လွံကုိင္ ေခြးေခၚနည္း

http://moemaka.blogspot.com/2011/09/pan-tha-ku-shin-nge-fighting-fire-with.html#more
ပံသုကူရွင္ငယ္ (ဥတၱရ ဒီပ)စက္တင္ဘာ ၇၊ ၂၀၁၁ေပးပို ့သူ -အိမ္မက္မဟုတ္ပါ
ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနကို ၈၈ ကေန လက္ရွိအေနထားအထိ
ကိုယ္ပုိင္ေကာက္ေၾကာင္း ဆြဲၾကည့္မိတယ္။ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ေၾကာင့္
‘ဖြတ္ေက်ာျပာစု ခ႐ုဆံကၽြတ္’ ဘဝေရာက္ၾကရတဲ့ ျပည္သူေတြဟာ
သည္းခံႏိုင္မႈအတိုင္းအတာ ကုန္ဆံုးသြားၿပီးေနာက္ အံုႂကြေတာ္လွန္ခဲ့ၾကတယ္။
ဖိႏွိပ္မႈေတြကို တျဖည္ျဖည္း အံတု ႐ုန္းႂကြခဲ့ၾကတယ္။ ကိုဖုန္းေမာ္တို႔လို႔
ပညာတတ္လူငယ္ေလးေတြရဲ႕ အသက္ေတြကို စေတးခံၿပီး စီးဆင္းလာတဲ့
ေတာ္လွန္ေရးစီးေၾကာင္းႀကီးဟာ တစတစ အားေကာင္းလာခဲ့တာ အာဏာရွင္ေတြ
ထိန္းမႏုိင္ သိမ္းမရျဖစ္ခဲ့ရတာ တိုင္းသိ ျပည္သိ ကမၻာသိ။
အဲဒီ ေတာ္လွန္ေရးလိႈင္းႀကီးေၾကာင့္ မဆလ အစိုးရနဲ႔ အာဏာရွင္ေတြျဖစ္တဲ့
ဦးေနဝင္း၊ ဦးစိန္လြင္၊ ဦးေမာင္ေမာင္တို႔ ဆက္တုိက္ ျပဳတ္က်သြားခဲ့ရတယ္။
ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခါကစၿပီး ‘ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္’ ဆိုတဲ့ စစ္တပ္ႀကီးဟာလည္း
အာဏာရွင္ေတြရဲ႕လက္ပါးေစအျဖစ္ ဘဝေျပာင္းသြားေတာ့တာပါပဲ။ သူတုိ႔ သစၥာခံတဲ့
အာဏာရွင္ အေဟာင္းအသစ္ေတြကိုကာကြယ္ဖုိ႔ ျပည္သူေတြကို ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္
အာဏာသိမ္းေပးခဲ့ၾကေတာ့တယ္ေလ။ ျပည္သူေတြ ေသေၾကခဲ့ၾကရတာမ်ား မနည္းမေနာ၊
စစ္အစိုးရ အေျပာက တစ္ရာ့ငါးဆယ္ေက်ာ္၊ ကမၻာမီဒီယာေတြအေျပာက သံုးေထာင္ မက။

အဲဒီမွာ “စစ္တပ္ဆုိတာ ပစ္ရင္မိုးေပၚေထာင္မပစ္ဘူး တည့္တည့္ပစ္တယ္” ဆိုတဲ့
အာဏာရွင္ရဲ႕ စကားကို လက္ေတြ႔ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေပးၾကေလေတာ့
‘ျပည္ခ်စ္တပ္မေတာ္’ ကေန ‘ျပည့္ခ်ဥ္ဖက္ တပ္မေတာ္’ ျဖစ္ခဲ့ရတာ ယေန႔အထိပါပဲ။
ဒီလိုနဲ႔ ျပည္သူတို႔ရဲ႕ တံေတြးခြက္မွာ ပတ္လက္ေျမာခဲ့တာကို အဖတ္ဆယ္ဖို႔
‘တပ္မေတာ္သည္သာ အမိ၊ တပ္မေတာ္သည္သာ အဖ’ လို႔ ေသနတ္နဲ႔ေထာက္ၿပီး
ေႂကြးေၾကာ္ခုိင္းရင္း မလႊဲသာ မေရွာင္သာ ေရြးေကာက္ပြဲႀကီး
က်င္းပေပးခဲ့ရတယ္။
သူ႔တုိ႔အထင္က ပါတီေတြမ်ားလို႔ မဲေတြျပန္႔မယ္၊
အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကလည္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ပယ္ထားလုိ႔
အႏိုင္မရေလာက္ဘူး၊ မဆလ ပါတီကေတာ့ ပါတီဝင္ေတြကလည္းမ်ား၊
ျပည္သူပိုင္ေငြေတြကို အပုိင္စီးထားလုိ႔ ရန္ပုံေငြကလည္း ေတာင့္တင္းလုိ႔
မ႐ံႈးႏုိင္၊ တကယ္လို႔ ႐ံႈးဦးေတာ့ ညြန္႔ေပါင္းအစိုးရသာ ဖြဲ႔ရမယ္လို႔
က်ိန္းေသေပါက္တြက္ၿပီး ေရြးေကာက္ပြဲကို တရားမွ်တစြာ က်င္းပေပးမယ္၊
ၿပီးရင္ စစ္တန္းလ်ားကိုျပန္မယ္၊ ဘာမယ္ ညာမယ္နဲ႔ ကမၻာသိေၾကျငာၿပီး
က်င္းပေပးလုိက္တာ ခြက္ခြက္လွန္ေအာင္ ႐ံႈးေတာ့တာပဲ။ ႐ံႈးတာမွ သူတို႔
စစ္သားေတြခ်ည္းေနတဲ့ ကိုးကုိကၽြန္းလုိေနရာမွာေတာင္ အန္အယ္လ္ဒီက အျပတ္အသတ္
အႏိုင္ရတယ္ေလ။

ဒါေပမယ့္ ဘာရမလဲ။ ျမန္မာ့စစ္ဗုိလ္ႀကီးေတြပဲ၊ ေယာက္်ားမပီသသူမ်ားလို႔
သမိုင္းမွာ ကဗ်ည္းတင္ ေလာက္ေအာင္ ကတိမတည္လုိက္ၾကတာက ႏိုင္တဲ့ပါတီက
အေျခခံဥပေဒ ေရးဆြဲရမယ္ဆုိတဲ့ သူတုိ႔ ထုတ္တဲ့ဥပေဒကိုေတာင္
သူတို႔မလုိက္နာႏိုင္ေတာ့ဘဲ အႏိုင္ရၾကတဲ့
အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္တို႔၊ ရွမ္းအမ်ဳိးသား
ဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္တို႔၊ ရခုိင္အဖြဲ႔ခ်ဳပ္တုိ႔ကို
အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျပကာ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ေတာ့တာပဲ။
လႊတ္ေတာ္ မေခၚႏိုင္ေအာင္ ျပည္သူ႔ကိုယ္စားလွယ္ အမတ္ေလာင္းေတြကို
လူဖမ္းပြဲႀကီး က်င္းပလုိက္တာ တခ်ဳိ႕ ေထာင္ထဲေရာက္၊ တခ်ဳိ႕ ျပည္ပေျပး၊
တခ်ဳိ႕ ေသေၾကနဲ႔ ၉၀ ခု ေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္ႀကီးကို ေခ်ဖ်က္လာလိုက္ၾကတာ
မ်က္ေမွာက္ကာလအထိပဲ။

ေရြးေကာက္ပြဲက်င္းပေပးခဲ့တဲ့ ဗုိလ္ေစာေမာင္ကို စေတးလုိက္ရင္ ၉၀ ခု ရလဒ္
ပ်က္ျပယ္သြားမယ္ ထင္ၿပီး ဆုိင္းမဆင့္ ဗုံမဆင့္
က်န္းမာေရးမေကာင္းလုိ႔ဆိုၿပီး ျဖဳတ္ခ်လိုက္ကာ ဗုိလ္သန္းေရႊ
တတ္လာပါေတာ့တယ္။ အားလံုးက မထင္မရွား ဗုိလ္သန္းေရႊကို
နလိန္းဗိန္းတုန္းႀကီးလို႔ ထင္ၾကတယ္။ သူ႔ဆရာတေယာက္ျဖစ္တဲ့
ဦးခ်စ္လႈိင္(အညမည) ကေတာ့ “အုိေကၿပီ သန္းေရႊဆုိရင္ မဆလ ကိုလည္း
ဂုဏ္တင္ႏိုင္၊ ဦးေနဝင္းတို႔ကိုလည္း ကယ္တင္ႏိုင္လိမ့္မယ္” လို႔
ေဟာကိန္းထုတ္ခဲ့တယ္။ သူ႔ေဟာကိန္း မွန္သင့္သေလာက္ မွန္တယ္လို႔ ဆုိရမယ္။
ဗုိလ္သန္းေရႊဟာ (ဆိုက္ဝါး) စိတ္ဓာတ္စစ္ဆင္ေရးကလာသူ ပီပီ ျပည္သူလူထုကို
ေလွပြဲ၊ လွည္းပြဲ၊ ႏြားပြဲ၊ ကၽြဲပြဲ ေနာက္ဆံုး ပရိတ္ရြတ္ၿပိဳင္ပြဲအထိ
က်င္းပေပးကာ လွည့္ျဖားဖမ္းစားထားၿပီး တဖက္မွာေတာ့
ကမၻာ့ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံမ်ားရဲ႕ အေျခခံဥပေဒေတြကို စာေပဗိမာန္နဲ႔ ျမဝတီ၊
ေငြတာရီ မဂၢဇင္းတုိက္က အယ္ဒီတာေတြကို ဘာသာျပန္ခိုင္းတယ္၊
ပုံတူကူးဖို႔ေပါ့။ သူေျပာတဲ့ စည္းကမ္းရွိ ဒီမုိကေရစီႀကီး လုပ္ဖို႔ေပါ့။
အဲဒီမွာ ရယ္စရာေကာင္းတာတခုက အဂၤလန္အေျခခံဥပေဒကို အရင္ေတာင္းဆိုပဲ။
အဂၤလန္ႏိုင္ငံမွာ အေျခခံဥပေဒမရွိဘဲ ဒီမုိကေရစီစနစ္ က်င့္သံုးတယ္ဆုိတာ သူ
မသိခဲ့ဘူးေလ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဆူဟာတိုရဲ႕ စစ္ဗုိလ္ ၃၀ ရာႏႈန္းပါတဲ့
အင္ဒိုနီရွားက အေျခခံဥပေဒကို နည္းယူလုိက္ေတာ့တယ္။ အင္ဒိုနီရွားက ၃၀
ရာႏႈန္း၊ တုိ႔က ၂၅ ရာႏႈန္း စစ္ဗုိလ္ပါရင္ မဆိုးဘူးဆိုၿပီး
အားရေက်နပ္ေနတုန္း ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ျဗဳန္းဆုိ ဆူဟာတုိ ျပဳတ္က်သြားၿပီး
အင္ဒုိနီးရွားက အျပည့္အဝ ဒီမုိကေရစီစနစ္ ျဖစ္သြားပါေရာ။

ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေပမယ့္ ဘာမွ မလုပ္တတ္ေလေတာ့ ဒီဥပေဒကိုပဲ ‘က်ားက်ားမီးယပ္’
ဆုပ္ကိုင္ လိုက္ေတာ့တယ္။ ဒီအေတာအတြင္းမွာ အာဏာရွင္ ဦးေနဝင္းႀကီး
ေသဆံုးတာ၊ ဗုိလ္ထြန္းၾကည္တို႔ကို ျဖဳတ္ထုတ္သတ္တဲ့
ဟသၤာကိုးေသာင္းဇာတ္ခင္းတာ၊ ေဒၚခင္ဝင္းေရႊရဲ႕ မိခင္နဲ႔ကေလး
ေစာင့္ေရွာက္ေရး အသင္းက နာမည္ထြက္လာေတာ့ ‘ကေတာ္’ ခ်င္း ဖင္ထုိင္ခံု လုတာ၊
ေထာက္လွန္ေရး အင္အားႀကီး လာေတာ့ အခ်င္းခ်င္း စိတ္မခ်ျဖစ္လာလို႔
လာဘ္စားမႈနဲ႔ တဖြဲ႔လံုးဖ်က္သိမ္းၿပီး အာဏာသိမ္းေဖာ္သိမ္းဖက္
ဗုိလ္ခင္ညြန္႔ကို ႏွစ္ ၄၀ ေထာင္ခ်ပစ္တာ၊ ဒီမိုကေရစီအင္အားစုေတြဘက္ကိုလည္း
မလႈပ္လုိက္နဲ႔ လႈပ္တာနဲ႔ အမႈဆင္အျပစ္ရွာၿပီး ခ်ဲမႈ၊ ဖဲမႈ
စတာေတြနဲ႔ဖမ္းဆီးၿပီး ျပစ္မႈနဲ႔ျပစ္ဒဏ္ မမွ်ေအာင္ အျပစ္ေပးတာ။

ဒါတင္မက ဒီမုိကေရစီအင္အားခ်ည့္နဲ႔ေအာင္ ဝန္ထမ္းေတြ
ႏိုင္ငံေရးမလုပ္ရဆုိၿပီး အခ်က္ ၃၃ ခ်က္ကိုေျဖခုိင္းကာ အန္အယ္လ္ဒီကုိ
ေထာက္ခံတဲ့ ဝန္ထမ္းေတြကို ျဖဳတ္ထုတ္ျပစ္ခဲ့တယ္။ အန္အယ္လ္ဒီ
ခ်ည့္နဲ႔သြားတာထက္ ကၽြမ္းက်င္တဲ့ျပည့္ဝန္ထမ္းေတြေလ်ာ့ကုန္လို႔
တုိင္းျပည္ယႏၲရား ပိုခ်ည့္နဲ႔သြားခဲ့တယ္။
သူတို႔အာဏာျမဲဖို႔ဆိုရင္ သံဃာေတာ္ေတြေတာင္ ဖမ္းဆီးညႇဥ္းဆဲဖို႔
ဝန္မေလးခဲ့ဘူး။ သူတို႔လွဴတဲ့ ပစၥည္းေလးပါးကို အလွဴမခံဘူးဆိုၿပီး
ပတၱနိကုဇၥ်န ကံျပဳေတာ္မူၾကတဲ့ သီလ, သမာဓိ, ပညာ သိကၡာ ႀကီးမားေတာ္မူၾကတဲ့
ဆရာေတာ္သမားေတာ္ႀကီးမ်ားကိုလည္း ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ပစ္ခဲ့တာပဲ။ မျပစ္မွားအပ္
မျပစ္မွားသင့္တဲ့ ပိဋိကတ္သံုးပံု အာဂုံေဆာင္တဲ့ တိပိဋကဆရာေတာ္ေတာင္ပါေသး။
ဒီလိုျပဳလုပ္ဖုိ႔ လက္မရြံ႕တဲ့သူေတြဟာ ၂၀၀၇ ေရႊဝါေရာင္မွ ေမတၱာပို႔
တန္းစီလွည့္လည္တဲ့ သံဃာေတာ္ေတြကို သတ္ျဖတ္ညႇဥ္းဆဲရဲတာ
မဆန္းဘူးဆိုရမွာေပါ့။ ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ႕၊ ဖက္ဆစ္နယ္ခ်ဲ႕ေတြေတာင္
မျပဳတဲ့အမႈကို ဗုဒၶဘာသာဆုိသူႀကီးေတြက ျပဳလုပ္ရဲၾကတာကျဖင့္ သာသနာအတြက္
ရင္နာစရာႀကီးေပါ့။ ကမၻာအလယ္မွာလည္း ရွက္ဖြယ္၊ သံသရာအတြက္လည္း
ရင္ေလးဖြယ္ေလ။

အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုလည္း ႏိုင္ငံေရးမွာ
မယွဥ္သာေတာ့ လူမဆန္စြာ စစ္သားေကာင္း မပီသစြာ ပုဂၢိဳလ္ေရး၊ မိသားစုအေရး၊
လူမႈေရးေတြပါ ေရဒီယိုက တမ်ဳိး၊ တီဗီြက တဖုံ၊ သတင္းစာက တနည္း
တုိက္ခုိက္႐ႈတ္ခ် ဆဲေရးလာလုိက္ၾကတာ ခုထိ ေနျပည္ေတာ္ ပိေတာက္ေျမဆိုတဲ့
ေလလႈိင္းက အသံမဆိတ္ေသးဘူး။ အဲဒီလို ဝစီကံနဲ႔တင္မက ကာယကံနဲ႔
အႏိုင္က်င့္လုိက္ၾကတဲ့ ၂၀၀၃ ဒီပဲယင္းလုပ္ၾကံမႈဆိုရင္ သူ႔ခမ်ာ ကံသီေပလို႔
ေသကံမေရာက္ အသက္ မေပ်ာက္ခဲ့တာ။

အဲဒီလုိ အႏုိင္က်င့္လုိ႔ အားမရတဲ့အခါ ပုဒ္မအမ်ဳိးမ်ဳိးထုတ္၊ ထုတ္တာမွ
ဖ်က္သိမ္းၿပီးသား ဥပေဒကို ေတာင္ ျပန္အသက္သြင္းၿပီး ဥပေဒကို သေရကြင္းလုိ
လုိသလုိဆြဲသံုးကာ အက်ယ္ခ်ဳပ္၊ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ခဲ့တာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္၊
ဒါတင္မက လူမႈေရးအသင္းဆုိၿပီး ေထာင္လုိက္တဲ့ ၾကံ႕ဖြံ႕ႀကီးကိုလည္း
ငါးေယာက္ထက္ပို လူမစုေဝးရဆုိတဲ့ သူတို႔ထုတ္တဲ့ဥပေဒကို
ကိုယ္တုိင္ခ်ဳိးေဖာက္ၾကၿပီး လူစုလူေဝးနဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔
အန္အယ္လ္ဒီ ႐ႈတ္ခ်ပြဲေတြ က်င္းပခုိင္း၊ သူတို႔လုပ္သမွ်ကိုေတာ့
ႀကိဳဆိုေထာက္ခံပြဲေတြ က်င္းပခုိင္းလုိက္တာ ကမၻာ့ရယ္စရာႀကီးကိုျဖစ္လုိ႔။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကေတာ့ မီးပံုတြင္းက ထလာတဲ့ ဖီးနစ္ငွက္ထက္ သာလြန္တဲ့
စြမ္းအားေတြ၊ ပေရာမိသိယပ္နတ္သားရဲ႕ အသည္းထက္ ရွင္သန္တဲ့ အသည္းနဲ႔
ေနာက္မဆုတ္တမ္း ျပည္သူ႔အေရးကို တုိက္ပြဲဝင္လုိ႔ ႏိုဘယ္ဆု အပါအဝင္
ကမၻာကေပးတဲ့ ဆုတံဆိပ္ေတြမ်ားစြာ ပန္ဆင္ေနခ်ိန္မွာ သူတို႔ကေတာ့
နတုိးရီးရပ္ဆုကို အႀကိမ္ႀကိမ္ယူရင္း ေျမာက္ကိုရီးယားလုိ၊ တ႐ုတ္လို၊
က်ဴးဘားလို၊ ႐ုရွားလို လူ႔အခြင့္အေရးခ်ဳိ႕တဲ့ တဲ့ ႏိုင္ငံေတြကို
မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးေနရေလရဲ႕။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေျပာတဲ့ “ဟုိလူလာ
မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးရ ဒီလူလာ မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးရ ………….. ႏိုင္ငံ” ထက္ဆုိးတဲ့
အေျခကိုေရာက္ေနတာ သူတို႔မသိဘူး။ သူ႔တို႔အတြက္ ရင္နာနာနဲ႔
ဆရာေတာ္ႀကီးတပါးမိန္႔တဲ့ စကားတခြန္းကို ေျပာလုိက္ပါရေစ။
“အမ်ဳိးေကာင္းသမီးက ကမၻာကို ေခါင္းနဲ႔ တင့္တင့္တယ္တယ္ ဝင့္ဝင့္ထည္ထည္
ရင္ဆုိင္ေနခ်ိန္မွာ ေယာက္်ားႀကီးတသုိက္က တုိင္းျပည္သယံဇာတေတြကိုေပးၿပီး
(နားနဲ႔ မနာ၊ ဖဝါးနဲ႔နာပါ) ေနာက္ကုန္းၿပီး ဆက္ဆံေနၾကေလရဲ႕” တဲ့။


ဒါတင္မက သန္း ၅၀ ေသာ လူထုႀကီးအတြက္ မျဖစ္စေလာက္ေလး အသံုးျပဳၿပီး ၄
သိန္းေလာက္ စစ္တပ္အတြက္ အလွ်ံအပယ္သံုးတာကိုေတာင္ အားမရေသးဘဲ
ျပည့္ဘ႑ာေတြန႔ဲ ေနျပည္ေတာ္ႀကီး ခုိးေၾကာင္ခုိးဝွက္ တည္လုိက္ေသးတယ္။
ဒါတင္မက စိတ္ႀကီးဝင္ၿပီး အႏုျမဴပိုင္ရွင္ျဖစ္ရမယ္ဟဲ့ ဆုိၿပီး
စီမံကိန္းႀကီးေတြ လုပ္လုိက္ေသးတယ္။ ေျမာက္ကိုရီးယား ဆရာတင္ၿပီး ကမၻာကို
အႏုျမဴျပေတာင္းစားတဲ့ နည္းကို သံုးဖုိ႔ေပါ့။

အဆုိးဆံုးကေတာ့ တုိင္းျပည္ရဲ႕ အေရးႀကီးဆံုးက႑ျဖစ္တဲ့ ပညာေရးစနစ္ႀကီးကို
ဖ်က္ဆီး ပစ္လုိက္တာပါပဲ။ တ႐ုတ္ရဲ႕အတုကိုခုိးယူၿပီး တကၠသိုလ္ေတြကို
လူနဲ႔မနီးတဲ့ လယ္ကြင္းေတြဆီ ပို႔ပစ္၊ ဒါမွ ေက်ာင္းသားေတြဆႏၵျပရင္
လူထုနဲ႔မေပါင္းမိမွာဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေလ၊ တစ္ႏွစ္ ႏွစ္တန္း
အေအာင္ေပးလုိ႔ ေပး၊ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ ခုိးေျဖတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈႀကီး
ျဖစ္ထြန္း၊ သံဃာေတာ္ ပညာေရးလည္း ပ်က္စီး၊ ပညာသာမက သီလပါပ်က္ေအာင္
တစ္ႏွစ္ထဲနဲ႔ ဘြဲ႔တံဆိပ္ ငါးရာႀကီးမ်ားေတာင္ ဆပ္ကပ္ၿပီး ဘုန္းႀကီးေတြကို
ဖ်က္ဆီးသိမ္းသြင္း၊ အာဏာသိမ္းစက သူတို႔ေျပာခဲ့တဲ့ ယာယီအစုိးရမုိ႔
ပညာေရးကို မကိုင္တြယ္ႏိုင္ပါဘူးတဲ့။ အခု တာရွည္အစိုးရျဖစ္သြားေတာ့
ပညာေရးက ပ်က္ကေရာ၊ ပညာေရးပ်က္ေတာ့ တျပည္လံုး စာရိတၱပ်က္ေရာ။ ဒါေတာင္
သူတို႔က မေလ်ာ့ဘူး၊ စည္းကမ္းျပည့္ဝတဲ့ ဒီမိုကေရစီစနစ္ႀကီး
ေဖာ္ေဆာင္ေနပါၿပီ။ ေခတ္မီတိုးတတ္ေသာ ႏိုင္ငံေတာ္သစ္ႀကီးဆီသုိ႔ စတဲ့
ေႂကြးေၾကာ္သံေတြနဲ႔ ထင္ရာျမင္ရာ လုပ္လာလုိက္ၾကတာ တုိင္းျပည္ကေတာ့
ဖြတ္ဖြတ္ညက္ညက္ကို ေၾကလုိ႔။ ေျမေပၚေျမေအာက္ သံယံဇာတေတြကိုလည္း
ထင္တုိင္းထုတ္ယူ သံုးျဖဳန္းပစ္လုိက္တာ ေနာင္ မၾကာခင္မွာ သံယံဇာတႂကြယ္ဝတဲ့
အမိျမန္မာျပည္ႀကီးဟာ အခြံပဲက်န္ေတာ့မယ္။ အရင္က ‘ေရႊကိုယူသည္ ေငြကိုယူသည္
အမ်ဳိးေပ်ာက္မွာ စိုးေၾကာက္ပါလွသည္’ ဒီစကားပဲရွိခဲ့တာ အခု
သူတို႔ေခတ္မွာေတာ့ ေရႊေငြသာမက ေျမကိုယူသည္ ေရကိုယူသည္ တုိင္းျပည္ေတာင္
ေပ်ာက္ေတာ့မည္။ ဧရာဝတီက သက္ေသတည္ေပါ့။

ဒါေတြဟာ သူတို႔ လူ႔အခြင့္အေရးခ်ဳိးေဖာက္သမွ် ျပည္သူလူထုကို ဖိႏွိပ္သမွ်
ကုလသမဂၢနဲ႔ လံုျခံဳေရးေကာင္စီက အေရးယူမယ္ျပင္တုိင္း၊ ပယ္ခ်ကာကြယ္ေပးေနတဲ့
ဗီတိုအာဏာရွင္ႏိုင္ငံႀကီးေတြကို လာဘ္ထုိးေနရတာလုိ႔ ဆိုလိုက္ခ်င္တယ္။
အဲဒီလို အဖက္ဖက္က နစ္နာယိုယြင္းေနလို႔ အမ်ဳိးသားခ်င္း ရင္ၾကားေစ့ပါ၊
ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးပါလုိ႔ ကမၻာက ဝိုင္းဝန္းေတာင္းဆုိ ေဖ်ာင္းဖ်တာကိုလည္း
ဂ႐ုမစုိက္၊ ျပည္မိျပည္ဖ ႏိုင္ငံေရးသမားေဟာင္းႀကီးမ်ားနဲ႔
ပညာရွင္ႀကီးမ်ားရဲ႕ အခ်င္းခ်င္းေျပလည္ဖို႔ တုိက္တြန္းတဲ့ စာတုိ
စာရွည္ေပးတာကို လက္မခံ။ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔
အန္အယ္လ္ဒီတုိ႔က တုိးလွ်ဳိးေတာင္းဆုိတာကိုလည္း အေလးမမူဘဲ ‘သူ႔ျမင္း
သူစိုင္း’ လုိက္တာ ႏိုင္ငံကေတာ့ လူအခြင့္အေရး အနည္းဆံုး၊ ေႂကြး အထူဆံုး၊
လာဘ္စားမႈ အမ်ားဆံုး၊ စာနယ္ဇင္းလြတ္လပ္မႈ မရွိဆံုး စတ့ဲ စတဲ့
နာမည္ဆိုးေတြနဲ႔ ဇယားေအာက္ေျခကို ဆိုက္လုိ႔။

အဲဒီလို ဗုိလ္သန္းေရႊက သူသာလွ်င္ တပ္မေတာ္ရဲ႕ အသေရကိုဆယ္သူ၊ ျပည္သူကို
ဒီမုိကေရစီေပးသူဆိုတဲ့ သမုိင္းဝင္ ဂုဏ္ထူးႀကီးကုိမွန္းၿပီး ညစ္က်ယ္က်ယ္
ေတာသူႀကီးသားစတုိင္နဲ႔ ရပ္ရြာလည္း ဂ႐ုမစုိက္၊ ကမၻာကိုလည္း အေရးမလုပ္ဘဲ
ဖေအသူႀကီး သူေကာင္းျပဳခံရတဲ့ ႏွစ္လံုးျပဴးေသနတ္ တကားကားနဲ႔
ထင္တုိင္းၾကဲေနခ်ိန္မွာ ေၾကကြဲဖုိ႔ေကာင္းတာက နာဂစ္မုန္တုိင္းႀကီး
တုိက္လာခဲ့တယ္။ ေလးဆယ့္ရွစ္ နာရီလံုးလံုး အခ်ိန္ရတာေတာင္
ျပည္သူရဲ႕အသက္ကို ပဓာနမထားဘဲ၊ သူတို႔အတြက္ အက်ဳိးရွိမည့္ ႏွစ္ေထာင့္ရွစ္
အေျခခံဥပေဒ ၿပီးေျမာက္ေရးကိုသာ လုပ္ေဆာင္ေနခဲ့လို႔ ျပည္သူ႔
အသက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေသေၾကခဲ့ပါေရာလား။

‘ေရာမၿမိဳ႕ႀကီး မီးေလာင္ေနစဥ္ နီ႐ုိဘုရင္က ေစာင္းတီးေကာင္းတုန္း’ ဆုိတဲ့
စကားပံုဟာ သူ႔အတြက္ေတာ့ ကြက္တိပဲ။ တုိင္းျပည္ ဘာျဖစ္ေနေန ဗုိလ္သန္းေရႊနဲ႔
သူ႔မိသားစု၊ သူ႔အေပါင္းအသင္းေတြကေတာ့ ႂကြယ္ဝလာလုိက္ၾကတာ၊ ျပည္သူ
အ႐ုိးခ်ည္းက်န္ေလ၊ သူတို႔ အဆီအသား တုိးေလေပ့ါ။ ဒါဟာ ကိုယ္ျမင္သမွ်
အၾကမ္းဖ်ဥ္းေကာက္ေၾကာင္းမုိ႔ အေသးစိတ္ မေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး။
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ဒီပဲယင္း လုပ္ၾကံမႈေၾကာင့္ ကမၻာက မေက်မနပ္ျဖစ္မႈကို
အေလွ်ာ္ေပးတဲ့အေနနဲ႔ အဆင့္ ၇ ဆင့္ပါတဲ့ ႐ုတ္မက္ႀကီးကို ကျပာကယာ
ေဖာ္ေဆာင္လုိက္တာ၊ ေဟာ … အခုေတာ့ စစ္ဗုိလ္ ၂၅ ရာခုိင္ႏႈန္းပါတဲ့
လႊတ္ေတာ္ႀကီး ေပၚေပါက္လာပါေရာလား။ အဲဒီေတာ့ ဘာေတြ ထူးတုန္း၊
သံုးသပ္ၾကည့္ရေအာင္။

အေမရိကန္နဲ႔ အီးယူကလည္း စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔ျမဲ၊ ရွမ္း, ကခ်င္, ကရင္ စတဲ့
တုိင္းရင္းသားေတြနဲ႔လည္း နဂိုထက္ စစ္ပိုခင္းရဆဲ၊ လူ႔အခြင့္အေရးေတြ
ခ်ဳိးေဖာက္ဆဲ၊ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကိုလည္း ဖမ္းဆီးထားဆဲ၊ အသစ္အသစ္
ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကိုလည္း ဖမ္းဆီးေနဆဲ၊ ဒီေတာ့ အေရခြံသာ ေျပာင္းတယ္
အဆိပ္မေျပာင္းတဲ့ ေႁမြဆိုးတေကာင္ထက္ မထူးလွဘူး။ ထူးလာတာဆိုလို႔
အခြင့္အေရး မညီမွ်တာကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေမွာ္ဘီလိုေနရာမ်ဳိးကတပ္ေတြ
အခ်င္းခ်င္း အက္သံထြက္လာတာပဲ ရွိတယ္။

တကယ္ေတာ့ ဗုိလ္သန္းေရႊဟာ သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ ေရႊ႕လို႔ရႏိုင္မယ့္အ႐ုပ္ေတြကို
စစ္တုရင္ခံုေပၚ တင္ထားခဲ့တာပဲ။ အဲဒီေတာ့ ႀကိဳးဆြဲခံ အစုိးရပဲေပါ့။
အခ်ဳိ႕ကေတာ့ တစတစ ေျပာင္းလဲလာမယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္တယ္၊ ကိုယ္တို႔လည္း
ေမွ်ာ္လင့္တာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ တစတစက ကိုယ္တို႔ေတာင္ မီပါ့မလား လို႔
စိုးရိမ္စရာျဖစ္လာတယ္။ ၇၅ ႏႈန္းေက်ာ္မွ အေျခခံဥပေဒကို ျပင္ရမယ္၊
စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ခန္႔ထားတဲ့ ၂၅ ရာႏႈန္းေသာ စစ္ဗုိလ္ေတြကို
ဘယ္ႏွဆက္ေျမာက္ေရာက္မွ စည္း႐ုံးလုိ႔ရမယ္ဆုိတာ မမွန္းႏိုင္ဘူး။ ဒီအထဲ
အေျခခံဥပေဒမွာလည္း သူတို႔အတြက္ လံုျခံဳဖို႔ ႏိုင္ငံေရး
ေနာက္ေၾကာင္းမျပန္ရ၊ လူႀကီးမ်ားကို အေရးမယူရ၊ ႏိုင္ငံေရးအခန္းက႑ကို
တပ္မေတာ္က ဦးေဆာင္ရမည္ စတာေတြကလည္း ပါေနေသးတယ္ေလ၊ ဒါတင္မက
လူမူေရးအသင္းပါဆိုတဲ့ သစၥာခံၾကံ႕ဖြြံ႕ႀကီးကုိလည္း သိကၡာမဲ့စြာ
ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ေစၿပီး လႊတ္ေတာ္ထဲ ထည့္ထားလုိက္ေသးရဲ႕။

ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ေျပာရဲတယ္၊ ျပည္သူဟာ ‘တကယ့္ျပည္သူ’ ျဖစ္လာရင္ ဘာနဲ႔တားတား
မတန္႔ဘူး၊ ဘာနဲ႔ဖိဖိ မပိဘူး ဆိုတာပါပဲ။ ၈၈ အေရးအခင္းတို႔၊
ေရႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးတို႔ဆိုတာ ဘယ္သူႀကိဳတင္ ခန္႔မွန္းထားလို႔လဲ။
အခ်ိန္တန္ေတာ့ သူဟာသူ ႐ုန္းႂကြလာျမဲ မဟုတ္လား၊ ဒါကို သူတို႔လည္း သိပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္သာ သူတို႔ကို မေၾကာက္မရြံ႕ အံတုရဲတဲ့ မင္းကိုႏိုင္တုိ႔၊
ကိုကိုႀကီးတို႔လို ၈၈ မ်ဳိးဆက္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ေရႊဝါေရာင္
ဦးဂမၻီရတုိ႔၊ ကုန္ေစ်းႏူန္းက်ဆင္းေရး ကိုထင္ေက်ာ္ တို႔ စတဲ့
သူရဲေကာင္းေတြကို လႊတ္မေပးရဲေသးတာေပါ့။ သူတို႔လႊတ္လာရင္
လက္ရွိျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းက လစ္ဗ်ားလို၊ ဆီးရီးယားလို
လူထုအံုႂကြမႈအသစ္ျဖစ္မွာကို သူတို႔စိုးရိမ္းေနတာ က်ိန္းေသတယ္။ ဒီအထဲ
အေမရိကန္ဆီနိတ္တာ ဂၽြန္မက္ကိန္းက သတိေပးသြားေတာ့ ပိုၿပီး
ထိတ္လန္႔ေနၾကတယ္။ ဒါကို လႊတ္ေတာ္ ဥကၠ႒ ဦးေရႊမန္းတို႔၊
ေရြးေကာက္ပြဲေကာ္မရွင္ ဦးတင္ေအးတို႔ စကားေတြက သက္ေသခံေနတယ္။
အန္အယ္လ္ဒီဟာ ၉၀ ခု ေရြးေကာက္ပြဲႏိုင္တာမွန္ေပမယ့္ သူတို႔နဲ႔
မပူးေပါင္းဘဲ ခံု႐ုံးတင္မယ္ဆိုလုိ႔ အာဏာကို လႊဲမေပးတာပါ၊ ေနာက္တႀကိမ္
ေရြးေကာက္ပြဲက်ရင္ တရားမွ်တစြာ က်င္းပေပးမယ္ဆုိတဲ့စကားေတြ ထြက္လာတယ္ေလ။

သူတို႔ဆရာေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိး ဖိႏွိပ္တာေတာင္ ပန္းပန္ မပ်က္တဲ့
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ အန္အယ္လ္ဒီပါတီကိုလည္း အသိအမွတ္ျပဳေယာင္
အေရးေပးေယာင္ လုပ္လာျပန္တယ္။ ဒါဟာလည္း ဗုိလ္သန္းေရႊလုပ္ခဲ့တဲ့ နည္းပါပဲ။
ကုလသမဂၢနဲ႔ အေမရိကန္တို႔ လံုျခံဳေရးေကာင္စီတို႔က စိတ္ဆုိး ေဒါသထြက္လာရင္
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုထုတ္ၿပီး မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးတတ္ျမဲ။ သမိုင္းဝင္
စာမ်က္ႏွာသစ္ႀကီး ဖြင့္ပါၿပီလုိ႔ေတာင္ အရွက္မရွိေျပာခဲ့တာ။ အခုလည္း
ဒီနည္းပါပဲ။ ျပည္သူကို ေခၽြးသိပ္ဖို႔ ကမၻာကို အေယာင္ျပဖို႔ တသက္လံုး
ပစ္ပယ္လာၾကတဲ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ဓာတ္ပံုႀကီးအေရွ႕မွာ ဦးသိန္းစိန္က
ေဒၚစုနဲ႔ ေဆြးေႏြးျပေနေလရဲ႕။ က်န္တဲ့ ဝန္ႀကီးတခ်ဳိ႕နဲ႔
စစ္ဗုိလ္တခ်ဳိ႕ကလည္း ေဒၚစုနဲ႔ စကားေျပာရတာကိုပဲ သန္းထီႀကီးေပါက္သလို
ေပ်ာ္ေနၾကေလရဲ႕။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ။ ျပည္သူ႔အတြက္
ဘယ္သူနဲ႔ ေဆြးေႏြးရ ေဆြးေႏြးရ အသင့္ပဲလုိ႔ ေျပာထားခဲ့တာေလ။
သူတို႔ဘက္ကေတာ့ အခုလို ေတြ႔ဆံုျပလုိက္လို႔ ကုလသမဂၢနဲ႔ ကမၻာက ဝမ္းသာအားရ
ႀကိဳဆိုေမ့ေမ်ာေနခ်ိန္မွာ သူတို႔ကို အံတုမယ့္
ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြလႊတ္ေရး အခ်ိန္ဆြဲႏိုင္သမွ်
အခ်ိန္ဆြဲထားလုိ႔ရတာေပါ့။ တဖက္ကိုလိုက္ေလ်ာၿပီး တဖက္ကို တင္းခံထားတဲ့
နည္းေပါ့။ ဒါမွလည္း ဗုိလ္သန္းေရႊကို သူတုိ႔ ကာကြယ္ႏုိင္မယ္ေလ။

လႊတ္ေတာ္ ၅ သက္တမ္း မျပည့္မီ လူထုအံုႂကြမႈႀကီး ‘ဖြ’
မေျပာေကာင္းမဆုိေကာင္း ေပၚလာခဲ့ရင္ မေတြးရဲစရာႀကီး။ ‘ကိုယ္ျပဳသည့္ကံ
ပဲတင္သံ ကိုယ့္ထံျပန္လာျမဲ’ မဟုတ္လား။ ဒါကိုေတြးမိတုိင္း သူတို႔
ေက်ာခ်မ္းေနမွာပါ။ အဲဒီေတာ့ ဒီ ၅ သက္တမ္းကို ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔
ျမန္ျမန္ေက်ာ္လြန္ေနခ်င္ၾကမွာပါ။ ဒီသက္တမ္းဟာ ဗုိလ္သန္းေရႊရဲ႕
သက္တမ္းလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို
ဆက္ဆံျပေနျခင္းျဖင့္ သူတို႔အတြက္ အေကာင္းဆံုးထြက္ေပါက္ ရေနမယ္ေလ။
ကံေကာင္းရင္ အာဆီယံဥကၠ႒တို႔၊ လူအခြင့္အေရးခ်ဳိးေဖာက္မႈ
စံုစမ္းေရးေကာ္မရွင္ဖြဲ႔မႈကလႊတ္ျခင္းတုိ႔ စတာေတြေတာင္ အဆစ္ရႏိုင္တယ္ေလ။
ဒါကိုလည္း ဉာဏ္ပညာႀကီးတဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ျခံဳငံုသံုးသပ္မိပါတယ္။
ျပည္သူလည္း မႏွစ္နာေစခ်င္၊ ဒီမိုကေရစီ အစစ္အမွန္လည္း ထြန္းကားေစခ်င္ေတာ့
မလိုအပ္တာေတြကိုလည္း ေရွ႕ေရးကိုငဲ့ေသာအားျဖင့္ ဥေပကၡာနဲ႔ လက္ခံလုိက္တယ္။
လုိအပ္တာေတြကိုလည္း အရအမိဆုပ္ကိုင္ လိုက္တယ္။ ဥပမာ ေနာင္
ျပည္သူလူထုအခြင့္အေရး ခ်ဳိးေဖာက္မခံရေအာင္ ကုလသမဂၢကိုတင္သလုိ၊ တဖက္ကလည္း
သူတို႔နဲ႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး တုိင္းျပည္ေကာင္းစားေရးကို
ပူေပါင္းေဆာင္ရြက္ဖို႔ လိုလားတာမ်ဳိး ေပါ့၊ ပါဠိစာေပမွာေတာ့ ဒါကို
‘လွံကိုင္ ေခြးေခၚနည္း’ လို႔ ေခၚတယ္။ ဥပမာ ပါဠိဝါက်တေၾကာင္းမွာ မလိုတာကို
ကန္႔တဲ့ ဧဝ သဒၵါလည္း ပါမယ္၊ လုိတာကိုေပါင္းစည္းတဲ့ စ သဒၵါလည္း
ပါမယ္ဆိုရင္ “ဧဝလည္း ထုိင္ စလည္း ထုိင္ လွံကိုင္ ေခြးေခၚနည္း” တဲ့။
ဒီနည္းကို သူ႔အက်ဳိး ကိုယ့္အက်ဳိး ႏွစ္ဖက္အက်ဳိးရွိေအာင္
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က သံုးေနျခင္းျဖစ္တယ္။ စာမွာရွိတဲ့
အတိုင္းေျပာလုိက္တာပါ၊ ေခြးနဲ႔ႏႈိင္းတယ္ ဆိုၿပီး အက်မေကာက္လုိက္ၾကပါနဲ႔။
ျပည္သူ အက်ိဳးရွိရာရွိေၾကာင္း မလုိတာကိုကန္႔ၿပီး လုိတာကို လုိက္ေလ်ာ
ယူငင္တာကို ဆိုလုိတာပါ။ ဒီေလာက္ဆို အတန္အသင့္ ျပည့္စံုပါၿပီ။

ေဆာင္းပါးကို ေကာက္ခ်က္ဆြဲၿပီး နိဂုံးခ်ဳပ္လုိက္ရင္
ဗုိလ္ေနဝင္းရဲ႕အမွားကို ဗုိလ္ေစာေမာင္နဲ႔ တပ္မေတာ္က ကာကြယ္၊ ကာကြယ္ရင္း
၈၈ မွာ ျပည္သူကို သတ္ျဖတ္ခဲ့တဲ့ တပ္မေတာ္ရဲ႕အမွားကို ဗုိလ္သန္းေရႊက
ကာကြယ္မယ္ဟဲ့ ဆိုၿပီး လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းလုိက္တာ မ႐ုိးမသား မပြင့္မလင္း
လုပ္လုိက္ေတာ့ တပ္မေတာ္ႀကီးခမ်ာ ‘ဖြတ္သည္ထက္ ညစ္’ သြား႐ံုမက၊ ခုေတာ့
ဗုိလ္သန္းေရႊနဲ႔ သူ႔မိသားစုကို ျပန္ကာကြယ္ ေနရပါေရာလား။ ကာကြယ္တာမွ
အျပင္ကေရာ လႊတ္ေတာ္အတြင္းကပါ ကာကြယ္ေပးေနၾကရတယ္ေလ။ ဒါကို အျမင္ရွင္း
သေဘာေပါက္ၿပီး တပ္မေတာ္ႀကီးတရပ္လံုးအေနနဲ႔ ဒီမိုကေရစီရဖို႔ တပ္က
အမ်ားႀကီး ကူညီေပးေနခဲ့ပါတယ္လုိ႔ သမိုင္းတြင္ေအာင္ရယ္၊
သမၼတဦးသိန္းစိန္နဲ႔ လႊတ္ေတာ္ႀကီးကလည္း စစ္တုရင္႐ုပ္ အစုိးရဘဝကေန
တကယ့္ဂုဏ္သိကၡာရွိတဲ့ လႊတ္ေတာ္ႀကီး ျဖစ္ေအာင္ရယ္ တဦးတေယာက္ရဲ႕
လက္ကိုင္အျဖစ္က ႐ုန္းထြက္ၾကၿပီး အက်ဳိးရွိမည့္ လုပ္ရပ္ေတြကို အလ်င္အျမန္
ေဖာ္ေဆာင္ၾကဖုိ႔ပါပဲ။ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြ လႊတ္ေပးျခင္း၊
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အပါအဝင္ တုိင္းရင္းသားေတြနဲ႔ ပြင့္လင္း႐ိုးသားစြာ
ေဆြးေႏြးျခင္း၊ ပညာရွင္ေတြကို ေနရာေပးျခင္း၊ ျပည္သူ သိသင့္သိထုိက္တာကို
မထိန္မခ်န္ျခင္း စတဲ့ လုပ္အပ္လုပ္သင့္တာေတြကို မဆိုင္းဘဲလုပ္ေဆာင္ပါလို႔
အၾကံျပဳပါရေစ။ စစ္သားပီပီ အမိန္႔နာခံျခင္းထက္ ႐ိုးသားရဲရင့္ျမင့္ျမတ္တဲ့
ႏွလံုးသားပိုင္ရွင္ေတြျဖစ္ဖို႔ ကိုယ့္ထမင္းရွင္ ျပည္သူေတြကို
အလုပ္အေကၽြးျပဳေစခ်င္တယ္။ ဒါမွသာလွ်င္ ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕အမွားကို
ငယ္သားေတြက ကုစားေပးရာလည္း ေရာက္မယ္၊ အဖက္ဖက္က ႏွိမ့္က်ေနတဲ့
တုိင္းျပည္ကိုလည္း ကူညီရာေရာက္မယ္၊ ျပည္သူကိုတာဝန္ခံထားတဲ့
အမတ္မင္းမ်ားအေနနဲ႔လည္း ျပည္သူကိုယ္စားလွယ္ ‘အတု’ ဘဝက လြတ္ေျမာက္မယ္၊
ဒါဟာ ေစတနာစကားျဖစ္တယ္။ အားလံုးရဲ႕အက်ဳိးကို လုိလားစြာ
ေျပာလုိက္ျခင္းမို႔ သစၥာစကားလည္း ျဖစ္တယ္။ ဧေတန သေစၥန - ဤမွန္တဲ့
သစၥာစကားေၾကာင့္၊ ေမ အမွာကံ - ငါတို႔၏၊ မဟာရ႒ံ - ေရႊတိုင္းျပည္ႀကီးသည္၊
၀ၯတု - တိုးတတ္ပါေစသား၊ ဝိ႐ုဠံ - စည္ပင္သည္၊ ေဝပုလႅံ - ျပန္႔ေျပာသည္၊
ဟုတြာ - ျဖစ္၍၊ စီရံ - ကမၻာဆံုးသည့္တုိင္၊ ဌိ႒တု - တည္ရွိပါေစသား။ ။

၉ လ၊ ၃ ရက္၊ ၂၀၀၁ (၉ နာရီ ၁၀ မိနစ္)Rest of your post