးသည္။ မီးခိုလံုးႀကီးမ်ား တအူအူ ထြက္ေနေသာ စက္ရံုမ်ား၏
အနီးအနားတြင္ ေနထိုင္ၾကသူမ်ားက က်ပ္ခိုးဒဏ္ကို ခံေနရေၾကာင္း တိုင္တန္း
ခဲ့ၾကသည္။

ဤျပႆနာမ်ားကို ေရာ၍ အျခား ျပႆနာမ်ားကိုပါ ေျဖရွင္းရန္ ႀကိဳးပမ္းေသာ
အားျဖင့္ (၁၉၇၃) ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လတြင္ ႏိုင္ငံေတာ္ ေကာင္စီက သဘာဝ
ပတ္ဝန္းက်င္ ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ေရး လုပ္ငန္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ျပည္လံုးကၽြတ္
ကြန္ဖရင့္တရပ္ ေခၚဆိုခဲ့သည္၊

၁၉၇၄ ခုႏွစ္တြင္ ႏိုင္ငံေတာ္ေကာင္စီ၏ လက္ေအာက္၌ သဘာဝ ပတ္ဝန္းက်င္ ကာကြယ္
ေစာင့္ေရွာက္ေရးရံုး (Office of Environmental Protection) ကို
တည္ေထာင္ခဲ့သည္။ တိုင္းျပည္ အႏွံ႔အျပားလည္း ျပည္နယ္ အဆင့္ ရံုးမ်ားကို
တည္ေထာင္ခဲ့သည္။

ႏိုင္ငံေတာ္ အဆင့္ ရံုးသည္ ဝန္ႀကီးဌာန သို႔မဟုတ္ ေကာ္မရွင္တို႔ေလာက္
လက္ေအာက္ခံရံုးမ်ား အေပၚ အာဏာ မရွိခဲ့ေခ်။ ႏိုင္ငံေတာ္ အဆင့္ ရံုးသည္
ညွိႏႈိင္းေပးျခင္း၊ စီမံကိန္း ခ်ျခင္းတို႔ကိုေတာ့ လုပ္ႏိုင္ခဲ့သည္။

သို႔ရာတြင္ အာဏာတည္ေအာင္ေတာ့ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ေခ်။ အမ်ိဳးသား
ျပည္သူ႔ကြန္ဂရက္ (NPC) သည္ (၁၉၇၉) ခုႏွစ္က၊ တရုတ္ျပည္သူ႔ သမတႏိုင္ငံ၏
ပထမဦးဆံုးေသာ သဘာဝ ပတ္ဝန္းက်င္ ကာကြယ္ေရး ဥပေဒကို အတည္ျပဳ ေပးခဲ့သည္။

သို႔ျဖစ္သည့္တိုင္ ဘ႑ာေငြ ေထာက္ပံေရး၊ လူအင္အားႏွင့္
စည္းရံုးေရးတို႔တြင္မလံုေလာက္ မႈမ်ား ရွိေနခဲ့ရာ၊ ဥပေဒ ျပဌာန္းခ်က္မ်ား
အာဏာတည္ေရးမွာ အခက္အခဲ ရွိေနခဲ့သည္။

သဘာဝ ပတ္ဝန္းက်င္ ယိုယြင္းမႈသည္ (၁၉၉၀) ခုႏွစ္ အေရာက္တြင္ အမ်ားျပည္သူ
စိုးရိမ္ပူပန္စရာ ျပႆနာတရပ္ ျဖစ္လာခဲ့ၿပီး၊ ယခုလည္း ဆက္ျဖစ္
ေနဆဲပင္ရွိသည္။ ေရညစ္ညမ္းမႈကို တရုတ္ျပည္၏ အဓိက ျပႆနာႀကီးအျဖစ္
သေဘာထားၾကသည္။

ဤေရညစ္ညမ္းမႈသည္ အမ်ား ျပည္သူတို႔၏ က်န္းမာေရးအဖို႔ အႀကီးမားဆံုး
အႏၲရာယ္ႀကီးျဖစ္သည္။ (၂၀ဝ၅) ခုႏွစ္က စ၍ တရုတ္ ျပည္မႀကီး၏ အႀကီးဆံုးၿမိဳ႕
(၆၆၉) ၿမိဳ႕အနက္ (၄၀ဝ) ေက်ာ္မွာ ေရ မလံုေလာက္ မႈျဖစ္ပြားေနခဲ့သည္။
ႏွစ္စဥ္လိုလိုပင္ ျမစ္ေရမ်ား နိမ့္သည္ထက္ နိမ့္ဆင္းလာေၾကာင္း သတင္း မ်ား
ၾကားေနရသည္။ တရုတ္ျပည္ ေျမာက္ပိုင္းသည္ (၁၉၈၀)ခု လြန္ႏွစ္မ်ားကစ၍
မိုးေခါင္သည့္ဒဏ္ကို တေလွ်ာက္လံုး ခံလာခဲ့ရသည္။

တရုတ္ျပည္ ေျမာက္ပိုင္း၌မူ ေရႀကီးမႈမ်ား ပို၍ ဆိုးဆိုးရြားရြား
ျဖစ္ပြားလာခဲ့သည္။ (၂၀၃၀) ခုႏွစ္ အေရာက္တြင္ လူဦးေရသည္ (၁.၆) ဘီလီယံ
ရွိလာမည္ဟု တြက္ထားရာ၊ လူတဦးခ်င္း အတြက္ ေရရွိမႈ ပမာဏသည္ (၁, ၇၆၀)
ကုဗမီတာသာ ရွိလိမ့္မည္ ျဖစ္ၿပီး၊ ကၽြမ္းက်င္သူ ပညာရွင္မ်ား သတ္မွတ္ထားေသာ
အနိမ့္ဆံုး ပမာဏ (၁, ၇၀ဝ) ၏ အထက္မွာ သီသီေလးသာ ရွိေတာ့မည္။

လူတဦးခ်င္း အတြက္ ရရွိေသာ လက္ရွိ ေရပမာဏ (၂, ၂၀ဝ) ကုဗမီတာ သည္ ကမၻာ့
ပ်မ္းမွ်ႏႈန္း၏ (၄) ပံု (၁) ပံုမွ်သာရွိသည္။ တႏွစ္တာ၏ ေရရွား ရာသီမ်ား၌
ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားတြင္ ေရ မလံုေလာက္မႈသည္ ရိုးေနေသာ ကိစၥျဖစ္သည္။
စက္ရံုမ်ားတြင္လည္း ေရ မရသျဖင့္ လုပ္ငန္း ရပ္ထားၾကရသည္။

ဆိုးဆိုးရြားရြား ေရ ညစ္ညမ္းမႈေၾကာင့္ ေသာက္၍ ရေသာ ေရ အက်န္ နည္းရျခင္း
ျဖစ္သည္။ စီးပြားေရးႀကီးထြားမႈသည္ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ညစ္ညမ္းမႈကို အဆတိုး
ႏႈန္းျဖင့္ ျဖစ္ပြားေစပါသည္။ ေက်းလက္ နယ္ေျမ ေဒသသည္လည္း ဓါတ္ေျမၾသဇာမ်ား၊
အဆိပ္ ပိုးသတ္ေဆးမ်ားျဖင့္ ညစ္ညမ္း ေနေသာ စိုက္ပ်ိဳးေရး စြန္႔ပစ္ေရမ်ား၏
ဒဏ္သင့္ ခံရေလသည္။

အခ်ိဳ႕ေသာ နယ္ေျမ ေဒသမ်ား၌ သတၱဳဓါတ္ႏွင့္ ေအာ္ဂဲနစ္ အညစ္အေၾကးမ်ား၏
ပါဝင္မႈႏႈန္း ျမင့္မားျခင္းက လူသားမ်ားမွာေရာ၊ ေရသတၱဝါမ်ားမွာပါ
ကင္ဆာေရာဂါႏွင့္ ပံုပ်က္ သေႏၶသား ေမြးဖြားမႈ မ်ားကို ျဖစ္ပြားေစပါသည္။
နယ္ေျမေဒသ အေတာ္မ်ားမ်ား၌ ရာစုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အသံုးျပဳလာခဲ့ေသာ
ေသာက္ေရတြင္းမ်ားကို စြန္႔ပစ္ေန ရေတာ့သည္။

အခ်ိဳ႕ေသာ ျမစ္မ်ားႏွင့္ အင္းအိုင္မ်ား၌ ငါးမ်ား ေန၍မရေတာ့ၿပီ။
ထံု႔ပိုင္း၊ ထံု႔ပိုင္းတက္လာတတ္ၿပီး၊ ပင္လယ္ထြက္ စားစာရာ မ်ားမွာ
အဆိပ္သင့္မႈ ျဖစ္ပြားေစေသာ "ဒီေရနီမ်ား" က ကမ္းရိုးတန္း ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားကို
ၿခိမ္းေျခာက္ ေနလ်က္ရွိသည္။ ညစ္ညမ္းမႈ ျဖစ္ၿပီးေသာ ေသာက္ေရသည္
အသည္းေရာင္ေရာဂါ၊ အစာအိမ္ကင္ဆာ၊ အသည္းကင္ဆာ၊ အူကင္ဆာ ျဖစ္ပြားမႈႏႈန္း
ျမင့္လာျခင္းႏွင့္ ဆက္စပ္ေနသည္။

ရွိေနေသာ ေရကို ဆင္ျခင္ တိုင္းထြာမႈမဲ့စြာ သံုးစြဲေနၾကရမည္လားဟု တရုတ္
ကၽြမ္းက်င္သူ ပညာရွင္မ်ားက အျပစ္ဖို႔ကာ၊ အိမ္ေထာင္စုမ်ား ႏွင့္
စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား သံုးစြဲေသာ ေရ၏ ယူနစ္အလိုက္ ေငြေပးေဆာင္ေစပါက
အေျခအေန သိသိ သာသာႀကီး ပိုေကာင္းလာလိမ့္မည္ဟု အႀကံျပဳၾကသည္။ ပင္လယ္ေရကို
ေရခ်ိဳအျဖစ္သို႔ က်ိဳခ်က္ျခင္း လုပ္ငန္းကိုလည္း အႀကံျပဳ တင္ျပၾကသည္။
သို႔ရာတြင္ ေလာေလာဆယ္ အခ်ိန္၌ ဤလုပ္ငန္းက အလြန္ ေငြကုန္ေၾကးက် မ်ားသည္။

အလြန္ ေငြကုန္ၾကးက်မ်ားေသာ ေနာက္လုပ္ငန္းတကား ေတာင္ပိုင္းမွ
ေျမာက္ပိုင္းသို႔ ေရသြယ္ပို႔ေရး စီမံကိန္း လုပ္ငန္းျဖစ္သည္။ ဤစီမံကိန္း
ႏွင့္ ပတ္သက္၍ သို႔ေလာ သို႔ေလာ ေတြးစရာ အမ်ားအျပား ရွိေနသည္။
ပို႔ေဆာင္ေပးမည့္ ေရက အလြန္ ညစ္ညမ္းေနေသာေၾကာင့္ မိမိတို႔
ေျမာက္ပိုင္းၿမိဳ႕မ်ားမွာ အက်ိဳးရွိသည္ထက္ ေရသန္႔စင္ရသည့္ ကုန္က်စားရိတ္က
ပိုလိမ့္မည္ဟု ေရရွားေသာ ေျမာက္ပိုင္းေဒသမွ အာဏာပိုင္မ်ားက ေထာက္ျပၾကသည္။

၂၀ဝ၄ ခုႏွစ္၊ ေႏွာင္းပိုင္းေရာက္ခ်ိန္၌ ဤစီမံကိန္း အတြက္ ကုန္က်ထားသည့္
စားရိတ္က သတ္မွတ္ထားေသာ ဘတ္ဂ်က္ထက္ ပိုႏွင့္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ သြယ္ပို႔မည့္
ေရသည္ ရွန္ေဒါင္းၿမိဳ႕သို႕ ၂၀ဝ၇ ခုႏွစ္တြင္ ၄င္း၊ ပီကင္းၿမိဳ႕သို႕ ၂၀၁၀
ခုႏွစ္တြင္ ၄င္း ေရာက္ရန္ျဖစ္သည္။

တရုတ္ျပည္၏ ကမ္းရိုးတန္းေဒသမွာ လူဦးေရ အႀကီးအက်ယ္ တိုးမႈေၾကာင့္ ေျမေပၚေရ
မလံုေလာက္မႈ ျဖစ္ပြားရျခင္း ျဖစ္သည္။ ေရ လံုေလာက္ေရး အတြက္ ေျမေအာက္
ေရကို အသံုးျပဳျခင္းသည္ ေျမျပင္ နိမ့္ဆင္းမႈ ျဖစ္ပြားေစပါသည္။

ေျမျပင္ နိမ့္ဆင္းမႈသည္ ေနအိမ္မ်ား ႏွင့္ လုပ္ငန္းမ်ား၏ တည္ေဆာက္ပံု
အေနအထားကို ထိခိုက္ေစသည့္ အျပင္ (အထူးသျဖင့္ ပင္လယ္ ေရမ်က္ႏွာျပင္က
ႀကိဳတြက္ထားသည့္ အတိုင္း ျမင့္တက္လာမည္ဆိုပါက) ကမ္းရိုးတန္းၿမိဳ႕
ႀကီးမ်ားမွာ ေရႀကီးခံရမည့္ အႏၲရာယ္ကို ပို၍ ခံရေစႏိုင္ပါသည္။
ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားမွာ အိမ္ယာ ေဆာက္လုပ္ေရး စီမံကိန္းမ်ား ေရးဆြဲရာ၌ ဤအခ်က္ကို
ထည့္သြင္း စဥ္းစားရန္ တရုတ္ သိပၸံ အကယ္ဒမီ အဖြဲ႔(Chinese Academy of
Science) က သတိေပးထားသည္။

ရွန္ဟိုင္းၿမိဳ႕၏ အလြန္အမင္း ေငြကုန္ေၾကးက် မ်ားၿပီး၊ ၾကြားလံုးထုတ္ရံု
သက္သက္မွ် အသစ္ တည္ေဆာက္ ထားေသာ ေျမေအာက္ သံလိုက္ ဓါတ္အားသံုး
ရထားလမ္းသည္ ယခု နိမ့္ဆင္း ေနလ်က္ရွိသည္။

အီတလီႏိုင္ငံ၏ ဗင္းနစ္ၿမိဳ႕ သည္ လြန္ခဲ့ေသာ ရာစုႏွစ္ အတြင္းမွာ (၂၄)
စင္တီမီတာသာ နိမ့္ဆင္း ခဲ့ေသာ္လည္း အေရွတိုင္း၏ ဗင္းနစ္ဟု ေခၚဆိုေနၾကေသာ
ဆူဇူၿမိဳ႕(Suzhou) သည္ ၁၉၅၀ ခုႏွစ္မ်ား ေနာက္ပိုင္း မွာ (၁.၅)မီတာ
နိမ့္ဆင္း သြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ အဓိကရ ပင္လယ္ဆိပ္ကမ္း ၿမိဳ႕ႀကီး
တၿမိဳ႕ျဖစ္ေသာ နင္းဘို(Ningbo) ၿမိဳ႕သည္ ၂၀၃၀ ခုႏွစ္ အေရာက္တြင္ ပင္လယ္ေရ
မ်က္ႏွာျပင္ထက္ နိမ့္သြားဖြယ္ရွိသည္။

ေျမျပင္ေပၚသို႔ ဆားငန္ေရတက္ျခင္းသည္ ေျမဆီလႊာကို ဆားငန္ဓါတ္ ေပါက္ေစၿပီး၊
သီးႏွံကိုလည္း အထြက္ေလ်ာ့ေစသည့္ အျပင္ ယိုယြင္း တိုက္စားမႈကိုလည္း ဆက္လက္
ျဖစ္ပြားေစပါသည္။ ပုလဲ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚ ေဒသ၏ တည္ေဆာက္ေရး လုပ္ငန္းမ်ားသည္
ေဒသေန ျပည္သူအေတာ္မ်ားမ်ား အတြက္ မႀကံဳစဖူး ၾကြယ္ဝမႈမ်ားကို
ေဆာင္က်ဥ္းေပးခဲ့သည္ မွန္ေသာ္လည္း လြန္ခဲ့ေသာ (၁၅) ႏွစ္ အတြင္း
တံတားမ်ား၊ ဆိပ္ခံ ေဘာတံတားမ်ားႏွင့္ ဆပ္ကမ္း သိုေလွာင္ရံုႀကီးမ်ား
တည္ေဆာက္မႈ ေၾကာင့္ ေဂဟစနစ္မွာ ပ်က္စီး ထိခိုက္ခဲ့ရသည္။

သဘာဝ ပတ္ဝန္းက်င္ဆိုင္ရာ သိပၸံပညာရွင္မ်ားက တရုတ္ျပည္၏ ေရ
အရင္းအျမစ္ႏွင့္ စိုက္ပ်ိဳးေျမမ်ားသည္ မႏိုင္ဝန္ကို ထမ္းေနၾကရသည္ဟု
သတိေပးထားသည္။ ေဂဟစနစ္အား တရုတ္ျပည္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း. က်ားကန္ေပးမႈ သည္
ခ်ိနဲ႔လွပါေပသည္ ဟုလည္း စိုးရိမ္ ပူပန္ေနၾကသည္။

(ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္)

ေမာင္ေမာင္သန္း
http://www.maukkha.org/index.php?option=com_content&view=article&id=1797:2011-09-09-03-22-00&catid=library-&Itemid=272

ေလထုညစ္ညမ္းမႈသည္လည္း ႀကီးထြားလာေန လ်က္ရွိေသာ ျပႆနာတရပ္ ျဖစ္သည္။ ကမၻာ့
က်န္းမာေရးအဖြဲ႔၏ အခ်က္အလက္မ်ား အရဆိုလွ်င္၊ ေလထု ညစ္ညမ္းမႈကို
အဆိုးရြားဆံုး ခံစားေနရေသာ

ကမာၻ႔ၿမိဳ႕ႀကီး (၁၀) အနက္ (၉) ၿမိဳ႕သည္ တရုတ္ျပည္မွ ျဖစ္သည္။ တရုတ္ျပည္
စြမ္းအင္ လိုအပ္ခ်က္၏ ၇၅% ကို ေက်ာက္မီးေသြးျဖင့္ ျဖည့္တင္းေပးသည္။
ဤေက်ာက္မီးေသြးမ်ားကား အမ်ားအားျဖင့္ အရည္အေသြး ညံ့ဖ်င္းၿပီး၊
သန္႔စင္ထားျခင္းလည္း မရွိေခ်။ ထို႔ျပင္ ခပ္နိမ့္နိမ့္ ေခါင္းတိုင္မ်ား
ေအာက္မွ မီး႐ႈိ႕ျခင္းျဖစ္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ေလထုထဲသို႔ ထုတ္လႊတ္ေသာ
အညစ္အေၾကး ပမာဏကို တိုးေစပါသည္။ ၿမိဳ႕ေန လူဦးေရ အမ်ားစုသည္ အထူးသျဖင့္
ေဆာင္းရာသီ၌ ၾကက္ညွာ ေခ်ာင္းဆိုး ေရာဂါ ခံစားရေလသည္။

ေမာ္ေတာ္ကား ပိုင္သူမ်ား ပို၍ မ်ားလာျခင္းက မီးခိုးျမဴ ဆိုင္းျခင္းကို
ပိုဆိုးေစပါသည္။ တရုတ္ျပည္သည္ ကမာၻ႔ ေစ်းကြက္မွ အခ်ဥ္ ဓါတ္ ေပါက္ေနေသာ
ေရနံရိုင္းမ်ားကို ဝယ္ယူခဲ့ျခင္းျဖစ္ရာ၊ ဤေရနံမ်ား သည္ ေစ်းသက္သာေသာ္လည္း
ကန္႔ပါဝင္မႈ မ်ားသည္။ ကန္႔သည္ ေလထု ညစ္ညမ္းမႈ ျဖစ္ေစေသာ အဓိက
အေၾကာင္းရင္း တခု ျဖစ္သည္။

(၂၀ဝ၄) ခုႏွစ္၊ ေႏြဦးရာသီက ျပင္သစ္သမၼတ ရွီရက္ (Chirac) ၏ အလည္ အပတ္
လာေရာက္ျခင္းကို ဂုဏ္ျပဳေသာအားျဖင့္ စီစဥ္ထားေသာ ေလယာဥ္ပ်ံသန္း
စြမ္းရည္ျပပြဲကို အဆိပ္သင့္ မီးခိုးျမဴမ်ားေၾကာင့္ ဖ်က္သိမ္းခဲ့ရသည္။
ဤအတြက္ေၾကာင့္ (၂၀ဝ၈) ခုႏွစ္၊ အိုလံပစ္ အားကစားပြဲမ်ား က်င္းပေရး အတြက္
ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ရာ၌ ၿမိဳ႕ေတာ္၏ ပိုမို သန္႔ရွင္းလာေသာ ပတ္ဝန္းက်င္ကို
ျပသရန္ စိတ္ထက္သန္ေနၾကေသာ တရုတ္ အာဏာပိုင္တို႔ မ်က္ႏွာပ်က္ခဲ့ ရေလ သည္။
ေက်ာက္မီးေသြးမ်ားကို သန္႔စင္ျခင္း၊ စက္ရံု မီးခိုးေခါင္းတိုင္မ်ားကို
ျမင့္ျမင့္ထားျခင္း၊ ပို၍ ထိေရာက္ေသာ ဘြိဳင္လာအိုးမ်ားကို အသံုးျပဳျခင္း၊
အမ်ိဳးအစား ေကာင္းေသာ ဓါတ္ဆီမ်ားကို အသံုးျပဳျခင္းႏွင့္ စြမ္းအင္အတြက္
အျခားေလာင္စာ အမ်ဳိးအစားမ်ားကို ေျပာင္းသံုးျခင္းျပဳရန္ အၾကံျပဳထားသည္။
ေအာင္ျမင္မႈမ်ား ရခဲ့ေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းမွာ ဒုံရင္းအတိုင္း
ျပန္ျဖစ္သြားခဲ့သည္။ (၂၀ဝ၂) ႏွင့္ (၂၀ဝ၃) ခုႏွစ္တြင္ စြမ္းအင္
မလံုေလာက္မႈ ဆိုးဆိုးရြားရြား ျဖစ္ပြားခဲ့ၿပီးေနာက္၊ ေက်ာက္မီးေသြး
ေလာင္စာသံုး စက္ရံုမ်ား ပိုမ်ားလာခဲ့ရာ အက္စစ္မိုး ရြာေစေသာ အခိုးအေငြ႔
ထုတ္လႊတ္မႈမ်ား ျပန္လည္ ျဖစ္ပြားလာခဲ့သည္။

ေျမဆီလႊာယိုယြင္း တိုက္စားျခင္းႏွင့္ သဲကႏၲာရအျဖစ္သို႔
ေျပာင္းလဲျခင္းတို႔သည္လည္း ေနာက္ထပ္ ျပႆနာမ်ား ျဖစ္ေလသည္။ ဤျပႆနာမ်ား၏
အဓိက အေၾကာင္းရင္း တခုကား သစ္ေတာ ျပဳန္းတီးမႈပင္ျဖစ္သည္။ သစ္ပင္မ်ားကို
အလြန္အကၽြံ ခုတ္လွဲျခင္း၊ ဆင္ျခင္တိုင္းထြာမႈ မဲ့စြာ သံုးစြဲျခင္းတို႔သည္
သစ္ပင္ဦးေရ ဆုတ္ယုတ္ေစေၾကာင္း၊ ရရွိေသာ သစ္မ်ား၏ အရည္အေသြး
ညံ့ဖ်င္းေစေၾကာင္းႏွင့္ သစ္ေတာမ်ား ကုန္ခမ္းသေလာက္ နီးနီးျဖစ္ေစေၾကာင္း
သစ္ေတာ ဝန္ႀကီးဌာနက ဆိုပါသည္။ ဝန္ႀကီးဌာန သတ္မွတ္ထားသည့္ (၇) ႏွစ္ (၈)
ႏွစ္ သက္တမ္းရွိလာသည္ႏွင့္ သစ္ပင္မ်ားကို အေျပာင္ ခုတ္လွဲ ၾကေတာ့သည္။
(၁၉၉၃) ခုႏွစ္ အေရာက္တြင္ သစ္ေတာေျမသည္ စတုရန္းမီတာ (၂) သန္း
ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလာက္သာ က်န္ေတာ့သည္။ ဤသစ္ေတာ အားလံုး နီးပါးေလာက္သည္လည္း
ေဝးလံ သီေခါင္ေသာ အရပ္မ်ား သို႔မဟုတ္ ေတာင္ထိပ္မ်ားမွာ ရွိေနၾကျခင္း
ျဖစ္သည္။ (၁၉၉၇) ခုႏွစ္က စ၍ ႏွစ္စဥ္ ေႏြဦးရာသီမွာ သစ္ေတာ
ျပန္လည္စိုက္ပ်ိဳးေရး လႈပ္ရွားမႈမ်ား လုပ္ခဲ့သည္။ စိုက္ပ်ိဳးေသာ သစ္ပင္
အေရအတြက္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ႏွစ္စဥ္ အစီရင္ခံစာမ်ား တခမ္းတနား ထြက္ေပၚ
လာခဲ့ေသာ္လည္း၊ ရွင္သန္မႈႏွင့္ ထိန္းသိမ္းမႈႏႈန္းကား နိမ့္လွေလသည္။
သဲကႏၲာရမ်ား၏ အစပ္မ်ားတြင္ သစ္ပင္ စိုက္ပ်ိဳးသည္ ဆိုရာ၌
စိုက္ပ်ိဳးလိုက္ေသာ သစ္ပင္မ်ားသည္ သဘာဝ မိုးေရျဖင့္
ရွင္သန္ႏိုင္ျခင္းရွိသည္ မဟုတ္သျဖင့္၊ ရွားရွားပါးပါး ေျမေအာက္ေရကို
စုပ္ယူၾကသည္။ စုပ္ ယူေသာေရမ်ားသည္ အရြက္မ်ားမွေန၍ အေငြ႔ပ်ံသြား
ကုန္ၾကသည္။ သစ္ပင္ စိုက္ပ်ိဳးရန္အတြက္ ေရတြင္းမ်ား တူးၾကရာ၊ နဂိုက
ခ်ဳိင့္ခြက္မ်ား ထေနေသာ ေတာင္ကုန္းေျမမ်ားကို ထိခိုက္ေစျပန္သည္။ ထို႔ျပင္
သစ္ပင္မ်ားကိုေရေပးေရး အတြက္ ေကာေနေသာ ျမစ္မ်ားႏွင့္ အင္းအိုင္မ်ားမွ
တန္ဖိုး ရွိလွေသာ ေရမ်ားကိုလည္း သံုးရေလသည္။ ျပန္လည္ စိုက္ပ်ိဳးထားေသာ
သစ္ေတာမ်ားသည္ အပင္မ်ိဳးစိတ္ တမ်ိဳးတည္းသာ(ေပၚပလာ ထင္းရွဴးပင္) ပါသျဖင့္
ဇီဝ ထိန္းသိမ္းေရးစနစ္ (bio-control mechanism) ကင္းမဲ့ ေလသည္။
ဤသို႔ျဖင့္ သစ္ေတာမ်ားသည္ အင္းဆက္ပိုးမႊား ဒဏ္ကို ခံရစရာ ရွိေနသည္။
ေလ့လာခ်က္ တခု၏ ေတြ႔ရွိခ်က္ အရဆိုရလွ်င္ တရုတ္ျပည္သူ႔ သမၼတႏိုင္ငံ၏
သစ္ေတာ ဖံုးေျမသည္ တိုင္းျပည္ အက်ယ္အဝန္း၏ ၁၂% မွ ၁၆% အထိသာ ရွိေတာ့သည္။
အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စု၊ ယခင္ ဆိုဗီယက္ ယူနီယံႏွင့္ အိႏိၵယတို႔၌မူ ၃၃ %၊
၃၅% ႏွင့္ ၂၆% အသီးသီး ရွိၾကသည္။

အပံုႀကီး ပို၍ ႀကီးေသာ ျပႆနာ ျဖစ္လာမည့္ ကိစၥတခုကား အျငင္းပြားဖြယ္ရာ
လွ်ဳိေျမာင္သံုးသြယ္ (Three Gorge project) စီမံကိန္း ေဖၚေဆာင္ရန္
အစိုးရ၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ပင္ ျဖစ္သည္။ ယန္စီျမစ္၏ သာယာလွပဆံုးေသာ ျမစ္ေၾကာင္း
တေနရာကို ျဖတ္လ်က္ ဧရာမ ဆည္ႀကီး တစင္းကို ေဆာက္လုပ္ ၿပီးစီး သြားေလၿပီ။
အေကာင္းျမင္ သူတို႔က ဤဆည္ႀကီးသည္ ႏွစ္စဥ္ ညစ္ညမ္းမႈ ကင္းေသာ
လွ်ပ္စစ္ဓါတ္အား ကီလိုဝပ္ (၈၄) ဘီလ်ံ ထုတ္လႊတ္ေပးမည္၊ ျမစ္ေၾကာင္း
တေလွ်ာက္ သယ္ယူ ပို႔ေဆာင္ေရး စြမ္းအား (၄) ဆ ျမင့္တက္လာေစၿပီး၊ သယ္ယူ
ပို႔ေဆာင္ေရး ကုန္က်စားရိတ္ (၃)ပံု (၁)ပံု ေလ်ာ့က် သြားေစမည္။
ယန္စီျမစ္ဝွမ္းမွ ေရကို အၿမဲတေစ ေရရွားခဲ့ေသာ ေျမာက္ပိုင္းသို႔
သြယ္ပို႔ေပး ေစႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ဆိုၾကသည္။ ေဝဖန္သူတို႔ကမူ ဆည္ႀကီးသည္
ယန္စီျမစ္၏ အပိုင္းတပိုင္းမွာ ေရလႊမ္းမိုးမႈ သက္သာေစႏိုင္မည္
ျဖစ္ေသာ္လည္း အျခား အပိုင္းမ်ားမွာ ေရလႊမ္းမိုးမႈ ပိုဆိုးလာေစလိမ့္မည္ဟု
ဆိုၾကသည္။ ဆည္ေဆာက္ လုပ္ေရးလုပ္ငန္းသည္ ၿမိဳ႕ႀကီး မ်ား၊ ေထာင္ႏွင့္ခ်ီေသာ
ေက်းရြာမ်ား၊ အေျပာက်ယ္ေသာ လယ္ယာေျမ အကြက္ႀကီးမ်ားကို ၿဖိဳလွဲ တိုက္ခ်
သြားသည့္ အျပင္ ရွားပါးလွေသာ ေဒသေပါက္ အပင္မ်ားႏွင့္ ေဒသေန တိရစာၦန္
မ်ိဳးမ်ားကိုပါ ပ်က္စီးဆံုးပါး သြားေစခဲ့သည္။ ဆည္ေၾကာင့္ အိုးအိမ္အေျခ
ပ်က္ခဲ့ရေသာ လူဦးေရ (၁ ဒသမ ၄) သန္းမွာလည္း ဆိုးဆိုးရြားရြား
ျပႆနာႀကီးမ်ား ျဖစ္ပြားခဲ့သည္။ အိုးအိမ္အေျခ ပ်က္သြားသူမ်ားအား
ေလ်ာ္ေၾကးေပးရမည့္ ယြမ္ေငြ (၂၈၉) သန္းကို အက်င့္ပ်က္ အရာရွိႀကီးမ်ားက
အလြဲသံုးစား လုပ္ခဲ့ေၾကာင္း (၂၀ဝ၇) ခုႏွစ္ စာရင္းစစ္ အဖြဲ႔က
ေဖၚထုတ္ျပခဲ့သည္။ ေလ်ာ္ေၾကးေငြ အခ်ိဳ႕ အဝက္ရရွိခဲ့သူမ်ားထဲမွာ ပင္လွ်င္
မူလေနရာထိုင္ခင္းမ်ိဳး မရရွိႏိုင္သူကမ်ားသည္။ ေနရာသစ္မွာ
အေျခခ်ေနထိုင္သူမ်ားသည္ ထိုေနရာသစ္မ်ား ရွိ ေဒသခံလူမ်ား၏ ခြဲျခား
ဆက္ဆံျခင္းကိုလည္း ခံၾကရေလသည္။

ဆည္ေရလႊမ္း နယ္ေျမထဲတြင္ အမိႈက္ပံုရာ ေနရာမ်ား၊ ညစ္ညစ္မႈ ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ
စက္ရံု ေနရာမ်ား၊ သင္းခ်ိဳင္းေျမမ်ား ပါသြားခဲ့သည္။ ဤေနရာမ်ားကို
ႀကိဳတင္၍ ေလာက္ေလာက္လားလား သန္႔စင္ထားခဲ့ျခင္း မရွိေခ်။ သို႔ျဖစ္ရာ သဘာဝ
ပတ္ဝန္းက်င္ ညစ္ညမ္းမႈကို ထပ္တိုး၍ ျဖစ္ပြားေစခဲ့သည္။ ေရလႊမ္းမိုးမႈ
ရန္မွ ထြက္ေျပး တိမ္းေရွာင္ေသာအားျဖင့္ ၾကြက္အုပ္ႀကီးမ်ားက နီးရာ
ၿမိဳ႕မ်ားဆီသို႔ ေျပးဝင္ကုန္ၾကသည္။ ထို႔ျပင္ ေျမၿပိဳမည့္ ေဘးရန္ကလည္း
ႀကီးလွစြာ၏။ ဆည္ပိုင္နက္ နယ္ေျမ၏ အစိတ္အပိုင္းျဖစ္ေသာ ေရေလွာင္ ကန္ႀကီး၏
ပတ္ဝန္းက်င္ နယ္ေျမသည္ ေျမဆီေျမသား မြျခင္း၊ ေရႀကီးေလ့ရွိျခင္း၊
မိုးသက္မုန္တိုင္း က်တတ္ျခင္းတည္း ဟူေသာ ထူးျခားခ်က္မ်ားရွိသည္။ ေရေလွာင္
ကန္ထဲရွိေရျမင့္ တက္လာသည္ႏွင့္ အမွ်ေျမၿပိဳမႈ အႀကိမ္ႏွင့္ ထုထယ္သည္
လည္းျမင့္တက္လာေပမည္။ ဤကဲ့သို႔ေသာ ဧရာမ ဆည္ႀကီးမ်ားကို
တည္ေဆာက္ျခင္းအားျဖင့္ အျခားေနရာ ေဒသမ်ားမွာ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိသည့္
နည္းတူပင္ ေျမငလ်င္မ်ား ျဖစ္ပြားလာဖြယ္ ရွိသည္။ အကယ္၍
ဤသို႔မျဖစ္သည့္တိုင္ ေဂဟစနစ္ဆိုင္ရာ အက်ိဳးဆက္မ်ားက ႀကီးေလးေပလိမ့္မည္။
ဤစီမံကိန္း၏ ေသာက္ေသာက္လဲ ကုန္က်စားရိတ္(အေမရိကန္ေဒၚလာ သန္းေပါင္း ၁
သန္း) ကို အျခား လုပ္ငန္းမ်ားမွာ သည့္ထက္ပို၍ အက်ိဳးရွိစြာ
အသံုးခ်ႏိုင္ပါသည္။

(ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္)

ေမာင္ေမာင္သန္း (၂၉-၈-၂၀၁၁)Rest of your post