Saturday, December 31, 2011
Friday, December 30, 2011
သန္းေခါင္ေက်ာ္ ငရဲခန္းမွ သူရဲေကာင္းမ်ား
လွေက်ာ္ | "ဝုန္း" ဆိုတဲ့ အသံနဲ႔အတူ အိမ္က သိမ့္ကနဲ လႈပ္သြားတယ္။ အိပ္ေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္ ျဖစ္ေပမယ့္ အိမ္ေရွ႕ဝရန္တာ ကုိ ထြက္ၿပီး အျပင္ဘက္ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ အိမ္တိုင္းကလူေတြ အိမ္ေရွ႕မွာ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ထြက္လာၿပီး ေခါင္း တေထာင္ေထာင္နဲ႔ ၾကည့္ေနၾကတယ္။ အခ်ိန္က မနက္ ၂ နာရီ စြန္းစြန္း။
ခဏအၾကာ မီးသတ္ကား ဥၾသဆြဲသံ၊ လူနာတင္ကားသံေတြေနာက္မွာေတာ့ လူေတြဟာ အိမ္ေရွ႕လမ္းမဘက္ကုိ ပုိၿပီး စု႐ံုးစု႐ံုး လုပ္လာၾကတယ္။
“ဗုံးကြဲတာတဲ့” ဗံုးလန္႔ခ်ိန္မို႔ ေျပာၾကသူကတမ်ိဳး။ “ဂက္စ္အိုး ေပါက္တာ ထင္တယ္” တေယာက္တမ်ိဳး အမ်ိဳးအမ်ိဳး ထင္ေၾကးေပးေနတာကို နားေထာင္ရင္း က်ေနာ္လည္း အိမ္ေအာက္ကုိ ဆင္းလာၿပီး အမ်ိဳးသမီးၾကီးတေယာက္ကုိ စပ္စုၾကည့္ေတာ့ “မဂၤလာေတာင္ၫြန္႔ဘက္က ၾကားတာပဲ မီးသတ္ကားေတြလည္း အဲဒီဘက္ ေမာင္းသြားၾကတယ္”
ခဏအၾကာ မီးသတ္ကား ဥၾသဆြဲသံ၊ လူနာတင္ကားသံေတြေနာက္မွာေတာ့ လူေတြဟာ အိမ္ေရွ႕လမ္းမဘက္ကုိ ပုိၿပီး စု႐ံုးစု႐ံုး လုပ္လာၾကတယ္။
“ဗုံးကြဲတာတဲ့” ဗံုးလန္႔ခ်ိန္မို႔ ေျပာၾကသူကတမ်ိဳး။ “ဂက္စ္အိုး ေပါက္တာ ထင္တယ္” တေယာက္တမ်ိဳး အမ်ိဳးအမ်ိဳး ထင္ေၾကးေပးေနတာကို နားေထာင္ရင္း က်ေနာ္လည္း အိမ္ေအာက္ကုိ ဆင္းလာၿပီး အမ်ိဳးသမီးၾကီးတေယာက္ကုိ စပ္စုၾကည့္ေတာ့ “မဂၤလာေတာင္ၫြန္႔ဘက္က ၾကားတာပဲ မီးသတ္ကားေတြလည္း အဲဒီဘက္ ေမာင္းသြားၾကတယ္”
က်ေနာ္လည္း ကမန္းကတမ္း အိမ္ေပၚတက္ေျပးၿပီး ကင္မရာယူ၊ အေႏြးထည္ ေကာက္ဝတ္ၿပီး တာေမြပလာဇာ ဘက္ကုိ ေျပးလာခဲ့တယ္။ လမ္းေပၚမွာေတာ့ ဟိုနားတစု သည္နားတစုနဲ႔ လူေတြ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနတဲ့ဘက္ကုိ ဦးတည္ေျပးသြားရင္း တကၠစီငွားတယ္။ ပထမတစီးက မလုိက္၊ လမ္းေတြ ပိတ္ထားမယ္ထင္တယ္တဲ့။
ေနာက္ ဒုတိယတစီး အဆင္ေျပသြားတယ္။ “အကုိ က်ေနာ္ ခုန ေပါက္ကြဲတဲ့ဆီ သြားခ်င္တယ္” တၿမိဳ႕လံုး သိေနတဲ့ ေပါက္ကြဲမႈ အေၾကာင္းကုိေတာ့ က်ေနာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာျပဖို႔မလို။ တကၠစီသမားက က်ေနာ့္ကို ေပါက္ကြဲမႈ ျဖစ္ေနတဲ့ ဆီကုိ ဦးတည္ေမာင္းေပးပါတယ္။
“က်ေနာ္လည္း ခုနကမွ ဟိုဘက္ကေန ပတ္ေမာင္းလာတာ။ က်ေနာ္ အလံုဘက္မွာ ရိွေနတာ ေျမကုိ တုန္သြား တာပဲ” ကားသမားေျပာျပတာနားေထာင္ရင္း ခဏပဲ ေမာင္းရေသးတယ္။ စက္ဆန္းဘက္ေရာက္ေတာ့ မီးၫြန္႔က
ျမင္ေနရၿပီ။ ေရွ႕ဆက္ေမာင္းဖို႔က အဆင္မေျပေတာ့။ လမ္းပိတ္ထားလို႔ ကားေတြတျဖည္းျဖည္း က်ပ္လာတာနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ကားကို ရပ္ခုိင္း၊ ပုိက္ဆံရွင္းေပးၿပီးတာနဲ႔ မီးၫြန္႔ရိွတဲ့ေနရာဆီ ဦးတည္ ေျပးသြားေတာ့တယ္။
တေနရာအေရာက္ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ လူတစု ဝိုင္းအံုေနတာနဲ႔ ဝင္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဦးေခါင္းပိုင္းကို ပုဆိုးနဲ႔ အုပ္ထားတဲ့ အမ်ိဳးသမီး အေလာင္းတခုကုိ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ တင္ထားတာေတြ႔တယ္။ “ေခါင္းျပတ္သြားတာ” က်ေနာ္ လန္႔သြားတယ္။ အေျခအေန ေတာ္ေတာ္ဆိုးေနၿပီဆိုတာ စိတ္ထဲက အလုိလုိသိသြားတာနဲ႔ မီးေလာင္တဲ့ဆီ ဆက္ေျပးလာခဲ့တယ္။
အဝင္ဝမွာလည္း မီးသတ္ကားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ျပည့္ေနၿပီ။ မီးသတ္ကားေတြ ေက်ာ္ၿပီး မီးေလာင္ ေနတဲ့ ေနရာ ေရာက္ေတာ့ မီးသတ္သမား ေလးေယာက္ မီးေတြ တဟုန္းဟုန္း ေလာင္ေနတဲ့ ၾကားထဲ ဝင္ၿပီး မီးသတ္ပုိက္ကုိ ဆြဲသြင္း ေနၾကတယ္။
ခဏေနေတာ့ သူတို႔ေတြ မီးစသတ္ပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း အေဝးကေနၿပီး ဓါတ္ပံု႐ိုက္ေနတယ္။ တျဖည္းျဖည္း သူတို႔ေတြ မီးေတာက္နဲ႔ ပိုနီးတဲ့ ေနရာ ဝင္သြားတယ္။ က်ေနာ္လည္း ေနာက္ကေန တျဖည္းျဖည္း ကပ္လုိက္သြားၿပီး ဓါတ္ပံု လုိက္႐ိုက္တယ္။ ခဏေနေတာ့ ဓါတ္ပံု သတင္းေထာက္ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ေရာက္လာၿပီး သူတို႔ကုိ ဓါတ္ပံု ႐ိုက္တယ္။
က်ေနာ္လည္း ဓါတ္ပံု႐ိုက္ရတာ ေက်နပ္ေလာက္တဲ့အေျခအေနမွာ ေနာက္ကုိ ျပန္ဆုတ္ၿပီး မီးေလာင္ေနတဲ့ အေဆာက္အဦးရဲ႕ တဘက္က လူေနအိမ္ေတြ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ က်ေနာ္ လန္႔သြား ရေလာက္ေအာင္ ျမင္ကြင္းက ဆန္းေနတယ္။ အိမ္ေတြအားလံုးရဲ႕ အေပၚပုိင္းေတြဟာ စုတ္ျပတ္ ပ်က္စီး ေနတယ္။
က်ိဳးပဲ့ေနတဲ့ အိမ္ေတြထဲမွာ သြပ္ျပားအစုတ္အျပတ္ေတြကလည္း တမင္ ထိုးသိပ္ထည့္ထားသလိုပဲ။ လမ္းမ်က္ႏွာစာ မွာရိွတဲ့ အိမ္တိုင္းလုိလို ပ်က္စီးေနတယ္။ ေနာက္အိမ္တန္းရဲ႕ ေနာက္ဘက္က ဒုတိယ အိမ္တန္းကုိ ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း ပံုစံတူနီးပါး ပ်က္စီးေနတယ္။ ဒီအိမ္ေတြက လူေတြေနသလား က်ေနာ္ ေတြးေနတုန္းရိွေသးတယ္။ လူတေယာက္ေျပာသံက လူေတြအားလံုး လန္႔ၿပီး ထြက္ေျပးကုန္ၿပီတဲ့။ မီးေလာင္တဲ့ အေဆာက္အဦးပတ္လည္ အားလံုး ဒီအတိုင္းပဲဆိုတာ ထပ္သိလုိက္ရတယ္။
ခဏေနေတာ့ မီးသတ္သမားေတြ ဌာနဆိုင္ရာ ဝန္ထန္းေတြ စု႐ံုးစု႐ံုး အလုပ္႐ႈပ္ေနတဲ့ ေနရာေရာက္ေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ စကားေျပာစက္ေတြကို နားစြင့္ရင္း ေသဆံုး၊ ဒဏ္ရာရ စာရင္းေတြ ၾကားရတယ္။ သံုးနာရီ ၅၄ မိနစ္မွာ က်ား ခုႏွစ္၊ မ ေလးေယာက္ေသ၊ ဒဏ္ရာရရိွသူ ၅၄ ေယာက္။ အဲဒီထဲမွာ အလာတုန္းက ေတြ႔ခဲ့တဲ့ ပလက္ေဖာင္းေပၚက အမ်ိဳးသမီးတဦးလည္း ပါမယ္ထင္ပါတယ္။
“အေမ၊ အေမေရ”၊ “အေမရိွလား” စက္ဆန္းရပ္ကြက္သားတဦးဟာ တိတ္ဆိတ္ၿပီး က်ိဳးပဲ့ပ်က္စီးေနတဲ့ အိမ္တလံုး ထဲကုိ ခက္ခက္ခဲခဲဝင္ၿပီး သူ႔အေမကို ေအာ္ေခၚေနပါတယ္။ စုတ္ျပတ္ေနတဲ့ သြပ္ျပားစေတြကလည္း အိမ္အတြင္း
မွာ အျပည့္။ ဒါေပမယ့္ သူ မရမက တိုးဝင္ၿပီး သူ႔အေမကုိ ေအာ္ေခၚေနပါတယ္။
ခဏေနေတာ့ မီးသတ္နဲ႔ ကယ္ဆယ္ေရးဝန္ထမ္းေတြက ဓါတ္မီးကုိယ္စီနဲ႔ သူ႔အေမကုိ ကူရွာေပးေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေၾကာင္တေကာင္ခိုေနဖို႔ေတာင္ အႏၲရာယ္မကင္းႏုိင္တဲ့ အိမ္ထဲက ဘာသံမွ ထြက္မလာ။ စက္ဆန္း ရပ္ကြက္သားကေတာ့ ျပန္ထြက္လာပါတယ္။ သူ႔ေျခေထာက္မွာ သြပ္ျပားရွရာေတြနဲ႔ ေသြးအလိမ္းလိမ္း။
ေသြးပ်က္ေလာက္တဲ့ ေပါက္ကြဲသံေၾကာင့္ အိပ္ေမာက်ေနရာကေန ထြက္ေျပးသြားၾကတဲ့ အိမ္ရွင္ေတြ၊ အေမွာင္
ၾကားက ဒီသြပ္ျပားေတြနဲ႔ အပ်က္အစီးေတြကို ဘယ္လုိမ်ား ေက်ာ္ျဖတ္သြားၾကသလဲ။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ပေဟဠိတခု က်န္ေနခဲ့တယ္။
က်ေနာ္လည္း မီးေလာင္ဝန္းက်င္ ျမင္ကြင္းေတြကုိ ဓါတ္ပံုဆက္႐ိုက္ေနခဲ့တယ္။ မီးသတ္သမားေတြေရာ ကယ္ဆယ္ေရးသမားေတြေရာ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ စြန္႔စားလႈပ္ရွားေနရတာေတြ ေတြ႔ေနရတယ္။ က်ေနာ္
ႏုိင္ငံျခား႐ုပ္ရွင္ေတြထဲမွာေတြ႔ရသလို အဆင့္ျမင့္ ပစၥည္းေတြမသံုးဘဲ သူတို႔ေတြဟာ အႏၲရာယ္နဲ႔ အနီးဆံုးမွာ ႐ိုးရွင္းစြာနဲ႔ လႈပ္ရွားေနၾကတယ္။ သြပ္ျပားနဲ႔ သံဆူးေတြ ႐ႈပ္ေနတဲ့ မီးေလာင္ျပင္မွာ သူတို႔ေတြ ဓါတ္မီးေတာင္ ကုိယ္စီ မပါၾကဘူး။
ဘာေၾကာင့္ေလာင္တယ္ဆိုတာကို အတိအက် မသိႏုိင္ေသးခ်ိန္မွာေတာ့ မီးသတ္ အရာရိွ တဦးရဲ႕ ကန္႔ ေပါက္ကြဲမႈ လည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္ ဆိုတဲ့ အသံကို ၾကားမိတယ္။ ေလာင္ကၽြမ္းေနတဲ့ မီးရဲ႕ အေရာင္ကုိ အကဲခတ္ရင္း သူ အေဝးကေန သတိေပးပါတယ္။
“အားလံုး ေနာက္ျပန္ဆုတ္ပါ မီးေရာင္က ျပာလာရင္ သတိထားရတယ္ဗ်။” ဟု သူက ဆက္ေျပာတယ္။
ဓါတ္ပံုေကာင္းတပံုရဖို႔ဟာလည္း ဓါတ္ပံုသမား တေယာက္ရဲ႕ ႐ူးသြပ္မႈ ျဖစ္တတ္တဲ့ အတြက္ က်ေနာ္လည္း အႏၲရာယ္ကုိ မေၾကာက္အား။ အခ်ိန္မေရြး ေပါက္ကြဲမႈ ျဖစ္လာႏိုင္တဲ့ ဧရိယာ အတြင္းမွာ က်ေနာ္ ဝင္ေနမိတယ္။ အဲဒီလိုပဲ မီးသတ္သမားေတြလည္း မီးၿငိမ္းသတ္ခ်င္တဲ့ ႐ူးသြပ္မႈမ်ိဳး ရိွေနၾကမွာပါပဲ။
ဓါတုေဗဓ ပစၥည္းမ်ားပါ ပါဝင္ ေလာင္ကၽြမ္း ေနတယ္လုိ႔ သံသယ ရိွသည့္တိုင္ မီးခိုးေငြ႔ေတြ ၾကားမွာ ေအာက္စီဂ်င္ဗူး အသံုးျပဳသူ တေယာက္ကို ျမင္ႏုိင္ဖို႔ကလည္း အံ့ၾသစရာ တခု ျဖစ္ေနမွာ အမွန္ပဲ ထင္ပါတယ္။ ခဏေနေတာ့ ဆုတ္ခဲ့တဲ့ ေနရာေတြဆီ မီးသတ္နဲ႔ ကယ္ဆယ္ေရး ဝန္ထမ္းေတြ ဓါတ္မီးေရာင္ စမ္းတဝါးဝါး ေအာက္မွာ ရွာေဖြရင္း ေျမျမဳပ္ေနတဲ့ မီးသတ္ပုိက္ကုိ ေတြ႔ပါေတာ့တယ္။
မီးသတ္ပိုက္ကုိ တစတစ လမ္းေၾကာင္းလုိက္တူးေဖာ္ရင္း အပ်က္အစီးေတြၾကားက သြပ္ျပားတခုေအာက္ကေန တစံုတခုကုိ ဆြဲထုတ္ပါတယ္။ ဘယ္သူမွန္း မသိႏုိင္ေတာ့တဲ့ အနီေရာင္ ယူနီေဖာင္းဝတ္ မီးသတ္ရဲေဘာ္တဦး
ျဖစ္ေနပါတယ္။
“မ်က္ႏွာက ပ်က္ေနၿပီ ဘယ္သူမွန္းမသိဘူး”
“အဲဒီတေယာက္ပဲလား၊ ရွာဦး ေသခ်ာရွာဦး”
“အဖြဲ႔ လူေတြ စစ္ၾကပါ”
မီးသတ္နဲ႔ ကယ္ဆယ္ေရးဝန္ထမ္းေတြ အခ်င္းခ်င္းေျပာေနစဥ္မွာပဲ ေနာက္ထပ္ မီးသတ္တဦးရဲ႕ ႐ုပ္အေလာင္းတခု ထပ္ေတြ႔တယ္။ ေနာက္ မီးသတ္စီးတဲ့ ဖိနပ္တဘက္၊ တျခမ္းပဲ့ေနတဲ့ မီးသတ္ ဦးထုပ္။ ေနာက္ထပ္ ေပါက္ကြဲမႈေၾကာင့္ ေသဆံုး သြားတဲ့ မီးသတ္ေတြ အပ်က္အစီးေတြ ၾကားထဲမွာ ရိွေနေသးတယ္ ဆိုတာ ေသခ်ာသြားပါၿပီ။
ရန္ကုန္တိုင္း မီးသတ္ဗဟိုဌာနမွ အရာရွိတဦးရဲ႕ အဆိုအရေတာ့ မီးသတ္တပ္ဖြဲ႔ဝင္ ငါးေယာက္ ေသဆံုးၿပီး ၃၇ ေယာက္ ဒဏ္ရာရရွိတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။
သူတို႔ရဲ႕ မီးသတ္ကား ဏ/၅၈၅၃ ဟာလည္း ႀကီးႀကီးမားမားအရာဝတၳဳနဲ႔ ထိမွန္ထားတာမေတြ႔ရေပမယ့္ စုတ္ျပတ္ ပ်က္စီးေနပါတယ္။ ဘယ္လုိေပါက္ကြဲမႈေၾကာင့္ ဒီလိုပ်က္စီးသြားသလဲဆိုတာ က်ေနာ္ မေတြးတတ္ေအာင္ပါ။
ဒီျမင္ကြင္းေတြဟာ က်ေနာ့္ ကင္မရာ View Finder အေပါက္က ေနၾကည္ဆဲခဏမွာ Shutter ခလုပ္ကုိ ႏွိပ္ဖို႔ စိတ္ကူးေတြကလြဲလို႔ ဘာမွခံစားလုိက္ရတာ မရိွေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ Play ခလုပ္ကုိႏွိပ္ၿပီး ပံုျပန္စစ္မိတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္စိတ္ေတြ ျပာေဝသြားေလာက္ေအာင္ ထိတ္လန္႔သြားခဲ့တယ္။
အခ်ိန္ေတြက တစတစ ကုန္လြန္သြားတယ္။ တေငြ႔ေငြ႔ေလာင္ေနတဲ့ မီးၫြန္႔ၾကီးကလည္း ရိွေနဆဲ။ ေကာင္းကင္မွာ လည္း မီးခိုးလိပ္ၾကီးေတြက မေကာင္းဆိုးဝါး တေကာင္လုိပဲ။ မီးသတ္သမားေတြ၊ ၾကက္ေျခနီ ေတြလည္း သူတို႔ အလုပ္ သူတို႔လုပ္၊ လူအုပ္ၾကီးကလည္း ေငးေမာၾကရင္း၊ စုတ္သပ္ရင္း သူတို႔ အလုပ္ သူတို႔လုပ္ေနၾကတယ္။ ရဲဝန္ထမ္းေတြလည္း ဟိုတစ သည္တစ သဲလြန္စ လုိက္ေကာက္ၾကရင္း အလုပ္လုပ္ေနတယ္။ ယာဥ္ထိန္းရဲေတြ လည္း လမ္းသြားလာမႈ အဆင္ေျပေအာင္ သူတို႔အလုပ္ သူတို႔ လုပ္ေနၾကတယ္။
ေလး နာရီနဲ႔ ၄၅ မိနစ္ရိွသြားၿပီ၊ က်ေနာ္လည္း ကုိယ့္အလုပ္ကုိယ္လုပ္ဖို႔ ျပန္လွည့္လာခဲ့တယ္။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ အလုပ္တခု လုပ္ေနခဲ့တယ္။ ေသဆံုးသြားခဲ့ၾကတဲ့ မီးသတ္ ရဲေဘာ္ေတြ၊ အာဇာနည္ သူရဲေကာင္းေတြ အျဖစ္ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲမွာ သူတို႔ကုိ ေခၚလာခဲ့တယ္။
(လူေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ ေသဆံုးခဲ့သည့္ စက္ဆန္းကူးတို႔ဆိပ္ရပ္ကြက္ ေပါက္ကြဲမီးေလာင္မႈတြင္ က်ဆံုးသြားေသာ မီးသတ္ရဲေဘာ္မ်ားအား ဂုဏ္ျပဳေရးသားသည္။)
လွေက်ာ္
source by : မဇၩိမ
ေနာက္ ဒုတိယတစီး အဆင္ေျပသြားတယ္။ “အကုိ က်ေနာ္ ခုန ေပါက္ကြဲတဲ့ဆီ သြားခ်င္တယ္” တၿမိဳ႕လံုး သိေနတဲ့ ေပါက္ကြဲမႈ အေၾကာင္းကုိေတာ့ က်ေနာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာျပဖို႔မလို။ တကၠစီသမားက က်ေနာ့္ကို ေပါက္ကြဲမႈ ျဖစ္ေနတဲ့ ဆီကုိ ဦးတည္ေမာင္းေပးပါတယ္။“က်ေနာ္လည္း ခုနကမွ ဟိုဘက္ကေန ပတ္ေမာင္းလာတာ။ က်ေနာ္ အလံုဘက္မွာ ရိွေနတာ ေျမကုိ တုန္သြား တာပဲ” ကားသမားေျပာျပတာနားေထာင္ရင္း ခဏပဲ ေမာင္းရေသးတယ္။ စက္ဆန္းဘက္ေရာက္ေတာ့ မီးၫြန္႔က
ျမင္ေနရၿပီ။ ေရွ႕ဆက္ေမာင္းဖို႔က အဆင္မေျပေတာ့။ လမ္းပိတ္ထားလို႔ ကားေတြတျဖည္းျဖည္း က်ပ္လာတာနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ကားကို ရပ္ခုိင္း၊ ပုိက္ဆံရွင္းေပးၿပီးတာနဲ႔ မီးၫြန္႔ရိွတဲ့ေနရာဆီ ဦးတည္ ေျပးသြားေတာ့တယ္။
တေနရာအေရာက္ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ လူတစု ဝိုင္းအံုေနတာနဲ႔ ဝင္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဦးေခါင္းပိုင္းကို ပုဆိုးနဲ႔ အုပ္ထားတဲ့ အမ်ိဳးသမီး အေလာင္းတခုကုိ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ တင္ထားတာေတြ႔တယ္။ “ေခါင္းျပတ္သြားတာ” က်ေနာ္ လန္႔သြားတယ္။ အေျခအေန ေတာ္ေတာ္ဆိုးေနၿပီဆိုတာ စိတ္ထဲက အလုိလုိသိသြားတာနဲ႔ မီးေလာင္တဲ့ဆီ ဆက္ေျပးလာခဲ့တယ္။
အဝင္ဝမွာလည္း မီးသတ္ကားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ျပည့္ေနၿပီ။ မီးသတ္ကားေတြ ေက်ာ္ၿပီး မီးေလာင္ ေနတဲ့ ေနရာ ေရာက္ေတာ့ မီးသတ္သမား ေလးေယာက္ မီးေတြ တဟုန္းဟုန္း ေလာင္ေနတဲ့ ၾကားထဲ ဝင္ၿပီး မီးသတ္ပုိက္ကုိ ဆြဲသြင္း ေနၾကတယ္။
ခဏေနေတာ့ သူတို႔ေတြ မီးစသတ္ပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း အေဝးကေနၿပီး ဓါတ္ပံု႐ိုက္ေနတယ္။ တျဖည္းျဖည္း သူတို႔ေတြ မီးေတာက္နဲ႔ ပိုနီးတဲ့ ေနရာ ဝင္သြားတယ္။ က်ေနာ္လည္း ေနာက္ကေန တျဖည္းျဖည္း ကပ္လုိက္သြားၿပီး ဓါတ္ပံု လုိက္႐ိုက္တယ္။ ခဏေနေတာ့ ဓါတ္ပံု သတင္းေထာက္ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ေရာက္လာၿပီး သူတို႔ကုိ ဓါတ္ပံု ႐ိုက္တယ္။
က်ေနာ္လည္း ဓါတ္ပံု႐ိုက္ရတာ ေက်နပ္ေလာက္တဲ့အေျခအေနမွာ ေနာက္ကုိ ျပန္ဆုတ္ၿပီး မီးေလာင္ေနတဲ့ အေဆာက္အဦးရဲ႕ တဘက္က လူေနအိမ္ေတြ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ က်ေနာ္ လန္႔သြား ရေလာက္ေအာင္ ျမင္ကြင္းက ဆန္းေနတယ္။ အိမ္ေတြအားလံုးရဲ႕ အေပၚပုိင္းေတြဟာ စုတ္ျပတ္ ပ်က္စီး ေနတယ္။
က်ိဳးပဲ့ေနတဲ့ အိမ္ေတြထဲမွာ သြပ္ျပားအစုတ္အျပတ္ေတြကလည္း တမင္ ထိုးသိပ္ထည့္ထားသလိုပဲ။ လမ္းမ်က္ႏွာစာ မွာရိွတဲ့ အိမ္တိုင္းလုိလို ပ်က္စီးေနတယ္။ ေနာက္အိမ္တန္းရဲ႕ ေနာက္ဘက္က ဒုတိယ အိမ္တန္းကုိ ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း ပံုစံတူနီးပါး ပ်က္စီးေနတယ္။ ဒီအိမ္ေတြက လူေတြေနသလား က်ေနာ္ ေတြးေနတုန္းရိွေသးတယ္။ လူတေယာက္ေျပာသံက လူေတြအားလံုး လန္႔ၿပီး ထြက္ေျပးကုန္ၿပီတဲ့။ မီးေလာင္တဲ့ အေဆာက္အဦးပတ္လည္ အားလံုး ဒီအတိုင္းပဲဆိုတာ ထပ္သိလုိက္ရတယ္။
ခဏေနေတာ့ မီးသတ္သမားေတြ ဌာနဆိုင္ရာ ဝန္ထန္းေတြ စု႐ံုးစု႐ံုး အလုပ္႐ႈပ္ေနတဲ့ ေနရာေရာက္ေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ စကားေျပာစက္ေတြကို နားစြင့္ရင္း ေသဆံုး၊ ဒဏ္ရာရ စာရင္းေတြ ၾကားရတယ္။ သံုးနာရီ ၅၄ မိနစ္မွာ က်ား ခုႏွစ္၊ မ ေလးေယာက္ေသ၊ ဒဏ္ရာရရိွသူ ၅၄ ေယာက္။ အဲဒီထဲမွာ အလာတုန္းက ေတြ႔ခဲ့တဲ့ ပလက္ေဖာင္းေပၚက အမ်ိဳးသမီးတဦးလည္း ပါမယ္ထင္ပါတယ္။“အေမ၊ အေမေရ”၊ “အေမရိွလား” စက္ဆန္းရပ္ကြက္သားတဦးဟာ တိတ္ဆိတ္ၿပီး က်ိဳးပဲ့ပ်က္စီးေနတဲ့ အိမ္တလံုး ထဲကုိ ခက္ခက္ခဲခဲဝင္ၿပီး သူ႔အေမကို ေအာ္ေခၚေနပါတယ္။ စုတ္ျပတ္ေနတဲ့ သြပ္ျပားစေတြကလည္း အိမ္အတြင္း
မွာ အျပည့္။ ဒါေပမယ့္ သူ မရမက တိုးဝင္ၿပီး သူ႔အေမကုိ ေအာ္ေခၚေနပါတယ္။
ခဏေနေတာ့ မီးသတ္နဲ႔ ကယ္ဆယ္ေရးဝန္ထမ္းေတြက ဓါတ္မီးကုိယ္စီနဲ႔ သူ႔အေမကုိ ကူရွာေပးေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေၾကာင္တေကာင္ခိုေနဖို႔ေတာင္ အႏၲရာယ္မကင္းႏုိင္တဲ့ အိမ္ထဲက ဘာသံမွ ထြက္မလာ။ စက္ဆန္း ရပ္ကြက္သားကေတာ့ ျပန္ထြက္လာပါတယ္။ သူ႔ေျခေထာက္မွာ သြပ္ျပားရွရာေတြနဲ႔ ေသြးအလိမ္းလိမ္း။
ေသြးပ်က္ေလာက္တဲ့ ေပါက္ကြဲသံေၾကာင့္ အိပ္ေမာက်ေနရာကေန ထြက္ေျပးသြားၾကတဲ့ အိမ္ရွင္ေတြ၊ အေမွာင္
ၾကားက ဒီသြပ္ျပားေတြနဲ႔ အပ်က္အစီးေတြကို ဘယ္လုိမ်ား ေက်ာ္ျဖတ္သြားၾကသလဲ။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ပေဟဠိတခု က်န္ေနခဲ့တယ္။
က်ေနာ္လည္း မီးေလာင္ဝန္းက်င္ ျမင္ကြင္းေတြကုိ ဓါတ္ပံုဆက္႐ိုက္ေနခဲ့တယ္။ မီးသတ္သမားေတြေရာ ကယ္ဆယ္ေရးသမားေတြေရာ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ စြန္႔စားလႈပ္ရွားေနရတာေတြ ေတြ႔ေနရတယ္။ က်ေနာ္
ႏုိင္ငံျခား႐ုပ္ရွင္ေတြထဲမွာေတြ႔ရသလို အဆင့္ျမင့္ ပစၥည္းေတြမသံုးဘဲ သူတို႔ေတြဟာ အႏၲရာယ္နဲ႔ အနီးဆံုးမွာ ႐ိုးရွင္းစြာနဲ႔ လႈပ္ရွားေနၾကတယ္။ သြပ္ျပားနဲ႔ သံဆူးေတြ ႐ႈပ္ေနတဲ့ မီးေလာင္ျပင္မွာ သူတို႔ေတြ ဓါတ္မီးေတာင္ ကုိယ္စီ မပါၾကဘူး။
ဘာေၾကာင့္ေလာင္တယ္ဆိုတာကို အတိအက် မသိႏုိင္ေသးခ်ိန္မွာေတာ့ မီးသတ္ အရာရိွ တဦးရဲ႕ ကန္႔ ေပါက္ကြဲမႈ လည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္ ဆိုတဲ့ အသံကို ၾကားမိတယ္။ ေလာင္ကၽြမ္းေနတဲ့ မီးရဲ႕ အေရာင္ကုိ အကဲခတ္ရင္း သူ အေဝးကေန သတိေပးပါတယ္။
“အားလံုး ေနာက္ျပန္ဆုတ္ပါ မီးေရာင္က ျပာလာရင္ သတိထားရတယ္ဗ်။” ဟု သူက ဆက္ေျပာတယ္။
ဓါတ္ပံုေကာင္းတပံုရဖို႔ဟာလည္း ဓါတ္ပံုသမား တေယာက္ရဲ႕ ႐ူးသြပ္မႈ ျဖစ္တတ္တဲ့ အတြက္ က်ေနာ္လည္း အႏၲရာယ္ကုိ မေၾကာက္အား။ အခ်ိန္မေရြး ေပါက္ကြဲမႈ ျဖစ္လာႏိုင္တဲ့ ဧရိယာ အတြင္းမွာ က်ေနာ္ ဝင္ေနမိတယ္။ အဲဒီလိုပဲ မီးသတ္သမားေတြလည္း မီးၿငိမ္းသတ္ခ်င္တဲ့ ႐ူးသြပ္မႈမ်ိဳး ရိွေနၾကမွာပါပဲ။
ဓါတုေဗဓ ပစၥည္းမ်ားပါ ပါဝင္ ေလာင္ကၽြမ္း ေနတယ္လုိ႔ သံသယ ရိွသည့္တိုင္ မီးခိုးေငြ႔ေတြ ၾကားမွာ ေအာက္စီဂ်င္ဗူး အသံုးျပဳသူ တေယာက္ကို ျမင္ႏုိင္ဖို႔ကလည္း အံ့ၾသစရာ တခု ျဖစ္ေနမွာ အမွန္ပဲ ထင္ပါတယ္။ ခဏေနေတာ့ ဆုတ္ခဲ့တဲ့ ေနရာေတြဆီ မီးသတ္နဲ႔ ကယ္ဆယ္ေရး ဝန္ထမ္းေတြ ဓါတ္မီးေရာင္ စမ္းတဝါးဝါး ေအာက္မွာ ရွာေဖြရင္း ေျမျမဳပ္ေနတဲ့ မီးသတ္ပုိက္ကုိ ေတြ႔ပါေတာ့တယ္။
မီးသတ္ပိုက္ကုိ တစတစ လမ္းေၾကာင္းလုိက္တူးေဖာ္ရင္း အပ်က္အစီးေတြၾကားက သြပ္ျပားတခုေအာက္ကေန တစံုတခုကုိ ဆြဲထုတ္ပါတယ္။ ဘယ္သူမွန္း မသိႏုိင္ေတာ့တဲ့ အနီေရာင္ ယူနီေဖာင္းဝတ္ မီးသတ္ရဲေဘာ္တဦး
ျဖစ္ေနပါတယ္။
“မ်က္ႏွာက ပ်က္ေနၿပီ ဘယ္သူမွန္းမသိဘူး”
“အဲဒီတေယာက္ပဲလား၊ ရွာဦး ေသခ်ာရွာဦး”
“အဖြဲ႔ လူေတြ စစ္ၾကပါ”
မီးသတ္နဲ႔ ကယ္ဆယ္ေရးဝန္ထမ္းေတြ အခ်င္းခ်င္းေျပာေနစဥ္မွာပဲ ေနာက္ထပ္ မီးသတ္တဦးရဲ႕ ႐ုပ္အေလာင္းတခု ထပ္ေတြ႔တယ္။ ေနာက္ မီးသတ္စီးတဲ့ ဖိနပ္တဘက္၊ တျခမ္းပဲ့ေနတဲ့ မီးသတ္ ဦးထုပ္။ ေနာက္ထပ္ ေပါက္ကြဲမႈေၾကာင့္ ေသဆံုး သြားတဲ့ မီးသတ္ေတြ အပ်က္အစီးေတြ ၾကားထဲမွာ ရိွေနေသးတယ္ ဆိုတာ ေသခ်ာသြားပါၿပီ။
ရန္ကုန္တိုင္း မီးသတ္ဗဟိုဌာနမွ အရာရွိတဦးရဲ႕ အဆိုအရေတာ့ မီးသတ္တပ္ဖြဲ႔ဝင္ ငါးေယာက္ ေသဆံုးၿပီး ၃၇ ေယာက္ ဒဏ္ရာရရွိတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။
သူတို႔ရဲ႕ မီးသတ္ကား ဏ/၅၈၅၃ ဟာလည္း ႀကီးႀကီးမားမားအရာဝတၳဳနဲ႔ ထိမွန္ထားတာမေတြ႔ရေပမယ့္ စုတ္ျပတ္ ပ်က္စီးေနပါတယ္။ ဘယ္လုိေပါက္ကြဲမႈေၾကာင့္ ဒီလိုပ်က္စီးသြားသလဲဆိုတာ က်ေနာ္ မေတြးတတ္ေအာင္ပါ။ဒီျမင္ကြင္းေတြဟာ က်ေနာ့္ ကင္မရာ View Finder အေပါက္က ေနၾကည္ဆဲခဏမွာ Shutter ခလုပ္ကုိ ႏွိပ္ဖို႔ စိတ္ကူးေတြကလြဲလို႔ ဘာမွခံစားလုိက္ရတာ မရိွေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ Play ခလုပ္ကုိႏွိပ္ၿပီး ပံုျပန္စစ္မိတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္စိတ္ေတြ ျပာေဝသြားေလာက္ေအာင္ ထိတ္လန္႔သြားခဲ့တယ္။
အခ်ိန္ေတြက တစတစ ကုန္လြန္သြားတယ္။ တေငြ႔ေငြ႔ေလာင္ေနတဲ့ မီးၫြန္႔ၾကီးကလည္း ရိွေနဆဲ။ ေကာင္းကင္မွာ လည္း မီးခိုးလိပ္ၾကီးေတြက မေကာင္းဆိုးဝါး တေကာင္လုိပဲ။ မီးသတ္သမားေတြ၊ ၾကက္ေျခနီ ေတြလည္း သူတို႔ အလုပ္ သူတို႔လုပ္၊ လူအုပ္ၾကီးကလည္း ေငးေမာၾကရင္း၊ စုတ္သပ္ရင္း သူတို႔ အလုပ္ သူတို႔လုပ္ေနၾကတယ္။ ရဲဝန္ထမ္းေတြလည္း ဟိုတစ သည္တစ သဲလြန္စ လုိက္ေကာက္ၾကရင္း အလုပ္လုပ္ေနတယ္။ ယာဥ္ထိန္းရဲေတြ လည္း လမ္းသြားလာမႈ အဆင္ေျပေအာင္ သူတို႔အလုပ္ သူတို႔ လုပ္ေနၾကတယ္။
ေလး နာရီနဲ႔ ၄၅ မိနစ္ရိွသြားၿပီ၊ က်ေနာ္လည္း ကုိယ့္အလုပ္ကုိယ္လုပ္ဖို႔ ျပန္လွည့္လာခဲ့တယ္။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ အလုပ္တခု လုပ္ေနခဲ့တယ္။ ေသဆံုးသြားခဲ့ၾကတဲ့ မီးသတ္ ရဲေဘာ္ေတြ၊ အာဇာနည္ သူရဲေကာင္းေတြ အျဖစ္ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲမွာ သူတို႔ကုိ ေခၚလာခဲ့တယ္။
(လူေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ ေသဆံုးခဲ့သည့္ စက္ဆန္းကူးတို႔ဆိပ္ရပ္ကြက္ ေပါက္ကြဲမီးေလာင္မႈတြင္ က်ဆံုးသြားေသာ မီးသတ္ရဲေဘာ္မ်ားအား ဂုဏ္ျပဳေရးသားသည္။)
လွေက်ာ္
source by : မဇၩိမ
Thursday, December 29, 2011
မဂၤလာေတာင္ညြန္ စက္ဆန္း ေမတၱာမြန္ ဂုိေဒါင္မ်ား မီးေလာင္ ေပါက္ကြဲမႈ ဓာတ္ပုံမ်ား
႐ုပ္ပံုေပၚ ကလစ္ႏွိပ္၍ အႀကီးၾကည့္ပါ။
 |  |  |  |  |
 |  |  |  |  |
 |  |  |  |  |
 |  |  |  |  |
 |  |  |  |  |
 |  |  |  |  |
 |  |  |  |  |
 |  |
မဂၤလာေတာင္ၫႊန္႔၊ စက္ဆန္း သေဘၤာက်င္း အနီး ေလာင္ကြၽမ္းေနေသာ မီးေၾကာင့္ မီးသတ္သမား (၄) ဦး တိုင္းျပည္ အတြက္ အသက္ေပး လွဴသြားခဲ့ရသည္။အဆိုပါ မီးသတ္ ၀န္ထမ္း(၄)ဦး၏ နာမည္ မ်ားမွာ ဦးမ်ိဳးေက်ာ္ေက်ာ္ ၊ ဦးေအာင္ေအာင္ ၊ ဦးေဇာ္ေဌး ၊ ဦးတင္စိုးတို႔ ျဖစ္ေၾကာင္း ဒဏ္ရာရသူ က်ား (၅၅) ဦး၊ မ (၁၆) ဦး၊ ေပ်ာက္ဆံုးဆဲ (၂၃) ဦး ျဖစ္ေၾကာင္း လွ်ပ္တစ္ျပက္ အထူး သတင္းေထာက္က နံနက္ (၅) နာရီခြဲ အခ်ိန္ တိုက္႐ုိက္ သတင္း ေပးပုိ႔သည္။
Thursday, December 22, 2011
ကမၻာေအး ဘုရား အႏၱရာယ္ မ်ားေနၿပီ ကူညီေစခ်င္သည္ 力を貸してくださいませんか。
ဒီကမၻာေအး ဘုရားဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ ကတည္းက က်ေနာ္ရဲ့ မိတ္ေဆြ Mr. Yasuhiro Kurashima ရဲ့ ေက်းဇူးေၾကာင့္ သိခြင့္ ရခဲ့တာပါ။ Mr. Yasuhiro Kurashima ရဲ့ မနီးမေဝး ေနရာမွာ ေနထုိင္ၿပီး၊ အဲဒီဘုရားကုိ တစ္ႏွစ္ ၃ ေခါက္ေလာက္ ေရာက္ပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း က်ေနာ္ထုတ္ထားတဲ့ ဝိပႆနာ တရား အားထုတ္နည္း (မိုးကုတ္ ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးနည္း) ဂ်ပန္ ဘာသာျပန္ကုိ ျမန္မာျပည္ ကေန ပို႔ေပးခဲ့ဘူးပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း မည္သည့္ အေၾကာင္း ျပန္ၾကားစာကုိမွ် မရခဲ့ဘူးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီကေန႔ေတာ့ မည္သည့္ အေၾကာင္းေၾကာင့္ရယ္ မသိ။ ျပႆနာ တက္ေနၿပီ ဆိုတာေတာ့ အမွန္ပါ။ ဒီကိစၥကုိ လည္း ဒီဘုရားကုိ သံေယာဇဥ္ရွိေနတဲ့ က်ေနာ့္ မိတ္ေဆြ ကပင္ ( “ကမၻာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဘုရား” ေပ်ာက္ကြယ္ သြားေတာ့မလား မသိဘူး။ တကယ္ ျဖစ္လာ ခဲ့ရင္ေတာ့ ဝမ္းနည္းစရာပဲ)လို႔ Face book မွာ ဆံုေတြ႕ၿပီး၊ ၁၅.၁၂.၂၀၁၁ ေန႔က ေပးပို႔ အေၾကာင္းၾကား ခဲ့တာပါ။
ျမန္မာျပည္မွ ျမန္မာမ်ား ( သို႔ ) ဂ်ပန္ေရာက္ ျမန္မာမ်ား၊ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံႏွင့္ အဆက္သြယ္ ရွိေသာ၊ သက္ဆိုင္ရာ အႀကီးအကဲမ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီး ကြ်မ္းဝင္ေသာ၊ တစ္ဖက္ တစ္လမ္းက တတ္ႏိုင္စြမ္း ရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား ရွိပါက အကူအညီမ်ား ေပးႏိုင္ပါရန္ ေပးပို႔လာေသာ ေဆာင္းပါး မူရင္းႏွင့္ အတူ ေအာက္ပါ အတိုင္း(တိုက္ရုိက္) ဘာသာျပန္ေပး လုိက္ပါသည္။ ေစတီေတာ္ရဲ႕ ဓါတ္ပံုကိုပါ ပို႔ေပး လုိက္ပါတယ္။
တတ္စြမ္း သေရြ႕ သာသနာျပဳ ႏိုင္ၾကပါေစ
ေသာင္းႏိုင္ဦး (ဧည့္လမ္းညႊန္)
မႏၱေလး
========================================
門司・世界平和パゴダの存続(そんぞく)を呼びかける声明(せいめい)
2011年12月11日
門司・世界平和パゴダの存続を求(もと)める有志の会
現在、北九州市門司区の「世界平和パゴダ」が閉鎖の危機にあり、現在お住まいのお2人のビルマ僧が年内に建物から退去することを求(もと)められています。私たちはこの問題を深く憂慮するものです。
このパゴダと僧院は1957年、当時のビルマ首相ウー・ヌのもと、ビルマ仏教会と日本側の寄付ならびに門司市の協力により、門司港(もじこう)を望む高台にある和布刈公園内に建立されました。本僧院は日本唯一のビルマ式仏教僧院であり、設立以来一貫して、ビルマ本国から派遣された高僧が滞在されてきました。そして第二次世界大戦の犠牲者の供養と世界平和を祈念する場として、また日本国内のビルマ仏教の布教の拠点として、関係者の皆様や地域の方々に支えられながら、過去50年以上にわたって存続してきました。
私たちは、異なる伝統である上座部仏教の教えを日本に広めてこられた長老の方々はもちろんのこと、建物の維持管理や僧侶方のお世話も含め、これまで尽力されてきたすべての方々に敬意を表します。世界平和パゴダの半世紀を越える歩みそのものが、アジア太平洋戦争後の日緬両国の民間交流の一つの象徴であり、たいへん貴重な財産であると考えます。
しかし現在、この僧院の存続が危ぶまれる状況にあります。ＲＦＡビルマ語放送では既に報じられていますが、現在僧院におられる長老や関係者の話によると、宗教法人の役員会内部に、施設の閉鎖を主張する強い意見があります。そして近いうちにパゴダ全体の閉鎖が予定されているだけでなく、お2人の長老については今月25日までの退去を迫られているのです。この件については、ＲＦＡでの放送を契機として在日ビルマ人の間にも危惧する声が広がり始めています。他方、東京のミャンマー大使館や本国政府関係者もこの問題は把握しているとのことですが、施設の今後と僧侶の処遇に関してはっきりとした態度を表明するには至っていません。
ウー・ヌ政権の仏教振興政策については、皆様の評価も決して一様ではないと存じます。しかしビルマ本国でも知られる「門司のパゴダ」は、日緬両国の文化交流の歴史にとってかけがえのない場所であることは確かです。建物はビルマ戦線に多くの兵士を送り出した門司港を見下ろす高台に位置し、戦争犠牲者の供養の意味も込(こ)められています。こうした文化的・歴史的にも貴重な場が、十分な議論のないまま一方的に閉鎖・廃止されることがあってはならないと考えます。もし廃止となれば、再建は事実上不可能でしょう。
門司の世界平和パゴダは、日本とビルマの間に仏教文化を中心として親善を深め、人類の幸福と世界平和を願って両国民の善意により出来た、このように言われております。私たちは日緬両国と世界の皆さんに対し、今回の問題への注目を訴えるとともに、世界平和パゴダという、日緬両国の文化と友好のかけがえのない財産を守るために、日緬両政府におかれましては積極的な役割を果たすよう訴えます。また関係(かんけい)する皆様方におかれましては、パゴダの存続にお力をお貸しいただけるよう、何らかの形でご尽力を賜りたいと存じます。
なお、詳細については以下にお問い合わせください。
馬島浄圭（僧侶、電話：090-3958-3743）
守屋友江（阪南大学教授 tmoriya@hannan-u.ac.jp）
Address
U Khe Min Da
Myanmar Buddhist Mission to Japan
World Pesce Pagoda, Mekari Park
Mojiku, kitakyushu city, Japan
(Taung Goo City, Myanmar)
Tel: (093)(321)1024
Po: Box 8010855
========================================
ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ MOJI အရပ္ရွိ “ကမၻာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဘုရား”(ကမၻာေအးေစတီ) ၏ ဆက္လက္ ရပ္တည္မႈ ေက်ညာခ်က္
( ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၁၁ ရက္ )
ဂ်ပန္ ႏိုင္ငံ MOJI အရပ္ရွိ “ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဘုရား”(ကမၻာေအး ေစတီ) တည္တံ့ ခိုင္ၿမဲမႈ ေတာင္းဆိုေရး အဖြဲ႕
ယခုအခါ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ ေျမာက္ပိုင္း kyushuၿမိဳ႕ MOJI အရပ္ရွိ “ကမၻာ့ ၿင္ိမ္းခ်မ္းေရး ဘုရား”ဟာ ပိတ္သိမ္း မည့္ အႏၱရာယ္ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ ႀကံဳေတြ႕ေနရၿပီး၊ လက္ရွိ သီတင္းသံုး ေနေသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ႏွစ္ပါးသည္ ယခုႏွစ္ အတြင္းမွာ ေက်ာင္း သခၤန္းမ်ားမွ စြန္႔ခြာဖို႔ ေတာင္းဆို ေနၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္ တို႔သည္ ၎ျပႆနာ အတြက္ အေတာ္ေလးပင္ စိုးရိမ္ ေနၾကရပါသည္။
အဆိုပါ ဘုရား ေစတီႏွင့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းသည္ ၁၉၅၇ ခုႏွစ္၊ ထိုအခ်ိန္က ဗမာႏိုင္ငံ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏု အစ ထား၍ ဗမာ ႏိုင္ငံ ဗုဒၶဘာသာ အသင္းႏွင့္ ဂ်ပန္ ႏိုင္ငံဘက္မွ အလွဴရွင္ တို႔ႏွင့္ အတူ၊ MOJI ၿမိဳ႕ရဲ႕ ပူးေပါင္း ပါဝင္ ကူညီမႈတို႔ျဖင့္၊ MOJI ဆိပ္ကမ္းကုိ မ်က္ႏွာမူ ေနသည့္ TAKADAI တြင္ရွိ WAMEKARI ပန္းျခံ အတြင္းမွာ တည္ထား ကိုယ္းကြယ္ ခဲ့ပါသည္။ ပင္မ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းဟာ ဂ်ပန္ ႏိုင္ငံမွသာ ကုန္က်ခံခဲ့ကာ ဗမာ ႏိုင္ငံ ပံုစံ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း ျဖစ္ၿပီး၊ တည္ေဆာက္ၿပီးသည့္ အခ်ိန္မွ စ၍ ဗမာျပည္မွ ေစလႊတ္ထားသည့္ ဆရာေတာ္ျမတ္ သီတင္းသံုး ေနထုိင္ေတာ္ မူလာခဲ့ပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ဒုတိယကမၻာ စစ္ႀကီးမွာ အနစ္နာ ခံစားခဲ့ရေသာ သူတို႔၏ လွဴဒါန္းမႈႏွင့္ ကမၻာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကုိ ဆုေတာင္း ေမတၱာ ပို႔သရာ ေနရာတစ္ခု အေနျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ တဖန္ ဂ်ပန္ ႏိုင္ငံတြင္းသို႔ ဗမာႏိုင္ငံ၏ ဗုဒၶဘာသာ ျပန္႔ပြားေရး ေျခကုပ္ဌာန အျဖစ္ျဖင့္ လည္းေကာင္း သက္ဆိုင္ရာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား၊ ေဒသ ဆိုင္ရာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား၏ ေထာက္ပံ့ ကူညီမႈ တို႔ကုိ ရယူကာ အတိတ္ ဆိုေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္ကုိ ျဖတ္သန္း လာလွ်က္ ယေန႔ထက္တိုင္ ရပ္တည္လွ်က္ ရွိေနပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္ တို႔သည္ မတူညီတဲ့ ရုိးရာ ကိုယ္းကြယ္သည့္ ဘာသာ ျဖစ္တဲ့ ေထရဝါဒ ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ တရားေတာ္ မ်ားကုိ ဂ်ပန္ ႏိုင္ငံ တစ္ဝန္းလံုးသို႔ ပ်ံ႕ပြားေအာင္ ေဆာင္ရြက္ ေပးခဲ့ေသာ လူႀကီးမင္း အေပါင္း တို႔မွာ ဆိုဖြယ္ရာ မရွိေအာင္ ေက်းဇူးတရားႀကီးမားလွၿပီး၊ ဘုရား ေက်ာင္းကန္ စသည့္ သာသနိက အေဆာက္အဦမ်ား ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ေရး၊ ဆရာေတာ္မ်ား၏ ပစၥည္း ေလးပါးမွ အစ ယေန႔ ထက္တိုင္ ႀကိဳးပမ္း အားထုတ္ ေပးခဲ့ေသာ ပုဂၢိဳလ္ အေပါင္း တို႔အား အေလးအျမတ္ ျပဳပါေၾကာင္း ေျပာၾကား လုိပါသည္။ ကမၻာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဘုရားရဲ႕ ရာစု ႏွစ္ဝက္ေက်ာ္ ျဖတ္သန္း ေလွ်ာက္လွမ္း လာႏိုင္ခဲ့ျခင္းဟာ အာရွ ပစိဖိတ္ စစ္ပြဲႀကီး အၿပီး ေနာက္ပုိင္း ဂ်ပန္ ျမန္မာ ႏွစ္ႏိုင္ငံ လုပ္သား ျပည္သူမ်ား ေပါင္းကူး ဆက္ဆံေရးတို႔၏ တစ္ခုတည္းေသာ အမွတ္ သေကၤတ ျဖစ္ၿပီး၊ အလြန္ တန္ဘိုးႀကီးေသာ အေမြအႏွစ္ပင္ ျဖစ္ေၾကာင္း မွတ္ယူမိသည္။
သို႔ေသာ္လည္း ယေန႔ အဆိုပါ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းရဲ့ ဆက္လက္ရပ္တည္မႈအတြက္ အႏၱရာယ္မ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေနရပါသည္။ RFA ဗမာစာအသံလႊင့္ဌာနက ႀကိဳတင္လႊင့္ထုတ္ထားၿပီျဖစ္ၿပီး၊ ယခုလက္ရွိ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းတြင္သတင္းသံုးေနထိုင္ေနေသာ ဆရာေတာ္မ်ား၊ ဆက္ႏြယ္ရာ ပုဂၢဳိလ္မ်ား၏ ေျပာစကား အရ၊ ဘာသာေရး ဆိုင္ရာ စည္းကမ္း ထိန္းသိမ္းေရး အလုပ္ အမႈေဆာင္အဖဲြ႕ အတြင္းမွာ သာသနိက အေဆာက္အဦးမ်ား ဖ်က္သိမ္းရန္ အတြက္ အျပင္းအထန္ အေရး ဆိုေနသည့္ သေဘာမ်ား ရွိေနပါသည္။ ၄င္းအျပင္ မၾကာေသးမီက ေစတီ တစ္ခုလံုးကို ပိတ္ဆို႔ရုတ္သိမ္းပစ္ရံုသာမက၊ အဆိုပါ ဆရာေတာ္ ၂ ပါး မွာလည္း ယခုလ ၂၅ ရက္ေန႔ အထိ ပစ္ခြာ ေရွာင္ဖယ္ ေနပါေတာ့သည္။ ၄င္း အမႈကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး RFA ၏ ထုတ္လႊင့္ခ်က္ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံေရာက္ ဗမာ လူမ်ဳိးမ်ားၾကားမွာလည္း စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမႈ ေျပာဆိုသံမ်ား ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနပါသည္။ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္၊ တိုက်ဴိၿမိဴ႕ရွိ ျမန္မာ သံရံုးႏွင့္ ျမန္မာ ႏိုင္ငံ အစိုးရ၏ သက္ဆိုင္ရာ တာဝန္ရွိ ပုဂၢိဳလ္မ်ားပါ ၎ျပႆနာကို ေသခ်ာ ကုိင္တြယ္ ေျဖရွင္း ေနၾကရၿပီး၊ အေဆာက္အဦ မ်ားရဲ႕ အနာဂါတ္ အေရးနဲ႔ ဆရာေတာ္မ်ား အတြက္ မွ်တ ညီညြတ္ေစရန္ သိသိ သာသာ ေဆာင္ရြက္ မေပးႏိုင္ေသး ျဖစ္ေနပါသည္။
ဦးႏု အစိုးရရဲ႕ ဗုဒၶဘာသာ ဆိုင္ရာ မူဝါဒႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး လူႀကီးမင္း တို႔၏ တန္ဘိုးထားမႈလည္းပဲ မည္သို႔မွ်ွ မတူညီပါလို႔ ယံုၾကည္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဗမာႏိုင္ငံ အေနနဲ႔လည္း သိရွိၿပီးျဖစ္သည့္ အဆိုပါ MOJI မွ ဘုရား ေစတီဟာ ဂ်ပန္ ျမန္မာ ႏွစ္ႏိုင္ငံရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ ပူးေပါင္း ဖလွယ္ေရး သမိုင္းေၾကာင္း တစ္ေလွ်ာက္မွာ ေနာက္ထပ္ ဘယ္လိုမွ အစားထိုး မရႏိုင္ေတာ့တဲ့ ေနရာ ျဖစ္တယ္ ဆိုတာ အေသအခ်ာ ေျပာႏုိင္ပါသည္။ အေဆာက္အဦမ်ားဟာ ဗမာျပည္ စစ္လမ္းေၾကာင္းသို႔ မ်ားစြာေသာ တပ္သားမ်ားကုိ ပို႔လႊတ္တဲ့ Moji ဆိပ္ကမ္းကို အေပၚမွ ျမင္ႏိုင္သည့္ TAKADAI မွာ တည္ရွိကာ၊ စစ္အတြင္းမွ အနစ္နာခံ ဆံုးရံႈးခဲ့ရသူမ်ား အတြက္ အမွ်ေပးေဝမႈအဓိပၸါယ္မ်ားလည္း ပါဝင္ကိန္းေအာင္းေနပါသည္္။ ထိုကဲ့သို႔ ယဥ္ေက်းမႈဆိုင္ရာ အားျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ သမိုင္းေၾကာင္း ဆိုင္ရာ အားျဖင့္ လည္းေကာင္း တင္ဘုိးႀကီးမားလွေသာ ေနရာတစ္ ခုသည္ ၿပီးျပည့္စံု လံုေလာက္ေသာ ေဆြးေႏြးမႈ အလ်ဥ္း မရွိစြာျဖင့္ တစ္ဖက္သတ္ ပိတ္ဆို႔ ရုပ္သိမ္းခံ ရျခင္းဟာ မည္သို႔မွ် မစဥ္းစားႏိုင္ ျဖစ္ရသည္။ အကယ္၍ ရုပ္သိမ္းမည္ဟု ဆိုခဲ့ပါလ်င္ ျပန္လည္ တည္ေဆာက္ဖို႔ ဆိုသည္မွာ လက္ေတြ႕တြင္ မည္သို႔မွ် မျဖစ္ႏိုင္ပါ။
MOJI မွာ တည္ရွိသည့္ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဘုရားသည္ ဂ်ပန္ ႏိုင္ငံႏွင့္ ဗမာ ႏိုင္ငံၾကားမွာ ဗုဒၶဘာသာ ယဥ္ေက်းမႈကုိ ဗဟိုျပဳ၍ ခ်စ္ၾကည္ေရးတို႔ကုိ ပိုမို နက္ရိႈင္းေစၿပီး၊ လူသား အားလံုး၏ သာယာ ခ်မ္းေျမ့မႈႏွင့္ ကမၻာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကုိ ေတာင္းဆုျပဳၿပီး ႏွစ္ႏိုင္ငံ ျပည္သူ အမ်ားရဲ႕ စိတ္ရင္း ေစတနာ ေကာင္းမႈတို႔ေၾကာင့္ ထြက္ေပၚလာျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ဆိုၾကပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ တို႔သည္ ဂ်ပန္ ျမန္မာ ႏွစ္ႏိုင္ငံႏွင့္ ကမၻာ့ လူသား အားလံုးကုိ ဦးတည္၍ ယခု ျပႆနာရဲ႕ ရင္းျမစ္ကုိ တိုင္ၾကားျခင္းႏွင့္ အတူ ကမၻာ့ ၿငိမ္ခ်မ္းေရး ဘုရားလို႔ ေခၚေသာ ဂ်ပန္ ျမန္မာ ႏွစ္ႏိုင္ငံရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ခ်စ္ၾကည္ေရး အတြက္ အစားထိုးမရႏိုင္တဲ့ အေမြအႏွစ္ကို ကာကြယ္ ေစာင့္ထိန္းဖို႔ အတြက္ ဂ်ပန္ ျမန္မာ ႏွစ္ႏိုင္ငံ အစိုးရမ်ားမွ ေစတနာ ထက္သန္ တာဝန္ ေက်ပြန္စြာ ေဆာင္ရြက္ ေပးႏိုင္သည္ အထိ တင္ျပတိုင္ၾကားသြားမည္ျဖစ္ပါသည္။ ၄င္းအျပင္ အဓိက သက္ဆိုင္ေနပါေသာ ဆရာ ေတာ္မ်ားအားလည္း ကမၻာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဘုရား ဆက္လက္ တည္တဲ့ခိုင္ၿမဲ ေနေစေရး အတြက္ အကူအညီ ေပးၾကပါရန္ အႏူးအညြတ္ ေမတၱာ ရပ္ခံ ေတာင္းခံ အပ္ၿပီး၊ တဖက္ တလမ္းမွ အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားေဆာင္ၾကဥ္း ေပးၾကလိမ့္မည္လို႔လည္း ယံုၾကည္ပါသည္။
အေသးစိပ္ သိရွိလိုပါက ေအာက္ပါ အတိုင္း ေမးျမန္း ႏိုင္ပါသည္။
Umashima shokei ( ဆရာေတာ္ Ph: 090 – 3958 – 3743 )
Moriyatomoe ( Hannandaigaku kyoju) ( tmoriya@hannan-u.ac.jp )
သာသနာျပဳႏိုင္ၾကပါေစ
ေမတၱာအနႏၱျဖင့္
ေသာင္းႏိုင္ဦး (ဧည့္လမ္းညႊန္)
မႏၱေလး
===========================================================
For more options, visit this group at http://groups.google.com/group/travelmyanmar?hl=en.
တတ္စြမ္း သေရြ႕ သာသနာျပဳ ႏိုင္ၾကပါေစ
ေသာင္းႏိုင္ဦး (ဧည့္လမ္းညႊန္)
မႏၱေလး
========================================
門司・世界平和パゴダの存続(そんぞく)を呼びかける声明(せいめい)
2011年12月11日
門司・世界平和パゴダの存続を求(もと)める有志の会
現在、北九州市門司区の「世界平和パゴダ」が閉鎖の危機にあり、現在お住まいのお2人のビルマ僧が年内に建物から退去することを求(もと)められています。私たちはこの問題を深く憂慮するものです。
このパゴダと僧院は1957年、当時のビルマ首相ウー・ヌのもと、ビルマ仏教会と日本側の寄付ならびに門司市の協力により、門司港(もじこう)を望む高台にある和布刈公園内に建立されました。本僧院は日本唯一のビルマ式仏教僧院であり、設立以来一貫して、ビルマ本国から派遣された高僧が滞在されてきました。そして第二次世界大戦の犠牲者の供養と世界平和を祈念する場として、また日本国内のビルマ仏教の布教の拠点として、関係者の皆様や地域の方々に支えられながら、過去50年以上にわたって存続してきました。
私たちは、異なる伝統である上座部仏教の教えを日本に広めてこられた長老の方々はもちろんのこと、建物の維持管理や僧侶方のお世話も含め、これまで尽力されてきたすべての方々に敬意を表します。世界平和パゴダの半世紀を越える歩みそのものが、アジア太平洋戦争後の日緬両国の民間交流の一つの象徴であり、たいへん貴重な財産であると考えます。
しかし現在、この僧院の存続が危ぶまれる状況にあります。ＲＦＡビルマ語放送では既に報じられていますが、現在僧院におられる長老や関係者の話によると、宗教法人の役員会内部に、施設の閉鎖を主張する強い意見があります。そして近いうちにパゴダ全体の閉鎖が予定されているだけでなく、お2人の長老については今月25日までの退去を迫られているのです。この件については、ＲＦＡでの放送を契機として在日ビルマ人の間にも危惧する声が広がり始めています。他方、東京のミャンマー大使館や本国政府関係者もこの問題は把握しているとのことですが、施設の今後と僧侶の処遇に関してはっきりとした態度を表明するには至っていません。
ウー・ヌ政権の仏教振興政策については、皆様の評価も決して一様ではないと存じます。しかしビルマ本国でも知られる「門司のパゴダ」は、日緬両国の文化交流の歴史にとってかけがえのない場所であることは確かです。建物はビルマ戦線に多くの兵士を送り出した門司港を見下ろす高台に位置し、戦争犠牲者の供養の意味も込(こ)められています。こうした文化的・歴史的にも貴重な場が、十分な議論のないまま一方的に閉鎖・廃止されることがあってはならないと考えます。もし廃止となれば、再建は事実上不可能でしょう。
門司の世界平和パゴダは、日本とビルマの間に仏教文化を中心として親善を深め、人類の幸福と世界平和を願って両国民の善意により出来た、このように言われております。私たちは日緬両国と世界の皆さんに対し、今回の問題への注目を訴えるとともに、世界平和パゴダという、日緬両国の文化と友好のかけがえのない財産を守るために、日緬両政府におかれましては積極的な役割を果たすよう訴えます。また関係(かんけい)する皆様方におかれましては、パゴダの存続にお力をお貸しいただけるよう、何らかの形でご尽力を賜りたいと存じます。
なお、詳細については以下にお問い合わせください。
馬島浄圭（僧侶、電話：090-3958-3743）
守屋友江（阪南大学教授 tmoriya@hannan-u.ac.jp）
Address
U Khe Min Da
Myanmar Buddhist Mission to Japan
World Pesce Pagoda, Mekari Park
Mojiku, kitakyushu city, Japan
(Taung Goo City, Myanmar)
Tel: (093)(321)1024
Po: Box 8010855
========================================
ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ MOJI အရပ္ရွိ “ကမၻာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဘုရား”(ကမၻာေအးေစတီ) ၏ ဆက္လက္ ရပ္တည္မႈ ေက်ညာခ်က္
( ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၁၁ ရက္ )
ဂ်ပန္ ႏိုင္ငံ MOJI အရပ္ရွိ “ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဘုရား”(ကမၻာေအး ေစတီ) တည္တံ့ ခိုင္ၿမဲမႈ ေတာင္းဆိုေရး အဖြဲ႕
ယခုအခါ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ ေျမာက္ပိုင္း kyushuၿမိဳ႕ MOJI အရပ္ရွိ “ကမၻာ့ ၿင္ိမ္းခ်မ္းေရး ဘုရား”ဟာ ပိတ္သိမ္း မည့္ အႏၱရာယ္ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ ႀကံဳေတြ႕ေနရၿပီး၊ လက္ရွိ သီတင္းသံုး ေနေသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ႏွစ္ပါးသည္ ယခုႏွစ္ အတြင္းမွာ ေက်ာင္း သခၤန္းမ်ားမွ စြန္႔ခြာဖို႔ ေတာင္းဆို ေနၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္ တို႔သည္ ၎ျပႆနာ အတြက္ အေတာ္ေလးပင္ စိုးရိမ္ ေနၾကရပါသည္။
အဆိုပါ ဘုရား ေစတီႏွင့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းသည္ ၁၉၅၇ ခုႏွစ္၊ ထိုအခ်ိန္က ဗမာႏိုင္ငံ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏု အစ ထား၍ ဗမာ ႏိုင္ငံ ဗုဒၶဘာသာ အသင္းႏွင့္ ဂ်ပန္ ႏိုင္ငံဘက္မွ အလွဴရွင္ တို႔ႏွင့္ အတူ၊ MOJI ၿမိဳ႕ရဲ႕ ပူးေပါင္း ပါဝင္ ကူညီမႈတို႔ျဖင့္၊ MOJI ဆိပ္ကမ္းကုိ မ်က္ႏွာမူ ေနသည့္ TAKADAI တြင္ရွိ WAMEKARI ပန္းျခံ အတြင္းမွာ တည္ထား ကိုယ္းကြယ္ ခဲ့ပါသည္။ ပင္မ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းဟာ ဂ်ပန္ ႏိုင္ငံမွသာ ကုန္က်ခံခဲ့ကာ ဗမာ ႏိုင္ငံ ပံုစံ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း ျဖစ္ၿပီး၊ တည္ေဆာက္ၿပီးသည့္ အခ်ိန္မွ စ၍ ဗမာျပည္မွ ေစလႊတ္ထားသည့္ ဆရာေတာ္ျမတ္ သီတင္းသံုး ေနထုိင္ေတာ္ မူလာခဲ့ပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ဒုတိယကမၻာ စစ္ႀကီးမွာ အနစ္နာ ခံစားခဲ့ရေသာ သူတို႔၏ လွဴဒါန္းမႈႏွင့္ ကမၻာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကုိ ဆုေတာင္း ေမတၱာ ပို႔သရာ ေနရာတစ္ခု အေနျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ တဖန္ ဂ်ပန္ ႏိုင္ငံတြင္းသို႔ ဗမာႏိုင္ငံ၏ ဗုဒၶဘာသာ ျပန္႔ပြားေရး ေျခကုပ္ဌာန အျဖစ္ျဖင့္ လည္းေကာင္း သက္ဆိုင္ရာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား၊ ေဒသ ဆိုင္ရာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား၏ ေထာက္ပံ့ ကူညီမႈ တို႔ကုိ ရယူကာ အတိတ္ ဆိုေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္ကုိ ျဖတ္သန္း လာလွ်က္ ယေန႔ထက္တိုင္ ရပ္တည္လွ်က္ ရွိေနပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္ တို႔သည္ မတူညီတဲ့ ရုိးရာ ကိုယ္းကြယ္သည့္ ဘာသာ ျဖစ္တဲ့ ေထရဝါဒ ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ တရားေတာ္ မ်ားကုိ ဂ်ပန္ ႏိုင္ငံ တစ္ဝန္းလံုးသို႔ ပ်ံ႕ပြားေအာင္ ေဆာင္ရြက္ ေပးခဲ့ေသာ လူႀကီးမင္း အေပါင္း တို႔မွာ ဆိုဖြယ္ရာ မရွိေအာင္ ေက်းဇူးတရားႀကီးမားလွၿပီး၊ ဘုရား ေက်ာင္းကန္ စသည့္ သာသနိက အေဆာက္အဦမ်ား ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ေရး၊ ဆရာေတာ္မ်ား၏ ပစၥည္း ေလးပါးမွ အစ ယေန႔ ထက္တိုင္ ႀကိဳးပမ္း အားထုတ္ ေပးခဲ့ေသာ ပုဂၢိဳလ္ အေပါင္း တို႔အား အေလးအျမတ္ ျပဳပါေၾကာင္း ေျပာၾကား လုိပါသည္။ ကမၻာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဘုရားရဲ႕ ရာစု ႏွစ္ဝက္ေက်ာ္ ျဖတ္သန္း ေလွ်ာက္လွမ္း လာႏိုင္ခဲ့ျခင္းဟာ အာရွ ပစိဖိတ္ စစ္ပြဲႀကီး အၿပီး ေနာက္ပုိင္း ဂ်ပန္ ျမန္မာ ႏွစ္ႏိုင္ငံ လုပ္သား ျပည္သူမ်ား ေပါင္းကူး ဆက္ဆံေရးတို႔၏ တစ္ခုတည္းေသာ အမွတ္ သေကၤတ ျဖစ္ၿပီး၊ အလြန္ တန္ဘိုးႀကီးေသာ အေမြအႏွစ္ပင္ ျဖစ္ေၾကာင္း မွတ္ယူမိသည္။
သို႔ေသာ္လည္း ယေန႔ အဆိုပါ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းရဲ့ ဆက္လက္ရပ္တည္မႈအတြက္ အႏၱရာယ္မ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေနရပါသည္။ RFA ဗမာစာအသံလႊင့္ဌာနက ႀကိဳတင္လႊင့္ထုတ္ထားၿပီျဖစ္ၿပီး၊ ယခုလက္ရွိ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းတြင္သတင္းသံုးေနထိုင္ေနေသာ ဆရာေတာ္မ်ား၊ ဆက္ႏြယ္ရာ ပုဂၢဳိလ္မ်ား၏ ေျပာစကား အရ၊ ဘာသာေရး ဆိုင္ရာ စည္းကမ္း ထိန္းသိမ္းေရး အလုပ္ အမႈေဆာင္အဖဲြ႕ အတြင္းမွာ သာသနိက အေဆာက္အဦးမ်ား ဖ်က္သိမ္းရန္ အတြက္ အျပင္းအထန္ အေရး ဆိုေနသည့္ သေဘာမ်ား ရွိေနပါသည္။ ၄င္းအျပင္ မၾကာေသးမီက ေစတီ တစ္ခုလံုးကို ပိတ္ဆို႔ရုတ္သိမ္းပစ္ရံုသာမက၊ အဆိုပါ ဆရာေတာ္ ၂ ပါး မွာလည္း ယခုလ ၂၅ ရက္ေန႔ အထိ ပစ္ခြာ ေရွာင္ဖယ္ ေနပါေတာ့သည္။ ၄င္း အမႈကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး RFA ၏ ထုတ္လႊင့္ခ်က္ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံေရာက္ ဗမာ လူမ်ဳိးမ်ားၾကားမွာလည္း စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမႈ ေျပာဆိုသံမ်ား ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနပါသည္။ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္၊ တိုက်ဴိၿမိဴ႕ရွိ ျမန္မာ သံရံုးႏွင့္ ျမန္မာ ႏိုင္ငံ အစိုးရ၏ သက္ဆိုင္ရာ တာဝန္ရွိ ပုဂၢိဳလ္မ်ားပါ ၎ျပႆနာကို ေသခ်ာ ကုိင္တြယ္ ေျဖရွင္း ေနၾကရၿပီး၊ အေဆာက္အဦ မ်ားရဲ႕ အနာဂါတ္ အေရးနဲ႔ ဆရာေတာ္မ်ား အတြက္ မွ်တ ညီညြတ္ေစရန္ သိသိ သာသာ ေဆာင္ရြက္ မေပးႏိုင္ေသး ျဖစ္ေနပါသည္။
ဦးႏု အစိုးရရဲ႕ ဗုဒၶဘာသာ ဆိုင္ရာ မူဝါဒႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး လူႀကီးမင္း တို႔၏ တန္ဘိုးထားမႈလည္းပဲ မည္သို႔မွ်ွ မတူညီပါလို႔ ယံုၾကည္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဗမာႏိုင္ငံ အေနနဲ႔လည္း သိရွိၿပီးျဖစ္သည့္ အဆိုပါ MOJI မွ ဘုရား ေစတီဟာ ဂ်ပန္ ျမန္မာ ႏွစ္ႏိုင္ငံရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ ပူးေပါင္း ဖလွယ္ေရး သမိုင္းေၾကာင္း တစ္ေလွ်ာက္မွာ ေနာက္ထပ္ ဘယ္လိုမွ အစားထိုး မရႏိုင္ေတာ့တဲ့ ေနရာ ျဖစ္တယ္ ဆိုတာ အေသအခ်ာ ေျပာႏုိင္ပါသည္။ အေဆာက္အဦမ်ားဟာ ဗမာျပည္ စစ္လမ္းေၾကာင္းသို႔ မ်ားစြာေသာ တပ္သားမ်ားကုိ ပို႔လႊတ္တဲ့ Moji ဆိပ္ကမ္းကို အေပၚမွ ျမင္ႏိုင္သည့္ TAKADAI မွာ တည္ရွိကာ၊ စစ္အတြင္းမွ အနစ္နာခံ ဆံုးရံႈးခဲ့ရသူမ်ား အတြက္ အမွ်ေပးေဝမႈအဓိပၸါယ္မ်ားလည္း ပါဝင္ကိန္းေအာင္းေနပါသည္္။ ထိုကဲ့သို႔ ယဥ္ေက်းမႈဆိုင္ရာ အားျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ သမိုင္းေၾကာင္း ဆိုင္ရာ အားျဖင့္ လည္းေကာင္း တင္ဘုိးႀကီးမားလွေသာ ေနရာတစ္ ခုသည္ ၿပီးျပည့္စံု လံုေလာက္ေသာ ေဆြးေႏြးမႈ အလ်ဥ္း မရွိစြာျဖင့္ တစ္ဖက္သတ္ ပိတ္ဆို႔ ရုပ္သိမ္းခံ ရျခင္းဟာ မည္သို႔မွ် မစဥ္းစားႏိုင္ ျဖစ္ရသည္။ အကယ္၍ ရုပ္သိမ္းမည္ဟု ဆိုခဲ့ပါလ်င္ ျပန္လည္ တည္ေဆာက္ဖို႔ ဆိုသည္မွာ လက္ေတြ႕တြင္ မည္သို႔မွ် မျဖစ္ႏိုင္ပါ။
MOJI မွာ တည္ရွိသည့္ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဘုရားသည္ ဂ်ပန္ ႏိုင္ငံႏွင့္ ဗမာ ႏိုင္ငံၾကားမွာ ဗုဒၶဘာသာ ယဥ္ေက်းမႈကုိ ဗဟိုျပဳ၍ ခ်စ္ၾကည္ေရးတို႔ကုိ ပိုမို နက္ရိႈင္းေစၿပီး၊ လူသား အားလံုး၏ သာယာ ခ်မ္းေျမ့မႈႏွင့္ ကမၻာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကုိ ေတာင္းဆုျပဳၿပီး ႏွစ္ႏိုင္ငံ ျပည္သူ အမ်ားရဲ႕ စိတ္ရင္း ေစတနာ ေကာင္းမႈတို႔ေၾကာင့္ ထြက္ေပၚလာျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ဆိုၾကပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ တို႔သည္ ဂ်ပန္ ျမန္မာ ႏွစ္ႏိုင္ငံႏွင့္ ကမၻာ့ လူသား အားလံုးကုိ ဦးတည္၍ ယခု ျပႆနာရဲ႕ ရင္းျမစ္ကုိ တိုင္ၾကားျခင္းႏွင့္ အတူ ကမၻာ့ ၿငိမ္ခ်မ္းေရး ဘုရားလို႔ ေခၚေသာ ဂ်ပန္ ျမန္မာ ႏွစ္ႏိုင္ငံရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ခ်စ္ၾကည္ေရး အတြက္ အစားထိုးမရႏိုင္တဲ့ အေမြအႏွစ္ကို ကာကြယ္ ေစာင့္ထိန္းဖို႔ အတြက္ ဂ်ပန္ ျမန္မာ ႏွစ္ႏိုင္ငံ အစိုးရမ်ားမွ ေစတနာ ထက္သန္ တာဝန္ ေက်ပြန္စြာ ေဆာင္ရြက္ ေပးႏိုင္သည္ အထိ တင္ျပတိုင္ၾကားသြားမည္ျဖစ္ပါသည္။ ၄င္းအျပင္ အဓိက သက္ဆိုင္ေနပါေသာ ဆရာ ေတာ္မ်ားအားလည္း ကမၻာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဘုရား ဆက္လက္ တည္တဲ့ခိုင္ၿမဲ ေနေစေရး အတြက္ အကူအညီ ေပးၾကပါရန္ အႏူးအညြတ္ ေမတၱာ ရပ္ခံ ေတာင္းခံ အပ္ၿပီး၊ တဖက္ တလမ္းမွ အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားေဆာင္ၾကဥ္း ေပးၾကလိမ့္မည္လို႔လည္း ယံုၾကည္ပါသည္။
အေသးစိပ္ သိရွိလိုပါက ေအာက္ပါ အတိုင္း ေမးျမန္း ႏိုင္ပါသည္။
Umashima shokei ( ဆရာေတာ္ Ph: 090 – 3958 – 3743 )
Moriyatomoe ( Hannandaigaku kyoju) ( tmoriya@hannan-u.ac.jp )
သာသနာျပဳႏိုင္ၾကပါေစ
ေမတၱာအနႏၱျဖင့္
ေသာင္းႏိုင္ဦး (ဧည့္လမ္းညႊန္)
မႏၱေလး
===========================================================
For more options, visit this group at http://groups.google.com/group/travelmyanmar?hl=en.
Tuesday, December 20, 2011
အာဏာရွင္ မဟန ေျပာင္းလဲသင့္ၿပီေလာ
ဦးပညာေဇာတ | ရဟန္း သံဃာေတာ္မ်ားသည္ ဘုရားရွင္ လက္ထက္ကထဲကပင္ အစုအဖြဲ႔ႏွင့္ေနလာခဲ့သည္မွာ ယေန႔ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ တိုင္ေအာင္ပင္ ျဖစ္ ပါတယ္။ ေနာင္လည္းပဲ အစုအဖြဲ႔ အေနႏွင့္ပင္ ဆက္လက္ေနသင့္ေနၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တပါးကို ပုဂၢလ၊ ႏွစ္ပါး သုံးပါးကို ဂဏ၊ ေလးပါးႏွင့္ ေလးပါးအထက္ကို သံဃာလုိ႔ေဟာထားသျဖင့္ သံဃာဟုဆုိလုိက္လွ်င္ပင္ အဖြဲ႔အစည္း တခုျဖစ္ေနပါတယ္။ သံဃာဆုိတဲ့ အဓိပၸါယ္ကလည္း အစုအဖြဲ႔နဲ႔ေနတဲ့ ေပါင္းစုထားတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းလုိ႔ ဆိုလိုတာပဲျဖစ္ပါတယ္။ ထပ္မံ၍ ဖြဲ႔ေနစရာ မလိုတဲ့သေဘာပါ။
ဗုဒၶက သူ႔သာသနာေတာ္သို႔ ဝင္ေရာက္လာသူမွန္သမွ်ကို ဝိနည္း သိကၡာပုဒ္ အတုိင္း လုိက္နာေနထုိင္ပါက သံဃာ့အဖြ႔ဲဝင္အျဖစ္ အသိအမွတ္ ျပဳပါတယ္။ မွတ္ပုံတင္မရွိၾကသလို မည္သည့္အစုိးရထံမွလည္း ရဟန္းျဖစ္ေၾကာင္း ဟုတ္မွန္ေၾကာင္း ေတာင္းခံရတာမ်ဳိး မရွိခဲ့ပါဘူး၊ အခ်င္း ခ်င္း ႀကီးစဥ္ငယ္လုိက္ ေထရကၠမအစဥ္ျဖင့္ အ႐ုိအေသေပးၿပီး သီတင္းသုံးေနထုိင္ၾကရပါတယ္္။ ပါရာဇိက ၄ ပါး မက်ဴးလြန္ေသးသမွ် ရဟန္းအျဖစ္ကရပ္စဲတယ္ဆုိတာ မရွိပါဘူး။ ရဟန္းအျဖစ္က ရပ္စဲလုိ႔လည္းမရပါဘူး။ အာဏာအသုံးျပဳၿပီး သကၤန္းဆြဲခြၽတ္ရင္ေတာင္ သကၤန္းမရွိေပမယ့္ ရဟန္းအျဖစ္တည္ရွိေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သိကၡာတင္ ပဥၥဂၤသိကၡာခ် ဆလကၤာဆိုတဲ့ အဂၤါရပ္မ်ားနဲ႔ညီမွ သကၤန္းဝတ္တာ၊ ခြၽတ္တာဆုိတာကို လုပ္လုိ႔ရပါတယ္။ ခြၽတ္ခ်င္တုိင္း ခြၽတ္လို႔ မရပါဘူး။ ဗုဒၶဘာသာဝင္အမည္ခံထားၿပီး ဝိနည္းကုိနားမလည္တဲ့ လူ႔အႏၶ မ်ားကေတာ့ သကၤန္းမရွိေတာ့ရင္ ရဟန္းမဟုတ္ေတာ့ဘူးလု႔ိ ထင္ေနၾကပုံရပါတယ္။
ဗုဒၶက သူ႔သာသနာေတာ္သို႔ ဝင္ေရာက္လာသူမွန္သမွ်ကို ဝိနည္း သိကၡာပုဒ္ အတုိင္း လုိက္နာေနထုိင္ပါက သံဃာ့အဖြ႔ဲဝင္အျဖစ္ အသိအမွတ္ ျပဳပါတယ္။ မွတ္ပုံတင္မရွိၾကသလို မည္သည့္အစုိးရထံမွလည္း ရဟန္းျဖစ္ေၾကာင္း ဟုတ္မွန္ေၾကာင္း ေတာင္းခံရတာမ်ဳိး မရွိခဲ့ပါဘူး၊ အခ်င္း ခ်င္း ႀကီးစဥ္ငယ္လုိက္ ေထရကၠမအစဥ္ျဖင့္ အ႐ုိအေသေပးၿပီး သီတင္းသုံးေနထုိင္ၾကရပါတယ္္။ ပါရာဇိက ၄ ပါး မက်ဴးလြန္ေသးသမွ် ရဟန္းအျဖစ္ကရပ္စဲတယ္ဆုိတာ မရွိပါဘူး။ ရဟန္းအျဖစ္က ရပ္စဲလုိ႔လည္းမရပါဘူး။ အာဏာအသုံးျပဳၿပီး သကၤန္းဆြဲခြၽတ္ရင္ေတာင္ သကၤန္းမရွိေပမယ့္ ရဟန္းအျဖစ္တည္ရွိေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သိကၡာတင္ ပဥၥဂၤသိကၡာခ် ဆလကၤာဆိုတဲ့ အဂၤါရပ္မ်ားနဲ႔ညီမွ သကၤန္းဝတ္တာ၊ ခြၽတ္တာဆုိတာကို လုပ္လုိ႔ရပါတယ္။ ခြၽတ္ခ်င္တုိင္း ခြၽတ္လို႔ မရပါဘူး။ ဗုဒၶဘာသာဝင္အမည္ခံထားၿပီး ဝိနည္းကုိနားမလည္တဲ့ လူ႔အႏၶ မ်ားကေတာ့ သကၤန္းမရွိေတာ့ရင္ ရဟန္းမဟုတ္ေတာ့ဘူးလု႔ိ ထင္ေနၾကပုံရပါတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ မဆလ ေခတ္ ၁၉၈၀/၁၉၈၁ ခုႏွစ္က သံဃာေတာ္ ၄၇ ပါးန႔ဲအတူ ႏုိင္ငံေတာ္ သံဃမဟာနာယကအဖြဲ႔ ေပၚေပါက္လာခဲ့ပါတယ္။ မဆလ အာဏာရွင္ႀကီးစိုးခ်ိန္ျဖစ္လုိ႔ လုပ္ခ်င္တာလုပ္ႏိုင္တယ္ဆုိေပမယ့္ ဒီမဟနအဖြဲ႔ကို လြယ္လြယ္နဲ႔ဖြဲ႔ႏိုင္ခဲ့တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သံဃာေတာ္မ်ား မွတ္ပုံတင္မလုပ္ေရးကို ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားစြာက ကန္႔ကြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ မွတ္ပုံတင္လုပ္ခုိင္းတဲ့ေနာက္ကြယ္မွာ သံဃာ့ အဖြဲ႔အစည္းတခုဖြဲ႔ၿပီး ယင္းအဖြ႔ဲကို အသုံးျပဳကာ သံဃာအခ်င္းခ်င္း အုပ္ခ်ဳပ္ခုိင္းမည့္ ဦးေနဝင္းအစိုးရရဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ဆရာေတာ္ႀကီး မ်ားက ေကာင္းစြာသိေနသည့္အတြက္ ကန္႔ကြက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
ဦးစိန္လြင္က ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားကို လိုက္လံစည္း႐ုံးစဥ္အခါမွာ တခ်ဳိ႕ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားကဆိုရင္ သံဃာေတြကို ညႇဥ္းဆဲႏွိပ္စက္မယ့္ အထဲမွာ ငါတုိ႔ကုိဆြဲမထည့္နဲ႔ မလုပ္ႏိုင္ဘူးလို႔ေတာင္ ေျပာဆုိလႊတ္လိုက္တာမ်ဳိးေတြ ရိွခဲ့ပါတယ္။ ကန္႔ကြက္သည့္သံဃာဦးေရမ်ားလာ သည့္အခါ သံဃာေတာ္တခ်ဳိ႕ကို ပါရာဇိက ဝိနည္းသိကၡာပုဒ္ႏွင့္ လိမ္ညာစြပ္္စြဲၿပီး ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းခဲ့ပါတယ္။ သတင္းဌာနႏွင့္ ေရဒီယုိတုိ႔မွ “သံဃာအတုေတြ သာသနာဖ်က္မည့္သူေတြ ေပၚေပါက္” လို႔ ဟု မဟုတ္မမွန္ လုပ္ၾကံေၾကညာကာ သံဃာ့အဖြဲ႔အစည္းကို အဓမၼဖြဲ႔စည္းခဲ့ပါ သည္။ ၁၉၉၀ ခု ပတၱနိကၠဳဇၨန ကံေဆာင္စဥ္ကလည္း ျပည္သူအမ်ားက ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားအေပၚ ထင္ေယာင္ထင္မွားျဖစ္ေအာင္ လိမ္ညာ ဝါဒျဖန္႔ၿပီး သံဃာေတာ္မ်ားကို ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ခဲ့ပါတယ္။၂၀၀၇ ခုႏွစ္ကလည္း အလားတူ လုပ္ရပ္မ်ဳိးလုပ္ၿပီး သံဃာေတာ္မ်ားကို ဖမ္းဆီးကာ ေထာင္ခ်ခဲ့ပါတယ္။
ႏိုင္ငံေတာ္သံဃမဟာနာယက အဖြဲ႔ ျဖစ္ေပၚလာသည့္အခါ မဆလ အစိုးရဟာ သာသနာေတာ္ကို ၾကည္ညိဳဟန္ေဆာင္ၿပီး ႐ုပ္ရွင္ ဂီတ သဘင္ အႏုပညာရွင္မ်ားႏွင့္အတူ ဆြမ္းဆန္စိမ္းေလာင္းလွဴပြဲေတြ အႀကီးအက်ယ္လုပ္ကာ မဟန ဆရာေတာ္မ်ားကို ရာထူးက မဆင္းႏိုင္ ေအာင္ ျဖားေယာင္းခဲဲ့ပါတယ္။ ဖုန္း၊ ကား၊ ေက်ာင္းေျမကြက္မ်ားေပးသည့္အျပင္ လုပ္ပိုင္ခြင့္အာဏာမ်ားလည္း အျပည္အဝ ေပးထားသည့္ အတြက္ ဆရာေတာ္တခ်ဳိ႕ဟာ သာမန္လူသားမ်ားကဲ့သို႔ပင္ ရာထူးက ဆင္းေပးရမွာကို စိုးရိမ္လွ်က္ရွိပါတယ္။ ရာထူးျမဲေရးအတြက္ အာ ဏာပိုင္အဆင့္ဆင့္ခုိင္းတာကုိလုပ္ေနသည့္အျပင္ လာဘ္ထုိးၿပီးေနရာရေအာင္ လူျပန္ေတာ္ပြဲစားေတြကတဆင့္ ႀကိဳးစားလုပ္ေဆာင္တာ ေတြလည္း ရွိခဲ့ပါတယ္။ ရာထူး လာဘ္လာဘမ်ားနဲ႔ စည္းလုံးေနတဲ့ သံဃာမ်ားကို ခြဲပစ္လုိက္တာပါပဲ။
မဆလ အစိုးရဟာ ရာထူးမက္ေမာေနသည့္ မဟနဆရာေတာ္အခ်ဳိ႕ကိုအသုံးျပဳလွ်က္ ရဟန္းသံဃာမ်ားအတြက္ ညႊန္ၾကားလႊာအမိန္႔ အသီးသီးထုတ္ၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ပါတယ္။ အဖြဲ႔အစည္း မရွိခင္က ညီညြတ္ေနသည့္ ျမန္မာရဟန္းသံဃာ၏ အခ်င္းခ်င္း ညီညြတ္ေရးေတြ ၿပိဳကြဲလာပါတယ္။ ရဟန္းသံဃာမ်ားအေနနဲ႔လည္း မဆလအစိုးရကို အျပစ္မျမင္ေတာ့ဘဲ မဟနကိုသာ အျမင္မၾကည္မလင္ ျဖစ္လာပါတယ္။ ရဟန္းငယ္မ်ား တခုခုလုပ္တုိင္း မဟန အဖြ႔ဲကို ညႊန္ၾကားလႊာထုတ္ေစၿပီး ေက်ာင္းတုိက္အျပင္ထြက္ခြင့္မေပးဘဲ အျပင္လူထုနွင့္ အဆက္ အသြယ္ ျပတ္သြားေအာင္ ေက်ာင္းထုိင္္ဆရာေတာ္မ်ားကတဆင့္ ထိန္းခ်ဳပ္ေစၿပီး သံဃာခ်င္းတုိက္ေပးတဲ့နည္းကို အသုံးျပဳပါတယ္။
အာဏာရွင္အဆက္ဆက္မ်ားဟာ မဟန အဖြဲ႔ႀကီးကိုလည္း ေျမမႈ၊ ေက်ာင္းမႈ၊ ပါရာဇိက အမႈေတြမွာ ကမၻာေအးရွိ သာသေရးဦးစီဌာနက လူျပန္ေတာ္ပြဲစားမ်ားကတဆင့္ လာဘ္စားတတ္ေအာင္သင္ေပးၿပီး ေငြမ်ား တရားႏုိင္တဲ့အဖြ႔ဲအျဖစ္ ေရာက္ရွိေစခဲ့ပါတယ္။ အမႈကိစၥျဖစ္ သည့္အခါ အမႈႏိုင္ေရးအတြက္ ေငြဘယ္ေလာက္ေပးရမယ္ဆုိတာမ်ဳိးကို လူျပန္ေတာ္ေတြကတဆင့္ေျပာဆုိၿပီး လူျပန္ေတာ္နဲ႔ ဝိနိစၦယ ( တရားေရးအဖြဲ႔) တုိ႔ ခြဲေဝယူတာမ်ဳိးေတြအထိ ျဖစ္လာပါတယ္။
မဟန အဖြဲ႔ႀကီးကို “သာသနာေတာ္ သန႔္ရွင္းတည္တံ့ျပန္႔ပြားေရး” ဆုိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ဖြ႔ဲခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြက ေကာင္းမြန္သည့္အတြက္ ႀကိဳဆုိေထာက္ခံမႈေတြ အမ်ားႀကီးရရွိခဲ႔ပါတယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြက ေကာင္းမြန္ေပမယ့္ မဟနအဖြ႔ဲရဲ႕ အဝိဇၨာ ေမာဟတရားမ်ားဖုံးလႊမ္းတာအားႀကီးလာၿပီး လာဘ္စားမႈ၊ အဂတိလုိက္စားမႈ၊ အာဏာရွင္မ်ားရဲ့ အသံုးခ်ခံေနရမႈ စသည္မ်ားေၾကာင့္ သာသနာေတာ္ဟာ မသန္႔ရွင္းဘဲ ပုိ၍ပင္ ညစ္ႏြမ္းလာရပါတယ္။ တည္တံံ့ျပန္႔ပြားေအာင္လုပ္ရာမွာလည္း ႏုိင္ငံေတာ္ပရိယတၱိ သာသနာ့ တကၠသုိလ္ေတြေပၚလာေပမယ့္ ရဟန္းငယ္မ်ား လြတ္လပ္စြာ ေဆြးေႏြးခြင့္ တင္ျပခြင့္ေတြ မရွိပါဘူး။ ေခတ္အျမင္ရွိၿပီး သာသနာေတာ္ တုိးတက္ေစလိုတဲ့ဆႏၵရွိတဲ့ ရဟန္းငယ္မ်ားဟာ တကၠသုိလ္ေတြရဲ႕လုိအပ္ခ်က္ အားနည္းခ်က္ေတြ၊ မသမာမႈေတြကို တင္ျပခ်င္ေပမယ့္ ေက်ာင္းက အထုတ္ခံရမွာစိုးရိမ္ေနသည့္အတြက္ စိတ္ဆင္းရဲစြာနဲ႔ပဲ ပညာသင္ၾကားေနၾကရပါတယ္။
ႏုိင္ငံေတာ္ကေနၿပီး ျပည္ပကို သာသနာျပဳလႊတ္ရန္ဆုိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေကာင္္းေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံေတာ္ ပရိယတၱိသာသာနာ့ တကၠသုိလ္ေတြ (နပသ) ေတြ ဖြင့္ထားေသာ္လည္း အရည္အခ်င္း မျပည့္စုံမႈ၊ အာဏာရွင္စနစ္ပမာ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ စာသင္သံဃာေတာ္မ်ား လုိအပ္ခ်က္ကို မျဖည့္ဆည္းႏိုင္မႈ စတဲ့အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၇ ႏွစ္ၾကာသည့္တုိင္ ျပည္ပသာသနာျပဳေတြ မလႊတ္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ ကုိယ့္အစီ အစဥ္နဲ႔ ျပည္ပထြက္ သာသနာျပဳေနၾကသည့္သံဃာေတာ္မ်ားရွိလို႔သာ ျမန္မာျပည္ေထရဝါဒဗုဒၶဘာသာအေၾကာင္းကို ကမၻာက သိေနျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
နပသမွာ သာသနာခ်စ္တဲ့စိတ္နဲ႔ အမွန္တရားကိုတင္ျပသူမ်ားကိုေတာ့ နည္းမ်ဳိးစုံနဲ႔ အထဲမွာမေနႏိုင္ေအာင္ ဖိအားေပးခံရပါတယ္။ စာေမး ပြဲအခ်ခံရျခင္း အျပစ္ေသးေသးေလးကိုအေၾကာင္းျပကာ နွင္ထုတ္ခံရျခင္းမ်ားျပဳလုပ္ၿပီး ခုိင္းသမွ်လုပ္ေပးသူမ်ားကုိေတာ့ ေနရာေပးထားကာ ခြဲျခားအုပ္ခ်ဳပ္သည့္စနစ္ကို တရားမဝင္ က်င့္သုံးေနပါတယ္။ မဆလနဲ႔ နဝတ ေခတ္မွာ ခဏတျဖဳတ္ ျပည္တြင္းမွာ သာသနာျပန္႔ပြားဖုိ႔အတြက္လုပ္ခဲ့ေပမယ့္ ၎ေနာက္ပိုင္း ယေန႔အခ်ိန္အထိ ျပည္သူျပည္သားမ်ား အသိဉာဏ္ပညာေတြနဲ႔ ဘာသာတရားျပန႔္ႏွံ႔မႈမ်ားအတြက္ ဘာမွလုပ္ေဆာင္တာ မရိွေတာ့ပါဘူး။
မဟန အဖြဲ႔ဟာ သာသနာေတာ္နဲ႔သက္ဆုိင္တဲ့ ကိစၥအဝဝကို လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ေပးရမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ သာသနာ့အက်ဳိး သံဃာ့ အက်ဳိးကို မေဆာင္ရြက္ႏုိင္ဘဲ အာဏာရွင္အဆက္ဆက္ရဲ့ အက်ဳိးေဆာင္ လက္ကိုင္တုတ္ျဖစ္လာေနပါတယ္။ မဆလရွိစဥ္က မဆလခုိင္းတာ လုပ္ေပးရၿပီး နဝတ နအဖ ေခတ္ေတြေရာက္ေတာ့လည္း ဒီစစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ ခုိင္းေစတာကို လုပ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အခုလည္း ဦးသိန္းစိန္ အစုိးရလက္ထက္မွာ သာသနာ့မ်က္ႏွာကိုမၾကည့္ဘဲ အာဏာရွိသူ အစိုးရမ်က္ႏွာကိုၾကည့္ေနတဲ့အဖြဲ႔အျဖစ္ပဲ တည္ရွိေနပါတယ္။ အာဏာ ရွင္အစိုးရေတြ ပုံစံမ်ဳိးစုံ ေျပာင္းသြားေသာ္လည္း မဟန အာဏာရွင္ကေတာ့ မေျပာင္းလဲဲေသးပါဘူး။
သာသနာေတာ္ သန္႔ရွင္းတည္တ့ံျပန္႔ပြားေရးအတြက္ မဟန အဖြဲ႔ႀကီးရွိပါလွ်က္နဲ႔ ၂၀၀၇ မွာေက်ာင္းတုိက္ေတြ ဝင္ေရာက္စီးနင္းတာ သံဃာ ေတာ္ေတြ ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ခံရတာေတြမွာ သံဃာမ်ားေရွ႕ကေန ရပ္တည္ၿပီး ဘာမွ မလုပ္ေပးႏုိင္တဲ့အျပင္ ရာထူးအာဏာ တည္ျမဲေရး အတြက္ အလုိတူအလုိပါ စစ္အာဏာရွင္ဘက္ကေတာင္ ရပ္တည္ၿပီး လုိက္ပါေဆာင္ရြက္ ေဟာေျပာေပးတာေတြရွိပါတယ္။ ၾကခတ္ဝုိင္း ဆရာေတာ္လုိ ဆင္းရဲမ်ဳိးစုံၾကံဳေနရၿပီး မွန္ကန္တဲ့ျပည္သူ႔ဘက္ကမရပ္ဘဲ အာဏာရွင္ေက်နပ္ေအာင္ လုပ္ျပခ်င္တဲ့အဖြ႔ဲျဖစ္ေနေတာ့ မဟန အဖြဲ႔ကို ယုံၾကည္မႈေတြ က်ဆင္းလာေနပါတယ္။
မဟန အဖြဲ႔ထဲက အမွန္အတုိင္း လုပ္ကိုင္ခ်င္တဲ့ဆရာေတာ္တခ်ဳိ႕ဟာ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေနရာ မရရွိဘဲ အာဏာရွင္ခုိင္းတာ လုပ္ေပးတဲ့ ဆရာ ေတာ္မ်ားကိုသာ လွ်ဳိ႕ဝွက္ၿပီး ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ထားပါတယ္။ သာသနာေတာ္အတြက္ မဟန အဖြ႔ဲႀကီး ရွိပါလွ်က္နဲ႔ သံဃာေတာ္မ်ား ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ခံရတာေတြ ေက်ာင္းတုိက္မ်ား ဝင္ေရာက္ဖ်က္ဆီးခံရတာေတြဟာ လုံးဝမျဖစ္သင့္တဲ့ ကိစၥရပ္ေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။ ရဟန္း ငယ္မ်ားဘက္က မားမားမတ္မတ္ရပ္ေပးရမယ့္အစား အာဏာရွင္ဘက္က ရပ္တည္ေပးတာဟာ သာသနာအတြက္ ဝမ္းနည္းစရာအလြန္ ေကာင္းပါတယ္။
သံဃဝိနိစၦယ (သံဃာ့တရား႐ုံး) ေတြရွိေပမယ့္ သံဃာေတာ္မ်ား သကၤန္းခြၽတ္ခံရတာကို ဘာမွအကာအကြယ္မေပးခဲ့ပါဘူး။ သံဃာ့ တရား ႐ုံးဥပေဒအရ ေျဖရွင္းခြင့္မရဘဲ ႏွစ္ႀကီးျပစ္ဒဏ္ေတြ က်ခံၾကရပါတယ္။ ရဟန္းတပါးမွာ အျပစ္ရွိတယ္ဆုိရင္ေတာင္ သံဃာ့တရား႐ုံး အဆင့္ဆင့္က ပထမဆုံးတရားစီရင္ခ်က္ခ်ၿပီးမွ လူ (အရပ္သား) တရား႐ုံးက ဒုတိယစီရင္ခ်က္ခ်ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေရႊဝါေရာင္ သံဃာ ေတာ္မ်ားဟာ မဟနအဖြဲ႔နဲ႔ တရားဥပေဒရဲ႕ အကူအညီလုံးဝမရတဲ့အတြက္ လူဆိုးသူခိုးမ်ားလို ႏိွပ္စက္ညႇင္းဆဲခံရတဲ့အျပင္ ႏွစ္ရွည္ေထာင္ ဒဏ္ေတြလည္း က်ခံေနရပါတယ္။
မဟန အဖြဲ႔ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ေတြကိုသိေနတဲ့ အာဏာရွင္အဆက္ဆက္ကလည္း သူတုိ႔နဲ႔ အျမင္မတူတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြြ လူမႈေရးအဖြဲ႔ေတြ ပညာဒါန ေက်ာင္းတုိက္ေတြကုိ လူထုအက်ဳိးျပဳ လုပ္ငန္းတခုခုလုပ္လာၿပီဆုိရင္ ဖိႏွိပ္ဖို႔အတြက္ ဒီမဟနအဖြဲ႔ကို အျမဲအသုံးခ်ၿပီး သံဃာ အခ်င္းခ်င္း မသင့္ျမတ္ေအာင္လုပ္ကာ လူျပန္ေတာ္မ်ားကို အမိန႔္ညႊန္ၾကားလႊာမ်ား ေရးခုိင္းၿပီး မဟန အဖြဲ႔ကို လက္မွတ္ထုိး စာထုတ္ ခုိင္းပါတယ္။ မဟနအဖြဲ႔ကလည္း မွားသည္ မွန္သည္ဆိုတဲ့အျဖစ္မွန္ကို ေသခ်ာစစ္မေနေတာ့ဘဲ အာဏာတည္ျမဲေရးအတြက္ စစ္အာဏာရွင္ အစိုးရအႀကိဳက္ လုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့ပါတယ္။
ဗုဒၶဘာသာဟာ သံသရာလြတ္ေျမာက္ေရး လမ္းေၾကာင္းတခုထဲကိုသာသြားတဲ့ တလမ္းသြား မဟုတ္ပါဘူး။ လက္ရွိ လူေနမႈဘဝေတြမွာလည္း လူသားေကာင္းက်ဳိး ေလာကေကာင္းက်ဳိးေတြကုိလည္း ေဆာင္ရြက္ေပးတဲ့ ႏွစ္လမ္းသြား ျဖစ္ပါတယ္။ က်န္မာေရး ပညာေရး အသိဉာဏ္န႔ဲ အေထြေထြ ဗဟုသုတေတြ သင္ေပးဖုိ႔အတြက္ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားမွာ တာဝန္ရွိသလို ဘာသာတရားနဲ႔ မဆန႔္က်င္သည့္အျပင္ ဘုရားေဟာနဲဲ႔လည္း ညီညြတ္ပါတယ္။ သံဃာေတာ္မ်ားအေနနဲ႔ လူထုအက်ဳိးျပဳလုပ္ငန္းေတြ မ်ားမ်ားလုပ္ႏုိင္မယ္ဆုိရင္ သာသနာေတာ္ဟာ သိကၡာမက်ဘဲ သိကၡာတက္လာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေရွးဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား အဆက္ဆက္ဟာ ေက်းရြာေတြ ၿမိဳ႕ေတြမွာ လူထုေကာင္းက်ဳိးေတြ လုပ္ခဲ့တဲ့အတြက္ လူသားေတြ မင္းညီမင္းသားေတြရဲ႕ အားကိုးရာ အားထားရာ သာဓကေတြ အမ်ားႀကီး ရွိခဲ့ပါတယ္။ ရဟန္းေတာ္မ်ားက အမ်ားအက်ဳိးကို မွန္မွန္ကန္ကန္လုပ္ၿပီး ဦးေဆာင္လာတဲ့အခါ လူထုေထာက္ခံမႈရရွိၿပီး လူထုအာဏာဟာ သံဃာေတာ္မ်ားဆီမွာ အလုိလုိရွိေနတဲ့အတြက္ အုပ္ခ်ဳပ္သူနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ခံရသူ ႏွစ္မ်ဳိးုလုံးကို ဆုံးမ ၾသဝါဒေပးႏုိင္ပါတယ္။ သာသနာ့လည္း ဂုဏ္သိကၡာ ရွိပါတယ္။ သံဃာ့အဖြဲ႔အစည္းဆုိတာ ရာထူးအာဏာ တည္ျမဲေရးကိုၾကည့္ၿပီး အာဏာရွင္ခိုင္းတာ လုပ္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ သိကၡာက်မွာ မလြဲပါဘူး။ ခိုင္းတာကို သံဃာမ်ားက ျပန္လုပ္ေပးေနတဲ့အတြက္ ပို၍ က်ဆင္းေစပါတယ္။
လူထုအက်ဳိးေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းေတြ သံဃာေတာ္ေတြ ေက်ာင္းတုိက္ေတြကို သာသနာ့အက်ဳိး ေလာကအက်ဳိး ေဆာင္ရြက္ ေနတဲ့အတြက္ မဟန အဖြဲ႔အေနနဲ႔ ကူညီေစာင့္ေရွာက္အားေပးရမွာပါ။ တဖက္မွာလည္း သာသနာနဲ႔ မအပ္စပ္တဲ့ ေဘာလုံးပြဲ စတဲ့ ေလာင္း ကစားတာ၊ လမ္းေဘးမွာ အခ်ိန္မေတာ္ အလွဴခံတာ၊ ရထားဘူတာနဲ႔ ကားဂိတ္ေတြမွာ လုိက္ေတာင္းေနတာ၊ အရက္ေသာက္တာ၊ မြန္းလြဲခ်ိန္ ဆုိင္ထုိင္တာေတြလုပ္ေနၾကတဲ့ သံဃာေတြကို အေရးယူသင့္ပါတယ္။ အဲဒါမ်ဳိးေတြကို သန္႔စင္ရွင္းလင္းေပးမွ သာသနာသန္႔ရွင္း ေရးဆုိတာ ျဖစ္မွာပါ။ အဲဒီလုပ္ရပ္ေတြက သာသနာသိကၡာက်ေစတဲ့ လုပ္ရပ္မ်ိဳးေတြပဲျဖစ္တယ္။ အခုၾကေတာ့ အမွန္တကယ္လုပ္ရမယ့္ အလုပ္မ်ဳိးေတြကိုလည္း တာဝန္မဲ့ လုပ္ေနၾကတယ္။ ၿမိဳ႕တုိင္းနယ္တုိင္းမွာ သံဃာ့အဖြ႔ဲအစည္းေတြ ရဲစခန္းေတြရွိပါလ်က္နဲ႔ ဒီလုိမ်ဳိး လုပ္ရပ္ေတြကို အေရးမယူဘဲ ခြင့္ျပဳထားတာကေတာ့ သံဃာေတာ္မ်ား ၂၀၀၇ တုန္းကလို တခုခုလုပ္ခဲ့ရင္ ဒီလုိရဟန္း အတုအေယာင္ေတြ ေၾကာင့္ ဖမ္းပါတယ္ဆုိတာမ်ဳိးအေၾကာင္းျပခ်င္လို႔ ေထာင္ေခ်ာက္ဆင္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ျမန္မာႏုိင္ငံလို သာသနာထြန္းကားတဲ့ ႏုိင္ငံတခုမွာ အမွန္တရားကို လိုလားတဲ့ ဘက္မလုိက္တဲ့ အမွန္တရားဘက္က ရပ္တည္ရဲတဲ့ လြတ္ လပ္စြာ ဆုံျဖတ္ပိုင္ခြင့္ရွိတဲ့ သံဃာ့အဖြဲ႔အစည္းႀကီး တခုရွိသင့္တာ အမွန္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအဖြ႔ဲအစည္းဟာ အဂတိတရား ၄ ပါးကင္းၿပီး မည္ သည့္ပုဂိၢဳလ္ မည္သည့္အဖြ႔ဲအစည္းရဲ့ လက္ေအာက္ခံမွ မဟုတ္ဘဲ သာသနာေတာ္အတြက္ လြတ္လပ္စြာ လုပ္ကိုင္ႏုိင္တဲ့ လုပ္ႏိုင္ခြင့္ရွိတဲ့ အဖြဲ႔ျဖစ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒီလုိအဖြဲ႔ျဖစ္ဖို႔ဆုိရင္ ရဟန္းေတာ္မ်ားကိုယ္တုိင္ စိတ္ႀကိဳက္ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ဖို႔လုိပါတယ္။ မည္သည့္ အစိုးရမွ ပါဝင္ပတ္သက္ခြင့္ မရွိေစရပါဘူး၊ အစိုးရနဲ႔ ဒကာ ဒကာမေတြဟာ ေထာက္ပ့ံလႉဒါန္းကူညီသူမ်ားအေနနဲ႔သာ ရွိသင့္ပါတယ္။ သာသနာေတာ္ ျပန္႔ပြားေရး ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ေရးမ်ားအတြက္ ဒီအဖြဲ႔အစည္းက တာဝန္ယူေဆာင္ရြက္ရမွာျဖစ္သလို ေကာင္းက်ဳိး ဆုိးျပစ္ေတြကိုလည္း တာဝန္ယူရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
လက္ရွိ မဟန အဖြဲ႔အေန႔နဲ႔ ဒီအတုိင္း ဆက္သြားေနမယ္ဆုိရင္ သာသနာေတာ္မတိုးတက္ဘဲ ဆက္လက္ဆုတ္ယုတ္သြားမွာ ေသခ်ာ ပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္ပင္ တရားေဟာခြင့္ နာခြင့္မ်ား ဆုတ္ယုတ္လာေနတာ ေတြ႔ေနရပါတယ္။ အာဏာရွင္ မဆလပါတီ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားတာကိိုသခၤန္းစာယူၿပီး ျပင္သင့္တာျပင္ဆင္ဖို႔ အခ်ိန္ေရာက္ေနပါၿပီ။ စစ္အာဏာရွင္ေတြ ခုိင္းတာကို လုိက္လုပ္ေပးေနတဲ့ မဟနအဖြဲ႔ရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ ဘာသာ သာသနာကို လူေတြက အထင္ေသးလာေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သာသနာ့အက်ဳိးကို အမွန္တကယ္ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ ထိန္းသိမ္းေဆာင္ရြက္လိုတဲ့ စစ္မွန္တဲ့မဟနအဖြဲ႔ကို ႀကိဳဆုိေထာက္ခံေပမယ့္လည္း အာဏာရွင္မဟနအဖြ႔ဲကုိေတာ့ မရွိသင့္ေတာ့ၿပီလို႔ ထင္ျမင္ယူဆမိပါေၾကာင္း။
ဦးစိန္လြင္က ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားကို လိုက္လံစည္း႐ုံးစဥ္အခါမွာ တခ်ဳိ႕ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားကဆိုရင္ သံဃာေတြကို ညႇဥ္းဆဲႏွိပ္စက္မယ့္ အထဲမွာ ငါတုိ႔ကုိဆြဲမထည့္နဲ႔ မလုပ္ႏိုင္ဘူးလို႔ေတာင္ ေျပာဆုိလႊတ္လိုက္တာမ်ဳိးေတြ ရိွခဲ့ပါတယ္။ ကန္႔ကြက္သည့္သံဃာဦးေရမ်ားလာ သည့္အခါ သံဃာေတာ္တခ်ဳိ႕ကို ပါရာဇိက ဝိနည္းသိကၡာပုဒ္ႏွင့္ လိမ္ညာစြပ္္စြဲၿပီး ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းခဲ့ပါတယ္။ သတင္းဌာနႏွင့္ ေရဒီယုိတုိ႔မွ “သံဃာအတုေတြ သာသနာဖ်က္မည့္သူေတြ ေပၚေပါက္” လို႔ ဟု မဟုတ္မမွန္ လုပ္ၾကံေၾကညာကာ သံဃာ့အဖြဲ႔အစည္းကို အဓမၼဖြဲ႔စည္းခဲ့ပါ သည္။ ၁၉၉၀ ခု ပတၱနိကၠဳဇၨန ကံေဆာင္စဥ္ကလည္း ျပည္သူအမ်ားက ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားအေပၚ ထင္ေယာင္ထင္မွားျဖစ္ေအာင္ လိမ္ညာ ဝါဒျဖန္႔ၿပီး သံဃာေတာ္မ်ားကို ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ခဲ့ပါတယ္။၂၀၀၇ ခုႏွစ္ကလည္း အလားတူ လုပ္ရပ္မ်ဳိးလုပ္ၿပီး သံဃာေတာ္မ်ားကို ဖမ္းဆီးကာ ေထာင္ခ်ခဲ့ပါတယ္။
ႏိုင္ငံေတာ္သံဃမဟာနာယက အဖြဲ႔ ျဖစ္ေပၚလာသည့္အခါ မဆလ အစိုးရဟာ သာသနာေတာ္ကို ၾကည္ညိဳဟန္ေဆာင္ၿပီး ႐ုပ္ရွင္ ဂီတ သဘင္ အႏုပညာရွင္မ်ားႏွင့္အတူ ဆြမ္းဆန္စိမ္းေလာင္းလွဴပြဲေတြ အႀကီးအက်ယ္လုပ္ကာ မဟန ဆရာေတာ္မ်ားကို ရာထူးက မဆင္းႏိုင္ ေအာင္ ျဖားေယာင္းခဲဲ့ပါတယ္။ ဖုန္း၊ ကား၊ ေက်ာင္းေျမကြက္မ်ားေပးသည့္အျပင္ လုပ္ပိုင္ခြင့္အာဏာမ်ားလည္း အျပည္အဝ ေပးထားသည့္ အတြက္ ဆရာေတာ္တခ်ဳိ႕ဟာ သာမန္လူသားမ်ားကဲ့သို႔ပင္ ရာထူးက ဆင္းေပးရမွာကို စိုးရိမ္လွ်က္ရွိပါတယ္။ ရာထူးျမဲေရးအတြက္ အာ ဏာပိုင္အဆင့္ဆင့္ခုိင္းတာကုိလုပ္ေနသည့္အျပင္ လာဘ္ထုိးၿပီးေနရာရေအာင္ လူျပန္ေတာ္ပြဲစားေတြကတဆင့္ ႀကိဳးစားလုပ္ေဆာင္တာ ေတြလည္း ရွိခဲ့ပါတယ္။ ရာထူး လာဘ္လာဘမ်ားနဲ႔ စည္းလုံးေနတဲ့ သံဃာမ်ားကို ခြဲပစ္လုိက္တာပါပဲ။
မဆလ အစိုးရဟာ ရာထူးမက္ေမာေနသည့္ မဟနဆရာေတာ္အခ်ဳိ႕ကိုအသုံးျပဳလွ်က္ ရဟန္းသံဃာမ်ားအတြက္ ညႊန္ၾကားလႊာအမိန္႔ အသီးသီးထုတ္ၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ပါတယ္။ အဖြဲ႔အစည္း မရွိခင္က ညီညြတ္ေနသည့္ ျမန္မာရဟန္းသံဃာ၏ အခ်င္းခ်င္း ညီညြတ္ေရးေတြ ၿပိဳကြဲလာပါတယ္။ ရဟန္းသံဃာမ်ားအေနနဲ႔လည္း မဆလအစိုးရကို အျပစ္မျမင္ေတာ့ဘဲ မဟနကိုသာ အျမင္မၾကည္မလင္ ျဖစ္လာပါတယ္။ ရဟန္းငယ္မ်ား တခုခုလုပ္တုိင္း မဟန အဖြ႔ဲကို ညႊန္ၾကားလႊာထုတ္ေစၿပီး ေက်ာင္းတုိက္အျပင္ထြက္ခြင့္မေပးဘဲ အျပင္လူထုနွင့္ အဆက္ အသြယ္ ျပတ္သြားေအာင္ ေက်ာင္းထုိင္္ဆရာေတာ္မ်ားကတဆင့္ ထိန္းခ်ဳပ္ေစၿပီး သံဃာခ်င္းတုိက္ေပးတဲ့နည္းကို အသုံးျပဳပါတယ္။
အာဏာရွင္အဆက္ဆက္မ်ားဟာ မဟန အဖြဲ႔ႀကီးကိုလည္း ေျမမႈ၊ ေက်ာင္းမႈ၊ ပါရာဇိက အမႈေတြမွာ ကမၻာေအးရွိ သာသေရးဦးစီဌာနက လူျပန္ေတာ္ပြဲစားမ်ားကတဆင့္ လာဘ္စားတတ္ေအာင္သင္ေပးၿပီး ေငြမ်ား တရားႏုိင္တဲ့အဖြ႔ဲအျဖစ္ ေရာက္ရွိေစခဲ့ပါတယ္။ အမႈကိစၥျဖစ္ သည့္အခါ အမႈႏိုင္ေရးအတြက္ ေငြဘယ္ေလာက္ေပးရမယ္ဆုိတာမ်ဳိးကို လူျပန္ေတာ္ေတြကတဆင့္ေျပာဆုိၿပီး လူျပန္ေတာ္နဲ႔ ဝိနိစၦယ ( တရားေရးအဖြဲ႔) တုိ႔ ခြဲေဝယူတာမ်ဳိးေတြအထိ ျဖစ္လာပါတယ္။
မဟန အဖြဲ႔ႀကီးကို “သာသနာေတာ္ သန႔္ရွင္းတည္တံ့ျပန္႔ပြားေရး” ဆုိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ဖြ႔ဲခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြက ေကာင္းမြန္သည့္အတြက္ ႀကိဳဆုိေထာက္ခံမႈေတြ အမ်ားႀကီးရရွိခဲ႔ပါတယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြက ေကာင္းမြန္ေပမယ့္ မဟနအဖြ႔ဲရဲ႕ အဝိဇၨာ ေမာဟတရားမ်ားဖုံးလႊမ္းတာအားႀကီးလာၿပီး လာဘ္စားမႈ၊ အဂတိလုိက္စားမႈ၊ အာဏာရွင္မ်ားရဲ့ အသံုးခ်ခံေနရမႈ စသည္မ်ားေၾကာင့္ သာသနာေတာ္ဟာ မသန္႔ရွင္းဘဲ ပုိ၍ပင္ ညစ္ႏြမ္းလာရပါတယ္။ တည္တံံ့ျပန္႔ပြားေအာင္လုပ္ရာမွာလည္း ႏုိင္ငံေတာ္ပရိယတၱိ သာသနာ့ တကၠသုိလ္ေတြေပၚလာေပမယ့္ ရဟန္းငယ္မ်ား လြတ္လပ္စြာ ေဆြးေႏြးခြင့္ တင္ျပခြင့္ေတြ မရွိပါဘူး။ ေခတ္အျမင္ရွိၿပီး သာသနာေတာ္ တုိးတက္ေစလိုတဲ့ဆႏၵရွိတဲ့ ရဟန္းငယ္မ်ားဟာ တကၠသုိလ္ေတြရဲ႕လုိအပ္ခ်က္ အားနည္းခ်က္ေတြ၊ မသမာမႈေတြကို တင္ျပခ်င္ေပမယ့္ ေက်ာင္းက အထုတ္ခံရမွာစိုးရိမ္ေနသည့္အတြက္ စိတ္ဆင္းရဲစြာနဲ႔ပဲ ပညာသင္ၾကားေနၾကရပါတယ္။
ႏုိင္ငံေတာ္ကေနၿပီး ျပည္ပကို သာသနာျပဳလႊတ္ရန္ဆုိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေကာင္္းေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံေတာ္ ပရိယတၱိသာသာနာ့ တကၠသုိလ္ေတြ (နပသ) ေတြ ဖြင့္ထားေသာ္လည္း အရည္အခ်င္း မျပည့္စုံမႈ၊ အာဏာရွင္စနစ္ပမာ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ စာသင္သံဃာေတာ္မ်ား လုိအပ္ခ်က္ကို မျဖည့္ဆည္းႏိုင္မႈ စတဲ့အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၇ ႏွစ္ၾကာသည့္တုိင္ ျပည္ပသာသနာျပဳေတြ မလႊတ္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ ကုိယ့္အစီ အစဥ္နဲ႔ ျပည္ပထြက္ သာသနာျပဳေနၾကသည့္သံဃာေတာ္မ်ားရွိလို႔သာ ျမန္မာျပည္ေထရဝါဒဗုဒၶဘာသာအေၾကာင္းကို ကမၻာက သိေနျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
နပသမွာ သာသနာခ်စ္တဲ့စိတ္နဲ႔ အမွန္တရားကိုတင္ျပသူမ်ားကိုေတာ့ နည္းမ်ဳိးစုံနဲ႔ အထဲမွာမေနႏိုင္ေအာင္ ဖိအားေပးခံရပါတယ္။ စာေမး ပြဲအခ်ခံရျခင္း အျပစ္ေသးေသးေလးကိုအေၾကာင္းျပကာ နွင္ထုတ္ခံရျခင္းမ်ားျပဳလုပ္ၿပီး ခုိင္းသမွ်လုပ္ေပးသူမ်ားကုိေတာ့ ေနရာေပးထားကာ ခြဲျခားအုပ္ခ်ဳပ္သည့္စနစ္ကို တရားမဝင္ က်င့္သုံးေနပါတယ္။ မဆလနဲ႔ နဝတ ေခတ္မွာ ခဏတျဖဳတ္ ျပည္တြင္းမွာ သာသနာျပန္႔ပြားဖုိ႔အတြက္လုပ္ခဲ့ေပမယ့္ ၎ေနာက္ပိုင္း ယေန႔အခ်ိန္အထိ ျပည္သူျပည္သားမ်ား အသိဉာဏ္ပညာေတြနဲ႔ ဘာသာတရားျပန႔္ႏွံ႔မႈမ်ားအတြက္ ဘာမွလုပ္ေဆာင္တာ မရိွေတာ့ပါဘူး။
မဟန အဖြဲ႔ဟာ သာသနာေတာ္နဲ႔သက္ဆုိင္တဲ့ ကိစၥအဝဝကို လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ေပးရမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ သာသနာ့အက်ဳိး သံဃာ့ အက်ဳိးကို မေဆာင္ရြက္ႏုိင္ဘဲ အာဏာရွင္အဆက္ဆက္ရဲ့ အက်ဳိးေဆာင္ လက္ကိုင္တုတ္ျဖစ္လာေနပါတယ္။ မဆလရွိစဥ္က မဆလခုိင္းတာ လုပ္ေပးရၿပီး နဝတ နအဖ ေခတ္ေတြေရာက္ေတာ့လည္း ဒီစစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ ခုိင္းေစတာကို လုပ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အခုလည္း ဦးသိန္းစိန္ အစုိးရလက္ထက္မွာ သာသနာ့မ်က္ႏွာကိုမၾကည့္ဘဲ အာဏာရွိသူ အစိုးရမ်က္ႏွာကိုၾကည့္ေနတဲ့အဖြဲ႔အျဖစ္ပဲ တည္ရွိေနပါတယ္။ အာဏာ ရွင္အစိုးရေတြ ပုံစံမ်ဳိးစုံ ေျပာင္းသြားေသာ္လည္း မဟန အာဏာရွင္ကေတာ့ မေျပာင္းလဲဲေသးပါဘူး။
သာသနာေတာ္ သန္႔ရွင္းတည္တ့ံျပန္႔ပြားေရးအတြက္ မဟန အဖြဲ႔ႀကီးရွိပါလွ်က္နဲ႔ ၂၀၀၇ မွာေက်ာင္းတုိက္ေတြ ဝင္ေရာက္စီးနင္းတာ သံဃာ ေတာ္ေတြ ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ခံရတာေတြမွာ သံဃာမ်ားေရွ႕ကေန ရပ္တည္ၿပီး ဘာမွ မလုပ္ေပးႏုိင္တဲ့အျပင္ ရာထူးအာဏာ တည္ျမဲေရး အတြက္ အလုိတူအလုိပါ စစ္အာဏာရွင္ဘက္ကေတာင္ ရပ္တည္ၿပီး လုိက္ပါေဆာင္ရြက္ ေဟာေျပာေပးတာေတြရွိပါတယ္။ ၾကခတ္ဝုိင္း ဆရာေတာ္လုိ ဆင္းရဲမ်ဳိးစုံၾကံဳေနရၿပီး မွန္ကန္တဲ့ျပည္သူ႔ဘက္ကမရပ္ဘဲ အာဏာရွင္ေက်နပ္ေအာင္ လုပ္ျပခ်င္တဲ့အဖြ႔ဲျဖစ္ေနေတာ့ မဟန အဖြဲ႔ကို ယုံၾကည္မႈေတြ က်ဆင္းလာေနပါတယ္။
မဟန အဖြဲ႔ထဲက အမွန္အတုိင္း လုပ္ကိုင္ခ်င္တဲ့ဆရာေတာ္တခ်ဳိ႕ဟာ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေနရာ မရရွိဘဲ အာဏာရွင္ခုိင္းတာ လုပ္ေပးတဲ့ ဆရာ ေတာ္မ်ားကိုသာ လွ်ဳိ႕ဝွက္ၿပီး ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ထားပါတယ္။ သာသနာေတာ္အတြက္ မဟန အဖြ႔ဲႀကီး ရွိပါလွ်က္နဲ႔ သံဃာေတာ္မ်ား ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ခံရတာေတြ ေက်ာင္းတုိက္မ်ား ဝင္ေရာက္ဖ်က္ဆီးခံရတာေတြဟာ လုံးဝမျဖစ္သင့္တဲ့ ကိစၥရပ္ေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။ ရဟန္း ငယ္မ်ားဘက္က မားမားမတ္မတ္ရပ္ေပးရမယ့္အစား အာဏာရွင္ဘက္က ရပ္တည္ေပးတာဟာ သာသနာအတြက္ ဝမ္းနည္းစရာအလြန္ ေကာင္းပါတယ္။
သံဃဝိနိစၦယ (သံဃာ့တရား႐ုံး) ေတြရွိေပမယ့္ သံဃာေတာ္မ်ား သကၤန္းခြၽတ္ခံရတာကို ဘာမွအကာအကြယ္မေပးခဲ့ပါဘူး။ သံဃာ့ တရား ႐ုံးဥပေဒအရ ေျဖရွင္းခြင့္မရဘဲ ႏွစ္ႀကီးျပစ္ဒဏ္ေတြ က်ခံၾကရပါတယ္။ ရဟန္းတပါးမွာ အျပစ္ရွိတယ္ဆုိရင္ေတာင္ သံဃာ့တရား႐ုံး အဆင့္ဆင့္က ပထမဆုံးတရားစီရင္ခ်က္ခ်ၿပီးမွ လူ (အရပ္သား) တရား႐ုံးက ဒုတိယစီရင္ခ်က္ခ်ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေရႊဝါေရာင္ သံဃာ ေတာ္မ်ားဟာ မဟနအဖြဲ႔နဲ႔ တရားဥပေဒရဲ႕ အကူအညီလုံးဝမရတဲ့အတြက္ လူဆိုးသူခိုးမ်ားလို ႏိွပ္စက္ညႇင္းဆဲခံရတဲ့အျပင္ ႏွစ္ရွည္ေထာင္ ဒဏ္ေတြလည္း က်ခံေနရပါတယ္။
မဟန အဖြဲ႔ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ေတြကိုသိေနတဲ့ အာဏာရွင္အဆက္ဆက္ကလည္း သူတုိ႔နဲ႔ အျမင္မတူတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြြ လူမႈေရးအဖြဲ႔ေတြ ပညာဒါန ေက်ာင္းတုိက္ေတြကုိ လူထုအက်ဳိးျပဳ လုပ္ငန္းတခုခုလုပ္လာၿပီဆုိရင္ ဖိႏွိပ္ဖို႔အတြက္ ဒီမဟနအဖြဲ႔ကို အျမဲအသုံးခ်ၿပီး သံဃာ အခ်င္းခ်င္း မသင့္ျမတ္ေအာင္လုပ္ကာ လူျပန္ေတာ္မ်ားကို အမိန႔္ညႊန္ၾကားလႊာမ်ား ေရးခုိင္းၿပီး မဟန အဖြဲ႔ကို လက္မွတ္ထုိး စာထုတ္ ခုိင္းပါတယ္။ မဟနအဖြဲ႔ကလည္း မွားသည္ မွန္သည္ဆိုတဲ့အျဖစ္မွန္ကို ေသခ်ာစစ္မေနေတာ့ဘဲ အာဏာတည္ျမဲေရးအတြက္ စစ္အာဏာရွင္ အစိုးရအႀကိဳက္ လုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့ပါတယ္။
ဗုဒၶဘာသာဟာ သံသရာလြတ္ေျမာက္ေရး လမ္းေၾကာင္းတခုထဲကိုသာသြားတဲ့ တလမ္းသြား မဟုတ္ပါဘူး။ လက္ရွိ လူေနမႈဘဝေတြမွာလည္း လူသားေကာင္းက်ဳိး ေလာကေကာင္းက်ဳိးေတြကုိလည္း ေဆာင္ရြက္ေပးတဲ့ ႏွစ္လမ္းသြား ျဖစ္ပါတယ္။ က်န္မာေရး ပညာေရး အသိဉာဏ္န႔ဲ အေထြေထြ ဗဟုသုတေတြ သင္ေပးဖုိ႔အတြက္ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားမွာ တာဝန္ရွိသလို ဘာသာတရားနဲ႔ မဆန႔္က်င္သည့္အျပင္ ဘုရားေဟာနဲဲ႔လည္း ညီညြတ္ပါတယ္။ သံဃာေတာ္မ်ားအေနနဲ႔ လူထုအက်ဳိးျပဳလုပ္ငန္းေတြ မ်ားမ်ားလုပ္ႏုိင္မယ္ဆုိရင္ သာသနာေတာ္ဟာ သိကၡာမက်ဘဲ သိကၡာတက္လာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေရွးဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား အဆက္ဆက္ဟာ ေက်းရြာေတြ ၿမိဳ႕ေတြမွာ လူထုေကာင္းက်ဳိးေတြ လုပ္ခဲ့တဲ့အတြက္ လူသားေတြ မင္းညီမင္းသားေတြရဲ႕ အားကိုးရာ အားထားရာ သာဓကေတြ အမ်ားႀကီး ရွိခဲ့ပါတယ္။ ရဟန္းေတာ္မ်ားက အမ်ားအက်ဳိးကို မွန္မွန္ကန္ကန္လုပ္ၿပီး ဦးေဆာင္လာတဲ့အခါ လူထုေထာက္ခံမႈရရွိၿပီး လူထုအာဏာဟာ သံဃာေတာ္မ်ားဆီမွာ အလုိလုိရွိေနတဲ့အတြက္ အုပ္ခ်ဳပ္သူနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ခံရသူ ႏွစ္မ်ဳိးုလုံးကို ဆုံးမ ၾသဝါဒေပးႏုိင္ပါတယ္။ သာသနာ့လည္း ဂုဏ္သိကၡာ ရွိပါတယ္။ သံဃာ့အဖြဲ႔အစည္းဆုိတာ ရာထူးအာဏာ တည္ျမဲေရးကိုၾကည့္ၿပီး အာဏာရွင္ခိုင္းတာ လုပ္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ သိကၡာက်မွာ မလြဲပါဘူး။ ခိုင္းတာကို သံဃာမ်ားက ျပန္လုပ္ေပးေနတဲ့အတြက္ ပို၍ က်ဆင္းေစပါတယ္။
လူထုအက်ဳိးေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းေတြ သံဃာေတာ္ေတြ ေက်ာင္းတုိက္ေတြကို သာသနာ့အက်ဳိး ေလာကအက်ဳိး ေဆာင္ရြက္ ေနတဲ့အတြက္ မဟန အဖြဲ႔အေနနဲ႔ ကူညီေစာင့္ေရွာက္အားေပးရမွာပါ။ တဖက္မွာလည္း သာသနာနဲ႔ မအပ္စပ္တဲ့ ေဘာလုံးပြဲ စတဲ့ ေလာင္း ကစားတာ၊ လမ္းေဘးမွာ အခ်ိန္မေတာ္ အလွဴခံတာ၊ ရထားဘူတာနဲ႔ ကားဂိတ္ေတြမွာ လုိက္ေတာင္းေနတာ၊ အရက္ေသာက္တာ၊ မြန္းလြဲခ်ိန္ ဆုိင္ထုိင္တာေတြလုပ္ေနၾကတဲ့ သံဃာေတြကို အေရးယူသင့္ပါတယ္။ အဲဒါမ်ဳိးေတြကို သန္႔စင္ရွင္းလင္းေပးမွ သာသနာသန္႔ရွင္း ေရးဆုိတာ ျဖစ္မွာပါ။ အဲဒီလုပ္ရပ္ေတြက သာသနာသိကၡာက်ေစတဲ့ လုပ္ရပ္မ်ိဳးေတြပဲျဖစ္တယ္။ အခုၾကေတာ့ အမွန္တကယ္လုပ္ရမယ့္ အလုပ္မ်ဳိးေတြကိုလည္း တာဝန္မဲ့ လုပ္ေနၾကတယ္။ ၿမိဳ႕တုိင္းနယ္တုိင္းမွာ သံဃာ့အဖြ႔ဲအစည္းေတြ ရဲစခန္းေတြရွိပါလ်က္နဲ႔ ဒီလုိမ်ဳိး လုပ္ရပ္ေတြကို အေရးမယူဘဲ ခြင့္ျပဳထားတာကေတာ့ သံဃာေတာ္မ်ား ၂၀၀၇ တုန္းကလို တခုခုလုပ္ခဲ့ရင္ ဒီလုိရဟန္း အတုအေယာင္ေတြ ေၾကာင့္ ဖမ္းပါတယ္ဆုိတာမ်ဳိးအေၾကာင္းျပခ်င္လို႔ ေထာင္ေခ်ာက္ဆင္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ျမန္မာႏုိင္ငံလို သာသနာထြန္းကားတဲ့ ႏုိင္ငံတခုမွာ အမွန္တရားကို လိုလားတဲ့ ဘက္မလုိက္တဲ့ အမွန္တရားဘက္က ရပ္တည္ရဲတဲ့ လြတ္ လပ္စြာ ဆုံျဖတ္ပိုင္ခြင့္ရွိတဲ့ သံဃာ့အဖြဲ႔အစည္းႀကီး တခုရွိသင့္တာ အမွန္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအဖြ႔ဲအစည္းဟာ အဂတိတရား ၄ ပါးကင္းၿပီး မည္ သည့္ပုဂိၢဳလ္ မည္သည့္အဖြ႔ဲအစည္းရဲ့ လက္ေအာက္ခံမွ မဟုတ္ဘဲ သာသနာေတာ္အတြက္ လြတ္လပ္စြာ လုပ္ကိုင္ႏုိင္တဲ့ လုပ္ႏိုင္ခြင့္ရွိတဲ့ အဖြဲ႔ျဖစ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒီလုိအဖြဲ႔ျဖစ္ဖို႔ဆုိရင္ ရဟန္းေတာ္မ်ားကိုယ္တုိင္ စိတ္ႀကိဳက္ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ဖို႔လုိပါတယ္။ မည္သည့္ အစိုးရမွ ပါဝင္ပတ္သက္ခြင့္ မရွိေစရပါဘူး၊ အစိုးရနဲ႔ ဒကာ ဒကာမေတြဟာ ေထာက္ပ့ံလႉဒါန္းကူညီသူမ်ားအေနနဲ႔သာ ရွိသင့္ပါတယ္။ သာသနာေတာ္ ျပန္႔ပြားေရး ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ေရးမ်ားအတြက္ ဒီအဖြဲ႔အစည္းက တာဝန္ယူေဆာင္ရြက္ရမွာျဖစ္သလို ေကာင္းက်ဳိး ဆုိးျပစ္ေတြကိုလည္း တာဝန္ယူရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
လက္ရွိ မဟန အဖြဲ႔အေန႔နဲ႔ ဒီအတုိင္း ဆက္သြားေနမယ္ဆုိရင္ သာသနာေတာ္မတိုးတက္ဘဲ ဆက္လက္ဆုတ္ယုတ္သြားမွာ ေသခ်ာ ပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္ပင္ တရားေဟာခြင့္ နာခြင့္မ်ား ဆုတ္ယုတ္လာေနတာ ေတြ႔ေနရပါတယ္။ အာဏာရွင္ မဆလပါတီ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားတာကိိုသခၤန္းစာယူၿပီး ျပင္သင့္တာျပင္ဆင္ဖို႔ အခ်ိန္ေရာက္ေနပါၿပီ။ စစ္အာဏာရွင္ေတြ ခုိင္းတာကို လုိက္လုပ္ေပးေနတဲ့ မဟနအဖြဲ႔ရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ ဘာသာ သာသနာကို လူေတြက အထင္ေသးလာေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သာသနာ့အက်ဳိးကို အမွန္တကယ္ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ ထိန္းသိမ္းေဆာင္ရြက္လိုတဲ့ စစ္မွန္တဲ့မဟနအဖြဲ႔ကို ႀကိဳဆုိေထာက္ခံေပမယ့္လည္း အာဏာရွင္မဟနအဖြ႔ဲကုိေတာ့ မရွိသင့္ေတာ့ၿပီလို႔ ထင္ျမင္ယူဆမိပါေၾကာင္း။
Monday, December 19, 2011
ေျမာက္ကုိရီးယားေခါင္းေဆာင္ ကင္ဂ်ဳံအီးလ္ ကြယ္လြန္
By JEAN H. LEE | AP – 19 mins ago | SEOUL, South Korea (AP) — Kim Jong Il, North Korea's mercurial and enigmatic leader whose iron rule and nuclear ambitions dominated world security fears for more than a decade, has died. He was 69.Kim's death 17 years after he inherited power from his father was announced Monday by the state television from the North Korean capital, Pyongyang. The country's "Dear Leader" — reputed to have had a taste for cigars, cognac and gourmet cuisine — was believed to have had diabetes and heart disease.
North Korea has been grooming Kim's third son to take over power from his father in the impoverished nation that celebrates the ruling family with an intense cult of personality.
South Korea put its military on "high alert" and President Lee Myung-bak convened a national security council meeting after the news of Kim's death.
In a "special broadcast" Monday, state media said Kim died of a heart ailment on a train due to a "great mental and physical strain" on Saturday during a "high intensity field inspection."
Kim is believed to have suffered a stroke in 2008 but he had appeared relatively vigorous in photos and video from recent trips to China and Russia and in numerous trips around the country carefully documented by state media.
Kim Jong Il inherited power after his father, revered North Korean founder Kim Il Sung, died in 1994. He had been groomed for 20 years to lead the communist nation founded by his guerrilla fighter-turned-politician father and built according to the principle of "juche," or self-reliance.
In September 2010, Kim Jong Il unveiled his third son, the twenty-something Kim Jong Un, as his successor, putting him in high-ranking posts.
Even with a successor, there had been some fear among North Korean observers of a behind-the-scenes power struggle or nuclear instability upon the elder Kim's death.
Few firm facts are available when it comes to North Korea, one of the most isolated countries in the world, and not much is clear about the man known as the "Dear Leader."
North Korean legend has it that Kim was born on Mount Paekdu, one of Korea's most cherished sites, in 1942, a birth heralded in the heavens by a pair of rainbows and a brilliant new star.
Soviet records, however, indicate he was born in Siberia, in 1941.
Kim Il Sung, who for years fought for independence from Korea's colonial ruler, Japan, from a base in Russia, emerged as a communist leader after returning to Korea in 1945 after Japan was defeated in World War II.
With the peninsula divided between the Soviet-administered north and the U.S.-administered south, Kim rose to power as North Korea's first leader in 1948 while Syngman Rhee became South Korea's first president.
The North invaded the South in 1950, sparking a war that would last three years, kill millions of civilians and leave the peninsula divided by a Demilitarized Zone that today remains one of the world's most heavily fortified.
In the North, Kim Il Sung meshed Stalinist ideology with a cult of personality that encompassed him and his son. Their portraits hang in every building in North Korea and on the lapels of every dutiful North Korean.
Kim Jong Il, a graduate of Pyongyang's Kim Il Sung University, was 33 when his father anointed him his eventual successor.
Even before he took over as leader, there were signs the younger Kim would maintain — and perhaps exceed — his father's hard-line stance.
South Korea has accused Kim of masterminding a 1983 bombing that killed 17 South Korean officials visiting Burma, now known as Myanmar. In 1987, the bombing of a Korean Air Flight killed all 115 people on board; a North Korean agent who confessed to planting the device said Kim ordered the downing of the plane himself.
Kim Jong Il took over after his father died in 1994, eventually taking the posts of chairman of the National Defense Commission, commander of the Korean People's Army and head of the ruling Worker's Party while his father remained as North Korea's "eternal president."
He faithfully carried out his father's policy of "military first," devoting much of the country's scarce resources to its troops — even as his people suffered from a prolonged famine — and built the world's fifth-largest military.
Kim also sought to build up the country's nuclear arms arsenal, which culminated in North Korea's first nuclear test explosion, an underground blast conducted in October 2006. Another test came in 2009.
Alarmed, regional leaders negotiated a disarmament-for-aid pact that the North signed in 2007 and began implementing later that year.
However, the process continues to be stalled, even as diplomats work to restart negotiations.
North Korea, long hampered by sanctions and unable to feed its own people, is desperate for aid. Flooding in the 1990s that destroyed the largely mountainous country's arable land left millions hungry.
Following the famine, the number of North Koreans fleeing the country through China rose dramatically, with many telling tales of hunger, political persecution and rights abuses that officials in Pyongyang emphatically denied.
Kim often blamed the U.S. for his country's troubles and his regime routinely derides Washington-allied South Korea as a "puppet" of the Western superpower.
U.S. President George W. Bush, taking office in 2002, denounced North Korea as a member of an "axis of evil" that also included Iran and Iraq. He later described Kim as a "tyrant" who starved his people so he could build nuclear weapons.
"Look, Kim Jong Il is a dangerous person. He's a man who starves his people. He's got huge concentration camps. And ... there is concern about his capacity to deliver a nuclear weapon," Bush said in 2005.
Kim was an enigmatic leader. But defectors from North Korea describe him as an eloquent and tireless orator, primarily to the military units that form the base of his support.
The world's best glimpse of the man was in 2000, when the liberal South Korean government's conciliatory "sunshine" policy toward the North culminated in the first-ever summit between the two Koreas and followed with unprecedented inter-Korean cooperation.
A second summit was held in 2007 with South Korea's Roh Moo-hyun.
But the thaw in relations drew to a halt in early 2008 when conservative President Lee Myung-bak took office in Seoul pledging to come down hard on communist North Korea.
Disputing accounts that Kim was "peculiar," former U.S. Secretary of State Madeleine Albright characterized Kim as intelligent and well-informed, saying the two had wide-ranging discussions during her visits to Pyongyang when Bill Clinton was U.S. president.
"I found him very much on top of his brief," she said.
Kim cut a distinctive, if oft ridiculed, figure. Short and pudgy at 5-foot-3, he wore platform shoes and sported a permed bouffant. His trademark attire of jumpsuits and sunglasses was mocked in such films as "Team America: World Police," a movie populated by puppets that was released in 2004.
Kim was said to have cultivated wide interests, including professional basketball, cars and foreign films. He reportedly produced several North Korean films as well, mostly historical epics with an ideological tinge.
A South Korean film director claimed Kim even kidnapped him and his movie star wife in the late 1970s, spiriting them back to North Korea to make movies for him for a decade before they managed to escape from their North Korean agents during a trip to Austria.
Kim rarely traveled abroad and then only by train because of an alleged fear of flying, once heading all the way by luxury rail car to Moscow, indulging in his taste for fine food along the way.
One account of Kim's lavish lifestyle came from Konstantin Pulikovsky, a former Russian presidential envoy who wrote the book "The Orient Express" about Kim's train trip through Russia in July and August 2001.
Pulikovsky, who accompanied the North Korean leader, said Kim's 16-car private train was stocked with crates of French wine. Live lobsters were delivered in advance to stations.
A Japanese cook later claimed he was Kim's personal sushi chef for a decade, writing that Kim had a wine cellar stocked with 10,000 bottles, and that, in addition to sushi, Kim ate shark's fin soup — a rare delicacy — weekly.
"His banquets often started at midnight and lasted until morning. The longest lasted for four days," the chef, who goes by the pseudonym Kenji Fujimoto, was quoted as saying.
Kim is believed to have curbed his indulgent ways in recent years and looked slimmer in more recent video footage aired by North Korea's state-run broadcaster.
Kim's marital status wasn't clear but he is believed to have married once and had at least three other companions. He had at least three sons with two women, as well as a daughter by a third.
His eldest son, Kim Jong Nam, 38, is believed to have fallen out of favor with his father after he was caught trying to enter Japan on a fake passport in 2001 saying he wanted to visit Disney's Tokyo resort.
His two other sons by another woman, Kim Jong Chul and Kim Jong Un, are in their 20s. Their mother reportedly died several years ago.
In a "special broadcast" Monday, state media said Kim died of a heart ailment on a train due to a "great mental and physical strain" on Saturday during a "high intensity field inspection."
Kim is believed to have suffered a stroke in 2008 but he had appeared relatively vigorous in photos and video from recent trips to China and Russia and in numerous trips around the country carefully documented by state media.
Kim Jong Il inherited power after his father, revered North Korean founder Kim Il Sung, died in 1994. He had been groomed for 20 years to lead the communist nation founded by his guerrilla fighter-turned-politician father and built according to the principle of "juche," or self-reliance.
In September 2010, Kim Jong Il unveiled his third son, the twenty-something Kim Jong Un, as his successor, putting him in high-ranking posts.
Even with a successor, there had been some fear among North Korean observers of a behind-the-scenes power struggle or nuclear instability upon the elder Kim's death.
Few firm facts are available when it comes to North Korea, one of the most isolated countries in the world, and not much is clear about the man known as the "Dear Leader."
North Korean legend has it that Kim was born on Mount Paekdu, one of Korea's most cherished sites, in 1942, a birth heralded in the heavens by a pair of rainbows and a brilliant new star.
Soviet records, however, indicate he was born in Siberia, in 1941.
Kim Il Sung, who for years fought for independence from Korea's colonial ruler, Japan, from a base in Russia, emerged as a communist leader after returning to Korea in 1945 after Japan was defeated in World War II.
With the peninsula divided between the Soviet-administered north and the U.S.-administered south, Kim rose to power as North Korea's first leader in 1948 while Syngman Rhee became South Korea's first president.
The North invaded the South in 1950, sparking a war that would last three years, kill millions of civilians and leave the peninsula divided by a Demilitarized Zone that today remains one of the world's most heavily fortified.
In the North, Kim Il Sung meshed Stalinist ideology with a cult of personality that encompassed him and his son. Their portraits hang in every building in North Korea and on the lapels of every dutiful North Korean.
Kim Jong Il, a graduate of Pyongyang's Kim Il Sung University, was 33 when his father anointed him his eventual successor.
Even before he took over as leader, there were signs the younger Kim would maintain — and perhaps exceed — his father's hard-line stance.
South Korea has accused Kim of masterminding a 1983 bombing that killed 17 South Korean officials visiting Burma, now known as Myanmar. In 1987, the bombing of a Korean Air Flight killed all 115 people on board; a North Korean agent who confessed to planting the device said Kim ordered the downing of the plane himself.
Kim Jong Il took over after his father died in 1994, eventually taking the posts of chairman of the National Defense Commission, commander of the Korean People's Army and head of the ruling Worker's Party while his father remained as North Korea's "eternal president."
He faithfully carried out his father's policy of "military first," devoting much of the country's scarce resources to its troops — even as his people suffered from a prolonged famine — and built the world's fifth-largest military.
Kim also sought to build up the country's nuclear arms arsenal, which culminated in North Korea's first nuclear test explosion, an underground blast conducted in October 2006. Another test came in 2009.
Alarmed, regional leaders negotiated a disarmament-for-aid pact that the North signed in 2007 and began implementing later that year.
However, the process continues to be stalled, even as diplomats work to restart negotiations.
North Korea, long hampered by sanctions and unable to feed its own people, is desperate for aid. Flooding in the 1990s that destroyed the largely mountainous country's arable land left millions hungry.
Following the famine, the number of North Koreans fleeing the country through China rose dramatically, with many telling tales of hunger, political persecution and rights abuses that officials in Pyongyang emphatically denied.
Kim often blamed the U.S. for his country's troubles and his regime routinely derides Washington-allied South Korea as a "puppet" of the Western superpower.
U.S. President George W. Bush, taking office in 2002, denounced North Korea as a member of an "axis of evil" that also included Iran and Iraq. He later described Kim as a "tyrant" who starved his people so he could build nuclear weapons.
"Look, Kim Jong Il is a dangerous person. He's a man who starves his people. He's got huge concentration camps. And ... there is concern about his capacity to deliver a nuclear weapon," Bush said in 2005.
Kim was an enigmatic leader. But defectors from North Korea describe him as an eloquent and tireless orator, primarily to the military units that form the base of his support.
The world's best glimpse of the man was in 2000, when the liberal South Korean government's conciliatory "sunshine" policy toward the North culminated in the first-ever summit between the two Koreas and followed with unprecedented inter-Korean cooperation.
A second summit was held in 2007 with South Korea's Roh Moo-hyun.
But the thaw in relations drew to a halt in early 2008 when conservative President Lee Myung-bak took office in Seoul pledging to come down hard on communist North Korea.
Disputing accounts that Kim was "peculiar," former U.S. Secretary of State Madeleine Albright characterized Kim as intelligent and well-informed, saying the two had wide-ranging discussions during her visits to Pyongyang when Bill Clinton was U.S. president.
"I found him very much on top of his brief," she said.
Kim cut a distinctive, if oft ridiculed, figure. Short and pudgy at 5-foot-3, he wore platform shoes and sported a permed bouffant. His trademark attire of jumpsuits and sunglasses was mocked in such films as "Team America: World Police," a movie populated by puppets that was released in 2004.
Kim was said to have cultivated wide interests, including professional basketball, cars and foreign films. He reportedly produced several North Korean films as well, mostly historical epics with an ideological tinge.
A South Korean film director claimed Kim even kidnapped him and his movie star wife in the late 1970s, spiriting them back to North Korea to make movies for him for a decade before they managed to escape from their North Korean agents during a trip to Austria.
Kim rarely traveled abroad and then only by train because of an alleged fear of flying, once heading all the way by luxury rail car to Moscow, indulging in his taste for fine food along the way.
One account of Kim's lavish lifestyle came from Konstantin Pulikovsky, a former Russian presidential envoy who wrote the book "The Orient Express" about Kim's train trip through Russia in July and August 2001.
Pulikovsky, who accompanied the North Korean leader, said Kim's 16-car private train was stocked with crates of French wine. Live lobsters were delivered in advance to stations.
A Japanese cook later claimed he was Kim's personal sushi chef for a decade, writing that Kim had a wine cellar stocked with 10,000 bottles, and that, in addition to sushi, Kim ate shark's fin soup — a rare delicacy — weekly.
"His banquets often started at midnight and lasted until morning. The longest lasted for four days," the chef, who goes by the pseudonym Kenji Fujimoto, was quoted as saying.
Kim is believed to have curbed his indulgent ways in recent years and looked slimmer in more recent video footage aired by North Korea's state-run broadcaster.
Kim's marital status wasn't clear but he is believed to have married once and had at least three other companions. He had at least three sons with two women, as well as a daughter by a third.
His eldest son, Kim Jong Nam, 38, is believed to have fallen out of favor with his father after he was caught trying to enter Japan on a fake passport in 2001 saying he wanted to visit Disney's Tokyo resort.
His two other sons by another woman, Kim Jong Chul and Kim Jong Un, are in their 20s. Their mother reportedly died several years ago.
ေခတ္သစ္ လူငယ္ သိၾကေစ (၃)
၁၉၈၉ ခုႏွစ္၊ မတ္လ၊ ဒုတိယ အပတ္ တေန႔လုံး ၿမိဳ႕နယ္ အတြင္းရိွ ပါတီ ကိစၥမ်ားႏွင့္ အလုပ္မ်ားေနသည္။ ရွစ္ေလးလုံး လူ ထုအေရးေတာ္ပုံႀကီးအတြင္း ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် ပါဝင္ခဲ့ၾကေသာ လူငယ္ အမ်ားစုသည္ ပါတီမ်ား အတြင္း ေရာက္ရိွသြား ၾကသည့္ လူငယ္မ်ား အေပၚ မေက်နပ္ၾက၊ ဗကသ၊ ရကသ၊ အကသမ်ား အျဖစ္ ျဖင့္သာ ရပ္တည္ လုိၾကသည္။ ေက်ာင္း သားသည္ ေက်ာင္းသား အေရးသာ လုပ္ရမည္ဟု ဆုိသူကဆုိ၊ ပါတီ တခု၏ ေအာက္တြင္ လွဳပ္ရွား ရသည္ကုိ ေဘာင္က်ဥ္း သည္ဟု ေျပာသူက ေျပာ၊ တေန႔ တေန႔ ေဆြးေႏြးရင္း စည္း႐ုံး၊ စည္း႐ုံးရင္း ႏုိင္ငံေရး သင္တန္း ဆန္ဆန္ ပုိ႔ခ်ႏွင့္ မအားလပ္ ရပါ။
ထုိစဥ္ ေတာင္ဥကၠလာပၿမိဳ႕နယ္မွ မင္းႏုိင္သူႏွင့္ ေမာင္ေမာင္တုိ႔ အိမ္သုိ႔ေရာက္လာသည္။ အခ်ိန္ကား ညေန(၅) နာရီ ေလာက္ ရွိပါသည္။ မင္းႏုိင္သူ က “က်ေနာ္တို႔ ေဆြးေႏြးစရာ ရွိလို႔ပါ” ဟု ဆိုလာသည့္ အတြက္ က်ေနာ္က ေဆြးေႏြးပါလို႔ တုံ႔ျပန္ လိုက္ပါသည္။ ထိုအခါ သူက “က်ေနာ္တို႔ လူ႔ေဘာင္သစ္ ဗဟိုေကာ္မတီမွာ ကြန္ျမဴနစ္ေတြ၊ ကြန္ျမဴနစ္ ဝါဒ ဘက္ကုိ ယိမ္းတဲ့ သူေတြ ပါတယ္ဆိုတာ လက္ခံပါသလား’’ ဟု ေမးပါသည္။ က်ေနာ္က “ေအးေလ အဲဒါ ဘာျဖစ္လဲ? တို႔တေတြ ႀကီးျပင္းလာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေလ႔လာစရာ ဆိုလို႔ လက္ဝဲ စာေပေတြပဲ ရွိတာပဲ။ မင္းတို႔က ဘယ္သူေတြကုိ ဦးတည္ၿပီး ေျပာခ်င္ တာလဲ’’ ဟု ျပန္ေမးလိုက္သည္႔အခါ သူက “ကုိမိုးသီး၊ ကုိသက္ထြန္းႏွင္႔ ႏိုင္ငံေရးဦးေဆာင္အဖြဲ႔က ကုိေ႒းေအာင္ တို႔ေလ” ဟုေျပာပါသည္။
က်ေနာ့္ စိတ္ထဲမွာ အေတြးမ်ား တရစပ္ ဝင္လာပါသည္။ တို႔ကုိ ဗိုလ္မႈးခ်ဳပ္ေဟာင္း ေအာင္ႀကီးက NLD ကုိ ၿဖိဳခြဲသလို လုပ္ျပန္ၿပီလား ဆိုတဲ႔အေတြး။ ဇာတ္ေၾကာင္း နည္းနည္း ျပန္ေကာက္ပါရေစ။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ (၂၇) ရက္ေန႔မွာ ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ား မွတ္ပုံတင္ျခင္း ဥပေဒကုိ နဝတ အဖြဲ႔မွ ထုတ္ျပန္ပါ သည္။ ထုတ္ျပန္ၿပီးတာနဲ႔ ဦးေအာင္ႀကီး၊ ဦးတင္ဦး၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔အပါ တဖက္ (၄) ဦးစီ ေပါင္း (၁၂) ဦးႏွင္႔ ဗဟိုအလုပ္အမႈေဆာင္ေကာ္မတီကုိ ဖြဲ႔စည္းၿပီး မွတ္ပုံတင္ပါသည္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဘက္က (၄) ဦး ဆိုတာ ကေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အပါအဝင္ ဦးဝင္းတင္ (ဟံသာဝတီ)၊ ေဒၚျမင္႔ျမင္႔ခင္ (ဘားေကာင္စီေ႐ွ႕ေနႀကီး) ႏွင္႔ ဦးေအာင္လြင္ (႐ုပ္႐ွင္မင္းသား) တို႔ျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ အလုပ္ အမႈေဆာင္ ေကာ္မတီဝင္ (၁၂) ဦးႏွင္႔ မလုံေလာက္ေတာ႔သည့္အတြက္ ဗဟိုဦးစီအဖြဲ႔ဝင္ (၃၀) ဦး တိုးခ်ဲ႕ဖြဲ႕စည္းပါသည္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဘက္မွ ပါဝင္ခြင့္ ရသူေတြ ကေတာ့ ဦးခ်မ္းေအး (ေမာင္စူးစမ္း)၊ ဦးထြန္းတင္၊ ဦးကုိယု၊ ဦးတင္ေ႐ႊ (မုံ႐ြာ)၊ ဦးမိုးသူ၊ ဦးဝင္းခက္၊ ဦဘေသာ္(ေမာင္ေသာ္က)၊ ဦးစိုးသိန္း(ေမာင္ဝံသ)၊ ေဒါက္တာ ေငြစိုး စသည့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ား ျဖစ္ ပါသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ဥကၠ႒ ဦးေအာင္ႀကီးက အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ အတြင္းမွာ “ကြန္ျမဴနစ္ေတြ ေရာက္ေနပါၿပီ” “ကြန္ျမဴနစ္ ေတြကုိ ဖယ္႐ွား ပစ္ရမယ္” လို႔ ေျပာရင္း ျပႆနာမီးပြား စတင္လိုိုက္ပါသည္။ တနည္းအားျဖင့္ အရွိန္ရစျဖစ္လာသည့္ NLD ပါတီ၏ ထိပ္ ပုိင္းကုိ ျဖိဳခဲြလုိက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဦးေအာင္ႀကီး ဖယ္ရွား ပစ္လိုသည့္ သူမ်ားမွာ ဦးဝင္းတင္ အပါအဝင္ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခင္၊ ဦးေအာင္လြင္၊ ဦးခ်မ္းေအး၊ ဦးထြန္းတင္၊ ဦးကုိယု၊ ဦးတင္ေ႐ႊ၊ ဦးမိုးသူ တို႔တေတြ ျဖစ္ပါသည္။
ေနာက္ဆုံးတြင္ အလုပ္ အမႈေဆာင္ ေကာ္မတီဝင္ (၁၂) ဦးႏွင္႔ ဗဟို ဦးစီ အဖြဲ႔ဝင္ (၃၀) စုစုေပါင္း (၄၂) ဦးရဲ႕ ေရွ႕မွာ အစြပ္စြဲ ခံ ရသူမ်ားဘက္မွ ႐ႈံးလွ်င္ ႏႈတ္ထြက္ ေပးေရး၊ စြပ္စြဲသူ ဘက္မွ ႐ႈံးနိမ္႔လွ်င္လည္း ႏႈတ္ထြက္ ေပးေရး သေဘာတူ ညီခ်က္ႏွင့္ မဲခြဲ ဆုံးျဖတ္ၾကပါသည္။ ဥကၠ႒ ဦးေအာင္ႀကီး အျပတ္အသတ္ ႐ႈံးနိမ္႔သြားပါသည္။ ဥကၠ႒ ဦးေအာင္ႀကီး ႏႈတ္ထြက္ ေပးရၿပီး “ျပည္ေထာင္စု အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီ ပါတီ”ဟူ၍ ပါတီတခု ထူေထာင္ သြားပါသည္။ ဝမ္းနည္းစရာ ေကာင္းသည္မွာ ဦးေအာင္ႀကီး ၏ ပါတီ ထဲသို႔ တကၠသိုလ္ ေကာလိပ္ ေပါင္းစုံမွ ဆရာ ဆရာမမ်ား၊ ေက်ာင္းဆရာေဟာင္းမ်ား စသည့္ ပညာ ရွင္၊ ပညာတတ္ေပါင္းမ်ားစြာ ပါဝင္သြားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ဤျဖစ္စဥ္သည္ NLD ပါတီ တည္ေထာင္ကာစ၌ ျဖစ္ခဲ႔ေသာ ျဖစ္စဥ္ အက်ဥ္း ျဖစ္ပါသည္။ ယခု ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ မတ္လတြင္ လူ႔ေဘာင္သစ္ သည္လည္း အရွိန္အဟုန္ျဖင့္ ၿမိဳ႕နယ္ေပါင္း (၂၀၀) ေက်ာ္တြင္ ပါတီ႐ုံးမ်ား ဖြင္႔လွစ္ၿပီး ေနၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ လာေခ်ၿပီလား NLD လို ျဖစ္ရပ္ဟု ေတြးရင္း အလိုက္သင့္ ေမွ်ာေပး လိုက္ပါသည္။ “ေအးေလ ပါတီ ထိပ္ပိုင္းမွာေတာ့ ခင္ဗ်ား သိတဲ့ အတိုင္းပါပဲ” ဟု ေျပာလိုက္ေသာ အခါ ၎တို႔ ေက်နပ္သြားၾကသည္။ သူတို႔ဘက္သား ရၿပီေပါ႔ေလ။ က်ေနာ္က တဆက္တည္း “ခင္ဗ်ားတို႔ ဘာလုပ္ၾကမလဲ” ဟု ေမးလိုက္ေသာ အခါ သူတို႔က “မၾကာခင္မွာ သိမယ္” ဟု ျပန္ေျဖၿပီး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ၏ ၿခံထဲတြင္ ရွင္းလင္းပြဲ လုပ္ရန္ စီစဥ္ထားေၾကာင္း ေျပာ၍ ျပန္သြားၾကသည္။
က်ေနာ္ အေလးအနက္ စဥ္းစားရၿပီ။ “ဘယ္သူ႔ လက္ခ်က္လဲ၊ ဘယ္သူ ေနာက္ကြယ္က ႀကိဳးကုိင္ ေနတာလဲ၊ သိေအာင္ စုံ စမ္းမယ္” ဆို၍ မည္သူ႔ကိုမွ် က်ေနာ္ မေျပာေတာ႔ေပ။ မတ္လ တတိယ အပတ္ ညေနပိုင္းတြင္ မင္းႏိုင္သူ (ေတာင္ဥကၠ လာပၿမိဳ႕နယ္)၊ ဝင္းေမာင္(လိႈင္ၿမိဳ႕နယ္) တို႔ အိမ္ေရာက္လာ၍ စာအုပ္တအုပ္ ေပးပါသည္။ “မိုးသီးဇြန္ သို႔မဟုတ္ ႀကိဳးမဲ့ ေလတံခြန္” ဆိုသည့္ စာအုပ္၊ ပါတီ ဥကၠ႒ မိုးသီးဇြန္အား အေထြေထြ အတြင္းေရးမႈး မုိးဟိန္းႏွင့္ တြဲဘက္ အတြင္းေရးမႈး ရဲႏုိင္ေအာင္ တို႔မွ ေဝဖန္ထားျခင္း ျဖစ္ေနသည္။
သူတို႔က ဆက္ၿပီး ေျပာသည္မွာ “မနက္ဖန္မနက္(၇) နာရီမွာ ကားနဲ႔ လာေခၚမယ္၊ ေစာင္႔ေနပါ”။ သူတို႔ ျပန္သြားသည္ႏွင့္ က်ေနာ္လည္း စာအုပ္ကုိ ဖတ္ရင္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရသည္။ က်ေနာ့္ စိတ္အထင္ မတ္လ(၁၇) ရက္ႏွင္႔ (၁၈) ရက္ တ ရက္ရက္ပါပဲ၊ မနက္(၇) နာရီ ထိုးသည္ႏွင့္ မင္းႏိုင္သူ ကားျဖင့္လာႀကိဳသည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ၏ ၿခံေရွ႕တြင္ ကားရပ္ေပးသည္။ အိမ္ႀကီး၏ ေဘးတြင္ ခန္းမလို အခန္းႀကီး တခန္း ႐ွိပါသည္။ အစည္းအေဝးခန္းေပါ႔၊ က်ေနာ့္ကုိ အခန္း ထဲဝင္ဖို႔ေျပာေတာ့ ဒုတိယတန္း ေထာင့္ဆုံးတြင္ ဝင္ထိုင္ လိုက္ပါသည္။
မိုးဟိန္းႏွင့္ ရဲႏိုင္ေအာင္ ေရာက္လာပါသည္။ လူ (၅၀) ခန္႔ ေရာက္လာသည့္ အခ်ိန္တြင္ မိုးဟိန္းႏွင့္ ရဲႏိုင္ေအာင္မွ ကြန္ ျမဴနစ္အႏၲရာယ္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ေျပာၾကသည္။ က်ေနာ္ အရမ္း အံ႔ၾသသြားသည္။ “ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီလဲ” မၾကာေသးခင္ လအနည္းငယ္၌ NLD တြင္ ဦးေအာင္ႀကီးက ကြန္ျမဴနစ္ ျပႆနာ လုပ္၍ ထြက္သြားရၿပီ။ ယခု က်ေနာ္တုိ႔ ပါတီ ထိပ္ပိုင္းမွာ ကြန္ျမဴနစ္ေတြ ဝန္းရံ ေနသည္ဆိုၿပီး ဦးေအာင္ႀကီး ၏ လမ္းေၾကာင္း အတိုင္း ခင္းလာေန ျပန္သည္။ သူတို႔ခင္းသည့္ ေနရာမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ၏ ၿခံဝန္းႀကီးထဲမွာ ျဖစ္သည္။
(၁၁) နာရီ ထိုးလွ်င္ ထမင္းစား နားမည္ ဆိုၿပီး၊ ထမင္းစားရန္ ေခၚသည္။ က်ေနာ္ မလိုက္ခ်င္ေၾကာင္း ျငင္းဆိုၿပီး ဆက္ ထိုင္ေနပါသည္။ မၾကာခင္မွာ NLD လူႀကီးမင္း (၃) ဦး မင္းႏိုင္သူ ဆီသို႔ ေရာက္လာၾကသည္။ တဦးေတာ့ က်ေနာ္မသိပါ၊ က်ေနာ္သိတာ NLD ၏ အေထြေထြ အတြင္းေရးမႈး ဦးခ်စ္ခိုင္(ဒုတိယ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေဟာင္း)ႏွင့္ ဦးေ႐ႊ (ဗိုလ္မွဴးႀကီးေဟာင္း) (မၾကာခင္မွာပင္ မိခင္ ပါတီ အဖြဲ႔အစည္းသို႔ ႀကိဳတင္ အေၾကာင္းၾကားျခင္း မရွိဘဲ ေ႐ြးေကာက္ခံရသည့္ ျပည္သူ႔လႊတ္ ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားအျဖစ္မွ ႏႈတ္ထြက္ ခဲ့သည့္ အတြက္ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလတြင္ ႏွစ္ဦးစလံုးအား NLD မွ ထုတ္ပယ္ ခဲ့ပါသည္။) တို႔က က်ေနာ့္ကုိ စူးစမ္းသည့္ အၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္ၾကသည္။ မင္းႏိုင္သူမွ “ကိစၥ မရွိပါဘူး၊ က်ေနာ္ တို႔ လူပါ” ဆိုေတာ႔မွ သူတို႔က “ပိုက္ဆံ ေလာက္ရဲ႕လား၊ ထပ္ယူေလ” ဆိုၿပီး ေငြေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ထုတ္ေပးပါသည္။ က်ေနာ္ သေဘာေပါက္သြားသည္။
ေန႔လည္ (၁၂)နာရီ ထိုးတြင္ ကိုမိုးသီးတို႔ အုပ္စုလိုက္ ဝင္လာၾကသည္။ ကိုယဥ္ေထြး၊ ကုိဂ်င္မီ၊ ကုိတင္ထြန္းလိႈင္ တို႔ လည္း ပါလာၾကသည္။ ခန္းမႀကီးသည္လည္း ဆူညံ၍သြားသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ လိုရင္းကုိသာ ေရးရလွ်င္ ဗဟိုႏွင့္ ေအာက္ ေျခ အျပန္အလွန္ ၫိႇႏႈိင္း၍ ေအာက္ေျခ ပါတီဝင္မ်ား၏ သေဘာထားဆႏၵႏွင့္ အညီ လူ႔ေဘာင္သစ္သည္ မည္သည့္အ ခါမွ် ၿပိဳကြဲမည္မဟုတ္ေၾကာင္း၊ အလုပ္ အမႈေဆာင္ ေကာ္မတီ အားလုံးသည္လည္း စိတ္ဝမ္း ကြဲျပားၾကမည္မဟုတ္ဘဲ ေ႐ွ႕ ဆက္၍ တိုက္ပဲြ ဝင္ၾကမည္ ဆိုသည့္အေၾကာင္း စာေရးလက္မွတ္ထိုးကာ ျဖန္႔ေဝလိုက္ပါသည္။
ႏိုင္ငံေရး ေလာကတြင္ ရန္သူ မည္သည္ မထင္မွတ္သည့္ ေနရာမွ ပုံစံ အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ဝင္လာတတ္ေၾကာင္း၊ မိမိတို႔ မည္သည့္ အဖြဲ႔အစည္းပင္ ျဖစ္ေစ အတြင္းစည္း လံုျခံဳ၍ မည္သည့္ အေမွာင့္ ပေယာဂကိုမွ် နားမေယာင္ဘဲ စည္းလံုး ေနျခင္းသည္သာ အဓိက ျဖစ္ေၾကာင္း ဗဟုိ ေကာ္မတီ တရပ္ အေနႏွင့္လည္း ဗဟုိ ေကာ္မတီမ်ား အတြင္းသာ ညႇိႏႈိင္း၍ အျမင္ မတူပါက တစင္ေထာင္ျခင္း၊ ဂုိဏ္းခဲြျခင္းမ်ား မျပဳၾကဘဲ ေအာက္ေျခ ပါတီ၀င္မ်ား၏ ဆႏၵကုိပါ အေရးတယူ ေဆြးေႏြးၿပီး ဆံုးျဖတ္ၾက မွသာ ဒီမုိကေရစီ အျမည္းေလး လက္ရွိ ခံစား ေနၾကရသည့္ ျပည္သူ လူထု၏ အျမင္ လဲြမွားမႈမ်ားကုိ ေရွာင္ရွား ႏိုင္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေခတ္သစ္ လူငယ္မ်ားကုိ ေျပာလို ပါသည္။
သန္႔စင္ေအာင္ (ရန္ကင္း)
၁၇-၁၂-၂၀၁၁
source by : ေန႔သစ္
အမွတ္ (၁) ၊ အမွတ္ (၂)
က်ေနာ့္ စိတ္ထဲမွာ အေတြးမ်ား တရစပ္ ဝင္လာပါသည္။ တို႔ကုိ ဗိုလ္မႈးခ်ဳပ္ေဟာင္း ေအာင္ႀကီးက NLD ကုိ ၿဖိဳခြဲသလို လုပ္ျပန္ၿပီလား ဆိုတဲ႔အေတြး။ ဇာတ္ေၾကာင္း နည္းနည္း ျပန္ေကာက္ပါရေစ။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ (၂၇) ရက္ေန႔မွာ ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ား မွတ္ပုံတင္ျခင္း ဥပေဒကုိ နဝတ အဖြဲ႔မွ ထုတ္ျပန္ပါ သည္။ ထုတ္ျပန္ၿပီးတာနဲ႔ ဦးေအာင္ႀကီး၊ ဦးတင္ဦး၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔အပါ တဖက္ (၄) ဦးစီ ေပါင္း (၁၂) ဦးႏွင္႔ ဗဟိုအလုပ္အမႈေဆာင္ေကာ္မတီကုိ ဖြဲ႔စည္းၿပီး မွတ္ပုံတင္ပါသည္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဘက္က (၄) ဦး ဆိုတာ ကေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အပါအဝင္ ဦးဝင္းတင္ (ဟံသာဝတီ)၊ ေဒၚျမင္႔ျမင္႔ခင္ (ဘားေကာင္စီေ႐ွ႕ေနႀကီး) ႏွင္႔ ဦးေအာင္လြင္ (႐ုပ္႐ွင္မင္းသား) တို႔ျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ အလုပ္ အမႈေဆာင္ ေကာ္မတီဝင္ (၁၂) ဦးႏွင္႔ မလုံေလာက္ေတာ႔သည့္အတြက္ ဗဟိုဦးစီအဖြဲ႔ဝင္ (၃၀) ဦး တိုးခ်ဲ႕ဖြဲ႕စည္းပါသည္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဘက္မွ ပါဝင္ခြင့္ ရသူေတြ ကေတာ့ ဦးခ်မ္းေအး (ေမာင္စူးစမ္း)၊ ဦးထြန္းတင္၊ ဦးကုိယု၊ ဦးတင္ေ႐ႊ (မုံ႐ြာ)၊ ဦးမိုးသူ၊ ဦးဝင္းခက္၊ ဦဘေသာ္(ေမာင္ေသာ္က)၊ ဦးစိုးသိန္း(ေမာင္ဝံသ)၊ ေဒါက္တာ ေငြစိုး စသည့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ား ျဖစ္ ပါသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ဥကၠ႒ ဦးေအာင္ႀကီးက အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ အတြင္းမွာ “ကြန္ျမဴနစ္ေတြ ေရာက္ေနပါၿပီ” “ကြန္ျမဴနစ္ ေတြကုိ ဖယ္႐ွား ပစ္ရမယ္” လို႔ ေျပာရင္း ျပႆနာမီးပြား စတင္လိုိုက္ပါသည္။ တနည္းအားျဖင့္ အရွိန္ရစျဖစ္လာသည့္ NLD ပါတီ၏ ထိပ္ ပုိင္းကုိ ျဖိဳခဲြလုိက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဦးေအာင္ႀကီး ဖယ္ရွား ပစ္လိုသည့္ သူမ်ားမွာ ဦးဝင္းတင္ အပါအဝင္ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခင္၊ ဦးေအာင္လြင္၊ ဦးခ်မ္းေအး၊ ဦးထြန္းတင္၊ ဦးကုိယု၊ ဦးတင္ေ႐ႊ၊ ဦးမိုးသူ တို႔တေတြ ျဖစ္ပါသည္။
ေနာက္ဆုံးတြင္ အလုပ္ အမႈေဆာင္ ေကာ္မတီဝင္ (၁၂) ဦးႏွင္႔ ဗဟို ဦးစီ အဖြဲ႔ဝင္ (၃၀) စုစုေပါင္း (၄၂) ဦးရဲ႕ ေရွ႕မွာ အစြပ္စြဲ ခံ ရသူမ်ားဘက္မွ ႐ႈံးလွ်င္ ႏႈတ္ထြက္ ေပးေရး၊ စြပ္စြဲသူ ဘက္မွ ႐ႈံးနိမ္႔လွ်င္လည္း ႏႈတ္ထြက္ ေပးေရး သေဘာတူ ညီခ်က္ႏွင့္ မဲခြဲ ဆုံးျဖတ္ၾကပါသည္။ ဥကၠ႒ ဦးေအာင္ႀကီး အျပတ္အသတ္ ႐ႈံးနိမ္႔သြားပါသည္။ ဥကၠ႒ ဦးေအာင္ႀကီး ႏႈတ္ထြက္ ေပးရၿပီး “ျပည္ေထာင္စု အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီ ပါတီ”ဟူ၍ ပါတီတခု ထူေထာင္ သြားပါသည္။ ဝမ္းနည္းစရာ ေကာင္းသည္မွာ ဦးေအာင္ႀကီး ၏ ပါတီ ထဲသို႔ တကၠသိုလ္ ေကာလိပ္ ေပါင္းစုံမွ ဆရာ ဆရာမမ်ား၊ ေက်ာင္းဆရာေဟာင္းမ်ား စသည့္ ပညာ ရွင္၊ ပညာတတ္ေပါင္းမ်ားစြာ ပါဝင္သြားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ဤျဖစ္စဥ္သည္ NLD ပါတီ တည္ေထာင္ကာစ၌ ျဖစ္ခဲ႔ေသာ ျဖစ္စဥ္ အက်ဥ္း ျဖစ္ပါသည္။ ယခု ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ မတ္လတြင္ လူ႔ေဘာင္သစ္ သည္လည္း အရွိန္အဟုန္ျဖင့္ ၿမိဳ႕နယ္ေပါင္း (၂၀၀) ေက်ာ္တြင္ ပါတီ႐ုံးမ်ား ဖြင္႔လွစ္ၿပီး ေနၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ လာေခ်ၿပီလား NLD လို ျဖစ္ရပ္ဟု ေတြးရင္း အလိုက္သင့္ ေမွ်ာေပး လိုက္ပါသည္။ “ေအးေလ ပါတီ ထိပ္ပိုင္းမွာေတာ့ ခင္ဗ်ား သိတဲ့ အတိုင္းပါပဲ” ဟု ေျပာလိုက္ေသာ အခါ ၎တို႔ ေက်နပ္သြားၾကသည္။ သူတို႔ဘက္သား ရၿပီေပါ႔ေလ။ က်ေနာ္က တဆက္တည္း “ခင္ဗ်ားတို႔ ဘာလုပ္ၾကမလဲ” ဟု ေမးလိုက္ေသာ အခါ သူတို႔က “မၾကာခင္မွာ သိမယ္” ဟု ျပန္ေျဖၿပီး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ၏ ၿခံထဲတြင္ ရွင္းလင္းပြဲ လုပ္ရန္ စီစဥ္ထားေၾကာင္း ေျပာ၍ ျပန္သြားၾကသည္။
က်ေနာ္ အေလးအနက္ စဥ္းစားရၿပီ။ “ဘယ္သူ႔ လက္ခ်က္လဲ၊ ဘယ္သူ ေနာက္ကြယ္က ႀကိဳးကုိင္ ေနတာလဲ၊ သိေအာင္ စုံ စမ္းမယ္” ဆို၍ မည္သူ႔ကိုမွ် က်ေနာ္ မေျပာေတာ႔ေပ။ မတ္လ တတိယ အပတ္ ညေနပိုင္းတြင္ မင္းႏိုင္သူ (ေတာင္ဥကၠ လာပၿမိဳ႕နယ္)၊ ဝင္းေမာင္(လိႈင္ၿမိဳ႕နယ္) တို႔ အိမ္ေရာက္လာ၍ စာအုပ္တအုပ္ ေပးပါသည္။ “မိုးသီးဇြန္ သို႔မဟုတ္ ႀကိဳးမဲ့ ေလတံခြန္” ဆိုသည့္ စာအုပ္၊ ပါတီ ဥကၠ႒ မိုးသီးဇြန္အား အေထြေထြ အတြင္းေရးမႈး မုိးဟိန္းႏွင့္ တြဲဘက္ အတြင္းေရးမႈး ရဲႏုိင္ေအာင္ တို႔မွ ေဝဖန္ထားျခင္း ျဖစ္ေနသည္။
သူတို႔က ဆက္ၿပီး ေျပာသည္မွာ “မနက္ဖန္မနက္(၇) နာရီမွာ ကားနဲ႔ လာေခၚမယ္၊ ေစာင္႔ေနပါ”။ သူတို႔ ျပန္သြားသည္ႏွင့္ က်ေနာ္လည္း စာအုပ္ကုိ ဖတ္ရင္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရသည္။ က်ေနာ့္ စိတ္အထင္ မတ္လ(၁၇) ရက္ႏွင္႔ (၁၈) ရက္ တ ရက္ရက္ပါပဲ၊ မနက္(၇) နာရီ ထိုးသည္ႏွင့္ မင္းႏိုင္သူ ကားျဖင့္လာႀကိဳသည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ၏ ၿခံေရွ႕တြင္ ကားရပ္ေပးသည္။ အိမ္ႀကီး၏ ေဘးတြင္ ခန္းမလို အခန္းႀကီး တခန္း ႐ွိပါသည္။ အစည္းအေဝးခန္းေပါ႔၊ က်ေနာ့္ကုိ အခန္း ထဲဝင္ဖို႔ေျပာေတာ့ ဒုတိယတန္း ေထာင့္ဆုံးတြင္ ဝင္ထိုင္ လိုက္ပါသည္။
မိုးဟိန္းႏွင့္ ရဲႏိုင္ေအာင္ ေရာက္လာပါသည္။ လူ (၅၀) ခန္႔ ေရာက္လာသည့္ အခ်ိန္တြင္ မိုးဟိန္းႏွင့္ ရဲႏိုင္ေအာင္မွ ကြန္ ျမဴနစ္အႏၲရာယ္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ေျပာၾကသည္။ က်ေနာ္ အရမ္း အံ႔ၾသသြားသည္။ “ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီလဲ” မၾကာေသးခင္ လအနည္းငယ္၌ NLD တြင္ ဦးေအာင္ႀကီးက ကြန္ျမဴနစ္ ျပႆနာ လုပ္၍ ထြက္သြားရၿပီ။ ယခု က်ေနာ္တုိ႔ ပါတီ ထိပ္ပိုင္းမွာ ကြန္ျမဴနစ္ေတြ ဝန္းရံ ေနသည္ဆိုၿပီး ဦးေအာင္ႀကီး ၏ လမ္းေၾကာင္း အတိုင္း ခင္းလာေန ျပန္သည္။ သူတို႔ခင္းသည့္ ေနရာမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ၏ ၿခံဝန္းႀကီးထဲမွာ ျဖစ္သည္။
(၁၁) နာရီ ထိုးလွ်င္ ထမင္းစား နားမည္ ဆိုၿပီး၊ ထမင္းစားရန္ ေခၚသည္။ က်ေနာ္ မလိုက္ခ်င္ေၾကာင္း ျငင္းဆိုၿပီး ဆက္ ထိုင္ေနပါသည္။ မၾကာခင္မွာ NLD လူႀကီးမင္း (၃) ဦး မင္းႏိုင္သူ ဆီသို႔ ေရာက္လာၾကသည္။ တဦးေတာ့ က်ေနာ္မသိပါ၊ က်ေနာ္သိတာ NLD ၏ အေထြေထြ အတြင္းေရးမႈး ဦးခ်စ္ခိုင္(ဒုတိယ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေဟာင္း)ႏွင့္ ဦးေ႐ႊ (ဗိုလ္မွဴးႀကီးေဟာင္း) (မၾကာခင္မွာပင္ မိခင္ ပါတီ အဖြဲ႔အစည္းသို႔ ႀကိဳတင္ အေၾကာင္းၾကားျခင္း မရွိဘဲ ေ႐ြးေကာက္ခံရသည့္ ျပည္သူ႔လႊတ္ ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားအျဖစ္မွ ႏႈတ္ထြက္ ခဲ့သည့္ အတြက္ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလတြင္ ႏွစ္ဦးစလံုးအား NLD မွ ထုတ္ပယ္ ခဲ့ပါသည္။) တို႔က က်ေနာ့္ကုိ စူးစမ္းသည့္ အၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္ၾကသည္။ မင္းႏိုင္သူမွ “ကိစၥ မရွိပါဘူး၊ က်ေနာ္ တို႔ လူပါ” ဆိုေတာ႔မွ သူတို႔က “ပိုက္ဆံ ေလာက္ရဲ႕လား၊ ထပ္ယူေလ” ဆိုၿပီး ေငြေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ထုတ္ေပးပါသည္။ က်ေနာ္ သေဘာေပါက္သြားသည္။
ေန႔လည္ (၁၂)နာရီ ထိုးတြင္ ကိုမိုးသီးတို႔ အုပ္စုလိုက္ ဝင္လာၾကသည္။ ကိုယဥ္ေထြး၊ ကုိဂ်င္မီ၊ ကုိတင္ထြန္းလိႈင္ တို႔ လည္း ပါလာၾကသည္။ ခန္းမႀကီးသည္လည္း ဆူညံ၍သြားသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ လိုရင္းကုိသာ ေရးရလွ်င္ ဗဟိုႏွင့္ ေအာက္ ေျခ အျပန္အလွန္ ၫိႇႏႈိင္း၍ ေအာက္ေျခ ပါတီဝင္မ်ား၏ သေဘာထားဆႏၵႏွင့္ အညီ လူ႔ေဘာင္သစ္သည္ မည္သည့္အ ခါမွ် ၿပိဳကြဲမည္မဟုတ္ေၾကာင္း၊ အလုပ္ အမႈေဆာင္ ေကာ္မတီ အားလုံးသည္လည္း စိတ္ဝမ္း ကြဲျပားၾကမည္မဟုတ္ဘဲ ေ႐ွ႕ ဆက္၍ တိုက္ပဲြ ဝင္ၾကမည္ ဆိုသည့္အေၾကာင္း စာေရးလက္မွတ္ထိုးကာ ျဖန္႔ေဝလိုက္ပါသည္။
ႏိုင္ငံေရး ေလာကတြင္ ရန္သူ မည္သည္ မထင္မွတ္သည့္ ေနရာမွ ပုံစံ အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ဝင္လာတတ္ေၾကာင္း၊ မိမိတို႔ မည္သည့္ အဖြဲ႔အစည္းပင္ ျဖစ္ေစ အတြင္းစည္း လံုျခံဳ၍ မည္သည့္ အေမွာင့္ ပေယာဂကိုမွ် နားမေယာင္ဘဲ စည္းလံုး ေနျခင္းသည္သာ အဓိက ျဖစ္ေၾကာင္း ဗဟုိ ေကာ္မတီ တရပ္ အေနႏွင့္လည္း ဗဟုိ ေကာ္မတီမ်ား အတြင္းသာ ညႇိႏႈိင္း၍ အျမင္ မတူပါက တစင္ေထာင္ျခင္း၊ ဂုိဏ္းခဲြျခင္းမ်ား မျပဳၾကဘဲ ေအာက္ေျခ ပါတီ၀င္မ်ား၏ ဆႏၵကုိပါ အေရးတယူ ေဆြးေႏြးၿပီး ဆံုးျဖတ္ၾက မွသာ ဒီမုိကေရစီ အျမည္းေလး လက္ရွိ ခံစား ေနၾကရသည့္ ျပည္သူ လူထု၏ အျမင္ လဲြမွားမႈမ်ားကုိ ေရွာင္ရွား ႏိုင္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေခတ္သစ္ လူငယ္မ်ားကုိ ေျပာလို ပါသည္။
သန္႔စင္ေအာင္ (ရန္ကင္း)
၁၇-၁၂-၂၀၁၁
source by : ေန႔သစ္
အမွတ္ (၁) ၊ အမွတ္ (၂)
Tuesday, December 13, 2011
ေခတ္သစ္ လူငယ္ သိၾကေစ (၂)
၁၉၇၄ ခုႏွစ္ ႏိုဝဘၤာလ ၂၅ ရက္ေန႔မွာ ကမၻာ့ကုလသမဂၢ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဦးသန္႔ ကြယ္လြန္ ေၾကာင္းသိရပါတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ၊ ေက်ာင္းမွာ အဲဒီအေၾကာင္းပဲေျပာေနၾကတယ္။ ေနာက္ရက္ေတြမွာ ဆက္တိုက္ပဲ ဦးသန႔္ ႐ုပ္ကလာပ္ကို ျမန္မာျပည္ျပန္သယ္မယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း၊ ဦးေနဝင္း အစိုးရက ႏိုင္ငံေတာ္ စ်ာပနအျဖစ္ လုပ္ခြင့္ မေပးႏိုင္ေၾကာင္း၊ ၾကံေတာ သခၤ်ဳိင္းမွာပဲ ျမႇဳပ္ႏွံရမယ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း၊ ဦးေနဝင္းကလည္း သူ႔မယား ေဒၚခင္ေမသန္း (ပထမ မယားႀကီးက ျပည္ၿမိဳ႕သူေဒၚတင္တင္) ကိုေတာင္ ၾကံေတာမွာ သၿဂဳႋဟ္တာျဖစ္ေၾကာင္းေတြ ၾကားရတယ္။
က်ေနာ္က အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ရွစ္တန္းေက်ာင္းသား၊ ပညာသင္ေနတဲ့ေက်ာင္းက အထက(၂) ရန္ကင္း၊ က်ေနာ္တို႔ရင္ထဲမွာ မေကာင္းဘူး၊ ႏိုင္ငံေရးေတြ ဘာေတြလည္း နားမလည္ေသးဘူး၊ ေသခ်ာေပါက္ နားလည္တာက ကမၻာက ေလးစားတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ အတြက္ ဂုဏ္ယူစရာသမိုင္းတင္ရမယ့္ ပုဂၢိဳလ္ တေယာက္ကို လက္လြတ္စပယ္ႏွင့္ သာမန္လူတန္းစားေတြလို ျမႇဳပ္ႏွံမယ္ေျပာတာကို လံုးဝ မေက်နပ္တာဘဲ။ ဒါန႔ဲပဲ သူငယ္ခ်င္းတသိုက္ စုၿပီး တိုင္ပင္ၾကတယ္။ ‘‘ဒို႔တေတြ ဘာလုပ္ၾကမလဲ’’ ‘‘တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေတြလည္း တိုင္ပင္ေနၾကၿပီ’’ ‘‘ဘာလုပ္ၾကမလဲ သိၾကလား’’၊ ‘‘မသိေသးဘူးကြ သူတို႔ အစီအစဥ္နဲ႔ သူတို႔ ရွိမွာေပါ့’’၊ ‘‘တတ္ႏိုင္တာ တစ္ခုခု လုပ္မယ္ကြာ’’၊ ‘‘ဒါဆို ပန္းေခြေတာ့ သြားပို႔မယ္ကြာ ၿပီးမွ အေျခအေနအရေပါ့’’ ။
ဒီလိုနဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ခုႏွစ္ေယာက္ မုန္႔ဖိုးေလးေတြ စုၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္က ၂၈ လမ္းမွာ ပန္းေခြ သြားဝယ္တယ္။ အဲဒီေန႔ က ဦးသန္႔ဈာပနျပဳလုပ္မယ့္ေန႔ျဖစ္တဲ့ ဒီဇဘၤာလ ၅ ရက္ေန႔ေပါ့။ ပန္းေခြ ဝယ္ၿပီး ေက်ာင္းျပန္ လာခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းလည္း ေရာက္ေရာ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာမႀကီး ေဒၚလွၾကည္က ႐ံုးခန္းထဲက ေနျမင္ၿပီး ေက်ာင္းေစာင့္ႀကီးကို ေအာ္ပါေလေရာ။ “ကုိခင္ေမာင္ ဒီေကာင္ေတြ ေက်ာင္းထဲ မဝင္ေစနဲ႔ ဝန္းတံခါးလည္း ေက်ာ္မတက္ေစနဲ႔”။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း လန္႔သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းေနာက္ဘက္ လမ္းက ေက်ာက္ကုန္းေတာရ ေမဒိနီ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ေထာင့္မွာရိွတဲ့ သစ္ပင္ႀကီး ေအာက္မွာ ပန္းေခြႀကီးခ်ၿပီး ေက်ာင္းဆင္းတဲ့ အခ်ိန္အထိ ေစာင့္ေန လုိက္တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ဟာ ျမန္မာဆုိရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီေခတ္၊ ၿမိဳ႕နယ္ေကာင္စီႏွင့္ ပါတီယူနစ္ေတြ တန္ခိုးႀကီးေနတဲ့အခ်ိန္၊ တ ကယ္ပါ ေၾကာက္စိတ္လုံးဝမရိွဘူး။ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီထုိး ေက်ာင္းဆင္းတာနဲ႔ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဗိသုကာႀကီး ဦးသန္႔ (၆၅ ႏွစ္) ဆုိတဲ့ စာတမ္းကပ္ထားတဲ့ ပန္းေခြကုိင္ၾကၿပီး ေက်ာက္ကုန္းလမ္းမႀကီးကေန ဆင္းလာၾကတုန္း ရန္ကင္းၿမိဳ႕ နယ္ ေကာင္စီ႐ုံးက တ႐ုံးလုံး ထြက္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ရင္ေကာ့ၿပီး က်ဳိကၠဆံလမ္းအတုိင္း တပ္မေတာ္ မွတ္တမ္း႐ုံးကုိျဖတ္၊ က်ဳိကၠဆံ ႐ဲတန္းလ်ားကုိေက်ာ္၊ ၿပီးတာနဲ႔ က်ဳိကၠဆံ ဝန္းႀကီးထဲကုိ ဝင္ခဲ့တယ္။ ဝန္းအေပါက္မွာ အတူ ပါလာတဲ့ စိန္ဝင္းက လွမ္းေျပာတယ္။ “ေဟ့ေကာင္ေတြ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ စြတ္သြားေနတာလား၊ ေနာက္လွည့္ၾကည့္ ပါအုံး” ဆုိတာနဲ႔ လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေနာက္မွာ ေလးေယာက္တတန္း၊ ငါးေယာက္တတန္း အျဖဴအစိမ္းဝတ္ထားၾက တဲ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ ဆရာဆရာမေတြပါ ပါလာတယ္။ ရင္ထဲမွာ ေပ်ာ္လုိက္တာေလ။ စည္း႐ုံး ထားတာ လုံးဝ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတုိ႔အသိ စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ သူတုိ႔ လုိက္လာၾကတာ။ ေၾသာ္ တုိ႔ေက်ာင္းသားေတြ မညံ့ဘူးဆုိတဲ့ အသိတရား အဲဒီကတည္းက ရလုိက္တာ။
က်ဳိကၠဆံဝန္းႀကီးထဲ ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔လုိပဲ တာေမြၿမိဳ႕နယ္ အ.ထ.က (၃) မဂၤလာေတာင္ၫြန္႔ ၿမိဳ႕နယ္ အ.ထ.က (၁) စတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ေတြနဲ႔ အတူ ခ်ီတက္လာတဲ့ အထက္တန္းေက်ာင္းသားေတြ ေတြ႔ရပါတယ္။ (အထက္တန္းေက်ာင္း အေတာ္မ်ားမ်ား ေဖာ္ျပရန္က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။ ခြင့္လႊတ္ပါ။) ဦးေနဝင္း အစုိးရက ဦးသန္႔ရဲ႕ အစ္ကုိဦးခန္႔၊ ညီတဝမ္းကြဲ ဦးေသာင္းတုိ႔ႏွင့္ စ်ာပနေကာ္မတီ ဖြဲ႔ေပးၿပီး ဦးသန္႔ရဲ႕႐ုပ္ကလာပ္ကုိ ၾကံေတာသခၤ်ဳိင္းမွာ ပုိ႔ေဆာင္သၿဂႋဳလ္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဦးသန္႔႐ုပ္ကလာပ္ရိွတဲ့ မ႑ပ္ထဲေရာက္ေတာ့ တစ္ဖြဲ႔စီ တစ္ဖြဲ႔စီ ပန္းေခြခ်ၿပီး ဦးၫႊတ္အေလးျပဳၾကတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ဦးၫႊတ္အေလးျပဳၿပီးတဲ့ေနာက္ လူစုခြဲလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ပုခုံးကုိ ဆုပ္ကုိင္လုိက္တာခံလုိက္ရတယ္။ “ေဟ့ေကာင္၊ မင္း ငါနဲ႔လုိက္ခဲ့” တဲ့၊ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အလုံၿမိဳ႕နယ္က ကုိတင္ေမာင္ဝင္း (မဆလေခတ္ အေျခခံပညာ ဦးစီးဌာနက ၁၉၇၃ ခုႏွစ္မွာ ရွားရွားပါးပါး တႀကိမ္တည္းဖြင့္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းစာၾကည့္တုိက္သင္တန္း အတူတက္ခဲ့သူ) ျဖစ္ ေနတယ္။ သူက က်ေနာ့လက္ေမာင္းကုိ တင္းတင္း ၾကပ္ၾကပ္ဆုပ္ကုိင္ရင္း က်ဳိကၠဆံကြင္း (အရင္ ျမင္းပြဲေတြလုပ္စဥ္ကာ လက အထူးတန္း) အေပၚထပ္ကုိ ေခၚသြားတယ္။ က်ေနာ္ အံ့ၾသသြားတယ္။ မ်ားလုိက္တဲ့မွန္ေျပာင္းေတြ၊ ကင္မရာေတြ မ်ဳိးစုံပဲ၊ အေဝးကေန လွမ္း႐ုိက္ေနတာေလ။
၂ နာရီေလာက္မွာ တကၠသိုလ္ေကာလိပ္ေက်ာင္းေပါင္းစံုက ေက်ာင္းသားေတြ အက်ႌအျဖဴ၊ ေယာလံုခ်ည္အနက္၊ အခ်ဳိ႕ ကေတာ့ ကခ်င္ပုဆုိးေတြႏွင့္၊ ေက်ာင္းသူေတြကလဲ အက်ႌအျဖဴ၊ ထမိန္အနက္၊ တူညီဝတ္ဆင္ထားၾကတယ္။ လူတုိင္း ရဲ႕လက္ေမာင္းမွာဝမ္းနည္းျခင္း အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ပိတ္စနက္ေတြ ပတ္ထားၾကတယ္။ သူတို႔ေတြကုိ ၾကည့္ရတာ အင္ မတန္ စည္းကမ္းရွိတယ္။ ညီညီညာညာႏွင့္၊ ဦးသန္႔႔ ရုပ္ကလာပ္ရွိတဲ့ မ႑ပ္ကိုလက္ခ်င္းခ်ိတ္ၿပီး သံုးထပ္ဝန္းရံလိုက္ၾက တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ မ႑ပ္မွာရွိတဲ့ စပီကာ ကေန “မိဘျပည္သူအေပါင္းတို႔ ခုခ်ိန္ကစၿပီး က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြႏွင့္ ရဟန္းသံဃာေတာ္ မ်ားပါဝင္တဲ့ျပည္သူ႔စ်ာပနေကာ္မတီကို္ ဖြဲ႕စည္းလိုက္ပါၿပီ။ ျပည္သူ႕ေကာ္မတီအသစ္က ဆက္လက္ တာဝန္ယူေဆာင္ရြက္ႏုိင္ရန္အတြက္ မ႑ပ္အတြင္းမွ မသက္ဆိုင္ေသာ သူမ်ားခ်က္ခ်င္း ထြက္ေပး ၾကရန္ျဖစ္ပါတယ္” လုိ႔အထပ္ထပ္ေၾကျငာလုိက္တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ဦးသန္႔ရုပ္ကလာပ္ကုိ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းဝန္းထဲကိုသယ္ယူလာ ခဲ့ၾကတယ္။ ျပည္သူ႔စ်ာပနေကာ္မတီဆုိတာ ဘယ္သူေတြလဲဆုိတာ ေနာက္ပုိင္းစံုစမ္းလုိက္ေတာ့ ပထမဦးဆုံး ဦးစုိတင့္ (ရာဇာ) ျဖစ္ၿပီး၊ ေနာက္ေတာ့ ဦးၾကည္ဝင္း (မဂၤလာဒံု) (၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ မဂၤလာဒံုမဲဆႏၵနယ္အမွတ္ (၁) အမ်ဳိး သားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရဲ့ ကုိယ္စားလွယ္ တေယာက္အေနနဲ႔ ေရြးေကာက္ခံရၿပီး ၁၉၉၉ ခုႏွစ္ ဇြန္လ (၁၄) ရက္ေန႔မွာ အမ်ဳိးသား ဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို ကုိယ္စားမျပဳေတာ့ေၾကာင္း ပါတီ၏ တရားဝင္ေၾကျငာခံရသူ၊ ဒီလုိသမိုင္း ေၾကာင္းရွိခဲ့ တဲ့ သူလိုလူကိုဘာေၾကာင့္?) ျဖစ္ၿပီး ဦးေအာင္သိန္း(ဓါတုေဗဒ) က လံုၿခံဳေရး၊ ဦးလွၾကဴ (ဓါတုေဗေဒ)က ဘ႑ေရးႏွင့္ ဦးသန္းျမင့္၊ ေဒၚခ်ဳိခ်ဳိေက်ာ္ၿငိမ္း၊ ေဒၚေနရီဘေဆြ၊ ကိုတိတ္ တုိ႔ ပါတယ္ဆုိတာ သိလိုက္ရတယ္။
ဒီလုိနဲ႔ ညေန (၅) နာရီမွာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းအတြင္း ေရာက္တယ္ဆုိပါေတာ့။ က်ေနာ့္ကို ယာယီထိန္းသိမ္း တားတဲ့ ကိုတင္ေမာင္ဝင္းက ေက်ာင္းသားေတြ က်ဳိကၠဆံဝန္းထဲကထြက္သြားမွ လႊတ္ေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူကမွာလုိက္ ေသးတယ္။ “ငါ့ညီမင္းေလႇ်ာက္သြားၿပီး စိတ္ထင္ရာေတြ မလုပ္နဲ႔ေနာ္၊ မင္းျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ၊ သူတို႔ကို မျမင္ႏိုင္တဲ့ေနရာက ေစာင့္ၾကည့္ေနတာ၊ တို႔အကုန္လံုး သိေနတယ္”တဲ့။ သူ႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္ ေနာက္ပုိင္းႏိုင္ငံေရးလႈပ္႐ွားမႈေတြအတြက္ သင္ ခန္းစာ ေကာင္းေကာင္းရလုိက္တယ္။ရန္သူကုိ တယ္ေတာ့မွေလွ်ာ့မတြက္ဖို႔။
ေက်ာင္းထဲက ဘဲြ႔ႏွင္းသဘင္ခန္းမေရွ႕မွာ ပထမထားၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့့ခန္းမထဲသို႔ ေရြလုိက္တယ္။ ေန႔ေရာညပါ တရားပြဲေတြ က်င္းပၾကတယ္။ က်ေနာ္လဲေန႔တုိင္းေရာက္တယ္။ အဲဒီတရားပြဲေတြက က်ေနာ့္ရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးမ်ဳိးေစ့ကေန အပင္ေပါက္ဖို႔ စတင္ေတာ့တာပါပဲ။
“ဦးသန္႔အုတ္ဂူဘယ္မွာ လုပ္မလဲ”
“ကန္ေတာ္မင္ပန္းၿခံေပးမွာလား”
“ႀကံေတာမွာေတာ့ မထားႏိုင္ဘူး”
“ဆရာႀကီးသခင္ကုိယ္ေတာ္မႈိင္းဂူေဘးမွာ ေပးမွာလား”
“အခ်ိန္မီ္ အေၾကာင္းမျပန္ရင္ သမဂၢျမက္ခင္းျပင္မွာ ဂူသြင္းမယ္”
အခ်ိန္မီျပန္ၾကားတာေတြ ညိႇႏႈိင္းတာေတြ လုပ္မလာတဲ့အတြက္ (၈) ရက္ေန႔မွာ ရန္ကုန္စက္မႈ တကၠသိုလ္ ဗိသုကာ ေက်ာင္းသားေတြက ဂူပုံစံဆြဲတယ္။ ၿမိဳ႕ျပအင္ဂ်င္နိယာေက်ာင္းသားေတြက ေက်ာင္းထဲေရာက္လာတဲ့ က်ေနာ္တို႔လုိ ေက်ာင္းသားေလးေတြ၊ ျပည္သူေတြ၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြနဲ႔ အုတ္ဂူေဆာက္တယ္။ ေဆးတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြက ေဆးခန္းဖြင့္ေပးထားတယ္။ ျပည္သူေတြ လွဴတဲ့ထမင္းထုပ္ေတြ ကလဲမ်ားမွမ်ား။ က်ေနာ္လည္း လုပ္အားေပးေနတုံး က်ေနာ့္ရဲ႕ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာမႀကီး ေဒၚလွၾကည္ ကို ဆရာမ ေဒၚခင္စန္းနဲ႔ အတူ ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ အရမ္းအံ့ၾသသြား တယ္၊ ပန္းေခြနဲ႔ေက်ာင္းထဲဝင္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတုန္း အေအာ္ခံထားရေတာ့ မထင္မွတ္ထားဖူးေပါ့၊ ဆရာမႀကီးက က်ေနာ္ကို ေခၚၿပီး “ဟဲ့ေကာင္..နင္တို႔ကို ပန္းေခြႀကီးနဲ႔ ေက်ာင္းထဲအဝင္ခံလိုက္ရင္ ငါဘာျဖစ္သြားမလဲ၊ အခု ငါလာခ်င္လြန္လို႔လာ တာ၊ လုပ္စရာရွိတာလုပ္ေဟ့ ဒါဟာ အမ်ဳိးသားေရး ဒို႔ႏိုင့္ငံရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာအေရး’’ ဆိုၿပီးအားေပးသြားတယ္။ ေနာက္မွ ဆရာမႀကီးဟာ ဂ်ပန္ေခတ္ အာရွလူငယ္အစည္းအရံုးမွာ စည္းရံုးေရးတာဝန္ယူခဲ့တာလို႔ သိရပါတယ္။
ဒီဇင္ဘာလ (၁၁) ရက္ေန႔ (၉) နာရီေလာက္ က်ေနာ္ ေက်ာင္းထဲေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားႀကီးေတြ လွဳပ္လွဳပ္ရွားရွား ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ေက်ာင္းကိုစစ္တပ္က မ်က္ရည္ယိုဗံုးနဲ႔ပစ္ၿပီး လူစုခြဲမယ္ဆိုတဲ့ စကားေတြပ်ံ႕ေနၿပီ။ မ်က္ရည္ယိုဗံုးနဲ႔ ပစ္ ရင္ ခံႏိုင္ဖို႔ လက္ကိုင္ပုဝါေတြ စုထားရန္ လိုက္ေဆာ္ၾသေနတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း အိမ္ျပန္ၿပီး ရသေလာက္ လက္ကိုင္ ပုဝါေတြ စုၿပီးလာပို႔လိုက္တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ အိမ္ခဏျပန္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္္မွာပဲ က်ေနာ့္အိမ္ကို အေမနဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့ ပါတီေကာင္စီက ပုဂၢိဳလ္ေတြေရာက္လာၿပီး အခုကစၿပီး အိမ္ထဲမွာပဲေနဖို႔ လာေျပာတာေၾကာင့္ အိမ္မွာ ေျခခ်ဳပ္မိသြား တယ္။
ဒီဇင္ဘာလ (၁၂) ရက္ေန႔ အိပ္ယာကႏိုးတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းပဲ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး အိမ္အျပင္ ထြက္လိုက္တာနဲ႔ သတင္းဆိုး ၾကား ရေတာ့တာပဲ။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းဝန္း ျခေသၤ့ႏွစ္ေကာင္ရွိတဲ့ တံခါးမႀကီးကို ေဆာက္လုပ္ေရးက ယႏၲယားႀကီး ေတြနဲ႔ဖ်က္ၿပီး ဦးသန္႔အုတ္ဂူကို ဘူဒိုဇာနဲ႔ထိုးကေလာ္ သြားတယ္တဲ့။ ေက်ာင္းသားေတြကိုလည္း ေသနတ္နဲ႔ပစ္ ဒုတ္နဲ႔ ရိုက္တယ္တဲ့။ အုတ္ဂူကိုေမွာက္ၿပီးကာကြယ္ထားတဲ့ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြကိုလည္း ေရာၿပီးနင္းပစ္လိုက္တယ္ တဲ့။ ေနာက္ေတာ့ ဦးၾကည္ဝင္းကုိ နံပါတ္တစ္တရားခံ သတ္မွတ္ၿပီး ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ (၅၃) ေယာက္ကို ေထာင္ ခ်ပစ္လိုက္တယ္။
ေျပာခ်င္တာက က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာျပည္က ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြဟာ ႏိုင့္ငံဂုဏ္သိကၡာ အေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္ ေတာ့မွ ေနာက္မတြန္႔ခဲ့ၾကဘူး။ သတၱိအျပည့္ရွိတယ္။ ရာဇဝင္မွာထြန္းေျပာင္တယ္လုိ႔ ရဲရဲႀကီး ေျပာခ်င္တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ အခုလို ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လမ္းစေတြ ေပၚထြက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ လူငယ္ေတြကို ညီညႊတ္ေစခ်င္တယ္။ ပါတီစြဲ၊ အဖြဲ႔အစည္းစြဲ၊ လူပုဂၢိဳလ္ အစြဲအလမ္းေတြ မထားဘဲ က်ရာေနရာမွာ တတပ္တအား ပါဝင္ေစခ်င္တယ္။
ယေန႔ေခတ္ ျမန္မာျပည္မွ လူငယ္မ်ား ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကုိ ႏိုင္ငံတကာက ရိုေသခန္႔ညားေအာင္ ဝိုင္းဝန္း ကူညီေဆာင္ရြက္ ႏိုင္ၾကပါေစလို႔…
ဦးသန္႔အေရးအခင္း (၃၇) ႏွစ္ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္
သန္႔စင္ေအာင္ (ရန္ကင္း)
၁၁-၁၂-၂၀၁၁
source by : ေန႔သစ္
ေခတ္သစ္လူငယ္ သိၾကေစ (၁)
ဒီလိုနဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ခုႏွစ္ေယာက္ မုန္႔ဖိုးေလးေတြ စုၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္က ၂၈ လမ္းမွာ ပန္းေခြ သြားဝယ္တယ္။ အဲဒီေန႔ က ဦးသန္႔ဈာပနျပဳလုပ္မယ့္ေန႔ျဖစ္တဲ့ ဒီဇဘၤာလ ၅ ရက္ေန႔ေပါ့။ ပန္းေခြ ဝယ္ၿပီး ေက်ာင္းျပန္ လာခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းလည္း ေရာက္ေရာ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာမႀကီး ေဒၚလွၾကည္က ႐ံုးခန္းထဲက ေနျမင္ၿပီး ေက်ာင္းေစာင့္ႀကီးကို ေအာ္ပါေလေရာ။ “ကုိခင္ေမာင္ ဒီေကာင္ေတြ ေက်ာင္းထဲ မဝင္ေစနဲ႔ ဝန္းတံခါးလည္း ေက်ာ္မတက္ေစနဲ႔”။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း လန္႔သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းေနာက္ဘက္ လမ္းက ေက်ာက္ကုန္းေတာရ ေမဒိနီ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ေထာင့္မွာရိွတဲ့ သစ္ပင္ႀကီး ေအာက္မွာ ပန္းေခြႀကီးခ်ၿပီး ေက်ာင္းဆင္းတဲ့ အခ်ိန္အထိ ေစာင့္ေန လုိက္တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ဟာ ျမန္မာဆုိရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီေခတ္၊ ၿမိဳ႕နယ္ေကာင္စီႏွင့္ ပါတီယူနစ္ေတြ တန္ခိုးႀကီးေနတဲ့အခ်ိန္၊ တ ကယ္ပါ ေၾကာက္စိတ္လုံးဝမရိွဘူး။ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီထုိး ေက်ာင္းဆင္းတာနဲ႔ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဗိသုကာႀကီး ဦးသန္႔ (၆၅ ႏွစ္) ဆုိတဲ့ စာတမ္းကပ္ထားတဲ့ ပန္းေခြကုိင္ၾကၿပီး ေက်ာက္ကုန္းလမ္းမႀကီးကေန ဆင္းလာၾကတုန္း ရန္ကင္းၿမိဳ႕ နယ္ ေကာင္စီ႐ုံးက တ႐ုံးလုံး ထြက္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ရင္ေကာ့ၿပီး က်ဳိကၠဆံလမ္းအတုိင္း တပ္မေတာ္ မွတ္တမ္း႐ုံးကုိျဖတ္၊ က်ဳိကၠဆံ ႐ဲတန္းလ်ားကုိေက်ာ္၊ ၿပီးတာနဲ႔ က်ဳိကၠဆံ ဝန္းႀကီးထဲကုိ ဝင္ခဲ့တယ္။ ဝန္းအေပါက္မွာ အတူ ပါလာတဲ့ စိန္ဝင္းက လွမ္းေျပာတယ္။ “ေဟ့ေကာင္ေတြ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ စြတ္သြားေနတာလား၊ ေနာက္လွည့္ၾကည့္ ပါအုံး” ဆုိတာနဲ႔ လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေနာက္မွာ ေလးေယာက္တတန္း၊ ငါးေယာက္တတန္း အျဖဴအစိမ္းဝတ္ထားၾက တဲ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ ဆရာဆရာမေတြပါ ပါလာတယ္။ ရင္ထဲမွာ ေပ်ာ္လုိက္တာေလ။ စည္း႐ုံး ထားတာ လုံးဝ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတုိ႔အသိ စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ သူတုိ႔ လုိက္လာၾကတာ။ ေၾသာ္ တုိ႔ေက်ာင္းသားေတြ မညံ့ဘူးဆုိတဲ့ အသိတရား အဲဒီကတည္းက ရလုိက္တာ။
က်ဳိကၠဆံဝန္းႀကီးထဲ ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔လုိပဲ တာေမြၿမိဳ႕နယ္ အ.ထ.က (၃) မဂၤလာေတာင္ၫြန္႔ ၿမိဳ႕နယ္ အ.ထ.က (၁) စတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ေတြနဲ႔ အတူ ခ်ီတက္လာတဲ့ အထက္တန္းေက်ာင္းသားေတြ ေတြ႔ရပါတယ္။ (အထက္တန္းေက်ာင္း အေတာ္မ်ားမ်ား ေဖာ္ျပရန္က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။ ခြင့္လႊတ္ပါ။) ဦးေနဝင္း အစုိးရက ဦးသန္႔ရဲ႕ အစ္ကုိဦးခန္႔၊ ညီတဝမ္းကြဲ ဦးေသာင္းတုိ႔ႏွင့္ စ်ာပနေကာ္မတီ ဖြဲ႔ေပးၿပီး ဦးသန္႔ရဲ႕႐ုပ္ကလာပ္ကုိ ၾကံေတာသခၤ်ဳိင္းမွာ ပုိ႔ေဆာင္သၿဂႋဳလ္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဦးသန္႔႐ုပ္ကလာပ္ရိွတဲ့ မ႑ပ္ထဲေရာက္ေတာ့ တစ္ဖြဲ႔စီ တစ္ဖြဲ႔စီ ပန္းေခြခ်ၿပီး ဦးၫႊတ္အေလးျပဳၾကတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ဦးၫႊတ္အေလးျပဳၿပီးတဲ့ေနာက္ လူစုခြဲလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ပုခုံးကုိ ဆုပ္ကုိင္လုိက္တာခံလုိက္ရတယ္။ “ေဟ့ေကာင္၊ မင္း ငါနဲ႔လုိက္ခဲ့” တဲ့၊ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အလုံၿမိဳ႕နယ္က ကုိတင္ေမာင္ဝင္း (မဆလေခတ္ အေျခခံပညာ ဦးစီးဌာနက ၁၉၇၃ ခုႏွစ္မွာ ရွားရွားပါးပါး တႀကိမ္တည္းဖြင့္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းစာၾကည့္တုိက္သင္တန္း အတူတက္ခဲ့သူ) ျဖစ္ ေနတယ္။ သူက က်ေနာ့လက္ေမာင္းကုိ တင္းတင္း ၾကပ္ၾကပ္ဆုပ္ကုိင္ရင္း က်ဳိကၠဆံကြင္း (အရင္ ျမင္းပြဲေတြလုပ္စဥ္ကာ လက အထူးတန္း) အေပၚထပ္ကုိ ေခၚသြားတယ္။ က်ေနာ္ အံ့ၾသသြားတယ္။ မ်ားလုိက္တဲ့မွန္ေျပာင္းေတြ၊ ကင္မရာေတြ မ်ဳိးစုံပဲ၊ အေဝးကေန လွမ္း႐ုိက္ေနတာေလ။
၂ နာရီေလာက္မွာ တကၠသိုလ္ေကာလိပ္ေက်ာင္းေပါင္းစံုက ေက်ာင္းသားေတြ အက်ႌအျဖဴ၊ ေယာလံုခ်ည္အနက္၊ အခ်ဳိ႕ ကေတာ့ ကခ်င္ပုဆုိးေတြႏွင့္၊ ေက်ာင္းသူေတြကလဲ အက်ႌအျဖဴ၊ ထမိန္အနက္၊ တူညီဝတ္ဆင္ထားၾကတယ္။ လူတုိင္း ရဲ႕လက္ေမာင္းမွာဝမ္းနည္းျခင္း အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ပိတ္စနက္ေတြ ပတ္ထားၾကတယ္။ သူတို႔ေတြကုိ ၾကည့္ရတာ အင္ မတန္ စည္းကမ္းရွိတယ္။ ညီညီညာညာႏွင့္၊ ဦးသန္႔႔ ရုပ္ကလာပ္ရွိတဲ့ မ႑ပ္ကိုလက္ခ်င္းခ်ိတ္ၿပီး သံုးထပ္ဝန္းရံလိုက္ၾက တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ မ႑ပ္မွာရွိတဲ့ စပီကာ ကေန “မိဘျပည္သူအေပါင္းတို႔ ခုခ်ိန္ကစၿပီး က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြႏွင့္ ရဟန္းသံဃာေတာ္ မ်ားပါဝင္တဲ့ျပည္သူ႔စ်ာပနေကာ္မတီကို္ ဖြဲ႕စည္းလိုက္ပါၿပီ။ ျပည္သူ႕ေကာ္မတီအသစ္က ဆက္လက္ တာဝန္ယူေဆာင္ရြက္ႏုိင္ရန္အတြက္ မ႑ပ္အတြင္းမွ မသက္ဆိုင္ေသာ သူမ်ားခ်က္ခ်င္း ထြက္ေပး ၾကရန္ျဖစ္ပါတယ္” လုိ႔အထပ္ထပ္ေၾကျငာလုိက္တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ဦးသန္႔ရုပ္ကလာပ္ကုိ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းဝန္းထဲကိုသယ္ယူလာ ခဲ့ၾကတယ္။ ျပည္သူ႔စ်ာပနေကာ္မတီဆုိတာ ဘယ္သူေတြလဲဆုိတာ ေနာက္ပုိင္းစံုစမ္းလုိက္ေတာ့ ပထမဦးဆုံး ဦးစုိတင့္ (ရာဇာ) ျဖစ္ၿပီး၊ ေနာက္ေတာ့ ဦးၾကည္ဝင္း (မဂၤလာဒံု) (၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ မဂၤလာဒံုမဲဆႏၵနယ္အမွတ္ (၁) အမ်ဳိး သားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရဲ့ ကုိယ္စားလွယ္ တေယာက္အေနနဲ႔ ေရြးေကာက္ခံရၿပီး ၁၉၉၉ ခုႏွစ္ ဇြန္လ (၁၄) ရက္ေန႔မွာ အမ်ဳိးသား ဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို ကုိယ္စားမျပဳေတာ့ေၾကာင္း ပါတီ၏ တရားဝင္ေၾကျငာခံရသူ၊ ဒီလုိသမိုင္း ေၾကာင္းရွိခဲ့ တဲ့ သူလိုလူကိုဘာေၾကာင့္?) ျဖစ္ၿပီး ဦးေအာင္သိန္း(ဓါတုေဗဒ) က လံုၿခံဳေရး၊ ဦးလွၾကဴ (ဓါတုေဗေဒ)က ဘ႑ေရးႏွင့္ ဦးသန္းျမင့္၊ ေဒၚခ်ဳိခ်ဳိေက်ာ္ၿငိမ္း၊ ေဒၚေနရီဘေဆြ၊ ကိုတိတ္ တုိ႔ ပါတယ္ဆုိတာ သိလိုက္ရတယ္။
ဒီလုိနဲ႔ ညေန (၅) နာရီမွာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းအတြင္း ေရာက္တယ္ဆုိပါေတာ့။ က်ေနာ့္ကို ယာယီထိန္းသိမ္း တားတဲ့ ကိုတင္ေမာင္ဝင္းက ေက်ာင္းသားေတြ က်ဳိကၠဆံဝန္းထဲကထြက္သြားမွ လႊတ္ေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူကမွာလုိက္ ေသးတယ္။ “ငါ့ညီမင္းေလႇ်ာက္သြားၿပီး စိတ္ထင္ရာေတြ မလုပ္နဲ႔ေနာ္၊ မင္းျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ၊ သူတို႔ကို မျမင္ႏိုင္တဲ့ေနရာက ေစာင့္ၾကည့္ေနတာ၊ တို႔အကုန္လံုး သိေနတယ္”တဲ့။ သူ႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္ ေနာက္ပုိင္းႏိုင္ငံေရးလႈပ္႐ွားမႈေတြအတြက္ သင္ ခန္းစာ ေကာင္းေကာင္းရလုိက္တယ္။ရန္သူကုိ တယ္ေတာ့မွေလွ်ာ့မတြက္ဖို႔။
ေက်ာင္းထဲက ဘဲြ႔ႏွင္းသဘင္ခန္းမေရွ႕မွာ ပထမထားၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့့ခန္းမထဲသို႔ ေရြလုိက္တယ္။ ေန႔ေရာညပါ တရားပြဲေတြ က်င္းပၾကတယ္။ က်ေနာ္လဲေန႔တုိင္းေရာက္တယ္။ အဲဒီတရားပြဲေတြက က်ေနာ့္ရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးမ်ဳိးေစ့ကေန အပင္ေပါက္ဖို႔ စတင္ေတာ့တာပါပဲ။
“ဦးသန္႔အုတ္ဂူဘယ္မွာ လုပ္မလဲ”
“ကန္ေတာ္မင္ပန္းၿခံေပးမွာလား”
“ႀကံေတာမွာေတာ့ မထားႏိုင္ဘူး”
“ဆရာႀကီးသခင္ကုိယ္ေတာ္မႈိင္းဂူေဘးမွာ ေပးမွာလား”
“အခ်ိန္မီ္ အေၾကာင္းမျပန္ရင္ သမဂၢျမက္ခင္းျပင္မွာ ဂူသြင္းမယ္”
အခ်ိန္မီျပန္ၾကားတာေတြ ညိႇႏႈိင္းတာေတြ လုပ္မလာတဲ့အတြက္ (၈) ရက္ေန႔မွာ ရန္ကုန္စက္မႈ တကၠသိုလ္ ဗိသုကာ ေက်ာင္းသားေတြက ဂူပုံစံဆြဲတယ္။ ၿမိဳ႕ျပအင္ဂ်င္နိယာေက်ာင္းသားေတြက ေက်ာင္းထဲေရာက္လာတဲ့ က်ေနာ္တို႔လုိ ေက်ာင္းသားေလးေတြ၊ ျပည္သူေတြ၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြနဲ႔ အုတ္ဂူေဆာက္တယ္။ ေဆးတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြက ေဆးခန္းဖြင့္ေပးထားတယ္။ ျပည္သူေတြ လွဴတဲ့ထမင္းထုပ္ေတြ ကလဲမ်ားမွမ်ား။ က်ေနာ္လည္း လုပ္အားေပးေနတုံး က်ေနာ့္ရဲ႕ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာမႀကီး ေဒၚလွၾကည္ ကို ဆရာမ ေဒၚခင္စန္းနဲ႔ အတူ ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ အရမ္းအံ့ၾသသြား တယ္၊ ပန္းေခြနဲ႔ေက်ာင္းထဲဝင္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတုန္း အေအာ္ခံထားရေတာ့ မထင္မွတ္ထားဖူးေပါ့၊ ဆရာမႀကီးက က်ေနာ္ကို ေခၚၿပီး “ဟဲ့ေကာင္..နင္တို႔ကို ပန္းေခြႀကီးနဲ႔ ေက်ာင္းထဲအဝင္ခံလိုက္ရင္ ငါဘာျဖစ္သြားမလဲ၊ အခု ငါလာခ်င္လြန္လို႔လာ တာ၊ လုပ္စရာရွိတာလုပ္ေဟ့ ဒါဟာ အမ်ဳိးသားေရး ဒို႔ႏိုင့္ငံရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာအေရး’’ ဆိုၿပီးအားေပးသြားတယ္။ ေနာက္မွ ဆရာမႀကီးဟာ ဂ်ပန္ေခတ္ အာရွလူငယ္အစည္းအရံုးမွာ စည္းရံုးေရးတာဝန္ယူခဲ့တာလို႔ သိရပါတယ္။
ဒီဇင္ဘာလ (၁၁) ရက္ေန႔ (၉) နာရီေလာက္ က်ေနာ္ ေက်ာင္းထဲေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားႀကီးေတြ လွဳပ္လွဳပ္ရွားရွား ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ေက်ာင္းကိုစစ္တပ္က မ်က္ရည္ယိုဗံုးနဲ႔ပစ္ၿပီး လူစုခြဲမယ္ဆိုတဲ့ စကားေတြပ်ံ႕ေနၿပီ။ မ်က္ရည္ယိုဗံုးနဲ႔ ပစ္ ရင္ ခံႏိုင္ဖို႔ လက္ကိုင္ပုဝါေတြ စုထားရန္ လိုက္ေဆာ္ၾသေနတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း အိမ္ျပန္ၿပီး ရသေလာက္ လက္ကိုင္ ပုဝါေတြ စုၿပီးလာပို႔လိုက္တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ အိမ္ခဏျပန္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္္မွာပဲ က်ေနာ့္အိမ္ကို အေမနဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့ ပါတီေကာင္စီက ပုဂၢိဳလ္ေတြေရာက္လာၿပီး အခုကစၿပီး အိမ္ထဲမွာပဲေနဖို႔ လာေျပာတာေၾကာင့္ အိမ္မွာ ေျခခ်ဳပ္မိသြား တယ္။
ဒီဇင္ဘာလ (၁၂) ရက္ေန႔ အိပ္ယာကႏိုးတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းပဲ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး အိမ္အျပင္ ထြက္လိုက္တာနဲ႔ သတင္းဆိုး ၾကား ရေတာ့တာပဲ။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းဝန္း ျခေသၤ့ႏွစ္ေကာင္ရွိတဲ့ တံခါးမႀကီးကို ေဆာက္လုပ္ေရးက ယႏၲယားႀကီး ေတြနဲ႔ဖ်က္ၿပီး ဦးသန္႔အုတ္ဂူကို ဘူဒိုဇာနဲ႔ထိုးကေလာ္ သြားတယ္တဲ့။ ေက်ာင္းသားေတြကိုလည္း ေသနတ္နဲ႔ပစ္ ဒုတ္နဲ႔ ရိုက္တယ္တဲ့။ အုတ္ဂူကိုေမွာက္ၿပီးကာကြယ္ထားတဲ့ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြကိုလည္း ေရာၿပီးနင္းပစ္လိုက္တယ္ တဲ့။ ေနာက္ေတာ့ ဦးၾကည္ဝင္းကုိ နံပါတ္တစ္တရားခံ သတ္မွတ္ၿပီး ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ (၅၃) ေယာက္ကို ေထာင္ ခ်ပစ္လိုက္တယ္။
ေျပာခ်င္တာက က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာျပည္က ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြဟာ ႏိုင့္ငံဂုဏ္သိကၡာ အေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္ ေတာ့မွ ေနာက္မတြန္႔ခဲ့ၾကဘူး။ သတၱိအျပည့္ရွိတယ္။ ရာဇဝင္မွာထြန္းေျပာင္တယ္လုိ႔ ရဲရဲႀကီး ေျပာခ်င္တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ အခုလို ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လမ္းစေတြ ေပၚထြက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ လူငယ္ေတြကို ညီညႊတ္ေစခ်င္တယ္။ ပါတီစြဲ၊ အဖြဲ႔အစည္းစြဲ၊ လူပုဂၢိဳလ္ အစြဲအလမ္းေတြ မထားဘဲ က်ရာေနရာမွာ တတပ္တအား ပါဝင္ေစခ်င္တယ္။
ယေန႔ေခတ္ ျမန္မာျပည္မွ လူငယ္မ်ား ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကုိ ႏိုင္ငံတကာက ရိုေသခန္႔ညားေအာင္ ဝိုင္းဝန္း ကူညီေဆာင္ရြက္ ႏိုင္ၾကပါေစလို႔…
ဦးသန္႔အေရးအခင္း (၃၇) ႏွစ္ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္
သန္႔စင္ေအာင္ (ရန္ကင္း)
၁၁-၁၂-၂၀၁၁
source by : ေန႔သစ္
ေခတ္သစ္လူငယ္ သိၾကေစ (၁)
Sunday, December 11, 2011
ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသား လႊတ္မေပး ရင္ ဆႏၵျပမယ္
ဖမ္းဆီးထားတဲ့ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသား ေတြ ကို ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁ ရက္ေန ့ ေနာက္ဆံုးထား ၿပီး ျပန္ မလႊတ္ ဘူး ဆိုရင္ အဲဒီလ ရဲ ့ ေဖေဖာ္၀ါရီ လ ၁၃ ရက္ေန (ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းေမြး ေန ့) Just Do It ဖြဲ ့ စည္း ျခင္း တစ္ႏွစ္ ျပည့္ေန ့မွာ ဆႏၵျပ မယ္လို ့ Just Do It က ကိုသီဟေတဇ နဲ ့ လႈပ္ရွား တက္ၾကြ သူ အခ်ိဳ ့ ကကြ်န္ေတာ့္ကို အီးေမးႏွင့္ေျပာလာပါတယ္..ဒါ့ေၾ
ဒီျငိမ္းလင္းတို ့သားအဖေတြ ........ အခု လႊတ္ေပး အခုလႊတ္ေပး
ကိုမင္းကိုႏိုင္ လြတ္ေျမာက္ေရး ..... ဒို ့အေရး ဒို ့အေရး
၈၈ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား ... အျမန္လႊတ္ေပး အျမန္လႊတ္ေပး
ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားအားလံုး ........ ခ်က္ခ်င္းလႊတ္ ခ်က္ခ်င္းလႊတ္
လႊတ္လႊတ္အကုန္လႊတ္ ..ရွိသမွ်.......... အကုန္လႊတ္သာသနာ့အာဇာနည္ဦးဂမၻီရ ကို......... အျမန္လႊတ္ေပး..၊၊ ၊၊
မွ်ေ၀သူ လမ္းျပၾကယ္(ေအးနႏၵာေအာင္)
Saturday, December 10, 2011
ေခတ္သစ္ လူငယ္ သိၾကေစ (၁)
၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ မဟာသႀကၤန္ေတာင္ ဘယ္လိုၿပီးသြားလဲမသိ၊ က်ေနာ့္ အိမ္မွာေတာ့ လူေပါင္းမ်ားစြာ ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္ႏွင့္။ အမ်ားစုကေတာ့ အထက္တန္းေက်ာင္းသားမ်ား၊ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ား၊ အသက္အ ရြယ္မ်ားက ၁၅ႏွစ္ မွသည္ အႀကီးဆံုး ၂၂ ႏွစ္၊ အသက္ႀကီး ပါတယ္ဆိုတဲ့ က်ေနာ္ေတာင္ ၃၀ မျပည့္ေသးပါ။ ေမးလိုက္ၾကတဲ့ ေမးခြန္းမ်ား ကလည္း မ်ားမွမ်ား။
“လူ႔ေဘာင္သစ္ ဘာလုပ္ေနလဲ”
“မိုးသီးဇြန္ ဘယ္ေရာက္ေနလဲ၊ ေတာခိုမယ္ၾကားတယ္၊ အဲဒါဟုတ္လား”
“လူ႔ေဘာင္သစ္က လက္နက္ကိုင္ဖို႔ လူစုေနတဲ့ ပါတီလား”
“က်ေနာ္တို႔ကို ခိုင္းပါ၊ တိုင္းျပည္အတြက္ ဘာပဲလုပ္ရလုပ္ရ၊ အဆင္သင့္ပဲ”
“ဘယ္သူပဲေခါင္းေဆာင္လုပ္လုပ္၊ အဲဒါကအေရးမႀကီးဘူး၊ တိုင္းျပည္ ေကာင္းေအာင္လုပ္ဖို႔ပဲ လိုတယ္”
က်ေနာ့္မွာလည္း ေက်ာင္းသားအရြယ္ေလးမ်ား၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားဟာ မွားယြင္းသြား မွာကိုစိုးရိမ္ပါတယ္။ ပါတီစြဲ၊ ဝါဒ စြဲ၊ လူပုဂၢဳိလ္စြဲမ်ားျဖင့္ တဖက္စြန္းေရာက္သြားမွာကိုလဲ ပူပန္ေနမိပါ တယ္။
အဲ့ဒီအခ်ိန္က က်ေနာ္ဟာ ရန္ကင္းၿမိဳ႕နယ္ လူ႔ေဘာင္သစ္မွာ ဥကၠ႒ ဆိုပါေတာ့၊ အလုပ္က က်ဴရွင္ဆရာ၊ ကိုယ္ကိုတိုင္ ေတာ့ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းမရွိေသး၊ ဆိုလိုတာက ဘယ္လမ္းစဥ္ ဘယ္မူဝါဒ ဆိုၿပီးျပတ္သားမႈ မရွိေသးတာကို ေျပာတာပါ။ ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္မရွိတဲ့ တပါတီအာဏာရွင္စနစ္ကို စက္ဆုပ္ရြံရွာၿပီး စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းတာကို လံုးဝ လက္မခံႏွိဳင္သူ တေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ နိဳင္ငံေရး လုပ္စားမည့္လူေတြရဲ႕လက္ေအာက္မွာ အသံုးခ်ခံ၊ အခိုင္းခံအျဖစ္ ေက်ာင္း သား လူငယ္ေလးေတြရဲ႕ဘဝ နစ္မြန္းသြားမွာကို လံုးဝ မလိုလားပါဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားပါတီျဖစ္တဲ့ လူ႔ေဘာင္သစ္ ဒီမိုကရက္တစ္ ပါတီဟာ က်ေနာ္ရဲ႕ ေရြးခ်ယ္မႈ ပါပဲ။
သၾကၤန္အၿပီးမွာ ႏုိင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ပထမအႀကိမ္ ပါတီညီလာခံလုပ္မယ္တဲ့၊ သိပ္ေကာင္းတဲ့ အစီအစဥ္ပဲ၊ တႏိုင္ငံလံုးက ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ ေတြ႔ၾကမယ္ဆိုေတာ့ ဝမ္းသာလိုက္တာ၊ ပါတီတခုရဲ႕အသက္ဟာ ညီလာခံပဲ၊ ပါတီဖြဲ႔စည္း ၿပီး ၆ လသက္တမ္းႏွင့္ ညီလာခံေခၚရဲတဲ့ ဌာနခ်ဳပ္ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ေလးစားမိတယ္။ဌာနခ်ဳပ္ေခါင္းေဆာင္ေတြဆိုလို႔ ဒိေခတ္လူငယ္ေတြရဲ႕မ်က္လံုးထဲမွာ အဖိုးႀကီးပံု ေတြ ျမင္ေနအုန္းမယ္။ ဥကၠ႒လုပ္တဲ့ မိုးသီးဇြန္က (၂၇)ႏွစ္၊ ဒုဥကၠ႒ သက္ထြန္းက (၂၇) ႏွစ္၊ န အ ဖ ေခတ္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ရဲ႕အရုပ္ကေလးျဖစ္သြားရွာတဲ့ မိုးဟိန္းက (၂၄) ႏွစ္၊ ရဲနိဳင္ ေအာင္ (ကိုဝ) (၂၄)ႏွစ္ (ကိုဝ–မွားေနလွ်င္ျပင္ကြာ )၊ အခု ႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္က်ခံေနရတဲ့ ေက်ာ္မင္းယု(ဂ်င္မီ) ဆို (၂၂) ႏွစ္ ေလာက္ရွိတယ္၊ စီမံ/စည္းကမ္းတာ၀န္ယူတဲ့ ယဥ္ေထြးက (၂၃) ႏွစ္၊ ဘ႑ာေရးမွဴးလုပ္တဲ့ တင္ထြန္းလႈိင္ (န အဖ ရဲ႕ ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္မႈေၾကာင့္ ဦးေႏွာက္ကို ထိခိုက္သြားရသူ) ဆို ပီဘိ ကေလးေလး မ်က္ႏွာႏွင့္ (၂၁) ႏွစ္ပဲ ရွိေသး တယ္။ ေဇယ် (ေခၚ) ကုလားမႀကီး (အခုသူလဲ ႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္ခံေနရတယ္) ကလည္း (၂၅)ႏွစ္ ေလာက္ပဲ ရွိေသး တယ္။
“လူ႔ေဘာင္သစ္ ဘာလုပ္ေနလဲ”
“မိုးသီးဇြန္ ဘယ္ေရာက္ေနလဲ၊ ေတာခိုမယ္ၾကားတယ္၊ အဲဒါဟုတ္လား”
“လူ႔ေဘာင္သစ္က လက္နက္ကိုင္ဖို႔ လူစုေနတဲ့ ပါတီလား”
“က်ေနာ္တို႔ကို ခိုင္းပါ၊ တိုင္းျပည္အတြက္ ဘာပဲလုပ္ရလုပ္ရ၊ အဆင္သင့္ပဲ”
“ဘယ္သူပဲေခါင္းေဆာင္လုပ္လုပ္၊ အဲဒါကအေရးမႀကီးဘူး၊ တိုင္းျပည္ ေကာင္းေအာင္လုပ္ဖို႔ပဲ လိုတယ္”
က်ေနာ့္မွာလည္း ေက်ာင္းသားအရြယ္ေလးမ်ား၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားဟာ မွားယြင္းသြား မွာကိုစိုးရိမ္ပါတယ္။ ပါတီစြဲ၊ ဝါဒ စြဲ၊ လူပုဂၢဳိလ္စြဲမ်ားျဖင့္ တဖက္စြန္းေရာက္သြားမွာကိုလဲ ပူပန္ေနမိပါ တယ္။
အဲ့ဒီအခ်ိန္က က်ေနာ္ဟာ ရန္ကင္းၿမိဳ႕နယ္ လူ႔ေဘာင္သစ္မွာ ဥကၠ႒ ဆိုပါေတာ့၊ အလုပ္က က်ဴရွင္ဆရာ၊ ကိုယ္ကိုတိုင္ ေတာ့ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းမရွိေသး၊ ဆိုလိုတာက ဘယ္လမ္းစဥ္ ဘယ္မူဝါဒ ဆိုၿပီးျပတ္သားမႈ မရွိေသးတာကို ေျပာတာပါ။ ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္မရွိတဲ့ တပါတီအာဏာရွင္စနစ္ကို စက္ဆုပ္ရြံရွာၿပီး စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းတာကို လံုးဝ လက္မခံႏွိဳင္သူ တေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ နိဳင္ငံေရး လုပ္စားမည့္လူေတြရဲ႕လက္ေအာက္မွာ အသံုးခ်ခံ၊ အခိုင္းခံအျဖစ္ ေက်ာင္း သား လူငယ္ေလးေတြရဲ႕ဘဝ နစ္မြန္းသြားမွာကို လံုးဝ မလိုလားပါဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားပါတီျဖစ္တဲ့ လူ႔ေဘာင္သစ္ ဒီမိုကရက္တစ္ ပါတီဟာ က်ေနာ္ရဲ႕ ေရြးခ်ယ္မႈ ပါပဲ။
သၾကၤန္အၿပီးမွာ ႏုိင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ပထမအႀကိမ္ ပါတီညီလာခံလုပ္မယ္တဲ့၊ သိပ္ေကာင္းတဲ့ အစီအစဥ္ပဲ၊ တႏိုင္ငံလံုးက ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ ေတြ႔ၾကမယ္ဆိုေတာ့ ဝမ္းသာလိုက္တာ၊ ပါတီတခုရဲ႕အသက္ဟာ ညီလာခံပဲ၊ ပါတီဖြဲ႔စည္း ၿပီး ၆ လသက္တမ္းႏွင့္ ညီလာခံေခၚရဲတဲ့ ဌာနခ်ဳပ္ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ေလးစားမိတယ္။ဌာနခ်ဳပ္ေခါင္းေဆာင္ေတြဆိုလို႔ ဒိေခတ္လူငယ္ေတြရဲ႕မ်က္လံုးထဲမွာ အဖိုးႀကီးပံု ေတြ ျမင္ေနအုန္းမယ္။ ဥကၠ႒လုပ္တဲ့ မိုးသီးဇြန္က (၂၇)ႏွစ္၊ ဒုဥကၠ႒ သက္ထြန္းက (၂၇) ႏွစ္၊ န အ ဖ ေခတ္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ရဲ႕အရုပ္ကေလးျဖစ္သြားရွာတဲ့ မိုးဟိန္းက (၂၄) ႏွစ္၊ ရဲနိဳင္ ေအာင္ (ကိုဝ) (၂၄)ႏွစ္ (ကိုဝ–မွားေနလွ်င္ျပင္ကြာ )၊ အခု ႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္က်ခံေနရတဲ့ ေက်ာ္မင္းယု(ဂ်င္မီ) ဆို (၂၂) ႏွစ္ ေလာက္ရွိတယ္၊ စီမံ/စည္းကမ္းတာ၀န္ယူတဲ့ ယဥ္ေထြးက (၂၃) ႏွစ္၊ ဘ႑ာေရးမွဴးလုပ္တဲ့ တင္ထြန္းလႈိင္ (န အဖ ရဲ႕ ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္မႈေၾကာင့္ ဦးေႏွာက္ကို ထိခိုက္သြားရသူ) ဆို ပီဘိ ကေလးေလး မ်က္ႏွာႏွင့္ (၂၁) ႏွစ္ပဲ ရွိေသး တယ္။ ေဇယ် (ေခၚ) ကုလားမႀကီး (အခုသူလဲ ႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္ခံေနရတယ္) ကလည္း (၂၅)ႏွစ္ ေလာက္ပဲ ရွိေသး တယ္။
ဒီလိုပဲ ရန္ကုန္တိုင္းအတြင္းမွာရွိတဲ့ မဥမၼာ (ဗဟန္း)၊ ဝင္းေမာင္(လႈိင္)၊ ေအာင္ျမတ္စုိး (တာေမြ)၊ ေဖာ္မ်ဳိးႏုိင္ (ပန္းဘဲ တန္း)၊ သက္ေအာင္ (အင္းစိန္)၊ ေက်ာ္သန္း(ကြမ္းျခံကုန္း)၊ စတဲ့ၿမိဳ႕နယ္တာဝန္ခံ ေတြအားလံုးဟာလည္း အသက္ (၂၀) ဝန္းက်င္ေတြ၊ ဆိုလိုတာက အဲဒီအခ်ိန္မွာ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ုဳပ္ (N L D) ၿပီးတဲ့ေနာက္ ဒုတိယအင္အား အၾကီး ဆံုးျဖစ္တဲ့ လူ႔ေဘာင္သစ္ ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီဟာ လူငယ္ေတြနဲ႔သာ ဖြဲ႔စည္းထားတာ ဆိုတာကို ဒီေခတ္လူငယ္ေတြ သိ ေစခ်င္တာပါ။
ဧၿပီလ (၂၂) ရက္မွာမနက္အေစာႀကီး ကတည္းက ညီလာခံလုပ္မယ့္ ဗဟန္းၿမိဳ႕နယ္က ရန္ကုန္တိုင္းရံုး (က်ေနာ္တို႔ အ ေခၚ ဝါးရံုပင္စခန္း) ကို ထြက္လာခဲ့တယ္။ ေရာက္ေတာ့ မ်က္ႏွာစိမ္း လူငယ္ေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႔တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္မေနၾကပါဘူး။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ျပံဳးျပၿပီး အျပန္အလွန္မိတ္ဆက္ၾကတယ္။ ၈ နာရီ ထိုးေတာ့ ခန္းမလို ေဆာက္ထားတဲ့ တဲႀကီးထဲဝင္ၿပီး တတိယေျမာက္ အတန္းမွာ ထိုင္လိုက္တယ္။ ဒါနဲ႔ အခမ္းအနားစ ေရာ ဆိုပါေတာ့ ၊ နယ္က ၿမိဳ႕နယ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြ တေယာက္စီ မိတ္ဆက္ၾကတယ္။ ရင္ထဲမွာစြဲေနတဲ့ စကားေလး ေတြထဲမွာေတာ့ အရင္ဆံုးသတိရတာ မ်ိဳးေမာင္ေမာင္ ေျပာတဲ့စကား၊ လူပံုစံက တုတ္တုတ္ခိုင္ခိုင္၊ ကြမ္းႀကိဳက္လြန္းတဲ့ မံုရြာသားပီပီ ပါးစပ္တခုလံုး ကြမ္းေသြးေတြရဲလို႔၊ သူက “က်ေနာ္ မိုးသီးဇြန္ လဲ မသိဘူး၊ မင္းကိုႏုိင္လဲ မသိဘူး၊ က်ေနာ္ သိတာ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြပဲ၊ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ အနာဂါတ္အတြက္ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြ ေခတ္အဆက္ဆက္ က တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့တယ္၊ အခုလဲ တိုက္မွာပဲ၊ က်ေနာ့္မွာ ဘယ္သူေခါင္းေဆာင္တယ္ဆိုတာ အဓိကမဟုတ္ဘူး ဘယ္သူပဲ လုပ္လုပ္ ျမန္မာျပည္သူေတြ ေကာင္းစားမယ္ဆိုရင္ ႀကိဳက္တဲ့တာဝန္ေပး၊ ေက်ႁပြန္ေအာင္လုပ္မွာပဲ” တဲ့။
ေနာက္တေယာက္က ေရႊဘိုသား (နာမည္ရင္းမမွတ္မိေတာ့တာ ခြင့္လႊတ္ပါ)၊ သူကလဲ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္မႈအျပည့္ ႏွင့္ ထလာတယ္။ အညာသားပီပီ ခပ္ညိဳညိဳ အသားအေရႏွင့္ ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္ကေတာ့ ခပ္ေသးေသး၊ သူက “မိုးသီး ဇြန္ ဘယ္မွာလဲ။ မိုးသီးဇြန္ ကိုေတြ႔ခ်င္လို႔၊ သူနဲ႔သူ႔အဖြဲ႔ ဘာဆက္လုပ္မလဲ သိခ်င္လို႔ ရန္ကုန္ကို မျဖစ္ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ ဆင္း လာခဲ့ရတာ၊ အခုသူမရွိေတာ့ဘူးဆို၊ သူမရွိလဲ ဆက္လုပ္ၾကပါ၊ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ဒီညီလာခံက ေပးတဲ့တာဝန္ကိုယူၿပီး ဆက္လုပ္မွာပဲ၊ ရဲေဘာ္တို႔ ေရွ႕ဆက္ၿပီး ညႇိႏႈိင္းပါ၊ ေဆြးေႏြးပါ၊ လုပ္ငန္းစဥ္ခ်ပါ၊ က်ေနာ္ အဆင္သင့္ရွိပါတယ္” တဲ့။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ့ေနာက္က ထိုင္ေနတဲ့ မဥမၼာက လွမ္းေျပာတယ္ “အကိုေရ ၊ အညာသားႀကီးလဲ ျပတ္တယ္ေနာ္”။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္က “သူ႔ကို ေရႊဘိုသားဆိုေတာ့ ေအာင္ေဇယ်လို႔ နာမည္ေပးရေအာင္၊ ဥကၠ႒တင္လိုက္ရင္ မေကာင္းဘူးလား ေဟ့၊ ရန္ကုန္က ဥကၠ႒မလုပ္ဘဲ နယ္ကို ဦးစားေပးလိုက္ရင္ ညီညြတ္မႈလဲ အားေကာင္းသြားမယ္”၊ အဲဒီကေန႔ ‘ေအာင္ ေဇယ် ေဟ့’၊ ‘ေအာင္ေဇယ် တဲ့ေနာ္’ ဆိုတဲ့စကားေတြ တဆင့္ၿပီးတဆင့္ ပ်ံ႕သြားတယ္။ တကယ္လည္း မဲေပးၿပီးေရြးလုိက္ ေတာ့ သူပဲ လူေဘာင္သစ္ရဲ႕ ဒုတိယေျမာက္ ဥကၠ႒ျဖစ္သြားတယ္။ ၁၉၈၉ ဇြန္လေနာက္ဆုံးပတ္ လူ႔ေဘာင္သစ္ ဒီမုိက ရက္တစ္ပါတီ ဌာနခ်ဳပ္ (အေနာ္ရထာလမ္း) မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ နဲ႔အတူ အာဏာဖီဆန္ေရး တရားပြဲလုပ္ေတာ့ သူ႔ရဲ႕ “ေမာင္းျပန္ကုိ ေဒါင္းအလံႏွင့္ တုိက္မယ္” ဆုိတဲ့ စကားတခြန္း “တြင္”က်န္ခဲ့တယ္။
ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ ဗမာေတြအထဲမွာ ရွည္တယ္ဆုိေလာက္တဲ့ အရပ္နဲ႔ ခပ္ပိန္ပိန္၊ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ မ်က္ႏွာ ေပါက္ရိွတဲ့ ခရမ္းၿမိဳ႕နယ္သား ကုိျမင့္ေဇာ္ (၁၉၉၇ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၅ ရက္ေန႔ ထုိင္းျမန္မာ နယ္စပ္တေနရာမွာ ကြယ္လြန္) ေျပာတယ္၊ သူက “ရန္ကုန္က ဗကသ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ လုပ္ရပ္ကုိ ႀကိဳက္လို႔၊ ပါတီရဲ႕မူကုိ ႀကိဳက္လုိ႔၊ ဝင္လုပ္ေနတာပါ၊ မုိးသီးဇြန္ ရိွတာ မရိွတာ အဓိက မက်ပါဘူး၊ အဓိကက်တာက က်ေနာ္တုိ႔ အလုပ္ဆက္လုပ္ၾကဖုိ႔ပဲ၊ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြရဲ႕ လုပ္ႏိုင္စြမ္းကုိ ျပဖုိ႔ပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ညီညီၫြတ္ၫြတ္ စည္းစည္းလုံးလုံးနဲ႔ အားသြန္ခြန္စုိက္ လုပ္ ၾကပါ၊ လုပ္မယ္လုိ႔လည္း ယုံၾကည္ပါတယ္” ဆုိၿပီး ျပန္ထုိင္သြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူလည္း ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ ဂ်ဴလုိင္လ ၁၇ ရက္ေန႔ ႏုိင္ငံလုံးဆုိင္ရာ အထူးအစည္းအေဝးမွာ ပါတီဥကၠ႒ တာဝန္ကုိယူၿပီး ကြယ္လြန္ခ်ိန္အထိ မဆုတ္မနစ္ လုပ္ သြားခဲ့ပါတယ္။
သူၿပီး ေနာက္တေယာက္ ထလာျပန္ပါတယ္။ မေကြးက ကုိသက္ေဇာ္။ သူက ပုိၿပီးျပတ္တယ္ “ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ေတြ ဘာလုိ႔ပါတီေထာင္တာလဲ သိသိခ်င္း မေက်နပ္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ပါတီဟာ အာဏာယူဖုိ႔ မဟုတ္ဘူး၊ ေရြးေကာက္ပြဲ ဝင္ဖုိ႔မဟုတ္ဘူး တကယ္လုပ္မယ့္လူေတြ အဖြဲ႔အစည္းေတြကုိ ဝန္းရံေပးဖုိ႔ ကူညီဖုိ႔ဆုိလုိ႔ သိပ္ႀကိဳက္သြားတယ္၊ ေက်နပ္ တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ လာခဲ့တာပဲ၊ ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ တုိင္းျပည္အတြက္ တကယ္လုပ္မလား၊ က်ေနာ္ထမ္းတင္မယ္”
ကုိတင္ဦး (သကၤန္းကၽြန္း) က က်ေနာ့ကုိ လွမ္းေျပာတယ္၊ “အစ္ကုိေရ ေျမလတ္သား အာဇာနည္ တေယာက္ေတာ့ ေပၚ လာျပန္ၿပီ” အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘယ္သူလဲေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိေတာ့ဘူး။ သူက အသံက်ယ္က်ယ္နဲ႔ “မေကြးမွာ ဗကသ ေခါင္းေဆာင္ ကုိဗဟိန္းက ျမင္းခြာသံ တခ်က္ေပါက္ရင္ မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္သြားမယ္္ဆုိတဲ့ သမုိင္းဝင္စကား ေျပာသြား တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကုိ ဗဟိန္းေအာင္လုိ႔ နာမည္ေျပာင္းရင္ ေကာင္းမယ္” ဆုိလုိက္ေတာ့ ဗဟိန္းေအာင္ရယ္လုိ႔ အမည္ တြင္သြားၿပီး ညီလာခံမွာ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးအျဖစ္ အေရြးခံရပါတယ္။ အခုေတာ့ ႏွစ္ရွည္ ေထာင္ဒဏ္ က်ခံေနရ ဆဲပါ။
ဒါေတြ ေရးျပေနတာ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္သြားေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီကေန႔ ျပည္တြင္းမွာ ႏုိင္ငံေရး မုိးေလဝသ အေျခ အေန ေကာင္းစျပဳေနတာ ျမင္ရတဲ့အတြက္ လူငယ္ႏုိင္ငံေရးသမားေတြ အမ်ားႀကီး ေပၚထြက္ေစခ်င္လုိ႔ပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ ေခတ္တုန္းက “ႏုိင္ငံေရး နာဂစ္မုန္တုိင္း” ေၾကာင့္ အလဲလဲအကြဲကြဲႏွင့္ စုတ္ျပတ္သတ္ေအာင္ ဖိႏွိပ္ခံေနရတာေတာင္ လူငယ္ေတြရဲ႕ အားမာန္နဲ႔ ႏုိင္ငံ့သမုိင္းေၾကာင္း တေနရာမွာ ပါဝင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ “ကုိေဇယ်ာေသာ္” အက်ဥ္း သား ဘဝက ျပန္လြတ္လာၿပီးတာနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးလုပ္မယ္၊ “ကုိရသ” ကလည္း ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ဝင္ၿပိဳင္မယ္ဆုိလုိ႔ ဒီစာကုိ ေရးျဖစ္တာပါ။
“ေလးစားပါတယ္ ကုိေဇယ်ာေသာ္ ” ၊ “ ႀကိဳဆုိပါတယ္ ကုိရသ ”၊ သူတုိ႔လုိပဲ အသစ္အသစ္ေသာ လူငယ္ ႏုိင္ငံေရးသမား မ်ားကုိ လွဳိက္လွဲစြာ ႀကိဳဆုိလွ်က္..။
သန္႔စင္ေအာင္ (ရန္ကင္း)
၄-၁၂-၂၀၁၁
ပန္းခ်ီ .. စစ္ၿငိမ္းေအး
source by :ေန႔သစ္
ဧၿပီလ (၂၂) ရက္မွာမနက္အေစာႀကီး ကတည္းက ညီလာခံလုပ္မယ့္ ဗဟန္းၿမိဳ႕နယ္က ရန္ကုန္တိုင္းရံုး (က်ေနာ္တို႔ အ ေခၚ ဝါးရံုပင္စခန္း) ကို ထြက္လာခဲ့တယ္။ ေရာက္ေတာ့ မ်က္ႏွာစိမ္း လူငယ္ေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႔တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္မေနၾကပါဘူး။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ျပံဳးျပၿပီး အျပန္အလွန္မိတ္ဆက္ၾကတယ္။ ၈ နာရီ ထိုးေတာ့ ခန္းမလို ေဆာက္ထားတဲ့ တဲႀကီးထဲဝင္ၿပီး တတိယေျမာက္ အတန္းမွာ ထိုင္လိုက္တယ္။ ဒါနဲ႔ အခမ္းအနားစ ေရာ ဆိုပါေတာ့ ၊ နယ္က ၿမိဳ႕နယ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြ တေယာက္စီ မိတ္ဆက္ၾကတယ္။ ရင္ထဲမွာစြဲေနတဲ့ စကားေလး ေတြထဲမွာေတာ့ အရင္ဆံုးသတိရတာ မ်ိဳးေမာင္ေမာင္ ေျပာတဲ့စကား၊ လူပံုစံက တုတ္တုတ္ခိုင္ခိုင္၊ ကြမ္းႀကိဳက္လြန္းတဲ့ မံုရြာသားပီပီ ပါးစပ္တခုလံုး ကြမ္းေသြးေတြရဲလို႔၊ သူက “က်ေနာ္ မိုးသီးဇြန္ လဲ မသိဘူး၊ မင္းကိုႏုိင္လဲ မသိဘူး၊ က်ေနာ္ သိတာ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြပဲ၊ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ အနာဂါတ္အတြက္ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြ ေခတ္အဆက္ဆက္ က တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့တယ္၊ အခုလဲ တိုက္မွာပဲ၊ က်ေနာ့္မွာ ဘယ္သူေခါင္းေဆာင္တယ္ဆိုတာ အဓိကမဟုတ္ဘူး ဘယ္သူပဲ လုပ္လုပ္ ျမန္မာျပည္သူေတြ ေကာင္းစားမယ္ဆိုရင္ ႀကိဳက္တဲ့တာဝန္ေပး၊ ေက်ႁပြန္ေအာင္လုပ္မွာပဲ” တဲ့။
ေနာက္တေယာက္က ေရႊဘိုသား (နာမည္ရင္းမမွတ္မိေတာ့တာ ခြင့္လႊတ္ပါ)၊ သူကလဲ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္မႈအျပည့္ ႏွင့္ ထလာတယ္။ အညာသားပီပီ ခပ္ညိဳညိဳ အသားအေရႏွင့္ ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္ကေတာ့ ခပ္ေသးေသး၊ သူက “မိုးသီး ဇြန္ ဘယ္မွာလဲ။ မိုးသီးဇြန္ ကိုေတြ႔ခ်င္လို႔၊ သူနဲ႔သူ႔အဖြဲ႔ ဘာဆက္လုပ္မလဲ သိခ်င္လို႔ ရန္ကုန္ကို မျဖစ္ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ ဆင္း လာခဲ့ရတာ၊ အခုသူမရွိေတာ့ဘူးဆို၊ သူမရွိလဲ ဆက္လုပ္ၾကပါ၊ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ဒီညီလာခံက ေပးတဲ့တာဝန္ကိုယူၿပီး ဆက္လုပ္မွာပဲ၊ ရဲေဘာ္တို႔ ေရွ႕ဆက္ၿပီး ညႇိႏႈိင္းပါ၊ ေဆြးေႏြးပါ၊ လုပ္ငန္းစဥ္ခ်ပါ၊ က်ေနာ္ အဆင္သင့္ရွိပါတယ္” တဲ့။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ့ေနာက္က ထိုင္ေနတဲ့ မဥမၼာက လွမ္းေျပာတယ္ “အကိုေရ ၊ အညာသားႀကီးလဲ ျပတ္တယ္ေနာ္”။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္က “သူ႔ကို ေရႊဘိုသားဆိုေတာ့ ေအာင္ေဇယ်လို႔ နာမည္ေပးရေအာင္၊ ဥကၠ႒တင္လိုက္ရင္ မေကာင္းဘူးလား ေဟ့၊ ရန္ကုန္က ဥကၠ႒မလုပ္ဘဲ နယ္ကို ဦးစားေပးလိုက္ရင္ ညီညြတ္မႈလဲ အားေကာင္းသြားမယ္”၊ အဲဒီကေန႔ ‘ေအာင္ ေဇယ် ေဟ့’၊ ‘ေအာင္ေဇယ် တဲ့ေနာ္’ ဆိုတဲ့စကားေတြ တဆင့္ၿပီးတဆင့္ ပ်ံ႕သြားတယ္။ တကယ္လည္း မဲေပးၿပီးေရြးလုိက္ ေတာ့ သူပဲ လူေဘာင္သစ္ရဲ႕ ဒုတိယေျမာက္ ဥကၠ႒ျဖစ္သြားတယ္။ ၁၉၈၉ ဇြန္လေနာက္ဆုံးပတ္ လူ႔ေဘာင္သစ္ ဒီမုိက ရက္တစ္ပါတီ ဌာနခ်ဳပ္ (အေနာ္ရထာလမ္း) မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ နဲ႔အတူ အာဏာဖီဆန္ေရး တရားပြဲလုပ္ေတာ့ သူ႔ရဲ႕ “ေမာင္းျပန္ကုိ ေဒါင္းအလံႏွင့္ တုိက္မယ္” ဆုိတဲ့ စကားတခြန္း “တြင္”က်န္ခဲ့တယ္။
ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ ဗမာေတြအထဲမွာ ရွည္တယ္ဆုိေလာက္တဲ့ အရပ္နဲ႔ ခပ္ပိန္ပိန္၊ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ မ်က္ႏွာ ေပါက္ရိွတဲ့ ခရမ္းၿမိဳ႕နယ္သား ကုိျမင့္ေဇာ္ (၁၉၉၇ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၅ ရက္ေန႔ ထုိင္းျမန္မာ နယ္စပ္တေနရာမွာ ကြယ္လြန္) ေျပာတယ္၊ သူက “ရန္ကုန္က ဗကသ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ လုပ္ရပ္ကုိ ႀကိဳက္လို႔၊ ပါတီရဲ႕မူကုိ ႀကိဳက္လုိ႔၊ ဝင္လုပ္ေနတာပါ၊ မုိးသီးဇြန္ ရိွတာ မရိွတာ အဓိက မက်ပါဘူး၊ အဓိကက်တာက က်ေနာ္တုိ႔ အလုပ္ဆက္လုပ္ၾကဖုိ႔ပဲ၊ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြရဲ႕ လုပ္ႏိုင္စြမ္းကုိ ျပဖုိ႔ပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ညီညီၫြတ္ၫြတ္ စည္းစည္းလုံးလုံးနဲ႔ အားသြန္ခြန္စုိက္ လုပ္ ၾကပါ၊ လုပ္မယ္လုိ႔လည္း ယုံၾကည္ပါတယ္” ဆုိၿပီး ျပန္ထုိင္သြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူလည္း ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ ဂ်ဴလုိင္လ ၁၇ ရက္ေန႔ ႏုိင္ငံလုံးဆုိင္ရာ အထူးအစည္းအေဝးမွာ ပါတီဥကၠ႒ တာဝန္ကုိယူၿပီး ကြယ္လြန္ခ်ိန္အထိ မဆုတ္မနစ္ လုပ္ သြားခဲ့ပါတယ္။
သူၿပီး ေနာက္တေယာက္ ထလာျပန္ပါတယ္။ မေကြးက ကုိသက္ေဇာ္။ သူက ပုိၿပီးျပတ္တယ္ “ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ေတြ ဘာလုိ႔ပါတီေထာင္တာလဲ သိသိခ်င္း မေက်နပ္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ပါတီဟာ အာဏာယူဖုိ႔ မဟုတ္ဘူး၊ ေရြးေကာက္ပြဲ ဝင္ဖုိ႔မဟုတ္ဘူး တကယ္လုပ္မယ့္လူေတြ အဖြဲ႔အစည္းေတြကုိ ဝန္းရံေပးဖုိ႔ ကူညီဖုိ႔ဆုိလုိ႔ သိပ္ႀကိဳက္သြားတယ္၊ ေက်နပ္ တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ လာခဲ့တာပဲ၊ ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ တုိင္းျပည္အတြက္ တကယ္လုပ္မလား၊ က်ေနာ္ထမ္းတင္မယ္”
ကုိတင္ဦး (သကၤန္းကၽြန္း) က က်ေနာ့ကုိ လွမ္းေျပာတယ္၊ “အစ္ကုိေရ ေျမလတ္သား အာဇာနည္ တေယာက္ေတာ့ ေပၚ လာျပန္ၿပီ” အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘယ္သူလဲေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိေတာ့ဘူး။ သူက အသံက်ယ္က်ယ္နဲ႔ “မေကြးမွာ ဗကသ ေခါင္းေဆာင္ ကုိဗဟိန္းက ျမင္းခြာသံ တခ်က္ေပါက္ရင္ မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္သြားမယ္္ဆုိတဲ့ သမုိင္းဝင္စကား ေျပာသြား တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကုိ ဗဟိန္းေအာင္လုိ႔ နာမည္ေျပာင္းရင္ ေကာင္းမယ္” ဆုိလုိက္ေတာ့ ဗဟိန္းေအာင္ရယ္လုိ႔ အမည္ တြင္သြားၿပီး ညီလာခံမွာ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးအျဖစ္ အေရြးခံရပါတယ္။ အခုေတာ့ ႏွစ္ရွည္ ေထာင္ဒဏ္ က်ခံေနရ ဆဲပါ။
ဒါေတြ ေရးျပေနတာ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္သြားေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီကေန႔ ျပည္တြင္းမွာ ႏုိင္ငံေရး မုိးေလဝသ အေျခ အေန ေကာင္းစျပဳေနတာ ျမင္ရတဲ့အတြက္ လူငယ္ႏုိင္ငံေရးသမားေတြ အမ်ားႀကီး ေပၚထြက္ေစခ်င္လုိ႔ပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ ေခတ္တုန္းက “ႏုိင္ငံေရး နာဂစ္မုန္တုိင္း” ေၾကာင့္ အလဲလဲအကြဲကြဲႏွင့္ စုတ္ျပတ္သတ္ေအာင္ ဖိႏွိပ္ခံေနရတာေတာင္ လူငယ္ေတြရဲ႕ အားမာန္နဲ႔ ႏုိင္ငံ့သမုိင္းေၾကာင္း တေနရာမွာ ပါဝင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ “ကုိေဇယ်ာေသာ္” အက်ဥ္း သား ဘဝက ျပန္လြတ္လာၿပီးတာနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးလုပ္မယ္၊ “ကုိရသ” ကလည္း ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ဝင္ၿပိဳင္မယ္ဆုိလုိ႔ ဒီစာကုိ ေရးျဖစ္တာပါ။
“ေလးစားပါတယ္ ကုိေဇယ်ာေသာ္ ” ၊ “ ႀကိဳဆုိပါတယ္ ကုိရသ ”၊ သူတုိ႔လုိပဲ အသစ္အသစ္ေသာ လူငယ္ ႏုိင္ငံေရးသမား မ်ားကုိ လွဳိက္လွဲစြာ ႀကိဳဆုိလွ်က္..။
သန္႔စင္ေအာင္ (ရန္ကင္း)
၄-၁၂-၂၀၁၁
ပန္းခ်ီ .. စစ္ၿငိမ္းေအး
source by :ေန႔သစ္
သိန္းစိန္ေျပာတဲ့ ဒီမိုကေရစီ ဆိုတာ ဒါလား??
သိန္းစိန္ သားေတြ ကခ်င္ အမ်ဳိးသမီးကို မဒိန္းက်င့္ၿပီး သတ္ပစ္ခဲ့ပါတယ္.... ဒီလို ျဖစ္ပ်က္ေနတာဟာ ဘယ္သူ႔ တာဝန္လဲ... ဘာေတြ ျဖစ္ပ်က္ေနၿပီလဲ... လြန္ခဲ့တဲ့ ႏိုဝင္ဘလ ၃၀ ရက္ည ကခ်င္ ျပည္နယ္ ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕မွာ Sweet ဒီဇင္ဘာ ႀကိဳတဲ့ ကခ်င္ လူငယ္ အေရာက္ (၂၀) ဦးကို စစ္အစိုးရ စစ္တပ္ (တပ္အမည္မသိ) တို႔မွ ေပၚတာ အျဖစ္ ဖမ္းဆီး ေခၚေဆာင္ သြားေၾကာင္း ထြက္ေျပး လြတ္ေျမာက္ လာတဲ့ ျမစ္ႀကီးနား ၿမိဳ႕ခံ ေမာင္ဘရန္ေအာင္ (အသက္ ၁၇ ႏွစ္) ရဲ႕ ေျပာျပခ်က္ အရ သိရွိရပါတယ္။ ဖမ္းဆီး ခံရတဲ့ ကခ်င္ လူငယ္ (၂၀) ဦးတြင္ ကခ်င္ မိန္းကေလး (၂) ဦးလည္း ပါဝင္ေၾကာင္း၊ ယင္း မိန္းကေလး (၂) ဦးကိုေတာ့ သိန္းစိန္အစိုးရ စစ္သားမ်ားမွ ေန႔ည မဒိန္းက်င့္ ေနေၾကာင္း “အဲ့ဒီ မိန္းကေလး ႏွစ္ေယာက္ဟာ ေန႔တိုင္း ညတိုင္း စစ္သားမ်ားရဲ႕ မဒိန္းက်င့္ျခင္းကို ခံေနရတယ္။
က်ေနာ္ တို႔က စိတ္အရမ္း နာၾကည္းေပမယ့္ ဘာမွ လုပ္လို႔ မရဘူး.. ပါးစပ္ေတာင္ ဟလို႔ မရဘူး.. ဗမာစစ္သားေတြက က်ေနာ္တို႔ကို ရိုက္တယ္၊ ကန္တယ္၊ ေသနတ္နဲ႔ ထုတယ္..။ မိန္းကေလး ႏွစ္ေယာက္က သနားစရာ ခံစား ေနရပါတယ္.. ျဖစ္ႏိုင္ရင္ သူတို႔ (သိန္းစိန္ သားတို႔) ထံမွ အျမန္ဆံုး ကယ္ထုတ္ ႏိုင္ရင္ ေကာင္းတယ္..” ဟု ေျပာၾကား လာပါတယ္။ ဒီလိုမ်ဳိး အျဖစ္အပ်က္ ေတြက ျမစ္ႀကီးနား၊ မန္ေမာ္ (ဗန္းေမာ္)၊ ဝိုင္းေမာ္ နယ္ေျမေတြႏွင့္ ေက်းရြာ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနေၾကာင္း ေဒသခံမ်ားရဲ႕ ေျပာၾကားခ်က္ အရ သိရွိရပါတယ္။ သန္႔ရွင္းေသာ အစိုးရ ျဖစ္ေစရမယ္လို႔ ေၾကြးေၾကာ္ ေနတဲ့ သိန္းစိန္ အစိုးရဟာ တိုင္းရင္းသား နယ္ေျမတိုင္းမွာ လူ႔အခြင့္အေရး မ်ားကို အခ်ိန္ျပည့္ ခ်ဳိးေဖာက္ ေနတာကို ေတြ႔ျမင္ ေနရပါတယ္။ ဒီသတင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဝိုင္းဝန္း စံုစမ္း ကူညီၾကရေအာင္... ဝိုင္းဝန္း စံုစမ္းၿပီး သတင္းမ်ားကိုလည္း ေပးပို႔ၾကပါ...
က်ေနာ္ တို႔က စိတ္အရမ္း နာၾကည္းေပမယ့္ ဘာမွ လုပ္လို႔ မရဘူး.. ပါးစပ္ေတာင္ ဟလို႔ မရဘူး.. ဗမာစစ္သားေတြက က်ေနာ္တို႔ကို ရိုက္တယ္၊ ကန္တယ္၊ ေသနတ္နဲ႔ ထုတယ္..။ မိန္းကေလး ႏွစ္ေယာက္က သနားစရာ ခံစား ေနရပါတယ္.. ျဖစ္ႏိုင္ရင္ သူတို႔ (သိန္းစိန္ သားတို႔) ထံမွ အျမန္ဆံုး ကယ္ထုတ္ ႏိုင္ရင္ ေကာင္းတယ္..” ဟု ေျပာၾကား လာပါတယ္။ ဒီလိုမ်ဳိး အျဖစ္အပ်က္ ေတြက ျမစ္ႀကီးနား၊ မန္ေမာ္ (ဗန္းေမာ္)၊ ဝိုင္းေမာ္ နယ္ေျမေတြႏွင့္ ေက်းရြာ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနေၾကာင္း ေဒသခံမ်ားရဲ႕ ေျပာၾကားခ်က္ အရ သိရွိရပါတယ္။ သန္႔ရွင္းေသာ အစိုးရ ျဖစ္ေစရမယ္လို႔ ေၾကြးေၾကာ္ ေနတဲ့ သိန္းစိန္ အစိုးရဟာ တိုင္းရင္းသား နယ္ေျမတိုင္းမွာ လူ႔အခြင့္အေရး မ်ားကို အခ်ိန္ျပည့္ ခ်ဳိးေဖာက္ ေနတာကို ေတြ႔ျမင္ ေနရပါတယ္။ ဒီသတင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဝိုင္းဝန္း စံုစမ္း ကူညီၾကရေအာင္... ဝိုင္းဝန္း စံုစမ္းၿပီး သတင္းမ်ားကိုလည္း ေပးပို႔ၾကပါ...
Subscribe to:
Posts (Atom)
