ပူေနတဲ့ အက္စစ္မိုး...နဲ့ အေမအိုရဲ့ အေၾကာင္း

အိပ္မက္ဆိုးၾကား ရွင္သန္သူ
ေအာင္သက္ဝိုင္း/လပြတၱာ ေမ ၂၁၊ ၂၀၀၈

လပြတၱာၿမိဳ႕၊ သက်မာရဇိန္ ဆုေတာင္းျပည့္ ဘုရားႀကီးရဲ႕ မုခ္အ၀င္အ၀မွာ အေရာင္မရိွ မြဲေျခာက္ေနတဲ့ အစိမ္း ေရာင္ ႏုိင္လြန္ အေႏြးထည္၊ အျဖဴေရာင္ေပ်ာက္ၿပီး သံေခ်းေရာင္ေပါက္ေနတဲ့ ရင္ဖုံးအက်ႌနဲ႔ စုတ္ၿပဲဖာရာ ေတြျပည့္ေနတဲ့ ၀ါညဳိေရာင္ခပ္ပုပ္ပုပ္ ထဘီကို ၀တ္ဆင္ထားတဲ့ အမယ္အိုတဦး ငူငုူငိုင္ငိုင္ထုိင္လ်က္ရွိပါ တယ္။

အမယ္အိုရဲ႕ဦးေခါင္းမွာ ဆံပင္ေတြက ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴေနၿပီး အ၀ါေရာင္ဘက္ ခပ္ေရာက္ေရာက္ အသား အေရ ရွိတဲ့ မ်က္ႏွာက တြန္႔လိပ္ေနတဲ့ အေရးအေၾကာင္းေတြနဲ႔ ပိန္လွီေဖ်ာ့ေတာ့ လြန္းလွတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ခ်ဳိင့္၀င္ ပိန္လွီေနတဲ့ မ်က္၀န္းအိမ္ထဲမွာေတာ့ မ်က္ရည္စေတြက စမ္းေခ်ာင္းတခုပမာ တသြင္သြင္စီးက်ေနတယ္။

မ်က္ရည္စေတြနဲ႔ဘုရားရင္ျပင္ရဲ႕အေရွ႕ဘက္အရပ္ဆီကိုု မ်က္ေတာင္မခတ္ေငးေမာေနတဲ့ အမယ္အိုရဲ႕ အသြင္ အျပင္ကို ျမင္ရသူတိုင္း ရင္ထဲမွာအမ်ဳိးအမည္မသိ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲေစတဲ့ ခံစားခ်က္တခု ျဖစ္ေပၚေစ ပါတယ္။

သူကေတာ့ ေမလ ၂ ရက္ေန႕ ျမန္မာႏုိင္ငံကိုု ၀င္ေရာက္တုိက္ခတ္ခဲ့တဲ့ နာဂစ္ဆုိင္ကလုန္း မုန္တိုင္းႀကီး ေၾကာင့္ မိသားစု၀င္ ၁၂ ဦး အသက္ဆုံး႐ႈံးခဲ့ရတဲ့ ဘီတြတ္ေက်းရြာက အသက္ ၆၅ ႏွစ္အရြယ္ ေဒၚက်င္လွပါ။

ေမလ ၂ ရက္ေန႔ မနက္ ၁၁ နာရီ၀န္းက်င္ေလာက္က ဘီတြတ္ေက်းရြာ၊ ႀကိမ္ေခ်ာင္းအုပ္စုမွာ ေနထုိင္တဲ့ ေဒၚက်င္လွ တေယာက္ ပုံမွန္အတို္င္း အိမ္အလုပ္ေတြနဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ေနခဲ့ပါတယ္။

သားသမီးေျမးျမစ္ ၂၀ ေက်ာ္ရွိတဲ့ ေဒၚက်င္လွတို႔ မိသားစုဟာ လယ္ယာလုပ္ငန္းနဲ႔ အသက္ေမြးၾကၿပီး သိုက္ သိုက္၀န္း၀န္းနဲ႔ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွတဲ့ မိသားစုေလးတခုေပါ့။ ဒါေပမယ့္ နာရီပိုင္းအတြင္း သူတို႔ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းလွတဲ့ မိသားစုႀကီးကို ဖ်က္ဆီးေတာ့မယ့္ ကံၾကမၼာဆိုးႀကီးတခု ေရာက္လာ ေတာ့မယ္ဆိုတာ ေဒၚက်င္လွတေယာက္ အဲဒီအခ်ိန္က မသိခဲ့ပါဘူး။

မနက္ ၁၁ နာရီ ခြဲခါနီး ေလာက္မွာေတာ့ သူတို႔အိမ္နဲ႔ သိပ္မေ၀းလွတဲ့ ကမ္းနားက ေလၾကမ္းေတြ တ၀ုန္း၀ုန္းနဲ႔ တိုက္ခတ္ လာခဲ့ပါတယ္။ တုိက္ခတ္လာတဲ့ ေလၾကမ္းနဲ႔အတူ ကမ္းနားမွာ ဒီေရကလည္း တရိပ္ရိပ္ တက္လာ တယ္။ ဒီေရတက္ၿပီး ေလၾကမ္းေတြတိုက္တာဟာ မိုးဦးက်ေလဦးက် ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထ ရွိတဲ့အတြက္ ေဒၚက်င္လွ စိတ္ထဲမွာ သိပ္မထူးဆန္းသလို ခံစားခဲ့ရတယ္။ အိမ္ေရွ႕မွာ ေဆာ့ကစားေနတဲ့ ေျမးငယ္ေလးေတြကို အိမ္ေပၚ တက္ဖို႔ ေခၚၿပီး သူတို႔ တထပ္အိမ္ေလးရဲ႕ အိမ္တံခါးေတြကို လိုက္ပိတ္ ေနခဲ့ပါတယ္။

မြန္းတည့္ခ်ိန္ ေလာက္မွာ တိုက္ခတ္ေနတဲ့ ေလၾကမ္းေတြနဲ႔အတူ ေကာင္းကင္တခုလုံးနီရဲလာၿပီး ေလနီၾကမ္း ေတြ တရစပ္ တိုက္ခတ္လာတာ သူေတြ႕လိုက္ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တိမ္ညဳိတိမ္မည္းေတြက ေကာင္ကင္ လုံးျပည့္ ေနရာယူထားပါတယ္။ ေဒၚက်င္လွတေယာက္ ဗုဒၶဘုရားရွင္ရဲ႕ ဂုဏ္ေတာ္ေတြကို စိတ္ထဲမွာ အဆက္မျပတ္ ရြတ္လို႔ ေျမးငယ္ေလးေတြကို က်စ္က်စ္ ပါေအာင္ ဆုပ္ထားတယ္။

ေလနီ႐ိုင္းေတြက ၾကမ္းသထက္ၾကမ္း၊ ရမ္းသထက္ရမ္းလာေတာ့ သူ႔အိမ္ကေလး တဒိုင္းဒိုင္းနဲ႔ လႈပ္ခါေနပါတယ္။ သူတို႔ ရြာပတ္၀န္းက်င္မွာေတာ့ “ကယ္ၾကပါ” ဆိုတဲ့ အသံေတြကို စၾကားေနရၿပီ။ သူ႔ရဲ႕ စိတ္ ေတြလည္း ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ား ျဖစ္လို႔ေနပါၿပီ။ သူ႔ တထပ္အိမ္ေလးရဲ႕အမိုးေတြအကာေတြက ေလနီၾကမ္း ႐ိုက္ခတ္တဲ့ ဒဏ္ေၾကာင့္ အေ၀းဆုံးကို လြင့္ထြက္သြားပါတယ္။

ေန႔လယ္ ၁ နာရီေက်ာ္ခ်ိန္မွာေတာ့ “၀ုန္း” ဆိုတဲ့ အသံႀကီးနဲ႔အတူ သူ႔အိမ္ေလးကို လူတရပ္ျမင့္တဲ့ ေရလႈိင္းႀကီး တခု လာေရာက္႐ိုက္ခတ္ၿပီး ၿဖဳိခ်လိုက္ပါေတာ့တယ္။ သူလည္း ေျမးေလးေတြရဲ႕လက္ကို က်စ္က်စ္ပါ ေအာင္ဆုပ္ၿပီး ၿပဳိက်ေနတဲ့ အိမ္ထဲက ႐ုန္းကန္ထြက္လိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ျပင္ကို ေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ အလြန္ျပင္းထန္ၿပီး အလြန္ျမင့္တဲ့ လႈိင္းလုံးႀကီးေတြ ထပ္႐ိုက္ခတ္လာပါတယ္။

ျပင္းထန္လွတဲ့ ေရလႈိင္းေတြက သူ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ ေျမးငယ္ႏွစ္ဦးလက္ကို ျဖဳတ္ခ်ပစ္ လုိက္ပါတယ္။

“ေျမးေလးေရ၊ သားေလး၊ အမေလး လုပ္ၾကပါဦး” လို႔ပဲ သူ အာကုန္ ျခစ္ေအာ္ဟစ္ ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

ဒီေရလႈိင္းၾကီးနဲ႕အတူ ေမ်ာပါသြားတဲ့ သူ႔ရဲ႕ ၁၀ ႏွစ္အရြယ္ေျမးေလးဆီက “အဘြား” ဆိုတဲ့ အသံေလးတသံပဲ သူ ေနာက္ဆံုး ၾကားလိုက္ရေတာ့တယ္။

ေဒၚက်င္လွ တေယာက္ ေျမးငယ္ေလးေတြဆီကို ေရလႈိင္းနဲ႕အတူ လိုက္ပါၿပီး လွမ္းဆြဲဖို႔ ႀကိဳးစားေပမယ့္ ျပင္းထန္ လွတဲ့ ေရလႈိင္းႀကီးေတြက သူနဲ႔သူ႔ ေျမးငယ္ေလးေတြကို ခြဲျခားလိုက္ပါၿပီ။ ျမဳပ္ခ်ီေပၚခ်ီနဲ႔ ေရလႈိင္းေတြနဲ႔ ေမ်ာပါသြားတဲ့ ေျမးငယ္ ေလးေတြကို ခဏတာပဲျမင္လိုက္ရတယ္။

သူ႔ရဲ႕မ်က္၀န္းအိမ္မွာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ဆားငန္ေရေတြ ေရာေထြးေနပါတယ္။ အလြန္ေရစီး ျမန္တဲ့ေရ လႈိင္းေတြထဲမွာ သူလည္း ျမဳပ္ခ်ီ၊ ေပၚခ်ီျဖစ္ေနပါတယ္။ ေရကူးတတ္ေပမယ့္ ျမန္ဆန္လြန္းတဲ့ ေရစီးက သူ႔ကိုကူး ခတ္ခြင့္ မေပးေတာ့ပါဘူး။ သူအသက္ ရွင္ဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူးလို႔ ေကာင္းေကာင္း နားလည္လိုက္ပါၿပီ။ ေလနီၾကမ္း၊ ေရလႈိင္းေတြနဲ႔ အတူ မိုးေတြပါရြာလာ တယ္။ ေရစီးနဲ႔ ေမ်ာေနတဲ့လူေတြ ကၽြဲႏြားေတြ၊ အိမ္ေတြ ၊ သစ္ပင္ေတြကို သူျမင္လိုက္ရတယ္။ “ကယ္ပါ” ဆိုတဲ့ အသံေတြ လည္း ၾကားေနရတယ္။

ရြာတဲ့ မိုးစက္မိုးေပါက္ေတြက သူ႔အသားကို မီးစနဲ႔ထိုးသလို ခံစားရပါတယ္။ သူ အသက္႐ႈလို႔ မရေတာ့ဘူး။ သူ႔သားေတြ၊ သမီးေတြ ၊ ေျမးငယ္ေလးေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးေတြကို သူ႔ရဲ႕မ်က္လုံးထဲမွာ တခုၿပီးတခု ျမင္ေယာင္ေနမိၿပီ။ ေနာက္ဆုံး အခ်ိန္မွာ သူ မ်က္လံုးကိုမွိတ္ၿပီး ဘုရားကို အာရုံျပဳလိုက္တယ္။

ကံေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာရမလား မဆိုႏိုင္ဘူး သူ ေရစီးနဲ႔အတူေမ်ာပါရင္း ႐ုတ္တရက္ တစုံတခုနဲ႔ တိုက္မိသြား တယ္။ မ်က္လုံးဖြင့္ၿပီး တုိက္မိတဲဲ႔အရာကို အမိအရလွမ္းဆြဲလိုက္တယ္။ ကံၾကမၼာက သူ႔ကို မ်က္ႏွာသာေပးတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ သူ လွမ္းဆြဲလိုက္တာဟာ ေရစီးမွာယိမ္းႏြဲ႕ေနတဲ့သစ္ပင္ႀကီးတပင္ ျဖစ္လို႔ ေနတယ္။ ေရက အရွိန္နဲ႔ စီးေနေပမယ့္ သူဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ အပင္ႀကီးကို ေမ်ာပါသြားေအာင္ မစြမ္းေဆာင္ႏုိင္ပါဘူး။

သူလည္း အပင္ကို အမိအရအားကုန္ ကိုင္ဆုပ္္လို႔ အရွိန္အဟုန္ျပင္းတဲ့ ေရလႈိင္းေတြ၊ ေလေတြ၊ မုိးေရေတြကို ႀကံ့ႀကံ့ခံ ရင္ဆိုင္ေနခဲ့ရတယ္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ သူ႔ေျမးေတြ၊ သားသမီးေတြအေၾကာင္းကိုပဲ စဥ္းစားေနမိတယ္။ ၂ နာရီေက်ာ္ၾကာ ေလၾကမ္း၊ ေရလႈိင္းနဲ႔ မိုးေရေတြရဲ႕ဒဏ္ကို ခံရၿပၤီးခ်ိန္မွာ ေလေရာမိုးေရာ ရပ္စဲသြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရကေတာ့ လုံး၀မက်ေသးပါဘူး။ မိုးေလစဲလို႔ ပတ္၀န္းက်င္ကုို ၾကည့္လိုက္တဲ့ အခါမွာ ပင္လယ္တမွ် က်ယ္ေျပာတဲ့ ေရျပင္ႀကီးကိုပဲ သူျမင္ေတြ႕ရတယ္။ ေနာက္က်ိက်ိ ရႊံ႕ေရာင္ေရေတြက မ်က္စိ တဆံုး ေနရာယူထားတယ္။ အခ်ိန္က ၄ နာရီေက်ာ္ ၅ နာရီေလာက္ရွိမယ္လို႔ သူ႔စိတ္ထဲခန္႔မွန္းေနမိတယ္။

ေမွာင္ရီစပ်ဴိးတဲ့ ညေနအခိ်န္ေလာက္မွာေတာ့ ေရတျဖည္းျဖည္း က်လာတယ္။ ေရက်တာကလည္း အရမ္းျမန္ ပါတယ္။ နာရီပိုင္းတြင္းမွာ ေရက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေျမျပင္ကိုျမင္ရတဲ့အထိ က်သြားပါတယ္။ သူေရာက္ေနတဲ့ သစ္ပင္ထိပ္ဖ်ားကေန ေျမျပင္ကို တျဖည္းျဖည္းဆင္းလာခဲ့တယ္။ သူ႔မွာထဘီ မရွိေတာ့ဘူး။ သူ႔ရဲ႕ေျခ ေထာက္ ေတြ၊ ကိုယ္ေတြ လက္ေတြ တအားကို နာက်င္ေနတယ္။ ေရအရမ္းငတ္ေနတယ္။ သူ႔တကုိယ္လုံး အားအင္ခ်ိနဲ႔ ေနသလိုခံစားရတယ္။ သစ္ပင္ ေျခရင္းေရာက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ သူေျခပစ္ လက္ပစ္လွဲခ်လိုက္တယ္။ အဲဒီေနာက္ ဘာမွမသိေတာ့ဘူး။

သူျပန္ႏုိးတဲ့အခ်ိန္မွာ ေနာက္ေန႔ မနက္ပိုင္းေရာက္ေနၿပီလို႔ သိလုိက္ရတယ္။ သူ႔မွာ အေပၚအက်ႌီ အစိမ္းေရာင္ ႏုိင္လြန္ အေႏြး ထည္ရယ္၊ ရင္ဖုံးအက်ႌရယ္ပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္ကို ေလ့လာၾကည့္ လိုက္မိေတာ့ သစ္သားအက်ဳိးအပဲ့ေတြ၊ လူေသေကာင္ေတြ၊ အိုးျခမ္းပဲ့ေတြ၊ ကၽြဲ၊ ႏြား၊ ၀က္၊ ၾကက္ ေသေတြ၊ သစ္ ပင္ အက်ဳိးအပဲ့ေတြနဲ႔ ေနရာတိုင္းမွာ အပ်က္အစီး ေတြခ်ည္းပဲ။ သူ ဘယ္ေနရာကို ေရာက္ေနတယ္ဆိုတာ လုံး၀မသိ ဘူး။

သူနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ ရွိေနတဲ့ အမ်ဳိးသမီးအေလာင္းက ထဘီကို ခၽြတ္ယူလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ တုန္ရီ ခ်ည့္နဲ႔စြာနဲ႔ သူ လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ လမ္းတေလွ်ာက္လုံးမွာ လူေသအေလာင္းေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနတယ္။ နာရီ၀က္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးတဲ့ အခိ်န္မွာေတာ့ ဆယ္ဂဏန္းနီးပါးရွိတဲ့ လုူအုပ္စု တစုကို ေတြ႕လိုက္ ရတယ္။ တခ်ဳိ႕က အ၀တ္မပါ ကုိယ္တုံးလုံးေတြ ျဖစ္ေနတယ္။

အဲဒီအဖြဲ႕က သူ႔ကို ေႏြးေႏြး ေထြးေထြး ႀကဳိဆိုခဲ့တယ္။ သူတို႔လူစုဆီမွာ စားေသာက္စရာ မရွိလို႔ အနီးအနား မွာရွိတဲ့ အုန္းပင္ ေတြက အုန္းသီးေတြခူးဆြတ္ၿပီး အုန္းေရေသာက္ အုန္းသီးစားေနခဲ့ရတယ္။ ေမလ ၆ ရက္ေန႔မ နက္ပိုင္းမွာေတာ့ ကမ္းနားမွာ ဆားခ်က္ေလွႀကီးတစီး ေတြ႕ရၿပီး ေလွေပၚကအလုပ္သမားေတြက သူတို႔ကို လပြတၱာၿမိဳ႕ ဆီေခၚသြားတယ္။

ညေနပိုင္းမွာသူတို႔လပြတၱာၿမိဳ႕ေပၚကိုေရာက္ရွိခဲ့ၿပီး အမွတ္ ၂ အထက္ေက်ာင္းမွာ ေနရာခ်ထားေပးတယ္။ ေမလ ၈ ရက္ ေန႔မွာေတာ့ သူ႔ သား ၃ ေယာက္၊ ေခၽြးမ ၅ ေယာက္ကို ဒုကၡသည္ေတြ အျဖစ္နဲ႔ လပြတၱာ ၿမိဳ႕ေပၚ မွာ ျပန္ေတြ႕တယ္။ သူ႔ ေျမးေလးေတြကိုေတာ့ ၿမိဳ႕ေပၚက စခန္းေတြမွာ လုံး၀ ျပန္မေတြ႕ရေတာ့ပါဘူး။

သူ သက်မာရဇိန္ ဆုေတာင္းျပည့္ ဘုရားႀကီးေရွ႕မွာ တိုးတိုးေလး ဆုေတာင္းေနမိတယ္။ ေနာင္ဘ၀မွာ ဒီိလို အျဖစ္ဆုိးမ်ဳိး မေတြ႕ပါရေစနဲ႔လို႔ …။ ။

(ေမလ ၂ ရက္ေန႔ နာဂစ္မုန္တိုင္းက လြတ္ေျမာက္လာသူ အမယ္အိုတဦး၏ ေျပာျပခ်က္ကို ျပန္လည္ ေရးဖြဲ႕ျခင္းျဖစ္သည္)