လူဆိုတာေမြးဖြားလာျပီးသည္မွ ေသဆံုးသည္အထိ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိတက္ပါသည္။ လူတို ့၏ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တို ့ျပည့္စံုမူ ရွိရန္ကား မလြယ္ပါ။ အမ်ားအားျဖင့္မျပည့္စံုေသာ ဘဝကိုပိုင္ဆိုင္သူတစ္ေယာက္အတြက္ေပါ့။ မျပည့္စံုေသာ ျပည့္စံုေသာ ဆိုသည္မွာျမန္မာတို့အေျပာနဲ့ဆိုရင္ ေငြေၾကးဥစၥာၾကြယ္ဝသူမ်ားကိုျပည့္စံုတယ္ ဟုသံုးျပီး မေပါမရွားသူမ်ားကို ၾကေတာ့မျပည့္စံုဟု သံုးႏုံးႀကတာပါ။ က်ေနာ္လိုျမိဳ ့မက် ေတာမဟုတ္တဲ့ေနရာေဒသမွာ ေမြးဖြားရွင္သန္လာသူတစ္ေယာက္မွာေတာ ့ျပည့္စံုမူ ့ဆိုတာ ေဝလာမွာ ေဝးေရာေပါ့။ ဒါေတာင္ အေဖ့ရဲ့ရိုးသားႀကိဳးစားမူ ့ေတြေၾကာင့္ လူတစ္လံုးသူတစ္လံုးအျဖစ္နဲ ့မ်က္ႏွာပန္း လွရွင္သန္ႏိုင္ခဲ့တာပါ။ လူခ်င္းသာတူတယ္ ဘဝခ်င္းေတာ့ကြာမွာေပါ့ ဆိုတာက ဒါေၾကာင့္မို ့နဲ ့တူပါရဲ့ ။ ျမန္မာတို ့ပါးစပ္ဖ်ားမွာ ေရပန္းစားေနတာ။
အေဖကေတာ့ ေျပာဖူးတယ္ "သား လူဆိုတာ ယံုၾကည္ခ်က္ရွိရတယ္၊ ခိုင္မာတဲ့ စိတ္ဓါတ္ကို ေမြးရမယ္" တဲ့။ တကယ္ဆို အေဖက ေျပာေနတာဘဲရွိတယ္ ဘာရယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ တကယ္မသိခဲ့။ ဘယ္သိမလဲ အေဖ ဒီစကားကိုေျပာတာက က်ေနာ္သိတက္စ ကတည္းကေလ။ ေနာက္ျပီး အိပ္ရာဝင္ခ်ိန္ဆို အေဖက မၾကာမၾကာ ပံုေျပာျပတယ္။ အေဖေျပာတဲ့ပံုေတြက တစ္ေထာင့္တစ္ည စာရင္းမဝင္ေတာင္မွ အေနာ္ရထာ၊ မင္းက်န္စစ္၊ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္၊ ဖဆပလ၊ သီေပါဘုရင္က်ဆံုးခန္းမွစ ေရႊတိဂံု၊ မဟာျမတ္မုနိဘုရား သမိုင္းေတြနဲ ့ဗုဒၶဝင္၊ မေဟာ္သဓါ၊သရဲအလယ္ငပ်င္းဝတၱဳအဆံုး ပါဘဲ၊။ တကယ္ပါ ေရးေနရင္ဆံုးမွာမဟုတ္ဘူး။ အေဖ အေျပာေကာင္းလို ့ လားေတာ့မသိ။ က်ေနာ္ေတာ့ ခုေတာင္ နားေထာင္ခ်င္ပါေသးတယ္။
အမွန္ေတာ့အေဖက်ေနာ္တို ့ကို အျမဲပံုေျပာခဲ့ျခင္းဟာ က်ေနာ္တို ့ကို ဆံုးမမူတစ္မ်ိဳးပါလား ဆိုတာ ခုမွ သိတာပါ။ ဒါေၾကာင့္နဲ ့တူပါတယ္။
ပညာရွိမ်ားက "လက္ဦးဆရာမည္ထိုက္စြာ၊ပုဗၸာစရိယမိႏွင့္ဘ" ဟု ဆိုခဲ့ၾကတာကိုး။ အေဖက က်ေနာ့္တို ့ကို ဆဲဆို ရိုတ္နွက္ျခင္း မရွိဘဲ ေျပာဆိုျခင္းျဖင့္ သာသြင္သင္ဆံုးမပါသည္။ အေဖေျပာသည္မွာ စာကိုတတ္ေအာင္ သင္ၾကပါ။ ငါ့သားမ်ား လိမၼာရင္ ငါ ေက်ြးရျခင္းနပ္ျပီ။ ငါပင္ပန္းခံရျခင္းနပ္ျပီတဲ့။ အေဖေျပာသည္မွာ ရိုးရွင္း၏ သို ့ေသာ္ ေလးနက္ေသာ အဓိပၸါယ္မ်ားကား ျပည့္နပ္ေနပါလိမ့္မည္။ တကယ္လို ့ အေဖေျပာေသာ လိမ္မာျခင္းဆိုသည္မွာ ေနရာတိုင္းတြင္လိမ္မာေစျခင္းကို စကားတစ္လံုးတည္းနဲ ့ညြန္းဆိုထား ေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။ အေဖ့ဆိုလိုခ်က္ကိုဘာေၾကာင့္သိလာရသလဲဆို ရင္အေဖသား စာေမးပြဲေျဖတာ အမွတ္ျပည့္မရခဲ့ဘူးဆိုရင္အေဖကသားမွမလိမ္မာတာ။ အေဖဟိုနားကဘယ္သူကျဖင့္သားကို စစေနတယ္ ဆိုလည္း သားမွမလိမ္မာတာ။ အေဖ အေမက အျမဲအိမ္မွာဆို ဆူေနတာဘဲဆိုလည္း သားမွ လိမ္မာတာတဲ့။ အေဖရဲ့လိမ္မာမူ ့က ဆရာေတာ္ဦးဝိစာရ ရဲ့ အမွာစကား "လိမ္မာရဲ့ၾကပါ" ကိုမ်ား ညြန္းဆို သြားေလသလား ဆိုတာကိုေတာ့ က်ေနာ္ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘဝ ေရာက္ျပီးခ်ိန္တြင္စဥ္းစားႀကည့္မိပါသည္။
အေဖဆံုးမခဲ့ေသာစကားနဲ ့က်ေနာ္တိုို ့သမိုင္းဆရာေျပာေသာစကား မတူခဲ့ေသာအခ်က္လည္း တစ္ခုရွိခဲ့သည္။ အေဖက သားစာတတ္ေအာင္ သင္ပါ ဟုဆိုေသာ္လည္း ဆရာ ကမူ "စာတတ္တာ မေကာင္းဘူးကြ။ အထူး သျဖင့္ တပည့္တို ့သမိုင္းကို မတက္ေစခ်င္နဲ ့။ သမိုင္း ကို တတ္လာရင္၊ သိလာရင္ အစမွာ ေဒါပြတယ္ ေနာက္ေတာ့ အက်ဥ္း ေရာက္လိမ့္မယ္" တဲ့။ ဆရာက ဒီေလာက္သာ ေျပာသည္။ က်ေနာ္တို ့ကလည္း ဆက္ျပီး မေမးခဲ့။ ဆရာေျပာေသာစကားမ်ားဟာ ဆယ္တန္းေအာင္သည္အထိ ရူပ္ေထြးေစခဲ့သည္။
လူ ့ေလာကၾကီးသည္ရူပ္ေထြးသည္။ လူေတြကေလာကကို "ရူပ္ေထြးေပြလီ" ဟုလည္း ဆိုႀကျပန္သည္။ ျမတ္ဘုရား ကေတာ့ ရဟန္းမ်ားနဲ ့ ေလာကလူသားမ်ားကို "ခ်စ္သားတို ့ ေလာကအေၾကာင္းကိုကား မစဥ္းစားသင့္ရာ" ဤေလာကသည္ အလြန္ပင္ ရူပ္ေထြး၏။ စဥ္းစားသူကိုလည္း အမ်ားကကဲ့ရဲ့ၾကကုန္ ့အံ့တဲ့။ ဟုတ္ပါမည္။ က်ေနာ္ အလယ္တန္းျပီးဆံုးခါနီးမွာ ဒီမိုကေရစီ ေတာင္းဆိုသည့္ဆႏၵျပပြဲမ်ား ျဖစ္လာသည္။ ေတာေရာ ျမိဳ ့ပါလူေတြ အမ်ားၾကီး ခ်ီတက္ဆႏၵျပၾကသည္။ ဒီမိုကေရစီကို ဘာေၾကာင့္ဒီလူေတြ ဒီလ ိုေတာင္းၾကသည္ကိုကား မစဥ္းစားႏိုင္ခဲ့။ သမိုင္းဆရာကလည္း ဒီမိုကေရစီဆိုတာ လူသား အားလံုး ရဲ့ ဆႏၵကို ပူးေပါင္းအုပ္ခ်ဳပ္ထားသည့္ အုပ္ခ်ုပ္ေရး ကိုေခၚသည္ လို ့ေျပာခဲ့သည္။ သို ့ေသာ္လည္း က်ေနာ္ရဲ့ စိတ္ထဲမွာ စြဲျမဲေစေသာ စကား အျဖစ္မွ အပ က်န္ေသာခံစားခ်က္ တစ္စိုးတစ္စိမွ မရွိခဲ့။
အေဖ ေျပာခ့ဲေသာယံုၾကည္ခ်က္ က်ေနာ့္မွာ အားနည္းလို ့မ်ားလားေတာ့မသိပါ။ က်ေနာ္ ယံုၾကည္တာကေတာ့ တစ္ႏွစ္ တစ္တန္း စာေမးပြဲ ေအာင္ျမင္ေရးသာျဖစ္သည္။ ဆယ္တန္းေအာင္ျပီး တကၠသိုလ္ကို ေျခခ်လာ ေသာ္အခါ တိတ္တခိုးဖြဲ ့စည္းထားသည္ ဆိုသည့္ေက်ာင္းသားသမဂၢကို ေတြ ့ရသည္။ တကၠသိုလ္သည္ က်ေနာ္တို ့၏ စိတ္ဓါတ္မ်ားကို ျမင့္တင္ေပးရာ ေက်ာင္းေတာ္ျဖစ္သလို က်ေနာ္တို ့အားလံုး၏ အျမင္မ်ားကို ေပါင္းစပ္ေပးႏိုင္ေသာ နတ္မ်က္စိတစ္ခု လည္းျဖစ္ခဲ့သည္။
ကိုလိုနီပညာေရးစနစ္ကို ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ား သပိတ္ေမွာက္ခဲ့သည္မွာ လူတန္းစားေပါင္းစံု ပညာမသင္ၾကားႏိုင္ဘဲပညာ သင္ယူေရး စရိတ္ၾကီးျမင့္မူ ့ေႀကာင့္ျဖစ္သည္။ နယ္ခ်ဲ ့တို ့သည္ ျမန္မာေျမမွ ရရွိေသာ ဘ႑ာမ်ားကို ျမန္မာျပည္သူတို ့၏ အက်ိုဳးကိုကား အသံုးမျပဳခဲ့မိမိတို ့၏ ကိုယ္က်ိဳးရွာမူ ့တို ့ကိုသာ ျပဳသျဖင့္ ျပည္သူလူထုမ်ားမွာ မြဲျပာက် ဆင္းရဲခဲ့ၾကရသည္။ ယေန ့ျမန္မာႏိုင္ငံကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနသူမ်ားသည္ ကား နယ္ခ်ဲ ့မ်ားမဟုတ္ခဲ့။ သို ့ေသာ္ ဆယ္တန္းေအာင္ျပီးေသာသူတိုင္း တကၠသိုလ္မတက္ႏိုင္ခဲ့။ ျမန္မာျပည္မွ ရရွိေနေသာ သယံဇာတမ်ားမွာလည္း ရတာကိုတာ သိျပီးသံုးတာမရွိဘဲ ေပ်ာက္ဆံုးေနပါျပီေကာ။
လယ္သမား လယ္လုပ္ရင္းထမင္းငတ္လာသည္။ အလုပ္သမားမ်ားအတြက္ကားအလုပ္မရွိ။ ရွိေသာ အလုပ္ သည္ ကား မစားေလာက္သာ။ က်ေနာ္တို ့အတြက္ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို ေျပာဆိုေရးသားေဆြးေႏြးခြင့္မရွိ။ ဇာဂနာအေျပာနဲ ့ေျပာရင္ မွန္ကန္သူကြဲေနသည္။ က်ေနာ္တို ့၏ေရွ ့တြင္ ျမင္ေနရေသာ အရာအားလံုးမွာ က်ေနာ္တို ့အတြက္ မေက်နပ္မူမ်ားနဲ ့သာ ျပည့္ႏွက္လာသည္။ က်ေနာ္တို ့အား ကူပါ ကယ္ပါ ေအာ္ေနသည့္ ဒုကၡသည္မ်ားသို ့ႏွယ္ေတာင္းပန္ေနသည့္အလား ခံစားလာရသည္။ က်ေနာ္တို ့၏စိတ္ဓါတ္မ်ားသည္ကား အားငယ္မူ ့နဲ ့အတူႏိုးထလာႀကသည္။
က်ေနာ္တို ့လိုခ်င္သည္မွာ လူသားအားလံုး တန္းတူအခြင့္အေရး ျဖစ္လာသည္။ ဆံုးရူံးေနေသာ အခြင့္အေရးကို လိုခ်င္သည္။ တကၠသိုလ္မွာ သင္ေသာဘာသာရပ္တစ္ခု မဟုတ္ေသာ္လည္း အာဏာရွင္တို ့၏လုပ္ရပ္က က်ေနာ္တို ့ကို ဘာသာရပ္တစ္ခုအား သင္ေနရသည့္အလား တက္ေျမာက္လာၾကသည္။ ျပည္သူတို ့၏ ဘဝ ဖူလံုေရး သည္ပင္လွ်င္ က်ေနာ္တို ့၏ အေရးျဖစ္လာသည္။ က်ေနာ္တို ့သည္ကား ျပည္သူမွေမြးေသာ ျပည္သူ ့သားမ်ား ျဖစ္ႀက၍သာ ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို ့ တကၠသိုလ္သို ့လာၾကသည္မွာ ပညာ သင္ၾကားေရး အတြက္ သာျဖစ္ပါသည္။ ႏိုင္ငံေရး လုပ္ သပိတ္ေမွာက္ရန္မဟုတ္ပါ။
က်ေနာ္တို ့လိုခ်င္ေသာပညာေရးကို က်ေနာ္တို ့မသင္ၾကားႏိုင္ဘဲ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္မွ အာဏာရွင္တို ့ အား ဆန္ ့က်င္လာရသည္မွာ သင္တို ့၏ လုပ္ရပ္မ်ားက ဆန္ ့က်င္ခိုင္းေနေသာေၾကာင့္သာျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ့္ တို ့တြင္ကား အျပစ္မရွိ။ သင္တို ့တြင္သာ အျပစ္ရွိသည္ ဟုဆိုရမည္သာျဖစ္ပါသည္။ တကၠသိုလ္ ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ စာေပကိုဘဲ သင္ေပးေသာ ေက်ာင္းေတာ္တစ္ခု မဟုတ္ပါ။ လူတစ္ေယာက္ ၏ ဘဝတစ္ခု ကို ေျပာင္းလဲေပးႏိုင္သည့္ အေတြးအေခၚမ်ားကိုပါ ဆရာ မသင္ေသာ္လည္း မိမိ အလိုအေလ်ာက္ တတ္ေျမာက္ေစႏိုင္ေသာ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး လည္း ျဖစ္ပါသည္။ ေခတ္အဆက္ဆက္ တြင္ ျမန္မာျပည္သူ လူထုမ်ား၏ အက်ိဳးအတြက္ေရွ ့တန္းမွ ရပ္တည္ကာ ျမန္မာႏိုင္ငံေရးကို ဦးေဆာင္သူမ်ားမွာလည္း တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ က်ေနာ္တို ့အားလံုးသည္ တကၠသိုလ္ေရာက္လာျပိီဆိုတာနဲ ့ျမန္မာ့ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ ရင္းႏွီးလာၾကသည္မွာ ျမန္မာ့သမိုင္း ေၾကာင့္သာျဖစ္မည္ ဟု က်ေနာ္ ထင္ျမင္မိပါသည္။ သမိုင္းသည္ က်ေနာ္တို ့အတြက္ အေျဖရွာရမည့္ ပံုေသနည္းတစ္ခု မဟုတ္ေသာ္မွ အမွန္ကို လႊဲမွားေစမည့္ ပုစၦာတစ္ပုဒ္ မျဖစ္ေစခဲ့ပါ။
ေရွးကမရႏိုင္ခဲ့ေသာ္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးသည္ ဒို ့တေထြ ရွာေဖြရမည့္ တာဝန္သာျဖစ္သည္။ ေနာင္ေတာ္မ်ား ေဖာက္ ခဲ့ ေသာလမ္းအား ဒို ့မ်ား ေလွ်ာက္ရမည္သာ ျဖစ္သည္။ အကိုႀကီးမ်ား ျပဳခဲ့ေသာ ကတိသစၥာတရား မ်ားမွာ က်ေနာ ္တို ့ အတြက္ အားေဆး တစ္ခြက္္ ျဖစ္ေစခ့ဲပါသည္။
ဤသည္ကိုပင္ တကၠသိုလ္တြင္ ဆရာ မသင္ေပးေသာ္လည္း ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ အလိုအေလ်ာက္ တက္ေျမာက္လာေသာပညာရပ္မ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ္ ယေန ့ထက္တိုင္ေမ့မရသည္မွာ သမိုင္းဆရာ ေျပာခဲ့ေသာ "စာတတ္တာ မေကာင္းဘူးကြ၊ အထူးသျဖင့္ သမိုင္းကို မတတ္ေစနဲ ့" ဟူသည္သာ ျဖစ္ပါ သည္။
ဆရာကိုရွိခိုးဦးညြတ္လွ်က္
(ပညာေက်ာ္)
အေဖကေတာ့ ေျပာဖူးတယ္ "သား လူဆိုတာ ယံုၾကည္ခ်က္ရွိရတယ္၊ ခိုင္မာတဲ့ စိတ္ဓါတ္ကို ေမြးရမယ္" တဲ့။ တကယ္ဆို အေဖက ေျပာေနတာဘဲရွိတယ္ ဘာရယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ တကယ္မသိခဲ့။ ဘယ္သိမလဲ အေဖ ဒီစကားကိုေျပာတာက က်ေနာ္သိတက္စ ကတည္းကေလ။ ေနာက္ျပီး အိပ္ရာဝင္ခ်ိန္ဆို အေဖက မၾကာမၾကာ ပံုေျပာျပတယ္။ အေဖေျပာတဲ့ပံုေတြက တစ္ေထာင့္တစ္ည စာရင္းမဝင္ေတာင္မွ အေနာ္ရထာ၊ မင္းက်န္စစ္၊ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္၊ ဖဆပလ၊ သီေပါဘုရင္က်ဆံုးခန္းမွစ ေရႊတိဂံု၊ မဟာျမတ္မုနိဘုရား သမိုင္းေတြနဲ ့ဗုဒၶဝင္၊ မေဟာ္သဓါ၊သရဲအလယ္ငပ်င္းဝတၱဳအဆံုး ပါဘဲ၊။ တကယ္ပါ ေရးေနရင္ဆံုးမွာမဟုတ္ဘူး။ အေဖ အေျပာေကာင္းလို ့ လားေတာ့မသိ။ က်ေနာ္ေတာ့ ခုေတာင္ နားေထာင္ခ်င္ပါေသးတယ္။
အမွန္ေတာ့အေဖက်ေနာ္တို ့ကို အျမဲပံုေျပာခဲ့ျခင္းဟာ က်ေနာ္တို ့ကို ဆံုးမမူတစ္မ်ိဳးပါလား ဆိုတာ ခုမွ သိတာပါ။ ဒါေၾကာင့္နဲ ့တူပါတယ္။
ပညာရွိမ်ားက "လက္ဦးဆရာမည္ထိုက္စြာ၊ပုဗၸာစရိယမိႏွင့္ဘ" ဟု ဆိုခဲ့ၾကတာကိုး။ အေဖက က်ေနာ့္တို ့ကို ဆဲဆို ရိုတ္နွက္ျခင္း မရွိဘဲ ေျပာဆိုျခင္းျဖင့္ သာသြင္သင္ဆံုးမပါသည္။ အေဖေျပာသည္မွာ စာကိုတတ္ေအာင္ သင္ၾကပါ။ ငါ့သားမ်ား လိမၼာရင္ ငါ ေက်ြးရျခင္းနပ္ျပီ။ ငါပင္ပန္းခံရျခင္းနပ္ျပီတဲ့။ အေဖေျပာသည္မွာ ရိုးရွင္း၏ သို ့ေသာ္ ေလးနက္ေသာ အဓိပၸါယ္မ်ားကား ျပည့္နပ္ေနပါလိမ့္မည္။ တကယ္လို ့ အေဖေျပာေသာ လိမ္မာျခင္းဆိုသည္မွာ ေနရာတိုင္းတြင္လိမ္မာေစျခင္းကို စကားတစ္လံုးတည္းနဲ ့ညြန္းဆိုထား ေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။ အေဖ့ဆိုလိုခ်က္ကိုဘာေၾကာင့္သိလာရသလဲဆို ရင္အေဖသား စာေမးပြဲေျဖတာ အမွတ္ျပည့္မရခဲ့ဘူးဆိုရင္အေဖကသားမွမလိမ္မာတာ။ အေဖဟိုနားကဘယ္သူကျဖင့္သားကို စစေနတယ္ ဆိုလည္း သားမွမလိမ္မာတာ။ အေဖ အေမက အျမဲအိမ္မွာဆို ဆူေနတာဘဲဆိုလည္း သားမွ လိမ္မာတာတဲ့။ အေဖရဲ့လိမ္မာမူ ့က ဆရာေတာ္ဦးဝိစာရ ရဲ့ အမွာစကား "လိမ္မာရဲ့ၾကပါ" ကိုမ်ား ညြန္းဆို သြားေလသလား ဆိုတာကိုေတာ့ က်ေနာ္ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘဝ ေရာက္ျပီးခ်ိန္တြင္စဥ္းစားႀကည့္မိပါသည္။
အေဖဆံုးမခဲ့ေသာစကားနဲ ့က်ေနာ္တိုို ့သမိုင္းဆရာေျပာေသာစကား မတူခဲ့ေသာအခ်က္လည္း တစ္ခုရွိခဲ့သည္။ အေဖက သားစာတတ္ေအာင္ သင္ပါ ဟုဆိုေသာ္လည္း ဆရာ ကမူ "စာတတ္တာ မေကာင္းဘူးကြ။ အထူး သျဖင့္ တပည့္တို ့သမိုင္းကို မတက္ေစခ်င္နဲ ့။ သမိုင္း ကို တတ္လာရင္၊ သိလာရင္ အစမွာ ေဒါပြတယ္ ေနာက္ေတာ့ အက်ဥ္း ေရာက္လိမ့္မယ္" တဲ့။ ဆရာက ဒီေလာက္သာ ေျပာသည္။ က်ေနာ္တို ့ကလည္း ဆက္ျပီး မေမးခဲ့။ ဆရာေျပာေသာစကားမ်ားဟာ ဆယ္တန္းေအာင္သည္အထိ ရူပ္ေထြးေစခဲ့သည္။
လူ ့ေလာကၾကီးသည္ရူပ္ေထြးသည္။ လူေတြကေလာကကို "ရူပ္ေထြးေပြလီ" ဟုလည္း ဆိုႀကျပန္သည္။ ျမတ္ဘုရား ကေတာ့ ရဟန္းမ်ားနဲ ့ ေလာကလူသားမ်ားကို "ခ်စ္သားတို ့ ေလာကအေၾကာင္းကိုကား မစဥ္းစားသင့္ရာ" ဤေလာကသည္ အလြန္ပင္ ရူပ္ေထြး၏။ စဥ္းစားသူကိုလည္း အမ်ားကကဲ့ရဲ့ၾကကုန္ ့အံ့တဲ့။ ဟုတ္ပါမည္။ က်ေနာ္ အလယ္တန္းျပီးဆံုးခါနီးမွာ ဒီမိုကေရစီ ေတာင္းဆိုသည့္ဆႏၵျပပြဲမ်ား ျဖစ္လာသည္။ ေတာေရာ ျမိဳ ့ပါလူေတြ အမ်ားၾကီး ခ်ီတက္ဆႏၵျပၾကသည္။ ဒီမိုကေရစီကို ဘာေၾကာင့္ဒီလူေတြ ဒီလ ိုေတာင္းၾကသည္ကိုကား မစဥ္းစားႏိုင္ခဲ့။ သမိုင္းဆရာကလည္း ဒီမိုကေရစီဆိုတာ လူသား အားလံုး ရဲ့ ဆႏၵကို ပူးေပါင္းအုပ္ခ်ဳပ္ထားသည့္ အုပ္ခ်ုပ္ေရး ကိုေခၚသည္ လို ့ေျပာခဲ့သည္။ သို ့ေသာ္လည္း က်ေနာ္ရဲ့ စိတ္ထဲမွာ စြဲျမဲေစေသာ စကား အျဖစ္မွ အပ က်န္ေသာခံစားခ်က္ တစ္စိုးတစ္စိမွ မရွိခဲ့။
အေဖ ေျပာခ့ဲေသာယံုၾကည္ခ်က္ က်ေနာ့္မွာ အားနည္းလို ့မ်ားလားေတာ့မသိပါ။ က်ေနာ္ ယံုၾကည္တာကေတာ့ တစ္ႏွစ္ တစ္တန္း စာေမးပြဲ ေအာင္ျမင္ေရးသာျဖစ္သည္။ ဆယ္တန္းေအာင္ျပီး တကၠသိုလ္ကို ေျခခ်လာ ေသာ္အခါ တိတ္တခိုးဖြဲ ့စည္းထားသည္ ဆိုသည့္ေက်ာင္းသားသမဂၢကို ေတြ ့ရသည္။ တကၠသိုလ္သည္ က်ေနာ္တို ့၏ စိတ္ဓါတ္မ်ားကို ျမင့္တင္ေပးရာ ေက်ာင္းေတာ္ျဖစ္သလို က်ေနာ္တို ့အားလံုး၏ အျမင္မ်ားကို ေပါင္းစပ္ေပးႏိုင္ေသာ နတ္မ်က္စိတစ္ခု လည္းျဖစ္ခဲ့သည္။
ကိုလိုနီပညာေရးစနစ္ကို ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ား သပိတ္ေမွာက္ခဲ့သည္မွာ လူတန္းစားေပါင္းစံု ပညာမသင္ၾကားႏိုင္ဘဲပညာ သင္ယူေရး စရိတ္ၾကီးျမင့္မူ ့ေႀကာင့္ျဖစ္သည္။ နယ္ခ်ဲ ့တို ့သည္ ျမန္မာေျမမွ ရရွိေသာ ဘ႑ာမ်ားကို ျမန္မာျပည္သူတို ့၏ အက်ိုဳးကိုကား အသံုးမျပဳခဲ့မိမိတို ့၏ ကိုယ္က်ိဳးရွာမူ ့တို ့ကိုသာ ျပဳသျဖင့္ ျပည္သူလူထုမ်ားမွာ မြဲျပာက် ဆင္းရဲခဲ့ၾကရသည္။ ယေန ့ျမန္မာႏိုင္ငံကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနသူမ်ားသည္ ကား နယ္ခ်ဲ ့မ်ားမဟုတ္ခဲ့။ သို ့ေသာ္ ဆယ္တန္းေအာင္ျပီးေသာသူတိုင္း တကၠသိုလ္မတက္ႏိုင္ခဲ့။ ျမန္မာျပည္မွ ရရွိေနေသာ သယံဇာတမ်ားမွာလည္း ရတာကိုတာ သိျပီးသံုးတာမရွိဘဲ ေပ်ာက္ဆံုးေနပါျပီေကာ။
လယ္သမား လယ္လုပ္ရင္းထမင္းငတ္လာသည္။ အလုပ္သမားမ်ားအတြက္ကားအလုပ္မရွိ။ ရွိေသာ အလုပ္ သည္ ကား မစားေလာက္သာ။ က်ေနာ္တို ့အတြက္ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို ေျပာဆိုေရးသားေဆြးေႏြးခြင့္မရွိ။ ဇာဂနာအေျပာနဲ ့ေျပာရင္ မွန္ကန္သူကြဲေနသည္။ က်ေနာ္တို ့၏ေရွ ့တြင္ ျမင္ေနရေသာ အရာအားလံုးမွာ က်ေနာ္တို ့အတြက္ မေက်နပ္မူမ်ားနဲ ့သာ ျပည့္ႏွက္လာသည္။ က်ေနာ္တို ့အား ကူပါ ကယ္ပါ ေအာ္ေနသည့္ ဒုကၡသည္မ်ားသို ့ႏွယ္ေတာင္းပန္ေနသည့္အလား ခံစားလာရသည္။ က်ေနာ္တို ့၏စိတ္ဓါတ္မ်ားသည္ကား အားငယ္မူ ့နဲ ့အတူႏိုးထလာႀကသည္။
က်ေနာ္တို ့လိုခ်င္သည္မွာ လူသားအားလံုး တန္းတူအခြင့္အေရး ျဖစ္လာသည္။ ဆံုးရူံးေနေသာ အခြင့္အေရးကို လိုခ်င္သည္။ တကၠသိုလ္မွာ သင္ေသာဘာသာရပ္တစ္ခု မဟုတ္ေသာ္လည္း အာဏာရွင္တို ့၏လုပ္ရပ္က က်ေနာ္တို ့ကို ဘာသာရပ္တစ္ခုအား သင္ေနရသည့္အလား တက္ေျမာက္လာၾကသည္။ ျပည္သူတို ့၏ ဘဝ ဖူလံုေရး သည္ပင္လွ်င္ က်ေနာ္တို ့၏ အေရးျဖစ္လာသည္။ က်ေနာ္တို ့သည္ကား ျပည္သူမွေမြးေသာ ျပည္သူ ့သားမ်ား ျဖစ္ႀက၍သာ ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို ့ တကၠသိုလ္သို ့လာၾကသည္မွာ ပညာ သင္ၾကားေရး အတြက္ သာျဖစ္ပါသည္။ ႏိုင္ငံေရး လုပ္ သပိတ္ေမွာက္ရန္မဟုတ္ပါ။
က်ေနာ္တို ့လိုခ်င္ေသာပညာေရးကို က်ေနာ္တို ့မသင္ၾကားႏိုင္ဘဲ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္မွ အာဏာရွင္တို ့ အား ဆန္ ့က်င္လာရသည္မွာ သင္တို ့၏ လုပ္ရပ္မ်ားက ဆန္ ့က်င္ခိုင္းေနေသာေၾကာင့္သာျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ့္ တို ့တြင္ကား အျပစ္မရွိ။ သင္တို ့တြင္သာ အျပစ္ရွိသည္ ဟုဆိုရမည္သာျဖစ္ပါသည္။ တကၠသိုလ္ ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ စာေပကိုဘဲ သင္ေပးေသာ ေက်ာင္းေတာ္တစ္ခု မဟုတ္ပါ။ လူတစ္ေယာက္ ၏ ဘဝတစ္ခု ကို ေျပာင္းလဲေပးႏိုင္သည့္ အေတြးအေခၚမ်ားကိုပါ ဆရာ မသင္ေသာ္လည္း မိမိ အလိုအေလ်ာက္ တတ္ေျမာက္ေစႏိုင္ေသာ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး လည္း ျဖစ္ပါသည္။ ေခတ္အဆက္ဆက္ တြင္ ျမန္မာျပည္သူ လူထုမ်ား၏ အက်ိဳးအတြက္ေရွ ့တန္းမွ ရပ္တည္ကာ ျမန္မာႏိုင္ငံေရးကို ဦးေဆာင္သူမ်ားမွာလည္း တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ က်ေနာ္တို ့အားလံုးသည္ တကၠသိုလ္ေရာက္လာျပိီဆိုတာနဲ ့ျမန္မာ့ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ ရင္းႏွီးလာၾကသည္မွာ ျမန္မာ့သမိုင္း ေၾကာင့္သာျဖစ္မည္ ဟု က်ေနာ္ ထင္ျမင္မိပါသည္။ သမိုင္းသည္ က်ေနာ္တို ့အတြက္ အေျဖရွာရမည့္ ပံုေသနည္းတစ္ခု မဟုတ္ေသာ္မွ အမွန္ကို လႊဲမွားေစမည့္ ပုစၦာတစ္ပုဒ္ မျဖစ္ေစခဲ့ပါ။
ေရွးကမရႏိုင္ခဲ့ေသာ္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးသည္ ဒို ့တေထြ ရွာေဖြရမည့္ တာဝန္သာျဖစ္သည္။ ေနာင္ေတာ္မ်ား ေဖာက္ ခဲ့ ေသာလမ္းအား ဒို ့မ်ား ေလွ်ာက္ရမည္သာ ျဖစ္သည္။ အကိုႀကီးမ်ား ျပဳခဲ့ေသာ ကတိသစၥာတရား မ်ားမွာ က်ေနာ ္တို ့ အတြက္ အားေဆး တစ္ခြက္္ ျဖစ္ေစခ့ဲပါသည္။
ဤသည္ကိုပင္ တကၠသိုလ္တြင္ ဆရာ မသင္ေပးေသာ္လည္း ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ အလိုအေလ်ာက္ တက္ေျမာက္လာေသာပညာရပ္မ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ္ ယေန ့ထက္တိုင္ေမ့မရသည္မွာ သမိုင္းဆရာ ေျပာခဲ့ေသာ "စာတတ္တာ မေကာင္းဘူးကြ၊ အထူးသျဖင့္ သမိုင္းကို မတတ္ေစနဲ ့" ဟူသည္သာ ျဖစ္ပါ သည္။
ဆရာကိုရွိခိုးဦးညြတ္လွ်က္
(ပညာေက်ာ္)
0 comments:
Post a Comment